Humor

Sendet e grave!

Njëri duke udhëtuar me tren, tek po e shihte me vëmendje një goxha burrë me
nja tre-katër zinxhirë ari në fyt, me nja dy-tri unaza e zinxhirë nëpër
duar!Š Ai e vërejti bashkudhëtarin që po e shikonte me habi.
-Hë, a po të pëlqejnë?, i tha ai, -janë safi ari 24 karatësh.
-Jo, jo nuk po i shikoj se po më pëlqejnë, por te ne në Drenicë këto i
quajnë ³sene të grave². Kur t¹i kthejmë nuset n¹gjini, pas një jave që
martohen, i dërgojnë të stolisura kështu si ti!...

ǹaj kish me qenë djali jem!

Po bisedonin disa burra: -Shumë e zullumin po e bën Serbia në këo anë. Ne që
po durojmë ose jemi tepër frikacakë o më të fortit në botë, se burrat
dikur moti kësi poshtërimi nuk kanë duruar.
-Një plak si më i ³sert² po thotë: -Po si nuk doli një djalë nane e me i vra
disa milicë të Serbisë në mjedis të pazarit! Çaj kish me kanë tamam djali i
jemŠ Pas një kohe burrat u shpërndanë, edhe djemt e plakut shkuan për të
fjetur. Njëri nga djemt flenë shumë. Nusja e tij po e thërret: -zgjohu he
burr se ora është 11, dhe baba po bërtet se ishte bërë nami në Gllogoc, i
kishte vra disa milicë të Serbisë dikush! Ai u zgjua nga gjumi me sy të
skuqur, nga se kishte fjetur shumë dhe mendoj që ta frikësoi të atin pasi që
ia dinte ³takatin²
-Pse u zgjove kaq vonë, s¹të vjen turp me ardhë kush e ti ende fjet!
-Isha dikund mbrëmë, dhe nuk kam fjetur tërë natën, -ia ktheu i biri.
-Ku ishe?, -kërceu plaku si me dyshim, duke ia vërejtur sytë të birit që ju
kishin skuqur. 
-Paj është punë me zazar, -po i thotë i biri, -po më mirë nuk po të tregoj.
-Ku ishe?, -kërceu plaku si ta kafshonte gjarpëri.
-Po ti o babë, mbrëmë para gjithë atyre burrave na skuqe duke thënë se nuk
po ka burra me i vra qeta milicë! Mua më erdhi rëndë e rash në Gllogoc dhe e
bëra naminŠ 
-Ujë, ujë, po bërtet e reja! - U bë hallakamë, plakut i kishte rënë të fikët
nga frika. I biri u pendua kur e pa babanë e vet në atë gjendje dhe po
mundohej që ta sille në vete duke i thënë: -Babë, o babë, zgjohu, se ëndërr
të tregova, ëndërrŠ Plaku erdhi pak në vete dhe po i thotë djalit: -A është
një mend, apo më ke gënjyer?
-Të kam gënjyer, të kam gënjyer, -po i thotë i biri.
-Ujë, ujë, ujë, -po bërtet prapë e reja plakut. Prapë plakut i kishte rënë
të fikt, por kësaj radhe nga gëzimi.

Unë as në dasëm besa jo!

Në burgun e Pozharevcit katër shokë në një dhomë. Djemë dai që nuk po ndinin
hiq për policët serbë. Gati për ditë ja thonin këngës më zë goxha të lartë e
t¹a çlironin Kosovën e t¹i bashkonin tokat shqiptare e çka jo. Një ditë një
gardian i zuri duke kënduar dhe i dërgoi në raport te drejtori i burgut. Ai
i dënoi që të katër me nga 30 ditë qeli (birucë). Ishte muaj janar, ftohtë i
madh dhe pas 20 ditësh u takuan në sheti. Njëri nga Tetova, po e pyet
shokun nga Drenica: -Edhe sa ditë na kanë mbetur vetmi?
-Edhe dhjetë ditë -u përgjigj ai.
Ai e pyeti prapë: -Çka po ta merr mendja, e, do të këndosh ti Drenicë, më?
- ³Besa ti bëja si të duash o Tetovar, se unë as në darsëm më jo!²Š

Verës nuk është kështu!

Dy vetë shkojnë te një mik për të ndenjur. Ai u gëzua shumë kur i pa dhe i
priti me të gjitha të mirat që i kishte në mundësitë e veta, mirëpo,
varfëria e kishte kapluar. Dimër i ashpër dhe aty po bënte shumë ftohtë. Të
zotit të konakut po i vinte keq që s¹po i ngrohte dot mysafirët e si për t¹u
shfajsuar po u thotë: ³Lironu burra se po e shoh që po u vjen pak si ftohtë,
por nuk e di se ç¹u bë kështu me këtë dimër, besoni se verës nuk është
kështu!²

A pshtoi sahati?

Një fshatar e kishte patur një djalë të vetëm dhe nuk ja prishte për asgjë.
Ditë prej ditësh djali u rrit dhe babait i kërkoi që t¹ia blej një orë dore
(atë kohë orë dore kishte pak kush). Plaku bëri ç¹bëri dhe e shiti një dele
për t¹ia blerë djalit orën. Një ditë ata shkuan në mal për dru. I biri hipi
në një lis të gjatë dhe filloj me ia krasitë degët, kurse plaku po i
ngarkonte në qerre. Ndërkohë dega thehet dhe i biri rrëzohet, por për fat
nuk vritet shumë. Babai i tij e dëgjoi britmën e djalit dhe po vrapon drejt
tij duke e pyetur: -A pshtoj sahati pa u thye, bre bir?

Edhe atje qenka gati si këtu!

Kur Titoja i prishi punët me Shqipërinë (1948), shumë titista dualën në
teren për t¹i bindur masat se në Jugosllavi është më mirë se sa në Shqipëri!
Në Skënderaj kishte ardhur për këtë qëllim Veli Deva, dhe kishte shkuar në
fshatin Klinë (të Skënderajt), për të biseduar me fshatarët e atyshëm. Pas
dy orë bisedash Veliu po u thotë fshatarëve se më mirë është këtu se në
Shqipëri? 
Fjalën e mori një fshatar e po thotë: Unë jam bujk e ndoshta nuk di mirë,
veç si po thuani ju shoku Veli, edhe atje qenka mut si këtu!
Veli agës i erdhi inat që për dy orë të tëra nuk kishte mundur t¹i bind
fshatarët. Kur shkoj në komunë, urdhëroi arrestimin e fshatarit për ta
³bindur² me masa tjera. Fshatarin e gjorë e kishin rrahur aq keq sa që një
pajtonxhi e solli në shtëpi. Bashkëfshatarët i dualën përpara dhe po e
pyesin se çka i kanë thënë në milici? - Fshatari edhe pse i dërmuar nga
dajaku nuk ishte thyer, bile ishte edhe shakaxhi e po u thotë
bashkfshatarëve të vet: -Ka thënë Velia, ai që nuk thotë rrnoftë Shqipnia,
me pajtan do ta qojmë të shpija!

Për dhunë...

Pas demonstratave të vitit 1981, në tërë Kosovën shkruheshin parolla si
³Kosova Republikë², ³Poshtë Serbia² etj. Milicët shkuan në Malishevë ku
ishte shkruar një parollë e tillë. E thirrën të zotin e shtëpisë dhe e
pyetën: -Kush e ka shkruar këtë parullë?
I zoti i shtëpisë po u përgjigjet se nuk e di, dhe se kishte patur dëshirë
që edhe ai ta dinte.
Mirë axho, - po sikur ne ta zbulojmë atë që ta ka shkruar parollën në
shtëpinë tënde, çka do t¹i bëje ti?
Eee, ai mua ma paska shkrue ³Poshtë Serbia² e unë ati për dhunë do të ia
shkruaja ³Rroftë Shqipnija²!

Pëllumbat!

Në një demonstratë, ditë më parë, i lëshuan disa pëllumba të bardhë në
fluturim, në shenjë paqeje. Po i thotë një demonstues tjetrit: Shih sa
bukur, pëllumbi është simbol i paqës dhe ne të LDK-së botës po i trgojmë se
jemi për paqë. Mirë besa, -ia ktheu ai, -por s¹duhet ta bëjmë shpesh sepse
bota do të mendoj se jemi pëllumbaxhinjë!

Ja ky patrioti i juaj!

Ishim në Shqipëri dhe po rrinim me disa shokë, -tregonte Shpendi, -aty
pari kaloi një vendas i imi (të cilin e njihja mirë), sepse dikur ai kishte
qenë punëtor i UDB-së. Një tiranas, që ishte aty me ne, po na thotë: -Ja,
ky patrioti juaj! 
-U habita, -rrëfente Shpendi. Këtë e quan patriot ti?, -i thash.
-Po ore, pse ç¹të keqe ka? Ne në Shqipëri u themi patriotë vendësve tanë, si
ju atje në Kosovë që i thërrisni bashkatdhetarë, - ma ktheuŠ
- Aha, po ashtu he burrë, se ma ngrive gjakun.

Me e pasë ditë nuk isha hy

-Po ti ç¹deshe këtu?, -po e pyet një djalë i ri në shetitoren e burgut
njërin.
- E more djalë, - ia ktheu ai, pasi dolën nga burgu këta të Œ81-tës, e
pashë se i respektonte populli. U grumbulluam ne disa shokë që kishim qenë
në shërbim të LKJ-së dhe formuam Ministrinë e Mbrojtjes. Pasi që e formuam,
njërin nga shokët tanë e angazhuam që të na lajmërojë në milici të Serbisë!
Po, pra, sepse ndryshe nuk na besonte kush që ne kemi bërë diçka. Kështuqë
ne e formuam, ai na lajmëroi, na morën, na dhanë dajak e na dënuan. Disa
ikën jashtë, për ta ³bërë² ushtrinë në Perëndim, veç që besa nuk e kam ditë
se është kështu burgu, se nuk isha hy kurrë!

Besa unë në qafë do të sillja!

Një Haziri i Prekazit, njeri pleqnar, kishte patur shumë shokë, dhe kur
dilte për t¹i vizituar nuk kthehej me ditë të tëra. Një herë kishte shkuar
në anë të Shalës dhe kur erdhi në shtëpi pas dy javësh po tregon se sa mirë
e kanë pritur dhe se e paskan sjellur me qerre kuajsh gjer në Mitrovicë, në
të kthyer! 
-Nipi i tij po i thotë: -Mixho, qysh i ke mërzit ti ata për dy javë ditë
rresht, ka qenë rrezik që të sjellin në qafë deri në shtëpinë tënde.

Besa shpejt më ka dhezun

Para shumë vitesh, dy burra të Drenicës po udhëtonin nga Klina për në
Vojnik. Njëri prej tyre kishte qenë duhanxhi, dhe atë botë shkrepsa nuk
kishte, por për t¹ndezë cigaren përdorej urori. Ai e vuri eshkën në gurë e
filloj ta godas me uror. Kështu, pas nja një ore rrugë eshka mori zjarr, ai
e ndezi cigaren dhe po i thotë shokut të vet, -besa shpejt më ka dhezun!

Ka mundësi!

Një ditë u dëgjua nga një ³intelektual², se edhe Palestina na qenka
shqiptare! Ai merrte shembuj dhe e zbërthente emrin e Arafatit, që në shqipe
do të thoshte Ara e fatit. Pra sipas tij, fjalë shqipe. ǹtë themi, mbase
ka mundësi, sepse edhe ata po sikur ne janë të robëruar, zatën të gjithë të
panafakët, sipas një filozofie, janë vëllezër - ara të fatit, toka mera, që
kujt t¹i teket futet e i lavron, besa koxha thellëŠ

Ujk e qen - janë një familje

Një ditë ujqërit u tubuan në një mal, po bëjnë dert e po qajnë hall! Bashkë
me ujq në këtë kuvend, morën pjesë edhe do qen! Filloi mbledhja e diskutimi,
nuk po dihet se ku do t¹i dal timi. Disa qenë i diktuan dhe shkuan pyllin e
rrethuan për t¹ua prishur kuvendin.
Një ujk dual për t¹i vëzhguar dhe pa qentë se me të lehura po vazhdojnë,
duke e lehur shoqi-shojn. Kthehet ujku e po i njofton, se kuvendi mund të
vazhdon. Tek e fundit mori skile, ujqë e qenë janë një familje, dhe të
lehurat i kanë me hile!

Unë e di se si merr vesh ti

Një plak i urtë, po bisedonte mbi gjendjen tonë në përgjithësi dhe mbi
mundësitë e zgjidhjes së çështjes kombëtare. Mirëpo, njëri ende pa i
analizuar fjalët e plakut, bënte pyetje dhe e kundërshtonte atë vetëm e
vetëm për ta hedhur poshtë mundësinë e zgjedhjes së çështjes kombëtare.
Plaku dikur u mërzit dhe po i thotë atij burrit: -Unë e di se si merr vesh
ti e disa si ti. Juve duhet tërë natën me ju zhdep dajak e tërë ditën me ju
treguar se Serbinë e kemi pushtues.

T¹ishe kanë i huej!

Njëri kishte shkuar në mal për dru. Sa e ngarkoi qerren, pushoi pak dhe u
nis për në shtëpi. Mirëpo, kali kishte qenë me huqe, dhe s¹e tërheq që s¹e
tërheq qerren. Bujku i gjorë ishte larë në djersë duke e shtyer qerren me
krah, por kot. Dikur u lodh e u mërzit e po i thotë kalit: -Qe besa ma shumë
nuk kisha dashtë veç t¹ishte kanë i kojshisë, e me t¹hyp dajak

E kam një vajzë

Dy shokë donin të shkonin së bashku në një demonstratë në Paris. E thërret
në telefon dhe për habinë e tij, ai ende në banesë. ǹu bë burrë që nuk
vjen?, ka një orë që po të pres!
-Më fal por nuk po ju kuptoj, pse po më prisni?
-Ti po tallesh me mua, a? Po ne e vendosëm që të shkojmë në Paris për
demonstratë!
-A ha, më fal se paskam harruar fare. Nuk mund të vij se e kam një vajzë!
-Qysh, ti ke vajzë, a?!
-Jo more, jo, unë jo, po shoqja ime, prandaj nuk mund të vij!
Ky shkon vetëm në demon-stratë, dhe për çudi pjesëmarrja ishte shumë e
vogël. Atë ditë, si duket, patriotët tanë ishin në maternitet!

Po mërzitemi...

Pas luftës po bisedonin dy veta. Çfarë halli ke, që dukesh kaq i mërzitur?
-Me vëllain bisedova në telefon para tri ditësh. Ishte bërë zeher. Edhe nga
atje (si më tha vëllai) do t¹i kthejnë të gjithë!
-Jo more, -i thash.
-Po, po, - tha ai, - na kanë thënë gjermanët se të gjithëve do t¹iu kthejmë
në shtëpi. E bëra zemrën guri e i thashë: Po shyqyr o vëlla, nëpër shtëpitë
tuaja ju kthejnë. 
-Eee, po për këtë shkak po mërziten hallku, se me na pas çue në shtëpi të
huaja nuk ishim mërzitur as Œi fije!

Për inat të vëllezërve!

Një pejan kishte patur katër vëllezër dhe të gjitha të mirat. Ai ishte
vëllai i madh dhe zot shtëpie. Kur filloi ekzodi, tre vëllezërit e tij
shkuan azil. Ky mbeti i vetëm në shtëpi, ndërkaq ata nuk i dërguan as edhe
një metelik. Një ditë ky u lodh nga punët e shumta të shtëpisë dhe vendosi
që të dalë edhe vetë në azil, dhe drejt e në Perëndim. Këta e morën në
pyetje sipas rregullave dhe po e pyesin: - Pse ke ardhur azil, kush të ka
rrezikuar atje? 
- Unë azil kam ardhur për inat të vëllezërve të mi, se nuk jam i rrezikuar.
- Nëse ke ardhur për inat të vëllezërve, ne të kthejmë në Pejë, -po i thonë
ata. 
-Jo besa, nuk kthehem pa i kthyer vëllezërit para meje.

O ti shok, a ke kohëŠ

Njëri e kishte pasur një djalë të parahatshëm, që ia sillte njëqind të
zeza në shtëpi. Te plaku filluan e po ankohen shumë veta se i biri i tij u
sillte probleme. 
-Ndëgjoni burra, -u tha plaku, -ky biri im edhe në shtëpi kur është, poqese
nuk ka me kë të ngatërrohet gjatë ditës në mbrëmje del në sokak dhe cilitdo
kalimtar që kalon atypari i thotë: ³O ti shoq, a ke kohë me ardhë këtu e me
ma kajtë nanën², por, ju shyqyr, n¹shtëpi s¹e keni!

Ku i ke mustaqet?

Dy veta u futëm në një lokal e po bisedojnë.
-Pse burrë i ke hequr mustaqet?
-I hoqa ashtu kot, po lëre këtë punë!
-Pashë besënë më trego, pse i hoqe mustaqet?
-Shiko, unë po të tregojë, por ta dish mirë se po doli fjala kund, ti ke
me gjetë belanë, tha dhe filloi e po tregon: -Më rastisi puna me këta
t¹milicisë së Serbisë e më dërguan në stacionin e tyre. Ata fill ia nisën e
po luajnë me dorë! E unë e kisha mërzi lojën me dorë dhe iu bërtita mos
luani me dorë, se qe besa unë nuk duroj si kujtoni ju!Š Ata u ndalën e po
kqyren mes veti (eh, thash me vete se i frigova), mirëpo ata ia nisën me
luajtë me duar e me këmbë, por si mas keqi kalova me njërin që mu kacavar
për mustaqesh e nuk hiqej dotŠ E t¹mu zgjat buza burro rrafsh dy pëllëmbë e
thash më mirë po i hjeki, se helbete mos po takohem prapë me ta e siç të
thash, unë e kam mërzi me luajt me dorë!

Hajde qyqe e ha bukë!

Një Hajzeri i Klinës i kishte patur pesë vëllezër. Babai i kishte lënë
herët dhe ky kishte mbetur për tu kujdesur për ta. I kishte rritur dhe nuk
kurseu asgjë për t¹i shkolluar. Më vonë ata u punësuan e besa blenë edhe
³tramafila², - tregonte Vesa, -mirëpo unë mbeta si mos më keq, nuk më
merrnin as në tramafil. Për ta tani s¹po kam dert, ata dolën në bukë të
vet, por po habitem me nënën.
-Pse?, -po e pyet bashkëbiseduesi.
- Eee, kur u shtron bukë del e i thirrë djemtë: ³Hajde ha bukë o profesori
jem, o mjeku jem, dhe tjetrit, o avokati jem!Š e t¹fundit më thërret edhe
mua: ³Hajde ha bukë edhe ti oi qyqja jeme, se ka edhe për ty!²

Për bashkim me të Shqipërisë!

Një grup këngëtarësh nga Shqipëria dha koncerte në disa qytete të Kosovës.
Në mesin e këngëtarëve ishte edhe Vjollca Lukaj, e cila sapo u kthye në
Shqipëri, për një gazetë deklaroi se kanë kaluar aq mirë në Kosovë dhe se në
pritjet e ngrohta që iu bënë, ka patur edhe 12 oferta për martesë nga
patriotët tanë! E more baca i vet, kur është në pyetje bashkimi me Shqipëri,
patriotët tanë shkrihen të gjallë.

Ngadalë, ngadalë

Në një dasmë, një grua nuk po pushonte së vallëzuari. Rrihte shuplaka dhe
sikur ishte humbur fare nga gëzimi. Një grua tjetër aty afër po pyet: -Moj
shoqe, më trego se kush është ajo grua që po kërcen kaq shumë se nuk po e
njoh? 
-Është e ëma e djalit që po martohet, -ia ktheu ajo.
-Ah, ia bëri ajo gruaja që pyeti, -i thuaj qe besa hiç mos u gëzo se qysh e
njoh unë atë që do të vijë nuse këtu, kjo si vjeherr do ta rrahë kokën e
vet...

Boll qen jam unë, po...

Në një fshat paskësh ndodhur një punë në kundërshtim me ligjet e pushtetit
serb. Në atë fshat paskan qenë dy spiujë, një Bajrami dhe një Shaqiri. Atë
natë ata po mendonin që të nesërmen herët të shkonin në stacionin e milicisë
për të lajmëruar rastin. Shaqiri zgjohet në orën 4 të mëngjesit për të
arritur në orën 6 në stacion të milicisë. Mirëpo kur arrin aty e gjen
Bajramin, i cili kishte arritur para tij! Valla, -i thotë Shaqiri boll herët
jam çuar unë, por t¹i qenke spiun më i hershëm! Boll qen jam unë, por t¹i
qenke qen bir qeni.