Një tregim Novel nga Suzana Kuqi

Atij ju errën sytë nga dhëmbja. Ajo qënie që dergjej mbi atë shtrat nuk kish asgjë të ngjashme me bijën e tij të dashur. Kërkoi sytë e saj por ata nuk shiheshin në atë fytyrë të enjtur e të shtrembëruar, ku vende të enjtura e të nxira kishin zënë vendin e tipareve të ëmbla. Me dorë të dridhur tërhoqi pak çarçafin e vëreu se edhe trupi nuk ish në gjendje më të mirë. Dënesat e së shoqes ju pështollën si peshqirë të akullt në shpirt dhe ai u kthye nga ajo dhe e përqafoi me kujdes sikur të ishte prejqelqi, pasi e dinte se ç’forcë të madhe dërrmuese kish kjo pamje për të dhe priti derisa dënesat u shuan ngadalë mbi krahërorin e tij. Kur hyri doktori në dhomë e largoi ngadalë të shoqen por duart e tij ishin të forta e agresive kur kapën jakën e bluzës së tij dhe ja afroi aq shumë fytyrën pranë vetes sa ndjeu frymën e tij që binte erë duhan e kafe dhe kjo e acaroi edhe më shumë. Si kish mundësi që e bija e tij dergjej aty në atë gjendje ndërsa ai në vend që të rrinte pranë saj e ta mjekonte shkonte e pinte kafe. Ndjeu sytë t’i digjnin nga lotë zemërimi dhe nuk e njohu zërin e tij tek i ulëriti: “E dua gjallë doktor…Dua vajzën time gjallë, ndryshe mjerë ti…” Pastaj sytë ju errën dhe pati ndjesinë se po rrëshqiste poshtë në humnerë.

Ai dergjej atje poshtë në humnerën e lagësht e të errët që i ngjante qelisë së burgut të tij. Ftohtë, terr, tmerr. Ai pak shpirt i mbetur në atë trup të dobët e të rraskapitur klithte: “Ndihmë o Zot, ndihmë, të paktën një rreze drite”. Atëherë një engjëll i vogël zbriste nga lart me një qiri në dorë, e ky engjëll kish fytyrën e vajzës së tij. Atij i drithërohej zemra kur mendonte se atje jashtë ndodhej ajo krijesë e pafajshme në një botë të pamëshirëshme dhe ai nuk mund ta mbronte. E kishin futur në burg kur ajo gjëndej ende brenda barkut të ngrohtë të së ëmës dhe nuk e kish parë as kur kish lindur. Kish munguar në ditëlindjet e saj për tetëmbëdhjetë vjet me rradhë. Kujtimi i çasteve te pakta kur i linin t'i vinin për vizitë, ata sy që ibuzëqeshnin ëmbël e bënin të kuptonte se nuk i mbanin mëri që i kish lënë vetëm. Jo, ai nuk ishte kriminel, nuk kish vrarë njeri, nuk kish vjedhur, nuk i kish bërë keq askujt
në jetë të tij por ai kish bërë krimin më të tmerrshëm që mund të bëhej në atë kohë, kish folur kundër regjimit. Ah ç’po them dhe unë, kujt rregjimi, thjesht kish thënë se nuk mund t’i siguronte fëmijës që priste të lindte ato që ai do të dëshëronte, pasi tregjet ishin bosh. Se nuk kish as rroba dhe as ushqim as edhe fruta… po ku i kish thënë, kujt, ah po kolegut të zyrës që i tmerruar nga shkurtimi i personelit dhe frika se mos i binte gërshëra e kish hequr qafe pa ngurruar… Dhe atë natë të bekuar kur gruan e kishin kapur dhimbjet e lindjes, e kish çuar në maternitet dhe në kthim kish gjetur në shtëpi dy policë që pa i dhënë asnjë sqarim i kishin vënë prangat, e kishin hipur në një makinë dhe e kishin zbrazur si një thes bosh në një qeli, e kishin lënë në errësirë… Dhe një qenie hije që rrëshqiste ngadalë nga muri, zvarritej në dysheme drejt tij… oh sa neveri…Po është shumë errësirë, ku është engjëlli im… ku je o bijë, ku ke humbur. I alarmuar brofi më këmbë duke dihatur dhe pa se gjendej në një dhomë spitali. Doli me vrap nga dhoma dhe në fund të korridorit pa dy policë që rrinin para një dere. U kujtua se atje ndodhej vajza e tij e masakruar dhe u drejtua drejt tyre. Një polic i doli përpara dhe i tha se nuk mund të hynte pasi do të vinte oficeri ihetuesisë e do t'a merrte vajzën në pyetje. Ai e shtyu me forcë por ndërkohë ndërhyri polici tjetër dhe i bllokuan derën. Kur po bëhej gati të fuste në punë grushtet, u afrua një djalë i ri, veshur me një kostum gri dhe u bëri shenjë policëve të largohen.

- Ju lutem, - i tha duke i bërë shenjë nga dera, - hymë bashkë.

- Jo, dua të hyj vetëm.
Tjetri e vështroi një çast në sy dhe pastaj orën.

- Dhjetë minuta, pastaj do të hyj unë për ta pyetur. Mjeku tha se është në gjëndje të përgjigjet.
Shtyu derën dhe hyri me hap e zemër të dridhur. Pra ka shpresë, nëse mund të flase e të përgjigjet, ka shpresë. O Zot, ti vetëm shpëtoje se hakun do t’ja marr unë… të lutem!

- Baba!- një fill zëri e bëri të fërgëllonte.
Ai ju afrua edhe me pranë e u përkul sipër saj aq sa fytyrat gati u cekën. C’nuk do të jepte për të ndërruar vend me të.

- Fol moj bijë, fol moj e mira ime. Tregoji babait kush ishte dhe ç’të ka bërë.

Një pëshpërimë u ngrit nga ato buzë të enjtura e të deformuara dhe ai afroi veshin edhe më shumë për t'a dëgjuar. Kur mbaroi i foli ngadalë pranë veshit me ton urdhërues:-“Askujt bija ime, askujt, as edhe vetes tënde nuk dua t’ja përsëritësh më këto fjalë. Ti nuk ke parë njeri, ti nuk e ke idenë se kush ishin. ” Pastaj u përkul edhe një herë për t’i dhënë një të puthur me kujdes mbi ballë, aty ku mendoi se do t’i dhimbte më pak e doli. Tek dera hasi oficerin e hetuesisë.

- Eshtë e tëra jotja. Pyete!
Kur u gjend jashtë ndezi një cigare. U ul tek shkallët e hyrjes së spitalit duke fiksuar një pikë në hapësirë pa vënë re se kush hynte e dilte nga porta e spitalit. Diku ju afrua e shoqja dhe i foli diçka por ai nuk u përgjigj biles nuk i luajti as edhe një qerpik. Ajo me hap të trishtëm hyri përsëri brenda për t’i qëndruar pranë së bijës. Ai djali simpatik që ishte hetues i kaloi përpara por pastaj siç duket ndërroi mendje, u kthye e u ul pranë tij. Ndenji disa çaste në heshtje.

- Më vjen keq për ç’ka i ka ndodhur vajzës suaj, por doktori tha se është jashtë rrezikut. Por ajo për të cilën më vjen më shumë keq është se tani për tani nuk kemi as edhe një pistë. Vajza nuk ka arritur ta shohë në fytyrë personin që e ka sulmuar…Por të siguroj se do të bëj ç’të jetë e mundur për ta gjetur.
Ai nuk i ktheu përgjigje. Djali i ri ndenji dhe pak e u çua, edhe ai i kredhur në mendime duke u përpjekur të provonte se ç’farë do të ndjente ai po të ish në vendin e atij burri. U rrënqeth për atë që hamendësoi por ishte i vetëdijshëm se edhe kjo ishte shumë, shumë larg realitetit, pasi ai ishte djale i ri, nuk ishte i martuar e nuk kishte fëmijë...

Tani themi se ka ardhur momenti të bëjmë prezantimin e disa personazheve. Vajza që gjendet në shtratin e spitalit quhet Vesa, është përdhunuar dhe e rrahur gati për vdekje, tani është jashtë rrezikut dhe ndoshta me kalimin e kohës ç’do gjë do të shkojë mirë ose nuk di sesi do të mund të thuhet mirë në këto raste kur mbetesh e sakatuar në shpirt për gjithë jetën, por megjithatë do të ishte një farë soji “mirë” nëse nuk ka mbetur shtatzënë, gjë të cilën nuk e dime ende dhe nëse do të jetë e vërtetë do të duhen akoma edhe shumë ditë për ta marrë vesh. Ajo është pak më shumë se tetëmbëdhjetë vjeç, sa ka mbaruar gjimnazin dhe po përgatitet për të konkuruar për drejtësi. E bukur, e edukuar dhe mbi të gjitha tepër inteligjente me pak fjalë një vajzë qëe ka të ardhmen përpara. Të fejuar akoma asnjë, ndonjë simpati tek tuk, një herë që i pëlqeu vërtet një djalë dhe që mendoi se e dashuronte, hoqi dorë sapo mori vesh se ishte i biri i personit që kish futur në burg babanë e saj. I ati, Shpendi, ish inxhinier në uzinën e traktorëve, ish i burgosur politik për agjitacion e propagandë, banues jo pak por për tetëmbëdhjetë vjet në burgun e Spaçit, burgosur natën që lindi e bija. Rita, e shoqja, ish mësuese në një shkollë tetëvjeçare, më pas puntore magazine pasi dihej që nuk mund të vazhdonte të punonte në arësim pas burgosjes së të shoqit, bile ishte fat i madh që nuk e internuan së bashku me vajzën e vogël. Themi fat por në fakt qe një miku i babait të saj i cili ndërhyri aty ku duhej për të mos e internuar. Grua fjalëpakë e me karakter mjaft të fortë që bjen në kundërshtim me pamjen e saj të brishtë e delikate, i bëri ballë vështirësive e nuk e ndau të shoqin as edhe formalisht siç këmbëngulën të afërmit e miqtë e saj për t'i shpëtuar përndjekjes e bezdive tëdegës së brendëshme dhe që jetën ja kushtoi vajzës. Besim quhet oficeri i hetuesisë që në tregimin tonë nuk luan ndonjë rol kushedi se çfarë por gjithsesi do të jetë mjaft prezent pasi është i pranishëm në jetën e qytetit. E lëmë këtu prezantimin e personazheve që do të vazhdojmë t'a bëjmë më vonë, po të shohim se çfarë do të ndodhë tani me këtë familje që i ka rënë kjo fatkeqësi mbi kokë.

Shpendi ndenji orë të tëra i ulur tek shkallët e hyrjes qëndrore të spitalit e refuzoi të hante e të pinte por vetëm thithte cigaret me shikimin ngulur hapësirës që ndërronte ngjyrë sipas orëve derisa u kthye në errësirë të plotë pasi nata ishte e vranët e nuk kish as hënë dhe as yje. Afër mëngjesit ju afrua doktori që e njoftoi se gjendja e së bijës ishte në përmirësim dhe pasi u largua ai, i shkoi pranë e shoqja. Ai i bëri shenjë të ulej pranë tij. Folën me zë shumë të ulët edhe pse nuk kish asnjë aty rrotull për t'i dëgjuar apo përgjuar, folën gjatë. Në fillim u duk sikur Rita nuk ishte dakord por ai këmbënguli dhe nëse dikush do të ishte aty pranë do të shikonte se ai mundohej të shprehej me tërë mimikën e duart e tij bënin gjeste ngalutëse deri kërcënuese. Më në fund gruaja u duk sikur ju nënshtrua vullnetit të tij dhe kokëulur e ngadalë, me gjunjë të prerë u fut brenda në spital. Ja tek u ndal një çast tek porta, u kthye duke e parë me sy të përlotur e përgjërues por ai as nuk e ktheu kokën drejt saj. Ajo u zhduk brenda ndërtesës ndërsa ai mbeti atje, tashmë pjesë e shkallëve si një statujë që dikush e kish harruar padashje. Ndenji kështu deri në orën e ndërrimit të turneve të natës me të mëngjesit dhe kur shkallët filluan të gjallëroheshin nga lëvizjet e personelit, me rrezen e parë të diellit shpërtheu dhe ulërima e tij e parë çjerrëse e cila u pasua nga një tjetër e të tjera akoma, e vazhduan pa pushim derisa erdhi një mjek me dy infermierë të cilët e ngritën peshë dhe e futën brenda pa ja vënë shumë veshin kundërshtimeve, grushtave e shkelmave të tij. Ndërkohë mjeku i nguli një shiringë në rrugë e sipër. Më vonë u hap fjala se Shpendi ishte çmendur dhe e kishin shtruar në psikiatri.

Kush i dëgjoi këto fjalë në qytet dhe nuk i erdhi keq. U hap edhe një herë historia se si kish hyrë në burg dhe tërë qyteti dënoi, themi dënoi nëse do të quhet kështu, të shprehësh ndonjë mendim me gjysëm zëri dhe prapa krahëve kundrejt dikujt që për momentin është bërë goxha i fuqishëm, qoftë ekonomikisht po ashtu edhe me pushtet. Arifi, kështu quhet ish kolegu i Shpendit i cili e spiunoi se bënte agjitacion e propagandë, gjë e cila e futi brenda. Ky kish qenë vetëm fillimi, pasi e bëri edhe për një tjetër më vonë e do ta bënte pambarimisht po t'i jepej rasti por, meqënëse nuk dihet se si u mor vesh kjo, të gjithë i ruheshin e flisnin me kujdes në prani të tij. Kjo nuk e pengoi të bënte karierë dhe ai nga inxhinier u bë kryeinxhinier, e më pas bram, është e vërtetë që ndodhin çudira me natyrën e njeriut, ai u bë demokrat i flaktë dhe në demokraci u bë drejtor i po asaj uzine. Me privatizimin bleu pjesën më të madhe të saj dhe nëse dikush don të dije se ku i gjeti paratë do të ishte shumë e lehtë nëse do të gjente librat e llogarisë dhe gjendjet e magazinave të ndërmarrjes disa muaj para privatizimit, por për fat të keq kjo nuk mund të bëhet pasi tamam në zyrën e llogarisë ra zjarr një ditë të bukur. Dhe fati e desh që po këtë ditë në këtë zyrë të gjendeshin edhe librat e magazinave pasi po bënin rakordimet e inventarit. Siç ndodh shpesh kur njerëzit kanë para dhe pozitë gëzojnë edhe respektin e të tjerëve. I paskrupullt ai dinte ta shfrytëzonte këtë. E vetmja pikë e dobët e tij ishtei biri, Luani, kërkesave të të cilit nuk i rezistonte dot pasi e kish djalë të vetëm. Jo vetëm kaq por edhe ja ushqente egon dhe prapësitë, sepse shihte në to ato anë të errëta të shpirtit të tij që nuk i kish kënaqur dot në rininë e tij. Nëpërmjet të birit, ai sikur rijetonte rininë e tij, kështu që i plotësonte gjithshka vetëm me një kusht, i biri duhej t'i tregonte gjithshka bënte dhe ai përpinte çdo fjalë të tij e çdo natë tek binte të flinte fantazonte gjërat që i tregonte i biri sikur i bënte ai vetë dhe kjo e eksitonte, e bënte të ndjehej i ri…Atë e kish eksituar pa masë dashuria e të birit për të bijën e Shpendit. Jo, ai nuk mendonte që ajo të bëhej nusja e Luanit, por dëshëronte që i biri të dëfrehej me të ashtu siç kish dashur të bënte ai me të ëmën e saj, Ritën. I kujtoheshin netët në të cilat nuk e zinte gjumi ndërsa dëgjonte gërhimën e lehtë të së shoqes në shtrat ndërsa... ai ëndërronte Ritën. Ajo po që ishte grua e bukur, siç do ta kish dashur ai të tijën po ta kish zgjedhur vetë, por nuk kish mundur, i ati kish vendosur për të… Ai i ishte vardisur Ritës pasi Shpendi ish futur brenda dhe për shumë e shumë herë por ajo ja kish treguar gjithnjë vendin e marazi sa vinte e i shtohej por nuk kish se çfarë të bënte. Ajo kish një kushëri me pozitë, në një vend kyç në ministrine e brendëshme dhe ai hoqi dorë kur e kërcënoi se do të shkonte ta denonconte. Nga ajo ditë ai bënte sikur nuk e shikonte kur e haste rrugës por kurrë nuk e kish harruar atë refuzim që e kish ofenduar e lënduar në sedër. Kur e bija e saj i dha duart të birit, atij ju mblodh një lëmsh në grykë e i tha: “Mos e lë të të bëjë budalla, vepro, hakmerru!”

Ndjeu kënaqësi kur mendoi se i biri do t’i bënte keq asaj vajze të pafajshme. Të shikonte njerëz që vuanin dhe aq më tepër për shkak të tij, i jepte ndjesinë se ishte i fortë, i jepte pushtet. E kish ndjerë për herë të parë në shkollë të mesme kur kish spiunuar shokun e tij të bankës që ndërkohë ishte dhe shoku i tij i ngushtë, se lexonte një libër të ndaluar. Pasojat kishin qenë të rënda, atë djalë e kishin pezulluar nga shkolla për dy javë dhe i vunë fletërrufe shoqëruar me një karikaturë. Të nesërmen në mëngjes, mes nxënësve që qeshnin me karikaturën ai kish ndjerë gjakun t’i lëvrinte në damarë duke i dhënë një kënaqësi shumë të madhe, biles ishte eksituar e kish ndjerë pantallonat t’i fryheshin përpara. Kjo kënaqësi e fundit kish fshirë edhe hijen më të vogël të dyshimit apo të brerjes së ndërgjegjes që kish patur një natë më parë. Vetja ju duk si një zot i vogël që mund të luante me fatet e të tjerëve e ai kish ndjerë dëshirën e nevojën ta bënte përsëri. Sa herë që e ndjente veteninferior karshi dikujt e kompensonte duke i punuar ndonjë rreng nga prapa. Ah, këta djem inteligjentë, të zgjuar e të edukuar, ata nuk e dinin se me kë kishin të bënin. Mjerë kush i dilte përpara dhe i zinte rrugën. E kjo i jepte shumë kënaqësi, më shumëkënaqësi se sa seksi. Me kalimin e kohës ju bë nevojë e domosdoshme, një lloj droge që i duhej për të harruar se ishte një njeri pa dhunti, pa merita apo talent të veçantë që të shkëlqente, një njeri i rëndomtë që duhej të bënte një jetë të rëndomtë me një grua të rëndomtë që nuk e kish dashur kurrë por që i kish falur një alamet djali, dhe me një baba që kurrë nuk e kish vlerësuar por gjithmonë e kish poshtëruar e urdhëruar. Përsa i përket gruas, doemos nje tip si ai nuk kish se si t'i qëndronte besnik. U vinte syrin gjithnjë grave të martuara edhe pse i ati shpesh i kish tërhequr vëmendjen për këtë, por çfarë lezeti kish të shkonte me dikë kur nuk kish askënd për t'a lënduar. Mendimi se i hynte në pjesë dikujt tjetër, se i bënte të shoqen e eksitonin dhe e kënaqnin pa masë. Ai edhe tani që Rita nuk ish më e re dhe e bukur si më parë e dëshironte me gjithë shpirt, jo sepse e dashuronte, kjo ndjenjë ishte e huaj për të, por sepse kështu realizonte plotësisht atë që kish patur ndërmend t’i bënte Shpendit, ja kish futur atij por do të ishte një mrekulli nëse ja fuste edhe së shoqes…Nejse, çfarë nuk kish mundur të bënte ai, do ta bënte i biri me vajzën e tyre që ishte drita e syve të Shpendit. Ai përfytyroi dhimbjen që do t’i shkaktonte këtij të fundit dhe buzëqeshi me ligësi në errësirë ndërsa ndjente organin e tij të ngrihej e të krijonte një xhungë mbi sipërfaqen e jorganit të atllasit e filloi të masturbohej ngadalë që të mos zgjonte të shoqen. Nëse e shoqja do të ishte zgjuar atë moment do të ish tmerruar jo nga ajo që po bënte, por nga ajo buzëqeshje e ligë dhe e pështirëshme që i kish ngrirë mbi fytyrë.

Atë natë që Shpendi qëndronte si statujë mbi shkallët e spitalit, një makinë me drita të shuara u afrua e ndali pranë hyrjes. Nuk dallohej se kush ishte brenda, herë pas here shihej vetëm xixëllima e një cigareje të ndezur. Asnjë tingull, radio efikur, qetësi e plotë. Shpendi nuk e kish vënë re, dhe më mirë për të. Po ta kish parë se kush ishte brenda ndoshta kjo histori do të mbyllej atë natë dhe gjërat do të ishin shuar pak e nga pak derisa të harroheshin për të mos u zgjuar më. Por ai i humburnë mendimet e veta, i poshtëruar përsa i kish ndodhur së bijës dhe ndjenja e dobësisë dhe pafuqisë karshi së keqes që sundonte në botë e që shkonte e godiste gjithnjë më të pafajshmit, nuk e la t'a shikonte makinën. Jo, nuk kish se si, ai ndërkohë po i bënte vetes një betim, se ai… Para tij qëndronte ajo hije e zezë e pështirëshme që i afrohej në qeli çdo natë duke u zvarrisur e i kërkonte shoqëri, që donte të bëheshin miq, se i thosh se duhej të ndryshonte e pastaj ajo do ta këshillonte se ç’duhej të bënte për të dalë sa më shpejt që andej, nuk ishte e vështirë, biles mjaft e lehtë se sa mund ta përfytyronte, duhej veç…të spiunonte ata që ndanin burgun me të... Ai e kish shtyrë përherë me neveri. Por këtë natë kjo masë e neveritëshme e kish gjetur përsëri e për më tepër nuk zvarritej por qëndronte drejt më këmbë para tij, gjë e cila siç dukej e lodhte duke e bërë të dihaste dhe ai ndjente frymën e saj që kutërbonte si një kufomë e kalbur dhe e pyeste nëse ai do të vazhdonte të ishte “i miri” apo do të reagonte. Nëse kish vendosur të merrte hak, nuk mund ta bënte dot vetë, ai ishte tashmë shumë “plak” për të ndërruar stil, ai kish nevojë për ndihmë, për një aleat si puna e saj që t'a mësonte, t'a udhëhiqte. Dhe ajo ishte gati. Por rregullat e lojës do t'i bënte ajo, ndërsa ai duhej ti bindej. Së pari duhej të mësonte të zvarritej. Të zvarritej!? A nuk po zvarritej vallë shpirti i tij e po çirrej në çdo centimetër të rrugëve të këtij qyteti të dashur të cilin e kish ëndërruar çdo natë në atë qeli të errët tek përzinte me përbuzje këtë gjënë neveritëse? Ai kish ëndërruar të ecte mbi këto rrugë krenar pasi e keqja e shpirtit nuk e kish mundur. E ç’kish vlejtur vallë e gjithë kjo, tani që lot gjaku e plagë shpirti, pamja e Vesës mbi atë shtrat spitali i kishin thërrmuar e hedhur tutje tërë krenarinë e të mirën që kish patur në zemër?

“Dakort”- tha dhe sytë i shkrepëtinë si shenjë vulosje e këtij pakti. Njeriu në makinën me drita të shuara nuk e vuri re shkëlqimin e syve të Shpendit, nuk kish sesi pasi ndodhej relativisht larg, por edhe sikur të ish më afër ishte aq i mbushur me veten dhe kënaqësinë që po provonte këto çaste me dorën futur thellë në zinxhirin e hapur të pantallonave, sa nuk do ta vinte re. Në rast të kundërt do ta kish vënë veten në mendime dhe do të kish qenë më i kujdesshëm

Nuk thonë kot se mrekullia më e madhe zgjat vetëm tri ditë. Qyteti ynë tashmë ishte rritur shumë, kish shumë të ardhur dhe shumë lëvizje, kështu që shpesh ndodhnin ngjarje të cilat tërhiqnin vëmendjen e njerëzve, e nga ana tjetër njerëzit nuk ishin mësuar ende me ritmet e ekonomisë së tregut, të sapodalë nga sistemi i vjetër, ishin shumë të stresuar. Por ne, banorët e lagjes, dhe lagja jonë është nga më të vjetrat e qytetit, merrnim informata për njëri tjetrin tek klubi në fund të rrugës, të cilin Miri, biri i Dëshirës e cila arriti ta privatizonte lokalin. Pasi punoi një vit jashtë shtetit, Miri u kthye me paisje jo të reja por goxha të mira dhe e shndërroi vërtet në një klub simpatik ku u pëlqente të shkonin njerëz të të gjithë brezave, nga pleqtë e lagjes deri tek djemtë e rinj, biles shpesh shihje dhe vajza. Dhe ishte këtu që unë me Shpendin si dhe me tre shokë të tjerë që ishim rritur bashkë në këtë lagje, mblidheshim mëngjeseve e pasditeve për të pirë një kafe. Dhe ishte po këtuqë mora vesh se Rita me të bijën kishin ikur në Itali. I shkreti Shpend! Psherëtimë të katërt dhe ndërruam muhabet. Pak nga pak kishim filluar të mos e zinim më në gojë. Tek tavolina që ishte pranë derës shpërthyen të qeshura që na bënë të kthejmë kokën. Ah, është Luani me tre a katër djem të tjerë që po ngacmojnë kamarieren që është vajzë e re dhe goxha e mirë. Miri, i cili ndodhej në banak u skuq, vajza ishte kushërira e tij që kish nevojë për punë dhe atij i erdhi keq për të se ishte i detyruar ta pushonte. Jo, ai nuk do të merrte më vajza si kamariere, nuk donte sherre në lokalin e tij. E thirri dhe diç i tha me zë të ulët. Ne nuk dëgjuam gjë por kur vajza u afrua të merrte paratë e kafeve i kishte sytë e skuqur. E dinim të gjithë se nuk ishte faji isaj por nuk kish rëndësi kjo, rëndësi kish të mos kruheshe me Luan Zikon, të birin e Arifit, që ja tek po hyn, ashtu i kapërdisur, me barkun e kërcyer mbërthyer në një kostum blu dopjopetë prej cohe të shtrenjtë dhe drejtohet nga tryeza e tyre. Nga shprehja e fytyrës kuptohet sa krenar është për të birin. Ata i tregojne diçka duke qeshur e ai kthen kokën, shikon kamarieren, e qesh edhe ai. Pasi pin kafenë dhe i lë një shuk parash të birit mbi tavolinë, e këtë e bën në mënyrë që ta shohin të gjithë, ngrihete ikën duke na përshëndetur të gjithëve. Me kapadaillëk drejtohet tek “benzi”i tij që e pret tek cepi i rrugës dhe ne shikojmë nga dritarja shoferin që nxiton e i hap derën e makinës e qëndron aty deri sa ai të zërë vend në ndenjësen e pasme. Tek kthej kokën për të ndjekur makinën që largohet, sytë me hasin Besimin, oficerin e hetuesisë, në tryezën pranë, që megjithëse sytë i ka tek xhami e shikon rrugën, mua më lë përshtypjen se është tjetër gjë dhe jo rruga ajo që i intereson, po përpiqej të dëgjojë se për çfarë flitet në tavolinën e zhurmëshme. E pse jo? Kisha dëgjuar se i biri i Arifit po kurdiste ca biznese të leverdisëshme, por ajo për të cilën pëshpëritej në qytet ishte pluhuri i bardhë. Vështrova filxhanin e kafesë që e kisha mbaruar dhe u ngrita. Me mua u ngritën edhe miqtë e mi dhe u shpërndamë të gjithë, secili në punët e hallet e veta.

Tani dashur padashur më duhet të prezantoj veten. Edhe unë kam mbaruar studimet për inxhinieri mekanike dhe kam punuar në të njëjtën byro teknike me Shpendin dhe Arifin. Por nuk isha unë, ai i talentuari dhe i shkathëti siç ishte i pari e që për fat të keq i mungonte ambicja për të bërë karrierë megjithëse shkëlqente me punën që bënte dhe kjo nuk mund të kalonte pa u vënë re. Nuk isha ambicioz si i dyti që urrente këdo që ja kalonte. Me mbylljen e uzinës e kalimin në asistencë, vjehrri më ndihmoi me disa lekë dhe sajova një kjoskë të cilën e vendosa aty në lagje, jo shumë larg klubit. Në fakt duhet të përshkruaj lagjen time që shtrihet në të dy anët e një rrugice e cila është mjaft e ngushtë, me shtëpitë pothuaj ngjitur me njëra tjetrën. Ka qenë një lagje e qetë me djem të mirë që dinin të shikonin punën e tyre, t'a kishin mirë me partinë e pushtetin dhe në darkë të shikonin lajmet tek raiuno që jepte lajme më të sakta dhe jo vetëm ato të rendimenteve të larta nëpër fusha e të lëvizjeve nacionalçlirimtare nëpër botë, që jepte televizioni ynë. Rruga apo më mirë rrugica jonë, zbriste nga kodra e mbaronte perpendikularisht tek një rrugë më e madhe nga ku, në anën tjetër të saj, mund të hyhet në një rrugicë tjetër akoma më të vogël që po ta vazhdosh, të nxjerr tek bulevardi kryesor. Këto rrugica ishin të ndërthurura me të tjera më të vogla apo më pak të rëndësishme dhe në to gjeje ndërtesa të kohëve e të stileve të ndryshme, nga ato të “italisë” deri tek ato më të rejat. Ajo që të bënte më shumë përshtypje ose më mirë gjëja që kishin më të shëmtuar këto rrugica kaq të dashura për ne, ishin bunkerët. Nuk e di përse i bënë, e akoma nuk e di se pse i bënë kaq të shëmtuara, megjithëse nuk kish se si të ishin ndryshe, frut i një psikologjie e mendjeje akoma më të shëmtuar. Kam patur bindjen se hije apo forca të errëta e të kobshme gjenin strehë në to dhe nuk do të habitesha aspak sikur dikush, ndonjë ditë do të tregonte se kish parë lugatër të dilnin natën prej tyre. Unë do ta kisha besuar…

Qe një traumë për të gjithë ne që po pinim kafenë e mëngjesit në klub kur pamë nga dritarja Shpendin, apo më mirë një burre që ecte i kërrusur me një sup pak më të rënë se tjetri, veshur me një kostum të grisur e në këmbët e zbathura një palë shapka të mëdha e të vjetra. I tëri i zbardhur e me faqe të rrufitura, dukej më shumë një fantazëm ose drejt të themi dukej karikatura e fantazmës së tij. E ndoqëm me sy tek i afrohej portës së klubit, dëgjuam zhap zhupin e shapkave të tij tek i afrohej tryezës sonë dhe nuk kishim guxim ta vështronim në sy. Padashur, nuk e di sepse, por e ndjemë veten fajtorë karshi tij. Tre muaj më parë e dinim që e kishin futur në çmendinë dhe pastaj e kishim harruar, nuk kishim marrë asnjë lajm nga ai por edhe ne nuk ishte se ishim interesuar për të. Një natë më parë tek kaloja poshtë shtëpisë së tij nuk kisha vënë re as edhe një dritë të ndezur, shenjë kjo që nuk kish njeri në atë shtëpi të mbetur bosh prej muajsh. Unë kaloja çdo ditë andej pasi banoja pranë dhe po të kishte patur ndonjë lëvizje do ta kisha vënë re. Fati, kështu quhet njëri prej nesh u ngrit dhe i afroi një karrike. Por ai na shikoi të gjithëve me rradhë me sytë e zbrazur dhe për çudinë tonë zgjati dorën…jo ashtu siç jepet dora, por me pëllëmbë të shtrirë lart ashtu siç bëjnë lypësit…

Ditët vazhdonin rrjedhën e tyre, me ritëm herë më të shpejtë e herë më të ngadaltë, me probleme e preokupacione që varionin, por ajo që nuk ndryshonte ose më mirë që ndryshonte më pak ishte kafja e mëngjesit dhe e pasdites së vonë tek klubi ku edhe klientët e tjerë ishin pothuaj të njëjtët. Zakonisht tryeza jonë, veç rasteve kur vinte ndonjëri që nuk ishte i lagjes dhe e zinte, ishte pranë dritares, dy më tej ishte ajo e hetuesit që nuk e di sepse por nuk ishte më hetues e kishte hapur një agjensi udhëtimesh në fund të rrugës, apo më mirë në kryqëzimin e rrugicës sonë me rrugën poshtë, ndërsa tryeza pranë derës së xhamit ishte ajo e Luanit me shokë. Pjesë e pandashme e tablosë ishte Shpendi me zhap zhupin e shapkave të tij që kalonteçdo mëngjes e mbrëmje në të gjitha tryezat, me përjashtim tonës, për të lypur dhe pastaj dilte e ulej pranë pragut të klubit në një stol të vogël druri që për çudi e linte atje dhe askush nuk ja luante. Nuk fliste me njeri, nuk ja kishim dëgjuar më zërin, rrinte i heshtur e tymoste deri në orët e vona të natës dhe pasi klubi mbyllej ngrihej e fillonte të ecte kuturu nëpër qytet. Në fillim e ndoqëm prapa me frikën se mos humbiste nëpër rrugica, por jo, aty afër mëngjesit kthehej i lodhur e i rraskapitur nështëpi e pastaj prapë në mëngjes ja tek afrohej ngadalë me zhapzhupin e tij e hynte në klub. Ne nuk i jepnim para dhe as nuk na i kërkoi më veç ditës së parë, por i paguanim kafenë të cilën kamarieri ja çonte e ja linte përtokë në një tabaka të vjetër druri që ne e quanim tabakaja e Shpendit. Herë herë në të i vendosnim edhe ndonjë panine apo byrek që ai e hante ngadalë e pa fjalë dhe nganjëhere kur guaja ime gatuante diçka të mirë e vija në një kuti plastike nga ato që përdoren për të ruajtur ushqimet nëfrigorifer dhe ja vendosja mbi tabaka. Po ashtu edhe të tjerët. Ndonjëherë i çonim ndonjë këmishë dhe ndërresa të pastra dhe ai megjithëse i merrte nuk e pamë kurrë t’i vishte, kështu që nuk i çuam më. Pasi hante e pinte dhe klubi boshatisej, dremiste ashtu ulur derisa klubi zinte e gjallërohej e bashkë me të gjallëroheshin dhe sytë e tij që ishin magjepsës e të çuditshëm ashtu siç janë ata të një njeriu jo normal nga trutë. Zinte e vështronte njerëzit që hynin e dilnin në mënyrë të tillë sa kush nuk e njihte ndjehej në siklet, ndërsa për ne ishte thjesht i “shkreti” Shpend ose më mirë budallai i shkretë…

Besimi hyri vonë në mbrëmje në shtëpi dhe pasi bëri një dush me ujë gati të ftohtë pasi bënte shumë vapë, doli në ballkon e ndezi një cigare. Kish tre muaj që kish dhënë “dorëheqje” nga hetuesia dhe kish hapur një agjensi udhëtimesh e cila në fakt ishte koperturë. Ai ishte me antidrogën e kish kaluar me interpolin e këtë gjë shumë pak vetë e dinin. Për momentin po ndiqte grupin e Luanit por akoma nuk kish gjetur provat e duhura për ta mbërthyer. Qëllimi i tij ishte të futej në këtë grup për të siguruar prova por ata gjithsesi i ruheshin e nuk kishin besim tek ai. Nga ana tjetër paratë dhe lidhja me kriminelë me të cilët luante këtë loj të rrezikshme, e kishin shndërruar Luanin në njeri që duhej patur frikë. Pëshpëritej se ai kish vrarë shokë që e tradhëtonin, pa patur as edhe prova të sigurta për tradhtinë e tyre, por thjesht se kështu i thosh intuita. Asnjë nga ata të cilët i rrinin rrotull nuk e kish kundërshtuar pasi kishin frikë. Kishin parë atë shkëlqim që kishin sytë e tij në çaste zemërimi e tërbimi, e dinin se i pëlqente të vriste, dhe nuk do të ngurronte t'a bënte prapë pa ju dridhur dora. Kështu që Besimi nuk mund të ndërmerrte një hap të pamenduar dhe pa u krijuar kushtet e duhura. Më parë duhej të blinte besimin e tij, po si mund ta bënte kur nuk e linin t’u afrohej, ndërsa Luani e shihte sikur të kishte zgjeben vetëm se më parë kish punuar me policinë. Pasi mbaroi cigaren u kthye në dhomë dhe hapi kompjuterin të kontrollonte postën private. Nuk mund ta bënte në agjensi. Kish vetëm një mesazh të ri nga “i panjohuri”. Kush ishte ky “i panjohur”? Si kish hyrë në adresë të tij apo ishte ndonjë koleg i interpolit e kish dashur të bënte ndonjë shaka? Ta lexoj një herë mendoi, do të më sqarojë. Por ajo që lexoi e ngatërroi edhe mëkeq.

“Nesër në mesnatë. Rrugica që të çon në bulevard. Kemi specialistë të shquar dhe ilaç të mirë për dhimbjen e dhëmbit. Natën e mirë. ”
Lexoi e rilexoi mesazhin por nuk po kuptonte gjë. Kush ja kish dërguar, ku e kish gjetur adresën e email-it të tij? Cila ishte kjo rrugicë, pasi rrugica që të çonin në bulevard ishin me dhjetra e ai nuk mund t’i kontrollonte të gjitha edhe sikur të nxirrte të gjitha patrullat e policisë. Pastaj edhe nuk ishte se e njihte mjaft mirë këtë qytet se ishte i ardhur e nuk ishte rritur këtu. Nxorri një hartë të qytetit e shqyrtoi me vëmëndje bulevardin kryesor pasi sigurisht për të bëhej fjalë, dhe konstatoi se me të vërtetë ishin me dhjetra rrugicat që të çonin në të. Duhet të jetë ndonjë i lajthitur. Ai palosi hartën. Por …kur flitet për ilaç kundër dhëmbjes duhet të jetë drogë, e kur flitej për specialistë do të thosh se ishin njerëz të armatosur e të rrezikshëm. Gjumi e braktisi. Cfarë duhej të bënte? Ja, le t'a mirrte të mirëqënë, si duhej të vepronte? E nëse ky mesazh të ishte gabim i dikujt, apo dikush kish dëshirë të tallej me të? Me siguri kështu duhej të ishte. Ai buzëqeshi në errësirë tek shtrihej në shtrat, kur mendoi se ç’do t'i punonte atij që i kish punuar këtë rreng. Por pas pak dyshimi filloi t'a gërryente sërish. E nëse ishte dikush i infiltruar të cilit i kishin dhënë adresën e tij, dhe jo vetëm kaq por që mund të ishte edhe në rrezik atëherë si do t'i bënte llogaritë me ndërgjegjen e tij kur ta ngarkonte me vdekjen e dikujt e jo më pak po të një kolegu të tij? Ai u rrotullua në anën tjetër por nuk gjeti as përgjigje dhe as edhe një fill ku të mbërthehej pas gjumit.

Mëngjesin tjetër në klub çdo gjë rrodhi si gjithë mëngjeset e tjera, e vetmja gjë që më ra në sy ishte Besimi, pra komshiu i tryezes sonë nuk ndjehej mirë e porositi një kafe të dytë të shoqëruar me konjak, por edhe pas kësaj nuk dukej më mirë. Akoma më keq dukej kur e pamë të hynte pasdite. E pyeta se si ndjehej por më tha “mirë” me një shprehje të fytyrës sikur donte të më thoshte “mos më ça kokën“. Pastaj shohim Shpendin që vjen drejt tavolinave dhe kish lidhur një shami në kokë e cila ikalonte poshtë nofullës. Luani që ishte si gjithmonë me grupin e tij i thërret:

”- Zhap zhup ç’të ka gjetur? Ke frikë se të ikën truri?”- Fjalë këto që u shoqëruan me të qeshura në kor ndërsa Shpendi i shkretë tregon me gisht nofullën me një pamje përvuajtëse e cila donte të thoshte se i dhimbte dhëmballa. Atëherë Luani ikënaqur pa masë me shakanë e tij i hedh përtokë dy kartëmonedha.

- Skapi zhap zhup. Skapi e shko tek dentisti.
Nuk ishte hera e parë që e trajtonte ashtu. Dhe si ç’do herë sytë e Shpendit u përshkënditën e u dukën sikur ndërruan ngjyrë ndërsa Luani rrinte me dorën në brez ku mbante revolen. E kishim vënë re se e bente shpesh këtë gjest dhe kishim menduar se në njëfarë mënyre i trembej Shpendit. E pas disa çastesh qetësoheshin të dy, njëri ulej e merrte paratë e tjetri i kthehej gotës. Nuk e kemi marrë vesh kurrë se ç’bente Shpendi me paratë. Për të ngrënë e për të pirë i jepnim ne në klub, normalisht me ato kërkesa që kish nuk duhej të lypte por nejse nuk e kishim vrarë mendjen për këtë dhe as që donim ta vrisnim. E shikonim të ulur jashtë me kokën të pështetur në dorë shenjë kjo që dhimbja e dhëmbadhës e torturonte, derisa Fati u çua dhe tha se do ta shoqëronte tek dentisti në klinikën qëndrore. Medet, tha, që dentistin në fund të rrugicës tjetër poshtë e kishin mbyllur, ishte kaq afër, na vinte për mbarë. Ai doli dhe mori Shpendin për krahu që me zhap zhupin e tij e ndoqi siç ndjek një qen të zotin. Pas pak pashë Besimin që doli nga klubi.

Besimi duhej të nxitonte. Gjëagjëza ishte zgjidhur pa dashje dhe shkak kish qenë një budalla. Atij i erdhi keq që mendoi kështu për atë burrë për të cilin e dinte se ç'kish hequr por në fund të fundit fakti ishte fakt, Shpendi nuk ishtemë normal. Kaloi me hap të qetë e në dukje të painteresuar rrugicën që të çonte në bulevard duke parë me kujdes dhe dalloi tabelën e klinikës dentare, e cila në fakt mezi shihej se ishte fare e zbehtë dhe i mungonin disa shkronja. Nuk ndaloi të pyeste pasi kish frikë se mos ngjallte dyshime por pasi kaloi në paradë disa dyqane në bulevard e pyeti për disa çmime, u kthye pas po në të njëjtën rrugicë e pasi kaloi klinikën e vjetër ndali për të ndezur një cigare e hodhi një sy përreth. Befas vuri re se ishndalur pranë bunkerit me derë të mbyllur me një zinxhir të ndryshkur në të cilin ishte mbërthyer një dry i madh i mbuluar me ndryshk gjithashtu. Shëmtia e bunkerit i bëri përshtypje dhe ai u afrua për t'a vrojtuar edhe më mirë por pas pak çasteve ja dha këmbëve pasi i hynë të rrenqethura. Një ndjesi e papëlqyeshme e pushtoi të tërin duke i kujtuar atë ëndrrën e tmerrshme që shihte kur ishte fëmijë dhe ai nga frika fshihej në dollapin e rrobave të nënës. Këto kujtime e bënë t'jua jipte këmbëve edhe më shpejt dhe ai nuk e kuptoi se si u ndodh para derës së apartamentit te tij.

Toni hodhi krahëqafë çantën sportive, pështeti kurrizin pas murit të bunkerit, nxorri revolen dhe kontrolloi fishekët dhe siguresën. Donin dhe njëzet minuta të vinte mesnata por ai e kishte zakon të shkonte në vendtakim gjithnjë më herëtdhe pasi kontrollonte e verifikonte se nuk kish lëvizje të dyshimta fshihej në ndonjë hije dhe priste. Por sonte ai kish ardhur shumë më herët dhe e kish bërë inspektimin. Diçka i thosh brenda vetes se jo çdo gjë shkonte mbarë këtë natë dhe u pendua qënuk i kërkoi Luanit dikë që t'a shoqëronte. Kish gati një vit që ai vinte këtu dy herë në muaj e blinte mallin, kish kërkuar ta bënte vetëm këtë punë pasi edhe shpërblimi nuk ndahej në dy apo më shumë pjesë dhe Luani kish qenë gjithnjë bujar me të. Ndjeuftohtësinë e murit të bunkerit dhe e përshkuan drithma, por qenë drithma emocioni. Ky bunker e emociononte gjithnjë kur rrinte ngjitur me të, diç i transmetonte në mënyrë direkte por edhe i shtinte frikën e frika i ngrinte andrenalinën në gjak. Toni vështroi përsëri orën. Pesëmbëdhjetë minuta, kam kohë të ndez një cigare, bile një kanë do të ishte bota por jo tani, duhej ta kish mëndjen të kthjellët pasi duhej të kontrollonte mallin se mos i ngecnin niseshte...Cakmaku i mbeti në dorë pa guxuar ta shkrepte. Nga prapa, nga fillimi i rrugicës dëgjoi diçka. C'të jetë vallë? Hodhi cigaren e pandezur në tokë, dhe shtërngoi revolen me të dy duart. Zhap Zhup, dëgjoi dhe u qetësua. Duhet të jetë ai budallai që bën xhiron e natës, po si xhanëm nuk gjeti rrugicë tjetër? U pështet edhe më fort pas murit dhe e ndoqi me sy tek kalonte para tij. Zhap zhupi u tret në fund të rrugicës dhe ai vështroi sërish orën. Dhjetë minuta, edhe pesë dhe ata do të vinin. Nxorri fenerin e vogël elektrik nga xhepi se duhej të ndërronte sinjalet me ta. Uli kokën për të kontrolluar nëse funksiononte duke e ndezur brenda pëllëmbës së dorës. Drita e bardhë i veshi pëllëmbën kur papritmas një goditje e fortë i erdhi pas kokës dhe ndërsa ngriti duart për t'u mbrojtur një tjetër më e fortë bëri t'i priteshin gjunjët dhe ai ra përtokë. Ndjeu dy duar të fuqishme që e tërhoqën rrëshqanthi dhe kur koka ju përplas pas murit të bunkerit humbi ndjenjat e u zhyt në terr.

Unë nuk po i shkruaj datat se kur u zhvilluan këto ngjarje, e fundja kujt po i rreh për to. Nga ana tjetër dhe unë vetë tani nuk i mbaj mend mirë. Mbaj mend që mëngjesin tjetër një vel heshtjeje, tensioni e misteri kish mbështjellë tavolinën e Luanit i cili dukej një kafshë e egër e tërbuar e mbyllur në kafaz e nuk dinte kujt t'ja shprazte inatin pasi çunat e tjerë rrinin urtë e me sy ulur si të zënë në faj. Diku u duk Arifi që ju afrua tryezës së tyre por nuk u ul, i pëshpëriti diçka në vesh të birit e doli. Pas kësaj Luani seç u tha çunave dhe ata u ngritën e dolën një e nga një. Në klub hyri Eri i cili ju afrua banakut e filloi të fliste e të bënte shaka me Mirin, gjë që e bëri Luanin shumë nevrik. Ai e kish dashur Erin në grupin e tij pasi ishte i fortë me trup atleti, por tjetri e kish injoruar. Ishte një antipati që kish ndjerë për të që kur ishin fëmijë e luanin në rrugicë me djemtë e tjerë, e duke u rritur kjo ndjenjë kish ardhur duke u shtuar ndaj e kish shmangur gjithnjë. Këtë Luani nuk ja falte. Nuk kish lindur ende ai bir nëne që t'a injoronte. Le të vazhdonte kështu. Do t'ja gjente momentin t'ja saldonte atë fytyrë të bukur. Luani u çua dhe ndërsa doli nga klubi ja futi me shqelm kokës së Shpendit të shkretë që po dremiste mbi stolin e vogël të drurit duke e bërë t'i përplasej pas murit. Erit i ngriu e qeshura në buzë. La gotën mbi banak e rendi tek Shpendi i gjorë të cilit i ishte çarë tëmbli e gjaku i rridhte curril mbi faqe e i zbriste ndën mjekërr duke marrë çuditërisht formëne një pikëpyetjeje. E ndihmoi të ngrihej, e futi në makinën e tij dhe u nis për tek urgjenca e spitalit duke sharë e mallëkuar me vete. Tek po kalonte pranë Luanit që po ecte me kapadaillëk rrugës, hapi xhamin e dritares së makinës e i ulëriti në fytyrë:

- Idiot, budallë, fundërrine, merru me një si veten tënde!

Tjetri mbajti hapin një çast dhe dora e djathtë kërkoi pas shpinës poshtë rripit të pantallonave pistoletën. E dinim të gjithë që e kish një të tillë, si ai ashtu dhe çunat e tjerë që rrinin me të por askujt nuk i bënte përshtypje edhe se ishim të sigurtë që i kishin pa leje. Neve aq na bënte se i kishin apo jo, mjaft që të mos i përdornin në lagje, gjë që edhe ata e kishin kuptuar. Ishte një lloj marrëveshje. Ndaj Luani, kur pa se rruga kish mjaft kalimtarë ndërroi mendje. Lëshoi sendin e ftohtë, ngriti dorën lart duke e bërë grusht e ngriti lart gishtin e mesit duke u skërmitur. Eri turfulloi nga inati kur pa këtë gjest por mblodhi mendjen se më parë duhej të çonte Shpendin në spital pasi po jepte shenja padurimi e kish filluar të ulërinte. Shkeli gazin e ulargua pa patur as idenë më të zbehtë se ç'po kurdiste Luani në mendjen e tij.

Pas disa ditësh jo vetëm ne, por i tërë qyteti e kish marre vesh arësyen e tërbimit të Luanit dhe ja tregonim me zë të ulët kujtdo që takonim, kjo pasi na dukej sikur hakmerreshim për kokën e Shpendit që kish nëntë të qepura në tëmbth dhe shtatë nga prapa. Veç një të mirë kish patur kjo, pasi më në fund i kishin ndërruar këmishën në spital që kish muaj pa e hequr nga trupi. Dikush i kish falur një të re e cila i nxirrte më në pah flokët e fytyrën e palarë. Që të mos zgjatem, thuhej se një nga çunat ja kish ngecur shumë bukur Luanit. Toni ai që i rrinte më shumë ngjitur dhe të cilit ai i besonte më shumë, aq shumë sa e linte t'i bënte pazaret, i kish qethur jo pak por pesëdhjetëmijë dollarë, dikush thosh njëqint e dikush më shumë. Që thoni ju, ky Toni kish lajmëruar policinë e cila kish kapur shitësit me mall në dorë dhe i kishin arrestuar ndërsa ai ja kish mbathur me paratë në drejtim të paditur. Megjithë përpjekjet e Luanit që kish vënë edhe çmim mbi kokën e Tonit dhe e donte gjallë apovdekur, nuk po e gjenin dot, as atë dhe as paratë. Dikush thosh se kish ikur jashtë shtetit, ndoshta në Itali apo Greqi, dikush e çonte në Amerikë e Kanada, por ç'rëndësi kish se ku kish shkuar, dihej se ai nuk mund të kthehej më në lagje, nuk mund të kthehej, dhe megjithëse ishte çun i lagjes sonë dhe e kishim parë të rritej, me përjashtim të prindërve të tij, që më vjen keq se janë njerëz të mirë e mjaft të urtë, askush nuk ja ndjeu mungesën ose më mirë nuk i erdhi keq që mungonte, edhe pse kjo e fundit që kish bërë ja kish rritur pak vlerën në sytë tanë. Vendi i tij në tryezën e tyre mbeti bosh për një farë kohe derisa një ditë të bukur vumë re se dikush e kish zënë, dikush që nuk ishte i lagjes, nga e folura nuk duhej të ishte as nga qyteti ynë por i ardhur, dhe për këtë thamë shyqyr. Cunat e lagjes kishin filluar t'i rrinin larg Luanit e punëve të tij të fëlliqura.

Atij i erdhi përsëri në gjumë. Zvarritëse dhe e neveritëshme por që në timbrin e zërit të saj nuk kish se si të mos ndjehej kënaqësia. E si të mos ishte e kënaqur. Jo pak, por një djalë i ri e i bukur i ishte servirur. Dhe për më tepër qe akoma i gjallë. Oh, ç'kënaqësi, edhe tani dridhej akoma nga çastet e bukura të kaluara në terrin e bunkerit. Kohët e fundit nuk kish patur fat, kish rastisur vetëm në pleq apo vagabondë, ndërsa ky...oh, , ky tejkalonte ç'do parashikim. I ri, i pastër, menjë trup të bukur e të mirëmbajtur, veç të mendoje se dy ditë më parë kish shkuar tek manikuristja..."Shumë të falem nderës mik"- fërshëlleu pa i përmbajtur dot jargët, -Kjo po që ish dhuratë ...Kemi akoma shumë për të bërë apo jo...Unë do të të ndihmoj, ti më jep ata... ha, ha, ha. Si i thonë një dorë lan tjetrën...Hajde toke me mua "- dhe zgjati dorën që ngjante më shumë me një panxhë ariu e përfshiu në të dorën e tij. Tjetri brofi më këmbë duke dihatur i trembur. Ndezi dritën e pa rreth e rrotull. Në dhomë nuk kishte njeri, por kjo nuk e qetësoi. Kish ndjesinë se dorën e kish të lagësht nga jargë të errëta e të shpifura që ishin ngjitur në të. Vrapoi në banjë e lau mirë e mirë një copë herë duart e pastaj u kthye në shtrat e u mundua të flinte me dritë ndezur. Nuk kish gjumë. U çua, u vesh e doli jashtë nga shtëpia. Do të donte të zhdukej, të mos e shihte më atë qënie të ndyrë por nuk mundej, kish bërë një pakt, kish bërë një pakt me të dhe vetëveten, i kish shitur shpirtin djallit. Nuk kish kthim prapa.

Besimi rrotullohej përsëri në shtrat. Shumë pyetje dhe shumë pikëçuditëse i përshkonin trurin. Kush i kish dërguar mesazhin?Kishin mundur të kapnin grupin që shiste drogën me gjithë mall por nuk kishin arritur të kapnin blerësin që ish zhdukur me gjithë paratë. Në fillim kishin menduar se i kish vënë re ose i kish nuhatur dhe pastaj ja kish mbathur e fshehur. Po të ishte kështu nuk kish se ku të shkonte tjetër veç se tek kapoja e tij, por nuk e kish bërë. Kjo kish dalë nga grupii tyre dhe kuptohej nga mënyra e ethëshme me të cilën po e kërkonin. I shkreti djalë si e kish hallin nëse binte në kthetrat e Luanit? A thua të ketë patur kaq shumë nevojë për para sa ta bënte këtë veprim? E nëse ishte e vërtetë kjo, atëherë mund të spjegohej edhe mesazhi që i kishin dërguar në kompjuter, autori duhej të ishte ai. Jo, kjo nuk kish si të ndodhte. Ku do të kishte marrë adresën, nuk mund ta kish kurrë. Atëherë kush e kish dërguar atë mesazh? Ish munduar të zhbironte ndonjë gjë nga interpoli se mos ishte ndonjë i infiltruar, por dosjet e tyre mbaheshin sekret edhe për vetë ata që punonin siç ishte dhe e tija. Nëse nuk ishte Toni që e kish dërguar, kush ishte? Intuita i thosh se nuk ishte Toni, e njihte atë djalë, nuk do t'a kish tradhëtuar kurrë kapon e tij pasi e kish shumë frikë. Atëherë kush ishte i infiltruari?Besimi ishte afruar një tryezë më shumë afër grupit të tyre duke u munduar të studjonte e të kuptonte cili prej tyre mund të ishte i infiltruari, por deri tani asnjë sinjal. As edhe i riu që kish zëvëndësuar Tonin. Toni, ku je Toni? Sa herë që e mendonte kish një parandjenjë se diçka jo e mirë i kish ndodhur dhe kur arrinte këtu, edhe pse nuk kish patur simpati për atë djalë, i dhimbsej.

Koha kalon dhe gjërat duken sikur harrohen. Tani nuk e zinte më askush me gojë atë që kish ndodhur, por grupi i djemve sa vinte e bëhej më i fortë. Duke patur atë siguri të padiskutueshme që të jep paraja, tashmë në një sistem ku nukka gjë që të mos blihet mjaft që të dihet çmimi i duhur, ata u bënë edhe më arrogantë. Vajza të bukura zbukuronin herë pas here tryezën e tyre. Ishin vërtet mahnitëse, aq të reja sa të vinte keq kur hasje shikimin e tyre të trembur e pamjen e nënshtruar të një qeni të rrahur. Si e kishin hallin që kishin marrë këtë rrugë, ç'i kishin bërë Zotit që të meritonin këtë fat? Nga vinin dhe nga i shisnin për të rrahur trotuaret e botës? Sigurisht nuk ishin as të lagjes e as të qytetit tonë, shumica ishin të huaja. Megjithatë të dhimbseshin. Nuk ishin veç se mall në duart e këtyre djemve, një lojë që luhej me rregulla të caktuara, një biznes që sillte goxha fitim. Pasi i kalonin nëpër duar dy a tri ditë i nisnin me skafe përtej detit. Por njëra mbeti më gjatë se të tjerat, biles u bë pjesë e pandarë e grupit, Korina. Luani linte kokën pas saj. Nuk kish pamje skllaveje si të tjerat, jo, e kish kaluar atë periudhë, ish fërkuar me vaj e uthull, ajo ish autoritare. Dinte si i donte mushka drutë dhe kështu vendosi t'i priste.

Kur Toni erdhi në vehte ishte errësirë e plotë e nuk mund të dallonte asgjë rreth e rrotull. Nuk e kishte idenë se ku mund të ndodhej. Ajo që konstatoi qe se ishte lakuriq e i lidhur duar e këmbë mbi një shtrat hekuri në atë mënyrë sa nuk mund të kthehej as majtas e as djathtas por vetem të rrinte shtrirë drejt në shpinë. U mundua t'i lironte duart por ajo që arriti ishte vetëm të bërit keq kyçeve që filluan t'i dhembnin. Dikush lëvizi aty afër. Kjo i dha shpresë.

- Kush është aty?

Asnjë përgjigje. Disa hapa që hiqeshin zvarrë ju afruan. Ai mbajti frymën. Po tani ç'do t'i bënin?

- Ndihmë!- u përgjërua ai që papritmas ndjeu frikë, shumë frikë.

Dikush i preku këmbët duke filluar nga poshtë e pastaj ato duar të lagështa e të pështirëshme ju ngjitën lart nëpër kofshë dhe...pastaj akoma më lart në pjesët intime dhe ai ndjeu gishta të ftohtë që mbërthyen organin e tij.

- Putanë!- thirri ai, tashmë i bindur se duhej të ishte grua, - zgjidhmi duart e pastaj ta tregoj unë si bëhet qej...-Nuk e mbaroi dot fjalën pasi një grusht i fortë i goditi nofullën nga poshtë duke ja mbyllur gojën. Ky nuk ishte grusht femre, nuk janë kaq të fuqishme, atëherë në ç'duar kish rënë? Ndjeu përsëri tek i prekën organin, i hynë të dridhura e ndjeu veten të lagej nga urina e tij e ngrohtë.

- Ta marrtë dreqi! – dëgjoi më shumë një si fërshëllimë se sa zë njeriu dhe kjo ja ngriu më shumë gjakun. Një dorë e lagësht i mbërtheu nofullën e poshtme duke i hapur me zor gojën dhe ai ndjeu t'i derdhej në të një lëng i ngrohtë e kutërbues të cilën e kuptoi se ishte urinë. U mundua ta nxirrte jashtë por nuk mundte, dora ja mbante kokën drejt e goja ju mbush plot. Gati po mbytej. Dy gishta të fuqishëm i zunë hundën, kështu që pas disa çastesh, me lotët që i rridhnin faqeve ai gëlltiti e çoi poshtë atë lëng të fëlliqur e pas kësaj ndjeu t'i rrëshqiste një tjetër gjë deri në grykë e të fërkohej gojës e fytit të tij ritmikisht shoqëruar me tinguj epshi e kënaqësie. Në sedrën e tij prej mashkulli të lënduar luti Zotin që t'a bënte të vdiste...

Ato kohë tranzicioni, jeta qe mjaft e vështirë për ne. Mbi të gjitha duhej të ndërronim botëkuptim. Nuk kish më ndere, çdo gjë ishte reduktuar më jep, të të jap. Miqtë shpesh bënin sikur nuk e dinin që kishe ndonjë hall, biles ndërronin edherrugë se mos u kërkoje ndonjë nder. Brezi ynë, qe ai që u përshtat më me vështirësi, ndërsa të rinjtë ishin ndryshe. Shumë ikën përtej detit për të kërkuar punë e cila këtu mungonte, shumë që nuk kishin mundësi të iknin u munduan të sistemoheshin në ndonjë firmë private. Disa ju kushtuan studimeve e të tjerë u hodhën në biznese të ndryshme. Disa prej tyre ishin droga e prostitucioni. Varfëria që kish lënë sistemi i kaluar rriti dëshirën për pasurim, pasurim të shpejtë, gjë që nuk bëhet dot me punë të ndershme. Ata guxuan. Jo se u desh ndonjë guxim i madh pasi shteti ishte i ri e i dobët e nuk funksiononte siç duhej. Pra nuk ja kishin frikën ligjit, por guxuan në kuptimin moral. U shembën tabutë, i shembën dhe u pasuruan. U bënë aq të pasur sa ndërronin makinat çdo dy a tre muaj, ndërroheshin celularët, rrobat e firmës e deri tek dashnoret. Ndërtuan shtëpi të reja, vila që ngjanin më shumë si pallate mbi toka që nuk ishin të tyre dhe pa leje ndërtimi. Dhe ajo që ishte më e bukur, them e bukur në thonjëza si puna e asaj që qesh për të mos qarë, ishte se lavdëroheshin me ato që kishin bërë, shisnin mend për çdo lek të fituar në atë mënyrë a thua se ishte gjëja më legjitime. Njerëzit që janë mësuar me varfëri, njerëzit e thjeshtë, që u ka ardhur varfëria në majë të hundës por nuk kanë guximin moral për të vepruar ashtu, njerëz që janë mësuar të binden, i shikojnë me një lloj zilie të fshehur diku thellë në skutat e errëta të shpirtit të tyre. Pasi u bënë me para dhe paraja është pushtet në këtë sistem. Ndërsa unë mezi nxirrja bukën e gojës për familjen time me atë kjoskë të vogël që kisha vënë në lagje dhe mendoja se si do ta kisha hallin kur vajza të mbaronte gjimnazin e duhej të shkonte në universitet. Me çfarë do ta mbaja? Nejse nuk e dija se si do të vinin punët deri atëhere, për shumë gjëra njeriu e vret mendjen kot pasi punët rrallë vijnë ashtu si i ke planifikuar. Ndërkohë lista e banorëve të lagjes që blinin pa paguar, pasi nuk kishin para e duhej të prisnin rrogën apo asistencën e varfër, rritej duke rënduar më shumë gjendjen time financiare. Nuk mund të bëja ndryshe, ishin të lagjes sime...

Lajmi i cili bëri bujë dhe që e morën vesh të gjithë, ishte se Luanin e kishin arrestuar. Shumë mirë ja kanë bërë qenit, u tha. Ishalla e mbajnë ca kohë aty brenda biles ta mbyllin e ti hedhin çelësat në det. Shkak ishte bërë një patrullë policie që e kish ndaluar në hyrje të qytetit dhe e kish kontrolluar. Ju gjet në bagazh të makinës një arsenal i tërë armësh. E kishin shoqëruar në komisariat. Ai kish lajmëruar të atin i cili kish shkuar atje jo me një por me dy avokatët më të zotëtë qytetit. Nuk di sa do t'u ketë ofruar atyre të dyve, të cilët nuk mund ta shihnin me sy njeri tjetrin për shkak të konkurrencës e jo më të punonin bashkë. Rezultati, Luani doli nga burgu pas dy ditësh dhe më kapadai se kurrë u paraqit në kafenenë tonë.

Kafeneja jonë nuk është se ishte e vetmja në qytet. Kishte edhe më shumë seç duhej. Ato kishin mbirë dhe shtuar si këpurdhat pas shiut. Nuk kish rrugë e rrugicë që të mos kishte, biles në një kryqëzim rrugësh gjeje katër të tilla, nga një për çdo qoshe. Të mos flasim pastaj për bulevardin kryesor që ishte i mbushur me kafene të bukura e vezulluese e që nxirrnin tryeza e karrike edhe në trotuare duke penguar kalimin e njerëzve nëpër rrugë në të cilat ishte shtuar edhe trafiku i makinave. Grupi i djemve për të cilin flasim nuk është se nuk i frekuentonin kafenetë më të bukura të qytetit, prishnin mjaft para në to, por kafeneja e lagjes sonë mbeti qendra e tyre ku ata organizonin e koordinonin veprimet e tyre. E ku mund të gjenin vend mëtë mirë se atje. Lagjja e qetë që kish qenë edhe e tyre, ku ishin rritur, ku njiheshin të gjithë pasi ishin vendalinj, të ardhur nuk kishte në lagjen tonë. Lagje që nuk kish patur spiunë as në kohë të diktaturës. Droga, prostitucioni, rrahjet, vrasjet, pëshpëritej se i bënin edhe këto. Ndërkohë Arif Zikoja ishte bërë edhe më i fuqishëm, kish blerë edhe dy ndërmarrje të tjera e synonte të bëhej kryetar bashkie. Ku nuk arrinte me fjalë e para, fuste në punë të birin. E kujt ja mbante të kundërshtonte? Pasi përfunduan disa persona në reanimacion, ishin të paktë ata burra që t'a kundërshtonin. Asnjë nuk mund të vinte në rrezik veten e aq më pak familjen. Nuk ishin gjëra që i diskutonim me zë të lartë. Jo. Biles as që donim t'i dëgjonim, i rrinim larg belasë. Ishte vendosur një pakt i heshtur mes nesh, klientëve të tjerë dhe grupit të tyre. Sapo hynin ata në lokal, tryezat pranë tyre zbraseshin në heshtje a thua se njerëzit kishin frikë se merrnin ndonjë sëmundje. Nuk bëhej shaka me ta. Vajza gjithnjë e më tëbukura shoqëronin djemtë e grupit por Korina mbeti në krah të Luanit si vajzë fikse dhe të gjithë e vunë re se ai e kish humbur mendjen pas saj. Tepër e bukur, tepër inteligjente, e pajisur me po atë babëzi për pushtet e para, ajo kish ditur t'i hynte nëzemër e ta bënte t'i bindej e ta dëgjonte. E merrnim me mend se ajo kish pjesën e saj në tregëtinë e vajzave, ishte ajo që zgjidhte se cila prej tyre mund t'u bënte shoqëri në tryezë e në shtrat. Megjithëse dukej një çift mjaft i lidhur, dyshonim se do tëzgjaste, jo për Luanin, por për Korinën. Si shumë gra ambicioze ajo nuk do të mjaftohej me kaq...