Shkrimtare shqiptare

Per kujtim

Une tregoj histori te bukura,
Ti behesh si foshnje kureshtare,
Shikon me faqe te skuqura,
Dhe hesht e humb fare.

E di historine e Van-Gogut,
Historine e veshit te tij?
Ty zemra te rreh si e zogut
dhe thua ngadale: S'e di!

Van-Gogut i thoshte nje femer:
"Vinsent, ke veshe te bukur!"
Dhe qeshte me gjithe zemer,
Sic qesh ti me mua moj flutur!

Van Gogu ne kembe kerceu,
E nxorri thiken nje dite,
Dhe veshin e bukur e preu,
Dhe tha:"Mbaje per kujtim moj drite!"

Habitesh?
Keshtu ka te ngjare
Njehere nje mengjes.
Pse trembesh?
Ai ishte e marre.
Pse trembesh?
Une veshin s'e pres!

1963

Dritero Agolli. Lutjet e Kambanes, Poezi te
zgjedhura

"Leter Gruas"

nga Nazim Hikmet
shqip. Alban Tartari


11.11. '33, Bursa. Ne burg...

E vetmja ime!
Ne te fundit letren tende:
"Me dhemb koka,
zemren e kam rremuje"
me thua.
"Sikur te te varin,
sikur te te humb",
thua,
"s'jetoj dot"!


Jeton, gruaja ime e dashur,
si nje tym i zi do ndahet
kujtimi im ne ere,
jeton, flokekuqja e zemres sime,
e shumta nje vit zgjat dhimbja e vdekjes
ne shekullin e njeteze.

Vdekja.
Nje i vdekur varur ne litar,
kjo vdekje, s'di pse
shpirtit tim si shkon per mbare.

Por ji e sigurt e dashur
Nese dora e zeze si nje merimange tere qime
e nje arixhiu te mjere
do me hedhe litarin e perfundimit,
Do shohin me kot se s'do ta gjejne,
friken ne syte e kalter te Nazimit.


Une,
Ne erresiren e purpurt te vjeshtes,
shoket dhe ty do veshtroj,
dhe vetem
Nje dhimbje kenge te mbetur gjysme,
dheut do ti coj.


Gruaja ime!
Zemermira!
Florilyera!
Bleta ime me sy ngjyre mjalti:
Perse te shkrova ty,
se kerkojne te me varin?
Gjyqi eshte vec hapi i pare,
Dhe si bostan koken menjehere
s'ta marrin.

Hajde, varja ketyre,
kjo eshte vec nje e larget mundesi,
Po pate para me blij nje pale breke
fanellate e mi sill.
Se me zuri prape kemben
shijatiku, i flamosuri,
Dhe mos harro:
Vec gjera te mira duhet te
mendoje gruaja e nje te burgosuri.


Nazim Hikmet, nje nga poetet perparimtare turq, kete poezi e ka shkruar ne burgun e Burses(qytet ne Anadollin perendimor) ne moshen 32 vjecare.Disa poezi te tij jane perkthyer ne shqip nga italishtja, nga poeti Xhevahir Spahiu dhe jane botuar me 1989.

S'do te te lutem kurre per dashurine,
por do te ta kerkoj: si nje te drejte--
sepse per ty sa s'njoha çmendurine!

E di qe ti me do,me ke te shtrenjte,
por rrekesh qe vargonjve t'u shpetosh
qe malli im t'i hedhe mbi trup e zemer....

Ah,buzet e mia presin t'i gjallnosh,
e dine qe kjo lidhje ka nje emer:
te te dhuroj po aq,sa te te marr!

S'ka Zot te te shpetoje nga furia
e shpirtit tim te ikur nga nje varr!

Pra,dil dhe ti se fundi qe nga hija:
te dy te digjemi ne te njejtin zjarr.

atij

ike!
duke terhequr mbas vetes
rene e pluhurit te mallit.

pa me thene sa mirembetsh!

ne nje buzembremje,
kur dita po fikej si prushi
mes hirit te mangallit.

kur yjet dolen te zbehte si fajtore,
se ata neteve ty te kishin shok.

kur hene slindi,
se kishte turp te shfaqej permbi toke.

dhe ne gurmazin tim te thare,
ngrine fjalet,
e syte mu lagen nga lotet...


ike!
duke me lene te mendoj se per njeriun,
vetem Zoti dhe vdekja eshte besnike.

kur ne luftonim me lumin e mosbesimit,
ti cave qiejt,
per te dorezuar shpirtin qe e kishe marre hua.

e mbas le dhimbje,
le mua,
le mall qe as nga akujt e Antarktides,
as nga rererat e shkretetires su mbulua...

ike!
ne nje buzembremje...
kur dita nates ju dorezua.


Nga Alban Tartari

Per…

Nuk te perhulem. Ka mbaruar.
Asnje premtimi yt s’hyn dot
Ne shpirtin tim per ta sunduar.
Jemi te huaj, sot e mot.
Ti ke harruar qe lirine
S’ia fal mashtrimit kursesi,
Por dhe keshtu, vite qe s’vijne
Per syt’ e tu i bera fli.
Edhe keshtu tek ti pandehja
Te gjeja shpirt e shok e short
Dhe tere boten e urreja
Qe te te desha ty me fort.
Gjithato caste te qendrimit
Tek kembet tende – e beson?
Ia kam rrembyer frymezimit!
Me se po m’i zevendeson?
Nga ndonje cast mendimbegate
Dhe forc’ e shpirtit – s’ish cudi –
T’i jepja botes nje dhurate
Dhe te me jepte pavdekesi.
Pse doja pra te ma nderroje
Ate kurore lavdiplot?
Pse s’qe atehere kur premtoje
E tille si je bere sot?
Krenar jam! – falme – esht’ e kote.
Kerko nje tjeter dashuri.
Per asnje gje ne kete bote
Nuk mund te rri ne skllaveri.
Nen qiell te jugut,ne vend tjeter,
Do largohem, ndoshta, shpejt.
Por jemi njohur pak si teper
Per tu harruar ashtu krejt.
Qe sot do ze te argetohem
Dhe te betohem, pasketaj,
Vetem do qesh e do gezohem
Dhe per asgje nuk do qaj.
Do rrej si djalli sa te dua,
Sic desha me s’do dashuroj;
A mund te dua me nje grua
Kur sot nje engjell me tradhetoi?
Te vdisja desha dhe te vuaj,
Me boten desha te luftoj
Qe fort te voglen doren tuaj
I cmendur! – te mundja ta shtrengoj,
Pa ta kuptuar dot mashtrimin
Ta fala shpirtin mbushur plot.
Ia njohe ketij shpirti cmimin?
Ia njohe – une s’te njoha dot! …

Lermontov

Vetmi

Kaq shumwe gure hodhen permbi mua
Sa sot asnje prej tyre s’me frikson
Me ta nje kulle e hijshme u ndertua
M’e larter se cdo kulle ajo qendron.
Ndertuesit e saj falenderoj
Packa se e ndertuan me nxitim.
Prej saj me shpejt agimin e shijoj
Dhe diellin shikoj me gjate ne perendim.
Dhe ne dritaren time dit per dit
Fryn ere deti me flladit.
Ne doren time vjen pellumbi ha
Pa ne mos mund te shkruaj me dicka
Nje dite, e perendishme, krahelehte,
Do vije muza per ta shkruar vete

S’do pime dot nga e njejta broke
as uje e as t’emblen vere,
S’do puthemi te dy ne mengjeshere
S’do presim mbremjen kokmekoke
Un’ dua henen, diellin do ti
Po te dy kemi te njejten dashuri.

Me mua rri ti shok m’i mir’i imi
Dhe prane teje une, shoqja jote, rri
Un’ t’i kuptoj ata dy syte gri
Ty o fajtor i gjithe ketij lengimi.
Takimet tona s’i shpeshtojme dot
Keshtu e mbrojme prehjen tone kot.

Vec zeri yt kendon ne vargun tim,
Ne vargun tend vec fryma ime ndjehet.
O, ka nje zjarr te tille qe nuk mehet,
Qe s’mund ta preke frike e harrim.
Sikur ta dije ti sa fort i dua
Ato buzet e thata, te kuqe te tua!

Jo,kurre nuk kam qene aq i vetmuar,
sa n'ate kohe qe ish vetem e jona;
dhe kurre nuk kam pritur aq i derrmuar,
sa ç'pres tani,tek po shuhet jehona,
qe ti, e dashur, me derdhe ne zemer!

S'kish çaste qe me dhuroi aq shume besim,
se ajo,kur endrres sime i dha nje emer;
por s'kish as ankth me te madh per shpirtin tim,
se ajo,kur prap me la po aq te mjere!

Dhe e kuptova: Kjo ish magjia jone:
qe ti te me kerkosh vetem njehere,
pastaj te zhdukesh,ndoshta pergjithmone--

dhe une te ri e te t'kerkoj perhere!!!

Nga ESENIN (ne perkthimin e Jorgo Bllacit)


***

Miku im i shtrenjte, lamtumire!
Ty ketu ne shpirt te kam, ta dish!
fati po na ndan sot pa meshire,
Po diku do shihemi serish.

Lamtumire, mik, pa fjale e lote!
Vetullat t'i ngrysesh s'ke perse:
Vdekja s'eshte e re ne kete bote,
As te rrosh nuk esht enje gje e re.


***

Shkretetire bore. Hena farfurin.
Vendi anembane dergjur nen qefin.
Dhe meshteknat qajne pyjeve pa jete.
Kush keshtu ka vdekur? Mos valle une vete?


***

Ti s'me do? S'te dhimbesem sado pakez?
Nuk ta mbushkam syrin, apo si?
Prapseprap ti ndizesh e merr flake,
Tek shtrengohesh suqpeve te mi.

mike, epsh e tera, lajka s'dua,
As i vrazhdet nuk te sillem dot,
Vec me thuaj: sa keshtu si mua,
Puthur e shtrenguar ke gjer sot?

Une e di, te gjithe hije u bene
Dhe s'ta shuan zjarrin pa mbarim.
Preher pa ulur ti s'ke lene,
Sic po rri tani ne preherin tim.

Nese keto caste ndonje tjeter
sjell nder mend ti, syckat tek pulit,
Mos pandeh se po merzitem teper.
Tjeterkend dhe une kam ne shpirt.

S'eshte fat kjo lidhje mendjelehte,
Po nje flake casti vec, ta dish:
Sic te njoha rastesisht, i qete,
"Mirembetsh" do te te them serish.

Edhe ti do marresh udhen tende,
Do besh pluhur ditet ülot merzi;
Vecse mos lakmo t'i marresh mendjen
Kujt s'ka njohur puthje e dashuri.

Krah per krah me ndonje tjeter djale,
Udhes kur te shkosh ti, ku ta dish,
Mbase edhe une do te kem dale
Per shetitje, e shihemi serish.

Ti me fort pas tjetrit do te ngjitesh
Dhe me kryet ulur, ftohtesisht,
"Mirembrema!" do te peshperitesh,
urse une: "Mirembrema, miss!"

Dhe asgje nuk do me turbulloje,
S'do me dridhet shpirti per asgje:
Kush ka dashur, s'mund te dashuroje;
Kush u dogjnje here, s'digjet me.


LETER NENES

Gjalle je nenoke? edhe une
GJalle jam. Shendet me pac, shendet!
Drite e befte krejt kjo mbremje e lume
Izben tende, qe me mall me pret.

Thone se je ligur e je tretur
Nga meraku im, po nuk ankon,
Se, peshtjelle me nje shall te vjeter,
Fillikate rruges shpesh kalon.

Dhe kur mugetire e kalter bie,
Nje vegim i zi te kall ty frike,
Sikur ne nje sherr diku ne pije,
Vjen dikush e ma keput me thike.

Kot, e dashur, vuan kaq, besome,
Brenga t'i fanit keto nder sy.
S'jam aq pijanec i lig sa c'thone,
si do vdes pa te te pare ty?

Une jam po foshnje, si nje here,
dhe nje shprese vec ushqej ne gji:
T'iki nga ky tym e kjo potere,
Tek shtepiza jone aty te vij.

Dhe do vij, kur kopshti yne i bardhe
Anekend te vishet me blerim.
Vetem ti, si tete vjet me pare,
Mos me zgjo aq heret ne agim.

mos e zgjo ate qe shkrumb iu bene
Enderreat e moshes plot hare.
Me ka vrare jeta mjaft, o nene,
Dua vec te shlodhem e te fle.

As t'i lutem Zotit mos me thuaj,
Si dikur ne t'arten mituri.
Ti ke mbetur ngushellim per mua,
Drite e parrefyer, vetem ti.

Ndaj merak ti mos m#u bej aq teper,
Tek e liga mendjen mos e co,
Dhe aq shpesh, me shallin tend te vjeter,
fillikate rruges mos kalo.

Thesari im

Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje
Çfarë pretendon se do shikoje?
Cilin përbindësh mendon se fsheh?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.
Nuk ka nevojë për të trokitur.
Hyr, shih, kërko, mbet e habitur
Mure të zbrazët lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra
Diku e hedhur afër shtratit
Është nje kuti e tersit, fatit
E mbushur plotë është me kujtime.
Brenda gjithë historia ime.
Janë fjalët që kam thënë aty,
gjithkush që njoha, perfshi ty.
Gjithcka që bëra, e ç’veç ëndërrova
Vendet ku shkela, ku jetova.
Janë zënkat tona dhe mërite
Janë puthjet netëve pa dritë
Veset e mia që aq urreve
Mërgimi i ngadaltë i reve.
Dënimet që vuajta për ty
Herët kur s’të pash ne sy
Jetët qe pa ty jetova.
Të tjera femra që dashurova
Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
E amanetet që kam lënë
Fëmijet që kurrë nuk më lindën
Epshet që vrava se nuk mu bindën
Ka letra, që për ty i shkrova
Në zarfet që kurre nuk dërgova
E nëse gjithcka përmbys do kthesh
Sekretin më të madh do gjesh
Se e kam fshehur në fund fare.
Po nuk e pe, s’ke pare gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtrëngim.
K’të më të shtrenjtin sendin tim.
Balsamin që plagët shëronte,
kur kjo djall jete më kafshonte.
Para fytyrës ngadalë afroje.
Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.
E kur ngadalë ta kesh zbuluar.
Veç një pasqyrë do gjesh në duar.
Do shohësh veten, reflektim.
Se ishe ti thesari im.

Ne fund na mbeten tre gjera: Shpresa, Besimi dhe Dashuria. Por me e mrekullueshmja eshte Dashuria.

Rri urtë, o brenga ime...

Rri urtë o Brenga ime dhe falmë qetësinë;
Ti mbrëmjen e kërkoje, ja tek po zbret tani;
Pëlhurën mbi qytet të mugëtit po e shtrin,
Disave u sjell paqe, të tjerëve mërzi.

Kur turma e ndyrë e njerzve, që veç dëfrime dinë,
Të fshikur nga kamxhiku i Epshit në gosti
Të poshtër zhgryhen krejt ndërsa pendime u vinë,
O Brengë, nëma dorën, me mua eja e rri

Larg tyre. Shih si kërrusen gjith'vjetët e harruar
Lart nga ballkoni i qiellit me petka të vjetruar,
Si ngrihet Mall' i hidhur nga ujrat buzëgaz;

Nën urë Diell i mekur si bje kur vjen ndajnata
Dhe, si qefin ne Lindje, nga hijet ndjekur pas,
Dëgjo, dëgjo, e dashur, si ecë e ëmbël Nata.

Charles BAUDELAIRE

P.s.Marre nga Libri "Lule te pavenitura" te Vedat Kokones, Charles BAUDELAIRE ka qene i censuruar per nje kohe te gjate per shkak te karakterit te poezive te tij.

Jam bërë skllavi yt...

Jam bërë skllavi yt, prandaj ja ku të sjell
Kët urth që shket e ngjitet dhe drurët i pështjell,
Që dridhet e përdridhet dhe trungun e pushton
Një herë edhe dy herë me palët e shtrëngon.

Këtë kurorë urthi ty sot ta sjell dhuratë:
Ashtu siç bën ai, do doja ditë e natë,
Të ngjitesha pas teje dhe, tretur dashurie,
Pas trupit tënd të njomë të dergjesha si hije.

S'do vijë koha vallë kur në korije brenda,
Aherë ndaj të gdhirë, kur të harliset prilli,
Kur qielli i kaltër të na mbulojë si tenda,

Me afsh un të të puth kur të kendojë bilbili,
Dhe brengën t'ta rrëfej, të rrok sa ma ka ënda
At' shtatin e fildishtë që deh si trëndafili.

Deshire dhe Heshtje

Tej dritares eshte ngrohte
njerez jan ulur ne tavolina
qyteti nis e del prej vetes
ne rruge bredhin klube e makina
Nuk eshte e thene te jem krejt i vetem
s'eshte e then te jem as vete i dyte
me miq te rastit po te mbushet nata
nje vend do gjej ku the clodh syte.
Kam ftohte e s'te shoh prane
mendoj, mendoj se si
avujt e ngrohte te frymes time
si zogj te bardhe e te verbuar mberrijne te ti
ne enderr vijne, e qete kendojne
e une me syte pak mbyllur ri
koken ngre lart, degjoj ngadale
kengen e hene te brisht si zane qe solle ti.
E di se hesht hija ime
e di se lotet s'flasin kur
ata ata degjojne vec fjalet e mia
ne heshtje qendrojn dhe ata si une
Pas pak ngadal do te iki
qe lotet te shkoj ti fshi diku
ketu prane mbase atje larg
pas pak ngadal do kethehem une

ËSHTE AJO DASHURIA ...
Ajo e vogla, tokësorja, imcakja.
Mall i brishtë e dhimbje universale,
Që e mbajmë gjithë jetën
duke thënë e duke gënjyer veten
Se e kemi harruar...
Ajo njerëzorja, e duruara, e dhembshura,
Është ajo që pret
Mbështetur atje te muri
I çdo dite të nesërme.
Është ajo dashuria.

Fatos ARAPI

Mbi varr te saj

Me syt' e mi mbufatur mbi varr te saj qendrova,
Ne dere ku lyhet jeta me lot,me gjak, me vrere,
trokta mos ma nxirrnin ta shihja dhe nje here,
Ate qe dashurova...

Kur pash' se varri heshti, s'degjoj te nxehtin ah,
Me hov te zemres nxorra nje flake te spirtit tim,
Ne qiellin e dremitjes shpertheu nje vetetim,
Sa engjejt mbeten pa krahe.

Nga der' e fshehtesise pergjumesh del nje ze,
Mister i lumturise qe ndrit jeten tende,
Me engjej krakeshshkruar tulatet ne keto vende,
Kthehu, se s'po vjen me!...

Atehere nje tufe lule qe rriti dor' e saj,
Mbi varr te zemres sime-me lot si e vadita-
I hodha..kur degjova se po me ftonte dita,
Ne ferr...ne vrer...ne vaj...

Te huaj jemi

Te huaj jemi ne prej kohesh
C'ish per tu thene eshte thene
Si guret, qe zene vend ne toke
Ne jete vend ne kemi zene.

Drejt njeri tjetrit kemi mbyllur
Te gjitha rrugjet dhe shtigjet
Si dy qytete mesjetare
Me mure, heshta dhe me pirgje

Por naten, kur i lodhur truri
Portat i mbyll me qetesi
Ti gjen nje shteg dhe futesh brenda
Nje shteg qe vetem ti e di.

Futesh dhe si n'rrugica parqesh
Shetit mes cirkovolucionesh
hyn neper endrra e shkujdesur
Fanitesh, qesh, ma ben me dore.

Po kur mengjesi ze afrohet
Nis shqetesohesh befas ti
Dhe heshturazi del perjashta
Nga shtegu, qe vec ti e di.

E dita vjen. Rrjedh prape jeta
Dhe ne te dy si dhe me pare
Te ftohte rrijme e te pamposhtur
Si dy qytete mesjetare.

I. KADARE

MALL
Ketu s'do jem do jem larguar
Ne toke I tretur si te tjeret
Ne kafenene e preferuar
Nuk do me shohin kamarieret

Dhe neper udhet ku kam ecur
S'do ndihet kolla ime e thate
Mbi varrin tim do te rrije I heshtur
Nje qipariz si murg I ngrate

Ti do trishtohesh atehere
Se s'do me kesh ne dhome te gjalle
Dhe kur ne xham te fryje ere
Do qash me eren dalengadale

Por kur te jesh merzitur shume
Ne raft te librave kerkome
Aty do jem I fshehur une
Ne ndonje fjale a ndonje shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqesh
Dhe un do te zbres do t'vi prane teje
Ti si dikur me mall do qeshesh
Si nje blerim pas nje rekeje.

ENDERROJ!?
Perpara syve serish ti del,
si nje re qe diellin pengon.
Une brenda vetes fort theksoja,
nuk eshte e mundur,po enderron.

Shikimi yt ma merr mendjen,
aroma jote me corjenton.
Si eksitim qe larg te shpie,
ne qiej lumturie mendja m'fluturon.

E prekura jote e lehte,
mishin si dhe ma thermon.
Per cdo puthje tenden,
zemra per pak me ndalon.
- - - - - - - - - - - -
Ik,largohu,fantazme,
jo,s'eshte e vertet.
Nga alkoli i tepert,
po enderroj pa fjet.
- - - - - - - - - - - -
Oh puthme e dashur,
me puth ti pa ndalim.
Me buzet tona ngjitur,
te rrime gjjer ne agim.

Me ler o zemer e vogel,
me ler te te sodit.
Ti e zbehte po m'dukesh,
ngjyra te paska ik.
- - - - - - - - - - - - -
Sa i marre qe jam,
fantazme harroj qe je.
Larg duart nga mua,
te qete pse nuk me le.
- - - - - - - - - - - - -
Ah,vogelushjja ime,
sa shume me ke munguar.
Me muaj te kam pritur,
kujtova se m'kishe harruar

Por ti me ne fund erdhe,
jemi prap te dy.
Te lutem, s'dua fjale,
une do tte vi me ty.

Te dy bashke do bredhim,
qiellin pa mbarim.
Ne boten e perjetshme,
do gjejme ne lumturin.

MBAS VJETEVE

Mbas vjeteve miset e fetyres
t'i harrova
e tash m'i kthen nder sy,
pa gaz.

Hija e buzes se dikurshme
flet bukur tash pse u bane mesuese
tue u kullue femijve gjuhen e qarte
nder veshe.
Grue e huej, pse ktheve mbas kohe?
Gjuha jote zjarmi shkrin guret
e murit te kohes
dhe hini i kujtimit ne enen e patrajte
shkrihet ne mue si bora para diellit.

Marre nga libri LIRIKA MES DY MOTEVE , Martin CAMAJ

Eja trishtim


Eja, trishtim ,
eja me hapa fletesh qe bien nga deget,
eja me hapa shiu qe keputet nga fletet...
Eja trishtim ,
eja me hapa tingujsh qe dridhen ne mbremje,
eja me hapa zemrash qe rrahin me dhimbje...
Eja , trishtim,
o preher i embel qe nuk me braktise kurre,
o strehe e qetesise sime,
o enderrime te mia,
o gji i shpreses sime.
Eja , trishtim,
trishtim ,
eja.


B.Xhaferr

ISHTE NJE RRUGE

Ishte nje rruge ku vazhdimisht kaloje,
ti,e dashur,
ti,e bukur,
ti,ekstravagantja ime,
e te tjereve,ekstravagante,
e share,e poshteruar,e komplimentuar,
si historia e nje pikture te cmuar.

Dhe s'dije as vete perse
te iknin floket ne liri,
ndersa kembet te shkelnin ne morg
te dashurive kufomoide,
qe gjithsesi paten mani
t'i ekzaminonin gojet e qytetit.

Tani nuk je,
tani nuk ecen me ne rrugen qe nemitet,
as hapi yt,
as trupi yt i madh,
as goja jote me mpiksje
neverie dhe pakenaqesie.

Aty eshte rruga,aty,
dhe morgu yt i shperbere...
Kufomat e te dashurave te flakura
neper bordurat e plakura.
Tani andej kur kaloj
mungesen e madhe te orbites sate ndjej,
dhe jap pershendetje skematikisht
me ftohtesine e nje kartoni
te cilin e respektojne per ty.

Per ty,e dashur,
per ty,e share,
per ty,e poshteruar,
si historia e piktures
me te cmuar.

Mimoza Ahmeti

KLITHMA IME


Une do te vdes,
me kot lutesh te zgohem nen kete hark te kuq te perendimit
ku pisha digjen,
e kote t'i ngjallesh akrepat e muget te ndjenjes ne kete ore.
Sepse kam rene,kam rene prej kohesh,
E madhe,me zhurme,e vrare kam rene,
me nje plage te kuqe qe e shihja vetem une.
Oh,me zhurme,me shume zhurme kam rene,
e pakallur kam rene,
mbi kete toke kam rene.

Dhe askush s'e pa ku ra ulerima ime,
askush s'e degjoi,
askush nuk e di ku endet tani ajo,
ku ulurin ulurima ime.
Te kam prane rini e fresket,
tendencioze,plot muskuj.
E shoh doren tende te zgjatur permbi trupin tim,
doren tende te forte,doren tende te lutur,
dhe buzet e tua shpirtndjellese i prek e i degjoj me zemer.
Por..une kam rene,une po shuhem ngadale,
nen peshen e trupit tim qe po ftohet
te gjakut itm qe po ngrin ne deje,
nders klithma ime shtegeton e jeh,
dhe vetem per te behem merak une,
ndersa vdes.
Ju a e degjoni?

Mimoza Ahmeti

Pamja-kenge-

Sot u pame-e sot u ndame

Dhe nuk thame njeze fjale;

Kur u ndame vame'e qame,

Qame shpejt ca lot me vale.

Edhe shpejt kur me te dale,

Vame-u pame-e shume thame,

Thame fjale, fjale, fjale,

Pastaj kurre me s'u ndame.

Nuk u ndame-e vete thame:

C'keto fjale? C'keto lote?

C'ky vajtim q'u vrame-e rame

Shkrumb e pluhur nen bote?

Ah kur rame, kur u dhembme,

Ndritej dhembja drite-e arte...

Kur u dhembme, kur u shembme,

Shkrepej yll ne gjell te larte...

Yll e drite bukurija,

Qiell i larte perendija,

C'vjen e shkon e vjen si hija,

Plas e s'plas kjo dashurija.


L.Poradeci

Kujtimi

Edhe ne mungove,
Edhe ne ndryshove,
Edhe ne dredhove,
Ne me gjarperove:
Kujt j-a dhe mungimin?
Kujt j-a dhe ndryshimin?
Kujt j-a dhe dredhimin?
Kuja gjarperimin?
Mungime-e ndryshime,
Ndryshime-e dredhime,
Dh'ato gjarperime-
Hon per zemren t'ime.
Zemr'e mall i pare,
Zemerez-e vrare
Kujton dyke qare,
Pushton me llaftare
Lulen e pavdare,
trupin e pangare.
Pa ri pshoj qetuar
Dyke enderruar
Ndaj po puth ner duar-
Si ndaj koh'e shkuar-
Fort i desheruar,
Fort i dhemshuruar,
Fort i lumteruar
Ballin drite-gruar,
Syrin qjell-kulluar,
Gjirin-vajzeruar,
Trupin-qumeshtuar.

L.Poradeci

SYTE

Te zes a blu plot gaz e zjarr
Sy te panumert pane agimin
Tani po flene atje ne varr
Po dielli nuk e err shkelqimin.

Dite dhe nete, sa sy o Zot!
Shkelqyen mu si xhevahire
Shendritin yjet jete e mot
Po syte u krodhen ne erresire.

Vecse veshtrimin plot magji
Jo, jo, se humben syte e bukur
Do jene kthyer kushedi
Nga bote e shpirtit e padukur.

Si yjet qe kur perendojne
Na lene, po ne qiell mbesin
Keshtu dhe syte vine edhe shkojne
Po per te vdekur nuk vdesin.

Te zes a blu, plot gaz e zjarr
Celur ndaj Drites se vertete
Syte qe u mbyllen atje ne varr
Shohin ende, shohin perjete!