PROZE- nga autore te ndryshem.

Akush nuk mund të dijë atë që shkruhet aty. Askush nuk mund të ndjejë atë që ndjen ti tani. As unë vetë që të njoh kaq mirë. Askush vec asaj të papërballueshmes që tani del nga rreshtat dhe ashtu lakuriq shtrihet pranë teje, midis trupit tënd dhe zjarrit të mermertë e në fillim lehtë-lehtë e më pas egërsisht, do të ndjesh duart e saj të të përkëdhelin flokët e lëmuar, frymën e saj në gushën dhe qafën tënde dhe puthja e ëmbël si një “të duaâ€� do të të thërmojë të tërën si një kujtim të këndshëm mes luleve dhe letrës.
Më pas krahë të fuqishëm do të të përfshijnë mesin tënd dhe do të ndjesh gishtërinj të dirsur të të ledhatojnë sytë, buzët, gjinjtë, barkun e tkurrur nga spazmat, kofshët e trasha, për të ndaluar në atë qendër të ndjeshme e të pyllëzuar të qënjes tënde. Pastaj do të dëgjosh zërin tundues të së papërballueshmes të mërmërisë...të qajë...të këndojë...të ulërijë e të rënkojë njëkohësisht me zërin tënd dhe me zhurmën e urëve të ndezura...
Unë nga larg do të arrij të mësoj vec një gjë. Meka jote s'është më e harruar.Gishtërinj-besimtarë po falen tani në të...në më të madhërishmen e të gjitha faljeve...një falje rënkuese...vrasëse dhe viktimë njëkohësisht.
Vonë-vonë përmendesh...ngre kokën me flokët e shkatërruar dhe me sytë e vakur kërkon përreth. Lulet janë prishur...petalet shumëngjyrëshe janë ngjitur pas trupit të djersitur dhe ndërkohë letra prej disa castesh digjet ne heshtje mes drurëve të përflakur të oxhakut...
Ngrihesh dhe ashtu sic je...gjysëmlakuriq...me sutienat e zbërthyera dhe me mbathjet nëpër kofshë e ndjen që s'mund të ecësh dot. Ulesh pranë oxhakut në përpjekje për të shpëtuar të paktën një copëz të letrës...qoftë edhe fjalën e fundit të saj...por më kot.
Ajo është atje...mes hirit dhe prushit. Bashkë me të edhe ajo tjetra...e papërballueshmja që edhe në ikjen e saj pa kthim drejt zjarrit si një heretike mospërfillëse e kësaj nate të ftohtë dimri, të fali pak shpresë...shpresën se nëse ndonjë ditë tjetër do të duash ta takosh, mjafton të kërkosh mes urëve të djegura një mbrëmje dimri në oxhakun ku dikush hodhi padashur një letër dashurie për vetveten.
Natën e mirë...krijesë e gjorë! E di që do të të shoh përsëri në një mëngjez tjetër. Edhe po s'të pashë, s'ka gjë. Do të më mjaftojë avulli dhe shënja e hundës tënde mbi xhamat e dhomës tënde që unë të kuptoj që ti po dremit pranë oxhakut të mermertë ku digjen në heshtje rënkimtare drurët...letra dhe pse jo...edhe këto rreshta që unë t'i dhuroj shkujdesur si një lule.
ARTAN GJ. HASANI

PENELOPA SUI GENERIS (sipas nje Homeri jo te verber)

“Yjet në qiell duken të qetë e të pastër thjeshtë sepse janë shumë larg nesh e ne s’dimë asgjë për jetën e tyre private.”
HAJNE (1883)


Lajmi që ai po kthehej e kish gozhduar prej disa orësh, të palëvizshme e thuajse të gurëzuar aty prane tezgjahut. Pranë saj pretendentët nxitonin të përfundonin qilimin e madh stërgjigand të cilin sipas porosisë së tij, shumë vite më parë, ajo duhej ta shtronte sëbashku me qindra rrugica të pëlhurta mbi rrugët dhe shehshet e qytezëz ditën kur ai do të rikthehej.
“Do të zgjasë shumë lufta? “, kish pyetur ajo dikur, shumë vite më parë.
Ai nuk kish folur, por vështrimi i tij e kish përfshirë të tërën mbretëreshën e ishullit. Më pas ai, mbreti dinak, kish pyetur fallxhorin e tij : “ Sa mund të zgjasë lufta? “.
“Rreth njëzet vjet, imzot!”
“E c’mund të bëjë gruaja ime njëzet vjet pa u mërzitur? “, kish pyetur mbreti pa i hequr sytë nga Penelopa e hijshme.
“Si mbretëreshë ajo mund të qeverisë ishullin. Si bashkëshorte mund të të presë, si grua ajo mund të punojë në tezgjah një qilim gjigand që të mbulojë tërë rrugët e qytetit në kthimin tuaj të lavdishëm, imzot ! Yjet thonë që asnjë nga këto tre detyrime nuk do ta mërzisë mbretëreshën tonë.”.
Fallxhori i kish hequr sytë nga qielli. Mbreti ish afruar drejt saj, e kish puthur fort në buzët e ftohta dhe duke e përkëdhelur në barkun disi të fryrë i kish pëshpëritur: “ E dashur, nuk je vetëm! Nëse do të jetë vajzë do të kesh kujt t’ia hapësh zemrën, nëse do të jetë djalë do të kesh një mbrojtës më shumë për ty dhe mbretërinë!”.

* * *

Vitet e para ajo kish ëndërruar shumë për kthimin e tij, ndërsa përkëdhelte djalin e vogël, krijesën e vetme që e lidhte me të.
Më vonë, përkundrazi, kish menduar më shumë për moskthimin e tij. Në fillim ideja e moskthimit e kish torturuar duke ia larguar gjumin netëve vetmitare. Më pas e kish pranuar këtë ide si dicka që mund ta shoqëronte në frikën, shqetësimet dhe brengat e saj, ndaj edhe e kish strehuar në qënjen e saj, diku afër zemrës, aty ku ajo mendonte se strehohej edhe shpirti i trazuar. Nganjëherë gjumi i prishej nga ndonjë ëndërr e tmerrshme dhe në zgjim ndjente arratisjen e idesë së moskthimit nga zemra e vet. Ndjente se si ajo i shqyente kraharorin e plotë dhe niste të zbriste nga shtegu i gjinjve poshtë trupit të gruas për t'u fshehur mes dendësisë së zezë të seksit të saj. Kish masturbuar shpesh në vitet e para të mungesës së tij, por tani masturbimi i ngjante si një kërkim që gishtërinjtë e saj bënin në të carën e ngushtë për të gjetur pikërisht “moskthimin” e tij.
Por moskthimin nuk e kish dëshiruar vetëm ajo. Dhjetëra djem të rinj e të fuqishëm e kishin vështruar sikur ta kishin kuptuar moskthyeshmërinë. Ajo vetë, Penelopa e trazuar, e kish ndjerë që në fillim se pritja do të ishte tepër e vështirë. Më e vështirë se endja e qilimit gjigand, më e vështirë se qeverisja e ishullit të zhurmshëm, ndoshta edhe më e vështirë se lufta e tij atje larg në Trojën e pabesë.
Sa herë që mendonte për luftën e tij trojane, gjente dicka qesharake pikërisht në seriozitetin me të cilin e kishin marrë luftën të gjithë princat dhe mbretërit grekë.
Kishin shkuar për të rikthyer një grua të bukur e tradhëtare, për të lënë shtëpitë e tyre, gratë e tyre, të dashurat, të vetmuara në pritjen e tyre pa emër. Kjo gjë, sipas saj, rrezikonte që pas kthimit të tyre në mbretëritë e veta ndoshta asnjëri s’do ta gjente të shoqen aty. Sepse gratë nuk ishin aq budallaqe sa zotërit e tyre. Ndoshta do të kishte luftëra të tjera për rikthimin apo rimarrjen e grave. Luftra të pafundme.
Qeshte me zë të lartë kur mendonte se mund të rastiste që nipërit mund të përgjakeshin në luftra të stërzgjatura për rikthimin e gjysheve të tyre të pabesa.

* * *

Në vitet e para kish kaluar në orgazma të thella vec me përfytyrimin e tij. Tashmë nga ai kishin mbetur vec sytë dhe mjekra e thinjur me majë. Tashmë këto ishin të pamjaftueshme për një orgazmë. Pas kaq vitesh në pritje të moskthimit të tij, në shtratin e saj kishin fjetur pothuajse të gjithë pinjollët e familjeve të fisme të ishullit, pa llogaritur edhe disa shërbëtore të saja që ajo i kish cvirgjëruar ashtu sic di të virgjërojë një grua që pret një moskthim.
Lajmi që ai po kthehej i kish tronditur të gjithë. Ishte gati vec gjysma e qilimit, pjesën dërmuese të të cilit e kishin thurrur vetë pretendentët me skllavet e tyre.
Kish ditur të tregohej e drejtë me popullsinë në qeverisjen e ishullit, ashtu sic ish treguar e drejtë me vetveten, edhe me djalin e saj njëzetvjecar që përpiqej t’i ngjante secilit prej dashnorëve të së ëmës, vec të jatit të panjohur jo.
Ishulli gëlonte nga qindra gra e vajza që nën shembullin e mbretëreshës së tyre kishin ditur të mos ndjenin se sa e rëndë është pesha e njëzet vjetëve. Një shthurrje kolektive kish molepsur e tronditur gjithshka njerëzore të ishullit. Vec kafshët nuk ishin prekur nga kjo gjë. Jeta e tyre vazhdonte, si edhe më parë, në kopetë e qeverisura mirë nga prijësit e tyre.
Sa për popullin e ishullit, ai tashmë ishte një kope me shumë femra e me pak meshkuj të rinj që si hamshorë hynin e dilnin nga shtrati në shtrat, nga ai i mbretëreshës tek i skllaves më pavlerë të mbretërisë.
Në fillim i kishin shmangur shtatzanitë, por kur moskthimi nisi të qeverisë mendjen e mbretërisë, atëhere kish nisur një garë e shfrenuar e fëmijëbërjes. Fëmijët rriteshin të lumtur nën kujdesin e baballarëve që ndrroheshin aq shpesh. Kurrë më parë ishulli nuk kish përjetuar një harmoni të tillë. Mund t’i thërrisje baba, burrë ,grua, djalë a vajzë kujtdo dhe askush nuk do të të keqkuptonte. Të gjithë ishin dashnorë, baballarë, nëna e motra , vëllezër e bashkëshortë njëkohësisht. Secili kujdesej për cilindo dhe askush nuk e njihte ndjenjën e xhelozisë apo të zilisë.
Të ikurit, edhe vetë mbreti, konsideroheshin tashmë si dicka e largët, e artë, hyjnore, si krenaria e mbretërisë që meritonte të hynte në legjendë, ndoshta në më të madhen e legjendave. Por në legjendë mund të hyje vetëm duke luftuar larg për lavdinë e mbretërisë e duke dhënë jetën si burrat. Dhe legjendën e dëshironin si të ikurit, ashtu edhe të mbeturit.

* * *

Penelopa e kish patur tepër të lehtë qeverisjen e fronit. Askush nga brezi i ri i princave nuk kish patur synime për pushtetin. Ata ishin rritur në tjetër klimë dhe nuk e konceptonin që midis gjërave të dëshirueshme të bënte pjesë edhe pushteti. E c’do t’iu duhej ai? Përderisa kishin në zotërim mbretëreshën dhe tërë femrat e ishullit. Askush s’e vriste më mëndjen për hierarkinë apo fismërinë e familjeve, madje pjesa më e madhe e të rinjve nuk dinte as t’i përdorte armët e luftës. Të gjithë e dinin që mbretëria u përkiste të ikurve dhe askujt s’i shkonte ndërmënd ta vinte në diskutim këtë gjë. Penelopa e kish dashur dhe kuptuar popullin e saj si veten, ndaj edhe kish fituar më shumë popullaritet se të gjithë të ikurit së bashku. Askush nuk e dënonte apo shante Helenën e bukur, por përkundrazi e kishin admiruar dhe i ishin mirënjohëse për rebelimin e saj. Gratë dhe vajzat e ishullit ishin zbukuruar dhe freskuar më shumë se kurrë gjatë këtij moskthimi të madh. Të rrethuara nga përkëdhelitë dhe trupat muskulozë të hamshorëve të rinj ato harronin cdo gjë në zjarret epshore ku vazhdimisht digjeshin copa bese, premtimesh idiote dhe sa e sa kujtime ndërgjegjevrara. Gratë dëshironin të bënin sa më shumë qejf dhe fëmijë, fëmijët të kishin sa më shumë dashnore dhe të dashurat të bëheshin sa më shpejt nëna. Një qarkullim perfekt i dëshirave dhe epsheve nga brezi në brez.
Pothuaj askush nuk iu falej më perëndive. Penelopa kish zaptuar shtretërit dhe qiejt e ishullit. Njerëzia faleshin cdo natë për të dhe ditën ndihmonin në thurrjen e qilimit gjigand. Thurrja e tij ishte shndrruar në një detyrim moral të të gjithë ishullakëve. Të gjithë dëshironin që mbretëresha të dilte faqebardhë në mbajtjen e premtimit të vjetër. Vec kësaj, edhe qyteza do të zbuklurohej më shumë. Një arësye më shumë e qilimthurrjes kolektive ishte edhe fakti se të gjithë ndjeheshin fajtorë në besëthyerjet e tyre ndaj të ikurve. Ndaj secili pas disa orësh tezgjah sikur ndjente një farë lehtësimi për mëkatin e kryer një natë më parë…Pas cdo mëkati vinte një copë qilim dhe anasjelltas.Por mëkati i tyre mund të konsiderohej i tillë vec nga të ikurit. Për të mbeturit ai ishte vetë parajsa që ata ia detyronin moskthimit.

Pranë Penelopës punonte vazhdimisht i biri dhe pretendentët. Quheshin pretendentë sepse pretendonin kush e kush të thurrte sa më shumë pëlhurë, gjë që natën konvertohej në sa më shumë orgazma mbi trupin e mbretëreshës. Ajo i donte të gjithë dhe të gjithë e donin. I bëhej zemra mal kur shihte të birin të qëndronte përkrah saj si mishërim i tolerancës dhe i mirëkuptimit që kish përfshirë tërë ishullin. Atë e dallonte vetëm dicka e vogël nga pretendentët : ishte i vetmi që nuk kish fjetur dhe që s’mund të flinte me mbretëreshën. Kjo gjë e bënte të ndjehej disi inferior dhe ziliar ndaj tyre, por kjo gjë ndodhte shumë rrallë. Në më të shumtën e kohës ai dhe pretendentët i hapnin zemrat njëri- tjetrit duke treguar se sa të ëmbëla dhe seksi ishin nënat, motrat dhe skllavet e tyre e mbi të gjitha edhe ajo, mbretëresha e vëndit dhe nëna e tij Penelopë.
Shpesh i ish lutur së ëmës ta bënte edhe me një vëlla apo motër, por ajo kish buzëqeshur kuptimplotë dhe i ish përgjigjur : “ Atëhere do të pushoja së qenuri ndryshe nga të tjerat, biri
im! “.

* * *

Por tani cdo gjë u kthye përmbys. Të ikurit po ktheheshin. Lajmi kish marrë dhenë. Tashmë qyteti vazhdonte të funksiononte si një tezgjah gjigand ku nuk do endej më qilimi, por një pelhurë tepër e hollë justifikimesh rozë, pëlhurë që do t’i lidhte apo ndante paskëtaj të mbeturit me të ikurit. Me të ikurit që cuditërisht po ktheheshin të lavdishëm, por të padëshiruar.
I takonte Penelopës t’iu ngrinte lart moralin ishullakëve dhe të shmangte coroditjen që kish sjellë lajmi i zi.

Në fillim ajo nuk e kish besuar kthimin. Një arësye e fortë për këtë mosbesim kish qenë fakti se lajmin e kish sjellë i pari një peshkatar impotent, i vetmi që nuk e kish provuar gëzimin dhe lirinë e shfrenuar të njëzet vjetëve në qendrën e tij të rëndesës që te ai nuk funksiononte më.
Por ca korierë nga mbretëritë fqinje e kishin vërtetuar kthimin.
Problemi i vetëm madhor ishin fëmijët që kishin lindur gjatë këtyre njëzetë vjetëve. Pothuajse të gjithë ishin të paligjshëm.
Tërë këto vite Penelopa kish treguar aftësinë e saj prej femre, prej gruaje që kish ditur të ngopte epshin e saj dhe të shtetasve të vet mes një mirëkuptimi kolektiv. Tani kish ardhur ora t’i tregonte popullit të saj që ishte edhe mbretëreshë. Para popullit të saj dhe para atij mjekërthinjurit të lavdishëm që po kthehej fitimtar. Duhej vendosur patjetër dicka para se ajo të ndodhej përballë vështrimit dinak të syve të kaltër të të zotit. Qilimi ishte në të mbaruar falë skllaveve dhe pretendentëve.
Sipas llogaritjeve të fallxhorit të saj, ata do të vinin pas një jave. Në pallatin mbretëror pretendentët me lotë në sy kërkonin shpëtim nga mbretëresha e tyre. Epshet ishin zhdukur si me magji. Askush nuk guxonte më të mendonte moskthimin. Gjendja ishte aq alarmante sa që në ishull u vu gjëndja e jashtëzakonshme. Një urdhër special i Penelopës ndalonte cdo lloj akti seksual. Dy vetë që u kapën duke masturbuar u ekzekutuan në vënd. Po kështu edhe bariu i ishullit dhe lopa e tij. U vendos që të krijohej një ushtri e vockël me “ të tepërtit” e jashtëligjshëm. Duheshin stërvitur shpejt në përdorimin e armëve dhe në përballimin e të kthyerve. Penelopa e dinte se asnjë nga pretendentët e jashtëligjshëm nuk do mbetej gjallë nga përballja me burrat e legjendës. Edhe sikur ata të fitonin,edhe sikur ata të humbnin, ajo do të gëzohej njëlloj. Po kështu edhe i biri që e kish jetën të sigurtë si me baba ashtu edhe pa baba.

Megjithëse cdo cast që kalonte e afronte përballjen me gjëmën, Penelopa vetë ishte cuditërisht e qetë. Ndoshta në këtë drejtim kish ndihmuar edhe një fakt i thjeshtë.Tashmë qëndronte me orë të tëra në dhomën e saj të gjumit, shtrirë mbi shtratin që ai e kish gdhendur vetë mbi trungun e ullirit, si për të pohuar se aty do të mbretëronte vec paqja. Në të vërtetë gjatë këtyre viteve hibridë e të pazokontë ajo kurrë s’kish bërë dashuri mbi atë shtrat. Jo. Pretendentët i kishin shijuar hiret e saj kudo në guva, plazhe, në bordellet ku ajo kish hyrë fshehurazi dhe e maskuar për të provuar zjarrin e pasionit mishtor të skllevërve nubianë,por ato mbi atë shtrat jo. Ai shtrat kish qenë gjithmonë altari ku flinin sa e sa fjalë të ëmbëla, kujtime, premtime, rënkime të shkruara në një gjuhë të shpirtit që e njihte vec ajo dhe ai, sykaltëri dinak, burri i parë i ishullit dhe mashkulli i vetëm i atij shtrati të ullirtë. Sa më shumë qëndronte shtrirë mbi atë altar,aq më shumë e ndjente që në të vërtetë kthimi i tij nuk bënte pjesë në gjërat e padëshirueshme.
Në fund të fundit ajo tërë këtë kohë që ai , i zoti i saj, luftonte në dhe të huaj për të hequr turpin që Helena e bukur i kish falur aq lehtësisht atdheut të saj, i kish provuar vetes atë që cdo grua do të donte ta provonte.Që Brenda cdo gruaje flenë në harmoni të plotë mbretëresha dhe skllavja, e virtytshmja dhe kurva,ku zgjimi i njërës nuk ia prishte ëndërrat tjetrës. Dhe kishin qenë zgjime të mrekullueshëm dhe ëndërra hyjnore…
Tashmë ajo ish e gatëshme të shtrihej në atë shtrat me dinakun legjendar.. I vinte keq për të paligjshmit, por e dinte se nuk kishte zgjidhje tjetër. Ata do të vriteshin të gjithë.
Vërtetë që shumica e atyre që ktheheshin nga Troja e largët ishin të plakur, të lodhur e të raskapitur nga luftërat e pafund, por ata kishin dicka që askush në ishull nuk mund ta kuptonte: mallin për vendin dhe gratë e tyre, si edhe një epsh njëzetëvjecar i përlotur e i pa shpërblyer…Pastaj…a nuk vinin ata nga legjenda?
Shumica e pretendentëve kishin vërtetë forcën dhe dëshirën për të thyer pleqtë plangprishës, por epshet dhe orgjitë i kishin privuar nga dy gjëra të cilat ishin edhe kobi i tyre i parathënë: ata s’e kishin idenë se në botë ekzistojnë edhe dy gjëra të fuqishme,malli dhe pritja. Ata dinin moskthimin, ndërsa legjendarët e cfilitur kthimin.

Penelopa i kuptonte natyrshëm këto gjëra dhe ndjente keqardhje kur përfytyronte se si do të skuqej deti nga gjaku i ri i pretendentëve. Më së fundi qilimi gjigand ishte pothuajse gati. Kish mbetur pa përfunduar vec një pjesë : rrugica e vjetër që të shpinte te limani i ishullit, pikërisht aty ku pas pak ditësh legjendarët do të shkelnin pas njëzetvjetësh dhe ato, gratë e tyre besnike, do t’i mbulonin me puthje, kurrora ullinjsh dhe me një re të purpurtë justifikimesh që ndoshta do t”u hynte në punë për të davaritur nga vështrimet e syve të tyre pyetjen që në këtë kthim të jashtëzakonshëm ata do t’ua bënin me të drejtë: “C’ishte ajo turmë djelmoshash të bukur e aspak trima që kish marrë guximin t’ua ndalonte kthimin pranë brigjeve të shumëdëshiruara të atdheut të tyre?”.

* * *

Dita e kthimit kish ardhur më në fund. Legjendarët e thinjur e me trupat plot blana plagësh më së fundi ishin në shtëpitë e tyre.
Askujt nuk i ra në sy qilimi gjigand. Ndoshta e kishin harruar. Ndoshta edhe ngaqë fallxhori kish vdekur. Dinaku sykaltër,zot i vendit, e kish parë me indiferencë atë masë jeshilen që kish mbuluar tërë qytëzën. Aq i bënte për të. Tani para tij ndodhej Penelopa dhe një djalosh i bukur që aq shumë i ngjante atij.
Kishin shumë gjëra për të thënë. Shumë gjëra për të dëgjuar. Shumë gjëra për të heshtur.
Ai nuk kishte nevojë për shumë gjëra nga ajo tani. Thjeshtë pak heshtje dhe një shplodhje të verbër mbi gjinjtë e saj.
Më pas ,pasi kishin bërë dashuri si dy të porsanjohur tërë epsh e kërshëri për atë përzjerje të llahtarshme gjuhësh , buzësh, trupash e gjymtyrësh , nuk e kishin ndjerë të nevojshme të pyesnin për asgjë. As për t’u përgjigjur.
Mbretëresha kish dashur ta pyeste nëse i kish pëlqyer qilimi gjigand, por sa herë që e kish cuar pyetjen ndër mënd kish ndjerë heshtjen e tij ta pushtonte,ta dërmonte e ta thërmonte të tërën në copëza të vogla, në grimca infantile të paafta për të belbëzuar qoftë edhe një fjalë…
Pas tërë atyre viteve tani ndjehej i lumtur.Mungesa e lumturisë sikur e kish cmësuar me të pranuarit e faktit të thjeshtë që me të vërtetë ai duhet të ishte i lumtur. Ish kthyer në shtëpinë e tij, pranë gruas cuditërisht aq e freskët,pranë djalit që s’e kish njohur kurrë në atdheun e tij.
Kthehej nga legjenda e ndoshta prandaj nuk e ndjente nevojën e lumturisë që mesa dukej ishte krijuar për njerëzit e rëndomtë.
Penelopa si t’ia kish kuptuar mendimet dinakut ish ndjerë fillimisht e lumtur. Më pas lumturia i ish shfaqur si dicka e ngjashme me qilimin gjigand në ngjyrë jeshile që pas kaq vitesh punë të lodhëshme ( angari e shpirtit ) ish shpërblyer me mosvëmëndje. Lumturi e gjelbërt e mospërfillur.
Përsëri kish dashur të fliste dicka. Ta pyeste të zotin e ishullit, t’i tregonte dicka interesante që sytë e tij të hiqnin atë ngricë legjende. Donte që me cdo kusht ai ta pyeste, t’i kërkonte sqarime për atë turmë djaloshësh që kish tentuar t’i ndërpriste kthimin, në mënyrë që ajo të kish mundësi të përdorte justifikimet dhe gënjështrat njëzetvjecare, të njëjta në moshë me qilimin gjigand.
Kur e pa se prijësit asgjë nuk i bënte më përshtypje, madje as i biri, ndjeu një nevojë të tmerrshme për t’i treguar gjithshka. Atij që s’i bënte përshtypje asgjë në mbretërinë e tij le t’ia kthente shkëlqimin e syve, inatin dhe zemërimin e vërteta që do të dilte nga goja e saj…
Ndaj edhe i rrefeu gjithshka. Ish ndjerë e lehtësuar dhe prej tij donte vec një reagim, dicka që le t’i ngjante edhe ndëshkimit, torturës apo vdekjes. Mjaft që të ishte e njeriut dhe prej njeriu. Mjaft që ta bënte atë burrë legjendar edhe një herë njeri, të ndjeshëm e të mëncur, të ashpër dhe mizor. Si dikur, njeri dhe prijës njëkohësisht.
Ai e kish dëgjuar i palëvizur rrëfimin e saj. Pastaj kish ecur ca hapa nëpër rrugicën e gjelbërt ,për të ndaluar mbi një shkëmb buzë detit, me vështrimin e tretur larg, shumë larg,në një horizont që si edhe ai i përkiste legjendës.
Penelopa ish kthyer në dhomën e saj.
Ishte një mbretëreshë e kënaqur dhe një grua e palumtur. Për herë të parë ndjeu që asgjë s’kish rëndësi në këtë botë për sa kohë që ekzistonin heshtja, fjala dhe legjenda.
Kthimi dhe moskthimi, këto dy ide që e kishin torturuar netëve të pafundme iu dukën dy gjëra bajate, ndoshta të keqpërdorura.
Mendja i shkoi te fallxhori i vdekur.
“ C’gjë mund të bëjë gruaja ime pa u mërzitur?”.
“ Cdo gjë ,imzot, përvec pritjes! “.

(Athine, 1994)
ARTAN GJ. HASANI

Më në fund,ndofta,do të arrij buzëdetit!Atje ku para meje,në shekuj,kanë qëndruar dashnorë,poetë të cmendur,njerëz ndërgjegjevrarë,guacka,leshterikë apo vejusha fatkeqe marinarësh…
Megjithatë unë nuk dua të rrezikoj kaq shumë për të arritur buzëdetit.Kjo për arësyen e thjeshtë se me të arritur atje do të më ikë edhe dëshira për një shplodhje buzëdetit.Ndaj në djall deti dhe buza e tij!
Ecje e paqëllimtë nëpër dhomë.Telekomanda që nën gishtin e madh të dorës sime të djathtë shfaq në ekranin e TV stacione të shumta që ia lënë vendin njëri- tjetrit me një bujari të rrallë.Sikur të lëviznin kaq shpejt edhe ditët e kota të jetës sonë!Qesh.Nënqesh.Kjo ide më ka ardhur edhe një herë tjetër në mendje.Kam qenë ndoshta duke dhjerë porcionin e drekës diku në halenë e drunjtë të një stacioni të humbur treni.

Teshtij.Ndoshta duhet të vesh dicka.Pasqyra e dhomës së gjumit.Vazhdoj të jem simpatik,ndonëse kam filluar të thinjem e të shpyllëzohem në pjesën e përparme të kokës.Vështroj me kujdes pjesën e shpyllëzuar.Shkretëtirë e ndritshme.Nën të oazi i trurit tim.Kënaqem.Më pas vetëkënaqem.Pas pak harroj gjithshka për vetëkënaqesinë time dhe nxitoj t’i telefonoj dikujt.Në momentin e fundit ndrroj mendje.Kam dy alternativa për ekzekutimin e kësaj dite të paradënuar me vdekje.Njëra është të shkoj tek e dashura ime.Tjetra të qëndroj në shtëpi e të shkruaj.Në fakt është disi e bezdisshme që pikërisht tani që ora po i afrohet 11-tës paradite, të mos kesh vendosur akoma se c’do të bësh.Ka dicka intriguese të llojit fitim i kohës së humbur në castin kur ti e kupton se, sidoqoftë,dita ka filluar,mëngjezi i thinjur struket diku pas carcafëve të zhubravitur të krevatit dhe…ora 12 varet mbi fytyrën e ditës si një neveri e vogël e mbarsur me zhurma gatimi,tenxheresh e enësh dhe me të qara kalamajsh që gjyshet ua ndërpresin lojën enkas për të ngrënë drekë.Pikërisht në këtë orë të vështirë më duhet të vendos për dicka.
Ta zëmë se do të shkoj te Klara.Do të përqafohemi dhe puthemi,si gjithmonë,me zjarr.Kemi katër vjet që puthemi me zjarr!Zjarri në fillim na djeg si prush buzët,faqet.Më pas e marr prushin e lartpërmendur në duart e mia dhe e vendos mbi gjinjtë e saj të vegjël.Flakë,dritë,një shpërthim në formë rënkimi dhe pastaj…djersë dhe hi mbi njërin nga divanet e mëdhenj.Më pas cigare,pak konjak unë,pak ujë të ftohtë frigoriferi ajo dhe zjarrfikësit largohen të padukshëm në trajtë mbathjesh të nëpërkëmbura apo prezervativesh të cvirgjëruar dhunshëm…

Klara është tip sexy,por jo aq e zgjuar sa të kuptojë që të qënurit sexy është gjysma e punës.Gjysma tjetër,të ndjerët sexy,për të është më shumë një lloj shtirjeje apo mode kolektive,se sa një realitet shpirtëror individual.Ndoshta është kjo arësyeja që zjarri fiket kaq shpejt duke i lënë urët e shpirtit tim vazhdimisht të padjegura.E thënë ndryshe,ajo djeg vetëm njërën urë timen,atë që duket në qendër të trupit tim.Ajo nuk mund të kuptojë se sa orgazma të njëpasnjëshme përjeton truri dhe shpirti im në cdo cast që kalon.Kur unë i them që cdo ditë e jetës s’është tjetër gjë,vecse një orgazëm e shpirtit,ajo buzëqesh nga bukuria e frazës,por jo nga thellësia e saj.Kjo gjë më bën të ndjehem i mjerë,por e di se s’mund ta ndryshoj dot.
Sidoqoftë,Klara vishet bukur dhe është shumë xheloze,madje edhe për rivale që mund ta konkurojnë nga ekrani i një filmi televiziv.Kur dalim shëtitje,shpesh më duket se nuk shoqërohem nga dashnorja,por nga bodyguardi im.Nëse vështrimi im do të ndalojë mbi një gjoks që spikat pa sutien,nën ndonjë bluzë të hollë,do të ndjej në cast shtërngimin e dorës së saj mbi krahun tim…
Dikur, në raste të tilla, unë i bindur e sakrifikoja pamjen e këndëshme dhe bëhesha disi “djalë i mirë”,por kohët e fundit vështrimi im rebelohet në mënyrë të pakthyeshme.E ndjek me sy deri në fund gjoksin në fjalë dhe pastaj i qetë i kthehem Klarës:”E mirë,ëëë?”.
Si të gjitha femrat xheloze,edhe ajo bie viktimë e vështrimit të syrit dhe është tepër e pazonja për të testuar vështrimin e shpirtit tim.Ajo për shembull,s’mund ta imagjinojë që unë shpirtërisht mund të “drogohem” edhe nga një pesëdhjetëvjecare,mjaft që të dalloj në fytyrën e saj gjurmët e trishtimit për jetën që ikën kaq shpejt.
Xhelozia e Klarës përpiqet të më mbrojë nga sulmet e tridhjetëvjecareve të bukura.Ajo nuk frikësohet nga ndonjë femër që s’e gëzon privilegjin e bukurisë.Kjo gjë natyrisht është në avantazhin tim dhe nuk e lë pa e shfrytëzuar.
Në fakt jam ca besnik,megjithëse thonë që besnikëria e rradhit mashkullin pranë teveqelit në hierarkinë e vlerave.Kurrë s’e kam tradhëtuar Klarën për një më të bukur.Për më të zgjuar shumë herë.Edhe sikur t’i rrëfehesha asaj për këto tradhëtira,ajo nuk do t’i besonte duke parë pikërisht mosbukurinë e tyre fizike.
Një bukuroshe xhelozohet për më të bukurat,një e zgjuar për më të zgjuarat!Shyqyr që Klara nuk është shumë e zgjuar,se përndryshe,një Zot e di se si do të shkëputesha nga ethet e masturbimit.
Më vonë Klara mund të vërë një cd me rrok simfonik dhe me një gotë Whiskey në duart e vogla do të tundë trupin e hijshëm para meje.Unë do ta shoqëroj me sy këtë dëshmi bukurie,pa harruar të mendoj me keqardhje për urët e padjegura.Ndoshta pas disa minutash do të bie përsëri viktimë e epshit fizik dhe për të dytën herë do të përpiqem të dhuroj zjarr pa u ngrohur aspak.
Më pas,për orë të tëra,fluturim mes planesh për të ardhmen tonë të përbashkët,tema e saj e preferuar në intervalet e seksbërjes.O Zot,sa budallackë!Kemi katër vjet që bëjmë plane për të ardhmen tonë,a thua se këto katër vjet nuk bëjnë pjesë në të,por në një extra time që s’dihet se cila perëndi bujare na e fali!
Ajo do të llomotisë tërë entuziazëm për minuta të tëra,por unë që e di që entuziazmi është privilegj i atyre që kënaqen me pak,preferoj më mirë të përtyp në heshtje ca bajame të pjekura që zakonisht ndodhen në të majtë të kolltukut ku unë qëndroj gjithmonë në dhomën e saj të mobiluar këndshëm.
Do të vijë një moment kur ajo do të kërkojë mendimin tim për dicka dhe unë i hutuar e i pavëmendshëm do ta pyes:”Si?Cfarë the,se nuk e dëgjova?”
Ajo zakonisht lëndohet në raste të tilla,ndërsa unë përpiqem ta qetësoj duke i përsëritur për të mijtën herë që është shumë sexy.Klara do të më falë në mosvëmendjen time dhe do të vazhdojë planifikimin e saj mizor.Në të ,hë për hë,bëjmë pjesë vetëm ne të dy.Në një fazë të dytë ne (sipas saj) do ta zgjerojmë familjen tonë edhe me dy femijë.Zakonisht në të tilla caste unë mbytem dhe nuk realizoj dot gëlltitjen e bajameve dhe të planifikimit të saj mizor.Jo se nuk më pëlqejnë fëmijët,por mendoj se ata do të ishin 4 vjecarë që nga koha kur ne filluam të mendojmë për ta.Madje,po të llogaris edhe intensitetin e planeve të Klarës, fëmijët tanë tani do të ishin në prag të pensionit…
Më mirë të qëndroj në dhomën time e të shkruaj.Askush deri më sot nuk ka lexuar ato që shkruaj unë.Jo se nuk dua që t’ia jap këtë kënaqësi dikujt,por se nuk e di nëse është kënaqësi leximi i këtyre rreshtave…


(shkruar ne veren e vitit 1996... ne Vlore)

ARTAN GJ. HASANI

ARTAN GJ. HASANI
RUTINE - tregim
RUTINE

Prej dy orësh po shullohem në diell diku në një cep të plazhit bashkë me Klarën. Pranë nesh, dy-tri metra më tutje, nën hijen e një ombrelle elegante ngjyrë pjepri, shtrihet një cift pesëdhjetëvjecarësh. Ajo është e bëshme, me gjinj të mëdhenj, me kofshë cuditërisht tepër të lëmuara për moshën e saj. Më bën përshtypje afshi me të cilin thith cigaren. Nga rrobat e banjës ngjyrë të bardhë dalloj masën e errët në qendrën e rëndesës së trupit të saj. Tani është kthyer komplet nga unë (në një pozë klasike të nudove të Renesansës) dhe e ndjej që po më vështron pas xhamave të syzeve apo ndoshta edhe mbi to.
Ai është një trupmadh leshator dhe tullac. Duket i menduar pasi prej disa minutash vështrimi i tij është përqëndruar diku larg në det. Ndoshta përjeton caste pishmanllëku. Më pas, duke parë që vështrimi i tij mbërthehet mbi Klarën time të hijëshme, ndërroj mendim.
"Ujë i mrekullueshëm,valë i ngrohtë...", thotë Klara duke u fshirë me peshqir. Ajo nuk ulet menjëherë. Qëndron në këmbë ca caste për t'u tharë disi. Tani burri është kthyer nga ne dhe pa ndrojtje vështron Klarën që natyrisht e shijon vështrimin e tij të mbërthyer mbi trupin e saj. Femrat janë të gjitha njësoj në këtë drejtim: edhe një kalë sikur t'i vështronte me ngulm do ta shijonin paq atë moment fatlum!
Sa herë që Klara ndodhet nën fushën manjetike të meshkujve hutohet, befas dëshiron të hiqet si e shpenguar, por është aq torollake sa që bie në sy menjëherë sëbashku me përpjekjen e saj të dështuar. Ja, tani ajo sec po më flet për një ekspozitë pikture që duhet ta kishim vizituar një javë më parë. Në fillim më habit pasioni i saj i papritur për pikturën. Më pas nuk më habit fare. Unë di të kuptoj pa keqkuptuar. Asaj i pëlqen mirëkuptimi im dhe për pasojë e zgjat edhe ca qëndrimin në këmbë para tullacit leshator.
Kthehem edhe unë i tëri nga gruaja e bëshme. Dikush pengohet në këmbët e një plazhisti dhe rrëzohet. Cifti qesh. Qesh edhe unë. Klara më pyet përse qeshim. Ia tregoj dhe ajo qesh disi e përmbajtur, pa harruar të hedhë një vështrim flash mbi ciftin. Akulli u thye disi. E di që këtë gjë mendojnë edhe në cadrën përballë. Përvoja ime më thotë që gjithmonë është e lehtë të thyhet akulli nën 40 gradë celcius.
Pas pesë minutash ndodhemi që të katër nën ombrellën e tyre duke luajtur tavëll. Luajmë unë dhe tullaci. Si zakonisht në raste të tilla, gratë i kemi kundërshtare. Një mesazh i fqinjësisë së mirë. Sa herë që unë humbas Klara duartroket e kënaqur. Tullacit i bëhet qejfi për këtë dhe here pas here hedh vështrime mashkullore mbi shalët dhe gjinjtë e Klarës. Ndërkohë unë gëzoj simpatinë e zonjës së tij e cila mesa duket e adhuron mirësjelljen dhe qetësinë time. Nga afër e shoh që është tërheqëse dhe ndjellëse. Kuptoj edhe dicka tjetër. Midis tyre tashmë, pas kaq e kaq vjet martese, sundon mërzitja nga rutina e jetës. Më pëlqen kjo e vërtetë, ndaj përpiqem të hiqem edhe unë i mërzitur nga e përditshmja që na vret si pa kuptuar. Në fakt unë jam i mërzitur ,kështu që s'është nevoja të shtirem.
E ndjej që po fluturoj në krahët e vetmisë relative, ndaj nuk flas më, por vec ëndërroj se si mund të bëj një dorë seks me gruan e tjetrit. Më josh sidomos xhunga e zezë e gravitetit të qënjes së saj që herë herë lëviz si në një fryrje-shfryrje, ritmika e së cilës përcaktohet nga ligjësi që nuk përmenden në tekstin e fizikës. Gratë më shpesh marrin frymë me pubis, se sa me mushkëri.
Ndërkohë Klara ngrihet, shkund rërën nga vithet dhe propozon të hyjmë në ujë të tërë së bashku.Tullaci ngrihet i etur. E vështroj me qetësi dhe i zgjas dorën gruas së tij për ta ndihmuar të ngrihet. Më pëlqen vërtet trupi i saj i bëshëm, me gjinjtë e fryrë e pak të lëshuar anash që sutieni i vogël ia shfaq aq sexy. Lakuriq ai gjoks s'do të më tërhiqte edhe aq, por kur mendoj gjallërinë e pazakontë të vështrimit dhe ecjes së saj gëlltitem nga padurimi rozë që më fal prania e kësaj pesëdhjetëvjecareje.
Luajmë dhe notojmë të gjithë. Tullaci na doli që qenka njeri me humor. Klara duke u zhytur zbulon padashje njërin gji. Skuqet pak, qesh si torollake dhe në përpjekje për ta mbuluar e zbulon të tërin. Thitha e erektuar i shkakton një gëlltitje të zhurmshme mikut tone.
Dalim nga deti të kënaqur. Unë dhe tullaci leshator patëm rastin të shohim dhe të prekim kofshë, gjinj dhe barqe grash jo tonat. Gruaja e mikut tonë dy herë më preku padashje apo "padashje" në organin tim vigjilent(të dy herët nën ujë), ndërsa Klara bëri një ngjeshje të hatashme gjinjsh pas gjoksit leshator të tullacit, ndërsa po luftonin "për topin e parë".
Ulemi të qeshur e të zhurmshëm nën hijen e ombrellës tonë. Tullaci vrapon për tek një minibar veror, fare pranë nesh, dhe kthehet pas disa castesh me katër kuti Coca Cola të cilat na i shpërndan me duar të dridhura. E ndjej që leshatori është gati të bëjë cdo gjë për ne, d.m.th. për Klarën, madje edhe pse e vë re që e shoqja e tij më ndjell ca, ai tregohet tolerant kundrejt vështrimit tim mbi xhungën e zezë, disa nga qimet e së cilës depërtojnë copën e hollë e të bardhë të mbathjeve të saj.
Sic duket llogaria e tij është e thjeshtë: Ai nuk humbet gjë nëse plaka e tij do të flirtojë me mua, ndërsa ai fiton shumë nga Klara e re dhe sexy .Sigurisht është i bindur që do ta fusë në dorë.Unë nga ana ime jam i bindur për dy gjëra:që organi im do të shtrydhet mbi xhungën e zezë shumë shpejt dhe që Klara në castin e duhur do t'i japë një mësim të mirë dhe zhgënjyes tullacit leshator( edhe pse Klarën e eksiton shumë një trup leshator mashkulli).

Krahas shumë sindromeve të fushës mjekësore ekzistojnë edhe disa sindrome shoqërore.
Njëri nga ato është sindromi i plazhistit. Ndodhesh në plazh. Diell, det, rërë, trupa gjysëmlakuriq që shtrihen aq shthurur, djersë, lesh, transparencë tekstile, humbje e nocionit të hapësirës, e nocionit të kohës, gjinj me thitha të erektuar, sqetulla femërore gjysmë të rruara, gjokse leshatore bodybuilder-ash, spitullim dhe snobizëm, përsëri djersë dhe vapë e përsëri herezia e madhe e plazhit.
Në fakt në plazh nuk zhvishet vetëm trupi, por edhe truri. Me të parë trupin tënd lakuriq ti e kupton që ai është krijuar për të qenë lakuriq. Ky mirëkuptim zgjat po aq sa edhe plazhimi. Me të mbaruar seancat plazhuese e me të veshur rrobat, ti kujdesesh që gruas tënde të mos i duken shalët tërheqëse nga e cara e madhe e fustanit apo e porosit që kurrë të mos dalë pa sutien , sepse majat e gjinjve të saj mund të shkaktojnë jo vetëm incidente me kalimtarët,por edhe aksidente të rënda rrugore. C'hipokrizi...Tërë ditën të gjithë plazhistët kullosin sytë në format e trupave të grave dhe vajzave tona dhe ne nuk bezdisemi aspak, sepse sic thashë më lart, "jemi në plazh", ku të gjithë janë njësoj lakuriq, por me të dalë në rrugë jemi gati t'i thyejmë kafkën cdonjërit që hedh vështrimin e turbulluar mbi format e mbuluara të grave tona!
Me sa duket morali mbaron aty ku fillon plazhi dhe rëra e bregdetit. E thënë ndryshe me terma rrobaqepësish, morali i të "moralshmëve" në plazh është si një kostum i veshur nga ana e brendëshme.

Tani ne po ndahem nga cifti leshrathinjur, pasi e kemi lënë të darkojmë së bashku në një restorant në periferi të plazhit. Përfytyroj darkimin miqësor nën dritat e zbehta të qirinjve dhe nën tingujt e një orkestre evgjitësh të lumtur. Unë dhe leshatori do të jemi përballë dhe anash nesh do të jenë objektet tona joshëse. Do të ngrihet fillimisht një dolli(nga leshatori) për njohjen tonë dhe më pas ai do të më perqafojë mua me përzemërsi për të justifikuar kështu përqafimin dhe puthjen prej babloku babaxhan që do t'i japë Klarës diku në kokë mbi flokët. (Kjo sa për fillim,sipas planit të tij). Ndërkohë natyrisht do të përqafohemi edhe me zonjën e tij të kolme të cilën unë nuk do ta puth në flokë, por thjeshtë do ta drithëroj me frymën time rrëzë qafës, diku pas veshit. Ai do të leshojë një "ehhhh..." nostalgjik dhe do të nisë ligjëratën e tij me fjalët "Kur ju shoh kështu të qeshur, të bukur e të lumtur më kujtohet rinia ime, vitet e njohjes me Xhinën (do të hedhë një vështrim përdëllues nga e shoqja) "Eh,c'lumturi,c'dashuri...edhe njerëzit ishin më të dashur e të respektueshëm dikur".
Ai do të flasë për minuta të tëra. Qëllimi i tij do të jetë krijimi i një lloj hipnoze mbi ne, i një përqëndrimi total rreth fjalëve, xhesteve dhe ah-eve të tij. Më pas (gjithmonë sipas planit të tij), kur ai të ketë krijuar para nesh imazhin e babaxhanit të parrezikshëm e dashamirës ai do ta ketë më të lehtë që pas disa fjalëve për bukurinë e mbrëmjes buzëdetit, ta ftojë Klarën, (formalisht edhe mua dhe të shoqen), për një shëtitje buzëdetit,ku ai do t'i tregojë asaj se sa shpirt të ndjeshëm dhe fisnik ka...
Ndërkohë që unë fantazoj, Klara më është afruar e qeshur dhe e buzëqeshur dhe më kërkon t'i mbërthej sutienat e vogla. Neveria që më japin sutienat është e papërshkrueshme. Nganjëherë më ngjasojnë me atë torbën që u vënë kuajve nga pas për t'u pritur bajgat. Nganjëherë më ngjasojnë me prezervativë dopio. Kjo ndoshta se gjithmonë e gjej me vend një krahasim të gjinjve të femrave me koqet e meshkujve. Sa herë që shoh gjinj lakuriq në mendjen time kalojnë me shpejtësi të paimagjinueshme nocione të tilla si sytë, vezët e skuqura "sy", ca orendi restorantesh, mbajtëse kripe-piperi, tespije, tollumbace, kinezë që transportojnë dy kova oriz me anë të një shkopi bambuje etj. Gjithashtu, kur shoh gjinj lakuriq më kujtohen edhe gjinj lakuriq, por kjo ndodh gjithnjë e më rrallë.
Pasi mbledh turinjtë i bezdisur, e realizoj atë mbërthim rutinor. Edhe sutieni më i pastër mua më ngjall pothuajse të njëjtën neveri që do të më jepte një ekuivalent i pistë dhe i qelbur. (Ndërsa përkthimi i fjalës "sutien" në "gjimbajtëse" bën që të më duket vetja si mjelës fshati dhe Klara si lopa që duhet mjelur).
Megjithatë Klarës nuk i bie në sy neveria ime sutienore. Madje ajo kujton se mua më lumturon pamja e kurrizit të saj të ndarë simetrikisht nga rrypat e mëndafshtë. Oh,harrova t'ju them që Klara ka aq shumë nishane në kurriz dhe shpatulla, sa që mbi to mund të luash fare mirë lojën "Mos u nxeh!", ku vendi i dënimeve patjetër që do të ishte pika ku ndodh sutienmbërthimi i rradhës.
Hedhim një sy përfundimtar nga pasqyra. Jemi që të dy në rregull. Klara mëse në rregull. Kam veshur një palë short-se të bardha dhe një T-shirt të zezë me emblemën e vogël të lepurushit të playboy-it në anën e majtë të gjoksit. Ndjehem shumë në formë me këtë veshje. Klara ka veshur një rrobë gjysëmtransparente që më shumë i ngjan një këmishe nate, se sa një fustani. Në këmbë të dy kemi mbathur kepucë të bardha atletike. Natyrisht pa corape.
Klara më puth me dashuri kur i them që duket shumë sexy. E vështroj në sytë e kthjellët. Eshtë e vetmja krijesë që s'do ta urreja kurrë, edhe n.q.s nuk do ta dashuroja apo s'do të më dashuronte më një ditë. E dua në atë lloj kuptimi që s'do t'i bëja kurrë keq në cfarëdo lloj rrethane. Jemi dy pole të ndryshme ekstreme të karakterit njerëzor. Nga përzjerja e qënjes së saj, e ëndrrave të saj, e budallallëqeve dhe sinqeritetit të saj mund të dilte një pëllumb i bardhë paqeje. Nëse do të vazhdoja të njëjtën linjë krahasimesh, unë do të isha një korb gri që s'do t'i bëja keq askujt, jo se do të më dhimbsej, por se duke bërë keq do të vërtetoja se, në fund të fundit, unë nuk qenkam edhe aq i ndryshëm nga turma.Kjo do të ishte fatale për mua.

Pas një ore gjithshka ndodh sipas parashikimit tim. Leshatori ngrihet i lumturuar dhe pasi merr aprovimin buzagaz niset përkrah Klarës buzëdetit. Më vjen keq për të shkretin. Në favor të tij janë vetëm nata dhe dëshirat e tij dritëshkurtëra. Në nxitim e sipër ai ka harruar se plazhi në këtë orë të mbrëmjes është plot e përplot me shëtitës, ka harruar se cilido që t'i shihte do t'i mendonte si babë e bijë dhe kështu që insiativa për "të futur ndonjë dorë" te Klara do të dështonte. Ka harruar se në moshën e tij njeriu e ka më të lehtë të japë një të puthur brenda mureve të dhomës, se sa në ajër të hapur. Ai ka harruar shumë gjëra, ndër të cilat edhe gruan e tij që e ngazëllyer nga fakti që pas kaq shumë vitesh martesë ndodhet në praninë e një mashkulli tjetër, aq të ndryshëm nga relikja e leshtë, luan me gotën e boshatisur në pritje të dickaje të re...
Tërhiqemi të dy në një kënd të errët dhe të harruar nga të tjerët. E di që ajo mezi pret puthjen time. E puth si i marrë në gushë, në gjoks dhe pastaj gjuha ime gjarpëron nëpër gojën e saj. Ajo rënkon dhe lëshohet e tëra. Pas një eksplorimi gjinjsh duart e mia ulen më poshtë. Rënkon si ndonjë tridhjetëvjecare. Ndjej dorën e saj të më fërkojë në qendër të rëndesës, por pa më shkaktuar ndonjë humbje ekuilibri. Ndërsa merrem me vithet e saj të mëdha për pak sa nuk më kap të qeshurit. Megjithatë do të isha gënjeshtar po ta mohoja kënaqësinë dhe epshin që më fal ajo grua. Finalja është e përsosur. Pozicioni klasik. Morseta e kofshëve të saj. Kafshime reciproke qafësh. Kolpo të fuqishme dhe më pas disa caste pushim mbi gjinjtë e ngrohtë. S'ja heq dot dorën nga xhunga e zezë. Por duhet. Ngrihemi. Vishemi. Shkundemi. Puthemi. Ajo plot afsh. Unë normal. Më pas, me vetëdije të plotë, i jap numrin e telefonit tim. Ndofta s'do të më telefonojë kurrë, por sidoqoftë e meritonte. Jo se u tregua e gatëshme për djegjen e disa urëve të padjegura, por se u tregua tepër xhentile me leshterikun e saj: nuk foli asnjë fjalë për të shoqin. Asgjë.
Dolëm të shëtisim në bregdet edhe ne, ndoshta në kërkim të dy të tjerëve. Nuk folëm pothuajse fare, ndoshta nga që i takuam menjëherë ata. Megjithatë jam i sigurtë që edhe një kilometër të kishim ecur të vetëm të dy, ajo përsëri nuk do të fliste asnjë fjalë.
E përse mund dhe duhet të fliste?

Rrëfimi i Klarës:

Shëtitëm një copë herë të mirë buzëdetit. Fliste vetëm ai. Unë dëgjoja kokëulur dhe herë pas here në mendje, në një përfytyrim të detyruar nga fjalët e tij, më vinin kukulla të vockla bjonde me fustane dhe flokë të cjerrë, një nënë me përparëse të bardhë duke gatuar tërë qejf një byrek të madh, një burrë flokëkuq mustaqelli që me të hyrë në shtëpi godiste ,shante dhe ulurinte mbi një grua të urtë dhe mbi një vogëlush të brishtë.
Më erdhi shumë keq për fëmijërinë e tij të vështirë. Dy-tri herë ndjeva lotë në sytë e mi. Tregonte thjeshtë dhe ngadalë. Ecëm së bashku deri në fund të plazhit. Ishte i palumtur.
Jo se nuk kish ditur t'i kalonte sic duhej vitet e shkuara, rininë dhe ëndrrat e tij, por për një arësye që më tronditi: kish bërë njëzet vjet burg dhe e shoqja e kish pritur! Në kohën që ne u takuam me ju, po më thoshte që e shoqja e tij kish gabuar vetëm një herë në jetë dhe gabimi i saj kish zgjatur plot njëzetvjet pritje.
Doja ta përqafoja atë njeri të vuajtur që fliste, fliste e fliste për arësyen e vetme që kish heshtur për shumë vite...Kishte njëzet vjet që s'kish folur me një vajzë të re. A nuk është e tmerrshme?Ishte aq tronditës në rrëfimet e tij, saqë herë bëhej i frikshëm e herë si një fëmijë i trembur. Historia e tij më kujtonte disa thriller horror, jo me vampirë, por me foshnje që të tmerrojnë me tiparet prej burri të rritur apo në rastin më të mirë, foshnje me zë burri.
Nga burgu i kishin mbetur dy kujtime:I pari, kur i kishte vdekur shoku i qelisë me të cilin kishte ndarë vitet e burgutër tri ditë rresht ai nuk u kish treguar gardianëve për vdekjen e tij,thjesht për të përfituar racionin e tij ushqimor. I dyti,humbja përjetë e libidos.
Eshtë njeriu që më është dhimbsur më shumë në jetë.


-fund-

(Tirane, 1996)

KEQARDHJE

Sigurisht qe me erdhi keq per te. Teper keq. Nuk ishte as zog, as lule, as kikirik, as peshperitje, as renkim. Mesa mbaj mend une nuk ishte as imoralitet e as gjurma ne balte e kembes se zbathur te nje kopili. Jo. Ishte nje njeri e megjithkete mua me erdhi shume keq per te. Mund t'ju duket paradoksale qe me erdhi keq per nje njeri, por s'mund ta mohoj, se perndryshe do te bija ne lojen e mospranimit te perceptimeve qe shqisa ime kryesore - neveria- me fal gjate disa nenndarjeve te kohes qe ndonese nuk ua dime kuptimin, per lehtesi shprehjeje apo per mungese fjalori i quajme snoberisht caste.
Me erdhi vertete keq. Per nje njeri qe ecte rruges i lumtur perkrah hijes se tij. Nuk me kujtohet ne kishte apo jo diell, por qe kishte prane vetes nje hije qe besoj se ishte e tij, per kete mund t'ju betohem edhe ne gjuhen e heshtjes po te deshironi.
Harxhova nje dite te tere duke e ndjekur ate krijese te lumtur me shprese se mund t'ia lehtesoja sadopak ate peshen e tmerrshme te lumturise. Aq shume iu perkushtova ate dite atij njeriu sa qe kisha harruar teresisht qe dita qe po harxhoja bente pjese ( ndonese perkohesisht) ne jeten time e jo ne te tijen.
Keshtu pra, nxitova hapat e mi drejt tij. meqe ra fjala te hapat e mi dua t'ju siguroj qe ato hapa jane vertete te mijte. Askush me pare nuk ka ecur me hapat e mi. Dikur m'i pati kerkuar borxh hapat e mi nje miku im, por ia refuzova sepse ai vertete ishte mjeshter i hapave, por kishte nje te keqe te madhe: asnjehere nuk ta kthen hapin qe ti i huan. Ose do te te thote se i ka humbur hapi yt, ose se e kish harruar diku, ose ne rastin me te keq, se e kish flakur te pleherat meqe kish gjetur nje karoce ortopedike teper te volitshme per te realizuar ecjen e tij.
Njeriu i lumtur po ecte shume shpejt sot, por duke perfituar nga disa vonesa qe i sillte vetekenaqesia arrita t'i afrohem. Aq afer sa qe mund ta perceptoja me shqisen time te dashur. Ia hodha neverine mbi floket e lepira, mbi veshtrimin krenar, mbi buzeqeshjen e lumtur qe cuditerisht s'i qendronte mbi buze,por te dockat e tij, diku mes ores dhe unazes se florinjte.Une e dija qe zakonisht aty zinte vend vetekenaqesia, por ja qe nganjehere kaotika epileptike e te lumturve te rezervon edhe te papritura te kithta. Te papriturat jane te kithta.Te priturat jane paralele. kush nuk e kupton kete aksiome te thjeshte eshte ose idiot,ose eshte NUK ESHTE.
Nuk eshte ndonje zor i madh te jesh nuk je. Shpesh here secili nga ne eshte nuk eshte. Shume vite me pare dikush u perpoq t'i mbushte mendjen vetes se ishte, por gjendja qe iu krijua me pas e alarmoi aq shume saqe harroi per jete nese kish qene,ishte apo do te ishte ndonjehere. Tani ai punon si piktor ne nje cmendine dhe vizaton cdo dite te njejten pikture: dy drejteza te kithta. Ca zera dashakeq thone se fshehurazi naten vizaton edhe paralele, por mendoj se keto duhet te jene thjesht thashetheme pergjuesish te vetekenaqur qe s'kane haber nga gjeometria e lumturise.
E shoh qe here pas here i largohem objektit tim te lumtur. Eshte e pashmangshme, sepse e di qe s'ka perse te jete e shmangshme. Edhe objekti im eshte i pashmangshem per sa kohe qe edhe lumturia qe ai mbart eshte e pashmangshme. me duket se dola atje ku pashmangshmerisht duhej te dilja. Pra, pasi e mbeshtjell te terin me neverine time, natyrisht pa i shkaktuar bezdi, por thjeshte nje ngadalesim te hapave, gje qe tregon se shqisa ime e ruante akoma efikasitetin. Shpejtoj edhe une hapin tim dhe pas disa metrave jam pothuajse perbri tij. I flas por lumturia e pengon te me degjoje........................
Ne kete moment gjithmone me del gjumi dhe zgjohem nga kjo enderr qe e shoh sa here qe ndonje nga miqte e mi me thote qe eshte i lumtur... A thua paska edhe enderra te kithta...?
ARTAN GJ. HASANI

KREMATORIUM – tregim


Flakët kishin përfshirë tërë ndërtesën dhe kopështin e bukur përreth. Digjeshin njerëz…pemë…lule…mobilje dhe dekorata…
Nga bodrumet e ndërtesës dilnin turma minjsh të përflakur e të përzhitur që në panik nuk arrinin të shpëtonin dot nga gjuhëzat e kuqe te flakëve të cilat e mbështillnin kujisjen dhe ulurimën e e tyre me një zhurmë karakteristike të djegies së diçkaje leshtore…

Nuk dinte nëse e kish parë vërtet këtë skenë që i vinte nga fëmijëria e largët apo ishte thjesht një ëndërr. Vite më vonë sa herë që dëgjonte sirena zjarrfikësesh apo shihte në tv ndërtesa që digjeshin gjithnjë atij i kujtoheshin vetëm minjtë…
Çuditërisht kameramanët filmonin vetëm godinën…njerëz që digjeshin… qenër e mace të përzhitur…por kurrë minj.

***

Ai vetë i kish shpëtuar djegies në krematorium….Tifoja ishte treguar zemërgjërë me të pikërisht në çastin kur i kish rrëmbyer të vëllanë gjysëm të metë nga trutë dhe shokët e tjerë të barrakës.Duhet të jesh në prag të vdekjes për të kuptuar që nganjëherë sëmundjet kanë sy më të mprehtë se vdekja…
Aaron Jacobs kish qenë në këtë prag. Nuk e kishte kapërcyer.I kish mbijetuar tifos.
Kish dëshmuar…Jo për krematoriumin, por për sëmundjen e rëndë që mund të ishte shmangur…. Jo për Itakën e detyruar, por për udhëtimin e mijëra jetëve drejt vdekjes…Jetë njerëzore që fillonin me nje të qarë foshnjeje, jetonin me një rënkim të rriturish…dhe shuheshin në heshtje…

Minjtë përpëliteshin një copë herë në agoni si lëmshe të zjarrtë pa formë dhe pastaj ngrinin ashtu…përfundimisht të zhuritur në ngërçin fatal me gojën dhe sytë hapur…për t’u kthyer më pas në një grumbull të rërtë thëngjinjsh bloze nën këpucët e rënda të zjarrfikësve dhe të të mbijetuarve të zjarrit…

Nuk e kishte përmendur krematoriumin në asnje fjale të tij. Kish folur për jetën, ndërsa ata donin të dinin veç për vdekjen…
“Po pastaj çfarë ndodhi me ta?”, vinte e paduruar pyetja e vetme e publikut.“Çfarë ndodhi me ata pastaj?”
“Pastaj? Pastaj kufomat i dogjën…”

***

Kish rifilluar gjithshka nga zeroja dhe ndërkohë jeta i kish mësuar se për këtë botë dëshmia ishte gjithnjë më e rëndësishme se dëshmitari.Të verbërit kishin si gjithnjë dëgjim të mprehtë, edhe pse bota nuk përbëhej veç nga tingujt.

***

Ekipi i përzgjedhur me kujdes i mjekëve dhe profesorëve ia kishin hequr miliarderit Aaron Jacobs shpresat për të jetuar. Kanceri e kish gërryer qënien e tij e cila pas 92 vjetësh në këtë botë ngjasonte më shumë me një relike që nuk kishte më fuqi as të dëshmonte …E çfarë kish mbetur për të dëshmuar? Tërë jetës ishte nderuar e respektuar nga njerëzit vetëm për faktin që ishte i vëllai i atij tjetrit…atij merita e vetme e të cilit ishte të djegurit në krematoriumin e Aushvicit.
Aaron Jacobs kish punuar në atë mënyrë që pasuria dhe gjithshka që kish arritur në tërë jetën të mbushte atë boshllëk që i kish lënë atij vdekja e të vëllait që, edhe pse debil i lindur, kish qenë e vetmja krijesë e dashur e gjakut të tij në këtë botë. Thellë në shpirt ndjehej i lumtur dhe në paqe me ndërgjegjen, kur mendonte se puna e tij e gjatë dhe e palodhur dhe jeta e lumtur prej miliarderi ishte bërë krenarisht varri i munguar i të vëllait debil.
Por me kalimin e viteve kur kishte parë se njerëzia më shumë përmendnin paranë e tij të pafund dhe fatin e të vëllait… kish kuptuar që në të vërtetë varri i munguar i debilit kishte pushtuar dhe vulosur tërë jetën dhe mundin e Aaron Jacobsit.
Ishte ndjerë shumë i mjerë dhe i pafuqishëm edhe pse një teshtimë e vetme e tij mund të trondiste bursat financiare të metropoleve të planetit... Ish ndjere i plakur. Më në fund kish arritur vërtet të plakej...Ndjesia e një njeriu që pleqërinë e përjetonte si një sakrificë të shkuar dëm.

***
Sot mediat dhanë lajmin e bujshëm. Miliarderi Aaron Jacobs kish vdekur. Ishte ndarë nga kjo botë siç e kish dëshiruar gjatë viteve të fundit: I vetëm… në gjumë… një mëngjez të dëbortë dimri, ndërsa një gramafon antik i larë i tëri në flori luante "Sonatën e Hënës".
Testamenti i tij përbëhej vetëm nga një fjali e cila në vetvete ishte aq e zakonshme dhe aspak e çuditshme për traditën, noterët dhe gazetarët e atij vendi ku kish jetuar:
“Pas vdekjes trupi im të digjet pa ceremoni në krematoriumin e lagjes .”
ARTAN GJ. HASANI

QETËSIA

Në autobuz ndodhen nja gjashtë vetë…Një çift pleqsh…një grua e re me një foshnje motake në prehër…une dhe shoferi. Të gjithë të lodhur në këtë orë të pasmesnatës…
Është një mbrëmje e qetë dhe nuk pipëtin asgjë veç zhurmës monotone dhe ritmikës gjumëndjellëse të lëvizjes së autobuzit.
Fëmija zgjohet dhe na shikon të tërëve në dritë të syrit. Në atë dritë që mund të ketë mbetur në sytë tanë të lodhur e të përgjumur…
Papritur ai fillon të qajë.
Të ëmën e ka zënë gjumi. Po buzëqesh në gjumë. Duket më e bukur. Edhe çifti i pleqve flë sup më sup me duart e ngatërruara me njëri tjetrin si dy fëmijë të lumtur…
Autobuzi tani ngjason me një djep.
E qara e fëmijës ndërkohë është kthyer në ulurimë dhe ulurima nga ana e vet është e padurueshme…Sytë e fëmijës drejtohen nga të mitë. Çuditërisht shumë inatçorë. Si sy të rrituri…
I buzëqesh, por ai egërsohet edhe më shumë…Tani nuk dalloj më inat në sytë e foshnjës. Ka shumë urrejtje në atë vështrim. Një urrejtje gjithashtu prej të rrituri. Sa më shumë ia ngul edhe unë sytë, aq më shumë cingëruese lëshohet ulurima e tij. Aq më shumë sytë e tij i ngjajnë një goje nga e cila çuditerisht kam frikë. Një gojë që mund të më përpijë. Ndjej tërë qënjen time të squllet dhe të zvogëlohet…Instinktivisht mbahem fort pas sediljes ku jam ulur.
Ulurima tani ngjason me një rënkim të tmerrshëm që sa vjen e afrohet te unë…
Papritur ngrihem në këmbë dhe më një lëvizje të ashpër ia rrëmbej fëmijën së ëmës dhe e ia zë frymën me dorë...Ai përpëlitet ca sekonda ...tund këmbët dhe pastaj trupi i tij i vogël lëshohet i tëri. Ia hedh përsëri në prehër të ëmës që akoma buzëqesh në gjumë.
Përsëri ka rënë qetësia. Të gjithë po flenë. Autobuzi ka ndaluar dhe shofer nuk ka. Nuk pipëtin asgjë.
…………………………........
Një zhurmë e njohur më përmend nga kllapia…
Fyti më është tharë. Jam mbuluar nga djersët dhe mezi mbushem me frymë…Përmendem…
Do doja të isha në gjumë dhe gjithshka të kish qenë një ëndërr e keqe nga e cila do më zgjonte një telefonatë që do më thoshte që sonte gruaja ime shtatzënë lindi femije...e unë të rendja drejt tyre për të dëgjuar të qarën e parë të tij…
Por jo.
Është zhurmë sirene. Duart e policëve më mbërthejnë fuqishëm dhe përfundoj në makinën e tyre…
ARTAN GJ. HASANI