Një tregim Novel nga Suzana Kuqi

Ai i zgjati gotën e mbushur me raki dhe e këshilloi t'a kthente me fund. Ajo herë fiksonte dyshemenë me dhe të ngjeshur e herë sytë e Shpendit. Ai rrinte i heshtur.

- E di, të kam kërkuar sot në mëngjes? Tek stoli... - ajo fliste kuturu

Ai nuk i ktheu përgjigje por vështrimi i tij ishte i ngrohtë. Sa kohë kish që askush nuk e shihte kështu. E shikonin me përçmim.

- Kam frikë për tim bir. Nuk është më në burg, është zhdukur...

Sytë e tij u shuan e fytyra ju zbeh.

- Cfarë!? Nuk është më në burg!?

Ajo nuk foli por ai tashmë nuk kish nevojë për përgjigje. Pra e kish marrë edhe atë. Nuk ishin bërë shtatë ditë, por siç duket diçka ka nuhatur dhe ka shpejtuar. Ka frikë, mendoi, por kjo nuk e lehtësoi. Ishte një gare, kush të dilte i pari, ai me gjëagjëzat e tij apo ajo gjëja që fitonte përditë e më shumë terren e fuqi. U alarmua. Duhej të dilte, të gjente edhe sendin e fundit, po nuk dinte se ku të kërkonte.

- Rri këtu, mos lëviz. Unë do të kthehem.

- Nuk kam ku të iki. Pastaj ky vend më zgjon kujtime të mira. Unë kam qenë këtu edhe herë të tjera. Nuk të kujtohet, ketu gjyshi im më dhuroi një kuran ndërsa i yti të dhuroi një...

- Bibël, - Shpendi ju sul dhe e kapi nga supet aq fort pa menduar se po i shkaktonte dhëmbje - Ku është, ku është... kurani?

- E kam lënë tek guri...

E gjeti atje mbi gur tek pikat e fundit të shiut që kishin rënë mbi të po thaheshin. E mori ndër duar dhe e puthi. Pastaj e fshehu ndën kemishë e u kthye me vrap drejt e në qilar. Nadirja ishte ashtu siç e kish lënë, një statujë e harruar, e braktisur. Ai qëndroi një çast. Mjerim dhe dëshpërim, ja si do ta quante po t'a shihte në ndonjë ekspozitë. Nuk i foli, ngriti pllakën që mbulonte gropën në mes të qilarit e nxorri baulen e vogël e të praruar. E vuri mbi tryezë e filloi të nxirrte ngadalë e me kujdes një e nga një sendet që ishin brenda. Nga poshtë këmishës nxorri kuranin dhe e vendosi pranë tyre. Tani nuk i mungonte gjë, po si t'i përdorte? Nadiren, që njohu librin e saj, kureshtja e afroi pranë tryezës. Mori në dorë lëmshin e fillit dhe pasi e rrotulloi disa çaste nëpër duar i filloi t'a hapte. Shpendi e shikonte me gojë hapur. Ajo la lëmshin mbi tavolinë e mori biblën duke e vështruar me kujdes. Mendja e saj e mpirë diçka kërkonte të kujtonte. Lëvizi me kujdes gishtat mbi kapakun e prapëm, e fërkoi me delikatesë dhe për çudinë e Shpendit kapaku u nda në dy pjesë, një fletë u shkëput prej tij e ra përtokë. Ai e rrëmbeu dhe pa disa rreshta në një shkrim të pakuptueshëm që atij ju dukën si hieroglife. E afroi letrën pranë syve por nuk kuptonte gjë. Shkëndijëza e shpresës, e cila ju ndez për një një moment, u shua po aq shpejt. E ktheu nga ana tjetër. Kish diçka të shkruar edhe aty. Njohu kaligrafinë e gjyshit, nuk mund të gabohej, për më tepër ishte shqip. E lexoi me një frymë por nukpo ja nxirrte dot kuptimin, dukej sikur dikush ishte tallur me të. Aq pa kuptim ju duk ajo që lexoi sa mendoi se ishte e gjitha pjesë e fantazisë së tij. Ose e gjyshit. Fjalët nuk ishin të huaja për të, i kish dëgjuar edhe kur ishte i vogël, gjyshi ishte munduar t'ja mësonte përmëndësh, por ai ishte aq i vogël... Mbylli sytë e u mundua t'i sillte ndërmend. Gjyshi qëndronte përballë tij dhe ai me atë zë të hollë e të brishtë... "O ti gjallesë e së keqes dhe jehonë e saj... ardhur nga kontinenti i mbytur.... me paraardhësit tanë...dëbuar nga vendi i faraonëve ku diell e lulëzim kish...nga Jeruzalemi ... ku farën e mëshirës e dashurisë hodhi perëndia... nga Stambolli që shkëlqim pat... o ti, krijesë e zilisë e makuterisë...që ushqim ... vuajtje, lot e dert njerëzie ke... të urdhëroj në emër të asaj që me zemër beson njerëzia... lidhu me fijen e arësyes...kalo në çelësin e dritës ... në vazon e harresës HYR!

Shpendi vuri re se bashkë me të dhe Nadirja po thosh të njëjtat fjalë...

Nadirja tërhoqi zinxhirin e hollë të varëses me kryq e gjysmëhëne dhe sytë i shkëlqyen një çast. Ja vari në qafë Shpendit. Ai e la ta bënte. Pastaj mori në dorë shishen e qelqtë dhe i fryu ngadalë brenda. Avujt e ngrohtë të frymës së saj veshën qelqin nga brenda dhe filloi të dukej diçka, në fillim e turbullt por figura filloi të merrte formë. Shpendi shikonte si i hipnotizuar. Ishte një dry, në vrimën e të cilit ishin futur dy fije, jo ishte një fill i vetëm, skajet e të cilit futeshin atybrenda pasi kishin bërë një rreth dhe poshtë drynit afër vrimës ishte një shishe sikur priste të mbushej, tapa rrinte sipër në ajër gati për ta mbyllur. Tashmë, Shpendi e kish çdo gjë të qartë.

- Nga i din këto? – pyeti me një fill zëri.

- Ishte një lojë që e kemi bërë shpesh kur ishim të vegjël. Nuk të kujtohet? Gjyshërit tanë ishin miq e vinim shpesh këtu.

Jo, atij nuk i kujtohej por i besonte asaj. Ra në gjunje dhe i puthi duart me mirënjohje.

- Rri këtu e më prit. Kam diçka për të të thënë, ndoshta nuk është ajo që pret të dëgjosh por... do të të gëzojë shumë...

- Tritol, dinamit, ç'mund të gjesh, më duhet patjetër sot! – ma përplasi kërkesën e tij në fytyrë sapo gjeti çastin që unë isha vetëm në kjoskë. Ime shoqe nuk ishte ndier mirë atë mëngjes dhe unë isha gozhduar aty duke mallëkuar veten që nuk kisha gjetur akoma guximin t'a shisja atë objekt që na siguronte bukën e gojës e t'i fusja paratë tek firmat.

- Nuk mundem. Sot duhet të rri këtu e të shes. - i them.

- Për hatër të Zotit!

E pashë ashtu të rrënuar e mu kujtua nata e kaluar në varreza ku gati kisha ç'varrosur gjyshen time e një valë inati më pushtoi të tërin.

- Hiqmu sysh Shpend! Nuk kam ku ta gjej!

- Do të ma gjesh se s'bën!- Sytë e tij shkrepëtinë duke më kujtuar Shpendin e metë i cili kish filluar të më mungonte. Problemet kishin lindur nga çasti që e kisha kujtuar në rregull nga trutë.

- Cfare don të bësh me të? Kë don të hedhësh në erë? Arifi ka vdekur, e kanë gjetur të vrarë në shtëpi.

Atij nuk i lëvizi qerpiku dhe kjo më bëri të dyshoja se mund të ishte ai pas kësaj vrasjeje. Përse jo, kish të gjitha arësyet për t'a bërë, a nuk e kish kalbur ai në burg? Shpendi budalla ishte i padëmshëm ndërsa ky që kisha para meje...

- Dëgjo këtu, ti më gjej atë që më duhet dhe unë do të të them se për çfarë e dua. Sa për Arifin, besomë, ishte një engjell para atij që dua t'ja servir dinamitin, se kur...

Ai nuk e mbaroi dot fjalën. Një makinë policie ndaloi pranë kjoskës dhe Besimi doli prej saj. Ishte me uniformë por kjo nuk më habiti shumë, nuk na e kish hedhur me atë koperturë që kish krijuar. Ai ju drejtua Shpendit.

- Më vjen keq por duhet të vish me mua ne komisariat. Arif Zikon e kanë gjetur të vrarë dhe dikush ka thënë se të ka parë të sillesh aty rrotull. Do të të marrim në pyetje.

- Nuk vi, nuk di gjë dhe nuk kam parë gjë!- Tha Shpendi me sytë që i lëshonin shkëndija. Vura re se në dorë mbante një çantë të cilën e shtërngoi fort e po përgatitej t'ja mbathte. Do ta kapnin e do ta mbanin brenda dhe mirë t'i bëhej. Pale po kish guxim e vinte e më kërkonte tritol.

- Nuk duket dhe aq përgjigje prej budallai, - ja preu Besimi duke u bërë shenjë dy policëve që e shoqëronin të afroheshin. - Eja me mua se do ta kesh pisk punën!

- Lëre të qetë zoti Besim, ai nuk ka qenë asgjëkundi pa mua këtë mëngjes. - unë nuk njihja zërin tim tek flisja. - E kam marrë që herët nga shtëpia për të më ndihmuar se kam gruan të sëmurë. Nëse nuk beson shko e kontrollo. Pastaj të të vijë turp që sillesh kështu me një gjysmë njeriu. Nëse je i zoti shko e gjeje kush e ka katandisur kështu, ata futi brenda ti, e jo këtë.

Besimi lëshoi krahun e Shpendit dhe erdhi e më qëndroi perballë. Ishte skuqur i tëri në fytyrë.

- Zotëri, duhet të tregosh më shumë respekt për uniformën që kam veshur- tha ai me zë të ulët por dukej se po ziente nga brenda.

- Respekti nuk fitohet me uniformë zotëri, - ja ktheva aty për aty pa m'u dridhur qerpiku-. C'ke bërë për t'a fituar, je lodhur duke ndenjur në kafene ndërsa djem të rinj janë zhdukur e vajzat tona shiten rrugëve të Europës për një kafshatë bukë?

-Mjaft! Mund të të zë besë që ka qenë me ty?

Tunda kokën në shenjë pohimi. Ai u fut në makinë dhe u largua. Zhap zhupi i lodhur i Shpendit m'u afrua.

- Faleminderit- tha me zërin që i dridhej.

- S'ka përse. Eja pas dy orësh të marrësh ç'ka të duhet.

E ndoqa me bisht të syrit tek largohej i kërrusur sikur një mal me halle i rëndonin mbi supe. Mbylla kjoskën e dola të kryeja porosinë e tij. Nuk ishte punë e vështirë, çfarë nuk gjeje ato kohë, mjaft të kishe para e të dije ku të kërkoje.

Ai shkoi në kishë e ndezi shumë qirinj. U lut shumë e i kërkoi falje Zotit për ç'kish bërë. U lut që Zoti t'ja sillte mbarë e t'a ndihmonte. Ndenji aty derisa u dogjën qirinjtë. Kur doli jashtë, hapin e kish më të lehtë. Sot do t'i laj hesapet, duhet të nxitoj. E vetmja gjë e mirë ishte se familja e tij nuk ishte këtu. Ishte nipi i tij që ajo gjëja donte, foshnjën e lindur, foshnjën që bashkonte besimet e njerëzve tek Zoti. Ai engjëll i vogël, po t'a shtinte në dorë do t'i rriste pa kufi fuqitë e saj, do të sundonte botën. Ai fëmijë nuk kish qenë frut përdhunimi, kish frut dashurie rinie... Përse vallë gjërat kishin marrë këtë rrugë? Po si ka mundësi që Vesa ma kish mbajtur të fshehtë, si ka mundësi ... Si nuk e kisha kuptuar unë xhanëm se ç'digjej në zemrën e saj vajzërore? Nuk ishte ajo që ma pat mbajtur fshehur, isha unë që nuk e kisha parë, se nuk doja ta shihja. Se doja që ata sy të bukur e të dashur të shkëlqenin vetëm për mua e nënën e saj, që ai zë engjëllor të tingëllonte vetëm ... Doja të ishte përherë e vogël, vajza ime... Isha unë egoisti... Mjaft me këto, mendoi. Sido që të ndodhë, vetëm unë rrezikoj, ata janë të sigurtë atje larg, kjo ka rëndësi. Sot do të jetë ndeshja e fundit përbindëshi im, sot. Le të fitojë më i forti. Befas ja shkrepi të qeshurit. I fortë!? Ai!?

Kisha dy orë që e prisja dhe nuk kisha ngrënë as drekë që të isha aty kur të vinte. Kisha bërë vetëm një vrap në shtëpi për të parë time shoqe që digjej nga ethet. Ime bijë i rrinte pranë e kujdesej për të. M'u bë zemra mal tek e shihja e mendova se Zoti më kish falur një vajzë të mirë, i dhëntë fat dhe e ndihmoftë. Ky mendim më mallëngjeu. Djali ishte në punë, e kisha porositur të kthehej shpejt në shtëpi pas pune e të mos dilte. Kur mendoja se ç'kish ndodhur ato ditë, djemtë që ishin zhdukur pa nam e nishan, zemra më dridhej. I mbushur me atë ndjenjë paqeje e mirësie që të jep familja u ktheva në kjoskë duke pritur Shpendin. Vapa ishte ulur këmbëkryq mbi qytet e nuk kish ndërmend të largohej. Kisha bërë ndërmend t'a qortoja përvonesën por kur e pashë të afrohej ashtu fill i vetëm nuk ma bëri zemra. Pa e përshëndetur i zgjata pakon ku kisha pështjellë atë që kish kërkuar dhe ai e mori gjithashtu pa thënë asnjë fjalë e iku. Befas m'u kujtua e i thirra:

- Shpend, gruaja jote ka telefonuar në shtëpinë time. Janë nisur sot në mëngjes e sot mbrëma do të jenë këtu.

Atij i ra çanta nga dora e unë për një çast pata frikë se mos ajo ngarkesë eksplozivi shpërthente. Mbeti aty me krahë të rënë e mendova se do të rrëzohej. Dola me vrap per t'i shkuar pranë por ai tashmë kish marrë çanten e largohej me hap të shpejtë. Unë mbylla kjoskën dhe e ndoqa pas pa i rënë në sy i shtyrë nga meraku. Kish diçka shumë të rrezikshme aty brenda në atë pako dhe unë duhej ta dija se ç'do të bënte me të. Ishte e drejta dhe detyra ime.

Ai duhej të ishte aty brenda. E ndjente se ishte aty, kish punë me të. Pas tij i vinte rradha vajzës e nipit të tij. I kish lënë për në mbrëmje. Tanit po bënte pushim, nga mbrëmja do të dilte ... Bunkeri shkëlqente ftohtë nën rrezet e diellit, sikur donte t'u thosh kalimtarëve që t'i rrinin larg e të mos e shqetesonin ato orë. Atij ju duk sikur dëgjoi britma që vinin prej themeleve të tij. U ul përdhe e hapi çantën. Nuk kish moment më të mirë se ky, po t'a linte për më pas do të ishte shumë vonë. Ai e dinte se kur të mbaronte me Luanin do të dilte edhe më i fuqishëm. Mori frymë thellë dhe vuri re se ajri ishte vërtet i ngrohtë por në të ndihej aroma e luleve që vinte nga vazot në ballkonet e shtëpive që ishin më tej. Siç duket po fle. U ngrit e qëndroi para derës së bunkerit. Uli çantën në toke dhe e la të hapur. Tërhoqi zinxhirin që kish të varur në qafë e i puthi të dy medalionet. Ngriti fytyrën e duart drejt qiellit e u lut.

- Zot! Qofsh me mua. Më ndihmo!

Pastaj nxorri lëmshin e fillit që shkëlqeu ndën rrezet e diellit. Duhej të ishte prej mëndafshi.

Unë isha fshehur në një qoshe të rrugices dhe e vështroja nga pas e mundohesha të gjeja me mend se ç'po bënte. E pashë që i erdhi rrotull bunkerit e po tërhiqte diçka. Dikush nga kalimtarët ndalonte për ta shikuar të çuditur, por kur njihnin atë burrin e metë largoheshin duke vënë buzën në gaz. Pasi mbaroi së ardhuri rrotull, ndaloi para derës së bunkerit, nxorri një dry vezullues dhe e mbërtheu mbi drynin e ndryshkur që ishte aty. Fillova t'i afrohesha ngadalë. Ai kapi dy fijet e fillit që i kish lënë përtokë dhe i futi në vrimën e çelësit të drynit të artë. Cuditërisht qëndruan. Nxorri dy libra që i vuri njëri mbi tjetrin, mbi to vendosi një shishe të bukur dhe i mbajti poshtë drynit. Mua më erdhi për të qeshur. Por shpejt kjo dëshire më kaloi. Një zhurmë e tmerrshme u dëgjua të ngrihej brenda bunkerit, një si hungërime e një bishe të egër që shqetësohet kur i prishin gjumin e unë pata përshtypjen se bunkeri po ndërronte formë. Filloi të dridhej dhe toka rreth tij sikur po binte tërmet. Shpendi u lëkund. Pa u menduar u afrova e u pështeta pas tij. Tani dridhja e tmerri kaloi nëpërmjet tij tek mua e filluan të më dridheshin gjunjët. C'ish ajo ndjesi që më mbërtheu, gjaku filloi të rridhte furishëm në dejtë e mij dhe ndjeva zemrën tëmë çahej në krahëror nga vuajtja, zemërimi, tërbimi. Sytë m'u përlotën dhe një moment desh më ra të fikët nga lemeria kur m'u duk sikur një putër e përbindëshme po dilte nga barku i bunkerit e donte të më mbërthente. Dëgjova zërin e Shpendit që po pëshpëriste, diçka po thosh...Në fillim kujtova se ish çmendur përsëri, fjalët ishin pa kuptim... nuk ishin pa kuptim, diku i kisha dëgjuar edhe unë, dikur i kam ditur përmëndësh. Zëri i tij ishte i dobët, bashkova zërin tim dhe filluam t'i thonim nga e para, një herë, dy, tre... "... në vazon e harresës HYR"... U dëgjua një ulërimë e fortë e pastaj... u duk sikur gjithshka u qetësua. Filli i tymit të zi që filloi të dilte nga vrima e drynit e të hynte në grykën e hollë e delikate të shishes nuk më habiti më. Pas asaj që kisha kaluar asgjë nuk më bënte më çudi...

Shpendi vendosi tapën mbi shishen e cila kish ndërruar ngjyrë e ish bërë sterrë e zezë. Pastaj hoqi zinxhirin nga qafa dhe e lidhi rreth e qark shishes e në çast ajo humbi shkëlqimin, u duk një zinxhir i ndryshkur metali të zakonshëm. Edhe dryni nuk ishte më i artë. Shpendi e hoqi dhe atë nga dera e bunkerit dhe së bashku me sendet e tjera i futi në një baule të vogël të artë e të bukur e cila me t'u mbyllur u shndërrua në një kuti të shëmtuar teneqeje që edhe po t'a shihte njeri rrugës nuk do t'ja kishte hedhur sytë dy herë por do t'ja kishte futur me shkelm. E futi në një çantë e mori rrugën për në shtëpi. Në fakt morëm të dy rrugën për në shtëpi, pasi ishim aq të lodhur sa nuk ecnim dot pa u pështetur tek njeri tjetri. Kur u ndamë e pyetase ç'kish ndërmend të bënte me eksplozivin dhe ai më tha se kur të dilte do të më therriste e do ta vinim bashkë. Unë nuk vij, i thashë, këto gjëra prej të çmenduri që kalova sot me ty më dalin e më teprojnë për gjithë jetën. Ai vuri buzën në gaz. E di qëdo të vish, më tha, dhe unë ika i zemëruar jo me të, por me veten time se e dija që ai kishte të drejtë. Vajta drejt e në shtrat dhe ashtu pis e tërë djersë rashë në një gjumë të thellë ku gjyshja ime e mirë më bëri prapë vizitë duke më buzëqeshur e përkëdhelur si atëherë kur isha fëmijë i vogël...

Ish errësirë e thellë kur dëgjova trokitjet në dritare. U çova dhe pashë Shpendin që po më priste. Dola jashtë dhe e ndoqa. Bunkeri ishte aty, vërtet i zakonshëm m'u duk këtë rradhë por hija armiqësore i kish mbetur. Kjo nuk më bërishumë përshtypje, i tillë më ishte dukur gjithnjë. Vumë dinamitin e u larguam më tej. Ndezëm fitilat pasi kontrolluam që nuk kish njeri që kalonte rrugës e pritëm derisa filluan shpërthimet e para. Më pas ua dhamë këmbëve e përfunduam në breg të detit. Këtu Shpendi filloi të më tregonte diçka se si ky përbindësh e kish ndjekur e torturuar që në kohën e burgut, se si kish zbuluar pa dashur baulen e vogël në qilarin e shtëpise ...Dukej më shumë si e folur përçart. Unë nuk i ndërhyra, e lashë të fliste e të fliste, por ndërkohë nuk po e dëgjoja më. Kujtime që më vinin nga larg, shumë e shumë vite më pare kur isha ende fëmijë, kur mendoja e ndjeja si fëmijë, pak më i madh se Shpendi. M'u kujtua legjenda që na tregonte gjyshi i tij e që i ngjante aq shumë tregimit të tij. Kur mbaroi së foluri u ngritëm dhe u drejtuam lagjes sonë. Para se të ndaheshim më thotë:

- Nuk do të shihemi për shumë kohë. Nesër në mëngjes do të nisem të gjej një vend ku t'a varros atë gjënë. Tani nuk e di se ku, por me siguri rrugës do ta kem më të qartë.



Më zgjati dorën. Dhe unë i zgjata timen por pastaj ndërrova mënd. Hapa krahët dhe e përqafova. Me mall, ashtu siç e përqafoja kur shkoja ta takoja në burg. U ndamë dhe secili hyri në portën e vet...

Asnjeriu nuk i erdhi keq për bunkerin që mungonte të nesërmen, biles morëm frymë më lirisht. Nuk u zhduk më asnjë djalë tjetër dhe ajo dufmë e qelbur nuk ndihej më. Por e keqja e kish hedhur farën e saj dhe vite të rënda e të vështira u desh të kalonim. Ato firmat e famshme që na kishin bërë të shijonim parajsën për pak kohë, u zhdukën me tërë paratë e kursimet tona. Depo armësh u hapën e u armatosën edhe fëmijët. Një kaos i vërtetë, pushteti ra përsëri në duart e kriminelëve. Besimi u largua e shkoi në qytetin e tij të lindjes ku fqinja e bukur ende e priste. Unë që kisha shitur kjoskën e kisha futur paratë e saj në firmë, mbeta me gisht në gojë e meqë punë nuk kish, mora rrugën e kurbetit me gjithë familjen time. Per Shpendin nuk dëgjova për vite me rradhë. Kur u ktheva pas shumë vjetësh se malli po më mbyste në atë qytet të huaj, shumë të bukur vërtet, por që mbeti përherë i ftohtë për mua, dëgjova se Shpendi ish kthyer e kish hapur një lokal bar restorant e punët i shkonin mirë. Shkova ta takoja e u ndala në derën e lokalit. Pas banakut qëndronte Shpendi me Ritën. Ishte miku im, edhe pse flokët i kish komplet të thinjur. Befas shikimet tona u kryqëzuan e ai rendi drejt meje duke më përqafuar. Nuk mundeshim të thonim as edhe një fjalë por buzëqeshnim si budallenj me sy të përlotur. Më pas zumë vend në një tavolinë.

- Gjysh, t'ju bie diçka?- dëgjova një zë.

- Dy raki dhe dy kafe si fillim, - u përgjigj Shpendi. Pas pak çastesh një djalë i ri e i bukur u afrua me tabaka në dorë. Ngrita sytë dhe ngriva i tëri. Unë e njihja atë fytyrë, ata flokë, ata sy... nuk kish mundësi. Vetëm... buzëqeshjen e bukur jo. Nuk po ja ndaja sytë megjithëse Shpendi më shtypte këmbën poshtë tryezës. Djali e vuri re që po e shikoja e buzëqeshi si i zënë në faj.

- Thuaj të vërtetën, të ngjaj me dikë?

Unë nuk fola. Presioni mbi këmbën time u shtua.

- Thonë se i ngjaj shumë babait. - djali buzëqeshi përsëri.

Unë vazhdoja të heshtja.

- E ke njohur babanë tim? Unë nuk e kam njohur, si ishte?- ngulmoi djali.

Fillova të përtypem. C'ti thoja atij djali me buzëqeshje engjëllore? Cfarë?

- Ishte i ri dhe i bukur si ti- i thashë më në fund.

Djaloshi tundi kokën duke qeshur.

- Kështu më thonë të gjithë - e u largua pasi vendosi gotat e rakisë e filxhanet mbi tavolinë. Unë ju ktheva Shpendit e me një notë qortimi i them me zë të ulët:

- Këtë nuk duhej të ma kishe fshehur.

- Më fal, nuk duhej të ta kisha fshehur.

- Gjyshe Diri – dëgjova zërin e djalit prapa meje e ktheva kokën. Ai i ishte hedhur në qafë një gruaje, fisnike, me flokë të thinjur ku njoha tiparet e shoqes sonë të fëmijërisë. Ishin shumë gjëra që shoku im m'i kish fshehur. Tek shihjaatë shkëlqim të bukur në sytë e Dirit tek adhuronte nipin e saj, mendova se nuk kish rëndësi nëse unë i dija apo jo të gjitha. E pastaj edhe unë nuk doja të dija tjetër, veç se ata njerëz që i doja me zemër të ishin mirë e të lumtur. Të lumtur...Lumturia është fluturake, e dimë mirë ne të moshës sonë, por ky moment ishte i lumtur...

- Toke këtu gotën me mua miku im!- ngrita gotën drejt Shpendit.

Ishte ky djalë, mendoja tek shihja vijën e shkumës së bardhë të valëve që linte prapa anija kur po largohesha sërish nga vendi im, me bindjen për t'u kthyer përsëri një dite, ekzistencën e të cilit unë nuk e dija, e kjo ma kish bërë lëmsh atë legjendën e stërgjyshit të tij. Atëherë, diçka nuk më kuadronte, pjesët ishin të shkëputura, pa lidhje e pa kuptim derisa... Po pastaj? Asgjë. Unë prape nuk arrija t'a besoja, edhe tani që rri nganjëherë e mendja më kthehet prapa, e kam vështire t'apranoj e t'a besoj. Nuk e di se ku mbaron legjenda e ku fillon realiteti... ose ku mbaron realiteti e fillon legjenda. Ai fill, që duhej të ishte filli i arësyes, nganjëherë këputet e duhet ta lidhësh, por në momentin që e ke lidhur, vë re se e ke ngatërruar aq keq sa nuk din t'ja gjesh fillin...ndërsa çelësin e dritës që është i diellit dhe i dijes, po të mos jesh i kujdesshëm, me kalimin e kohës fillon dhe e humb, e bashkë me të rrezikon të humbasësh dhe besimin, ndërsa vazoja e harresës ... them se është bekim nga perëndia... si mund të rrosh po të mbartësh në shpirtin tënd tërë ato vuajtje e mundime që ka kaluar njerzia...





F U N D