Një tregim Novel nga Suzana Kuqi

Lajmi se ishin zhdukur dy skafe që transportonin klandestinë për llogari të Luanit, e bashkë me ta Liri dhe Gimi, dy djem të tjerë të grupit, u përmbys një mëngjes mbi ne tek pinim kafenë si një kovë e vakët pëshpëritjesh e të nënqeshurash kënaqësie nën buzë e na përfshiu të gjithëve. Atë ditë kafeja e mëngjesit zgjati më shumë se zakonisht dhe ne ndiqnim me bisht të syrit tryezën e tyre të mbetur tani me tre djem dhe Korinën e bukur. Dukej sikur një tyl i zi e mbështillte atë grup ku Luani mundohej të gjente ngushëllim tek përkëdhelitë e lehta të Korinës. Si kish ndodhur valle, e kishin bërë si Toni apo. .? A kish mundësi që të kishin qenë marrë vesh me të dhe ja kishin punuar Luanit pas shpine? Mirë ju bë. Jo se e tha njeri kaq shkoqur. Asnjë nuk e tha por ishte e shkruar në fytyrën e sytë e të gjithëve. E vetmja fytyrë e padepërtuar mbeti ajo e Besimit që çuditërisht kish ndërruar vend e ish ulur pranë tryezës së tyre duke shkelur paktin e pashkruar, por këtë nuk e vuri re njeri. Atë mëngjes na nderoi me vizitën e tij edhe Arifi që denjoi të zbriste nga olimpi i bizneseve të tij e t'i bënte një vizitë lokalit të të vdekshmëve të zakonshëm që dikur i kish patur shokë e komshinj. Kish kohë që nuk dukej andej. Me vetulla të ngrysura e me zë të ulët e autoritar ai filloi t'i fliste të birit pranë veshit dhe megjithëse nuk i dëgjonim fjalët, pasi Miri në këtë kohë ndezi radion e i griti volumin si padashur, dukej qartë se po e qortonte. I biri rrinte kokëulur e ishte skuqur deri tek veshët. Korinën përkundrazi nuk e turbulloi kjo por filloi t'i hidhte Arifit vështrime mjaft provokuese e guximtare që ndezën një dritë të prapë e perverse në sytë e këtij të fundit. Të them të drejtën unë nuk e vura re, po Skënderit, shokut tim të tryezësnuk i shpëtoi kjo por nuk ma tha atë ditë. Kur Arifi doli nga kafeneja, Luani kërkoi supin e saj për t'u pështetur, e ndërsa ajo ju fërkua me hijeshinë e butësinë e maces, ndoqi me bisht të syrit nga dritarja tjetrin që po largohej në drejtim të makinës dhe flegrat e hundës filluan t'i dridheshin...

Besimi u ngul tërë pasditen para monitorit të kompjuterit. Kish bërë kërkime në internet, ishte futur në site të ndryshme lajmesh e gazetash, kish kërkuar informacion edhe nga interpoli, por asnjë lajm, asnjë gjurmë. Kish patur një shpresë të vakët se ndoshta "i panjohuri" do të bëhej i gjallë e do t'i çonte ndonjë mesazh i cili do t'i vërtetonte se rasti i zhdukjes së Tonit kish lidhje me atë të Lirit e Gimit. Por asgjë. Ndërsa nata si një veshje elegante tyli mbuloi qytetin që xixëllonte nga dritat e ndezura, ai u çua e doli në ballkon. I bukur ky qytet, mendoi, më i bukur se i imi edhe se zemrën e kam lënë atje. Ai kërkoi me sytë e mendjes fytyrën simpatike të vajzës që banonte pranë shtëpisë së tij në qytetin e lindjes, por arriti të krijonte vetëm një kopje të zbehtë si ato fotografitë e vjetra bardhë e zi që me kohë zverdhen. Koka i dhimbte dhe këmbët i kishte të mpira. Bëj mirë të dal, tha me vete e ndërkohe veshi këpucët. Bulevardi i zhurmshëm, trotuaret e mbushura me tryezae karrike që e pengonin të ecte lirshëm e acaroi edhe më shumë. Pas disa hapash tek shihte vajza e djem të rinj që flisnin e qeshnin tek pinin diçka apo hanin akullore me atë lirshmëri e moskokëçarje karakteristikë e rinisë pa preokupacione, dhimbja e kokës sikur i kaloi dhe ai e ndjeu pranë fytyrën e dashur të fqinjës së cilës ende nuk kish patur guximin t'i thosh se ç'ndjente për të. E përfytyroi veten tek ecte përkrah saj ashtu i çlirshëm e pa preokupime por u përplas pas një peme që nuk e kish vënë re ashtu i thithur nga fantazia e tij dhe përveç dhimbjes në sup, dëgjoi edhe të qeshura e të thirrura nga një grup vajzash që ishin ulur në një tryezë aty pranë. Besimi ktheu kokën drejt tyre por papritmas ato hoqën shikimin prej tij dhe filluan të flisnin menjëra tjetrën duke e injoruar. Vazhdoi rrugën i inatosur me veten që kish bërë këtë figurë qesharake i bindur se ato akoma po e qeshnin nga prapa. Mirë të më bëhet, nuk zgjodha ndonjë zanat tjetër por duhej të kisha bërë patjetër policin. E meqë ra fjala çfarë polici ishte që ndodhnin gjëra të tilla mu ndën hundën e tij dhe ai nuk ishte i zoti të merrte vesh edhe pasi kishin ndodhur e jo më t'i parandalonte. Nuk ishte se nuk kish bërë asgjë pasi Luani ishte arrestuar pasi kish informuar ai për armët por ç'e do? Paraja e kish nxjerrë nga burgu si të pafajshëm, jo si një trafikant por si një njeri dede që dikush ja kish futur armët në makinë pa dijeninë e tij, paçka se ato ishin mostrat e armëve që trafikonte. Besimi pat mbetur shumë i zhgënjyer por shefi i kish thënë të vazhdonte. Pat njoftuar edhe për Korinën, kish kërkuar të dhëna dhe kish zbuluar se me kë kish të bënte por i ish thënë të mos ndërmerrte asnjë veprim pasi pas saj po ndiqnin pistën e një trafiku të madh prostitucioni. Sa për skafet... Të gjithë e dinin por asnjë nuk i kish ndaluar, ryshfeti ish goxha i madh si për këtu ashtu edhe për matanë detit. Kish dëgjuar një herë një rrëfim dhe kish krijuar idenë se çfarë tmerri i priste ata që paguanin për të bërë atë rrugë. Ajo grua që ish kthyer pas tre vjetësh pasi ishte sistemuar me dokumenta për të parë prindërit e saj, kish treguar se si kish mallëkuar veten atë natë të zeze ku dhe deti kish qenë i zi sterrë. Se si nga gjashtëmbëdhjetë vetë që kishin hipur në gomone, dy i kishin hedhur në det të hapurgjoja se ishin spiunë, pastaj kur i kishin zbritur në bregun tjetër gratë e fëmijët i kishin vënë përpara, burrave u kishin ngarkuar në kurriz çantat me drogë dhe nën kërcënimin e armëve dhe fshikullimën e kamxhikëve i kishin tërhequr zvarrë deri në breg e kështu kishin vazhduar mes një pylli derisa kishin arritur në një stacion të humbur treni ku ju kishin marrë ngarkesën e ishin zhdukur e i kishin lënë aty. Jo, ky qytet nuk e din se sonte diçka ka ndryshuar, diçka e mirë dhe e keqe njëherësh. E mirë se dy djem të rrezikshëm nuk ishin më në këtë bulevard, e keqe sepse ata, dhe ai e parandjente këtë, nuk do ta shihnin më kurrë. Po ku ishin zhdukur, thua deti i kish përpirë? Ideja se mund të dëgjonte ndonjë thashethem në kafene nuk ju duk e keqe. Ktheu në rrugicën e parë që rastisi dhe papritmas u ndodh përpara bunkerit. Ju duk si një gjë e gjallë, si një perbindësh zvarritës e i neveritshëm që bënte banjë ndën rrezet e hënës. Ndaloi dhe nxorri një cigare. Ngriti kokën e kundroi hënën. Një re e lehtë si një flatër e hollë e delikate mbuloi fytyrën e saj e thua se i vinte turp që duhej të ndriçonte e të lyente me dritën e saj të bukur e të argjendtë këtë krijesë të pështirëshme. Besimi u bë gati të ndizte cigaren kur ju bë sikur ky bunker-krijesë filloi të lëshonte tinguj që dukeshin pothuaj njerëzorë, copëra rënkimesh e të qarash, lutjesh e përgjërimesh që mbyteshin nga shfrime dufesh e gromësimash të lebetitëshme. Futi çakmakun në xhep dhe u afrua të kontrollonte hyrjen. Dryni i madh e i ndryshkur qëndronteatje por zërat u bënë më të fortë. Zgjati dorën për të kontrolluar nëse dryni ishte i mbyllur apo jo. Kontakti qe pothuaj fatal për të. Diçka e ftohtë dhe e përbindëshme që i kaloi nga dora dhe e përshkoi deri në skutat më të fshehta të trupit e të shpirtit e i depërtoi deri në tru. Tërhoqi dorën me shpejtësi. Ajo që përjetoi atë fraksion të sekondës ishte e tmerrshme, një vuajtje e padurueshme fizike e shpirtërore tej çdo limiti njerëzor që po të kish zgjatur më shumë do ta bënte të humbiste ndjenjat e do të ish përplasur përtokë. Do të ishte më e pakta që mund t'i ndodhte. U largua duke ju marrë këmbët e doli nga rrugica duke dihatur, mushkëritë nuk i bindeshin dhe nuk mbushej dot me frymë. Për fat kafenenë e gjeti hapur por nuk kish njeri, ose më mirë asnjë klient, vetëm Miri që po bënte llogarinë e xhiros së ditës. Nata ishte e ngrohtë e brenda ishte vapë por ai kish ftohtë, ishtë një copë akulli deri në palcë. Porositi dopjo uiski, e rrëkëlleu me një frymë, por nuk e ndjeu. Prapë një të dytë por edhe kjonuk i bëri punë. Kur kërkoi të tretën, Miri i solli shishen dhe ja la mbi tryezë. Si dreqin nuk ka njeri këtu, vallë bien të flenë me pulat?C'nuk do të kish dhënë për të patur një mik aty, një shok, por ata i kish lënë në qytetin e lindjes. C'nuk do të kish dhënë për të patur një njeri pranë e t'i tregonte se ç'lojë i kish punuar fantazia këtë mbrëmje. Por a kish qenë vallë vërtet fantazi...? Ku ishte ajo fytyrë e dashur vajze që e mendonte dhe e ëndërronte çdo natë para se të flinte? Ai e dinte shumë mirë se nuk kish për t'a treguar kurrë këtë që i kish ndodhur se do ta qeshnin. Thau shishen e doli me mendjen që i vinte rrotull. Sapo doli u pengua në diçka e desh u rrëzua. U kthye për të parë se çfarë ishte, dhe pa se ishte stoli, po stoli i atij budallai, por as ai nuk ishte sonte këtu. Ndoshta atij mund t'ja tregonte këtë pa patur frikë se do ta qeshte. Befas, filloi të qeshte me të madhe, gjë që e bëri Mirin të dilte e të shikonte se ç'po ndodhte. Kur u sigurua se nuk kish ndodhur gjë, ish vetëm një njeri i dehur, i tha të ulte zërin dhe u fut brenda me pamje të bezdisur. Megjithëkëtë Besimi vazhdoi të qeshte e u ul mbi stol dhe filloi t'a përfytyronte veten në vendin e atij tjetri e zgjati dorën sikur po lypte. Dikush që po kalonte i hodhi një monedhë në dorë gjë që e bëri të qeshte akoma më shumë. E pse jo!? Ndoshta do të bëjmë dy stola, ose me turne, e fitimin do ta ndajmë përgjysëm. Ha Ha Ha. E qeshura e tij kumboi gjatë e ai ndjeu se akulli që kish në zemër filloi të shkrinte...

Shpendi nuk ishte mirë dhe këtë e vumë re të gjithë. Pothuaj nuk i prekte ushqimet që i vinim mbi tabaka. Tiparet e fytyrës së tij të dobësuar u bënë më të zymta dhe rrathët e zinj poshtë syve tregonin për netë pa gjumë. Sytë i kish të skuqur e me shkëlqim të egër. C'po ndodhte me të? Nuk e dinim përgjigjen e duhur, dikush shprehu mendimin që të thërrisnim një psikiatër që e njihte dhe e bëri, e ftuam për kafe. Por çuditërisht Shpendi sapo e pa, siç duket e njohu, u largua pa ju afruar tryezës sonë dhe atë ditë stoli i tij mbeti bosh. E mblodhëm mendjen se nuk kishim ç'ti bënim, por me shfaqjen e parë të shenjave të agresivitetit të thërrisnim urgjencën dhe ta çonim në spital.

Altinit ju duk sikur dikush po e ndiqte pas. Ktheu kokën por nuk dalloi gjë në errësirë. Nata ishte e vrenjtur dhe e mbushur plot me lagështi. Ju duk sikur dëgjoi një gjëmim të shurdhër. Ndoshta ishte një rrufe që kish rënë diku larg. Natën mund të binte shi. Sapo kish lënë motelin ku kish kaluar nja dy orë me një nga vajzat e Korinës, e cila i kish zgjedhur më të bukurën pasi e kish parë të mërzitur. Brenda një viti kish humbur tre shokë. Cdo gjë kish marrë rrakapjekthin, edhepunët e leverdisëshme. Kishin humbur shumë. Por nuk e vriste mendjen për paratë, i mungonte Liri. Ish rritur me të. Ku kish humbur? Atij aq i bënte nëse Luani ishte i zemëruar apo jo dhe i rrihte vetëm tek lekët duke akuzuar shokët se e kishin vjedhur e tradhëtuar, ai nuk e besonte një gjë të tillë, e njihte mirë shokun e tij. I mungonte. Ku ta kërkonte, por edhe nëse e gjente si e kish hallin? Jo, më mirë të mos e gjente, Luani do ta vriste. Por edhe këtij të fundit ç'ti ketë hipur vallë, përse ishte bërë kaq i keq? Më parë nuk ishte kështu. Atij i kujtohej se kish qenë djalë i mirë, i qeshur, vërtet çapkën por si të gjithë të rinjtë që kanë qejf të luajnë e të argëtohen. Vërtet si ishin bërë kështu, si ishin katandisur? Dëgjoi hapa prapa krahëve dhe papritmas u mbush me frikë. Shumë vetë kishin arësye për t'i bërë keq, këtë e dinte dhe ishte i ndërgjegjshëm. Nuk kishte kthim prapa, të ktheheshe prapa do të thoshte dobësi e të tjerët do të merrnin guxim për t'u hakmarrë. Ngadalësoi hapin dhe priti që kalimtari që ishte prapa ta parakalonte. Një kalimtar i zakonshëm i cili as që e vuri re. Dhe mirë bëri se Altini kishte një pistoletë në dorë. Nuk shkonte asgjëkundi pa të, as edhe në një mbrëmje të tillë që kish kaluar qetë me një nga vajzat e Korinës. Kishfrikë. Diçka brenda vetes i thosh se nuk kishte për ta parë më Lirin, të paktën jo në këtë botë. Mos vallë ishte rradha e tij, apo e Luanit? Po ky i fundit përse e shikonte në atë mënyrë, vallë dyshonte edhe për të? Pra kjo është arësyeja që ka marrë djemtë tjerë ndërsa atë e mbante nën mbikqyrje nëpërmjet Korinës. Si e kish hallin, nga do t'i vinte e keqja nga Luani apo ndokush tjetër? E keqja në këtë rast do të thosh vdekje dhe për këtë ishte i sigurtë. Përfytyroi veten të vdekur dhe nënën e tij që e qante dhe ju dhimbs për sakrificat që kish bërë për t'a rritur. Ato duar të vrara nga puna dhe fytyrën e saj të merakosur. Nënë më fal, mendoi, nuk jam bërë ai që ke dashur. Imagjinoi përsëri veten te shtrirë në arkivol, zbehtësinë e fytyrës që spikaste akoma më shumë nga kostumi i zi dhe ju dhimbs vetja dhe jeta e tij e re që kish marrë rrokullimën. Nesër, tha me vete do të shkoj të blej një kostum të zi e do ta var në dollap me një pusullë në xhep ku të shkruaj për çfarë rasti të ma veshin. Mori rrugën drejt shtëpisë duke menduar për prindërit e tij jo më të rinj që e prisnin çdo natë zgjuar e të merakosur edhe pse kish kohë që pothuaj nuk i flisnin fare. Hapi portën e oborrit dhe padashur imagjinoi për të tretën herë arkivolin me trupin e tij brenda tek dilte njëherë e mirë nga kjo shtëpi e dashur. Kjo skenë e bëri të rrenqethej e megjithatë ai akoma ishte shumë larg, po shumë larg, fundit që e priste. Sytë e butë të së ëmës ja larguan këtë vegim dhe ai ju afrua dhe e përqafoi e tek ndjente ngrohtësinë e trupit të asaj qënieje të dashur, sytë ju mbushën me lot e falenderoi Zotin që i kish falur një nënë kaq të mirë. Ndjeu hapat e babait që po largohej pa fjalë drejt dhomës së tij pasi kish asistuar këtë skenë...

Shpendi ishte i shqetësuar. Mendimet në kokën e tij rrotulloheshin me një shpejtësi të tillë sa ai mendoi se mos e kish humbur me të vërtetë mendjen një herë e mirë. Vesa ishte mirë tani, e kish marrë veten dhe ai e kish parë atë në monitorin e kompjuterit kur lidhej me të nëpërmjet internetit në orët e vona të natës pasi sigurohej që e tërë lagja ishte në gjumë, e nuk kish asnjë njeri që të mund ta shihte se ç'bënte. Kish gati një vit që e kish marrë kompjuterin dhe e kish instaluar, nuk kish qenë dhe aq e vështirë po të lexoje me kujdes instruksionin. Për të kish qenë një bekim, ç'nuk kish gjetur nëpërmjet tij. Kjo ja shplodhte pak mendjen e lodhur. Por gjëja më e mirë kish qenë kur ishte lidhur me të shoqen dhe të bijën dhe i kish parë që ishin mirë. Ai nuk mund të telefononte as në postë e as në kabinat e rrugës. Një budalla nuk është në gjendje të bëjë diçka të tillë. Një celular po, asnjë nuk mund ta ruante atë njëzetekatër orë në njëzetekatër e ta përgjonte. Në faqen e murit kishvarur një hartë të qytetit ku kish bërë ca zhgarravina. Nuk ishin zhgarravina, në të vërtetë kështu duhej të dukeshin. Ishte një plan i shtruar në to, një plan që kish muaj e muaj që po e studjonte. Megjithatë po t'a shikonte një sy i zakonshëm nuk do tëkuptonte asgjë e do t'i merrte për zhgarravina pa kuptim të një mendjeje të lajthitur. Por një sy i kujdesshëm... jo se do të kuptonte, asgjë nuk mund të kuptonte, por ama do të shihte se në qendër të tyre në mes të hartës, ishte bunkeri...

Ai dremiti pak por edhe në këtë dremitje të shkurtër hija e zezë nuk e la rehat. Ajo ju zvarrit ngadalë ndën çarçafë, duke marrë formën e tyre dhe e pështolli trupin e pastaj ju fut ndën jastëk e i pështolli kokën duke ja marrë frymën. Ai thirri përsëri engjëllin e tij që nuk vonoi, veçse kësaj here nuk kish më fytyrën e Vesës por të një fëmije të vogël, me këmbë të vockëla që i tundte në ajër, i tëri lakuriq, me dy palë flatra të vogla e delikate mbi supe të cilat dukej sikur po këputeshin nga çasti në çast, dhe ai pa organin e vogël mashkullor që mezi i dukej mes këmbëve. Kish diçka shumë familjare në tiparet e vogla engjëllore që nuk ishin të Vesës edhe se i ngjante. Ai zgjati dorën për t'i prekur këmbëzat, gjë që bënë ta kilikoste padashur dhe fëmija kukurisi. Ai zgjati duart edhe më shumë për ta marrë në krahë por papritmas i vogli u tremb dhe klithi aq fort sa ai u zgjua nga gjumi duke i mbetur për një çast para syve shikimi i trembur i atyre syve të kaltër. Kush ishte ky fëmijë, ku kishparë sy me këtë ngjyrë? U mbush i tëri me djersë. Përse ishte ndërruar engjëlli i tij, ky ishte akoma më i dobët e më i brishtë se ai që i zbriste në qelinë e burgut. C'donte t'i thoshte, mos vallë i thosh se tani ishte akoma më i dobët se më parë dhe se hija e zezë kish fituar terren? Kjo ishte e vërtetë. A nuk kish lidhur një pakt me të?Atëherë ndjeu praninë e saj që kutërbonte mbi shtrat. U mbush i tëri me zemërim e neveri. Shporru, e urdhëroi dhe e ndoqi me bisht të syrit tek rrëshqiste poshtë ngadalë me një të qeshur të shurdher që e bënte t'i dhembnin veshët...

Një arixhofkë mbiu një mëngjes mes tryezave tona. Moshën nuk ja përcaktuam dot asaj fytyre që nuk dukej e vjetër por as edhe e re. Ishte e një bukurie të egër, ku tiparet një herë që kanë marrë formë, sikur skaliten e nuk ndryshojnëderi në fund të jetës dhe unë pata përshtypjen se ata sy të zinj si qymyri nxirrnin shkëndija edhe kur flinte gjumë e habitesha se si qepallat nuk ishin të shkrumbosura nga zjarri i shkëlqimit të tyre. Buzë të plota e dhëmbë të bardhë që vezullonin e bëninkontrast me lëkurën e zeshkët e të pamoshë, me një nënqeshje që linin të zbulohej as shumë dhe as pak nga ajo gojë e mrekullueshme, por aq sa donte ajo, u afrua dhe na propozoi të na shtinte fall. Ne vështruam njëri tjetrin në sy ku lexuam tundimin reciprok por megjithatë e përmbajtëm veten dhe i thamë që të fillonte me tryezën tjetër pranë nesh. Ajo na ktheu krahët pa bërë fjalë dhe u drejtua nga i thamë ne. Atë mëngjes, kush mund t'ja lejonte vetes nuk u largua nga kafeneja dhe priti rradhën për të parë fundin e filxhanit. Ne u penduam që nuk kishim filluar të parët. Kush shihte fallin ngrihej dhe largohej i hutuar dhe fjalët që thonin nëpër dhëmbë ishin, m'i gjeti, m'i gjeti të gjitha. Ajo nuk kish lëvizur nga tryeza e parë ku ish ulur në fillim dhe ne shkonim njëri pas tjetrit me filxhanin e kthyer në njërën dorë dhe me paratë në tjetrën për ta paguar e me një shpresë të vagullt në zemër që të dëgjonim një fjalë të mirë edhe pse nga ana tjetër talleshim me veten tonë që ishim katandisur të rrinim në rradhë, e thonim që nuk i besonim këtyre gjërave. Secili e dëgjoi leximin e filxhanit të tij me sytë ngulur në ato buzë të bukura që lëviznin aq hirshëm sa të hipnotizonin e do të donte që këto çaste të ishin pambarim. Rregulli ishte që asnjë nuk duhej të dëgjonte fallin e tjetrit, kështu që edhe përqëndrimi ishte më i madh. Ajo nuk pranonte ndërhyrje, duhej vetëm t'a dëgjoje dhe me pas të kërkonte të të shikonte edhe dorën, por për këtë të fundit nuk të thoshte as edhe një fjalë. E shikonte e aq. Pastaj të bënte shenjë të largoheshe e një tjetër zinte vend sipas rradhës. Ishte në çastin kur unë u çova për t'i liruar vendin një tjetri kur në kafene mbërriti grupi i Luanit e ky i fundit u ndal para saj duke qeshur e i tha:

- Hajde fallxhore, më thuaj dy rrena edhe mua!

Pashë shkrepëtimat që shpërthyen nga sytë e saj që më ngrinë gjakun si mua ashtu dhe Luanit të cilit edhe ngjyra e syve ju zbeh e ju bënë si ajo e hirrës, po zëri i saj ishte melodioz e i qetë kur i foli:

- Jo bukurosh, prit rradhën si të tjerët!

Ai shkoi me hap të avashtë drejt tryezës së tij ku e priste Korina e bukur me të tjerët dhe u ul duke u siguruar më parë nëse e kish pistoletën në brez. Vetëm atëherë e kuptova frikën që i ishte ngjitur sipër si një mantel i padukshëm e që i merrte frymën. Ishte ditë falli dhe ajo ua pa filxhanin dhe dorën të gjithëve e kur doli u ndal pranë Shpendit që dremiste mbi stol. Nuk dëgjuam se çfarë i tha por pamë se ai u shkund nga gjumi e i zgjati dorën e majtë ndërsa ajo i bëri shenjë t'i jepte tjetrën. Si me pahir ai i zgjati dorën të cilën ajo ja mori në të dy duart e saj duke u përkulur mbi të. Befas filloi të dridhej dhe ja nguli sytë fytyrës së Shpendit. Tha diçka që ne nuk e dëgjuam pasi ishim brenda e po e shikonim skenën nga dritarja. Pamë se si humbi shkëlqimi i atyre syve. Ajo lëshoi dorën e Shpendit dhe u largua me hap të nxituar....

C'donte të thoshte ajo me ato fjalë!? C'donte të thoshte me babanë e nipit të tij? Sikur ai të kishte nip. Kush ishte ky nip, ai nuk kishte as motra e as vëllezër, kish qenë djalë i vetëm. E ëma nuk kish mundur të bënte fëmijë të tjerë pas atij tumori që i ishte shfaqur në moshë të re. Atëherë me kë e ngatërronte? Po ç'po them dhe unë, kalon një arixhofkë dhe m'a bën mëndjen lëmsh a thua se ajo din me të vërtetë të lexojë misteret e shkruara në pëllëmbë të dorës. Le që unë nuk i kam besuar kurrë të tillave gjëra. Nuk kishte asgjë të shkruar në dorën e tij, pastaj edhe nëse dikur kam patur disa vija si gjithë të tjerët, tashmë ishin të mbuluara me kallo nga puna e rëndë në burg. Ai vështroi duart e tij të katandisura si mos më keq. Nuk mjaftonin shenjat e punës rraskapitëse por edhe shenjat e artrozës që i kishin deformuar me gungat e tyre. Shpendi psherëtiu duke menduar se kjo ishte e keqja më e pakët që mund t'i kishte ndodhur. Tre, tre i kish fshirë nga tefteri. Tani mbeteshin edhe dy, ata të dy që ishin aty brenda e shijonin të qetë uiskin me akull këtë ditë të bukur vere. Ama, nuk e di se sa të qetë mund të jenë pas atyre që kanë ndodhur. Kanë humbur shumë para dhe kjo për njerëz të tillë me shpirt makuterie nuk është pak. Të gjitha do t'ua marrpërpara se ajo gjëja t'ua marrë shpirtin. Pini të qetë, dëfrehuni se unë jam këtu dhe po ju pres. Unë nuk mërzitem. Ja, jam këtu e po shullehem në këtë rreze dielli që Zoti e bekoftë. E di, është vapë, por unë jam akull brenda. Një mbretëri akulli ka pushtuar shpirtin tim e për këtë e keni fajin ju, ju ishit shkaktarët. Përpara nuk ishte kështu. Kisha një kopsht të lulëzuar brenda, me lule të të gjitha ngjyrave e zogjtë më të hijshëm të botës cicërinin në të e i ngrohte ai dielli im i ëmbël dhe kur shtrihesha në dyshemenë e akullt të qelisë sime në mes të janarit. Ju ma shuat atë diell e kopshti im u tha e zogjtë ngordhën e unë duhej të vdisja. Nuk duhej të kisha bërë këtë që po bëj. Oh, përse nuk vdiqa atë natë në shkallët e spitalit? C'peshë të tmerrshmei kam vënë zemrës e shpirtit tim. Si do të më vejë halli kur të mbarojë e gjitha kjo? Nuk mund të hiqem sikur nuk ka ndodhur. Nuk gënjehet vetja kështu dhe nuk justifikohet. Ta le këtë punë këtu, të iki, të zhdukem e të fshihem në fund të dheut e të mos bëhem më i gjallë. T'i le këta në dorë të fatit se edhe pa mua shumë telashe i kanë hapur vetes e nuk do ta kenë të gjatë. Ktheu kokën e vështroi nga ana e yre. Kryqëzoi shikimin e Luanit i cili e vuri re dhe i ra me bërryl shokut e i tha diçka që e bëri të qeshte. Ah, jo pëllumbat e mi, nuk ju lë. C'do ti thoja vetes në netët pa gjumë, se lashë një punë përgjysëm, se nuk isha aq burrë sa ta mbaroja? Oh sa lezet kanë këto rreze para perëndimit të diellit. Sa i lodhur jam, më vjen gjumë. Ka netë që nuk fle, ajo gjë e pështirëshme me qepet edhe në krevat. Gaboj apo më duket sikur është rritur? Po, shumë është rritur, kutërbon më shumë e fërshëllimat i ka më të mprehta. Po atë si do ta heq qafe kur të mbarojë kjo punë, nuk do të më lejë të qetë, e di. Më mirë të mos mendoj tani, ç'do gjë në kohën e vet, tani pak pushim, ja po më mbyllen sytë. Ishallah më zë gjumi, jam i lodhur, shumë i lodhur. Po ti engjëllushi im ç'don që zbret këtu poshtë, çfarë don nga një si unë që nuk vlen as të mbajë emrin qënie njerëzore, jam kaq i shëmtuar nga jashtë dhe akoma më i shëmtuar brenda aq sa i kall frikën edhe vetes sime. Po më buzëqesh, po më fton të luaj me ty, nuk ke frikë nga unë? Mos zbrit më poshtë se flatrat i ke të dobëta, po u ule dhe pak rrezikon t'i thyesh. Po ti je i vogël, nuk e ke njohur xhaxha Njutonin, do ta takosh në shkolle kur të mësosh fizikë nëse shkojnë në shkollë engjëllushët. Tani largohu dhe lermë të fle. Sa i bukur që je, po të mos kishe atë bibilush të vockël do të thoja se i ngjan Vesës kur ishte e vogël si një pikë uji i ngjan tjetrës. C'më kukuris ashtu, përse ma tund kokën ashtu, je në një mendje me mua? "Mos i vrit babanë nipit tënd"- i kumboi në veshë zëri i fallxhores. Shpendi brofi më këmbë i mbuluar me djersë. Mendja ju rrotullua e dëgjoi si në ëndërr zhurmën që bëri trupi i tij tek u përplas përtokë...

Atë natë, Luani shkoi drejt e në shtëpi. Nuk kish dëshirë të shkonte askund tjetër dhe shoqëria e Korinës po e lodhte pak e nga pak megjithëse duhet të pranonte se i pelqente dhe e plotësonte në shumë gjëra. Jo, ai nuk kish rënë në dashuri me të, kjo ndjenjë e kjo fjalë kish vdekur për të atë natë që i kish bërë aq keq të vetmes vajzë që kish dashur në jetën e tij e që fatkeqësisht kish qenë dashuria e tij e parë. Edhe tani kur e kujtonte, zemra i rrihte me atë ritëm të çmendur e të këndshëm të takimeve të para kur ende i dridheshin e i djersinin duart nga emozioni, herën e parë që kishin bërë dashuri bashkë dhe ato pak herë që kishin qenë po aq të bukura sa të parat. Dhe befas kur ai kish patur ndërmend të fejohej me të ...Shpejt largoi këtë kujtim pasi pasohej nga një tjetër i dhunshëm, aq sa e bënte të ndjehej shumë keq. Ishte i vetmi veprim nga të gjitha ato që kish bërë në ato pak vjet rinie të vrullshme e të mbushur me bëma të këqia, i vetmi për të cilin ishte penduar. Nuk kish gjetur me asnjë vajzë si ajo dhe e dinte se po të kërkonte një të till nuk do t'a gjente edhe sikur të kalonte tërë jetën e tij duke kërkuar. Të vetmet vajza që i afroheshin ishin ato që donin para. Bile dhe Korina e bukur kish arësyet e veta që i rrinte pranëdhe bënte gjoja sikur e donte. Ai ishte i vetëdijshem për këtë. Po ç'i tha ajo fallxhore e egër? Se nuk i kish mbetur shumë për të jetuar, se duhej të ndërronte rrugë para se të ishte vonë?Për ç'gjë ishte vonë? Tash ishte vonë për gjithshka, punën e tije kishte marre dreqi, ishte shndërruar në kriminel dhe si i tillë do të rronte e do të vdiste. Nuk i vinte keq për këtë. Kjo jetë i sillte kënaqësi. Andrenalina. Ja vlen sikur të rrosh edhe pak vjet duke i bërë njerëzit të dridhen para teje se sa të rrosh njëqint e të dridhesh para dikujt. Po ai fëmijë që i tha!? I tha se kish një djalë, po ku? Ai nuk dinte të kish ndonjë fëmijë. Mos vallë ndonjë nga vajzat e Korinës të kish mbetur shtatzënë në orgjitë që organizonin? Po të ish kështu do t'ja kishin thënë. Mos vallë Korina është shtatzënë prej tij, arixhofka nuk ishte shprehur mirë, ndoshta kish dashur t'i thosh se do të kishte një djalë. Ky mendim e bëri të buzëqeshte, nuk do të ishte keq të provonte se ç'do të thotë të jesh baba. Po çfarë babai do të ishteai, si ai i tij që e kish dashur por i kish kultivuar tërë veset e instiktet e tij të këqia apo...mund të ishte baba i mirë, e pse jo? Po nëna kush do të ishte? Korina?!Ah, lëre fare, fëmijë me Korinën, nënë Korina... Ai po që kish patur nënë të mirë, ndoshta më të mirën në botë, e vetmja gjë që i kish mbetur e i jepte akoma krenari, të qenit bir i asaj gruaje të ndershme e të përulur, që kish duruar e vuajtur për të mos prishur familjen e saj. E shkreta nënë të cilën as jeta me një maskara si babai dhe as zhgënjimi nga i biri që u bë kriminel nuk vranë dashurinë në zemrën e saj. Si i tha herën e fundit kur u grindën, i tha se ai ishte i biri i saj dhe ajo do ta donte deri në fund të jetës edhe se po kalonte vuajtjet e ferrit duke e parë të bëhej i tillë, senë kish gjë që dëshironte në këtë botë ishte që ai të ndërronte rrugë..."Ndërro rrugë para se të jetë vonë!" i kumboi brenda kokës zëri i fallxhores i pasuar me jehona të shumëfishta. Ai ngjeshi jastëkun pas veshëve e kjo nuk i bëri dobi ndaj lëshoi një klithmë të mprehtë. Nuk e dëgjoi derën e dhomës kur u hap, por ledhatimi i lehtë i dorës së kujdesshme e të dashur të nënës mbi kokë e qetësoi dhe pas pak e zuri gjumi e si në ëndërr ndjeu buzët e saj që e puthën lehtas mbi ballë... Një ndjenjë ngashërimi i pushtoi dhe ndjeu lotët t'i rridhnin faqeve. Nëna u largua ndersa atë filluan ta torturonin brerjet e ndërgjegjes. Ndërgjegje!? Pothuaj e kish harruar edhe si fjalë. Zot, përse je kaq i padrejtë? Kjo grua e mirë meriton një djalë më të mirë se unë... Unë nuk meritoj as edhe të rri ndën një çati me të... e jo më... Priti sa u shuan të gjitha zhurmat në shtëpi, pastaj u vesh e doli. Një hop nuk dinte nga të shkonte, pastaj këmbët morën atë rrugë që dinin më mirë, drejt hotelit...

Shpendi kish orë të tëra që rrinte ngulur para monitorit e nuk i përgjigjej thirrjes së telefonit nga ana tjetër. Diçka i kish rrëshqitur, diçka nuk dinte ose më mirë diçka ja kishin mbajtur fshehur dhe kjo diçka ishte shumë e madhe. Jo, nuk kish se si. Parandjenja nuk e genjente, ato fjalë profetike dhe ai engjëll që i shfaqej jo vetëm në gjumë por edhe në kufirin mes endrrës e zgjimit, nuk kish si të ishte rastësi, ai kishte një nip. Vesa kishte një djalë. Po të linte mënjanë tërbimin e njeriut të mashtruar, nuk e dinte nëse kjo ishte një e mirë apo e keqe. Si mund të mbash një fëmijë kur nuk e din se cili është babai, një fëmijë me pesë baballarë! Jo pesë, tani janë dy. O Zot ç'kam bërë... Po këto të dyja me çfarë guximi ma kanë mbajtur fshehur këtë. Jua tregoj unë tani. Mendova se kisha grua dhe vajzë të mirë, se mund të kisha besim në to, por edhe këtu jam gabuar. Nuk mund të kem më besim tek to. Kjo i bënte keq, i shkaktonte një dhimbje shumë të madhe. Personat që kish dashur më shumë në këtë botë nuk e llogarisnin më, kishin frikë prej tij. Kishin frikë t'i thonin se Vesa kish mbajtur femijën, fryt i atij përdhunimi... po a nuk kishin të drejtë? Ai nuk do ta linte t'a mbante. Mbylli sytë dhe ju fanit ai engjëll i vogël që e shikonte trishtueshëm. C'bën këtu përsëri, përse nuk ikën, unë nuk të dua, nuk do të të kisha dashur kurrë, tha ai me vete. Engjëllushi rrudhi vetullat dhe kjo e bëri akoma më të lezetshëm e komik tek përvishte buzët sikur donte të qante. Edhe këtë kisha mangut, të zësh e të më qash e qurravitesh, hajt, ik zhduku! I vogli tundi kokën në shenjë mohimi. Më lër rehat! Përsëri i vogli tundi kokën. E kotë, ai nuk donte të ikte, donte të rrinte aty me të. Po ç'donte vallë, përse kish ardhur, kush ishte mesazhi që donte t'itransmetonte? Ndal, i kish thënë ajo arixhofka me sy të bukur, ndal, mos e vrit babanë e nipit tënd. Nipit, këtij cope mishi për hatër të të cilit gruaja e kish gënjyer, vajza ja kish mbajtur fshehur dhe e kish mashtruar...E si do të mund ta donte këtë fëmijë që e kish ndarë nga ç'kish më shumë për zemër? Engjëllushi tundi përsëri kokën sikur donte t'i thosh se nuk ishte ashtu. Ama është shumë i lezetshëm... edhe nipi im do të jetë kështu vallë? I vogli vuri buzën në gaz. Aha, është i lezetshëm, kuptoj. Porsi mund ta dua vallë? Shpirti i therri kur mendoi Vesën, si mund t'a donte të bijën pas kësaj?Vogëlushi tundi kokën e i buzëqeshi përsëri. Epo nëse je kaq i lezetshëm duhet të jem xheloz, u ke rrëmbyer zemrën dy grave të jetës sime. Engjëllushi filloi të qeshte, hapi flatrat e u largua me kukurizma. Shpendi shtypi butonin e në monitor u shfaqën të dyja, nënë e bijë, me fytyra të merakosura.

- Na bëre merak, kemi tërë natën që kërkojmë të lidhemi me ty!- dëgjoi zërin e së shoqes. Ai nuk qe në gjendje të fliste nga mllefi e tërbimi që e zaptoi në çast. Nuk e kish bërë kurrë, as nuk e kish menduar ndonjëherë, por po ta kish tani aty afër do të grinte dorë mbi të.

- Baba!- dëgjoi zërin e së bijës dhe ai vuri re shqetësimin në sytë e saj aq të dashur. Nuk kish si të zemërohej me të, e donte shumë. Mendimi se edhe për të nuk kish qenë e lehte t'i fshihte babait një gjë të tillë, e me siguri vuantepër këtë shkak, e zbuti disi. Papritmas ndjeu se edhe ai kish shumë për t'u thënë, shumë gjëra që ua kish mbajtur të fshehta, se duhej t'u kërkonte ndjesë që i kish lënë vetëm atje në dhe të huaj ndërsa ai humbte kohë pas hakmarrjes. Zemërimi ju fashit në çast.

- Vesa! Si e quajnë tët bir?

- Shpendi, baba, si ty.

Ai vuri re se ajo nuk u turbullua nga kjo pyetje. E priste. Pas pak çastesh monitorin e zaptoi fytyra e qeshur e një fëmije që atij ju duk fëmija më i bukur i botës dhe ndjeu t'i lindte e t'i rritej dhëmbshuria për të. Një gjë i bëri përshtypje, sytë, ishin të kaltër, ai i njihte ata sy. E bija sikur t'i lexonte në mendim i tha:

- Eshtë ...Luani i... Më fal baba, kish ndodhur pak më parë ...unë nuk pata guxim të ta thoja.

- Nuk ka rëndësi, - e ndërpreu ai pasi e dinte se sa të vështire e kishte e bija të fliste për këtë. Ajo e pa mirënjohese dhe lot lehtësimi i rrodhën faqeve.

- M'a nxirr ta shoh edhe një herë nipin tim!- foli ai me një fill zëri lutës. Tek shihte ato doçka që e përshëndesnin u bind përfundimisht se nuk kish më rëndësi i biri i kujt ishte, i njërit apo i të pestëve, ai ishte i biri i Vesës, nipi i tij...Nipi i tij. Ishte arësyeja e tyre për të parë përpara jetën. Puthi monitorin aty ku dy buzë të vockëla po i çonin një të puthur dhe e mbylli. I mallëngjyer shkoi drejt shtratit duke ëndërruar çastin kur do ta merrte në krahë. Nipi im! Kujt ja kish marrë mendja se pas dy vjetëve errësirë, një copë e vogël mishi, një djalkë me doçka të vogla e buzë lozanjare do të hidhte një rreze drite për të...

Sapo e kish zënë gjumi. Një shkulm i fortë ere kutërbuese e sulmoi duke bërë t'i fluturonte çarçafi dhe ai brofi ndenjur. Përpara tij ajo qëndronte më këmbë dhe ishte çuditërisht e madhe e zinte pothuaj tërë dhomën. Në pjesën e sipërme e të stërgjatur që duhej të ishte koka, gjendeshin dy zgavra ku dukej se digjej flakë. Janë sytë mendoi, tek vuri re se kishin filluar t'i krijoheshin zgjatime në trup që u ngjanin gjymtyrëve në atë ngjyrë të përhime të errët të neveritëshme si të minjve të gropave të ujrave të zeza. Pastaj një tjetër zgavër u hap poshtë së parës nga ku një shkulm tjetër shpërtheu me fjalët:

- Pra e more vesh, ha, ha, ha, je bërë gjysh!-Nota zemërimi e përçmimi ndjeu në to.

- Pra ti e kishe ditur?- bëri Shpendi i habitur dhe ishte vërtet i habitur se si nuk i kishte shkuar ndërmend se edhe ajo gjëja e dinte me siguri. Zemërimi e pushtoi të tërin. - Kishim një pakt! - i tha.

- Pakti nuk përmbante këtë. Pakti përmban që ti duhet të më sjellësh edhe dy të tjerët!

- C'do të bëhet me nipin tim?

- Nip?! Mos do të thuash se të bëhet vonë për atë copë bastardi të cilit nuk i dihet as se kush është i ati?

- Dua të di se ç'plane ke për të.

- Kur t'i vijë koha do të ta them. Kjo varet nga ti. Përmbaju paktit, rregullat e lojës i bëj unë!.

- Atëherë shko e merri vetë, unë nuk t'i sjell në atë...-Ai nuk arriti ta mbaronte fjalën kur një nga ato format e pështirëshme që duhej të ishte gjymtyrë e mbërtheu nga beli, e ngriti pezull dhe e përplasi pas murit. Ndjeu shpatullën t'i dilte vendit dhe dhimbja i erri sytë. Jo tani, nuk duhet të humbas ndjenjat, mbahu Shpend, i tha vetes. U mblodh kërrusur e rënkoi. Je shumë i dobët para tij, Shpend! Bëhu dinak ndryshe je i humbur. Lëshoi një rënkim tjetër e pastaj një tjetër e pa se kjo e qetësonte atë gjënë. C'do rënkim ishte muzikë për veshët e saj. Ai lëshoi një më të zgjatur e pastaj u drejtua ndenjur. Tashmë flaka në zgavrat sikur ishte ulur pak.

- I dua të dy brenda kësaj jave, ndryshe...- një zgjatim tjetër ju rrethua pas qafe e filloi t'a shtërngonte pak nga pak e ai ndjeu t'i merrej fryma.

- Bëje tani!-tha Shpendi, - bëje tani dhe le të marrë fund kjo punë!

- Nuk do të ishte keq, do të më pëlqente - fërshëllima e fortë dhe e çjerrë i shpoi timpanët e veshëve. - Por përpara do të më pëlqente t'ja bëja gruas tënde të dashur dhe ...ah, sa do të më pëlqente... pastaj vajzës tënde të adhuruar e... do të më pëlqente më shumë, dhe për ëmbëlsirë atij bastardi të vogël, ose...- ajo gjëja e lëshoi dhe zëri i saj ishte buçitës. - Më sill ata të dy brenda kësaj jave në bunker. Shtatë ditë, të tetën...

Dhoma u boshatis menjëherë. Uh, çfarë shpejtësie mendoi ai. Sa ishte zmadhuar e sa e fortë ishte bërë këto ditë. Kjo e vuri në mendime. Si kish mundësi, si kish ndodhur vallë? Cfarë kish ndikuar? O Zot ç'kish bërë? E kish ndihmuar ai, nuk e dinte akomase si, por ishte i sigurtë se këtë e kish bërë ai. Këtë përbindësh bota e kish peshqesh nga ai. Planet e hakmarrja dolën në plan të dytë. Tash kish një problem edhe më të madh. C'të bëj? Si mund t'a riparoj këtë që kam bërë? Hapi me zor dritaren se njërin krah e lëvizte me vështirësi. Tek e pa veten ashtu të dobët e të mjerë, filloi të qajë si fëmijë. Ishin lot dhimbjeje, dobësie e pendese. Ku e kish çuar ajo punë që kish bërë? Pak nga pak ajri i dhomës u pastrua dhe brenda depërtoi aroma e luleve të shtëpisë fqinje. Me ajrin ju pastruan edhe mendimet. Fshiu lotët, u çua e doli duke çaluar drejt spitalit të urgjencës...

Altini as nuk e mori mundimin të shkonte në shtrat. Mori një stol e u ul në oborr mes leheve të luleve që kish mbjellur e ëma. C'do oborr kish lule në atë lagje dhe ato mbushnin me aromë ajrin e freskët të natës. Më të bukurat ishin ato të nënës së tij e të gjitha gratë e lagjes vinin e merrnin këshilla tek ajo. Nata ishte e vakët, me hënë e yje të shndritëshme dhe ai i soditi për një kohë të gjatë duke i bërë pyetjen vehtes, se në cilin prej tyre do të shkonte shpirti i tij kur të lintekëtë botë. A nuk i kish thënë sot fallxhorja se do të vdiste shpejt po të mos e linte këtë vend?"Mbathja!- e kish urdhëruar ajo, -" ndryshe do të vdesësh". Këtu, rrethuar mes lulesh erëmira të cilat e bënin të ndjente praninë e nënës, vaditur nga drita e hënës që ishte aq bujare sonte e shkëlqente e zbukuronte më shumë çdo gjë që prekte, ju duk vetja se ndodhej në parajsë. Shijoje, i tha vehtes, shijoje sonte, pasi kur të vdesësh mund të shkosh gjithkund por vetëm në parajse nuk d të shkosh. Kushedi në ç'kënd të ferrit do të përfundonte, por tashmë nuk i bëhej vonë. Herët a vonë, një ditë do të vdiste. "Mbathja!"- i buçoi zëri i ciganes në veshë, dhe këtë herë qe aq i fortë e real, sa brofi më këmbë duke kërkuar se mos haste ata sy të bukur e magjepsës, kështu i ishin dukur. Pasi pa se nuk kish njeri u ul e ndezi një cigare. Përse të mos e provoj? C'të keqe ka? Të iki sa më larg. Në fund të fundit kush do të ma ndjejë mungesën? Sytë e përlotur të nënës ju shfaqën përpara. Edhe për të do ish më mirë. Vërtet, përse të mos e pres biletën nesër? Më parë duhet të heq qafe Luanin që të mos më pengojë. Një telefonatë anonime policisë, të kontrollojnë hotelin... Dihej se përdorej nga vajzat e Korinës për aktivitetet e tyre por ai do t'u tregonte se ku duhej të kërkonin për të gjetur prova për të mbërthyer Luanin. Fundja nuk ishte se do t'i bënte ndonjë hata. Njëzetekatër orë dhe Arif Zikoja do t'a nxirrte jashtë. Unë për vete ndërkohë po iki. Ferri le të presë edhe ca... Diku u dëgjua kënga e një këndezi. Po gdhihet, është koha të bëj atë telefonatën tek kabina këtu poshtë rrugës e pastaj të kthehem e të fle nja dy orë po të mundem...

" Do të përpiqem të shprehem me pak fjalë se dhe kohën e kemi shumë të kufizuar. Dëmi që ke bërë është shumë më i madh se mund t'a imagjinosh. Një e keqe e madhe nderet jo vetëm mbi kokën e familjes tënde por mbi të gjithë qytetin dhe jo vetëm. Ajo gjë sa vjen e zmadhohet e përhapet me shpejtësi e mund të kalojë të gjithë kufijtë e imagjinatës. Ke çliruar atë forcë të keqe të cilën Shën Pjetri e pat groposur në barkun e malit gati dymijë vjet më parë kur kaloi nga këto anë para se të ngulej në Romë. Ti nuk e ke idenë se me kë ke të bësh dhe nuk kam ndërmend të ta them tani. Luani dhe i biri nuk duhet të binë në kthetrat e saj. Nuk duhet të binë! Lëviz shpejt Shpend!"

Shpendi brofi më këmbë i qullur në djersë. Pa rreth e qark dhe e gjeti veten vetëm në koridorin e urgjencës së spitalit me krah të lidhur në qafë. Ju deshën disa minuta të kthjellohej e të mendonte për sa kishte ëndërruar. Jo, nuk ishte ëndërr, kufirin midis ëndrrës dhe realitetit e kish ndjerë të thërmohej pas murit kur ajo gjëja e kish përplasur. O Zot! Pasqyrimi i figurës së tij në xhamin e portës së urgjencës e demoralizoi. Një dordolec do të dukej më mirë. Dy eshtra të lidhura kryq mbuluar me zhele të pista. Cfarë i kërkonin të bënte vallë? Ajri i freskët sikur ja shtjelloi pak mendimet. Së pari do të shkonte tek bunkeri të hidhte një sy. Celësin e ndryshkur të drynit e kishte në xhep. Të shikonte në se mund të bënte gjë përata djem që kish mbyllur aty brenda. Ndjenja të kundërta u përplasën në shpirtin e tij tek mendoi të lironte ata që i kishin shkaktuar aq dhembje. Të vete një herë pastaj shoh e bëj. Mendimi se duhej të hynte atje brenda e bënte t'i dridheshin leqet e këmbëve. C'do të gjente aty? Ai nuk kish pranuar kurrë të hynte brenda, djemte i kish shtyrë, kish kyçur derën e kish ikur bashkë me çelësin. Ajo gjëja nuk kish nevojë për çelës. Me dorën që i dridhej hapi drynin, tjetrën nuk e përdorte dot. Hyri ngadalëndërkohë sahati i qytetit trokiste me ritmin e hapit të tij...nëntë, dhjetë, njëmbëdhjetë. Sahati ndaloi bashkë me hapin e tij. Ishte shumë errësirë e nuk shikonte asgjë. Kërkoi nëpër xhepa e peshkoi një dritë të vogël dore. E ndezi duke u lutur që të mos haste atë gjënë. Jo, nuk ishte aty. Një qetësi varri mbretëronte aty brenda. Ku janë ata, ku i ka futur? U shty më thellë e filloi të kërkonte nëpër qoshe. Po filloj nga e majta në të djathtë si sahati, tha me vete. Asgjë, asnjë shenjë njeriu as të gjallë e as të vdekur. U kthye mbrapsht me një ndjenjë lehtësimi dhe një fije shprese ju ndez se mos kushedi i kish çuar në ndonjë vend tjetër e mund të ishin gjallë. Do t'i kërkonte. Para se te dilte hodhi dhe një herë sytë prapa. Një thes plastmasi i zi ose të paktën kështu ju duk atij, ishte hedhur pas dere. U afrua dhe e hapi. Hodhi një sy brenda dhe gati sa nuk i ra të fikët nga tmerri. U ul në dysheme e filloi të qante me dënesë. Ishte hera e dytë që qante këtë mbrëmje si një djalë i vogël. E qara sikur e liroi pak nga pak. U çua, hodhi thesin në kurriz e doli me këmbët që i merreshin jo nga pesha, por nga dëshpërimi...

C'të bëj tani? Kjo pyetje e rrotullohej nëpër kokë e ja ngatërronte më shumë mendimet, megjithëse pas disa hapash një plan i zbehtë filloi të merrte formë pak nga pak e hapat ju bënë më të sigurtë. U bë njësh me hijet e mbrëmjes dhe lëvizi me shpejt. Kur mbylli derën e dhomës së fundit në koridorin e nëndheshëm të hotel Eurekës, gjërat i kish më të qarta. Jo, ai nuk kish se si ta ruante më mirë Luanin, nuk kish brimë ku mund t'a fuste, ku mund të ishte më mirë se në burg. Tashmë i lehtësuar nga thesi filloi të endej rrugëve. Jam i çmendur, jam me të vërtetë i çmendur. O Zot ku je? Dhe u nis për ta kërkuar. Një vend ku mund të lutej, ku mund ta dëgjonte. Këmbët e çuan para kishës por ishte e mbyllur. I dëshpëruar filloi të lutej me zë në mes të rrugës. U ndje i dobët, i vogël si një fëmijë. Thirri nënë e babë që të vinin nga përtej varrit e t'a ndihmonin. Kujtoi me mall ato vite kur kish kush të kujdesesh e ta ruante. Atë dhomën e oxhakut ku gjyshi i tregonte legjenda e përralla dhe ai fantastikonte me sytë ngulur në zjarrin e vatrës. Ju kujtua legjenda e "gurit që shëron" dhe atë natë vere që pat fjetur atje me gjyshin sepse ai shihte ëndrra të këqia e trembej në gjumë. Dhe kish funksionuar. Shpendi nuk i kish parë më ato ëndërra deri natën që e kishin arrestuar. E pse jo? Shpendi shpejtoi hapin e filloi të vraponte. Ndaloi duke dihatur e me zemrën që gati nuk po i plaste në krahëror nga lodhja dhe dhembja përpara gurit. Ra në gjunjë e pështolli krahët rreth tij...Asnjë fije zëri nuk ishte i zoti të nxirrte nga goja, por e gjithë qënia e tij klithte e dëshpëruar " ndihmë ".

Kishin kaluar me kohë mesnata kur hyri në shtëpi me zemër të dredhur nga frika se mos ajo gjëja e kish ndjekur pas e tani e priste aty. Papritmas krahu filloi t'i dhimbte përsëri, çudi si e kish harruar. Me t'u bindur se gjendej vetëm, hapi kompjuterin e nisi mesazhin. E dinte që Besimi do t'a merrte. Në mos sonte, të nesërmen në mëngjes. Kishte dhe gjashtë ditë afat por ishte i bindur se me ato prova që do të gjenin aty, Luani as për shtatëqint vjet nuk dilte nga burgu. Po me tjetrin si do të bënte? Hakmarrja ishte platitur.

" I panjohuri" ish bërë i gjallë sërish. "I mban mend djemtë e zhdukur apo i ke harruar: Nëse i do, lëviz. Shko tek guri që flet e shëron e do të të tregojë ku janë. " Besimi nuk po u besonte syve. C'është kështu, me kë po tallet ky? Guri që shëron, guri që flet... Guri që... hej bela a thua se edhe pa këto gjë a gjëza çështja ishte më pak e ndërlikuar. Mendimi i parë ishte t'a fshinte mesazhin e të mos mendonte më për të por pastaj ju kujtua mesazhi i parë që e çoi tek dentisti. Doli dhe mori nga kafeneja. Ishte vonë por shpresonte të gjente ndonjë aty për t'a pyetur. Ishte vetëm Miri dhe ai kërkoi një kafe. Tjetri e pa me habi, si mund të pihet kafe në këtë orë të vonë të natës, po nuk i tha gjë e ja përgatiti. Besimi i buzëqeshi dhe i tha se nuk ndjehej mirë, kërkonte dikë që të ndërronte muhabet e meqë nuk kish se me kë, ish gati të fliste edhe me gurët. Miri vuri buzën në gaz e i tha se po të donte mund të ulej përsëri tek stoli jashtë e të fliste me murin e gurët e rrugës siç flet Shpendi. Besimi i tregoi se si atë natë që ish ulur atje, dikush i kish hedhur një monedhë në dorë duke e ngatërruar për lypës dhe kjo e bëri Mirin të qeshte me të madhe. Nga ana e pasme e lokalit ja behu gjyshi i tij i cili pyeti se ç'po ndodhte dhe ai i thase zotëria që ish aty donte të fliste me gurët. Plaku qeshi dhe erdhi e u ul në tavolinë. Duke parë syte e shqetësuar të Besimit i tha se ndoshta më të vërtetë ishte i sëmurë dhe shtoi duke qeshur se mbante mend kur ishin të vegjël e sëmureshin, gjyshjai çonte tek një gur që shëronte po ta prekje dhe e quanin guri që shëron. Eh, psherëtiu plaku, sa kohë kanë kaluar, ne zbaviteshim shumë kur të mëdhenjtë i zinte gjumi, kalonim tërë natën atje.

- Ashtu!?- ja bëri Besimi me një ton që dukej qartë se nuk besonte por në të vërtetë ndjeu se po zgjidhej enigma, -nuk besoj se ekziston një i tillë.

- Mjaft të dalësh nga qyteti drejt asaj kodrës që shtrihet atje tej, në Shënavlash. Nuk e dije që patroni i këtij qyteti është Shën Vlashi, nejse ti nuk je prej këtej, nuk ke faj. Shko dhe do ta gjesh atë gur, të thërret vetë. Vetem se tanishkojnë shumë pak njerëz, kanë humbur besimin. Unë për vete po shkoj të bie. Natën e mirë.

- Natën e mirë! – u përgjigj Besimi duke i uruar me vete tërë të mirat atij plaku. Pas një minute doli nga kafeneja e hapi celularin. Pas pak minutash një makinë pa targa u nis me shpejtësi drejt Shënavlashit.

Nuk hoqi shumë për t'a gjetur "gurin që shëron" pasi ashtu siç i tha plaku, ju duk sikur e thërriti. Vetmitar, në atë qetësi të natës, dukej i veshur me një vel të hollë misteri, apo e krijonte fantazia e tij? Ai shkëmb i vogël ju duk prestigjoz. U bind kur u afrua se pati atë ndjesi qetësie e çlodhjeje që të japin ato vënde lutjeje dhe kjo i ndodhte edhe kur hynte në kishë për të ndezur një qiri. Bindjen se ishte ky guri që kërkonte ja shtuan sendet që ndodheshin rrotull përtokë dhe tek tuk mbeturinat e ndonjë qiriu të padjegur mirë. I erdhi rrotull gurit duke e ndriçuar në çdo anë me elektrikun e dorës por nuk pa asgjë që të justifikonte ardhjen aty. "Ikim"- i tha tjetri, -"mos humbim kohë kot" Besimi nuk luajti vendit. Nxorri një cigare dhe e ndezi duke pështetur supin pas gurit. Ju dorëzua asaj gjëndjeje paqeje që ndjeu dhe vendosi të rrinte ca minuta aty. Edhe për kaq ja vlente, ndjehej më mirë. Mbaroi cigaren dhe u nis drejt makinës ku kolegu po e priste në timon. Befas ndjeu se ajo që kërkonte ishte aty, nuk kish se si të ishte ndryshe, ishte ai që nuk dinte se si t'a kërkonte. U kthye mbrapsht e kontrolloi përsëri terrenin përreth. As edhe një copë pusullë e shkruar. Lëvizi sendet që ishin përtokë me shpresë se do te gjente gjë, por hiç. U dorëzua e u nis përsëri drejt makinës. Në të ecur e sipër ktheu kokën për të parë edhe një herë "gurin që shëron", u pengua e desh u rrëzua. Ishte një shishe birre gjysëm litërshe e fshehur në bar e ai i dha një shkelm nga inati dhe e shoqëroime dritën e fanarit. Pikërisht në atë çast dalloi diçka. Nxorri një klithmë gëzimi e rendi pas shishes që rrokullisej. Në etiketën e saj ishte shkruar një adresë...

Përgatitjet për kontrollin u bënë për gjithë natën me grupet speciale të ardhura nga kryeqyteti. Kish më shumë se një hotel me emrin Eureka por ky nuk ishte problem pasi vetëm një ishte në pronësinë e Luanit dhe këtu u përqëndruan. Kishin vendosur të hynin pak para agimit, atë orë kur gjumi është më i rëndë e i ëmbël dhe zgjimi të gjen të hutuar. Besimin nuk e mbante vendi, nuk i besohej se po e zgjidhte këtë çështje, se po gjente ata djem që diheshin të humbur për kaq muaj e që kërkoheshin nga policitë e disa shteteve. Po përse vallë ndodheshin këtu, ata duhej të ishin mijëra kilometra dritë larg këtij vendi nëse ju dhimbsej jeta. Ndoshta Luani i ka gjetur dhe i mban mbyllur këtu brënda. Jo, nuk shkonte, po t'i kish gjetur ai do t'i kish vrarë e varrosur kushedi ku, e atëherë këtij problemi do t'i kish thënë lamtumirë një herë e mirë. Po sikur të ishin tallur me të e pastaj të qeshnin prapa krahëve të tij? Nuk është çudi, policët e shitur e të korruptuar nuk mungojnë. Këndezat e parë shënuan afrimin e ditës së re. Tani, mendoi, dhe uli kapuçin që i mbulonte fytyrën. Asnjë njeri atje brenda nuk duhej t'a njihte. Kish lidhur edhe një jastëk të vogël përpara barkut ndën këmishë, kështu që dukej i shëndoshë e barkaliq në atë uniformë të gjërë për të fshehur fizikun e tij të bukur prej atleti. U bë gati të jipte shenjën e fillimit të operacionit, duke uruar me vete që t'i gjenin ata djem. Befas dëgjoi zilen e celularit. E njoftuan se një telefonatë anonime kish denoncuar po këtë adresë për ushtrim prostitucioni. Kjo e hutoi pak por pas një çasti vuri buzën në gaz. Dha sinjalin i bindur se nuk do të dilte bosh.

Kur doli nga shtëpia ishte ende errësirë, nuk kish gjumë dhe mendimi se ajo gjëja mund të vinte e t'i bënte një vizitë tjetër e tmerronte. U end rrugëve të qytetit me ndjesinë se e kishte prapa dhe e ndiqte, e kjo sepse përzier me ajrin e freskët të natës dhe aromën që lëshonin lulet, dalloi atë erë të qelbët të cilën ai tashmë e njihte mirë. Ndaloi dhe shikoi me kujdes prapa. Asgjë Shikoi me kujdes anë e rrugë se mos kish ndonjëqen apo mace të ngordhur. Nuk pa asgjë. Vazhdoi dhe doli nëbulevardin kryesor por edhe këtu tahma e rëndë ishte e pranishme. Vallë mos ka zaptuar gjithë qytetin? Vendosi të shkonte tek hoteli dhe të priste. Herët a vonë do të vinin, më mirë herët, mendoi ai se vonë... Dëgjoi gjelat e parë të mëngjesit. Dalloi disa hije t'i afroheshin hotelit nga hyrja kryesore e të tjera nga pjesa e pasme. U ul poshtë një peme dhe priti... një orë, dy, ai e humbi sensin e kohës. Pa Luanin tek doli me duar të prangosura dhe policët që e rrasën në makinën e policisë.

Ajo që gjetën në dhomën e fundit të koridorit të nëndheshëm i kalonte të gjitha përfytyrimet. Nuk gjetën djem, por rrobat e tyre me pjesë organesh të brendshme të ngjitura në to. Diku një pjesëz zemre, diku një copëz mëlçie, e pjesë të organeve genitale. Këto të fundit të futura në xhepat e pantallonave. Trupat nuk ishin dhe uronin të mos i gjenin pasi imagjinonin se ç'pamje do të kishin. Nuk janë pamje që të bëjnë mirë për gjendjen shpirtërore dhe as mendore. Këtë ja kishin kursyer. Pranë ishte dhe një thikë e mprehte gjahu që kish shenjat e gishtave të Luanit. Atë e arrestuan e bashkë me të dhe Korinën e bukur pasi u gjetën blloqe ku ishin shënuar emra klientesh dhe llogaria anash me data fikse. Besimi njihte shumë prej tyre por u habitshumë kur pa në to emra zotërinjsh për të cilët do të kishte vënë dorën në zjarr po.... U gjetën dhe fustane vajzash që ishin deklaruar të humbura e nuk ishin gjetur, me siguri ishin nisur jashtë shtetit për të ushtruar profesionin e trotuareve, prova këto që mund t'a mbërthenin mirë Korinën. Ajo që e bëri të ndjehej keq ishin rroba fëmijësh dhe disa foto. Ku arrinte makutëria e këtyre njerëzve që nuk kursente as fëmijë të njomë...Me ato që kishin gjetur, Luani nuk dilte më nga burgu ndërsa Korina...Tek po shkruante raportin një shqetësim i ri filloi të ngrinte krye brenda tij e sa vinte e shtohej. Nuk kuadronte, provat ishin të gjitha aty, por nuk kuadronte. Thika ishte aty me shenjat e gishtave, provë e pakundërshtueshme, por a nuk e kish dëgjuar sa herë në kafene kur pyeste shokët e tij në e kishin parë thikën e tij të gjahut? E pastaj qeshte se si kish mundësi që nuk i vidhnin para por thika...Besimi ndërpreu shkrimin e raportit. Nuk ishte më i sigurtë, të tjerët po, por jo ai. Të tjerët nuk e njihnin Luanin, ai kish më shumë se dy vjet që i ishte qepur pas, i kish njohur dhe ata djem të cilëve u kishin mbetur rrobat e veshjes me thërrime organesh brenda brrr... ai u drodh kur ju kujtuan, por... Sipas shenjave të çjerrjes së rrobave, nuk ishin plagë thike...

Pasi bleu biletën e tragetit, Altini erdhi dhe ndenji në kafene deri pasdite kur ishte orari i nisjes. Nuk i tha askujt, as së ëmës. Ishte shumë fjalëpakë atë ditë. Ndenji vetëm në tryezë ku për çudi nuk u duk asnjëri nga grupi i tyre. Një tis trishtimi endej tipareve të tij tek shihte përreth klientët e zakonshëm që i njihte prej fillimit të jetës. Ishte shumë xhentil me kamarierin dhe bakshishi që i la ishte i konsiderueshëm por askujt nuk i bëri përshtypje pasi dihej se paratë nuk i mungonin. Para se të dilte ndaloi pranë tryezës sonë një çast, sikur donte të na thosh diçka, ishim shokët e babait të tij por ai nuk vinte kurrë atje ku ishte i biri, pastaj ndërroi mendje e u largua kokëvarur. Ne shikuam njëri tjetrin në sy si për të thënë, po ky ç'pati, por pastaj u morëm me muhabetet tona dhe e harruam. Mori rrugën për në port dhe u vu në rradhë për të hyrë në traget. Kur kishin mbetur dy a tri vetë përpara në rradhë dëgjoi dikë që po thonte nga prapa: "Ej a morët vesh lajmin e ditës? Luanin e Arifit e kanë arrestuar bashkë me atë zuskën e bukur. Kushedi sa burg do të bëjë këtë herë?"- Altini dëgjoi dhe komentet e rastit, se mirë ju bë, se ishte hajdut e kriminel si dhe shumë të tjera dhe për çudi nuk i bënë pikë përshtypje. Ai po ikte, kish mbyllur me Luanin, kish mbyllur me të gjitha, nuk donte më të dinte për asgjë. Ndërkohë i erdhi rradha dhe nxorri dokumentat. Zgjati dorën por i mbeti pezull. Jo, jo. Ai do të ikte por jo sot, do t'a shtynte nisjen. Të shkonte e të shikonte si e kishte hallin Luani. Fundja e kish futur ai në këtë bela dhe ish penduar. Ai nuk ishte më i mirë se Luani. Futi dokumentat në xhep duke i kërkuar ndjesë kontrollorit e u kthye mbrapsht duke çarë mes njerëzve. Diku dëgjoi dikë që bëri emrin e tij, e dikë tjetër që i pëshpëriti që të mbyllte gojën se ishte me rrezik të fliste ashtu, por Altinit nuk ju bë vonë fare e vazhdoi i qetë rrugën. Donte vetëm të shihte mos Luani kish nevojë për të. Nuk ishte e drejtë t'a linte ashtu, fundja gjërat i kishin bërë bashkë. Ngjiti bulevardin dhe vetëm një mendim e bëri të vinte buzën në gaz, mendimi se edhe këtë mbrëmje do të shihte shtëpinë dhe prindërit e tij...

Ja ku është atje tek pin kafenë e pret të tjerët. Por kot e ke, nuk do të vinë. Ti nuk e di akoma se çfarë ka ndodhur, por megjithatë unë jam i qetë se të ndoqa pas në agjensi kutë pashë që preve biletën dhe e di se sot do të largohesh. Po si valle ke vendosur t'a bësh një gjë të tillë, mos vallë edhe ty arixhofka të ka pëshpëritur në gjumë? Unë tani do të rri këtu edhe pse këmbët më janë mpirë në këtë stol e nuk më rrihet në një vend. A nuk e di se më ke gozhduar këtu dhe unë kam një tufë problemesh për të zgjidhur? Vesa që këmbëngul të vijë e të më shohë, Rita që e ka marrë malli për mua dhe ka merakun tim. Ti nuk i din sepse nuk ke si t'i dish. Dhe Vesa nuk pret, është e ëma që e ka mësuar të bindet e të jetë e kujdesëshme që nuk elen të vijë. Dhe unë do të kisha dëshirë t'i kisha këtu, por jo, jo tani. Eh more djalë, lutu që këto orë që të ndajnë nga trageti të kalojnë shpejt e të shpëtosh. Pastaj unë do të vazhdoj programin tim. Programin?! Shpendi filloi të qeshte me zë të lartë duke detyruar kalimtarët të kthenin kokën. E shikon, kthyen kokën por nuk u habitën. Unë jam i çmenduri i lagjes që nuk çudis më njeri dhe për këtë ke faj edhe ti. Do të doja të bëja të kundërtën e kësaj dhe jo të kujdesesha që ti të ikësh. Sa për programin, ah sikur të kisha një, por si mund të kishte. Shpendi vetë nuk kuptonte se çfarë po ndodhte. Mos vallë ishte frut i fantazisë dhe ai ishte i metë nga trutë siç e mendonin të gjithë? Psherëtiu thellë dhe shpatulla që i theri i vërtetoi se nuk ishte ashtu. Nuk po i rrihej më në një vend. Shumë pyetje zienin brenda tij e donin përgjigje po ku ti merrte, kush do t'ja jepte? Apo dikush do t'i vinte përsëri në gjumë si arixhofka e mbrëmshme e do t'i thosh diçka. Sikur të dremiste, por jo, duhej të sigurohej që ai djalë aty të hipte në anije. Ja tek u ngrit e qëndron para tavolinës së shokëve të mi, edhe i ati ishte shoku im, dhe gjyshi ishte mik me gjyshin tim madje shumë miq. Luaj këmbët bre djalë se unë po e humbas durimin e jam gati të vij e të të marrpër krahu. Ja po del. Erdhi koha të ngrihem dhe unë. Zhap zhup dëgjoi hapin e tij tek ndiqte Altinin rrugës për në port e ndjesi të kundërta ja pështollen shpirtin. Një ditë më parë do t'a kish ndaluar të ikte. Zuri një qoshe tek sheshi i tragetit nga ku mund t'a shihte dhe kur e pa që nxorri biletën e dokumentat ktheu krahët e u largua me hap të shpejtë duke shpresuar se ndonjë ditë do ta shikonte përsëri e... ndoshta... do të lante hesapet me të. Ky mendim i fundit i solli një ndjenjë bezdie, ndjeu sedëshira për këtë tashmë ishte zbehur në shpiritn e tij. Zhap zhupi filloi të zvarritej më ngadalë asfaltit të ngrohtë të rrugëve a thua se nuk dinte cilën rrugë të zgjidhte dhe kur filloi të binte muzgu e pa veten pranë gurit. Por këtë rradhë nuk ishte vetëm. Një siluetë gruaje rrinte përkulur para tij e falej duke pëshpëritur e tinguj dëshpërimi e hidhërimi të pakufishëm ndjeheshin në atë timbër zëri që nuk ju duk i huaj. Ishte Nadirja apo Diri siç e thërriste e shoqja e tij, gruaja e Arifit dhe nëna e Luanit. Shpendi mbajti këmbët, duke mos ditur si të bënte, të afrohej apo të kthente thembrat mbrapsht e të ikte...

Altini shkoi në zyrën e Arifit pasi në komisariat nuk i kishin dhënë asnjë sqarim, bile e kishin këshilluar të mos dukej aty se do ta kishte punën pisk. Sipas një polici të cilin e njihte dhe që shpesh i kishin futur shuka lekësh në dorë për të mbyllur një sy për zullumet që bënin, çështja ishte shumë më e ndërlikuar se sa punë prostitutash, kishin prova për vrasje por më shumë nuk kish marrë vesh. Arifin e gjeti me të dy avokatët e shquar që kishin nxjerrë herën e kaluar Luanin nga burgu. I bëri shenjë të ulej kështu që asistoi në diskutimin e tyre dhe në refuzimin për ta marrë përsipër këtë çështje pasi provat që kishte policia ishin të pakundërshtueshme. Na vjen keq, por nuk mundemi, jo pak por tri vrasje e aq më tepër shokët e tij. Ai mori vesh se ishin gjetur bluzat e Tonit, Gimit e Lirit të shqyera e të gjakosura si edhe një thikë gjahu me njolla gjaku që u korrespondonte atyre. Thanë se bluzat ishin shqyer në mënyrë të tillë që jepte të kuptonte se goditjet qenë bërë me aq mizori sa dukeshin sikur ishin shqyer me kthetra. Fund të tmerrshëm kishin bërë këta djem. Kush i kish bërë këto vrasje, nuk duhej të ishte normal por një i çmendur. Altini mbeti pa fjalë dhe u habit aq shumë sa për pak nuk i shpëtoi se nuk kish mundësi. Nëse e kishin arrestuar Luanin, e kishin arrestuar sepse e kish bërë ai denoncimin. Nuk kish menduar kurrë se do të ishte Luani që kish vrarë shokët e grupit. Duke e njohur nga afër ai thellë thellë mund ta besonte por... nuk i korrespondonte. Kish qenë me të tërë kohën ato ditë, aktivitetet kishin qenë të ethëshme, kur i kish bërë? Sa tek skafet, hoteli, dogana, kufiri ku çonin armët, nuk kishin patur kohë të merrnin frymë, madje nuk merrnin as shofer por ndërroheshin me njeri tjetrin në timon. Po sikur të jetë e vërtetë? Po sikur të jetë me të vërtetë e vërtetë? Ky mendim sa ishte i papranueshëm e i frikshëm, ishte dhe lehtësues. Në ish e vërtetë, ai nuk duhej të ruhej më nga Luani dhe kjo e bënte të ndjehej i lirë nga njëra anë, por... po të mos ishte e vërtetë, kush ja kish futur ashtu? Kush ja kish bërë Luanit, Altinin e kishte vetëm një kafshatë të lehtë, një lojë englendisëse. Duhej të ikte një orë e më parë, u pendua që ishte kthyer mbrapsht. Avokatët u larguan duke marrë përsipër të lironin vetëm Korinën, kërkesë kjo që u bë nga Arifi, edhe pagesën e merrte ai përsipër. E donte jashte dhe... e donte shpejt.

Shpendi u ul përdhe, jo aq larg sa të mos dëgjonte fjalët e saj. Një ndjenjë mëshire për këtë grua të trajtuar keq nga fati e pushtoi të tërin. E nuk ishte pastaj edhe gjyshja e nipit të tij? Dëshira për t'ju afruar e për t'i treguar për këtë, ju bë aq e fortë sa u ngrit dhe ju afrua por në këtë moment ajo pat mbaruar së luturi, hoqi një varëse nga qafa dhe e vendosi mbi gur. U tremb kur pa Shpendin, por ai u ul përsëri përdhe, ndërsa ajo e njohu e u qetësua. –"Mirëmbrëma Shpend!" – pëshpëriti ajo por nuk mori përgjigje. -" I shkreti Shpend!"- shtoi si me vete -"edhe ti ke nevojë të vish këtu, e di. Ky është vend për njerëz të humbur, si ti e si unë. " Ajo u ul pranë tij e filloi të fliste. Kish nevojë ai shpirt i shkretë për tu shprazur, për t'u ankuar për një jetë të tërë durimi ndaj përbuzjes e poshtërimit që i kishte bërë i shoqi, për fatkeqësinë që Zoti nuk i kish dhuruar një fëmijë të mbarë por një si... Ajo e dinte si ishte katandisur i biri, e kish kuptuar nga shikimet e njerëzve në rrugë, nga pëshpërimat prapa krahëve, nga komshinjtë që i mbyllnin derën kur kalonte ajo, nga shërbimi servil që i bëhej në dyqane e frikën që lexonte në sytë e njerëzve tek i shërbenin. Dhe shoqet i ishin larguar, prindërit i kishin vdekur e ajo që ishte bijë e vetme nuk kish një derë ku të shkonte, një dritare që t'i buzëqeshte rrugës por të gjitha mbylleshin kur kalonte ajo në lagje. Edhe apartamenti i ri e luksoz që kish blerë i shoqi ishte kthyer në një kafaz për të ku nuk hynte e nuk dilte njeri veç shokëve e putanave që sillte ndonjëherë i biri apo i shoqi. Ajo e poshtëruar dhe e bindur bënte sikur nuk kuptonte, dilte nga dera e bridhte bregut të detit ku më shumë do të dëshëronte të hidhej në det e të mbytej. Vetëm një gjë e mbante, ajo dëshirë e shpresë në zemren e nëneës për të parë të birin edhe se e dinte se ç'mall ishte. Ishte fëmija e saj, pjesë e zemrës. Zemra e saj përgjërohej, kish frikë se një ditë ai do të kishte nevojë për të dhe ajo nuk do të ishte aty e ta ndihmonte. Rronte me atë fije shprese se një ditë do të ndryshonte. Ajo ishte nëna dhe ai fëmija e saj. A nuk ishin fëmijët për t'u sjellë preokupime nënave dhe nënat...Ajo shpërtheu në dënesë. Jo ajo nuk kishte asnjë në botë për të cilin të rronte veç atij, e mendimi se ai ndodhej në burg e nuk mund t'a shihte e kalonte kufirin e forcave të saj. Nuk është faji i tij, i ati e ka bërë ashtu. Faji i saj që nuk e kishte ndarë kur i biri ishte akoma i vogël. Kish patur një tufë arësyesh për t'a ndarë. Jo, është faji im, po të kisha vepruar ndryshe ai do të ishte më i mirë. Ajo duhej ta lante këtë faj, duhej ta nxirrte të birin nga ai burg e ta detyronte të iknin larg, shumë larg, nuk kishte rrugë tjetër. Një jetë tjetër duhej filluar, ku asnjeri të mos i njihte, ku i biri duhej të punonte, të martohej me një vajzë të mirë dhe t'a gëzonte me ndonjë nip a mbesë.... Ajo nuk po qante më, i kish lënë rrugë fantazisë e ëndërronte me sy hapur. Endrra sublime, mendoi ai, ëndrrat e prindit për fëmijën... a nuk kish ëndërruar edhe ai një kohë ashtu për të bijën... Shpendi desh ta ndërpriste, ta sillte në vehte, t'i thosh se nuk kishte asgjë që ajo mund të bënte, se sa shumë vuajtje kish shkaktuar i biri, se një dite do t'a pësonte nga dikush si puna e tij që kish dashur të hakmerrej... Kish dashur!? O Zot sa kish dashur, kish lidhur pakt me atë gjënë e tmerrshme... Dhe tani një rrezik i madh nderej mbi kokën e birit të saj e ai nuk ish i bindur nëse dhe burgu do ta shpëtonte. E nëse ai shpëton... kjo grua nuk kish për të marrë vesh kurrë për nipin e saj. Ju fanit në sytë e mendjes ai engjëll i vogël që veç mirësi rrezatonte. Brrr..., një engjëll i tillë në duart e atij krimineli. Megjithatë Shpendi e la të ëndërronte, të ëndërrosh nuk kushton asgjë, veç të shëron shpirtin...