Re: PROZE- nga autore te ndryshem.

Nimfa Sat Dec 06, 2008 8:05 pm

- Jo, erdha vetëm t’ju pyes, sepse edhe ju nuk u futët në zyrën time.
- Meshkujt në njohjen apo prezantimin e parë janë të dyzuar, të tërhequr, ndërsa femrat janë më të shpenguara.
- Pse?
- Meshkujt nga natyra janë në gjurmim dhe kërkim, femrat janë në pritje. Kërkimi është lodhje, seleksionimi nevrikllëk, pritja është komoditet,- fillova të filozofoja sikur të kisha përpara një studente dhe përdorja të gjitha aftësitë e mia për t’i mbushur mendjen. Nuk e di ç’më kishte hipur të flisja kaq shumë. Kaq normalisht mund të flisja për një muaj. Fillova ta kundroja nga koka te këmbët. Kishte një trup mesatar, elegant. Gjoksin e kishte të vogël, por shumë të bukur, me majë të këndshme si mollët starkinge në fillesat e pjekurisë. Pantallonat e zeza të ngjitura pas trupit tregonin këmbët tepër të bukura, të drejta, ku kofshët deri në perëndimin e vitheve ishin në harmoni me belin e hollë dhe me krahët. Vetëm ngjyrën e syve nuk munda ta përcaktoja saktë. Lëvizja e diellit nëpër re, ndriçimi i dobët i dritës, largësia, nuk ma pasqyronin të qartë këtë ngjyrë.
- Shumë keni lexuar mbi filozofinë. Në fakt erdha për t’ju pyetur se ku ka ndonjë dyqan apo klub këtu afër.
I sqarova me duar dhe me fjalë çka më pyeti. Ajo u largua duke më falënderuar dhe duke lënë pas erën e një parfumi të shtrenjtë. Hiret e trupit edhe nga mbrapa ishin perfekte. Shikimi i syve të mi instinktivisht e mblodhi të gjithë trupin e saj nga mbrapa, duke ledhatuar lakimet perfekte. Në zyrën time mbeti era e parfumit të saj prej jargavani si falënderim për mikpritjen.
Nëpër korridore përhapej zhurma e takave të saj. Ishte një zhurmë e këndshme, që ndoshta i mungonte prej kohësh atij korridori. Tak, tak, tak. Tingulli ishte i prerë, me distancë kohe të barabartë. Në atë ecje dhe tingull nuk kishte zvarritje këpucësh, hapa të gjatë. Ecja kryhej natyrshëm, pa marrë parasysh zhurmën. Thembra e këmbës vendosej fort në tokë, e sigurt dhe pastaj sfumohej me vendosjen e majave të këmbëve. Ishte një ecje interesante, që mund ta dalloje mes mijëra ecjesh po t’i kushtoje pak rëndësi dhe kërshëri në momentet e para të fiksimit. Me atë lloj rendjeje krenare, me siguri që flokët e saj vezullonin këndshëm mbi supe, si kallëzat e grurit të pjekur gjatë një puhize ere mbrëmësore.
Të nesërmen erdha më shpejt në punë. Në orën 8.00, në korridor dëgjova zhurmën e një troku femëror. Po, ishte zhurma e ecjes së Ermirës. Nga të gjitha ecjet në korridor, ajo ishte më me tingull dhe e veçantë. Për ditë me radhë ne as u pamë, as u takuam. Qysh prej ardhjes së Ermirës, takimet dhe bisedat me kolegun tim Blenardin ishin bërë të rastësishme. Mua më vinte rëndë të shkoja në zyrë, ndërsa ai patjetër që duhej t’i mësonte të fshehtat e punës Ermirës, si dhe duhej të dilte të pinte kafe me të derisa të njihej me shokët e shoqet e tjera të punës. Blenardi nga natyra është i qeshur dhe herë pas here në zyrën e tyre dëgjoja një duet interesant të qeshurash. Kështu vazhduan disa ditë. Në orën tetë pa dy minuta, takat dhe trokitja e veçantë e tyre në pllakat e korridorit më jepnin sinjalin e ardhjes së Ermirës.

Nimfa Sat Dec 06, 2008 8:06 pm

Nga dita në ditë ajo zhurmë karakteristike të ecuri m’u bë pjesë e punës. Nëse nuk do të dëgjoja atë trokitje, ora për mua do të mbetej tetë pa dy minuta. Nuk di çfarë ndieja brenda vetes. Ecja, e qeshura e përmbajtur, të folurit me delikatesë, flokët si çapkëne, zëri që dilte i qartë dhe i rrumbullakosur nga goja e saj, më gërryenin përbrenda si ngrënia e një limoni para buke. Ç’po ndodhte me mua? Një zë brenda vetes më thoshte se në ambientet e punës kishte ndryshuar një situatë e vjetër, me të cilën isha ambientuar dhe që më jepte një normalitet në punë. Ndoshta kishin kaluar dy javë pa u parë me Ermirën, ndoshta më shumë, kur dëgjova të kërciturën e takave në korridor që ndaluan para derës sime. Dëgjova trokitjen e butë të saj, pasi gishtat e saj të hollë dhe delikatë nuk mund të trokisnin më fort.
- Hyr! – thashë pa i shqitur sytë nga kompjuteri.
- Mirëmëngjesi,- më tha ajo duke më dhuruar buzëqeshjen e ëmbël, që i ngjante ngrënies së një akulloreje pas një ecjeje të gjatë nëpër vapë. E shihja me bisht të syrit për të mos i lënë të kuptonte se e dija ardhjen e saj nga trokitja e këpucëve në pllakat e korridorit.
- Mirëmëngjesi,- i thashë pas disa sekondash, duke hequr shikimin nga kompjuteri dhe duke u drejtuar nga ajo. Ende në buzë kishte buzëqeshjen-akullore. Kishte veshur një bluzë gjysmëgolf rozë, reflektimi i së cilës i jepte një ndriçim më të bukur fytyrës së freskët. Përpara mbante një kuti me amareta.
- Urdhëroni, merrni. Është një qerasje modeste me rastin e fillimit të punës.
- Pse, sot keni filluar punë? - pyeta me gjysmë ironi. Ajo e shtoi dozën e buzëqeshjes dhe më tha:
- Gjithmonë i sertë dhe i pandreqshëm. Më afroi kutinë me ëmbëlsira.
- Mos prishet gjë planifikimi familjar apo shoqëror po të marr dy? Ekonomi tregu është dhe çdo harxhim bëhet i studiuar.
- I kam marrë masat për tipat e vështirë, planifikimi im nuk prishet edhe po të merrni tre. Kjo nuk do të thotë që po të keni uri nuk mund të merrni katër. Nuk besoj se jeni aq llupës sa mundoheni të ma mbushni mendjen me fjalë. Siç duket, nuk ju rrihet pa thumbuar edhe kur ju ofrojnë ëmbëlsira. Çudi, s’kisha parë një mashkull kaq të prapë dhe të pakënaqur me femrat!
- Ndërsa unë s’kisha parë një femër kaq kurnace,- e provokova enkas për ta nxehur apo për ta nxjerrë nga natyra e saj e paqtë që të impononte vëmendje. Më hipi një dëshirë të shija se ç’ngjyrë do t’i merrte fytyra po të nevrikosej.
- Ç’lidhje ka me kurnacërinë?- ngriti ajo vetullat hark përpjetë për një padrejtësi që mendoi se po i bëhej, por nuk i prishi replikat e qetësisë.
- Një femre si ti, me këtë luk dhe temperament që mua më duken si ndërthurje e kolerikut me flegmatikun, do t’i shkonte më për shtat ta linte kutinë në tavolinë dhe të thoshte: Merrni sa të doni.
Ajo puliti sytë, kafshoi paksa buzën e djathtë dhe më tha në mënyrë kurioze:
- Nuk e di nëse ka femër që mund të rrijë më shumë se 10 minuta me ju. Ju sa të krijoni situata, po aq dhe të sfilitni nervat.
- Atë të parën e kishe mirë. Këtë të dytën e the për sport. Se në fakt debatoj dhe nuk lëshoj pe me femrat, pasi ato janë pak nazemadhe dhe duan aq vëmendje sa të prishin llogaritë.
- Pse ndjenja është llogari? - shfryu ajo nën hundë.
- Pse zonjë, nuk e dini se shumë femra ndjenjën e barazojnë me pronën, paranë?
- Pak, ato që kanë mangësi në inteligjencë, performancë dhe njohje shoqërore Por, mesa shoh, inati që ke ndaj femrave buron nga vështirësia e tipit që ke. Ti nuk e merr mundimin t’i njohësh femrat, prandaj ato të duken të papranueshme. Në radhë të parë ti duhet të njohësh veten dhe të pozicionosh mentalitetin tënd në raport me kohën dhe vendin që zënë femrat sot në shoqërinë e ekonomisë së tregut. Ndoshta ju duket ofendim ndaj kryeneçësisë anakronike mashkullore shqiptare për t’i bërë kompliment një femre. Femra ka një natyrë delikate të destinuar për t’i bërë komplimente. Ajo përfaqëson gjallesën dhe delikatesën e jetës njerëzore, ku burrat shuajnë zemërimin, epshin, vrazhdësinë dhe natyra ruan trashëgiminë breznore.

Nimfa Sat Dec 06, 2008 8:07 pm

Për një intelektual kjo është absurde. Femrat nga natyra janë delikate, të brishta që, ashtu si lulet, kanë nevojë për përkujdesjet që të ndriçojnë. Të respektosh një femër do të thotë të respektosh më shumë vetveten dhe jo ta ofendosh atë. Kujdes, mos u sposto nga jeta! Pa një femër në jetën tënde dita të bëhet më e zbehtë, ëndrrat më të pakapshme, jeta më e zymtë, e ardhmja pa perspektivë, e përditshmja inkoherente. Femra dhe dashuria janë si ajo lulja në mes të shkretëtirës, motivojnë dëshirën për jetën, sepse edhe në mes të kësaj shkretëtire ka diçka të bukur që të nxit ta arrish dhe t’i japësh kuptim jetës. Jeta pa dashuri është si viti pa pranverë. Me kutinë e amaretave në duar bëri një prapaktheu, i dha një lëvizje djathtas-lart kokës duke valëzuar flokët e praruar dhe doli me nxitim nga dera, duke e përplasur atë mbi forcën që lejonin aftësitë e saj fizike. Unë, me
bërrylat e mbështetur mbi syprinën e tavolinës, shihja ende në drejtim të derës. Ajo la mbrapa erën karakteristike të parfumit (erë jargavani), ndërsa në korridor ende vazhdonte gjëmimi karakteristik i takave të saj.
- Si iku ajo ashtu?- pyeta veten. Nuk mund ta prisja një largim të tillë nga një femër. Por kryesorja është se asnjëherë nuk më ka bërë përshtypje një largim i tillë. Përkundrazi, ndihesha më i qetë kur ato largoheshin duke më lënë të qetë në punën time. Përbrenda zieja. Ç’kisha kështu? Zagushi kur temperatura jashtë ishte në nivelet e të mbajturit normal të xhaketës. Duart i lëvizja kot mbi tastierën e kompjuterit, duke formuar lloj-lloj fjalësh pa kuptim. Doja të çohesha dhe të shkoja në zyrën e saj, ta bindja se ajo nuk ishte e sigurt në ato që thoshte. Sigurisht, sepse ajo e la përgjysmë debatin. I jepja të drejtë vetes me atë kokëfortësinë time. Nuk isha fare i qetë. Isha i nervozuar, jashtë natyrës sime, që kur kishte të bënte me femrat, indiferenca i kalonte kufijtë e të qenit njeri normal. Mendimet m’i përkeqësuan sërishmi tak-taket e takave të saj në korridor. Si duket,
i qerasi të gjithë me amareta dhe kthehej në zyrën e saj. U bëra të çohesha dhe ta ftoja të fillonim debatin. Sa vendosa dorën te doreza e derës, ftohtësia e metalit sikur ma davariti tundimin. U ktheva sërish dhe u ula në karrige. Krak - u dëgjua kërcitja e derës që u mbyll.
- Ç’bën ajo tani? - thosha me vete. Sigurisht që mendonte si unë për debatin e lënë përgjysmë. Nuk e di si iku ai tetorësh sfilitës. Kur nëpër korridor filluan të dëgjoheshin kërcitjet e dyerve dhe të çelësave në brava, unë vendosa të punoja. Kisha një material në dorë që duhej patjetër t’ia dorëzoja eprorit të nesërmen. Sërish në korridor tingulli i këpucëve të saj. Prita mos kthehej të më përshëndeste. Zemra më rrihte fort sa dukej se do të më dilte nga kraharori. Por jo, zhurma e takave pas çdo trokitjeje e shtonte largësinë. Kur ajo zhurmë u shua thuajse fare, iu ktheva punës.

Nimfa Sat Dec 06, 2008 8:08 pm

Atë mbrëmje ika vonë në shtëpi, sikurse të nesërmen në mëngjes erdha më shpejt se herët e tjera. Doja t’i jepja dorën e fundit materialit. U mbylla në zyrë dhe u zhyta në punë. Kur i vura pikën e fundit, pashë orën që çuditërisht shënonte
09-00. Pra në zyrë kisha 1 orë e 10 minuta. Nuk më besohej. Po Ermira, nuk kishte ardhur sot? Si nuk e ndjeva trokitjen karakteristike të këpucëve të saj në korridor? Me siguri nuk ka ardhur,- thashë me vete. Mos vallë është sëmurë? Dhe brenda vetes ndjeva një alarm të paemërtuar. Asnjëherë nuk isha alarmuar për mungesa të tilla të vartësve të mi dhe jo më për një punonjëse të re që nuk e kisha njohur ende mirë. Ra zilja e telefonit, ishte Blenardi, shefi i Ermirës dhe shoku im.
- Do të vish të pimë një kafe? Jam edhe me atë punonjësen e re. Dil një herë nga guaska,- qeshi ai në telefon me atë ëmbëlsinë e tij.
- Faleminderit, por kam një material në dorë,- gënjeva, sepse materialin sapo e kisha përfunduar. E ndjeva se u skuqa. Kur gënjej, edhe pa zarar, skuqem deri në vesh. Doja si dreqi të shkoja, por e kuptoja lehtë brenda vetes se do të ndihesha keq. Isha i bindur se në këtë rast, duke pasur parasysh etjen time për të kundërshtuar femrat dhe heshtjen kur nuk jam tek për tek me to, do ta thelloja edhe më shumë bindjen e saj se unë isha një mashkull burracak, kokëfortë dhe i pandryshueshëm në sjelljen me femrat. Unë e di se si e mbajta veten kur dëgjova zhurmën e hapave të tyre në korridor. Një zot e di se ç’më gozhdoi në karrige si mumie dhe nuk më la të turresha drejt tyre si një adoleshent kur i turret së dashurës, e cila largohet pas një zënke banale.
- Kështu është dashuria?- pyeta veten.
- Po, kështu është,- më ktheu përgjigje dikush nga brenda meje.
Pra, unë kisha rënë në dashuri? Unë, mashkulli i pabindur, kokëfortë, që përleshesha me fjalë në çdo çast me to, vjen një moment kohor i paparashikuar dhe bie nën tutelën e dashurisë së panjohur, aq më tepër të një gruaje? O Zot, më kthjello mendjen! Me këto mendime kaluan ditë të tëra. Kërcitje takash në korridor, ndonjë përshëndetje e rastësishme para godinës së zyrave kur ajo ishte e shoqëruar, të rrahura të forta zemre, psherëtima të brendshme dhe të jashtme, imagjinata nga më të pakapshmet. Shkollotitje në punë, hutime në biseda mes miqsh, kujdes më i madh për lukun, veshët pipëz për të dëgjuar kërcitjen e takave, drithërima kur dëgjoja trokitje në derë, prishje humori në dyndjen e herëpashershme të miqve, orë të tëra mendimesh të turbullta..

Nimfa Sat Dec 06, 2008 8:08 pm

Kështu dy muaj, muaj ankthi dhe pritjeje të një trokitjeje në derë apo të një ftese për kafe, kur në fakt duhej të isha unë ai që duhej ta hidhja një hap të tillë.
Atë fundjavë të parë prilli, padurimi kishte arritur kulmin. Ishin minutat e fundit të orarit zyrtar. Me Ermirën vetëm sa isha përshëndetur në orët e para të mëngjesit, kur po dilja për të marrë një shishe ujë, ajo po futej në zyrë së bashku me Blenardin. Kur u përshëndetëm, ajo më buzëqeshi ndryshe nga herët e tjera. Ajo përshëndetje kishte një përzemërsi, provokim, afinitet. Atë ditë ajo ishte veshur si asnjëherë tjetër. Një fustan ngjyrë lejla përmbi gju, i puthitur pas trupit, ia nxirrte në pah të gjitha hiret e linjave që Zoti ia kishte falur pa doganë. Beli i hollë, kofshët harkore dhe të ngjeshura, pulpat e hajthme që ndrisnin si qelibar, buzët e ndritshme me një ngjyrim lëkure dhe dekolteja e hapur deri në fillimin e rrumbullakësisë së gjinjve, e bënin tepër provokuese. Nuk mund të thosha se ishte shumë e bukur, por me prezencën e saj të ofronte feminilitet kaq tundues, sa asnjë
mashkull nuk mund t’i lëshonte pe, qoftë edhe mashkulli më indiferent. Dukej se parapërgatitej për dashuri ose për një vizitë të rëndësishme. Performanca e saj të linte të kuptoje që shijet e saj kërkonin një respekt perfekt midis modës dhe respektit për vendin e punës. Silueta e saj nuk m’u hoq asnjë minutë nga mendja atë ditë pranvere. Rrija i mbështetur në karrige me sytë lart në tavan, duke u dhënë syve imazhe të ndryshme, pamje të lukut të saj, ku objektivi i projeksionit ishte tavani i zyrës.
Në korridor filluan kërcitjet e bravave. Dalëngadalë zhurmat shterën. Gjithçka ra në qetësi. E hoqa shikimin nga tavani dhe ndërpreva mendimet iluzive me projeksione të lëvizjeve të Ermirës.
- Po ajo si iku?- pyeta veten. Si nuk e dëgjova ecjen e saj karakteristike në korridor? Mos vallë ajo u sfumua nga zhurmat e tepërta të nxitimit fundjavor? Çudi?!
Kur në korridor një lëvizje brave, pastaj tak, tak, tak. Ishte tingulli i lëvizjes së takave të saj. Ritmi i rrahjes së zemrës sime ishte i njëllojtë me ritmin e lëvizjes së takave të saj. Tak, tak, tak, zemra! Tak, tak, tak, ritmi takave të saj në korridor. Mos më bënin veshët, apo me të vërtetë ajo zhurmë takash po afrohej drejt derës së zyrës sime? Në derë u dëgjuan dy të trokiturat e saj.
- Hyr! – thashë në një gjendje ankthi. Dera u hap ngadalë dhe në gjysmëderën e hapur u shfaq silueta e asaj që prisja, Ermirës. Ajo qëndroi për disa çaste duke më buzëqeshur te dera, pastaj bëri dy hapa para duke lënë derën hapur.
- Mos keni ndonjë problem? Mund t’ju ndihmoj? - i thashë duke u ngritur në këmbë. Gjaku brenda trupit filloi të më ziente. Ajo ktheu kokën paksa në profil dhe në fytyrë mblodhi një nënqeshje provokuese që, o Zot! Nuk po fliste, por më shihte me atë nënqeshjen provokuese që dukej sikur thoshte: Nuk po më kupton?
Në korridor një qetësi varri.

Nimfa Sat Dec 06, 2008 8:09 pm

Dera gjysmë e hapur ishte treguesi më i qartë i një mbretërie heshtjeje, sa edhe frymëmarrjet tona ndiheshin aq qartë sa dukej sikur ishim një trup.
- Mos doni t’ju çoj me makinë në shtëpi? - më shkoi goja në të kundërt të mendimit.
- Jo, kam kohë. Sot jam beqare, fëmijët me burrin janë nisur në mëngjes për në Gjirokastër. Kthehen në darkë. Duke ngritur vetullat harkpërpjetë dukej sikur më thoshte: Nuk të pëlqen?
Humba çdo lloj gjykimi. Instinktivisht dora më shkoi te çelësat që i kisha vendosur mbi syprinën e tavolinës. Me dy hapa u gjenda te dera. E rrotullova vrullshëm çelësin te brava sa ajo mori rrotullimet e mbylljes së plotë. Fika dritën e zyrës. Ajo ra menjëherë në gjysmerrësirë. Ermira më shihte me po atë qëndrimin e mëparshëm. Sa e bukur dukej! Sa delikate dhe provokuese! Organi im mashkullor kishte marrë përmasat më të plota të ngasjes. Si asnjëherë në jetën time nuk isha ndierë kaq i etur dhe i papushtetshëm përpara një gruaje dhe logjikës sime të ftohtë. E kapa për beli me të dyja duart sa m’u duk se e këputa në mes. Pastaj fillova ta mbuloja me të puthura ku të mundja. Buzët e mia nuk reshtën për mëse dy minuta duke u ngulur me kënaqësinë më të madhe epshore në ballë, në sy, faqe e gushë e në buzët e saj qumështore. Ajo nuk po bënte asnjë veprim. Qëndronte ashtu, më këmbë, ende
me buzëqeshjen dhe indiferentizmin epshor që zor ta komandosh në të tilla raste. Unë hoqa kollaren dhe e hodha mbi karrige. Zbërtheva këmishën dhe e shtrova në shesh si çarçaf. Të njëjtën gjë bëra edhe me kanotierën. Në dyshemenë e zyrës u formua një lloj qilimi improvizues në gjatësinë e trupit të Ermirës. Ajo rrinte po ashtu, duke parë po me atë indiferencë veprimet e mia. Pastaj u sula tek ajo. I hoqa fustanin dhe para meje u shfaq si në përralla ajo grua gjysmëlakuriq. Dukej si statujë. Në atë gjysmerrësirë, ai trup i bardhë të ndillte afshin shtazarak të jetës. Ia hoqa mbathjet dhe sytienat aq rrufeshëm, sa ajo atëherë më pa me çudinë e saj karakteristike, që e shprehte me mbledhjen e vetullave dhe hapjen paksa të gojës.
E shtriva në dysheme. Mjekrën time e vendosa në fillimet e fundkofshëve, duke puthur atë pjesë të trupit ku brisku pastërtor merr atë pjesë që ndodhet vetëm disa milimetra larg organit aq të pushtetshëm të femrave. Mjekra ime filloi të ngjitej lart me gjithë gjatësinë e trupit që pushtohet nga vendosja e parë e mjekrës deri në buzët e hajthme. Te trupi i saj ndjeva vetëm disa drithërima, por ajo nuk kreu asnjë lëvizje me duar apo me gojë mbi trupin tim. Ekstaza ime kishte kaluar në brimat e shejtanit. Çdo gjë përreth më dukej e errët, si një natë dimri në mes të pyllit. Organi im mashkullor depërtoi në oazin e saj të paqtë me një rebelim komiti, që zbret nga mali prej vitesh të tëra në parajsën e krevatit dashuror.
- Oh! - dëgjova nga goja e saj. Një “oh”

Nimfa Sat Dec 06, 2008 8:09 pm

si përkëdhelje puhize detare në mesditën pranverore. Asgjë tjetër. Ajo rrinte si statujë, duke mos bërë as lëvizjen më të vogël. Një statujë e mermertë si ato të Butrintit, që të provokojnë t’i shohësh, por jo t’i prekësh. Unë as që mendoja për të, pasi çdo pikë mishtore e trupit tim kishte marrë zjarrminë e ngjizjes brenda trupit të saj. Fillova të lëvizja, ta mbështillja rreth vetes, ta shtrëngoja, ta ledhatoja, ta puthja, ta lëpija, ashtu si kisha lexuar apo parë në filmat pornografikë. Ishte hera e parë që bija si një lugat mbi një qenie kaq delikate. Në filma çdo gjë më dukej e pështirë dhe ofezë për personalitetin tim, nëse do të veproja në jetë në atë mënyrë. Kurrë nuk e mendoja veten në ato raporte ku po bëhesha eksploruesi dhe i pangopuri i një femre. Frymëmarrja po më shpejtohej. E ndjeva se pas disa sekondash nga organizmi mashkullor do të rridhte ai lëngu i bardhë, i
trashë, që të jepte kënaqësinë më të magjishme mashkullore. Këtë e kisha provuar në adoleshencën time, kur masturbohesha netëve në dhomën time sekretmbajtëse. Frymëmarrja po arrinte kulmin e shpejtësisë. Fillova të rënkoja paksa. Kur ja… Në ato momente ajo më dha një të shtyrë dhe u çua në këmbë. Penisi im, nga ai ndryshim i menjëhershëm i temperaturës, u tkurr menjëherë në momentin më delikat, kur kënaqësia përjashton hidhërimin, kur në kanalet e veçanta të orgazmës qumështi im i bardhë mashkullor kishte arritur afërsisht në pikën e zbrazjes.
Mbeta ashtu me gjunjë në shesh, mbi këmishën time të bardhë, duke kundruar ende me zili lakuriqësinë e trupit të saj të bukur. Për aq kohë sa unë vuaja stepjen e ngrysjes së orgazmës, ajo u vesh, rregulloi me duar flokët, vendosi çantën në parakrahun e majtë dhe u largua pa thënë asnjë fjalë. Nuk më besohej. Isha në ëndërr? Ç’pati ajo? Ashtu me pantallona nëpër duar u zvarra deri te dera. Zgjata kokën, kishte kohë që trokitja e takave të saj nëpër korridor ishte shuar. Mbylla derën me çelës dhe ndeza dritën. Isha mpirë i tëri. Vrapova te telefoni dhe formova numrin e saj. Ajo sikur e priste këtë telefonatë dhe e hapi menjëherë, duke thënë e qeshur:
- Urdhëroni zotëri!
Kjo përgjigje sikur më ngrohu, por më lagu pantallonat me qumështin e bardhë që ishte në buzën e zbritjes së organit, në pritje të një veprimi apo zërit të ngrohtë të saj, pavarësisht distancës.

Nimfa Sat Dec 06, 2008 8:10 pm

- Ermira, pse ike ashtu?
- Ika ashtu si e meritoje.
- Pse? - pyeta me gjysmë zëri.
- Sepse ti nuk di si të sillesh me femrat. Ti nuk di t’i trajtosh dhe t’u japësh vendin e duhur. Ti je një mendjemadh, që e shikon gjininë femërore si një vegël pa vlerë, vetëm për të shfryrë epshet mashkullore, për të gatuar apo larë, i sheh me përçmim. Ti me femrat flet aq mekanikisht, sa ato të duken si pjesë e tepërt dhe e padëshirueshme e një shoqërie. Nuk ke ndjesinë e vërtetë të dashurisë, të etikës, të të bërit kompliment si një domosdoshmëri ndaj seksit të dobët. Ti nuk arrin të kapësh arsyen e vlerësimit ndaj qenies femërore, dëshirën për të kultivuar respektin ndaj gjinisë sonë.
- Ermira, çfarë po thua? Përplasa dorën e majtë në tavolinë.
- Ato që më keni thënë ju për femrat muaj të tërë, ato po them.
- Atëherë si e hodhët një hap të tillë që të bënit seks me mua?
- Unë nuk bëra seks. Seks, si një derr i pangopur, u munduat të bënit ju. Unë pranova me koshiencë, duke shkelur një pjesë të personalitetit, një kontakt fizik për të provuar dhe parë nga afër se ku arrin burrnia e një megalomani dhe të ashtuquajturi indiferent ndaj femrës. E patë sa vleni përpara një femre? Mua zëre se deshën të më përdhunonin.
- Ti po bën shaka. Nuk mund të vije tek unë ashtu kot.
- Erdha e vetëdijshme ashtu kot. Dhe e vendosa skenarin ashtu si desha. Ju lashë në gjunjë përpara një ekstaze mashkullore të pamotivuar.
- Në emër të kujt e bëre këtë gjunjëzim?
- Në emër të respektit për femrat. Të atyre femrave përpara të cilave ju mundoheni të hiqeni fodull, edhe pse jeni kokëbosh. Respekti ndaj femrës nuk shpreh dobësinë e një mashkulli, por shkallën e kulturës dhe emancipimit të tij. Ne nuk jemi të mira, të bukura, të zgjuara vetëm atëherë kur përmbushim dëshirat tuaja shtazore mashkullore. Jo! Ne jemi gjithmonë qenie të brishta, delikate, por me një forcë të brendshme shpirtërore dhe njerëzore që pak meshkuj mund ta kuptojnë sot në Shqipëri.
- Ermira të lutem, unë të dashuroj.
- Pse i thua sot këto fjalë dhe jo ditë më parë? I thua sot, sepse sot provove magjinë, bukurinë, përsosmërinë e seksit. Ndjeve nga afër erën dhe bukurinë e magjisë seksuale femërore. Po mos ta provoje këtë magji, ende do të mendoje si më parë duke na parë me nënvleftësim. Jam e bindur se pa magjinë e pushtetshme të seksit, ti kurrë nuk do ta thoshe fjalën “të dua”. Para kësaj fjale, nëpër kurorën femërore duhet të kalojnë të tjera erëra të ngrohta, puhi ledhatuese, fjalë mikluese. Por ti nuk ke dashur t’i japësh tek asnjë femër, sepse nuk je munduar të kuptosh botën e tyre të brendshme aq të pasur. Prandaj dhe femrat i sheh me indiferencë. Ndërsa unë e kam gjetur dashurinë time dhe nuk kam nevojë për atë dashuri pa ëmbëlsinë e brendshme që ti nuk e ke brenda vetes. Sinjali i celularit u mbyll. Unë rrija ende me receptorin e telefonit në dorë dhe me pantallonat nëpër këmbë. Trashësia

Nimfa Sat Dec 06, 2008 8:11 pm

e qumështit mashkullor kishte lënë gjurmë në pantallona. U ula në karrige, ku ndjeva ashpërsinë e veshjes prej basme në lakuriqësinë e të ndenjurave të mia. Koka po më bymehej nga inati. Isha gati të çohesha, të bërtisja, të ulërija, të përplasja karrige, tavolina, telefona, tastiera në çimenton e zyrës, ku ende qëndronin të shtrira këmisha dhe kanotiera. Ende te këmisha qëndronte shenja e formës së trupit të saj nga djersët dhe kontakti me çimenton. Nuk më bëhej t’i merrja. Edhe pse ishin bërë pis, do të doja që ato dy rroba të trupit tim, me erën e trupit të saj, të çimentoheshin përjetësisht në atë katror pllakash të zyrës sime si relike të dashurisë sime të parë. Ashtu, me gjysmëlakuriqësinë time, ato rroba aty më dukeshin si dëshmitare qortuese të një prej momenteve më fyese, më përulëse ndaj qenies sime. Kurrë nuk e kisha menduar që do të merrja një mësim dhe një pësim të
tillë nga një femër. E quajta veten të depersonalizuar shumë, larg atyre instinkteve që i vishja vetes sime në jetën e përditshme si poliedrik, i ekuilibruar, enigmatik, i aftë për të përmbysur situata të disfavorshme.
Jo! Isha një hiç. Një dështak dhe krejt i ofenduar qysh në dashurinë e parë. Aq më tepër me një grua. Nuk e di sa orë ndenja ashtu duke kuvenduar me rrobat e vendosura në dysheme, nën hijen e pantallonave nëpër këmbë. Sa turp! Burri me pantallona nëpër këmbë. Burrë që nuk është i aftë të mbrojë dashurinë. Kur i mora për t’i veshur, këmisha dhe kanotiera ishin bërë për faqe të zezë. I shkunda, i spërkata me pak livandë dhe i vesha. Trupi m’u rrëqeth. Në ato rroba qëndronin bashkë dashuria dhe dëshmia e dështimit tim. Nga zyra dola natën, që njerëzit të mos më shikonin gjurmët dhe njollat e zeza në këmishë. Rojës së natës iu vodha duke bërë të paparin. Në rrugë thuajse vrapova për në shtëpi. U vidhesha njerëzve. Sa hapa derën e shtëpisë u futa në banjë. Pyetjes së nënës se pse isha bërë pis, iu përgjigja se më ra nga një ballkon uji i pistë që vinte nga ujitja e luleve.
Të nesërmen, pantallonat, kollaren, të mbathurat, kanotierën, këmishën dhe çorapet e asaj pasditeje i mblodha në një qese celefoni dhe i hodha te mbeturinat. Vetëm ashtu, duke mos i parë më, duke mos i veshur më, nuk do të më kujtohej më ajo ditë. Ditë kur unë njoha rëndësinë femërore, të përçmuar instinktivisht nga dëshira idiote për të nxjerrë në pah superioritetin e pabazuar dhe idiotesk mashkullor apo, më mirë të themi, njoha sinqerisht sa dhe si duhet të qëndrojnë raportet e vërteta ndërmjet gjinive të bazuara mbi arsyen, rëndësinë, individin, kohën, vendin, intelektin, dashurinë... Veten e ndieja të pazotin për të qenë i sinqertë me personalitetin. E ndieja që shkolla më kishte larguar nga jeta reale, nga njerëzit, nga koha, nga zhvillimet. Jeta ishte më e gjallë, më e bukur, më e vështirë, më interesante, më e zhurmshme, më e pasigurt, më... Indiferenca dhe fodullëku im brenda katër
mureve të zyrës dhe shkollës, pastaj shtëpisë, jetesa vetëm me rezultatet e shkollës, disiplina në punë dhe korrektesa e tepruar, më kishin hequr të drejtën e të parit dhe të vlerësimit real të shoqërisë.Albert Zholi

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:19 pm

Ty te dilte gjumi gjithmone para meje...Pas shpines ndjeja ngrohtesine qe vec ti di ta japesh...rreze veshit puthjen e bute peshperitese..."shpirt zgjohu!"...duart e tua delikate nen sqetullat e mija...gishterinjte e tyre lodronin pergjumerisht mes gjoksit tim leshator...ndersa gjinjte e tu te vegjel e te ngrohte me perconin nga kurrizi per ne gjithe trupin ate rrenqethje kapitese... teresisht kapitulluese...nen prangen e kofshezes tende mbi timen dredhurazi hedhur...goja jote si nje kenaqesi e paperballueshme thithese drakulonte e tera pikerisht ne ate pjese te qafes sime ku sipas grekerve te lashte kalonin te gjitha pasionet dhe tundimet e qenjes...me bente prene me te deshirueshme te dhembeve te tu te mprehte qe si pelegrine te mengjezit paralajmeronin fillimin e nje dite ku demonet e tundimit do te deshmonin perseri qe ishin sklleverit e tu... e puthitur e tera pas trupit tim si nje kafshez me nje frymemarrje llahtarisht epshore...me spazmat e barkut tend pas mesit tim leshuar......me fundbarkun tend te pyllezuar aq hijshem pas vitheve te mija ferkuar...ndersa njera dore i dhuronte zgjimin e rradhes organit tim te pergjumur nga pagjumesite e tejzgjatura...tjetra me ndihmen e thonjve-kthetra pasi kish shetitur neper fytyren time te parruajtur...pasi kish perkedhelur disi gushen...mustaqet...hunden...syte e mi te mbyllur...me nje levizje te befte kish mberther mjekren time disi te parruar...dhe me nje levizje energjike e kish kthyer nga ajo mase thithese buzesh te nje gruaje ne zgjim...qe etshem... paperballueshmerisht embel...kish leshuar ne trajten e nje gjuhe...te bute...te laget...thelle...tere magjine e saj ne gojen time gjysem te hapur qe vec kish arritur te leshonte nje renkim...dhe t'ia falte pafundesisht tere hapesiren e saj zjarreve te asaj gruaje te jashtezakonshme syte e se ciles ne ate ore tunduese te mengjezit me ngjasonin me dy liqene kaltersisht jeshile mes vorbulla dallgesh... brenda te cileve dy rrathe te zjarrte ngjyre portokalli mbronin dy rubine te zinj ne te cilat pasqyrohej prej kohesh pergjumja...zgjimi dhe... imazhi im.

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:19 pm

PERVJETORI - tregim

Të kish qenë vërtet një flutur budallaqe që i ish afruar zjarrit më shumë nga sa duhej ? A mund të kish bërë ndryshe vallë?
Sidoqoftë ishte tepër vonë për të menduar gjëra të tilla. Tani ajo ndodhej në këtë vagon të errët e të pistë të trenit të mallrave që lidhte dy qytetet sëbashku. Më saktë, qytezën ku ajo punonte me qytetin ku jetonte. Qytezën ku nuk e priste askush vec orëve të gjata e të mërzitshme të punës me qytetin ku e priste ai, njeriu i ëndërrave të saja, i shoqi. Atë ditë kishin përvjetorin e parë të martesës së tyre.
Prania e saj në vagonin gjysëm të errët të një treni mallrash nuk e bënte gruan e re dhe të brishtë një flutur dhe as vagonin e vjetër zjarr.
Zjarri ndodhej disa metra më tutje në trajtën e një djaloshi të panjohur që në atë ecje të zvarrë që treni kish bërë duke kaluar mes qytezës, i kish zgjatur dorën rrëmbimthi gruas së re që priste anash shinave, duke e futur fluturimthi brenda asaj vjetërsire të hekurt.
Atë gjë te cuditshme që kish dalluar në sytë e ndritshëm të djaloshit në castin fluturues , ndërsa dora e saj e brishtë i ishte dorëzuar aq dëshirëplotë dorës së fuqishme të tij, ia kishin përforcuar qartë fjalët e vetme që ai kish pëshpëritur qetësisht brenda gjysëmerrësirës së vagonit.
"Si nuk pate frikë që hype me mua këtu? Ku e di ti që unë nuk të bëj asgjë? Kur të vinë tunelet…"
“Ti nuk do të guxosh të më bësh asgjë!” ish përgjigjur ajo e shokuar nga ajo mikpritje e zymtë që po i premtonin minutat e ardhëshme të udhëtimit.

Treni i vjetër gjarpëronte zvarritur shinave që asaj i ishin dukur si gjithmonë të ngjashme me udhët e destinit. Një destin që domosdoshmërisht do të kalonte nëpër tre tunelet që do shfaqeshin pak minuta më vonë…Më tutje shtrihej lugina e zymtë mes malesh edhe më të zymtë…dhe pas tyre qyteti ku e priste përqafimi dhe krahët e ngrohtë të dashurisë…
Vecse disa vjet me pare i kish pritur me padurim ato tunele…E sapo dashuruar me atë që sot e priste tërë gëzim të festonin njëvjetorin e martesës…Sa e sa puthje të ndaluara për sytë e të tjerëve kishin fshehur ato tunele…Sa e sa pëshpërima dhe rënkime pasionante, tërë ajo zhurmë dalldisëse e dashurisë së konkretizuar…shurdhuar nën kumbimin e rrotave të hekurta që përshkonin tej përtej ato tunele…
Por sot gjithshka ishte aq ndryshe…Ideja se tunelet paskëtaj mund të shndroheshin në një kujtim të dhimbshëm. vrastar dhe aq të padëshirueshëm papritmas i kish zhvendosur cdo mendim tjetër…
Ka momente në jetë kur destini është aq afër dhe aq konkret saqë pothuajse mund ta prekësh me dorë.
Nuk i kish shkuar kurrë ndërmënd që ky djalosh i ri , flokegjate, nofullgjere dhe lekure piste të cilin e kish njohur rastësisht vec një jave më parë , ky djalosh të cilit nuk i dinte as emrin, të bëhej kaq papritur strumbullari i shumë mendimeve dhe ndjesive që kishin tashmë më shumë lidhje me pasigurinë se sa me kuriozitetin.

"Si nuk pate frikë që hype me mua këtu? Ku e di ti që unë nuk të bëj asgjë? Kur të vinë tunelet…"

Tunelet donin edhe nja 5 minuta të shfaqeshin…Dy te parët ishin të shkurtër…E cmund t’i bënte ai në ato pak caste që treni do hynte nëpër to? I treti ishte i gjatë…tepër i gjatë dhe mëse i favorshëm që djaloshi të mbante premtimin e tij torturues.

Në trurin e saj paniku i fillimit ia la vëndin një qetesie në dukje kapitulluese…Duhet të mbronte veten nga krahët e tij të fuqishëm. Kish ngulur sytë në trupin e djaloshit dhe për herë të parë kish dalluar tiparet e tij, fytyrën ku spikasnin nofullat e gjëra mashkullore dhe trupi i lidhur…Jo. Ajo nuk mund të bënte asgjë për të përballuar mashkullin që i mbështetur pas dritares së vetme të vagonit vazhdonte të thithte cigaret që i ndizte njërën në bishtin e tjetrës.
Mosperfillja e tij ndaj pranisë së saj atje në atë qosh të vagonit e bente ne sytë e gruas të re edhe më të sigurtë për atë që pritej të ndodhte…
“ O zot…sa mendjelehtë ish treguar….Mund te kishte pritur në stacion…ndonjë makinë e rastit do të kalonte patjetër…Fundja i dashuri i saj atje larg…mund të kish pritur…sic e kish pritur sa e sa herë…O Zot…c’kish qenë tërë ajo ngutje e pamenduar…Vallë…destini ? “

Ideja se nga casti në cast mund të gjendej e përdhunuar e kish mpirë të tërën. Mpirja i kish hequr fillimisht brishtësinë e natyrshme të qënjes së saj…pastaj ankthin…dhe në fund …frikën.
Nuk ndjente frikë cuditërisht. Ndjente vec mllef. Më shumë për vetveten se sa për djaloshin ezmer…

“O Zot…Mbromë…dhe më jep forcë …” Ketu i ndërpritej lutja…Forcë për cfarë ? Për të përballuar atë trup të fuqishëm që edhe pse I kthyer me kurriz nga ajo përsëri dukej tepër kërcënues …?
“ O Zot…mbromë…mbromë dhe bëj që ai të ndryshojë mendjen e tij të keqe…”…

Nuk pati kohë të conte deri në fund lutjen e saj…Tërë rrapëllimë treni hyri në gojën e tunelit e cila ishte shfaqur aq papritur pas një kthese….
Në errësirën e plotë kish dalluar një dritëz cigareje të fluturonte jashtë dhe….e mbledhur në qoshen e saj ish përpjekur të mirrte me mend atë që mesa duket kishte filluar të ndodhte…Djaloshi tani duhet të ishte fare pranë saj dhe në të qindën e sekondës ajo do ndjente duart e tij mbi trupin e saj… Por…befas si një feksje…gjithashtu rrapëlluese…u shfaq drita në fund të tunelit dhe një cast më vonë treni përsëri gjarpëronte mes luginës së humbur….
Djaloshi ishte akoma i palëvizur…aty…i mbeshtetur pas dritares së vetme dhe po ndizte një cigare tjetër , si gjithmonë pa i hedhur as edhe një vështrim presë së tij …

Gruaja e re kish lëshuar disi atë tendosje të detyrueshme instinktive të trupit që i kish falur hyrja në tunel…Asgjë nuk kish ndodhur…Zoti e kish dëgjuar lutjen e saj…Deri në tunelin e dytë kishte akoma edhe shumë kilometra. Kështu që ajo do kishte kohe jo vetem t’i lutej përsëri Mirëbëresit të saj , por edhe të mendonte më me qetësi situatën e papritur në të cilën e kish futur dëshira për të qenë një orë e më parë në krahët e atij burri bjond që e priste me një tufë me lule në duar diku në vendin ku ai priste gjithmonë të shtunave kthimin e saj nga qyteza e humbur…

“Zemra ime, nesër kemi një vjetorin e martesës sonë! Do ta festojmë sic e meritojmë: me lule, qirinj, dashuri dhe sex!”…Fytyrën e saj e kishte përshkruar një tis i lehtë ngjyrë rozë dhe zemra i kish rrahur fort…Kish harruar ku ndodhej dhe padashur kujtimi i fjalëve të të shoqit i kish vizatuar një buzëqeshje naïve në buzët e thara…Kishte mall…shumë mall…sikur të kishte vite pa e parë…I mungonte butësia e tij…zëri i tij i ngrohtë…sytë e paqtë me atë vështrim pothuajse fëminor edhe kur ishte i zemëruar…ndjeu shumë mall për atë dhomëz që ishte bërë streha e dashurisë së tyre fiks një vit më parë…Ah sa do donte të ishte në këto caste aty…ta zbukuronte me lulet që i kish sjellë ai…të vishej me fustanin që i pëlqente atij…dhe pastaj..nën dritën e qirinjve të premtuar të bënin dashuri si kurrë ndonjeherë më parë…”

Një lëvizje e beftë e djaloshit e kish përmëndur nga ajo parajsë kujtimesh . I kish ardhur inat që ai e kish parë të buzëqeshur. Edhe ai kish buzeqeshur…më saktë…sytë e tij nuk kishin ndricimin e verbër të fillimit…Kishin një tjetër ndricim…Më njerëzor…Më ftues…
Por nënqeshja që kish pasuar atë buzëqeshje të papritur e kish zhveshur përsëri këtë imazh ndofta të paqenë , thjeshtë pjellë të dëshirës së gruas së re që Zoti ta dëgjonte përsëri lutjen e saj…
Kish nënqeshur…pa folur asnje fjalë…

Befas përsëri goja e errët e malit u shfaq për të dytën herë dhe për të dytën herë rrapëllima kumboi në tërë qënjen e saj duke e bërë të përjetonte atë që nuk kish ndodhur më parë..e që do ndodhte tani…

Tuneli i dytë ishte fare i vogël…As edhe një puthje nuk mund të jepej tamam në ato sekonda të pakta errësire…Këtë gjë ai e dinte mirë, por mesa dukej e dinte edhe gruaja e re e cila cuditërisht e kaloi qetësisht këtë shans të dytë të asaj që e kish quajtur destin…

Kish hedhur vështrimin nga dritarja…Lugina qe shtrihej në dy anët e shinave dhe dy kodra që shfaqeshin diku larg në të dy anët e tyre i kishin ngjasuar gruas së re cuditërisht me një trup të shtrirë femre…me kofshët e hapura…me gjinjtë e bëshëm…mes së ciles depërtontë rënkueshëm ai tren i vjetër mallrash…Një grua që gjithsesi dukej e nënshtruar dhe në pritje…Silueta e djaloshit ezmer dukej sikur e ndihmonte në këtë përfytyrim…Përdhunues i dhunshëm…i ashper..i zhurmshëm…renkues si treni i hekurt…por jo i vjetër si ai…
Në të vërtetë djaloshi nuk kish shfaqur asgjë të dhunshme..asgjë të ashpër…asgjë të frikshme vec atyre fjalive tronditëse të atij fillim që asaj i dukej sikur kish ndodhur shumë kohë më parë…dikur në një të kaluar të largët e të parrezikshme tashmë…

Për herë të parë e kish parë djaloshin disa ditë më parë kur kishin udhëtuar në të njëjtin autobus…Kjo kish ndodhur dy herë dhe në të dy rastet djaloshi kish qenë i qeshur dhe i sjellshëm në ato pak fjalë që kishin shkëmbyer…Madje në mëndjen e saj ajo e kishte quajtur të këndshëm dhe simpatik…

Por tani në tërë këtë orë të pafund udhëtimi ai nuk kish folur asnjë fjalë të vetme. Do kish dashur të fliste me të. Të përballej me atë që nuk dinte…atë të panjohurën torturuese…Ideja se ai donte ta përdhunonte atë i deshifrohej në disa caste si një dëshirë normale e nje mashkulli për ta zotëruar gruan e re trupbrishtë. Pra…ai e dëshironte atë. E deshironte dhe…aty…mes atij vagoni të pistë…
Atë ditë..pikërisht atë ditë ndjehej e dëshiruar nga dy përsonat më të skajshëm të universit të saj erotik, nga ai, bashkëshorti i saj, njeriu që ajo njihte më shumë se cdokënd tjetër,njeriu që do ishte bashkëudhëtari i saj i përjetshëm dhe nga ky djalosh këtu, një i panjohur i parëndësishëm në jetën e saj, një njeri që ndoshta nuk do e shihte më kurrë në jetë…
Ajo kurrë nuk i ish dhënë një të panjohuri…madje as edhe ndonjë të njohuri…I shoqi kish qenë i vetmi mashkull i jetës së saj të deriatëhershme…
Netëve të vetmuara mes epshesh kish masturbuar me imazhe burrash të panjohur, zakonisht tipa të fuqishëm dhe muskulozë si ky djaloshi këtu të cilët e kishin trajtuar ashtu sic nuk ishte trajtuar kurrë nga i shoqi, si një kurvë të bindur , të gatshme e të nënshtruar ndaj fuqisë mashkullore që fantazia e saj e materializonte ne organe të mëdhenj e të fortë dhe në gjokse të dirsur leshatorë…

Djaloshi vazhdonte cigarepirjen e tij me sytë ngulur pikërisht andej nga do të shfaqej goja e fundit e malit…Ajo gojë nga e cila gruaja e re do të dilte në mos e kafshuar, e ndryshuar përjetë…

Cuditërsht nuk i ish lutur më Zotit…ndërsa goja e betontë mes malit ish shfaqur me tërë urinë e saj…Rrapëllima shurdhuese tashmë nuk e godiste në stomak, por diku , në fundbarkun e saj…Sytë i kish ngulur te dritëz e cigares së djaloshit…Ajo akoma vazhdonte të lëvizte sëbashku me dorën e tij…ndërsa treni ishte penetruar tërësisht në atë vaginë malore që kundër tërë strukturave anatomike udhëhiqte drejt trupit, nën gjinjtë - kodra dhe më pas drejt gojës së asaj femre me të cilën i kishte përngjasuar lugina mes malesh gruas së re….

Dikur ajo levizi…bëri ca hapa mes errësirës…ndaloi një cast…por cigarja vazhdonte të flakëzonte në dorën e atij tjetrit….U perpoq të bënte zhurmë, një zhurmë sa për ti tërhequr vëmëndjen djaloshit dhe cigares së tij…por më kot. Rapëllima kish marrë tonet rënkimtare të malit të përdhunuar keqaz…
Instinktivisht kish pëshpëritur “O Zot…mbromë….mbromë nga…”…Nuk e dinte tashmë se nga se duhet ta mbronte ai Zot që e kish mbrojtur dy herë më parë…
E pashpresë gruaja e re ishte mbledhur në qoshen e vagonit duke mallkuar zhurmën e llahtarshme…Kish filluar ta urrente këtë tunel tashmë…më shumë se sa në fillim, por jo për të njëjtën arësye…

Penetrimi i malit kish mbaruar…Kish qenë më i dhimbshëm se penetrimi i një virgjëreshe…Treni i kish mbaruar tre orgazmat e tij të rutinës…Përtej shfaqej qyteti…

Gruaja e re nuk donte ta besonte që ai tunel i fundit kish mbaruar aq shpejt…Ashtu sic ishte…me kokën e fshehur pas gjunjëve te saj të mbledhur kish qëndruar edhe për disa minuta akoma në atë ëndërrmakth të pazakontë….
Papritur treni kish ndalur…
“Zonje arritëm…Mirupafshim!”…
Kur kish ngritur kokën ai nuk ishte më aty…Ish zhdukur si me magji…Perdhe dukej vetëm një mbeturinë e cigares së tij të sapohedhur…Tymi që akoma dilte prej saj ishte e vetmja gjurmë e tij…Ish ngritur e trullosur dhe akoma më e trullosur ish vërsulur mbi atë bisht cigareje dhe e kish thithur tërë afsh…Pastaj kish shkruar te dritarja e vetme e vagonit…ish mbështetur ca caste aty ku ish mbështetur ai…kish flakur jashtë mbeturinën e tij në trajtë cigareje…dhe..kish zbritur e qetë shkallët e hekurta…

Diku…te vëndi i zakonshëm e priste i shoqi…U përqafuan më fort se zakonisht…lulet ranë përdhe…u puthën plot mall, por atë natë në shtrat…nuk kishin bërë dashuri…
Ajo nuk kish dashur.

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:20 pm

MUZGJE TË NGRIRË - tregim

Shumë vjet kanë kaluar që nga takimi ynë i fundit. Nga ndarja jonë. Shumë gjëra kanë ndryshuar në këto vjet. Unë s’jam më ai që mban mend ti. Flokët më janë rralluar dhe thinjur, por besoj se vazhdoj të jem akoma tërheqës. Të paktën, kështu më thonë…
Djali ynë pas ca javësh mbush gjashtë vjec. I bukur dhe i zgjuar. Ai s’të njeh ty, ndonëse të ngjan shumë. Pyet vazhdimisht për ty, si ishe ti, a ishe e bukur dhe e mirë…Dhe unë, duke thithur cigaren, i tregoj historinë e një vajze të bukur që u bë një grua tërheqëse, te një gruaje tërheqëse që sa shkujdesur u bë nënë, të një nëne që mendjelehtësisht u bë përsëri vajzë…Këtu ai gjithmonë ma ndërpret rrëfimin tim e më pyet : “ Pse, babi, a bëhet nëna përsëri vajzë?” dhe më ngul vështrimin e syve të tij të kthjellët.
Do të doja t’i përgjigjesha , por nuk e di nëse do mundet të kuptojë që nganjëherë, në mes të ngricës së dimrit celin ca lule që mimozërisht ngatërrojnë stinën. “ Po mirë, babi, c’bëri pastaj ajo vajza?” “Nuk e di…” i përgjigjem pa patur frikë se mos e genjej. “ Ti gjithmonë “nuk e di” më thua!”, ankohet ai dhe e heq dockën e tij nga dora ime dhe vrapon gjoja sikur do të largohet nga unë. Bën ca hapa, ndalon, kthehet nga unë dhe më vështron në sy.
Edhe ti kështu ikje dikur, të kujtohet? Kur të ngacmoja me ndonjë fjalë, si të doja të të shihja sytë e bukur në caste zemërimi…
Ai kthehet sic ktheheshe ti dikur, më hidhet në qafë e me sytë e përlotur më pyet nëse e kam xhan. E shtërngoj fort në krahët e mi, rrotullohem disa herë me të në duar në mes të rrugës dhe e puth në flokët e butë dukë I pëshpëritur që e dua shumë, shumë, shumë. Ai kënaqet dhe duke më dhënë përsëri dockën vazhdon rrugën krah meje duke u përpjekur t’I bëjë hapat sa të mijtë…

Ti nuk e di se c’do të thotë të kesh në krah vazhdimisht në shëtitjet e mbrëmjes një fëmijë kurioz, jo për jashtëtokësorët, por për…nënën e tij të panjohur. Por ndoshta ti e di fort mirë c’do të thotë të mos e kesh prane atë fëmijë të panjohur, se kur u largove ti nga ai, ai ishte vecse disa muajsh, i pamundur për të të pyetur edhe ty : “Mami, a më ke shumë xhan?”…
Tashmë ai është rritur. Flet ëmbël. Pyet hidhur. Hesht mendueshëm.

A e kupton ti c’do të thotë “fëmijë i menduar” ? Para ca kohësh e dërgova në një kopësht të bukur plot vogëlushë të gëzuar dhe të lumtur. Një ditë prej ditësh, kur shkova ta marr, ai me të më parë mua u shkreh në vaj dhe mes lotësh më pyeti: “Të gjithë fëmijët e tjerë i marrin nënat e tyre, kurse mua më merr gjithmonë ti…Pse nuk vjen ajo të më marrë?”. Nuk e cova më në kopësht.
Një herë tjetër, ndërsa po luante në oborr të pallatit me moshatarët e tij një vajzë e pyeti “Po ti ku e ke mamin ?” Ai pasi u step një cast, iu përgjigj” Më ka vdekur…” dhe u kthye nga unë e më shkeli syrin…
Ti je sekreti i tij…e fshehta e tij brenguese që ai ia tregon vec heshtjes dhe pikëpyetjeve që mbushin parakohe trurin e tij të brishtë…
Kurrë nuk të shaj në sytë e fëmijës sonë, ndonëse mund të kisha dhjetra arësye për ta bërë këtë gjë, arësye që s’kanë të bëjnë me mua, por me pjellën tonë të mrekullueshme…
Cfarë do që të bësh, sido që të sillesh, edhe sikur të martohesh dhe të divorcohesh dhjetë herë ti përsëri do jesh nëna e tij. Nëna me të cilën ai dëshiron të krenohet si të gjithë fëmijët e botës…
Në ditëlindjen e tij ti mungon vazhdimisht, por jo dhurata jote : unë përgatis gjithmonë dy dhurata, një nga unë e një tjetër nga ty. Mbi “tënden” shkruaj “ Me shumë dashuri dhe mall nga mami yt!”…Ta shohësh sa gëzohet dhe lumturohet nga pakoja e gënjeshtërt…Kur e pyes se cfarë dhurate dëshiron t’i sjellë plaku i vitit të Ri, ai më përgjigjet “Mamin tim!”…

Edhe pak ditë vijnë Krishtlindjet, më pas viti i Ri…Ne i festonim bukur ato…E mban mënd ? Me dhurata…muzikë…dhe…dashuri në shtëpinë tonë të vogël të dikurshme…
Tani po bie dëborë. Një dëborë e butë dhe e ngathët, ndoshta e pasigurtë për mikpritjen që njerëzit e veshur trashë do t’i tregojnë. Njerëzit zakonisht e duan dëborën, lozin me të, rrokullisen shpenguar dhe akoma më shpengueshëm i flasin njëri tjetrit fjalë të ëmbëla dashurie që rënja e dëborës ua bën edhe më të kuptueshme e më të sinqerta…Gjithmonë kam pasur përshtypjen se në një ditë me dëborë është e vështirë t’i thuash të dashurës gënjeshtra.
Edhe ty të pëlqente shumë dëbora. Ndoshta për këtë arësye zgjodhe një ditë të nxehtë gushti për të më gënjyer…
Sidoqoftë…kanë kaluar kaq vjet që atëhere dhe mund të kesh ndrruar mendje për dëborën dhe gënjeshtren…

Fëmija ynë po qëllon me topa bore një grua të re e të bukur që po kalon prane nesh. Unë bëj sikur e qortoj tim bir dhe shikoj mirësjellshëm gruan e re. Është me të vërtetë e bukur dhe ndoshta edhe seksi, ndonëse është veshur me një qyrk të trashë dhe në kokë ka vënë një kapuc të zi e të leshtë, si ai që harruam dikur në stolat e një parku plot me pemë të dëborta…
Gruaja e re është larguar tashmë. Im bir më pyet “ Të pëlqeu ajo teta me kapele ?” dhe më qëllon edhe mua me një topth dëbore. Është xheloz si ti dhe te të gjitha femrat që rastis të shoqërohen me mua përpiqet të gjejë difekte në mënyrë që pastaj të ketë mundësi t’i shajë duke thënë “s’qënka hic e bukur!”…

Para nesh kalon një cift, me sa duket, të dashuruarish. Ata puthen në buzë për disa caste, ajo me sytë mbyllur dhe ai disi më i ndërgjegjshëm për praninë e njerëzve të tjerë pranë tyre. Im bir ndalon hapat dhe me duart në xhepa u afrohet të dashuruarve dhe i përfshin me kurreshtjen fëminore me vështrimin e tij kërkues…”Po mami kështu i mbyllte sytë kur e puthje? “
I përgjigjem duke pohuar me kokë dhe pasi i zgjas dorën vazhdojmë përsëri shëtitjen tonë të përnatëshme…

Ti nuk e njeh botën e një fëmije, sidomos të një fëmije pa nënë, sidomos të një fëmije që e di që diku larg, sidoqoftë, ka një nënë. Ai mban mend vec një imazh që muajt që ti ishe praën tij e fiksuan në kujtesën e tij të re.
Imazhin e një gruaje të bukur që i qëndronte pranë krevatit të vockël në një dhomë të mbushur plot e përplot me lodra, kukulla dhe muzikë…Ndër vite ai është mesuar me atë imazh…tashmë ai është rritur aq sa të kuptoje që një nënë mund të bëjë më shumë gjëra se sa të qëndruarit prane krevatit ku fle foshnja e saj e lumtur. Ti për shëmbull, mund ta merrje atë nga kopështi. Ti s’e kupton se sa e rëndësishme është kjo gjë për fëmijët. E përfytyron dot? Një fëmijë sheh se si vogëlushët e tjerë puthen dhe përkëdhelen nga nënat e tyre që plot dashuri dhe kurreshtje dëgjojnë se si e kanë kaluar paraditen vogëlushët e tyre, ndërkohë që mami i tij s’po vjen akoma. Ai nis e zemërohet me mamin e tij të vonuar dhe sytë i mbushen me lotë…Tani askush s’e ka mendjen te ai. Të gjithë nxitojnë të ikin në shtëpitë e tyre. Më në fund dikush thërret emrin e tij dhe ai vrapon me padurim drejt derës, me një lutje të pathënë kurrë me zë të lartë që pas derës së dhomës të shikojë…mamin e tij! Por jo…Edhe sot mami paska harruar të vijë. Përsëri ka ardhur babi…Ah ky babi….!
Dhe mami “harron” të vijë edhe nesër,edhe pasnesër, edhe të gjitha të pasnesërmet. Vjen një moment që ai e kupton që një nënë nuk mund të vonohet kaq gjatë. Që një nënë nuk mund të harrojë kaq gjatë…Dhe ai rebelohet ndaj kujtimit të asaj gruaje që dikur i qëndronte pranë krevatit të vockël, ai rebelohet ndaj teje, të vonuarës së përhershme…

Ti dhe unë jemi pjesë e lotit të tij, e lodrave të tij, e gjumit dhe ëndërrave të tij. Unë me praninë time dhe ti me mungesën tënde. Ai të do në mungesë, të shan në mungesë, të kërkon në mungesë, të harron në mungesë…
Ti do ta kuptosh këtë gjë kur një ditë përballë tij do të ndjesh lotët e nxehtë të rrokullisen faqeve të tua kur ai të të pyesë : “Ku ishe kaq shumë kohë, nënë?”…
Vërtet, c’bën tani ? Akoma fluturon në qiejt e pranverës trullosëse – shpikje universale e cdo flirti apo flutura budallackë iu afrua më shumë sec duhej flakës magjike të qiririt…?

Një herë bëra një shaka idiote me fëmijën tonë. Ndërsa po ecnim rrugës, papritmas ndalova dhe i tregova me gisht një grua që të ngjante ty dhe I thashë atij : “E sheh atë gruan atje? Ajo është mami jot…”
Ai vrapoi drejt saj dhe iu hodh pas trupit duke e përfshirë me krahët e tij të vegjël dhe duke fshehur fytyrën pas barkut të saj dhe e pyeti: “Vërtetë je mami im ti?”
Gruaja e panjohur i përkëdheli flokët dhe e pyeti “Pse nuk e njeh mamin tënd ti xhan i vogël?”…
U kthye te unë i përlotur dhe mu lut :”Të lutem , babi, thuaji mamit të kthehet! Të premtoj që do të qëndroj shumë urtë dhe do sillem mirë!”

U përpoqa ta bind që kthimi yt nuk është më në dorën time. As në tënden. U përpoqa t’i shpjegoj që rikthimet e vërteta nuk ekzistojnë. Se kur rikthehesh pak gjëra kanë mbetur ashtu sic ishin në castin e largimit. Se në rikthim mund të gjesh gjëra të reja që ndoshta nuk të pëlqejnë. Se rikthimet ngrihen në bazë të pendimit dhe nëse nesër do të të lindëte përsëri nevoja për një ikje tjetër a do kishte vallë vlerë pendimi …
Ai sigurisht nuk i kupton të gjitha këto, por sidoqoftë,kupton pjesën më të dhimbshme të ligjëratës sime. Që ti nuk mund të rikthehesh kurrë…A nuk është vërtetë e dhimbshme për një fëmijë që për herë të parë në jetën e tij ai të njihet me konceptin “kurre” që ka të bëjë me rikthimin e nënës së tij?

Pas ndarjes sonë jeta ime vazhdoi rrjedhën e saj të zakonshme, me ditë me diell, me ditë me shi…Sigurisht ka pasur edhe ditë të vecanta ku bukuria e jetës më ka hedhur në krahët e ndonjë dashurie apo dashuricke tjetër…Pas teje kam përjetuar edhe ndarje të tjera e pastaj i kam thënë vetes “ Kjo është jeta,,,perpiqu ta duash edhe kur ajo duket sikur nuk të përfill!”
Se jeta nuk ka vec një të ardhme…Cdo e nesërme është një e ardhme..nganjëherë të ardhmet janë aq të ngjashme me të shkuarën, por kjo nuk më trishton, përkundrazi, më pëlqen…Të gjesh te e nesërmja që mund të jetë një dashuri e re, hovet dhe pasionet e dashurive të shkuara, të suksesshme dhe të dështuara, atë pjesë të vetvetes që e kishe kujtuar të humbur përjetë….a nuk është një mrekulli…?

Tani që po shkruaj këto rreshta më duket se kam hyrë bashkë me tim bir në Luna Park…ne Lodrën e Labirintheve ku hymë bashkë dikur…
Ti e humbje shumë lehtë rrugën…të kujtohet? Ta merrnin mendjen ato guva dhe korridore me drita magjepsëse dhe ti e tunduar nga e panjohura që të priste në to e lëshoje veten në atë mister rozë dhe hapat e tu humbisnin thellë tyre…Më pas unë vija e të kërkoja. Të gjeja të hutuar para një porte ku lexonte: “Futu ketu dhe tako lumturinë!”. Të therrisja, por ti humbisje pas saj…Dhe une humbisja pas teje…Por gjithmonë u përballëm me dyer të reja…me emra joshës…Më në fund u gjenda para një muri të ashpër ku dikush dëshpërimisht kish shkruar :”O Zot, pse më gënjeve?”
Më pas arrita edhe une, jo në kërkim të lumturisë, por në kërkim tënd. Të putha fort, shumë fort, e mban mënd ? Dhe ti more kurajo nga ajo puthje dhe vrapove përsëri drejt daljes. Përsëri dyer të panumërta para nesh…përsëri emra joshës…Labirinthi i Kënaqësisë,…i Pasurisë…i Magjisë Dashurore…i Lumturisë së Përjetëshme…
Ishte edhe një labyrinth tjetër…I Kotësisë…
Unë hyra atje dhe dola shumë shpejt përjashtë…në ajrin e pastër…ndërsa ti u vonove shumë….
Kur më në fund te dera e Labirintheve u shfaq fytyra jote, pashë se ishe tërësisht e rraskapitur dhe e frikësuar…Kurrë më pas nuk të sugjerova ta provoje edhe një herë atë lodër zhgënjyese tundimplotë…

Edhe tani, mes labirinthit të pafund të pyetjeve të fëmijës sonë, shoh para meje dyer, dyer të panumërta ku trokas pa pushim në kërkim të një të panjohure aq të njohur…E panjohur për të, e njohur për mua…
Dyer ku unë nuk dua të trokas më, dyer ku im bir troket me shpresën e madhe se pas tyre nuk do t’i shfaqet fjala vrastare “kurre”.
Nuk e di se c’dyer hap ti tani…Një gjë e di mirë…Pas tyre nuk do të shfaqet kurrë fytyra ime, por hija e saj, sic të shfaqet në gjumin e trazuar prane atyre që labirinthet e jetës t’i vunë përpara për të ta bërë më të lehtë ikjen drejt një bote tjetër, ku lumturia të shfaqet pas derës së parë, pas të trokiturës së parë, aq lehtë, me krahë fluturash budallacka që s’dinë se cfarë kërkojnë…
Mos u frikëso nga hija ime….Nuk është flaka e qiririt….Është hija e saj që nuk të djeg, por që si një ëngjëll mbrojtës do të qëndrojë pas të gjitha dyerve që ti të mos humbësh më udhën, sic humbe udhën tonë të vjetër….

( fund)

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:21 pm

TE DIVORCUARIT- tregim

Ishte i pari seks që po bënin që pas ndarjes së tyre vite më parë. Ai ishte zhveshur i pari gjatë kohës që ajo kish hyrë në banjë për të urinuar. Kish hequr me rrëmbim këmishën dhe këpucët, pastaj pantallonat dhe mbathjet që i kish flakur shkujdesur diku mbi një karrige të vjetër. Nxitimthi kish hyrë në shtrat,si të dëshironte që ajo të mos shikonte trupin e tij të deformuar nga të dhjamosurit, leshin e gjoksit tërësisht të thinjur dhe barkun e neveritshëm që i rëndonte aq shëmtuar mbi gjenitalet. Këto të fundit, ashtu sic ishte shtrirë, pothuajse nuk i dukeshin fare. Para se të mbulohej me carcaf nuk kishte harruar të fikte edhe dritën. Kish mbyllur sytë.
Pas ca castesh ishte dëgjuar zhurma e sifonit në banjë dhe e kish marrë me mend se po t’i kish hapur sytë në ato caste, do ta kish parë atë të ndrojtur e të pasigurtë për atë që do të bënte atë natë pas kaq shumë vjet ndarjeje. I kish ardhur mirë nga ky përfytyrim që ndoshta do t’i falte asaj një farë zonjëllëku, një farë respekti që ajo do t’i tregonte atij,ashtu e mpirë te pragu i derës.
Në fakt ishte zhgënjyer keqaz. Ajo kish qëndruar në mes të dhomës dhe kish filluar të zhvishej krejt natyrshëm, sic ish zhveshur cdo mbrëmje në tërë ato vite të gjata e të largëta të martesës së tyre të gjymtuar deri në invaliditet…
Pasi kish hequr edhe ato që zakonisht hiqen të fundit, mbathjet, ajo kish ndezur dritën, ish kthyer nga ai që me sytë e skuqur po e ndiqte në dukje indiferent dhe e kish pyetur e qetë:”Si të dukem?”
Buzëqeshja e saj vërtetonte më së miri se, jo vetëm që pasiguria nuk mund të zinte vend mbi atë krijesë të këndëshme, por edhe që ishte tepër e sigurtë për suksesin e pamjes që servirte. Si dikur, e buzëqeshur, me flokët e bukur lëshuar mbi gjinjtë e plotë e mbi shpatullat e lëmuara duke u tundur aq femërisht mbi këmbët e hijshme.
Ai kish buzëqeshur disi i sforcuar. I kish ardhur inat që edhe pas kaq vitesh ajo ishte përsëri tërheqëse dhe sexy si një vajzë e re. Përpjekja e tij për të gjetur shenja mplakjeje në atë trup dyzetëvjecareje kish përfunduar në dështim të plotë. Megjithatë ishte ngushëlluar nga fakti që atë natë ajo do të ishte e tija dhe seksi i saj do t’i përkiste përsëri atij.
Ndërsa ajo ishte afruar drejt shtratit, ai kish vënë re se pubisi i saj ish rruar me kujdes në formën e një trekëndëshi.
“Ndoshta ai tjetri është mësues gjeometrie ose në rastin më të mirë,ndonjë piktor kubist…”, kish menduar në heshtje. Më mirë të kish qenë mësues ai tjetri. Kështu së paku do të ngushëllohej disi nga ideja që mësuesit në përgjithësi janë qënje ordinere e të përgjithshme,kilja e të cilëve kushton fare pak. Sa kushton? Një trekëndësh lesh.
“Fike dritën!”, kish murmuritur, ndërsa i kish bërë vend në shtratin e ngushtë. Pas ca castesh, lakuriq dhe të etur për njëri-tjetrin, kishin hyrë në labirinthet e lodrës erotike, të ndricuar herë nga djersa që bulëzonte mes gjinjve të saj e herë nga rënkimet e tij…Ishin puthur një copë herë të mirë. Më pas duart e tij kishin nisur të përkëdhelnin atë trup drithëronjës që fërkohej ritmikisht mbi trupin e tij të dhjamosur. Ajo kish ndjerë organin e tij të ngrohtë të pulsonte midis shalëve të saja dhe ishte pozicionuar ashtu sic kish bërë me mijëra herë me atë burrë,pikërisht ashtu sic i pëlqente atij, e ulur mbi atë gjë të mishtë e të fortë, si të donte ta mbyste,ta këpuste e më pas…ta mëshironte në qurravitjen e tij aq të dëshirueshme, aq të dhimbshme, aq rënkuese…
E shkëputur tërësisht nga toka, ajo kish ndjerë fluturimin e qënjes së saj nëpër labirinthet rozë të fantazisë dhe kur arriti diku, në njërin nga skajet e atyre udhëve magjike, pikërisht aty ku strukej mendimi “ai është i imi”, pikërisht aty, ajo ish lëshuar e tëra…Vetvetja s’ish më e saj. Natyrisht as e tij. Sigurisht as e atij tjetrit. Prej disa castesh ajo i përkiste një gjendjeje kondensimi shpirtëror pas takimit me idenë e largët dhe të ftohtë “ai është i imi”. Një gjëndje nga e cila nuk dilte dot dhe as që donte të dilte. Ai ishte atje, poshtë saj. Rënkues dhe i nënshtruar. C’mund të kërkonte më shumë nga një burrë? Aq më tepër nga ish bashkëshorti i saj…

Ndërkohë, ai, për cudi, shpirtërisht ishte mëse esëll. Ish përpjekur të hipte, si dikur,mbi qilimin magjik të fantazisë dhe të fluturonte,të harronte, të dehej me atë trup epshor e ndoshta të arrinte edhe ai atje, tek skaji ku prehen njëkohësisht trupi dhe shpirti, në atë ferr aq të këndshëm ku edhe më i virtytshmi do të hynte kokëulur e plot dëshirë…
Dikur, shumë vite më parë, në fantazinë e tij erotike ajo përpiqej ta tradhëtonte vazhdimisht me ushtarë, të burgosur, bujq apo djelmosha shpatullgjërë, por në castin e fundit ajo kthehej tek ai, ashtu e ndezur nga epshet, duke e djegur atë vetë në zjarrin e orgazmave të njëpasnjëshme, nën rënkimet dhe klithmat që të kujtonin një luftë për jetë a vdekje në mes të dy bishave të egra e të verbëra…
Tashmë ai e dinte fort mirë që larg fantazive, ajo e kish tradhëtuar,e kish braktisur për një tjetër, (o Zot,jo me piktorin kubist apo pubist!) dhe pikërisht këtu ajo lojë fantastike e trurit ndërpritej, tretej dhe shndërrohej në një të vërtetë të frikshme që e kish torturuar vite e vite me rradhë. Një impotencë jo e organit, por e trurit të tij të lodhur nga mijëra “pse?”.
Kështu i kish ndodhur edhe atë natë. Gjithshka kish shkuar deri tek skaji i lartpërmendur e pastaj gjithshka ishte rrëzuar mbi atë shtrat, ku njëra po rifitonte një betejë të humbur vite më parë, ndërsa tjetri duke u përpjekur të rifitonte atë që s’rifitohesh më…Atë që tashmë thjeshtë falesh.

Ideja se në atë përleshje epshi dhe ndjenjash atij do t’i falesh, do t’i dhurohej dicka kish nisur ta torturonte që në castet e para të asaj agonie rozë.
“Përse s’u prishe?”, e kish përmendur zëri i saj. Ai nuk ish përgjigjur. Ish ngritur dhe kish ndezur një cigare. Pastaj ishte shtrirë përsëri pranë saj.
“C’punë bën ai?”. Kish pyetur si të kish dashur t’i tregonte asaj se tashmë shumë gjëra ishte më e lehtë të thuheshin.
“Pse s’u prishe?”. Këtë herë pyetja e saj i erdhi si një gozhdë e ndryshkur, e shkelur në ecjen e tij të shkujdesur.
“S’të josh më?”
Ai kish thithur cigaren fort dhe me sytë e drejtuar jashtë dritares, diku në qiell, kish menduar se ndoshta do të kish qenë më mirë të mos ndodhte ajo që ndodhi, ajo që po ndodhte, ajo që s’ndodhi.Të paktën të mos ishin takuar. Për vite me rradhë kish ëndërruar për të, kish qarë, kish sharë atë dhe veten. Kohët e fundit nuk shante më. Ishte bindur për faktin e thjeshtë se gjërat kanë një destin që sado të përpiqesh nuk e ndryshon dot. E kish mësuar veten me të vërtetën e egër se , në raport me gjërat që nuk vareshin prej tij, ai s’ishte gjë tjetër vecse një i huaj, një lloj spektatori i heshtur që mund të duartrokiste apo të shante vetëm në heshtje, një heshtje që i përkiste vetëm atij dhe pamundësisë për të ndryshuar rrjedhën e gjërave.
Shpesh gjatë viteve të fundit ish ndjerë i mjerë, cuditërisht, edhe kur kish qenë i gëzuar apo mes castesh lumturie kalimtare. Kjo sepse e kish kuptuar që në fund të fundit nuk mund të shmangte kurrë të qënurit vetëm, i vetëm apo i vetmuar midis turmës së zhurmshme të njerëzve.
“Nuk po më përgjigjesh, i dashur!”. Zëri i saj ishte i qetë, por kërkues. Duhej patjetër një pohim i tij që ajo “ai është i imi” të fluturonte përsëri në skajin rozë.
“Ngrihemi!”, kish folur pa e kthyer kokën.
Ishin veshur si të zemëruar. Në heshtje. Dy-tri here kish nisur të këndonte nëpër dhëmbë një motiv të lehtë, por në atë qetësi që sundonte dhomën e kish kuptuar që ajo mërmërimë kish patur dicka cingruese, acaruese, ndoshta të papranueshme. Ndaj kish heshtur.

Pas disa minutash ishin në makinën e tij. Më vonë,tek rufisnin kakaon e ngrohtë me qumësht në një bar luksoz, ishin ndjerë më të qetë. Një copë herë të mirë kishin heshtur dhe kishin vështruar klientët që hynin e dilnin zhurmshëm, vajzat simpatike që shërbenin dhe ca palma të vogla që zbukuronin hyrjen e barit. Pastaj kishin vështruar njëri-tjetrin.
Asaj i kishte ardhur keq për plakjen e tij të parakohëshme. Një ndjenjë faji e kish pushtuar të tërën kur kish menduar që një pjesë e madhe e kësaj plakjeje nuk i përkiste kalimit të viteve, por asaj vetë.Kish dashur ta përqafonte me dhëmbshuri, ta përkëdhelte në flokët e thinjur, t’ia puthte duart fisnike, ta afronte atë fytyrë të trishtuar në gjoksin e saj, si për t’i thënë një “më fal!” të munguar, si për t’i dhënë pak nga rinia e saj,nga rrahjet e zemrës së saj që pas kaq vitesh po përjetonte një lloj aritmie që i ngjante asaj të adoleshentëve para një takimi…
“C’punë bën ai?”, kish thyer heshtjen zëri i tij.
“Piktor.”, ish përgjigjur ajo pa e parë në sy.
“Piktor???”.
Kish nënqeshur hidhurazi dhe kish ndezur një cigare. Në fantazinë e tij ajo kurrë s’kish tentuar të shkonte me piktorë apo qënje inteligjente në përgjithësi. Ish ndjerë përsëri i mjerë. Një mjerim që s’kish asgjë fisnike apo altruiste. Një mjerim që i kish ngjarë më shumë një urrejtjeje për atë tjetrin, e para urrejtje pas kaq vitesh. Më pas ky mjerim kish marrë tonet e një zilie dhe ai e kish ndjerë veten më të lehtësuar që ai fluks urrejtjeje kish ikur aq shpejt, si një fosile që zhduket nga duart duke na lënë mes gishtërinjve pluhur, pak nga pluhuri i kohës,i pamjaftueshëm për restaurimin e saj…
Ndërsa kish thithur me afsh cigaren, i kish hedhur sytë përsëri mbi të. Ja ku ish ajo, e bukur, sexy, e vetësigurtë si të gjitha dyzetëvjecaret që më në fund arrijnë në atë moment jetësor ku mund të qëndrojnë të qeta përballë ndërgjegjes, pa patur frikë nga trokitjet e së shkuarës mbi të nesërmen…
Për herë të parë pas kaq vitesh ai e kish kuptuar që tashmë ajo ishte një e huaj që shpirtërisht i përkiste atij tjetrit, piktorit kubist, gjurmët e të cilit ai i kish parandjerë duke parë pubisin e rruar trekëndësh, më të dybrinjënjëshëm nga sa duhej.
Grua piktori. E kish përfytyruar se si mund të pozonte ajo para të shoqit pubist,se si ai mund ta përkëdhelte atë krijesë nudo me penelin e tij, se si mund të përlyheshin me bojërat, se si mund të shkriheshin gazit, se si mund të putheshin e bënin dashuri përdhe, midis dhjetra kutive me bojë e penela, telajo, ku ai netëve do të kish hedhur copa kofshësh, gjinjsh, supesh apo thjeshtë trekëndëshin e zi të dybrinjënjëshëm, si për të ndihmuar një orgazëm të vonuar e aq të pritur…
Me realizmin që e kish karakterizuar gjithë jetës ai e kish kuptuar tashmë që para tij nuk qëndronte më ish gruaja e tij, por gruaja e atij tjetrit, femra e atij tjetrit, me të cilën ai vetë s’mund të bënte asgjë, ndërsa ai tjetri, piktori, po të donte edhe mund të mos e pikturonte, pa e humbur të drejtën ta quante “e imja”.
Kurrë nuk e kish vënë në dyshim që dashuria dhe urrejtja i kishin nënproduktet të njëjta: xhelozia, zilia dhe një dëshirë e papërballueshme për të zotëruar qoftë edhe për një cast shkakun e këtyre ndjenjave sa fisnike, aq edhe primitive. Ndërkohë ish bindur edhe më shumë që ajo ish për të një e huaj, duke parë që shumë gjëra mbi trupin e saj ishin gjëra që nuk kishin lidhje me guston e tij: flokët e ngjyer, një gjerdan floriri mbi qafë, disa unaza në gishtërinjtë e hollë. E mbi të gjitha ai fustan dekolte gurkali. Në tërë jetën e tyre bashkëshortore ajo s’kish veshur kurrë ndonjë gjë ngjyrë gurkali. Kish qeshur hidhur duke menduar që sikur t’i kishte dhuruar një fustan në atë ngjyrë,ndoshta ajo s’do të ishte larguar kurrë nga ai…
Megjithatë po i pëlqente kjo grua që kish përpara. Sa më shumë që gjente në të detaje të reja, shenja të gustos së atij tjetrit, aq më shumë bindej që ajo s’i përkiste
më atij, aq më shumë donte ta zotëronte atë grua piktori.
“A je e lumtur me atë trap?”, kish pyetur përsëri.
Ajo kish rrudhur vetullat me të dëgjuar fjalën “trap”.
“Nuk është trap.Dhe….jam e lumtur më në fund!”
“Sidoqoftë, prano ngushëllimet e mia për lumturinë tënde familjare!”, kish vazhduar të tallej, i vetësigurtë pas kaq orësh mjerimi dhe inferioriteti para asaj krijese të bukur e tërheqëse që pa u turpëruar aspak i kish pohuar lumturinë e saj.
“Atëhere përse erdhe?”.
“Doja të të shihja.”

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:21 pm

Ish ndjerë i mikluar nga përgjigja e saj. Pra, gruaja e piktorit dëshironte ta shihte,ta takonte, të shtrihej e të bënte dashuri me të. Në fakt ajo vazhdonte të ishte tërheqëse për të. Këtë e kish ndjerë i pari vështrimi i tij që s’bënte gjë tjetër vecse përkëdhelte tërë qënjen e saj, në atë shëtitje pas vitesh mbi sytë, buzët dhe këmbët e saja që i zbuloheshin aq ethshëm në të carën e gjatë të fustanit.
Aty për aty i kish lindur përsëri urrejtja, jo për atë, por për piktorin e saj.
I kish qëlluar edhe herë të tjera të urrente dikë që s’e njihte e që s’e kish parë kurrë në jetë. Përgjithësisht kishin qenë vrasës dhe politikanë. Por kësaj rradhe ai po urrente një piktor, ndoshta të talentuar e të suksesshëm. Më të suksesshëm se ai. E dinte mirë që shpesh suksesi ishte dicka tepër e vogël,shpesh e pakapshme,që vërtitet në jetën tonë herë si një ëndërr, herë si një fjalë, herë si një grua e që ne nuk e dimë që vërtitet pikërisht nën hundën tonë, i padukshëm e i heshtur në pritje të vëmëndjes që dikushi mund t’ia falë aq shpejt e menjëherë. Mos vallë këtë sukses-grua ai e kish pasë dënuar me mosvëmëndje? Mos vallë vitet që kishin kaluar bashkë kishin qenë pikërisht suksesi dhe ai s’e kish ditur? Apo vallë, kjo grua ishte shndërruar në sukses me të rënë në duart e bojatisura të atij tjetrit?
Tani para tij qëndronte suksesi i atij tjetrit, më saktë,mossuksesi i tij. Dështimi i tij. Ajo vazhdonte të qëndronte para tij si një pikturë erotike që ai dëshironte ta shqyente, ta griste, ta dhunonte në mënyrë që ai tjetri të mos kishte më me se të mburrej.
E kish njohur për vite me rradhë pushtetin e asaj gruaje dhe e kish marrë me mënd se si do të qurravitej piktori i saj kur të kuptonte se në krijimin e asaj kreature arti kishin kontribuar edhe të tjerë. Dhe më e tmerrshmja, ai nga autor i saj do të shndërrohej, qoftë edhe për pak caste, në një humbës të saj, një humbës kubist i trishtuar që në mungesë të kreaturës sexy do të vizatonte vec trekëndësha të zinj të dybrinjënjëshëm ose në rastin më të keq, ovale ngjyrë rozë mbi një sfond të errët…
Që duhet t’i shkaktonte vuajtje atij tjetrit kjo nuk vihej më në dyshim. Edhe vetë organi i tij ishte i sigurtë se gjithshka kish arritur në skajin e fundit, në zgripin e fundit, vështrimet, biseda, gotat bosh dhe dëshira e ethëshme për t’i dhunuar suksesin atij tjetrit.
“C’po mendon?”.
Sytë e saj të mëdhenj ishin drejtuar nga ai. Eksplorues, të bukur ku vendin e qetësisë dhe indiferencës së mëparëshme e kish zënë një lloj zhbirimi që ai e kish deshifruar si një dëshirë të saj për të mos luftuar më, si një “u bë c’u bë,tani le të mbetemi miq!”.
“Ikim!”
Kish paguar dhe pasi i kish hapur rrugën asaj, e kish ndjekur pas mes për mes lokalit të zhurmshëm drejt daljes.
Ishin orët e para të mëngjezit dhe ajri i ftohtë e i pastër, duke hyrë befas në mushkëritë e tyre, u krijoi idenë se midis tyre, tani e tutje, gjithshka do të ishte e ftohtë,por e pastër,dicka e kristaltë që ata kurrë nuk do ta zotëronin, por thjesht do ta vështronin me kërshëri.
Ai e kish ndjerë që sa më shumë i afroheshin stacionit të trenit ku ajo do të hipte,aq më shumë rëndohej nga afrimi i castit të fundit.Do të përqafoheshin,ndoshta ajo do ta puthte, do t’i thoshte “natën e mirë” e do të humbiste mes pasagjerëve të tjerë për t’u shfaqur pas pak castesh në njërën nga dritaret e trenit.Treni do të nisej dhe një dorë e vogël do ta përshëndeste, ndërsa vështrimi i saj do ta spërkaste me pak trishtim gri.
Deri këtu kish mundur të përfytyronte. Për më tej imagjinata nuk i premtonte vecse dicka të paqartë,në ngjyrë gri, si një thinjë apo hi cigareje, dicka që me siguri do të ishte e tmerrshme.Tmerri qëndronte në atë që ai s’ishte i zoti të imagjinonte më tej.
Gjithshka këputej pikërisht në castin kur treni do të fillonte të largohej sëbashku me “natën e mirë”-n e saj, si edhe me atë spërkatje të trishtë syri…Më pas, ndoshta pas një ore, ajo do të arrinte atje, në studion e piktorit të saj dhe mes epshesh do të bënin dashuri të cmëndur, sic ndodh rëndom në orët e para të mëngjezit.
Kishte frenuar për të mos shtypur një mace. Nuk kish qenë e zezë. Pasi kish sharë nëpër dhëmbë, kish ndezur një cigare tjetër. Ishin fare pranë stacionit që ndricohej nga ca drita të verdha e të zbehta që i kishin ngjasuar me copëza hëne që ndoshta ai piktori i saj i kish vënë aty për t’ia bërë më të lehtë kthimin asaj. Përsëri piktori. Kish ndjerë përsëri shtërngimin e urrejtjes.
Që të urrente një të panjohur ishte dicka e cuditshme deri-diku, por që ta urrente dy herë brenda pak orëve kjo kish qenë lodhëse. Dicka brenda tij kish nisur t’i thoshte se kubisti e meritonte një ndëshkim të vogël, ndoshta edhe ajo, gruaja e tij pubiste, ndoshta pikërisht pubisi i saj trekëndësh duhej ndëshkuar, plagosur, deformuar në mënyrë të pariparueshme, sic mund të grisim një pikturë.
Ai trekëndësh i zi leshi, vepër e tjetrit, duhej cbërë. Le ta kuptonte piktori që vepra e tij nuk ishte edhe aq origjinale, aq e tij. Le ta kuptonte ai që shpesh në jetë gjëra tepër të rëndësishme peshojnë sa një trekëndësh i zi leshi. Fundja le të tregohej tolerant ai farë piktori e të lyente e të vizatonte trekëndësha të tjerë të dybrinjënjëshëm ku të donte mbi trupin e saj. Po të dëshironte, edhe atje në qendër të gravitetit ku pas pak duhej të ndodhte ndëshkimi…
Ai ish kthyer nga ajo dhe duke e vështruar me ngulm e kish pyetur:
“Ke qejf?”
“Ku?”
“Këtu!”.
Disa caste më vonë ajo kish ndjerë t’i lageshin kofshët e lëmuara dhe vithet nga sperma e tij e ngrohtë që ai ia kishte përhapur dhe lyer me qetësi, si një lloj anestezie para operacionit të dhimbshëm. Kish vënë pastaj buzët mbi pubisin dybrinjënjëshëm dhe duke e kafshuar lehtë kish ndjerë një emergjencë të llahtarshme për ta shqyer me dhëmbët e tij atë masë të errët e të ngrohtë që atij kurrë s’i kish shkuar ndërmënd se pas kaq vitesh do të luante edhe rolin e një tryeze trekëndëshe, ku tre vetë bisedonin vazhdimisht, pa qenë kurrë që të tre të pranishëm, gjë që ishte pasqyruar edhe në guston e njëanëshme për formën dybrinjënjëshe të kësaj tryeze leshtërisht të mishtë.
Në të vërtetë nuk kish ndodhur asgjë e dhimbshme. Seksbërja e tyre kishte mbaruar me sukses të plotë…
Ishin veshur përsëri dhe kishin ndezur nga një cigare tjetër.
“Pas pak do të shkosh te ai,ëëë?”
“Ëhë!”
“Dua të më bësh një nder,të lutem!”
“Fol,shpirt!”
“Rruaje atë trekëndësh të zi e te dybrinjënjëshëm në pubisin tënd!Jepi cfarë forme të duash, vec atë jo! Hape kroskotin. Ka një makinë rroje aty.Të lutem tani,shpejt! Mos më keqkupto! Duhet!”
Ca caste dëgjuan zhaurimën e qimeve që priteshin e më pas pubisi kish ndrirë i bardhë, si një penelatë që nata e kish hedhur me dorën e hënës pikërisht atje ku u krye sakrilegji…
Nuk kish qenë shumë e vështirë të prishej ajo gjeometri gjenitale e zezë që piktori, sipas mëndjes së tjetrit, e kish lënë si një lloj tabele “Ndalim qarkullimi!” të trafikut rrugor.Ndëshkimi më në fund ish kryer.Ai e kish ndjerë triumfin si dicka që i kish ndalur në cepat e buzëve të tij duke ndërtuar te këto të fundit një nënqeshje që ai e kish parë të arësyeshme ta zgjaste vetëm një cast.Gjithnjë kish qenë i mendimnit që kalimi nga një gjëndje shpirtërore në tjetrën duhet të zgjaste vec një cast. Dashuria, urrejtja, xhelozia, tradhëtia ,hakmarrj a. Nëse do të zgjasnin më shumë ato do të ktheheshin në një ankth që në fund të fundit të hedhin në mëshirën e stërzgjatur të dilemave shumëvjecare…
Nuk kish dashur kurrë ta varfëronte jetën e tij në atë mënyrë që castet të përsëriteshin aq te njëjtë me rregullsinë e semaforëve udhëve të jetës.
Ajo do të shkonte në shtëpi dhe piktori do të squllej i tëri nga trishtimi kur të shihte se asaj i kish humbur hajmalia e tij e zezë,për të cilën ai, pubisti-kubist, kish harxhuar orë të tëra vëzhgimi gjatë seksbërjeve të rradhës…
Pas pak do të ndaheshin.
“U kënaqe?” e kish pyetur ajo duke e parë me ngulm.
“Po.” Ish përgjigjur ai pa e fshehur kënaqësinë.
“Do të habitet piktori yt…!”, kish shtuar me kërshëri.
“Ndoshta…”
U puthën dhe u ndanë pa thënë “natën e mirë”.
Ndërsa po kthehej në shtëpi,teksa makina kish dredhuar një rruge të ngushtë mes pishash kish menduar që megjithatë jeta e parë si dramë ishte një pjesë tërheqëse e luajtur nga aktorë të këqinj, por e parë si komedi s’ishte vecse një pjesë e mjerë e luajtur mjeshtrisht nga aktorë si ai, ajo dhe piktori i saj. Kësaj nate ai kish qenë një aktor i keq i dramës së tij,ndërsa ajo e mrekullueshme në shpengimin e saj.
Më vonë e kish kuptuar që drama e tij në të vërtetë nuk ekzistonte dhe përpjekja e tij për të cënuar sadopak komedinë e lumtur të atyre dy tjerëve iu duk bajate dhe pavlerë. E c’rëndësi kishte nëse piktori do të hidhërohej apo lumturohej nga modifikimi i atij leshi të trekëndësht? Mos vallë paskëtaj do të ndryshonte mënyra se si ai përgatiste në vetmi cajin e pasdites apo mos vallë do t’i lehtësohej të hekurosurit e këmishave të veta mes avullit dhe tymit të cigareve?
Ai e dinte që asgjë nuk do të ndryshonte në jetën e tij. Shumë-shumë do të kujtonte atë sakrilegj sa herë që të rruhej mengjezeve pa emër. Do të kujtonte atë femër që s’ish më e tija. Po sa femra në botë nuk ishin të tijat?
Të mërzitej nga ky fakt ishte po aq e mundur sa të lumturohej kur dilte ndonjëherë nga dyert me drita të kuqe të shtëpive publike,nën vështrimet rozë të “mamasë” që në cdo ikje i uronte rikthim.
Kish arritur në shtëpi. U drejtua te telefoni. Mesazhi i parë ishte i saj: ”Atij i pëlqeu shumë modifikimi!U eksitua dhe tani do të bëjmë dashuri! Natën e mirë!”
E kish dëgjuar në indiferencë të plotë.Truri filloi t’i punonte instiktivisht përsëri për dicka më gravitacionale në trupin e femrës, për atë trekëndësh leshi që nga natyra e gjërave ngjason me një tryezë ku duhen detyrimisht tre vetë, një tryezë bixhozi ku i fituar mund të dalësh vecse duke humbur….

(dhjetor,1996)

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:21 pm

FLETË NGA DITARI I NJË PROSTITUTE - tregim

E hënë

U ktheva në dhomën time e lodhur për vdekje. Kisha shumë klientë sonte. Dy prej tyre ishin dy marinarë të huaj . Më palluan si të tërbuar ,më dërmuan të tërën me organet e tyre të fortë që me sa dukej kishin shumë kohë pa rënë në gopin e një femre . Më paguajtën mirë dhe kur u larguan më falenderuan- gjë mjaft e rrallë për një bordell. Kur dola jashtë në rrugë një makinë ndaloi para meje dhe një djalosh më dha një pusullë. Më ftonin në një seks-parti që do të bëhej në shtëpinë e një të njohurit tim. Shpresoj të mos e pësojmë si herën e fundit ku në vënd që të argëtonin koqet e tyre të fishkura , pleqtë kishin pirë e bërë tapë e në fund na kishin rrahur ashtu sic ishim lakuriq. Nuk i denoncuam sepse na paguajtën mirë, ashtu sic paguajnë pleqtë. Tani po shkoj të bëj një banjë dhe të fle.

E martë

Mëngjez shumë i bukur dhe i kthjellët. Nga dritarja vështroj , ashtu sic bëj cdo mëngjez , nxënësit që nxitojnë për në shkollë dhe prindër të kujdesshëm që cojnë vogëlushët e tyre në cerdhe . Dy ëndërrat e mija më të mëdha janë të kisha qenë edhe unë studente dhe të kisha edhe unë një vajzë të vockël dhe të bukur që ta coja cdo mëngjez në cerdhe . Ta puthja në sytë e përlotur e të përlotesha edhe vetë kur ajo të më thërriste :” Mami mos harro të më marrësh ! “.
Edhe tani që po shkruaj këto rreshta lotët më kanë mbushur sytë . Nuk e di por tek cdo vogëlushe më duket se shoh vegjëlinë time që në të vërtetë ka qenë shumë e hidhur ,aspak e ëmbël si e këtyre vogëlushëve që shoh cdo mëngjez . Kurrë nuk arrita t’i shoh prindërit e mi. Nuk i kam thërritur ndonjë gruaje “nënë “ dhe s’më ka thirrur askush “ nënë “. Jam jetime. Megjithatë, kjo gjë s’më ka penguar t’i shijoj mëngjezet e kthjellët plot ajër të pastër dhe shpresë. Pas pak do të ha mëngjezin tim të thjeshtë dhe më pas do të shtrihem në kanape me poezitë e një shoqes sime – poete dhe prostitutë – në dorë.

E mërkurë , ora 4 e mëngjezit…

O Zot i madh ! Cfarë rrëmuje e tmerrshme u bë në partin e mbrëmshëm. Ishim gjashtë vajza dhe dhjetë burra ( më i riu rreth të dyzetave ). Muzikë , pije dhe seks. Ishin të njëjtët pleq, por këtë herë u sollën më mirë . Më bëri përshtypje njëri prej tyre , Andrea . Më kish sjellur lule dhe një varëse të florinjtë . E kalova natën me të. Vetëm me të. Mua më pëlqejnë këto lloj zbavitjesh kolektive , sidomos për faktin se ke mundësi të ndrrosh partner, të shkosh me grup, të shohësh e të të shohin plot epsh , ndërsa ti përpëlitesh në agoninë e seksit – gjëra që do t’i ëndërronte edhe gruaja më e moralshme . Është një gjë që ia vlen ta bësh edhe falas, packa se të paguajnë pesëfish.
Por mbrëmë në castin që Andrea më dhuroi lulet, ndjeva dicka brenda meje , dicka që s’mund të paguhej, por që vec falej. Ndërsa po bënim seks të shtrirë mes carcafëve të zhubrosur e të lagur nga djersa , ndërsa dora e tij në vënd që të shtrydhte format e mija eksituese ,për orë të tëra kish përkëdhelur flokët dhe duart e mija, butësisht dhe lehtë – lehtë, aq lehtë sa që ajo prekje nuk ndjehej në lëkurë, por në shpirt .
Bëra seks apo dashuri ? Sa budallaqe jam…! Vjen një burrë e më dhuron lule e unë kujtoj se ka rënë në dashuri me mua . Naivitete që u kanë hije adoleshenteve e jo një prostitute tridhjetëvjecare . Megjithatë kish dicka të vecantë në prekjen e tij, dicka që unë nga instikti dhe përvoja e di që është tepër e rrallë . Fundja a nuk shkruan edhe Mopasani se “ në dhomën e një ***** gjithmonë ka vend për një tufë me lule “ ?

E enjte , pasdite …

Para pak castesh erdhi e zonja e shtëpisë për të marrë qiranë e muajit . Është krijesë shumë zemërgjërë dhe e mirë . Piu kafenë e saj të ngrohtë dhe duke më parë fatin në llumin e filxhanit tim më tha që së shpejti do të kisha ndryshime të rëndësishme në jetë . Ka dhjetë vjetë që thotë kështu e shkreta , por fati im s’po ndryshon . E thonë pastaj “ Pac fatin e kurvës !”…Ndoshta e kanë fjalën për kurvat që s’punojnë në bordell, por zyrave , shkollave apo laboratorëve…Ndoshta.

E premte…

I mbarova së lexuari poezitë e Linës . Sa bukur shkruan ajo për dashurinë . Edhe për lulet. Edhe për zogjtë . Sikur të shkruaja edhe unë aq bukur, do të shkruaja për…Vërtetë për c’gjë mund të shkruaja unë ? Për prindërit e mi të panjohur ? Për fëmijërinë dhe rininë time ? Apo për dashurinë time ?
Unë s’kam të dashur, por ta zëmë se kam…Andrean për shembull . Ja ca fjalë poetike për atë :
“Sikur të isha perëndi,
dheun, ajrin dhe ujërat,
ëngjëjt dhe djajtë të përulur para meje,
amëshimin , hapësirën , qiejt , botërat,
të gjitha do t’i jepja për një të puthur prej teje…!”

Ah sikur të ishin të mijtë këto vargje të Hygoit…Por me siguri edhe ai ndonjë gruaje që ka qenë një cikë kurvë do t’ia ketë kushtuar ,pavarësisht se Hygoit i është dukur si virgjëreshë. Po e lë rehat Hygoin dhe po ia fus një gjumi të mirë se nata e tmerrshme e punës vjen shumë shpejt dhe ikën aq ngadalë…

E shtunë…

Sot kur dola për të psonisur një grua e re, e veshur shume chic , u afrua pranë meje dhe duke më kapur fort nga dora më tha :” Po ty moj kurvë rrugësh nuk të mjaftojnë beqarët që të hyping në bordellin e qelbur ,por kërkon ta bësh edhe me të martuarit e të shkatërrosh familjet ? Larg tim shoqi ,ndryshe do të të mbys me duart e mia…! “.
Kaq tha dhe u largua me të shpejtë duke më lënë të hutuar në mes të rrugës. Cila të jetë vallë ? Mos vallë gruaja e Andreas ? Nuk është hera e parë që dëgjoj të tilla fjalë , por cuditërisht është hera e parë që ndjehem kaq keq. Si më tha ? “ Kurva e rrugëve…”. Vërtetë jam prostitutë dhe punoj në bordell , por kjo s’do të thotë që jam kurvë në kuptimin që ajo kish marrë me mend. Se në atë kuptim të gjitha gratë janë kurva. Vërtetë s’kam familje, vërtetë s’kam një të dashur, një burrë , por pikërisht mungesa e tyre më ka bërë të vetëdijshme për vlerën e tyre. Por në fund të fundit mirë do të bëja. Në qoftëse ai burrë gjeti te unë kurva ato që s’mund t’i gjente te ajo zonja e bukur dhe luksoze , natyrisht , faji nuk është i imi , ndaj s’ka përse të më vrasë ndërgjegja. Po shkoj të vë një cd të Madonës e të qetësohem me pak muzikë . Eh, o Zot! Të rrosh a të mos rrosh ! Të pallohesh apo të mos pallohesh , sic thotë Lina.

E diel , paradite…

Sot e kam pushim . Është dita kur unë shkruaj më shumë në ditarin tim , në ditarin e një prostitute . Që kur hapa sytë në mëngjez nisa të filozofoj si budallackë për gjëra të mëdha si psh, shteti , presidenti dhe Qeveria , ministrat, gratë dhe dashnoret e tyre…Kështu psh arrita të zbuloj që gruaja e një ministry të suksesshëm duhet të jetë patjetër kurvë , dashnori i saj – një karrierist i ri dhe gruaja e këtij të fundit prostitutë. Se për mua kurva dhe prostituta nuk janë e njëjta gjë . Kurva pallohet për qejfin e vet , prostituta për qejfin e të tjerëve . Ashtu si dhe unë . Për qejfin e të tjerëve . Dhe për paratë e tyre . Për paratë e mija . Të trupit tim . Por s’është e thënë të prostituosh vec për para . mund t’i jepesh tjetrit edhe për një vend të mirë pune për vete apo për tët shoq , për një bursë jashtë shtetit , për karrierë ,për një orë të florinjtë apo edhe për një copë bukë . Nëse unë do të isha dashnorja e Presidentit cili burrë s’do të më ëndërronte për grua ? Le të shpresoj të bëhem e dashura e Andreas e ai më pas të bëhet President . Pastaj do të dalë edhe falli i filxhanit që shtie cdo ditë te teto Vana.
Tani m’u kujtua një gallatë e vogël e Linës në shtëpinë e kushurirës së vet. Kish ardhur për vizitë një shoqe e kushurirës që punonte në një ministri .Duke u prezantuar ajo i kish thënë Linës : “Unë punoj sekretare e ministrit. Po ti ?” “ Dicka e ngjajshme me punën tënde.”. ish përgjigjur Lina , “Punoj në një bordell! “. Mysafirja mezi ishte gëlltitur , packa se më pas ,në kofidencë , i kish thënë Linës “ Lum ti me gjithë ata meshkuj ! “.

E diel ,pasdite…

Ëndërra ime më e madhe është t’i përkas një burri .Vetëm një burri të cilit do t’i falja gjithshka , në fillim rahjet e zemrës e pastaj trupin tim . Do t’ia jepja dashurinë , dhimbjen , dhëmbshurinë , lotin e sinqertë dhe lule , me mijëra lule të bukura që do t’ia dhuroja cdo ditë të jetës mes puthjesh të zjarrta. Do t’i falja kujdesin që ai kurrë të mos kujtonte kujdesin e të ëmës , do t’i falja prehjen dhe qetësinë që ai kurrë s’e ka gjetur as në këndin më të qetë të ndonjë kishe , do t’i falja besnikërinë që ndoshta s’ia ka falur as qeni i vet . Dhe si shpërblim për të gjitha këto prej tij do të këkoja vec një gjë . Të ekzistonte , të jetonte … për veten e tij e ndoshta një ditë edhe për mua .
Pastaj do të kishim edhe fëmijë të bukur e të pastër , më të mirët në botë , me nënën më të mirë nga të gjitha nënat . Oh sa e lumtur do të isha sikur një ditë dikush të thotë për mua “ Kam gruan më të mrekullueshme “ e një zë fëmije të shtonte “ Edhe unë kam mamin më të mirë në botë ! “. Pastaj le të vdisja…

E hënë …

Kur po bënja dushin e mëngjezit i hodha një vështrim të vëmëndshëm trupit tim në pasqyrë . Ishte në formë të shkëlqyer , sa s’mund të rrija pa e fërkuar kudo me admirim . S’ka faj Lina që më thotë aq shpesh “ Për një femër me trupin tënd do të shkatërroja tërë pasurinë time për t’u bërë mashkull që të të zotëroja e të të bëja timen…! “
Dje kam masturbuar me idenë që një ditë mund të bëhem gruaja e Andreas . Më shtohet epshi për të edhe nga fakti që ajo gruaja që më pati quajtur “ kurva e rrugëve “ ka shumë mundësi të jetë e shoqja .

E martë …

Është e habitshme . Mbrëmë kisha pesë klientë dhe më të pestë arrita orgazmën , përsëri duke përfytyruar Andrean në vënd të tyre . Rasti i fundit kish qenë një vit më parë kur isha shtrirë me një student që mua më bëri të përjetoja historinë e vjetër të cvirgjërimit tim këtu e pesëmbëdhjetë vjetë të shkuar në një depo të errët të Jetimores.

E mërkurë , mesditë…

Shkuam me Linën të blejmë dhurata për të vegjlit jetimë të qytetit tonë .Lina bleu shumë kukulla dhe arushë të vegjël , ndërsa unë bleva kordele me lule shumëngjyrëshe dhe një kukull tepër të madhe që paraqiste një grua të bukur me duart e zgjatura përpara sikur priste dikë . Jetimët e vegjël sa e panë i thirrën “ Mami!” dhe u vërsulën ta puthnin e ta përqafonin , sikur të kish qenë e vërtetë , ashtu sic donin ata ,ashtu sic kisha dashur edhe unë të ishte…

E enjte…

Sot në mëngjez postieri më solli një letër në një zarf të bukur, të zbukuruar me ca zemra të plagosura nga shigjetat e dashurisë . E hapa me padurim . Nuk ishte nga Andrea . Ishte një poezi e vogël e Linës . Poezi pornografike në formë gjëagjëze . “ Hyn i fortë e del i butë / pika pika i kullojnë trutë …?! “.
Ah moj kurvickë e vogël ! Ta tregoj unë ty atë gjëagjëzën ! Ngrihem menjëherë , marr buzëkuqin dhe pasi i lyeva mirë e mirë buzët e vulves sime , mora një copë letër të bardhë dhe e puthita mirë pas tyre deri sa në letër mbeti forma dhe shenja e tyre e kuqe…Ia postova menjëherë.

E premte…

Që në mëngjez ra zilja e derës . Ishte Lina që sapo më pa m’u hodh në qafë duke më puthur e pa harruar të më thotë që e kishte marrë edhe letrën time të cilën e kish puthur disa herë duke kujtuar se kish puthur gojën time të bukur e buzët e mia të trasha . Kur ia tregova që ato vërtetë kishin qenë buzë, por buzët e seksit tim, u shqyem gazit sa asaj i shpëtoi shurra…

E shtunë…

Mbrëmë kishim përsëri seks-parti . Andrea nuk ishte mes të tjerëve . Ndoshta ia ka mbledhur e shoqja . M’u vardis një burrë plak që pretendonte që të kishte organin më të madh në botë . E kishte vërtetë të madh ,por megjithatë nuk pata orgazëm edhe pse kisha pirë ca alkool . Ndoshta e kish fajin mungesa e Andreas.
Më duket se kam rënë në dashuri me të . Përsëri na pagajtën shumë mirë . Lina nuk erdhi pasi kishte randevoux me të dashurin e saj .

E dielë , paradite…

Erdhi edhe e diela . Sa të tjera do të vinë akoma ? Ndoshta më shumë , ndoshta më pak … Në garderobën time , midis shumë fustanesh , ndodhet edhe një fustan që s’e kam veshur kurrë . Fustani i nusërisë që e bleva me rrogën e parë të prostitucionit . Është i bardhë si ëndërrat e mija të dikurshme . Ka mbetur i harruar në një cep të dollapit . Si vetë ëndërrat .Por me një ndryshim .Ai ka mbetur i ri , i paprekur , ndërsa ëndërrat më janë vjetëruar , më janë thinjur e kanë zënë të flasin me vete si pleq të drobitur të ulur buzë një përroi apo lumi ku dikur vinin me të dashurat e që tashmë vijnë thjeshtë për të shurruar…Ndoshta edhe për të masturbuar . Më vjen keq vetëm për një gjë .ta kasha veshur dikur , atëhere kur duhej e që jo për fajin tim nuk e vesha .
Nejse . Tani po ndez një cigare . Jo nga mërzia .Thjeshtë kot . Kam tymosur me mijëra cigare nga mërzia , i kam thither me afsh deri në fund e më është dukur se bashkë me tymin thithja shpresa e nxirrja brenga dhe në fund mbeta bosh … si paketa.Kam tymosur me mijëra cigare nga kënaqësia dhe kam fluturuar në ajër e kaltër si tymi mes ëndërrimesh e vegimesh ku shëtiste herë një vogëlushe lozanjare e herë një vajzë sqimatare veshur në të bardha… Por më shpesh kam tymosur kot , sic po tymos tani .

E diel , pasdite…

Surpriza më e madhe e viteve të fundit : Para një ore bie zilja e portës , e hap dhe para meje shoh Andrean . Ish ndarë nga e shoqja pas sherresh e debatesh të shumtë ku ishte përmendur edhe emri im . Më erdhi edhe mirë edhe keq , ndoshta se te ne gratë përzihen në të njëjtën masë altruizmi dhe egoizmi .
Në momentin përfundimtar të ndarjes , pasi ajo i kish thënë “ shko tani te ajo kurva jote ! “ , Andrea i ish përgjigjur që “ të gjitha gratë pasi cvirgjërohen janë një lloj i vecantë *****…”
Pimë pak konjak dhe tymosëm cigare sikur të ishim miq të vjetër . Kur u ngrit për të ikur iu luta të qëndronte edhe pak . më premtoi që do të kthehej nga ora dhjetë e darkës . Më puthi dhe u largua i heshtur . Tani që po shkruaj këto rreshta nuk e di se si s’po më del zemra , jo nga krahërori , por nga fundi i barkut…

E hënë , pasdite…

Sapo jam zgjuar nga gjumi më i ëmbël i jetës sime . Ishte një natë mjalti .
Puthje , përqafime dhe një seks i mrekullueshëm që filloi me pëshpëritjet në rrëzë të veshit , diku rreth qafës sime e që mbaroi me ngrohtësinë që shpërndante mbi trupin tim dhe mbi kofshët e mija sperma e bardhë që Andrea e lëshoi dridhurazi dhe symbyllur mes epshit ,dhimbjes dhe kënaqësisë…
Na zuri gjumi shumë vonë , ndoshta pak para se të zbardhte dita e re që unë e dija që do të ishte një ditë e zakonshme , plot njerëz , zogj e makina që do të nxitonin përsëri drejt një gënjeshtre të re me emrin shpresë e që vonë , shumë vonë , do të ktheheshin bosh dhe gri në shtëpitë , foletë dhe garazhet që tashmë do të kishin një copëz gënjeshtër më shumë , një copëz të grisur shprese më shumë , një gri më shumë mes buzëqeshjeve , nënqeshjeve dhe qeshjeve , të gjitha gri si tymi dhe hiri i cigares apo si thinjat në flokët e një fallxheshe që më kot kërkon ngjyrën e bardhë mes llumit të zi të kafesë në fundin e një filxhani që mund të jetë fundi i një shpirti apo edhe fundi i një dite gri që filloi aq e bukur dhe e bardhë…

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:22 pm

Jashteqitjet e shpirtit...

Krijuesi ishte afer perfundimit te vepres se tij. Balta kishte filluar te merrte formen e duhur, formen qe Ai e pagezoi me emrin NJERI.
I beri gojen qe ai te ushqehej, stomakun qe te treste ushqimin dhe qe asgje e panevojshme te mos mbetej ne trupin e tij i beri edhe nje vrime ne fund nga e cila do te dilnin jashteqitjet e panevojshme. Keshtu pra mbaroi me TRUPIN e njeriut.
Me pas i vuri krijeses se tij prej balte edhe fryme, dmth SHPIRT.
Dhe SHPIRTIT i dha mundesine te ushqehej. Ushqimi shpirteror do te kalonte drejt shpirtit nga syte e kokes se TRUPIT , nga lekura e tij si edhe nga nje mekanizem teper i nderlikuar ndijimesh dhe perceptimesh ku gatuhej ky ushqim i domosdoshem e jetik i SHPIRTIT.
Por ky SHPIRT qe do ushqehej vazhdimisht (ashtu si edhe TRUPI) kishte nevoje edhe per nje sistem jashteqitjeje, si ai i TRUPIT.
Krijuesi kish rene ne mendime. Nese edhe SHPIRTI do te pajisej me ate sistem si edhe TRUPI atehere njeriu do te behej nje krijese e persosur. Si Ai... Por i persosur duhej te mbetej vec Ai, Krijuesi.
SHPIRTI nuk duhej pajisur me sistem jashteqitjeje. Jashteqitjet e tij le te mbeteshin brenda tij perjetesisht per t'iu kujtuar njerezve qe nuk jane dhe nuk mund te jene te persosura.
Le te mbeteshin perjetesisht bashke, ushqimi dhe jashteqitjet e SHPIRTIT. Le te ishte edhe si nje lloj denimi paraprak per krijesen e ardheshme mekatare njerezore.
Keshtu mendoi Ai dhe keshtu beri...
Qe atehere kane kaluar shume kohe dhe njerezit vazhdojne dilemen e tyre per te percaktuar se cfare eshte ushqim shpirteror dhe cfare eshte jashteqitje shpirterore. Nganjehere keto gjera jane aq te ngaterruara sa qe duken sikur jane e njejta gje. Dhe njerezit vazhdojne te ushqejne shpirterat e tyre sidoqofte...

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:22 pm

Me dhimbje...

--------------------------------------------------------------------------------

Gjyshes dhe nenes sime me dhimbje...!

Ajo ishte vetem 13 vjec kur mbeti jetime. Prinderit ia mori gripi spanjoll.Leshverdhe dhe e bukur si drita , jetimja nje dite prej ditesh ra ne sy te nje familjeje qe mbahej si paria e krahines.Ajo familje kishte 4 djem. Djali i madh i asaj familjeje studionte ne vendin e piramidave dhe faraoneve per regjizure dhe arte te bukura. Kur erdhi ne vendlindje me pushimet e veres ata u fejuan. Ai 24 vjec ajo 17. Nje vit me vone u martuan. Qendruan bashke ate vere njezet dite. Ajo mbeti shtatzene, ndersa ai u largua perseri drejt vendit te huaj ku studionte.Lindi nje vajze te mrekullueshme bjonde si ajo dhe syzeze si ai. Vitin tjeter filloi lufta. Vendi u pushtua....italianet...gjermanet. Gjate kesaj kohe ai nuk erdhi, por leterkembimi i tyre i dendur mbante gjalle premtimet e dashurise.Nga fundi i vitit 1944 ai i dergoi familjes se tij nje leter ku i kerkonte t'ia conin gruan dhe vajzen 5 vjecare ne kufirin me Greqine ku do i priste ai. Me ne fund pas peripecive te luftes familja duhej te ribashkohej. Fatkeqesisht ne vend te huaj, pasi ne atdhe pushtetin po e merrnin komunistet. Por familja e tij ia fshehu letren gruas se re dhe vajzes se saj. Ai priti me kot tej kufirit, ndersa e shoqja ngryste ditet ne shoqerine e se bijes dhe te vjehrres se saj te brengosur. Kishte ardhur viti 1945 dhe asnje nga djemte e saj nuk ndodhej ne familje. Dy u arratisen. Ishin shpallur kriminele lufte nga Hoxha. Tjetri ne burg me 101 vjet burg si armik i popullit.Qe te tre kishin braktisur studimet jashte shtetit e ishin kthyer ne Atdhe per te luftuar pushtuesin. Tjetri ishte ai, djali i madh, bashkeshorti i kesaj nuseje te re dhe babai i asaj vogelusheje qe nuk e kish pare kurre te jatin e as ai ate.
Nje dite prej ditesh nusja e re u largua nga ajo shtepi ku kishte nuseruar pa burre per 7 vjet me rradhe.I shoqi kish cuar leter ku e lajmeronte se lufta i kish ndare perfundimisht dhe e keshillonte te shihte jeten e saj. E kishte ndare aq lehtesisht...me nje cope leter te papritur.Keshtu iku nga ajo shtepi ku kishte jetuar me burre vetem njezet dite. Njezet dite. U vesh me te zeza sikur t'i kish vdekur burri.
Shkoi te shtepia e nje kushuririt te saj, por atje nuk gjeti vec sherbetoren plake qe i tregoi se edhe ate e kishin arestuar komunistet. Pas ca ditesh qendrimi aty shfaqet nje patrulle e partizaneve e cila i merr nene e bije dhe i con ne degen e brendeshme te Vlores. Nje hetues katil i propozon dy variante: Ose te ndahej nga i shoqi ligjerisht dhe t'i shpetonte etiketimit "e deklasuar" ose te mbante akoma ligjerisht mbiemrin e tij dhe te pranonte pasojat e tmerrshme e te qenurit gruaja e nje "armiku te popullit". Ajo nuk pranoi te firmoste divorcin. Edhe pse kish jetuar vetem njezet dite me ate burre, edhe pse ai i kish cuar haberin e ndarjes, edhe pse e kishin larguar nga ajo shtepi e tija, perseri nusja e re mbajti ate premtim qe i kish dhene vite me pare atij dhe qe ne vazhdim ia kish dhene edhe te bijes qe vazhdimisht e pyeste " Mama, kam baba une?"...
Keshtu pasuan vitet e nje internimi te gjate per nene e bije ne nje province te humbur verilindore ku njerezit nuk flisnin shqip....ndersa atij iu ndalua kthimi ne Atdhe dhe emri i tij u rradhit ne listen e personave te padeshiruar per Shqiperine Komuniste...

Me vone internimi u kthye thjeshte ne debim. Aresyeja e internimit ishte i shoqi, "armik i popullit"...
Nje dite prej ditesh ne kinema u shfaq nje dokumentar per turneun ansamblit te kengeve e valleve ne Egjipt. Ne ekranin e madh njerezit pane se si nje shqiptar i shquar i Kairos , njeherazi kryetar i kolonise se Shqiptareve te Egjiptit (para tij kete post e kish mbajtur Cajupi i famshem) i kish mikpritur ne vilen e tij per 8 dite me rradhe te gjithe solistet e ansamblit dhe dokumentari ishte bere nga vete ai.Nga ekrani ai pershendeste atdheun e tij dhe vecanerisht gruan dhe vajzen e tij te vetme qe jetonin ne nje qytet verilindor te Atdheut...Ishte ai. "Armiku i popullit" dhe ato dy gra te reja , te deklasuara e te debuara nga vendi i tyre qe qanin ne fund te salles ishin gruaja dhe vajza e tij e vetme...

(pjesa e mesiperme eshte marre nga nje roman dokumentar per kalvarin e nje familjeje intelektualesh nen rregjimin komunist...Se shpejti ne proces botues...)

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:23 pm

KUR NJE FEMIJE DESHIRON NJE GRUA…

Meqenëse kam lindur në fillim të viteve 60-të,i bie që fëmijëria ime të shtrihet deri nga mesi i viteve 70-të.Ndërkohë që Europa po shijonte frutet e revolucionit seksual,në vendin tonë diktatori me një fjalim sugjestionues për turmën e verbër të injorantëve vrastarë shtoi në rradhët e armiqve të Atdheut ,vec botës imperialiste dhe revizioniste,edhe një armik të paparashikuar me emrin bota e Seksit.Gjithsesi fjalimi makabër i diktatorit arriti të frenonte epshet kolektive të turmës,por jo ato individuale.Jeta e fshehtë erotike e qytetarëve vazhdonte rrjedhën e saj si brenda ashtu edhe jashtë martesës socialiste.Por të vetmet krijesa “të privilegjuara” ishin fëmijët të cilët, pavarësisht nga fjalimet programatike të Përbindëshit, rriteshin disi më fiziologjikisht nga sa jetonin dhe plakeshin prindërit e tyre që në pjesën dërmuese bënin dashuri me dritën fikur dhe jo nën vështrimin e portretit të diktatorit të varur në të gjitha muret e Atdheut.

Që kur isha fëmijë,ndonëse pa ndonjë ide të saktë,mendoja që fjala “seks” përkthehej “dicka e ndaluar dhe e turpshme”.Një herë hyra fshehurazi në kinema (nga një vrimë që ndodhej në murin e saj),ndërsa po shfaqej një film titulli i të cilit nuk më kujtohet,sepse për mua në ato kohë kishte më shumë rëndësi shënimi i vënë në fund të shpalljes:”Ndalohet hyrja për personat nën 16 vjec!”.Dhe unë s’isha vecse një kalama i klasës së katërt fillore.
Filmi kishte luftë dhe të vrarë,si edhe disa skena ku një burrë puthej me një grua.Nëse në skenat me luftë spektatorët heshtnin,përkundrazi,sapo nisnin të puthurat,ata gjallëroheshin,qeshnin,madje njëri u ngrit nga salla dhe u përpoq të puthte personazhen mbi perden e ekranit,por arriti t’i puthte vec kofshën,sepse natyrisht ishte i shkurtër përballë ekranit të madh.Me sa mbaj mënd, ai nuk ishte nën 16 vjec,por një goxha burrë.
Përse të ndalohej hyrja për ne nën 16 vjecarët? Për hir të një burri që puthte të shoqen para se të nisej në luftë? Po përse ishin të ndaluara puthjet për moshën time?
Ndërsa i bëja vetes këto pyetje,sillja ndërmënd sa e sa raste kur prindërit e mi putheshin dhe ne fëmijët kënaqeshim dhe qeshnim duke u ngatërruar nëpër këmbët e tyre,ndërsa gjyshja e lumtur thoshte:”Kështu ju pafsha gjithmonë, të dashurit e mi!Të lumtur e të dashur me fëmijët pranë!”
Dicka tjetër që më bënte përshtypje në fëmijërinë time ishte fakti që kudo në rrugë, bulevard, shihja të shëtisnin zakonisht burrat vec e gratë vec.Këtij fakti i vinte kapakun “rradha e burrave” dhe “rradha e grave” nëpër dyqane.Pyesja veten:”Përderisa burrat dhe gratë duan të rrijnë vec e vec,përse martohen atëhere me njëri-tjetrin?

Një nga lojërat më të preferuara të fëmijërisë sime ishte me qenin e Gonit,shokut tim të ngushtë.Me një shkop ngacmonim organin seksual të qenit deri sa atij t’i kullonin jargë nga lart e nga …poshtë.Ca shokë të tjerë argëtoheshin ndryshe:ata ndiqnin macet dhe macokët që në Shkurt kishin muajin e mjaltit…Dhe të nesërmen në klasë ziheshim se kush e kish patur më të madh organin,qeni i Gonit apo macoku i Becit.
Në këtë moshë dy ngjarje patën efekt të madh në jetën time fëminore.Isha rreth 12 vjec dhe nga seksi dija,si të gjithë moshatarët e mi,të sharat më të ndyra që s’linim rast pa i përdorur të shoqëruara edhe nga gishti i mesit i përthyer që zakonisht e përdornim kur nuk mund të thërrisnim “të q… nënën!”.Pikërisht në këtë epokë të turbullt qëlloi që të kishim një mësuese kujdestare të re dhe të bukur.Si kujdestar i klasës që isha,në mbarim të orëve të mësimit, i raportoja për mbarëvajtjen e ditës shkollore të klasës sonë.Një ditë,kur mësimi kish mbaruar dhe nxënësit ishin larguar,hyra në klasë,kur c’të shoh: mësuesja kish vënë njërën këmbë mbi karrige dhe po ngrinte corapin.Sytë e mi u ngulën mbi mishin e bardhë të kofshës së saj në kontrast me corapin e errët dhe duke kërkuar instiktivisht të shihnin dicka më shumë(që unë ndonëse nuk e kisha parë kurrë,e dija që ekzistonte midis kofshëve të saj),u ngritën lart.Por nuk pashë asgjë,sepse mësuesja e kish ulur këmbën e qetë dhe pasi mori raportimin tim më falenderoi dhe u largua.E vështrova me aq vëmëndje dhe hutim largimin e saj,sa që besoj që ,për herë të parë në jetën time fëminore,pikërisht atë ditë kuptova që gruaja e tërheq burrin me këmbët,kofshët dhe më atë lëvizje të vitheve që kish bërë që organi im i vogël të forcohej papritur.
Me vrap nxitova për te shtëpia e Gonit dhe me një frymë i tregova atë që kisha parë:Një kofshë të bardhë nën një corape të errët!Që atë ditë mezi e prisja mbarimin e mësimit që të raportoja për mungesat dhe të shihja “dicka” të bardhë(e pse jo edhe të zezë),por pas ca javësh më hoqën nga kujdestar dhe kështu e humba atë castin “bardhezi”.

Një mbrëmje, ndërsa po hanim darkë në shtëpi,papritmas babai pa orën,ndërroi kanalin e televizorit dhe na u drejtua ne fëmijëve:”Hani shpejt e flini gjumë se nesër do të shkoni në shkollë!” “Po nesër është e dielë,babi!”. “Gjumë!”.Përgjigja kish ardhur e fortë këtë herë.Pas gjysëm ore në shtrat nuk flija ,por vrisja mëndjen:”Përse babi pa orën,ndrroi kanalin e televizorit dhe na urdhëroi ne fëmijëve të flinim gjumë ?”.
U ngrita nga shtrati dhe lehtë-lehtë hapa derën e dhomës sime të gjumit dhe i heshtur si një fantazëm u drejtova drejt dhomës së ndenjes.Në errësirë,duke u dridhur nga frika,vura syrin në vrimën e celësit që më lejonte të shihja ekranin e televizorit.Ajo që pashë më tronditi:Mbi një shtrat një burrë krejtësisht lakuriq i shtrirë mbi një grua edhe ajo lakuriqe e që mua më kujtoi mësuesen time.Ishte hera e parë që po shihja një grua lakuriq.Në mëndje më mbetën gjinjtë e mëdhenj,format e rrumbullakta të vitheveve,kofshët e bardha dhe njolla e zezë e leshit midis kofshëve që duart e burrit e fërkonin vazhdimisht.U ktheva i heshtur,por tërësisht i dalldisur në shtratin tim dhe ndërsa qëndrova me sytë mbyllur duke përfytyruar skenen e televizorit,truri im prej fëmije i lidhi atë në mënyrë të cuditshme me organet seksuale të qenit,aktet e maceve dhe kofshën e bardhë të mësueses dhe ndoshta për herë të parë i dhashë të drejtë mësueses që na thoshte se njeriu e ka prejardhjen nga kafshët.Rënkimet e asaj gruas në televizor më kujtuan rënkimet e maceve në Shkurt.Ndoshta atë natë nisën të ravijëzoheshin në trurin tim konturet e para dhe disi të turbullta të fjalës “seks”.
Të nesërmen i tregova Gonit atë që kisha parë nga vrima e celsit.Biseduam gjatë mbi këtë temë.Po atë ditë u propozuam cunave të klasës të shkonim në mbrëmje te Llixhat e qytetit dhe nga vrimat e ajrosjes të shikonim se si bënin banjën termale femrat,sigurisht lakuriqe,pra do të shihnim gjinj,shalë,vithe dhe natyrisht edhe atë gjënë që e dinim a priori që ishte me lesh.
Gjithshka shkoi sic e kishim menduar,me përjashtim të fillimit: Kishim vënë syrin në njërën nga vrimat e po prisnim të largohej avulli i dendur që na pengonte pamjen.Në ethe dëgjonim se si gëlltiteshim me vështirësinë që të krijon padurimi.Kur avulli u davarit u shfaq fillimisht një njollë e zezë leshi dhe një trup që po fërkohej.ne ndaluam frymën në pritje të qartësimit të pamjes torturuese.
“Oh si qënka!”,tha njëri prej nesh.”Bo,bo,tërë lesh të zi…!”,ia priti një tjetër.
Por kur pamja u qartësua edhe më u tërbuam nga inati që leshi i përkiste një plaku kockë e lëkurë që ndërsa lahej,nuk harroi të hiqte protezat e dhëmbëve e t’i vinte pranë peshqirit dhe sapunit.Gjithsesi ky inat zgjati pak,sepse nga vrimat e tjera sytë tanë të shqyer filluam të shihnin e të shijonin gjinj të fryrë,kofshë,vithe,lesh dhe sigurisht edhe ate gjene nen te.
Kur po ktheheshim për në qytet,Xani,një jevg mbetës disa vjet më i madh se ne thërriti:”Cuna,shikoni këtu,shikoni!”
vijon

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:24 pm

Kish zbërthyer pantallonat dhe kish nxjerrë gjënë e tij të ngrehur.”Nxirreni të gjithë dhe të shohim se kush e ka më të madh!”.
Instiktivisht dhe nën ndikimin e “Llixhave” bëmë sic tha jevgu.”Fërkojini se rritet!” na këshilloi ai.Ndërsa ne po luanim me “bilbilat” tanë të vegjël,Xani masturboi dhe për herë të parë ne pamë se si pas disa lëvizjeve të dorës nga organi i tij dolën disa spruco të bardha.”Kjo është sperma,cuna!” vazhdoi leksionin e tij jevgu Xan duke na treguar para fytyrës masën e bardhë që varej nëpër gishtërinjtë e tij.

Këto ngjarje ,si edhe disa të tjera si këto,erdhën në jetën time pikërisht atëhere kur duhej,duke më futur ngadalë në atë periudhë të jetës kur djemtë nuk pranojnë më t’i lajë nëna apo motra e madhe,në atë pjesë të jetës ku midis fletëve të librave të shkollës fshihnim fotografi porno,pothuajse të grisura nga përdorimi i zgjatur:ndoshta një brez i tërë kishte masturbuar me të njëjtën fotografi!Erdhi ajo pjesë e jetës kur djemtë kërkojnë me insistim që pantallonat e tyre të jenë si ato të të rriturve,me të ashtuquajturin “dyqan” përpara.Kjo lidhej me idenë që tashmë ishim rritur.Vërtetë c’na mungonte? Të gjitha i kishim.Të gjitha punonin.Të gjitha prisnin.Vec një femër!
Kështu fillova të ëndërroja për trupin e një femre.E cuditshme është,por asnjëra nga shoqet e klasës nuk më tërhiqte,me përjashtim të njërës që kishte filluar t’i fryhej e formëzohej aq bukur gjoksi.Më vonë mësova se ajo ,nga dëshira për t’u rritur sa më parë,vishte nën kanatjere sutienat e së ëmës.Nga dëshira për t’u rritur sa më parë.
Po përse,vallë,duam që të rritemi sa më parë?Ndoshta që të bëjmë ato gjëra që në moshën e “dëshirës përvëluese” na ndalohen.E c’gjë na ndalohet më shumë?Seksi,akti seksual aq i dëshiruar nga të gjithë,aq i “urryer” nga një pjesë hipokrite moralizuesish e prindërish,viktima të një absurditeti të shpikur nga ca pleq matufë dhe nga ca krijesa të shëmtuara e tepër mashkullore për t’u quajtur gra e që ne për mungesë terminologjie i thërrasim me të njëjtin emër që thërrasim edhe femrën natyrale.
Pra,isha bërë katërmbëdhjetë vjec dhe masturboja pothuajse cdo ditë duke ëndërruar mes epshit për një femër,vajzë apo grua lakuriq.

Shkolla mbaroi,pushimet verore,ideja “s’ka më mësim”,ditët e nxehta,fustanet e holla të femrave,të gjitha këto e vinin edhe më në pah kërkesën e ethëshme për të parë nga afër një femër lakuriq,për ta zotërruar atë.S’vonoi shumë dhe rasti erdhi…
Në plazh,në kampin e pionierëve.Udhëheqsja e kompanisë sime,e re,e bëshme sic e kërkonte fantazia ime,me kofshë të plota e të bukura,me gjoks të kërcyer dhe natyrisht me vithe të harkuara si të pelave.Dikur,ëndërroja gjithmonë për trupin e bëshëm të ndonjë gruaje,por kurrë për ndonjë vajzë të brishtë.Habitesha përse më tërhiqnin gratë trupmadhe,të bëshme,me gjinj e vithe të mëdha,gratë e tipit “pela”.
Tani e di pse-në.Njeriu nuk e duron dot barazinë,aq më shumë në aktin seksual.As barazinë e moshave,as atë fizike,ashtu sic nuk pranon (si rregull) as barazinë e sekseve.
Gjatë aktit seksual barazia është tepër e padurueshme,tamam si një betejë që zgjat pambarimisht e pafituar nga asnjëra palë apo si një lojë shahu që përfundon barazim pas përsëritjes së të njëjtave lëvizje.Në seks nuk ka barazim apo remi.Dikush duhet të fitojë mbi agoninë e tjetrit,dikush duhet të thotë “mos,mjaft” e dikush duhet të thotë “vazhdo,jepi”,dikush duhet të ndjehet triumfator,ndërsa tjetri i dërmuar,Dikush dëshiron të shtrydhëe e dikush të shtrydhet.Në cdo akt seksual sadizmi dhe masokizmi,qoftë edhe në formën e tyre më të civilizuar,kalojnë nga njëri partner te tjetri, po aq natyrshëm se edhe nata që largohet për t’ia lënë vendin ditës.Dritë dhe hije.Dritëhije seksuale.Gri si ëndërra.Gri si thinja.Gri si hiri.Gri si njerëzit.Në larminë dhe ndryshueshmërinë e dëshirave,emocioneve,ndjenjave,epsheve,pasioneve,i deve dhe veprimeve njerëzore cila ngjyrë do t’i shkonte më shumë për shtat njeriut?

Pra,në plazh,pranë udhëheqses së bëshme që vishte një palë rroba banje disi të vogla për gjinjtë dhe “Kodrën e Bukurisë”(sipas latinëve) që i spikaste mes kofshëve të puthitura.Shtrirë në rërë pranë njëri-tjetrit, unë me sytë e ngulur te sqetulla e saj leshatore që shndriste nga djersa dhe ajo e vetëdijshme për efektin që më shkaktonte mua prania e saj ashtu sic ishte,plot mish,epsh,djersë,rërë,plot aromë gruaje(që më mirë se gjithshka për mua, edhe dikur,por edhe sot,e përfaqëson aroma e sqetullës së një gruaje të djersitur jo nga puna,por nga pritja e gjatë…).
I vura vetes qëllim ta shihja të zhveshur atë femër dhe mendova se rasti më i mirë do të ishte kur ajo shplahej në dush,pasi të ishte zhveshur nga rrobat e vogla e të tepërta të banjës(megjithëse vite më vonë do të më tërhiqte më shumë një trup gjysmë i zhveshur,ashtu si dikur para dyerve të kinemasë ku më tërhiqte më shumë shpallja “ndalohet”, se sa titulli i filmit).
Kështu,një pasdite ,ndërsa po bëja një vrimë në murin e drunjtë të sallës së dusheve,vura re edhe një vrimë tjetër.Kush tjetër synonte të shihte “atë” që doja të shihja unë?Solla ndërmënd të gjithë shokët e mi,por asnjëri nga ata s’ishte për atë punëhumica e tyre qante se i kishte marrë malli për mamatë,ndërsa të tjerët grindeshin për fara pishash.Tashmë për mua ishin bërë dy mistere.trupi lakuriq i femrës dhe spektatori tjetër.
Udhëheqsja zakonisht e bënte dushin në kohën kur pionierët përgatiteshin për të hyrë në menxë,sepse atëhere dushet ishin të lira.U nisa drejt vendit “të bekuar”,kur c’të shoh:Guzhinieri plak i kampit po vështronte i lumtur nga vrima “e tij”.Po masturbonte duke u dridhur i tëri nga ekstaza që po përjetonte.Deri atëhere kisha patur përshtypjen se vetëm adoleshentët e gëzonin privilegjin e masturbimit.Tek e pashë plakun të dridhej si i ndërkryer,edhe unë i përfshirë tashmë nga vala e epshit,vura syrin në vrimën time në anën tjetër të kabinës së drunjtë.
Mes ujit që rridhte mbi trupin e femrës ,avujve dhe shkumës së sapunit dalloja ato gjëra që më shtynin edhe më egërsisht në dallgët e epshit.Dy duar të etëshme fërkonin lehtë,ngadalë,pothuajse me përtesë format e gjinjve,thithat e tyre të erektuar,barkun pak të dhjamosur dhe duke u ulur më poshtë drejt seksit ato humbisnin mes leshit të zi e të dendur,të lagur nga shkuma dhe uji,rrëshqisnin lehtë mes kofshëve të puthitura duke kaluar ngadalë nga pas formave të mëdha të bythëve duke i lëmuar ato me sapunin që rrëshqiste aq ëmbëlsisht mbi atë lëkurë të butë,të ngrohtë e të shndritshme,pastaj dy duart u kthyen përsëri nën pjesën leshatore dhe ndaluan aty,përsëri filluan të lëviznin,këtë herë pa sapunin,duke u ndarë,njëra u zhyt në buzët e trëndafilta të asaj mase mishtore që tashmë i ngjante një kafshëze me goje gjysëm të hapur dhe tjetra u ngrit përsëri lart,drejt gjinjve ,duke i fërkuar thithat e mëdhenj me majat e gishtërinjve.Lëvizjet e tërë trupit të femrës nisën t’u nënshtroheshin pikërisht atyre gishtërinjve që si gjarpërinj shtërngues nuk fërkonin më,nuk përkëdhelnin,por vec shtrydhnin,shtrydhnin me një egërsi të frikshme ato forma deri para një casti të buta e të paqta,tani të tendosura,të forta,në një luftë epshi kundër atyre gjarpërinjve që në të vërtetë më shumë se sa i luftonin,iu nënshtroheshin në një mënyrë disi “kundërshtuese” dhe e gjithë kjo luftë me vetveten,kjo dëshirë fizike,tërësisht e dëshirueshme dhe e pakundërshtueshme për të qenë njëkohësisht fitimtar dhe humbës i këtij rebelimi të trupit ndaj shpirtit apo i mishit ndaj frymës,shprehej më së miri në fytyrën e femrësy sy të mbyllur në një lutje drithëruese që lufta të mos mbaronte aq shpejt,që palët ndërluftuese,në asnjë mënyrë,të mos binin në ujdi për një armëpushim,pra, që gishtërinjtë-gjarpërinj të helmonin me cdo kusht cdo pjesë të atij trupi që në cdo cast,ashtu gjysëm i helmuar nga helmi-epsh kthehej në një gjarpër të vetëm,gjigand,në dukje i pamundshëm nga asgjë,që përdridhej rreth vetes në agoninë e një vetasgjësimi…
Mes gulcimeve të egra,papritmas,dy sytë u hapën,pothuajse u shqyen,një vështrim i vakur drejt asgjëkundit kërkoi,dëshiroi prej këtij asgjëkundi dicka të vërtetë,të prekshme,që nën këtë vështrim të shkatërrohej e të thërmohej në mënyrë të pariparueshme,por duke mos gjetur dot një materie të tillë,ai u kthye nga asgjëkundi bosh dhe plot me përfytyrimin e asaj dickaje që nuk kish mundur ta gjente dhe…hyri në sytë nga të cilët kish dalë pak më parë duke i mbyllur ata sy pas vetes,si një i dehur që duke u kthyer në shtëpi pas një dehjeje të gjatë dhe të stërlodhshme përplas fort pas vetes derën; në të njëjtin cast u dëgjua një rënkim i thellë,një “ah” që doli jo nga goja,por nga tërë trupi i femrës.
Lufta cuditërisht kish mbaruar në kulmin e saj,ndoshta nga lodhja,këputja dhe kapitullimi i njëkohëshëm i të dyja palëve:trupi i saj ish lëshuar i tëri në tokë më njërën dorë akoma të ngrirë mes shalëve të mbledhura nën vete dhe dora tjetër e varur mbi tubin metalik të dushit nga i cili uji i ngrohtë vazhdonte të kullonte mbi kurmin e saj duke u përzierë me djersën që përsëri shkëlqente mbi sqetullën leshatore,mbi gjinjtë e lëshuar mbi barkun e rrudhosur dhe nëpër pyllin e zi të Kodrës së Bukurisë,pikërisht aty ku u humb dhe u fitua beteja…

U përmenda nga kjo agoni epshi dhe duke ndjerë spermën e ngrohtë mes gishtërinjve e kuptova që nga beteja isha vrarë dhe kisha vdekur edhe unë.Edhe plaku që ish larguar pa më parë.U shtriva i lodhur mbi rërën e përzjerë me halat e pishave dhe fjeta,nuk e di se sa,por e kujtoj që me t’u zgjuar masturbova përsëri me vegimin e asaj që më ndryshoi në një mënyrë aq të shpejtë e të pakthyeshme nga djalë në mashkull.Ky vegim ose më mirë kujtimi i asaj ngjarjeje më shoqëroi në shumë masturbime të mëvonshme deri ditën kur unë provova aktin e parë seksual të jetës sime,duke ndikuar në një farë mënyre edhe në vetë kryerjen e këtij riti të aqdëshirueshëm cvirgjërimi.

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:24 pm

HERA E PARE

Hera ime e parë erdhi papritur e pakujtuar një ditë të nxehtë gushti në një dhomë hoteli të një qyteti të vogël jugor ku kisha shkuar si pjesmarrës i një kampionati shahu për të rinjtë.
Isha 16 vjec dhe deri në këtë moshë përvec masturbimit të përditshëm kisha në arsenalin e sukseseve të mia edhe disa puthje me ca moshatare të mijat. Po ashtu , një ditë më kishte puthur edhe një fqinja ime dyzetëvjecare ,por isha i bindur që ajo puthje bënte pjesë në arsenalin e sukseseve të saj.
Pra po qëndroja i vetëm në dhomën e hotelit ,me një libër shahu në dorë duke u përgatitur për ndeshjen e pasdites. Avujt e vapës hynin në dhomë asfiksues e të rëndë, përziheshin me erën e trupit tim të dirsur ,me erën e dhomës së vjetër të hotelit dhe me erën e klorit që vinte nga nevojtorja përballë. Dikur u shtriva i lodhur dhe instiktivisht fillova të fërkoj zogun tim që në cast nisi të fryhej e të forcohej .Isha lakuriq dhe carcafin e kisha shkelmuar në fund të shtratit. Nisa të masturboj lehtë me sytë mbyllur duke fantazuar për të mijtën herë udhëheqsen e pionierëve që me kalimin e kohës tjetërsohej në fantazinë time duke marrë tiparet e grave që më kishin ngjallur epshe në periudha të caktuara.
Fantazia ime e atëhershme përmbante edhe nënprodukte jo reale , por subkoshiente , të sadomasokizmit ku sadiste ishin gjithmonë gratë. Në një periudhë të mëvonëshme sadizmi kaloi në anën time, sidomos kur kisha të bëja me vajza shumë më të reja se unë në moshë. Kjo gjë ndoshta shpjegohet me faktin që kur një djalë i vogël bën seks me një grua shumë më të rritur si në moshë ,ashtu edhe në energji seksuale trupore , është i vetëdijshëm për vuajtjen seksuale që e pret. Cështje inferioriteti , qoftë edhe virtual.

Kështu pra , isha zhytur i tëri në ëndërrimin tim erotik ,kur papritmas dëgjoj zhurmën e një celësi që përpiqej të hapte derën time. Doja të reagoja ndaj asaj zhurme që ma ndërpreu aq papritur kënaqësinë, por e ndjeva veten të paaftë për të bërë qoftë edhe një lëvizje të vetme, përvec se të hiqesha sikur po flija. Dera u hap. Dikush kish hyrë në dhomën time dhe po qëndronte palëvizur, gjë që unë e përceptoja fare mirë nga qetësia që mbizotëronte dhomën. Dëgjohej vec frymëmarrja ime së cilës përpiqesha t'i jepja tonet e frymëmarrjes së një të përgjumuri.
Nuk e di se sa caste kish zgjatur ajo gjëndje, por e kujtoj mire që gjatë asaj njësie kohore isha përpjekur të gjeja se kush ma kish prishur qetësinë. E kisha kuptuar që duhej të ishte pastruesja që kish ardhur për ndërrimin e carcafëve.
Kisha imagjinuar gjithashtu edhe se cfarë po shihte ajo grua me sytë e shqyer mbi trupin tim lakuriq, madje kisha patur kohë të mendoj edhe se cfarë kishte ndjerë ajo në ato caste duke parë organin tim më kryenec se kurrë. Nuk kisha patur kohë vec për një gjë : për t'u mbuluar me carcaf.
Ndërkaq pastruesja kish tërhequr derën duke e kycur përsëri duke më lënë mua të dëgjoja hapat e saj që largoheshin korridorit të ngushtë të hotelit.
Isha ngritur si i dehur nga kënaqësia që më jepte ideja që një grua më kish parë lakuriq , por, për habinë time të jashtëzakonshme, dera u hap përsëri dhe këtë herë isha përballë pastrueses, kësaj gruaje rreth të dyzetepesave, me gjoks të plotë dhe me trup të shëndoshë e tepër të trashe që mund të ngacmonte vetëm epshin dhe fantazinë e një të burgosuri, të një ushtari apo të një adoleshenti të virgjër sic isha unë. Lakuriq përballë saj dhe këtë herë jo në gjume, por i zgjuar, plot epsh dhe frikë për atë që më priste.
Mbaj mënd që pastruesja, pasi më kish thënë " me kë tallesh ti ,mor picirruk" , më kish mbërthyer me krahët e fortë duke më puthur me një padurim të dukshëm, duke më kafshuar në buzë, gushë, shpatulla, ndërkohë që dora e saj ishte ulur poshtë trupit tim duke më fërkuar barkun, leshin poshtë tij dhe komplet atë masë të butë e të fortë njëkohësisht që nisi të pulsojë në ato duar që kushedi sa meshkuj kishin ledhatuar...
Instiktivisht, duke ndjerë trupin e saj të puthitej pas timit nisa ta puth në fytyrë, në buzët e etura që po më thithnin gjuhën që elektrizohej nga dridhjet, nga ngrohtësia e lagur e gjuhës së saj dhe me duart e mija, për herë të parë në jetën time, nisa të zbërthej fustanin e një gruaje , të përkëdhelja gjinjtë e saj të mëdhenj, të ngrohtë, të rëndë, me thitha të erektuar, t'i puth e t'i kafshoj ashtu te derdhur mbi fytyrën time duke më mësuar për herë të parë e përgjithmonë magjinë që fshihet te gjinjtë e një gruaje.
Ndërkaq ishim rrëzuar mbi shtrat; trupi i saj i shëndetshëm, plot djersë dhe fuqi, gjinjtë që dridheshin ashtu lëshuar mbi gjoksin tim akoma të dobët e të pa zhvilluar mirë, rënkimet tona si rënkimet e dy kafshëve apo të dy mundësave që ndeshen për jetë a vdekje, duart e mija që përpiqeshin të shtërngonin fort vithet e saj të mëdha, duart e saja që përpiqeshin të drejtonin organin tim drejt vorbullës së saj leshatore, një e ngritur cuditërisht e lehtë dhe e menjëhershme e trupit të saj të bëshëm dhe ...hera e parë kish filluar të ndodhte në një mënyrë dehëse, trullosëse, marramendëse, lodhëse dhe shplodhëse, e ngrohtë, e ngrohtë, e ngrohtë, aty në qendër të trupave tanë, në qendër të botës...Vallë a ekzistonte botë tjetër për mua në ato caste ?
Ndjeja shtërngimin e ëmbël të asaj vorbulle mishtore dhe të ngrohtë e të lëngëshme tashmë që lëvizte poshtë e lart mbi pistonin tim të fortë, të ngrohtë, aq të domosdoshëm për atë pastruese në prag të pleqërisë që mua në ato caste më ish dukur si perëndeshë e plotfuqishme mbi epshin dhe rënkimet e mia. E kisha lëshuar veten tërësisht në duart e kësaj perëndeshe i nënshtruar ndaj puthjeve, kafshimeve dhe shtërngimeve epshore të duarve dhe kofshëve të saj të fuqishme; cdo pjesë e trupit të asaj gruaje më dukej e fuqishme, e frikshme, sunduese, ndërsa vetja ime shumë i dobët, i pafuqishëm, ndaj edhe i isha bindur trupit dhe zërit të saj që duke u dridhur dhe rënkuar më ish lutur ( apo urdhëruar) "Më fort...oh më fort... aman...prishu...tani...tani...shpirti im!"
Në një cast, i ndodhur mbi të, duke parë fytyrën e saj të deformuar nga gulcimet, buzët që i kafshonte me dhëmbë, djersët që i lagnin flokët disi të thinjur anash, gjinjtë tashmë të squllur e me thithat e rrafshtë, kofshët e ngritura përpjetë dhe spazmat e tërë trupit të saj, pra, duke e parë nga lart këtë agoni të saj, e kuptova që në të vërtetë isha shumë më i fuqishëm se ajo, e kuptova që akti seksual, akti më i rëndësishëm i jetës njerëzore, është në fund të fundit një luftë, një betejë që duhet fituar me cdo kusht, edhe pse ndonjëherë mund ta humbje, sic po e humbte ajo grua e shëndoshë dhe e fuqishme, perëndeshë deri para pak casteve e tashmë e shtrirë nën trupin dhe organin tim, e lodhur, e pafuqishme, e mundur, skllave...
Ajo e kish arritur orgazmën e saj, por symbyllurazi në të vërtetë ajo nuk po qante humbjen e saj, por timen që s'vonoi të vinte bashkë me një spruco të fortë sperme që unë me dëshirën ( apo urdhërin ) e saj e lëshova në rrëzë të shalëve të saja, aty ku mbaron leshi i seksit.
Kishim mbaruar. Pastruesja kish ikur pasi më kish puthur gjithë dhembshuri në faqe dhe buzë, por pa epsh , duke më thënë "Je moshatar me tim bir !"
I lumtur deri në hutim, ashtu lakuriq sic isha, vrapova deri te dera gjysëm e hapur e dhomës dhe arrita t'i them "Faleminderit, shumë faleminderit !"
U ktheva përsëri në dhomën time ku tashmë kundërmimit të klorit i ishte shtuar edhe kundërmimi i spermës dhe djersës së betejës së sapo mbaruar .
Për herë të parë në jetë do të masturboja me një imazh të ri,atë të asaj pastruese gjysëm të plakur që aq natyrshëm me kishte futur në botën e mrekullueshme të seksit...

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:25 pm

AJSBERGU GRI

Jam në atë moshë kur me pak përpjekje kuptoj se nganjëherë kam ca gjëra të përbashkëta me njerëzit. Përvec anatomisë dhe gjenetikës, janë edhe disa arësye të tjera që ma përforcojnë këtë ide. Unë ec cdo ditë në të njëjtin bulevard ku shëtisin me mijëra të tjerë, dëgjoj shpesh të njëjtat melodi që iu pëlqejnë edhe të tjerëve, ha ushqime të njëjta me ta. Gjithashtu përdor të njëjtën letër higjienike si pjesa dërmuese(dhe e dërmuar) e njerëzve dhe ajo që është më kryesorja, kurrë nuk më shkon ndërmend që 1+1 nuk bëjnë 2, fakt ky nga i cili besoj se fillojnë gjysma e fatkeqësive të kësaj bote.
Kundër dëshirës sime sot do të përpiqem të mos shkruaj mbi njerëzit që, ta themi midis nesh, nuk i honeps fare. Për praninë e tyre kam nevojë vetëm në rastet kur dua të ndjehem i vetmuar. Shpesh futem midis tyre dhe si me magji e ndjej që rrethohem nga një ndjenjë e mrekullueshme vetmie, shumë më e admirueshme se ajo e Robinsonit.
A ju ka qëlluar ndonjëherë të sodisni për disa minuta kalimtarët nën dritaren tuaj? Po të përqëndroheni pak mbi atë turmë laramane dhe po të jeni disi të ngeshëm, do ta kuptoni se sa qesharake dhe poshtëruese është të jesh një nga të turmës, një i nënshtruar i ritmit idiot që karakterizon zakonisht turmat.
Java e një turme fillon me entuziazem (sigurisht të hënave), vashdon (zakonisht të enjteve) me devocion dhe përfundon week-end-eve me mjerim të plotë.
Vitet e vetmisë midis njerëzve më kanë mësuar dy gjëra për ata dhe për vetveten:t'i urrej si turmë dhe të mos i urrej si individë. Torturohem keqazi kur, fjala vjen, ndodhem në shoqërinë e disa vajzave dhe djemve llafazanë që flasin e flasin për orë të tëra, pa harruar të qeshin të lumtur për bukurine e tyre, për dhëmbët e bardhë e të bukur, për trupat e tyre aq sexy nën fustanet e ngushta dhe gjysëmtransparente. Me pak inteligjencë e kuptoj që në të vërtetë janë të shëmtuar sapo dëgjoj bisedën e tyre mburravece dhe kotësinë e qëllimit të saj. Për mua, momenti kur gojët e tyre nisin të flasin është momenti më sublim: në ato caste ndjej gravitetin e vetmisë sime të më tërheqë thellë në universin tim, atje ku veprojnë të tjera ligje, të papërsëritshëm, ligjet e mija.
Biseda e tyre e mërzitshme mund të zgjasë dy orë. Po aq zgjat edhe fluturimi im në universin tim magjik. Me t'u ndërprerë biseda e tyre,me një shpejtësi marramendëse unë kthehem nga universi im midis tyre dhe me pak, fare pak përpjekje e ndjej se në të vërtetë kur gojët i kanë të mbyllura nuk janë edhe aq të shëmtuar. Dhe kur ndodh kjo mund të ndodhë edhe ajo tjetra: lëshoj ndonjë vështrim mbi ndonjë gjoks të spikatur nën një këmishë apo mbi dy kofshë te hatashme që mbulohen dhe zbulohen njësoj nga minifundi i ngushtë. Në caste të tilla, si për të më bindur edhe një herë, se sidoqoftë kam disa gjëra të përbashkëta me njerëzit, organi im reagon me kryenecesi, here-here duke kapërcyer edhe barrierën e bezdisshme të llastikut të mbathjeve. Në fakt do të ishte dicka më humane e më demokratike sikur të mos vishja fare mbathje, ashtu sic bëj atje, në universin tim, ku trupi dhe shpirti me një lakuriqësi të përkryer ndjellin njëri-tjetrin, lodrojnë e pushojnë në qendrën e trupit tim, pikërisht atje ku duhet të fillojë demokratizimi i lartpërmendur. Nejse.
Prej kohësh jetoj në shoqërinë e këndëshme të dëshirave dhe mosdëshirave të mia, të sukseseve dhe dështimeve. Suksesi im më i madh është vetmia.
Në ditët tona vetmia e vërtetë është privilegj që pak qënje e arrijnë kur dhe sic duhet. Sepse ka dy lloj vetmish, njëra- ajo e madhja, e vërteta, ku ti ndjehesh zot i heshtjes, qetësisë, i tingëllimës së vetvetes pas mureve të ashpra e të pasuvatuara të shpirtit, tingëllimë që krijon hymnin e shpirtit, hymn që nuk këndohet, por që rënkohet në tonalitete rebele ku kënga nuk arrin pothuajse kurrë. Këtë lloj vetmie nuk mund të m'a cënojë askush, qoftë kjo edhe vetmia e përkohëshme e ndonjë krijese flokëgjatë e pasionante që fati apo rasti e përplasin për pak caste në universin tim. Kjo jo për mungesë mikpritjeje, por thjeshtë një mbrojtje instiktive për të mos u zhgënjyer më pas...
Ekziston edhe ajo vetmia tjetër, e vogla, që më zë shpesh në shoqerinë e të tjerëve. Eshtë e vogël për arësye se e vogël është edhe koha që unë vë në dizpozicion të të tjerëve. Eshtë nderi më i madh dhe i vetëm që mund t'u bëj njerëzve. Jo se nuk dua, por se nuk mundem. Përndryshe do të vetëasgjësohesha së bashku me universin tim ku gjithshka lind, jeton dhe vdes vec për mua. Aty jam unë Krijuesi dhe i Krijuari, vrasësi dhe i vrari, dashuria dhe urrejtja. Tërë këto gjëndje të kundërta tek unë ndodhin njëkohësisht e përsosmërisht. Si një lloj simbioze, një luftë-paqe gri si muzgu, e vendosur me dëshirën time në kundërshtim të plotë me kënaqësinë time. Dicka anormale? Sigurisht. Eshtë thjeshtë dicka anormale dhe pikërisht ky anormalitet më jep kënaqësinë e të qënurit ndryshe, anti apo alter.
Nuk e di se si do të shkonte jeta ime sikur për një cast ta humbisja këtë anormalitet. E përfytyroj se si do të katandisesha. Një njeri i rëndomtë nga të turmës së lumtur e hokatare, d.m.th. njëri nga ata-njerëzit. A ka ofendim më të madh se sa të jesh(për shembull) me dy miq (një nocion tashmë dalëboje) e të të takojë dikush tjetër që pas ndarjes nga ju do t'i thoshte të shoqes në shtëpi: "Isha me 3(tre) të njohur" duke të kthyer lehtësisht në një numër:1+1+1 baras 3 ???
Dëshpërohem kur njerëzit mundohen të maskojnë alter egon e tyre (sigurisht kur e kanë një të tillë). Alter ego-ja e pashprehur kurrë bën pjesë në kodin gjenetik të hipokritëve.

Vetvetja ime. Fillon kudo në trupshpirtin tim, për të vazhduar më pas tek përshtypja (shpesh e pakëndëshme) që u lë një kategorie njerëzish prania ime e për të përfunduar më pas me një gjëndje atipike që e dua dhe e kuptoj vetëm unë. Kjo gjëndje e rrallë s'është gjë tjetër vecse ajo që matematikisht shprehet me shumëzim te botës me zero. (Në fakt më vjen shumë keq që e vë zeron(0) e sinqertë dhe të pafajshme në marrëdhënje me botën dhe njerëzit që s'e meritojnë aspak këtë nder. Numri zero është i vetmi numër që nuk më bezdis.

Gjëja e parë që bëj me t'u zgjuar është të siguruarit e vetvetes. (Sigurisht jo tek Sigal apo Atlantik!).Me fjalë të tjera, sapo hap sytë shoh tavanin e bardhë, perden plot me kubizma gri e të zinj, komodinën, abazhurin në të majtë, pantoflat e kthyera përmbys pranë shtratit. Pastaj në një stad të dytë vështroj mbathjet e hedhura shkujdesur në fund të shtratit dhe në këtë cast e kuptoj që jam fare lakuriq. Pasi hedh një sy tjetër, disi më të vëmëndëshëm, në tërë trupin tim,(sidomos në gjenitalet e në zonën përreth tyre), e marr me mend që ato shenja mavi aty-ketu m'i ka lënë Klara që mesa duket po fle akoma si një qingj pranë meje me kurrizin kthyer nga une.

Keni tentuar ndonjëherë të mblidhni copat e vetvetes? Apo nuk e kuptoni se c'do të thotë kjo fjalë? Natyrisht që nuk e kuptoni, sepse JU dhe UNE ndryshojmë edhe në këtë pikë.
Në momentin e zgjimit unë bindem që po zgjohet një krijesë disi e vecantë, e përbërë nga qindra copëza jetësh dhe vdekjesh, të shpërndara kudo rreth meje dhe rreth pjesës tjetër të botës të cilat duhet të mblidhen domosdoshmërisht sic ishin në momentet kur ndodhin këto jetë dhe vdekje, dicka si një degjenerim rigjenerues i qënjes sime.
Unë nuk marr jetë nga jeta e të tjerëve, por nga vdekjet e mia që janë të panumërta sepse të panumërta janë edhe momentet kur qënja ime(planeti) dhe vetvetja(atmosfera ime) bien në kontakt me reston e botës. Ec në rrugë dhe papritur syri im padashje vështron një krijesë të rëndomtë njerëzore që ecën përkrah meje si teveqel. Ky vështrim në kodin tim quhet vështrim i vdekur. Eshtë detyrë i imja ta ringjall. Ringjallja e atij vështrimi të shpenzuar kot, (besoj se biem dakort që cdo gjë e shpenzuar kot është vdekje), realizohet duke kaluar nëpër disa filtra si ai i neverisë, i përcmimit, i urrejtjes, i injorimit dhe së fundi i shumëzimit me zero të shkaktarit teveqel të vdekjes së vështrimit në fjalë. Kur ai vështrim kthehet përsëri në syrin tim, i filtruar e pa asnjë gjurmë të pjesës tjetër të botës, (të cilën unë natyrisht e përcmoj), atëhere unë e vendos atë në rradhë, diku prapa syrit tim, ndoshta shumë afër vendit ku zakonisht ndodh ngrysja e vetullave(nga ana e pasme e padukshme).
Aty ai (vështrimi) mund të jetë në shoqërinë e heshtur, por të vërtetë të disa vështrimeve të tjera të reanimuar pas përballjes me ndonjë buzëqeshje hipokrite apo me ndonjë shenjë të moralit njerëzor. Sa do të qëndrojë në pritje? Zakonisht vështrimet e syrit janë të destinuar për vdekje dhe ringjallje të vazhdueshme. Jane BREZI I SIGURIMIT të qënjes sime, janë bodigardët e mi, kamikazët e vetëm që ringjallen. (A nuk ishte edhe Jezui një kamikaz i tillë?). Ata vdesin dhe ringjallen me qindra herë brenda një dite.
Ndryshe ndodh me vështrimet e shpirtit. Ato nuk vdesin kurrë, sepse ato nuk kanë aspak funksion mbrojtës të qënjes sime edhe sepse nuk iu shkon për shtat uniforma dhe disiplina ushtarake. Ato janë vetë qënja ime e transformuar mrekullisht në dicka të lartë, pothuajse hyjnore,që askush në botë nuk mund ta kuptojë. Ky fakt më bën të lumtur.
Vështrimet e shpirtit tim kalojnë vec nëpër një filtër, në atë të admirimit. Në shpirtin tim cdo cast i ngjan një ceremonie kulti ku hyjnizohen ato gjëra që e plotësojnë këtë shpirt dhe sigurisht unë adhuroj gjithshka që ka lidhje me shpirtin tim.
vijon

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:25 pm

Kështu pra, cdo mëngjez, më saktë, në cdo zgjim, nis të mbledh dhe të rimbledh vetveten. Një copë e gjej te mbathjet e nëpërkëmbura (një copë e mirë vetveteje!), disa pjesë të tjera te tavani i bardhë(që nuk e fus te pjesa tjetër e botës), dicka tjetër tek tavlla e cigareve gjithmonë plot me hirin e pashkundur të natës së shkuar. Deri në këto momente kam siguruar aq vetvehte sa më nevojitet për të kuptuar se ku ndodhem. Në dhomën time. Kërkoj akoma. Dua të siguroj sa më shumë vetvete që të jetë e mundur. Dua që në castin kur do të ndez një cigare, i ulur lakuriq në njërin nga kolltuqet e mi e me vështrimin nga ardhmëria e ditës së re, (që unë e konceptoj si një vështrim të përhumbur mbi kubizmat gri të perdeve), vetvetja të jetë e gatëshme për momentin sublim kur unë them fjalën magjike: "Universi ka dy pjesë: Unë dhe pjesa tjetër e tij!". Pas këtij casti sublim unë jam i gatshëm për të jetuar dhe vdekur ditën time 24 orëshe(dhe jo 24 karatëshe) sa më thjeshtë të jetë e mundur. Meqë ra fjala te thjeshtësia e jetës dhe e vdekjes, kam një aftësi pothuajse të lindur për ta perceptuar si tepër të thjeshtë dhe të natyrshme edhe gjënë më të ndërlikuar e të pazakontë. Pas këtij casti sublim unë jam në gjendje të përballoj tërë sulmet që krijesat ordinere-njerëzit- mund t'i bëjnë qënjes sime me armët e tyre të sofistikuara si buzëqeshjet, puthjet, lotët, miqësitë dhe mirësjelljet.
Dikur, vite më parë, nuk isha edhe aq i padëmtueshëm nga armët e lartpërmendura. Mbaj mend një herë kur vetëm për hir të një puthjeje të dhënë një natë gushti, unë humba pothuajse plot 6 vjet të jetës sime, mes puthjesh, seksi, dashurish, xhelozish dhe urrejtjesh të mjaftueshme për të thinjur një dyzinë të porsalindurish të pafajshëm.
Megjithatë, ato 6 vjet më mësuan gjëra të thjeshta, tepër të thjeshta. Shpesh dashuria dhe urrejtja veshin të njëjtin petk të pudrosur me një neveri gri, bijë legjitime e një nate epshore midis kujtimit dhe harrimit mbi një shtrat mashtrues ëndërrimi...
Në ata 6 vjet e kuptova mirë se sa i fortë duhet të jesh për të përballuar tundimet, nga më të ultat e deri te ato hyjnore, të përballosh një hapje shalësh nga gruaja e mikut tënd, të mos vrasësh dashnorin e gruas tënde, të kujdesesh për jetën e gjyshit nëntëdhjetëvjecar vetëm e vetëm që ti të jesh trashëguesi i pasurisë së tij, të hiqesh si besimtar fanatik vec për hir të një putane greke që edhe mes orgazmave të bordellit pëshpërit lutjen e mbrëmjes...Nëse do të vazhdoja listën e gjatë të tundimeve, besoj se do të ishte më e udhës të hipja mbi një gjysëmdrejtëz në kërkim të skajit tjetër...
Sa herë që jam i detyruar të hyj në marrëdhënje me njerëzit (dhe kjo ndodh cdo ditë), ndjej qelbësirëllëkun e shoqërise të më përmutë me një erë më të padurueshme se vetë muti i një zboristi diku në llogore...(Meqë ra fjala, a mendoni vërtetë se keni më shumë vlerë se muti juaj?)

Zakonisht kur jam në shtëpi dhe kur në trurin tim nuk ka ndonjë ngacmues për të shkruajtur, unë sjell ndërmend gjëra që me pak durim dhe përpjekje mund të bëhen realitet. Kështu për shembull, nëse do të trokas në portën e fqinjës përballë e di që dy minuta pasi ajo të më ketë hapur derën, unë do të jem në krahët e saj të ngrohtë në një përqafim nga ata që mbarojnë vetëm atëhere kur njeri ndjen nevojën e të zhveshurit ose kur tjetri përvëlohet nga dëshira për t'i thjeshtuar më shumë gjërat që aq shpesh komplikohen para një shtrati të huaj...Do ta përkëdhel në gjinjtë e fryrë dhe në trekëndëshin e leshtë pubik, ndërsa ajo do të më kundërshtojë sic kundërshtojnë zakonisht bashkëshortet e pabesa: do të perplaset mbi shtrat bashkë me mua dhe pasi të hajë tegelin do të më përgatisë një kafe të ngrohtë me qumësht e do të nisë të shajë bashkëshortin e saj. Kurrë s'i kam kuptuar gratë në këtë pikë. Mirë që e tradhëtojnë burrin e tyre,po c'kanë që e shajnë të shkretin?
Kam frikë se do ta kem më të madh se i shoqi i saj dhe në këtë mënyrë do t'i jap fqinjës sime një argument më shumë për tradhëtinë e saj. Megjithëse edhe më të vogël sikur ta kem, jam i sigurtë që ajo do të këmbëngulë se i të shoqit është më i vogël. E tmerrshme! Hidhen poshtë 10 vjet martesë për një centimetër më shumë!!!
Një ide tjetër që më gudulis mëngjezeve është edhe vizita tek shtëpia e një mikut tim. Në fakt aty tani banon vetëm e shoqja. Ai vetë punon prej një viti jashtë shtetit. Ajo është tepër sensuale dhe me të vërtetë kam dëshirë ta fus në shtratin tim, por kjo dëshirë më fashitet me të kujtuar mikun tim që nuk e meriton aspak këtë tradhëti të dyfishtë. Megjithatë ekziston një lojë erotike midis nesh. Cdo mbrëmje ajo më telefonon dhe nëse unë jam fillikat në shtëpi,nis menjëherë një dialog erotik me fjalinë time të preferuar: "Cfarë ke veshur tani?". Ajo zakonisht përgjigjet: "Jam fare lakuriq...".
Më vonë, kur rastis të shihemi rrugëve të qytetit takohemi e flasim si të mos ketë ndodhur asgjë. Në fakt asgjë nuk ka ndodhur. Megjithatë më torturon mendimi që asaj ia ka qejfi me mua, një qejf i paracaktuar për të precipituar në linjën telefonike. Një natë para se ta mbyllnim teleseksin tonë e pyeta "Si ndjehesh tani?". "Më duket se abortova", m'u përgjigj.
Ndoshta edhe miku im di dicka për simpatitë tona, por, për arësye që i përkasin vetëm atij, tregohet tolerant.Ndoshta është thjeshtë një lloj dëmshpërblimi që ai më bën mua: Klara ka qenë e dashura e tij për një vit rresht në rininë e saj të hershme.
Na ka qëlluar shpesh të darkojmë së bashku në shtëpine time apo të tyren. Kemi qenë tepër të lirshëm. Klara expozonte gjinjtë e mrekullueshëm teksa servirte supën e nxehtë, ndërsa sytë e mikut tim shëtisnin paq mbi pamjen joshëse. Ndërkohë zakonisht mua më duhet të bisedoj me gruan e tij për një film të Tinto Brasit të shfaqur një natë më parë. Më vonë unë mund të ulem pranë saj duke i lexuar disa nga shkrimet e mia erotike. S'më bën përshtypje fakti që unë nuk bëhem xheloz për Klarën. Fundja ai po shikon gjysëm të zbuluar ata gjinj që i ka shijuar lakuriq për një vit rresht. Por më habit mosxhelozia e tij. Apo mos vallë unë jam heroi i ndonjë fantazie të tyre seksuale dhe si i tillë prania ime provokuese praën të shoqes ia përmirëson orgazmat mikut tim?
Jeta më ka bindur se miqësia gjithmonë ka nevojë për një dozë të lehtë e të tolerueshme erotizmi të fshehtë që të jetë e vërtetë dhe e pastër, përndryshe do të jetë një miqësi hipokrite e në rastin më të keq një hipokrizi miqësore.
Miku im është aq inteligjent sa të kuptojë që mua më pëlqen gruaja e tij sensuale, por nga ana tjetër më njeh aq mirë sa e di që unë kurrë s'do ta cënoja as me majën e thoit gruan e tij tërheqëse. Kjo është një e vërtetë absolute, ndaj edhe miqësia jonë suksesshëm u reziston tundimeve reciproke.
Edhe Klara shpesh përfshihet nga nivele të larta adrenaline nëse gjatë seksbërjes, para apo pas saj, ne do të flasim për ciftin në fjalë. Shpesh kur e shoh që orgazma e saj vështirësohet, mjafton të përmend emrat e tyre dhe ajo të arrijë në qiellin e shtatë. Më pas Klara më rrëfen se emri i gruas së mikut tim e exiton më shumë. Unë i besoj edhe pse e di që ajo gënjen.A do të ndryshonte gjë po të mos i besoja?

A ju ka qëlluar t'ju vdesë ndonjë pjesëtar i familjes? Nëse po, besoj se e keni provuar atë ndjesinë e të qënurit në qendër të vëmëndjes. Ju qëndroni i ulur në një kolltuk në krye të dhomës dhe për disa ditë rresht prisni ngushëllimet. Në ditët në vazhdim ju e kuptoni që vdekja është një dukuri tepër e rëndomtë që me kalimin e ditëve e humbet solemnitetin dhe rëndësinë e vet. Megjithatë jeni i detyruar të shihni shprehje të larmishme të hipokrizisë, sidomos në darkën e përmotëshme, ku njerëzit bisedojnë për gjithshka, për pronat, për seksin, për makinën e re të fqinjit, për cdo gjë vec vdekjes dhe të vdekurit. Ti ngre gotën e rakisë, por lotët nuk të lënë të gëlltitesh, ndërsa fare pranë teje, diku përballë, një farë kushuriri yt shqyen i ekzaltuar mishrat e ngrohta dhe byrekun tradicional, pa harruar që herë pas here të gromësijë i kënaqur. Ty të vjen t'ia thyesh kokën me ndonjë pjatë, por megjithatë i buzëqesh i përmbajtur dhe i sjellshëm, madje në një moment zemërgjerësie i ofron edhe një kruajtëse (të papërdorur) dhëmbësh. Më pas sytë e tu ngulen mbi shpatullat e zeshkëta të një kushërirës tënde të largët (nga ato që i afron vetëm rasti i vdekjes) që po flirton në atë cast me kunatin e saj të pasur dhe injorant në qafën e të cilit rëndojnë ca varëse të trasha floriri. Kushërirës tënde sigurisht që i pëlqejnë florinjtë dhe florimbajtësit. S'do të ishte keq në ndonjë rast tjetër t'ia puthje shpatullat e rreshkura nga dielli i beharit. Ndoshta edhe asaj do t'i pëlqente. Ku i dihet? Ndoshta nuk jeni edhe aq kushurinj sa thonë...

Vazhdimisht shoh në ëndërr një ajsberg gri. Aq shpesh sa që edhe kur zgjohem më duket se mund të përplasem me të. Një ajsberg gri që nuk lundron ujërave të ftohta të Veriut, por që si një orendi e domosdoshme e të përditshmes më del përpara në rrugë, në shtrat, në dhomë, në banjë, kur flas në telefon, kur paguaj qiranë, kur ndaloj makinën për ta furnizuar me karburant, kur shikoj sutienat e Klarës apo sqetullat e dirsura të një plazhisteje adoleshente, kur lexoj ditarin tim, kur vë lule mbi varrin e tim eti...
Një masë e akullt gri, ndoshta prej eteri që përshkon gjithshka dhe përshkohet prej gjithshkaje. Një masë që po më bën gri cdo ditë e më shumë. Hi dhe thinja...
Diku kam lexuar për lindjen e një foshnje të thinjur. E besoj. E pse të mos e besoj?

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:29 pm

E PAPERBALLUESHMJA

Ti je në atë moshë që ëndërrojnë djemtë e rinj dhe që adhurojnë pleqtë, në atë moshë kur s'të shqetëson më rruga e bërë, por ajo pjesë e vogël rruge që të ka mbetur për të përshkuar deri atje ku mbarojnë të gjitha udhët, rrugët, rrugicat, monopatet dhe autostradat e jetës.
Deri atje ku s'ka më as rrugë, as udhëtarë, as zhurma hapash e as semaforë. Deri atje ku s'ka lule të bukura shumëngjyrëshe nga ato që të dhuronin vite më parë mes puthjeve dhe lotëve të dashurisë ata që t'u përgjëruan aq shumë, ata që "nuk mund të jetonin pa ty".
Deri atje ku ka vec rrënjë të forta shkurresh, bimësh apo edhe lule erëshumë të hedhura mbi muret e drunjtë të banesës tënde të fundit, e vetmja pronë ekskluzivisht e jotja-dhuratë parikthim e mëmës Natyrë.

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:30 pm

Je pesëdhjetëvjecare.

Ti tmerrohesh kur con ndërmënd këto gjëra kaq fiziologjike. Ngrihesh rrëmbimthi nga shtrati i ngrohtë, vrapon drejt dritares, hap perdet e mëndafshta dhe hedh vështrimin mbi rrugën që shtrihet nën dritaret e tua, e qetë dhe e bindur ndaj hapave indiferentë të kalimtarëve dhe rrotave mizore të makinave që me uturrimën e tyre e prishin këtë mëngjez të paqtë e të kthjellët.
Me një dashuri që as vetë nuk e di se nga të vjen, vështrimi yt përkëdhel pemët, kalimtarët, ca pellgje të ndyra uji që pasqyrojnë aq gjallërisht rrezet e diellit, shtëpitë përballë me tjegullat e sapolyera nga ndonjë merakli, tymin që del nga oxhaku i vjetër i furrës, ndoshta gjëja më e lashtë e qytetit tënd të vogël të harruar në cepin e grisur të hartës.
Pastaj ti pasi largohesh nga dritarja duke lënë mbi xhamin e ftohtë avujt e frymës tënde dhe shenjën e hundës, rend drejt pasqyrës.
Ke shumë kohë që s'e ke parë veten ashtu sic je tani, lakuriq, me flokë të shperndarë mbi supet e tulta, me gjinjtë e fryrë të varur mbi barkun e dhjamosur e plot rrudha që të rëndon aq shëmtuar mbi seksin që pothuajse është fshehur plotësisht mes tulit të kofshëve të trasha ku ca varice kanë nisur të shfaqen si ca xhunga të errëta e të forta, të vetmet gjëra të forta në atë trup.
Pamja që pasqyra të dhuron natyrisht është e shëmtuar dhe aspak inkurajuese. Sepse ti thjeshtë harrove që mënyra më e keqe për të filluar një ditë të re të jetës në moshën tënde është të parët e vetvetes lakuriq në pasqyrë.
Largohesh me të shpejtë nga pasqyra fatale dhe hyn në banjë enkas për një dush të ngrohtë. Mes avujve të këndshëm format e trupit sikur zënë të përmirësohen disi nga pamja e tyre e mjerë. Ndjehesh pak më e lehtësuar e nis e këndon nën zë një këngë së cilës i mban mend vetëm refrenin. Natyrisht ky lloj lehtësimi të zhduket me t'u zhdukur edhe avujt e ngrohtë. Me peshqirin krahëve futesh përsëri në dhomën e gjumit dhe , pasi hap njërin nga sirtarët e komosë luksoze, nis e nxjerr ndërresat e pastra kundërmuese.
Tmerrohesh nga forma idiote e mbathjeve, të denja për një shtatëdhjetëvjecare invalide dhe nga sutienat tepër të mëdha që kur i vesh të mbulojnë ushtarakisht tërë gjoksin dhe gjysmën e kurrizit, pasi sigurisht, barkun e fryrë dhe pjesën tjetër të vitheve, deri lart afër sutienave, ta mbulojnë mbathjet gjigande.
"O Zot, c'janë këto që vesh?", mendon e përfshirë nga një ngërc i pazakontë. Zhvishesh përsëri dhe nis e kërkon më kot, në fillim ngadalë e më pas me rrëmbim, mes ndërresave që i hedh tërë nerva sa majtas djathtas mbi krevatin e pafajshëm e akoma të përgjumur.
Kërkon dicka të bukur, dicka më tërheqëse, më seksi. Fatkeqe ulesh në buzë të krevatit dhe nis e mendohesh ashtu sic mendohen dyzetvjecaret me tërë forcën e logjikës e të mëkatit të shkrira në një të vetme në atë që jemi mësuar ta quajmë përvoja e të dyzetave.
Përpiqesh të sjellësh ndër mend herën e fundi të seksbërjes. Ajo kish ndodhur vite më parë, pak kohë para se yt shoq t'i linte lamtumirën kësaj bote me dëshirën e tij, aq normale për një piktor të talentuar e të censuruar sic kish qenë ai. Kishe qarë hidhurazi për ikjen e tij pa kthim. Më vonë lotët t'i kish zëvëndësuar një lloj trishtimi që niste poshtë, diku në qendër të qënjes tënde, vazhdonte më lart drejt gjinjve dhe zemrës në formë të një shtrëngimi që qetësohej disi vec nga të përqafuarit e jastëkut netëve të pafundme mes vetmisë, për t'u vendosur përfundimisht lart, në fytyrën tënde, më saktë, në këndet e syve, në trajtë të një mallëngjimi të ngurosur që iu kish dhënë syve pamje më fisnike e më të qetë.
Në vitet që pasuan ti jetove një lloj virgjërie, një lloj agjërimi, e mbyllur në vetvete si një molusk i harruar diku rrëzë një shkëmbi ku prej kohësh nuk përplasen më valët e detit, ku prej kohësh nuk ulet ndonjë cift dashnorësh që mes casteve erotike gjen kohë edhe për të mbledhur guacka që më pas do të zbukurojnë hijshëm qafën dhe gjinjtë e vajzës...
Mendueshëm ecën mbi tapetin e qëndisur ironikisht me figurën e dy trupave joshës të mbërthyer në agoninë e epshit. Hedh ca konjak mbi gotën e kristaltë dhe pasi ndez një cigare afrohesh përsëri pranë dritares. E hap atë, por e mbyll menjëherë e besdisur nga rryma e ftohtë e ajrit të mëngjezit dhe nga ulurimat e shitësit të zarzavateve përballë që njofton kalimtarët se sot, pikërisht sot, kastravecat shiten më lirë se bananet.
"Idioti!", thua me vete dhe lëshohesh mbi njërin nga kolltukët e ultë që prej kohësh nuk janë fundosur nën peshën e ndonjë vizitori.
Prej kohësh s'të dhurojnë më lule, prej shumë kohësh s'ke marrë letra dashurie. Prej vitesh telefoni yt hesht si një gërmuq i zi që ashtu i pa zë e shton edhe më shumë shëmtimin e tij.
Hedh përsëri konjak në gotën e boshatisur e përhumbur e tëra në shkretaninë e kujtimeve në përpjekje për të gjetur ndonjë oaz ku shpirti yt të shijojë pak, vec pak jetë. Thith tërë afsh cigaren tymi i së cilës krijon aq magjishëm rreth teje rrathë të mrekullueshëm që herë ngjajnë me oaze të kristaltë e herë me pellgje të ndotur ku megjithatë rrezet e diellit pasqyrohen me të njëjtën bukuri dhe forcë pa u ndotur nga pisllëku i kristaltë që buron prej tyre.
Bën ca hapa nëpër dhomë dhe ndalon para një etazheri të vogël-varrezë e shumë albumeve, fotografish, letrash, suveniresh, poezish e pikturash që pluhuri i kohës i ka mbuluar si të donte të sigurohej, si të donte të vërtetonte që vendi më i përshtatshëm për të hedhur velin e tij të trishtuar janë ato gjëra të vogla që na lidhin me të kaluarën, me këtë gjethe të verdhë, shpesh edhe të vyshkur, ku cizmja e pamëshirëshme e të nesërmes përpiqet të mos shkelë me hapin e saj të verbër.
Merr njërin nga albumet, por nuk e hap, thjeshtë i heq pluhurin dhe e vë përsëri në vendin e tij. Pastaj dora jote drejtohet për nga dosja e vjetër e lëkurtë brenda së cilës ti ke konservuar letrat e dashurisë dhe të urrejtjes që atëhere kur ishe një adoleshente e shpenguar dhe tekanjoze. E hedh edhe atë mbi shtrat dhe pasi mbush përsëri me konjak gotën e boshatisur lëshohesh shkujdesur mbi krevatin dopjo, relike e gjymtuar në "dopjollëkun" e saj, dëshmitar memec i sa e sa psherëtimave të zhdukura thellë netëve pa emër, netëve me emër që aq mizorisht trokasin në skutat më të errëta të kujtesës si të duan të të zgjojnë nga letargjia e tejzgjatur.
Nis e shfleton letrat e vjetra, disi të zverdhura nga kalimi i viteve dhe nga leximi i shpeshtë, argëtim prej kohësh i lënë pasdore... pothuajse në harresë. Kënaqesh, qesh, buzëqesh, nevrikosesh e mbledh buzët me përcmim. Megjithatë buzëqesh përsëri e kënaqur, jeton ca caste lumturinë e dikurshme, vetja te duket papritmas ashtu sic shkruhet në ato letra, "ëngjëll naiv që rrezaton bukuri dhe ciltërsi", "femra më sexy që kam njohur me një trup që edhe më impotentin do ta bënte baba të lumtur binjakësh".
Dikush tjeter, ndoshta yt shoq, shkruan se gjoksi yt është krijuar për të qenë përjetë i zbukuar nën dritën e zbehtë të hënës...
Por për fat të keq, në fund të cdo letre, pranë fjalëve të zakonshme "të dua shumë" ose "i yti përjetë", ndodhej tragjikisht edhe data e të shkruarit të saj, ca numra ditësh, muajsh e vitesh të largët, të largët, të largët, të thinjur në plakjen e tyre të pakuptuar, të braktisur keqazi në verbërinë dhe në invaliditetin e tyre të pariparueshëm.
Ndjehesh përsëri e mjerë dhe fatkeqe. I flak tutje letrat vrastare dhe aspak ngushëlluese që ashtu të hedhura në zemrim e sipër e shtojnë edhe më shumë pikëllimin në shoqërinë e tyre me ndërresat e tmerrshme që akoma vrasin me praninë e tyre elokuente.
Do të bëje mirë të ngriheshe nga shtrati e të vije ndonjë cd që do të mbushte dhomën me tinguj të këndshëm. Sepse ti ke nevojë për pak muzikë në vetminë tënde prozaike, mes qetësisë së gurtë të mureve të apartamentit tënd që bëhet më e thellë nga prania e ftohtë e oxhakut të mermertë ku prej kohësh nuk ndizet më zjarr, ku prej kohësh askush nuk luan urët e zjarrit netëve të gjata të dimrit.
Tinguj ala Shostakovic do të përplasen pas kësaj hapësire ajri, letrash, mbathjesh dhe orendish të destinuara për vetmi dhe papritur ti ndjen një nevojë të papërballueshme për të qenë heroina sentimentale e dikujt që të dërgon mijra lule të freskëta, e dikujt që të shkruan letra të pafundme dashurie e në rastin më të keq e dikujt që pret cdo natë nën dritaren tënde mes pikëllimit që i fal shiu i ftohtë dhe mungesa e krijesës tënde pas xhamit të avullt...
Rrotullohesh me krahët hapur, si një flutur rreth llambës që shpejt do të fiket dhe zëri yt i shëmtuar e aspak melodioz përpiqet të bëjë pak vend midis notave të harmonishme. Këndon dhe vallëzon si dikur, e kënaqur dhe e qeshur. Pas pak melodia mbaron, por ti nxiton dhe e kthen përsëri diskun në këtë vals marramendës. Përjeton përsëri caste të harruara.
E lodhur nga kënaqësia përplasesh mbi kanape dhe qesh e qesh me zë të lartë, ashtu sic është e natyrshme të qeshin vetëm virgjëreshat tek ndjejnë t'u afrohet cvirgjërimi i aqpritur.
Përsëri nevoja e papërballueshme të shfaqet në trajtë të një dëshire për të dashuruar dikë (njësoj do të të kënaqte edhe dëshira për të tradhëtuar dikë).
Ngrihesh, vishesh dhe del jashtë në rrugën zhurmëplotë ku askush nuk di gjë për atë, të papërballueshmen tënde. Pasi përshëndet idiotin e zarzavateve, drejtohesh për nga qendra e qytetthit, atje ku kryqëzohen të gjitha rrugët, bulevardet dhe kanalet e ujrave të zeza, atje ku kalojnë cdo ditë njerëzit,i diotët dhe të cmëndurit, në një ritual të përbashkët hapash që nxitojnë vetëm drejt qëndrës. "Të arrijmë në qendër, pastaj le të bëhet c'të bëhet!", duket sikur thonë hapat e tyre. Sepse ti ke kuptuar dicka mbi hapat qekur ishe e aq vockël sa ngatërroheshe mes këmbëve të kalimtarëve: hapat që drejtohen për nga qendra janë të shpejtë e të sigurtë; ata që kthehen-të ngathët e të lodhur, disi të zhgënjyer nga shpejtësia e tyre e pakuptimtë.
Një pasiguri të shoqëron në të ecurën tënde, edhe pse natyrisht po shkon drejt qendrës. Përplasesh me një djalosh që dikë përshëndet me gishtin e mesit, ngatërrohesh mes një grupi nxënësish që godasin njëri tjetrin me cantat e zbukuruara me vizatime origjinale që s'mund t'i gjesh as në nevojtoret e burgut, dikush të godet me bërryl e pasi të vështron në gjinjtë e mëdhenj të thotë "më fal". Ti natyrisht dëshiron që përplasja të kish zgjatur ca më shumë, po ashtu edhe pardoni i tij e aq më tepër vështrimi i tij ngulmues mbi gjinjtë që askush vec teje nuk e di se sa të varur janë.
Kthen kokën pas me shpresë se mos vallë dicka e re mund të lindë nga ai brryl,por brryli tashmë është i sigurtë nën krahun e ngrohtë të një kacurrelseje që hargaliset nga lumturia dhe idiotësia që i fal brryli në fjalë.

Nimfa Wed Dec 10, 2008 7:30 pm

Ndalon hapat para një dyqani lulesh, afron kokën pas xhamit e përhumbur në larminë e tyre. Nga brenda një bukuroshe të fton me një lëvizje të sprovuar të dorës. Hyn dhe shëtit në pavionin e gjërë ku disa cifte dhe disa të rinj përpiqen të zgjedhin dicka të vecantë në atë lëndinë shumëngjyrëshe lulesh të transferuar mes komoditetit të xhamtë të pavionit.Ty s'të shqetëson fakti që je vetëm, sepse zakonisht lulet blihen vetëm. Ja, edhe kjo vajzë pranë teje është vetëm, por me siguri ajo e di fare mirë se ku do t'i adresojë ato lule. Ndoshta tek ndonjë djalë i bukur si ajo, ndoshta tek ndonjë burrë i martuar, ndoshta tek i dashuri i saj sakat, ndoshta...me mijëra ndoshta. Apo ky djaloshi tjetër që duke u menduar nuk harron të hajë edhe thonjtë, një mënyrë efikase të menduari mes dilemës së zgjedhjes.Ndoshta për një vajzë, për një grua apo për një varr.
Një gjë është e sigurtë. Askush në tërë botën nuk po blen një lule për ty në këtë cast. Ky mendim të tmerron dhe instiktivisht rrëmben një buqetë të bukur, paguan dhe largohesh pa vënë re buzëqeshjen e shtirë të shiteses.
Sapo del në rrugë e ndjen që nevoja e papërballueshme ka nisur të të japë një kënaqësi të vecantë që ti e shpreh duke u ndalur herë pas here për të shijuar bukurinë e luleve dhe aromën e tyre të vecantë. Nga turbullimi jetëdhënës i castit nuk sheh rrugën dhe përplasesh mbi një karrocë invalidi ku qëndron një i verbër, i parruajtur e i palarë që buzëqesh i lumturuar nën joshjen e ngrohtë që i fal prania e trupit tënd mbi të tijin.
I kërkon të falur dhe pasi ai të përgjigjet: "S'ka gjë bukuroshe!", ti mendon që i verbëri nuk kish qenë edhe aq pa gusto.
Dita është e bukur dhe tashmë dielli jo vetëm shndrin, por edhe ngroh qytetin e mbërdhirë nga dimri dhe të qënurit në cepin verilindor të hartës. Hapat drejtohen për nga parku i vogël plot shelgje lotonjës, aq të gjelbër dhe romantikë në lotimin e tyre që mbulonte këndshëm rrugicëzat e parkut të zbukuruara me ca mozaikë abstraktë e të pakuptimtë, ide e ndonjë arkitekti pijanec pak caste pasi kish pështyrë në fytyrën e dikujt në zënkë e sipër. Këtë ide ta përforcon edhe prania e ca pllakave "Mos pështyni në tokë!" që arkitekti e kish parë të arësyeshme t'i vendoste pikërisht nën hapat dhe pështymat e kalimtarëve.
Ulesh mbi njërin nga stolat. Ndez një cigare dhe pas pak e kupton që në atë mori stolash vetëm ai ku je ulur ti nuk është dëshmitar casti i një puthjeje, përqafimi, të paktën i një zëri të ngrohtë apo i një pëshpërime drithëronjëse.
Në stolin përballë një cift ka ngrirë në një përqafim nga ata të përjetshmit e të pavdekshmit që ti nga përvoja e di që nuk zgjasin edhe aq shumë sa thuhet nëpër romanet e Mopasanit. Deri sot në mëngjez ti pothuajse kishe harruar që në botë vec rrugëve, plehrave dhe gazetave ekzistonin edhe përqafimet që herë me magjinë e kontaktit e herë me ftohtësinë e neveritshme të gjarpërit të përfshinin gjithë jetës mes një marramendjeje që, edhe nëse nuk të lumturonte, të dhuronte ndjenjën e të qënurit ndryshe nga c'kishe qenë një cast më parë, ndjenjë që njerëzit gabimisht janë mësuar ta kërkojnë pikërisht atje ku s'është, brenda kornizave të gënjeshtërta të moralit e nderit kolektiv.
Më në fund përqafimi përballë ka mbaruar. Madje me sukses të plotë. Këtë ti e kupton në shkëlqimin lapanjoz e të përulur të vështrimit të djaloshit mbi buzët e fryra të fatlumes që me duart e dridhura përpiqet të rregullojë flokët e cmëndur.
Do të dëshiroje shumë që edhe ti të kishe nevojë të rregulloje flokët që si për inat të dëshirës së papërballueshme qëndrojnë mbi kokën tënde aq të sistemuar e të qetë, pasojë kjo e shoqërisë së tejzgjatur me krëhërin e fildishtë nën vështrimin mizor të pasqyrës. Ndërmënd të vjen shprehja e një poeti sipas të cilit krehëri më i mirë për flokët e një vashe janë gishtërinjtë e të dashurit të saj.
Sa e sa gjëra të këndëshme mund të dhurojnë gishtërinjtë! Mund të të përkëdhelin lehtë gushën dhe gjinjtë e ndjeshëm, mund të të ushqejnë aq bukur mëngjezin mbi shtratin e ngrohtë, mund të të lumturojnë, ndërsa ti lëpin prej tyre mjaltin e ëmbël që derdhet ngadalë buzëve të tua.
Fundja gishtërinjtë mund të shkruanin një letër drithëronjëse e përvëluese si puthja.
Përsëri letra. Letra aq të pranishme me mungesën e tyre. S'do të bëje keq të nxirrje nga canta e vogël një laps dhe një copë letër të bardhë që patjetër duhet të cvirgjërohet nga rreshtat e pamëshirshëm në bardhësinë e saj.

Sponsored content