Shkrimtare shqiptare

BALADE PER HENEN

U duk ne nje muzg te qete,
Zbardh kembanaren e rri
E zbehte
Hena si pike permbi i.


Cxhind, me nje fill te gjate,
I zymte terheq, o Hene,
Neper nate,
Fytyren e profilin tend!


Je sy i qiellit qorr?
Nje engjell tinzar rri pas,
Vengeron,
Nen te marrten maske?


Apo je, top peshtjelle,
Merimange gjithe tule te arta,
Qe bredh,
Pa putra e pa flatra?

Mos je, fort jam dyshonjes,
Metali i lashte, i verdhe
I ores
I te nemurve ne ferr?

Permbi ballin tend qe shket,
Ata i ndien sonte, a e pane,
Sa vjet
Amshim, tringellimat rane?

Eshte nje krimb qe te bren,
Kur disku yt i perhire,
I ngrene
Hollohet si nje brir?

Kush te qorroi ne sy
Mbreme? Apo re mbi panje,
Aty
Ne kuroren e saj me maje?

Se erdhe e zbehte, e vrare,
Mbeshtete te imtin bri
Mbi xham
Permes kangjellave te tij.

Shko hene ne heke e vdire,
Trupi i bukur i Febese,
Biondine
Ra ne det e po vdes.

Vec fytyra e saj mbet
Tek ty, plot rrudha i thare,
U tret
Tani dhe balli yt pa ar...

Por, o hene, nga dashurite
E tua si perralle
Ti shendrit
Gjithmone si drite e gjalle.
Je per cdo kalimtar,
Keshtu e narte, e perterire
Nje zjarr,
Hene e plote, a si brir.

Do te doje bariu i trishte,
Plak, prej ballit tend
Fildish
Rreth tij do lehin qente.

Do te doje, behet me flete
Ne anije cdo detar
Mbi det,
Nen kupen qelibar.

Dhe vogelushja harlis,
Kembelehte kapercen
Nje murriz,
E kendon nje refren...

Dhe une vete ndajnathere,
Bore rente, a ere kur fryn,
Cme ndjell,
Te vije ketu, cfare me shtyn?

Vij, shoh ne muzgun e qete,
Mbi kembanaren flori,
Te zbehte,
Henen si pike permbi i.

PREHJE SHPIRTERORE

O dhimbje, shtrohu pak, tregohu me e qete.
Ti po kerkoje mbremjen; ja, zbriti ngadale,
Nje atmosfere e erret dyndet mbi qytet,
Dikujt i sjell qetesi, te tjereve nje andralle,

Ndersa turma zuzare e vulgut u nis,
Nen fshikullimen e Qejfit, xhelatit tinzar,
Te mbarset me pendime, ne llurbe te orgjise,
Dhimbje, nema doren, eja ketu prane,

Larg tyre, Shih si perkulen te firet vite,
Mbi ballkonet e qiellit, me veshje arkaike;
Nga ujerat duke dale, Hidherimi buzeqesh;

Shih, dielli poshte ures pergjumet ne heke,
Nga lindja si qefin po zvarget, mba vesh,
Mba vesh e dashur, Nata po capit lehte.

Me fole me ne fund se duhet te largohem
Se bota na gjykoi, se shprese ska per ne
Se e trishtuar je, se duhet te mundohem te haroj
Ish mbremje, ndrinte hena e re
Mbi kopeshtin e pergjumur nje avull ishte shtrire
Une te degjoja ty dhe s'kuptoja dot
Nen afshin e pranveres, nen syte e tu te dlire
Aq fort pse derdhje lot?

Po, te kuptova;ikë, je i lire
T'u binda, pra, do shkoj, po si te shkoj,
Te shkoj keshtu, pa fjale si i ngrire
Kur ndjej ne shpirt kaq dhimbje sa s'duroj?
S'them dot s'e sot te dua si me pare
Ajo qe shkoi me s'kthehet perseri
Por dashurine nga jeta s'e kam ndare
S'rroj dot pa dashuri.

A mos mbaroi vertet gjith' ç'ish e dlire
Sikur asgje s'na pati lidhur ne!
Sikur dy zemrat tona s'ishin shkrire
Edhe kaq lehte u shemb gjithcka perdhe!
Te desha fort por ti s'me dashurove
Jo, jo! Mos me thuaj: Po!- se ti,
Vec fjale e buzeqeshje me dhurove
Une shpirtin bera fli.

Pra ja si mbeta sot, por prape jam betuar
Se s'do te rri pa njohur dashuri
Serish do dashuroj si i shkalluar
Me etjen e nje shpirti qe s'u ngi.
Dhe ndoshta po; por bota magjiplote
Me mrekulli e gaz e dashuri
Dhe shpirt i ri e dhimbja lote-plote
Me s'kthehen perseri.

Do te shkoj, po prit, nem doren dhe nje here
Dhe ja mbaroi e shkoi kjo dashuri
Ky cast tani, ky cast i ndarjes se mjere
Dhe prape gjume, prape ftohtesi...
O Zot i madh! Nem forca te besoj
se jeta s'me shkelmoi, se prape jam i ri
Se mund te dashuroj!

SONET

S'do të të flas më me gojë, ty o pyetje-përgjigje!
O, mblidheni, mblidheni vesën në agim!
Cip më cip manaferra, tejpërtej luleshtrydhe
Bulurijnë, regëtijnë gjakut tënd, gjakut tim.

Jam shigjeta që rend në mollë aguridhe, -
Energji e dështuar në takt, keqkuptim.
O, mblidheni, mblidheni vesën në agim!
Gjysma jote - pyetje, gjysma ime - përgjigje.

Je meze e lashtë gatuar me frikë.
O mblidheni, mblidheni vesën në agim!
Pulpët e tua - makth i pezulluar në grykë -

Filozofi e dështuar në takt, keqkuptim:
Dhe terr edhe dritë të bie si prikë, -
O, mblidheni, mblidheni vesën në agim!


Agron Tufa

Liberté


Sur mes cahiers d'écolier
Sur mon pupitre et les arbres
Sur le sable sur la neige
J'écris ton nom

Sur toutes les pages lues
Sur toutes les pages blanches
Pierre sang papier ou cendre
J'écris ton nom

Sur les images dorées
Sur les armes des guerriers
Sur la couronne des rois
J'écris ton nom

Sur la jungle et le désert
Sur les nids sur les genêts
Sur l'écho de mon enfance
J'écris ton nom

Sur les merveilles des nuits
Sur le pain blanc des journées
Sur les saisons fiancées
J'écris ton nom

Sur tous mes chiffons d'azur
Sur l'étang soleil moisi
Sur le lac lune vivante
J'écris ton nom

Sur les champs sur l'horizon
Sur les ailes des oiseaux
Et sur le moulin des ombres
J'écris ton nom

Sur chaque bouffée d'aurore
Sur la mer sur les bateaux
Sur la montagne démente
J'écris ton nom

Sur la mousse des nuages
Sur les sueurs de l'orage
Sur la pluie épaisse et fade
J'écris ton nom

Sur les formes scintillantes
Sur les cloches des couleurs
Sur la vérité physique
J'écris ton nom

Sur les sentiers éveillés
Sur les routes déployées
Sur les places qui débordent
J'écris ton nom

Sur la lampe qui s'allume
Sur la lampe qui s'éteint
Sur mes maisons réunis
J'écris ton nom

Sur le fruit coupé en deux
Dur miroir et de ma chambre
Sur mon lit coquille vide
J'écris ton nom

Sur mon chien gourmand et tendre
Sur ces oreilles dressées
Sur sa patte maladroite
J'écris ton nom

Sur le tremplin de ma porte
Sur les objets familiers
Sur le flot du feu béni
J'écris ton nom

Sur toute chair accordée
Sur le front de mes amis
Sur chque main qui se tend
J'écris ton nom

Sur la vitre des surprises
Sur les lèvres attentives
Bien au-dessus du silence
J'écris ton nom

Sur mes refuges détruits
Sur mes phares écroulés
Sur les murs de mon ennui
J'écris ton nom

Sur l'absence sans désir
Sur la solitude nue
Sur les marches de la mort
J'écris ton nom

Sur la santé revenue
Sur le risque disparu
Sur l'espoir sans souvenir
J'écris ton nom

Et par le pouvoir d'un mot
Je recommence ma vie
Je suis né pour te connaître
Pour te nommer

Liberté

PER....

Nuk te perulem, ka mbaruar
Asnje premtim i yti s'hyn dot
ne shpirtin tim per ta sunduar
Jemi te huaj, sot edhe mot.
Ti ke harruar qe lirine
S'ia fal mashtrimit kurresesi
Por dhe keshtu, vite qe s'vijne
Per syte e tu u bera fli.
Edhe keshtu tek ti pandehja
te gjeja shpirt e shok e short
Dhe tere boten e urreja
Qe te te desha ty me fort.
Gjithato çaste te qendrimit
Tek kembet tende, e beson?
Ia kam rrembyer frymezimit
Me se po mi zevendeson?
Nga ndonje çast mendimbegate
Dhe forc'e shpirtit s'ish çudi
T'i jepje botes nje dhurate
Dhe te me jepte pavdekesi.
Pse doje pra te me nderroje
ate kurore lavdiplot?
Pse s'qe athere kur premtoje
E tille sic je bere sot?
Krenar jam, falme eshte e kote
Kerko nje tjeter dashuri
per asnje gje ne kete bote
Nuk mund te rri ne skllaveri.
Nen qiell te jugut, ne vend tjeter
Do te largohem, ndoshta shpejt.
Po jemi njohur pak si teper
Per t'u harruar ashtu krejt.
Qe sot do te ze te argetohem
Dhe te betohem pasketaj,
Vetem do qesh e do gezohem
Dhe per asgje nuk do te qaj.
Do rrej si djalli sa te dua
Si desha, me s'do dashuroj
A mund te dua me nje grua
Kur sot nje engjell me tradhetoi?
Te vdisja desha dhe te vuaj,
me boten desha te luftoj
Qe fort te voglen doren tuaj
I çmendur, te mundja ta shtrengoj.
Pa te kuptuar dot mashtrimin
Ta fala shpirtin mbushur plot
Ia njohe ketij shpirti çmimin?
Ia njohe, une s'te njoha dot!

Lermontov

NESE DO TE ME DUASH...

Dhe nese do te me duash, per asgje tjeter
veç per dashuri.
Mos thuaj "te dua per buzeqeshjen,
per veshtrimin, per sjelljen delikate,
per mendimet qe perputhen e qe nje dite
me kthjelluan.
Keto gjera mund te duhen, por ndryshojne,
ndryshojne ne ty, ndryshojne tek une.
Mos me duaj per meshiren
qe than faqet e mia.
Harro lotet qe te dhane kenaqesi
dhe humb keshtu dashurine.
Duame vetem per hir te dashurise
se dashurise,
qe rritet tek ty me nje dashuri te pafund.

KA MBREMJE

Ka mbremje kur dhe lulet me shpirt me duken mua,
Kur endet nje si ndjenje pendimi ne ajri
Kur zemra me e fshehte, e mbyllur me nuk rri
Po psheretin e shkrihet me mall e dashuri.
Ka mbremje kur dhe lulet me shpirt me duken mua
E ne ato mbremje jam i dhemshur si nje grua.

Mengjese ka te qarta, me trendafila veshur
Kur shpirti gurgullon si ujrat tatepjete,
Kur, qielli kumbues Pashke- jehon dhe zemra vete,
Kur mishi eshte pa njolle,ndergjegja pa te mete.
Mengjese ka te qarta, me trendafile veshur
Ne ato mengjese jam si nje femije i qeshur.

Ka dite gjithe zymti, kur jeta s'vlen aspak
Kur zemra, mijera vjeç e vjeter, sa s'pushon,
Kur pluhuri harreses te shkuaren mbulon
Kur zbehet gjithçka e shuhet e mbaron.
Ka dite gjithe zymti, ku jeta s'vlen aspak,
E ne ato dite jam i kerrusur si nje plak.

Ka nete kur dyshimi dhe ankthi na cfilit
Kur shpirti, duke zbritur spiralen gjer ne fund,
I zbehte, pezull mbi te tmerrshmin pafund,
Ndien eren e humneres qe hapet gjithkund.
Ka nete kur dyshimi dhe ankthi na cfilit
Dhe ne ato nete jam ne terr si nje mehit.

Vetëm

E thellë vetmia në dy gota verë,
Një kalë i kuq, një kalë i bardhë.
Asgjë nuk është ashtu sikundër sheh,
Kur ke gjithçka, por s'ke me kë i ndan.

Pas pak do bjerë shi dhe do të mbyllen portat,
Kush hyri hyri, s'ka të tjerë nga pas.
Dy gota verë, një kalë i zi tek broka.
Sot kam çdo gjë, por s'kam me kë i ndaj.

Arjan Leka

Perseri sonte per ty po qaj
Dhimbjen per ty thell ne shpirt e mbaj
Kam qen e lumtur dhe e dashuruar
Tani me ka ngelur te them qe jam e lenduar

Mallin e madh per syt e tuaj
Me thuaj ku e mjera un do ta shuaj
Ku do ti gjej ata syt e shkruar
Qe zemren mua ma kan roberuar

Vera jon e bukur kaloj
Dhe gjithcka ketu mbarroj
Nuk e besoja qe e jona dashuri
Do mbeste vetem nostallgji

Dua te di :,,Ti a qan ?”
Po pate dhimbje me cin e ndan?
A mendon ndonjeher per ate vajze te paputhur
qe tani zemren e ka te keputur

Nje gje te fundit dua tani te them
Edhe pse shum ne zemer po me dhem
,, Kur nje dite dhimbja te kaloj,
Femive te femieve per dashurin ton, do ti tregoj"

Me pelqen kur hesht

Me pelqen kur hesht, sikur te mos ishe,...
Dhe me sheh nga larg e zeri im nuk te arrin
Thua sikur prej teje fluturuan syte
Dhe sikur nga nje puthje goja t'u vulos.

Si gjithe keto sende qe me rrethojne,
Ti ngrihesh e mbushur me shpirtin tim
Flutur e gjumit te trazuar
Ti je vete fjala trishtim.

Me pelqen kur ti hesht dhe rri si e larget
Sikur une te shqetesoj, flutur qe fergellon
Me veshtron nga larg dhe zeri im nuk t'arrin
Lerme qe une te hesht tani ne qetesine tende.

Lerme qe une te flas me ty ne kete heshtje
E shendriteshme si nje llampe, si nje unaze
E heshtur e plot yje, ti je si vete nata
Ti hesht me heshtje yjesh, nga qetesite e largeta.

Te dua kur ti hesht, sikur me zhdukesh fare,
E largme dhe e dhimshme sikur te jesh e vdekur
Mjafton nje buzeqeshje-perse duhet nje fjale?
Qe une te gezohem se s'eshte e vertete vdekja.

KETU

Ky vendth i ftohte
me lageshtire shume...
Po hedh diellin mbi supe,
E po nisem per udhe..

Po te shikon tjetra.
Te ngjan ty.
Hapat, i njejti balle i ngrysur,
te njejtat taka te larta
te gjitha sperkatur nga yjet.
Kur shkoni ne rruge sebashku, te dyja,
sa veshtire te ndash,
kush je, kush nuk je ti.
Kaq te ngjashme tani,
sa do jete e pamundur,
te jetosh keshtu,
te jesh kaq e ngjashme.
E, meqe ti je deliikatja,
ajo qe mezi egzsiton,
e brishta,
je ti qe duhet te vdesesh.
Ti ler qe te te vrasin,
qe te vazhdoje jeten ajo,
falsa je ti, mashtrimi,
por te ngjan kaq shume,
sa askush nuk do kujtoje,
veç meje,
çfare ishe.
Dhe do vije nje dite.
Sepse do vije, po, do vije,
ne te cilen duke u pare ne sy,
ti do shikosh
qe mendoj ate dhe e dua
dhe do shikosh qe
nuk je ti.

Balada e te deshperuarit

-Kush po troket aty ne dere?
-Hape jam une -Kush je ti?
Ne mes te nates, Zot i ndjere,
S'e kam zakon te qas njeri.

-Hape!-Kush je?-Bore e acar!
-Hape!-Kush je?-Oh, hape shpejt!
-Me thuaj emrin!-Si ne varr
kallkan jam bere e ngrire krejt.

Me rane kembet gjithandej,
Ec edhe ec e mos qendro
Ne kend te vatres me jep leje
Te ulem pak,-Akoma jo!

Si ta thone emrin?-Jam Lavdia
Qe shpie ne pavdekesi
-Shko tutje, moj hije mavria!
-Te lutem merrme ne shtepi!

Jam Dashuria dhe Rinia
Dy cilesi te Zotit vete
-Shko n'udhen tende! Me la vete
mikesha, e me mbuloi zia.

Jam Poezia e jam Arti,
Me ndjekin hape!-S'te pranoj
S'ndjej frymezim me prej se larti,
As emrin mikes s'ja kujtoj.

Jam Kamja, hape deren tende
Kam xhevahire e pare plot,
Te kthej mikeshen qe permende...
-Po dashurine a ma kthen dot?

Une jam Pushteti! te kam prure
Ty spektrin!-E ç'rendesi ka?
A mund t'i ngjallesh dot ata
Qe iken e me s'kthehen kurre?

Po qe se ti deren ja çel
Vetem atij qe emrin thote,
Jam Vdekja, hape, po te sjell
Balsam per ç'do lengim ne bote.

Mund te degjosh ne timin brez
Si tringellijne me ze kobi
Çelesat e varreve te zes,
ku dergjet e kalbet robi.

-Urdhero brenda, o e huaj
Pa mish ne trup, pa pike gjak.
Urdhero brenda e mos druaj,
se po te pret nje varfanjak.

Hyre! Jam lodhur nga kjo jete
pa shprese dhe pa ngushellim
doja te vdes me te vertete
Po nuk merrja dot guxim.

Urdhero brenda, o mike e mire,
Dhe ha e pi ç'te deshirosh
E si te ç'lodhesh ndaj te gdhire
me merr dhe mua kur te shkosh

Te prisja, do te ndjek pa droje
ku te me shpiesh do te vij,
Por lere qenin tim te rroje,
Se, te me qaje, s'kam njeri...

Hardhia e egër



Jam një hardhi e egër,të tillë e pata fatin

Ti bëmu panjë e bardhë,që të vij rreth shtatit!

Jam dredhëz shërmasheku,ti bëmu pishë e bukur,

të kem se ku të qepem,mos ndehem nëpër pluhur!

Jam fluturaku i drojtur,ti bëmu e fortë flater

të kridhem në hapsirat e qiellit tënd të kaltër!

Jam një dori i lodhur,ti bëmu shpore e çpomë

Tek ti,nga largësirat, revan të vij gjithmonë!

Jam një vulla i shkrifët,ti trëndafil harlisu

në gjoksin tim,që vlagën të mos ma thithin krisjet!

Jam mugëtira e lindjes, ti dil nga humnerat

e mjegullat shpërndami, si dielli përngahera!

Jam nata e pahënë,oh,vello yjsh pa numër

Ti bëmu,të mos trembem e të marr frymë i lumtur!

BEFASI !

Eh, sa shumë jam befasu
kur ,poezitë e tua i kam lexu.
As vetw, nuk kam besu
se kaq shumë ,paske kalu !

Sikur malet që i kalove
e sikur njerëzit që i takove.
Më la përshtypje ,një deshirë
që në Kosovë do të ndjeheshe, më e mirë.

Ëndrra është ,ëndërr,
dëshira është, dëshirë
Por sikur vendlindja jote
nuk ka vend në bote ,më të mirë .

- Petro Marko -

...................
Tungjatjeta Shqiperi, Nene e fisit mireprites
per ata qe te nderojne.
Tungjatjeta Shqiperi, Nene e fisit kryengrites
per ata qe te lakmojne!

Ti je Besa, bujaria, Nene e fisit legjendar
per ata qe te nderojne.
Ti hakmarrja, Burreria, Nene e fisit zemerzjarr
per ata qe te shkelmojne!

Ti o Nene, tere jeten sa kujtohet historia,
theve prangat qe te hodhi shkelesi dhe barbaria!
Fryma jote, jeta jote, zemra jote eshte Liria!
Dhe kur bota ballkanike ra ne zi, ne roberi,
viset e tua kreshnike nuk i shkeli dot njeri.
Bijte e tu sorkadhe mali, rritur ererash per trima,
suleshin mbi invazoret, si ne malet vetetima.

Ti me shekuj dhe kushtrimin per clirimin e Ballkanit.
Ti me gjakun e arbereshit skuqe jeten e tiranit,
shkele ligjet e sulltanit, ngrite zerin per Liri,
dhe me gaz djemte te kendonin "Tungjatjeta Shqiperi!"

Dashuria

ALI PODRIMJA

Koha është të duhemi,
të kesh besim ne mua kur të them: Trime,
të kem besim në ty kur më thua: Trim.
Por kokën time kryeneçe shumë kurthe ngrite,
shumë e pushkët mbushi babai yt, fisi yt,
një mijë e një të zeza kurdise ku do t'ma zije pritën.
E nën një kulm banonim,
nga frëngjia me ditë më peshove,
me ditë lexoja Shekspirin në hijen e Kullës,
se mos do të takoj te kroni i shpresave.
Ma ruaj syrin, dashuria ime,
ma ruaj shpinën nga dielli, nga acari!
Kam frikë se ma therin syrin cubat e territ,
kam frikë se më vrasin pas shpine të pabesët.
Dashuria ime, ma zgjat dorën ta kapërcejme këtë
ujë të madh,
i huaj s'jam as vij nga tokë e vdekshme.

Në fund të livadhit të kositur a po sheh:
ai kali i bardhë është yni tash e përgjithmonë.
Më shikon drejt në sy, lëri zënkat, fjalët, sharjet.
Unë do të sjell Lulen nga zemra e bjeshkës,
do ta ndez llambën në kullë,
do ta hedh farën në tokën e re.
Kur të desha, çoje dashuri pas shtatë katundeve
e të rënat të forta i kishe.
Kur më deshe, çoja dashuri me një grua të marrë
e mëhalla jehonte nga shpifjet.
Na ikujeta, trime, si s'menduam pak edhe për vete.
Koha është të duhemi.

Kenga e vales
(Vlores)

- Petro Marko -

Lemo', o vale e perkedhel
ate breg qe s'eshte i gjalle,
e, kur te flesh aty ne Skele,
te shtrihesh ne ate zall,
kendo nje kenge e nanuris
shume qete e me ngadale,
se ne ate toke fle nje fis
qe u ngrit ne shekuj vale
per nderin e Lirise...

Lemo' o vale me ngadale!
kendo nje kenge lehte,
te mos degjohet gjer ne mal,
se aty ne ullishte fshehte
dergjen..... - oh lere mos e nga,
kujtimi u ka mbet! -

Pra ti o vale, kendo, mos qa,
se zemren e ke det
dhe gjuhen ligjerim e shkume,
sa brigje ke ne dore!...
Dhe kot kerkon te vere ne gjume
dhe shpirtin tend, o Vlore!

Po ah, o vend qe lind c'ka vdes,
pse hesht mbi varr, i gjalle?
Perhere syri yt do jes'
me llahtari ne zall?..

Lemo' o vale me ngadale,
kendo kushtrim te qete...
Se mos degjohet lart ne male
ne Arberine vete
se atje dergjet nje jete...

Lemo' o vale e perkedhel
me zemer, jo me zjarr,
se ben vaki qe vdekja del
e s'hesht brenda ne varr.

Kushtrimin tend o te degjoj
oh, ndersa vendi qan -
atehere, o vale, gjumi mbaroi
dhe labet kush i mban...?!

LASGUSH PORADECI

Durimi

Tashi me gas, tashi me lot,
Tashi dhe nj'herë,
Duro durimin si për-mot
E si përher.

Mendo mendimin zemërak,
Ndaj vjen të sjellë
Sa leu e zjeu e shfreu me gjak
Në zemër fellë;

Sa pati shkrirë aq ëmbëlsi
Dyke kënduar,
E vaj e zi e shkrumb e hi
Të pambaruar;

Dyke përflakur plot me gas,
Plot afsh të ndritur,
Një mall të math që më vjen pas,
Kujtim-zhuritur;

Vjen ku përplaset përmi dhé,
Nër ulërimë,
e greminuar si rrufe,
Kjo jeta ime;

Ku mban shtrëgatën me sa mund,
Dhe kësaj radhe,
E hapur krejt, gjer mu në fund,
Ah plag'e madhe;

Fund e gjehenë e ang i zi,
Jetë pas jete,
Yll-dashuri! Hon-lemeri
Që mbaj me vete!

Edhe mendoj mendim me lot,
Me përvëlime,
Duroj durim të mbushur plot
Me zemrën t'ime.

Vrull

- Zef Serembe -
(poet arberesh 1843 - 1901)

Zogj te bukur kendojne me hare,
po zemra do me plase mua ne gji.
I helmuar shkoj jeten tek ky dhe,
merzitem ne katund, ne vetmi.

Tere shkelqim me hapet perpara deti,
qe zgjon te trute e mi mendime shume.
Zemra m'u shqerr nga tmerri mua t'shkretit,
aq sa vetem pushioj kur bie ne gjume.

Arberia matane detit na kujton
se ne te huaj jemi te ky dhe!
Sa vjet shkuan! E zemra nuk harron
qe ne turku na la pa memedhe.

Hakmarrja na jem shprese e na ndricon,
por fryn era dhe akulli me ze,
se c'ka qene arbereshi po harron
dhe s'i vjen turp aspak po rri e fle.

Blerta Nalli

BALADË PËR KRUSHËN E MADHE

Në fronin që me gjak e mbrojte ndër shekuj
Sot qëndron krenare mbretëreshë e plleshmërisë

Në ty gjithçka si ti është e madhe!

Ti dhe lindjet i ke të mëdha
Lindjet si Ukshin Hoti me shokë...

Sa fushat me të mbjella – ke tokat mbushur varre
Sa punëtorë në pranverë – ke shtëpi me jetima
Sa dasma me tupana – aq edhe shamizeza ke ...

Në ty gjithçka si të ishte e madhe!

Drini plak ta njom buzën e shkrumbuar
Nga baroti i luftës
Ta pashit zjarrin që ta djeg plagën e luftës...


Pas çdo acari në ty kthehet pranvera
Hapen varre të reja
Ngacmohen plagët e vjetra
E ti nuk mposhtesh
Ti përsëri blerohesh
Ti përsëri gjallërohesh...

Në ty gjithçka si të ishte e madhe!

Blerta Nalli

MBRETËRESHË E BARDHË

Në oborrin kur dikur luaje
Sot vellobardhë e buzëkuqe
E heshtur pret krushqit...

Perin e kuq lidhur krahëve
Si shenjë vajzërie
Ta këpusin boritë e makinave
E jehona e daireve në ardhje...

Një lot nëne e ofshamë babai
Një dënesje motre e trishtim vëllai
Ia fal dhuratë shtëpisë ku u rrite
Mbretërisë që sot e braktisë o vajzë e nusëruar...

U LODHA

U lodha së prituri
Në rrugicën e zemrave të thyera
Çdo natë, duke pastruar me lot
Këpucët e mia me baltë të lyera...

U lodha së dëgjuari veç gënjeshtra
E fjalë pa vlerë
Ç’të pres kot
Kur e di që për mua s’hapet asnjë derë?

U lodha duke iu ankuar miqve
Juve që më dëgjoni në heshtje
U lodha së shikuari fytyrat
Që s’e kanë parë asnjë buzëqeshje...

U lodha se shkruari poezitë
Mbi kurrizin e territ të natës
U lodha duke shkruar
Aty mbi prushin e kuq të vatrës...

U lodha
Nga telefonatat anonime
Nga fytyra që andej fshihen
U lodha duke folur me veten time
Duke folur derisa gjuha mpihet...

U lodha së shkruari poezitë
Mbi fletët e çjerra, të grisura
U lodha nga zënkat, meritë
U lodha së jetuari n’ëndrrat e krisura...

U lodha duke pritur dashuritë e panisura...