Shkrimtare shqiptare

NË MUNDSH

Në mundsh ta ruash arsyen kur bota humb fillin
E fajin ty ta hedh – dhe vetes ti besosh,
Sa herë të dyshojnë e s’të përfillin,
Por edhe dyshimet drejtë t’i gjykosh.
Në munsh të rrish në pritje, në pritje pa u lodhur,
A, kur të urrejnë, urrejtje mos të ushqesh
Madje ndaj shpifjeve të rrish pa folur
Me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh.

Në mundsh të mendosh, por jo në shkatërrim
Të ëndërrosh por jo rob ëndërrimesh,
Dhe t’i trajtosh njëlloj e padallim
Ngadhnjim e shpartallim – burim mashtrimesh.
Në durofsh dot thënjet e tua të drejta
Në kurthe për tradhtarët, kopukët të t’i kthejnë
T’i shohësh të thyera gjërat më te shtrenjta
E prap t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë.

Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh
Si në kumor, në një të vetme lojë,
Të rrezikosh, të humbësh, e prap t’ia fillosh
Dhe humbjen kurrë t’mos e zëshë në gojë
Në durofsh dot muskul, nerv, puls e zemër
Të të shërbejnë edhe kur gjithçka të duket e kotë,
E të qëndrosh kur s’ke më asgjë veç vullnetit
Që veç një fjalë “ QËNDRO” gjithnjë të thotë.

Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin ta ruash
A të ecësh përkrah mbretit pa krenari që t'vërbon
Nëse armiku ose miku s’të bëjnë dot të vuash
Dhe gjithçka e çmon, por veç sa meriton.
Në mundsh të mbushësh dy minuta aq të rënda
Me vepra që peshojnë–Dije dhe mos ke asnjë dyshim
Se jotja do jetë bota me cka ka brenda
Dhe burrë të do jesh, o biri im!

( Çmimi Nobel për poezi, 1907 )

RUDYARD KIPLING
1865-1936

Pertej reve, pertej qiellit!
Pertej.... pertej..... pertej......


Pertej ajrit, pertej boshllekut!
Pertej.......pertej.......pertej.....


Pertej shpirtit, pertej njerezores!
pertej....pertej.......pertej......

Eh!............. asgjeja!!!


(Tonin Nikolli)

Ti je ...s'e di

As yll nuk je, as hënë, as hyri,
As rreze dielli terrin për të ndritur,
S'ke rënë nga qielli të tregosh çudi,
As dorë mjeshtri nuk të ka skalitur...

Shum' net' i kam kaluar unë pa gjumë,
dhe ditët si në gjumë unë i kam kaluar,
Dhe sa më shum mendoj ç'je, aq më shumë
e ndjej se je zjarr që s'ka të shuar.

Muzafer Xhaxhiu

Nuk kam kohë të merrem me ty!...

Mjaft më bezdise me xhelozinë tënde!
Gjeta pak kohë të ta them ndër sy:
Bota ime është më e madhe se çdo dhëmbje
Lermë të lutem, nuk merrem dot me ty!

Unë vij të përkëdhel e ti kurr nuk ngopesh
Ankohesh, psherëtin e pastaj thua: - më ke xhan?
Vërtitesh brenda vehtes e prej saj friksohesh
Nuk kam kohë të merrem me ty taman!

E di se do trishtohesh dhe do kërkosh pardon
Por unë e ndjej nga larg, do mbetesh po ajo!
Sa më shumë të të dua, ti përsëri dyshon
Më ndjek nga pas si hije, pastaj pyet: - a më do!?

Tani fli dhe pafsh endrrat më të bukura
Unë do vij fshehurazi e të të puth në sy
Se lulet mezi presin, mbi to, të ndalet flutura…
Ika…sepse nuk kam kohë të merrem me ty!

A.Doci.

DUA TË BËHEM ANKTHI I YT!

Buzë një liqeni me ujë të embël

që thonë legjendat: "ish akullnajë"

Eci menduar dhe shpesh ndal këmbët

se më vjen pranë, mirazh i saj!...


Nëse legjendat diku mbështeten

dhe ka mundsi të jetë ashtu...

Sot kam vendosur të shkrij vetvehten

duke të puthur dy sytë e tu...


Dimri i shkuar ngriu gjithë botën

akujt zaptuan strehët e shpirtit.

Po dashurija ky rit i moçëm

neve të dyve na vuri gishtin!


"Dilni nga rreshti! Mjaft të penduar!"

Ishte një thirrje, që s'di nga erdhi.

Mbetëm papritmas krejt të hutuar

Rrezet e ngrohta ndjenja i derdhi.


Kishim kaluar 6 kontinente

Por ky i gjashti, ishte seç ishte!..

mes akullnajash cikma na merrte

Dhe na përplaste keq, xhelozishte...


Sa çohej njëri, tjetri rrëxohej

Era e shpifjes bënte hatanë.

Bora e frikës mbi ne lëshohej

dhe na mbulonte tej e matanë...


Rrinin të fjetur, rrinim të strukur

Bile as frymë nuk merrnim fare

Valangë e njerzve na kishte futur

shtat pash nën dhé, varr për nën varre...


Por befas ngjau dhe mrekullia

Nga një ngulçimë që s’di nga doli

Dorën fisnike na dha dashuria

Dhe nga nënvarret në drit na nxorri.


Mos iu fshih dritës, mos i mbyll sytë!

Sekretin tonë s’e di njeri!

Nëse mes nesh do vij një i dytë

Ndoshta atëherë quhet tradhti!…


Dua të bëhem dashnor i krisur!

Dua të bëhem dhe lot tek syt’

Dua të bëhem gjumi i prishur!

Dua të bëhem pra ankthi i yt…

A.Doci

NË MUNDSH

Në mundsh ta ruash arsyen kur bota humbe fillin
E fajin ty ta hedh – dhe vetes ti besosh,
Sa herë të dyshojnë e s’të përfillin,
Por edhe dyshimet drejtë t’i gjykosh.
Në munshd te rish në pritje, në pritje pa u lodhur,
A, kur të urrejnë, urrejtje mos të ushqesh
Madje ndaj shpifjeve të rrish pa folur
Me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh.

Në mundsh të mendosh, por jo në shkatërrim
Të ëndërrosh por jo rob ëndërrimesh,
Dhe t’i trajtosh njëlloj e padallim
Ngadhnjim e shpartallim – burim mashtrimesh.
Në durofsh dot thënjet e tua të drejta
Në kurthe për tradhtarët, kopukët të t’i kthejnë
T’i shohësh të thyera gjërat më te shtrenjta
E prap t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë.

Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh
Si në kumor, në një të vetme lojë,
Të rrezikosh, të humbësh, e prap t’ia fillosh
Dhe humbjen kurrë t’mos e zëshë në gojë
Në durofsh dot muskul, nerv, puls e zemër
Të të shërbejnë edhe kur gjithçka të duket e kotë,
E të qëndrosh kur s’ke më asgjë veç vullnetit
Që veç një fjalë “ QËNDRO” gjithnjë të thotë.

Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin ta ruash
A të ecësh përkrah mbretit pa krenari që t'vërbon
Nëse armiku ose miku s’të bëjnë dot të vuash
Dhe gjithçka e çmon, por veç sa meriton.
Në mundsh të mbushësh dy minuta aq të rënda
Me vepra që peshojnë–Dije dhe mos ke asnjë dyshim
Se jotja do jetë bota me cka ka brenda
Dhe engjull do jesh, o syri im!

R.Kipling

Nuk mund ti njeher gojen ta mbyllesh
apo me duhet une veshet fort ti dyllos
Nuk mund arsyen ta ruaj kur ti terheq fillin
si kodra mbas bregut, budalleqe me ok
Nuk mund te pres, u lodha se prituri
durimi me ty pergjithmon mu sos

Nuk mund te mendoj pervec se per rrenim
kjo bote nuk e ka hak kurrsesi qetesin
Nuk mund drejtesi te kerkoj as te shprehem
padrejtesia fron me eshte bere me kohe
Nuk mund asgje te flijoj, ti s'e meriton
dhe ca me pak kjo bote, asgje s'i peshon
Nuk mund fitoret, as humbjet, kujtimet
diku large meje, tej ti flak
Nuk mund bordellove qe me epsh u qasem
tundimit nuk i bej dot ball
Nuk mund maskarenjeve tu bej shoqeri
pa marre dicka, a shume, te humb si njeri
Nuk mund te mbush jo asnje moment
c'rendesi ka vepra?! diten e nis me plogeshti
Se e jona s'do jetë kurre bota me cka ka brenda
botes i perkasim une e ti,

Shtrati i vdekjes....

Shtrati i vdekjes me pret
aty nen ate dritare
ku djelli s'hyn shume
dergjem une dhe pres diten
ate dite qe do i them
lamtumire kesaj bote
do qaj dhimbjen e fundit
to qesh lumturine e fundit
shtrati i vdekjes
gjyqi im final..
te kem gabuar shume
apo te kem qene nje engjell
mbi kete toke..
nahh kam vrare, lenduar
por sme kane lene mangut dhe mua
thikat e fatit, dashurise...
me dhimbset vetja...
cuditerisht se dija ta desha jeten
me shume sesa ato momente
kur desha ti jepja fund saj...
por ma paskan bere me hile
ata ma dhane jeten
ata do ma marrin....
se di pse ndihem kaq e lumtur
kur di qe se kam te gjate
ditet e mia po shkojne drejt varrit
dhe ne vend te pezmatohem
une qesh , dua te kercej...
sot e morra lajmin...
ngela e shokuar por jo e lenduar
mos po prisja valle, ikjen time?
dhe gjate gjithe kesaj kohe
mundohesha ta ushqeja qenien time
me moskokecarrje por vertet po shkoj..
dhimbje sndjej, vetem se shpirti
ka marr nje nivel tjeter, sjam une
mbase kthetrat e vdekjes kane filluar
punen e tyre dhe po me hajne te gjalle
shtrati i vdekjes sime, finalja
kapitulli i fundit....
ato ckam bere ne jete
i bera sepse i ndjeva..
i bera sepse edhe gabova..
por per me shume i zbatova..
sepse jetova, te hidhuren te embelen
jete, tragji/komedia yjnore
dhe une personazhi i saj...
me kaprico tek tuk desha ..
ti beja vije skenarit te saj
por me kot.. do vdes dhe po ndodh...
Lamtumire miqte e mire nga
shtrati i vdekjes...
intuita me thote se do jete bukur
se di, mbase, por sdo ju le pa ju thene...
Hasta la pasta!

Ismail Kadare

TË HUAJ JEMI

Të huaj jemi ne prej kohësh
Ç’ish për t’u thënë është thënë.
Si gurët që zënë vend në tokë
Një jetë vend ne kemi zënë.

Drejt njëri tjetrit kemi mbyllur
Të gjitha rrugët edhe shtigjet
Si dy qytete mesjetarë
Me mure, heshta dhe me pirgje.

Por natën kur i lodhur truri
Portat i Mbyll me qetësi,
Ti gjen një shteg dhe futesh mbrenda
Një shteg që vetëm ti e di.

Futesh dhe si n’rrugica parqesh
Shetit mes cirkonvolucionesh.
Hyn nëpër ëndrra e shkujdesur,
Fanitesh, qesh, ma bën me dorë.

Po kur mëngjesi zë ofrohet
Nis shqetësohesh edhe ti.
Dhe heshturazi del përjashta
Nga shtegu që veç ti e di.

E dita vjen. Rrjedh prap jeta
Dhe ne të dy si dhe më parë
Më ftohtë rrimë e të pamposhtur
Si dy qytete mesjetarë.

Ismail

TI ISHE PËR MUA

Ti ishe për mua e pamposhtur si Troja
Troja që unë dot s’e pushtoja.
Ti ishe për mua e pakuptueshme,
Më e pakuptueshme se mbishkrimet etruske

Vetëm në ëndrra, ah, në ëndrra
T’i përqafoja flokët e dendura.
Gaz më shumë ndjeja tek të pushtoja
Se gjithë grekët kur ra Troja.

Vetëm në ëndrra m’ishe e kuptueshme,
Ti, e shtrenjta ime etruske.

Në parkun që mbuluan fletët

Në parkun q'ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.


Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q'ë kan' mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.


Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s'e shtypën dot.


Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.


Dhe s'kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s'kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindshat
Që te kjo botë të vije ti...

Petro Marko

APOLOGJIA IME
(JETES)

...Marrezi, turp turp dhe
mekate
per jeten e terbuar
se kur me ndal, o gjenerate,
qe vuan rruges ndonje nate,
me merr per te denuar
dhe, me nje ze qe vret,
ngahera me pyet:
-Ku linde, o i ri?
-O jete, linda ne shkreti!
-Ku rron dhe ku vete,
ne c'dhera e ne c'dete?!
-Cudi! C'kerkon prej meje ti
dhe si, o jete, pyet,
kurse ne varferi
me hodhe kur me gjete
te lindur nga skelete
pa drite, pa liri?
-Njeri!
Nga vete, as me thua?
-S'e di! Jo, Nuk e di!
Po lerme, o jete, c'ke me
mua?
-Dua ta di, po dua!
-Atehere, jete e krisur,
per mua mos pyet
se qysh ne n'agim kam nisur
te shkel si skllav i shkrete
mbi gjurma shprese drite...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-O mekatar,
as faliu ligjes sime,
bindu i cmendur enderrtar,
s'jeton me shqetesime!...
-Mu thell' ne brendesire
ku ndjenja rron e lire,
ku dhembja dhemb e prekur
nga ligja jote e fuqiplote,
ne gjirin tim si hekur,
si hekur e celik,
qello,qello, o me kamxhik;
pa frik' e pa meshire
e pa pendim,
se mu ne thellesire
te shpirtit, ne nje kend,
lindi nje shqetesim
qe celi varrin tend..

Migjeni
MELODI E KËPUTUN

Melodi e këputun - lot i kjartë nga syni
i një grues së dashun...
andje e përplasun,
xhevahir i tretun,
një andërr e shkelun,
buzë e paputhun
në melodin e këputun.
Nga vaji i heshtun shkunden supat e zhveshun,
verbojnë nga zbardhimi...
e ther, ther hidhnimi
për çasteet e rrëshqitun,
për fatin e ikun,
për gëzimin e humbun
në melodin e këputun.
Brrylat ndër gjujë të mpshtetun, ftyrë në shplakë e fundosun:
Qan grueja e pikllueme
me zemër të piskueme
(një kitarë e gjymtun,
za kange i mbytun
në buzë nga dhimb' e puthun
në melodin e këputun).
Hesht njeriu pran grues që qan e turpnueme...
syni i venitet
në të loti vërvitet,
diçka nxjerr nga xhepi
grues ia lë - dhe së shpejti
e len gruen e humbun
në melodin e këputun.
Por kur vjen ndoj tjetër, epshi kapërthehet,
gjaqet turbullohen,
përzihen, përvlohen,
çohen peshë, tërbohen
... e vetëm ndëgjohen
ahtët e molisun
në melodin e grisun.

Ne leksion

Shi ne rruge bie pa pushim
C'po mendon atje ti shpirti im?
Ne ate kend, e vetme, c'te mundon?
S'mban shenime, vija vizaton.
Tetembedhjete vjece nuk eshte shpejt
qe menduar xhamat t'i veresh
duhemi por zemra sec te ndjell
Syte e bukur trembur pse mi hedh?
Koha iken klasen do kujtosh
do te gdhihet befas nje mengjes
syte rreth do hedhesh te shikosh
se si derdhet shiu ne mes resh
Por ne banken prane s'do ta gjesh
djalin qe e desh dhe te desh.

Po iki..

Po iki..
sa gjera me mbeten pergjysem
tek ti..
Sorkadhja ,qe prej duaresh,
ja nxora gjahtarit
Ende ri shtrire, e pa prekur
Portokallin ,qe keputa ne dege
As ta qeroj , nuk harrita dot!
deri midis yjesh u ngjta
Po s'harrita , t'i numeroja dot
E nxora ujin prej pusi
Po as ne gote, nuk e hodha dot
Trendafilat i solla ne shporte
Po vazot dot nuk ua gedhenda
Me dashuri akoma s'qesh ngopur..
Po iki..
Sa gjera me mbeten pergjysem , tek po iki..

VETEM NJE JAVE JETOVA


Te henen jetoja mes imagjinatave te prinderve te mi!

Te marten linda per bukuri!

Te merkuren u rrita sadopak!

Te enjten mesova te tere misteret e botes per merak!

Te premten dashurova nje njeri!

Te shtunen u martova sa çudi!

Te dielen vdiqa per te mos lindur kurre me,
.....................................................po tani?!

Nje jave kaloi,
nje jave jetova,
nje maratone ka qene,
nje lume qe e kaperceva...

Dje nuk isha,
s'do te jem as neser,
por sot jam ketu
edhe kjo me intereson!

Edhe pse vdekja ka nje veshtrim te tmerrshem
nuk eshte edhe aq e keqe,
edhe atehere kur kjo koha ime mbi planet
...........................................papritur mbaron!

C'mu rendua koka e m'u be sa nje thes
kujt t'i hedh faj,hajt te gjorit nenkrese,
hoqa te parin e vura nje te dyte
pa hoqa e vura dhe te tjere
po mendja s'largohej dot nga"çna zuri zvetnim i mjere"
Dhe ngritur,teksa nje te shkrete po ndizja
seç me ra nder zemer deshire deshirembetesja:
qe nenkresat vertet me faje te ishin
e ne vete njeri te mund te sillnin.

Oh sa kam deshir ta dish
Ta puth e ta puth doren tende
E pran teje te bie pak me pas
Dhe vdekjen ta pres me aq endje

C`me duhen ditet qe vine?
Asgje s`me hyn me ne sy
Dielli prap boten do ndrije
Por i verber do jem un` paty

Sa vite u bene,sa vite
U desheme askush s`e mor vesh
Pra cohu tani,ty te lutem
Nje fjale ma thuaj,a me qesh

Mes jetes time kalove
Si yllin qe terrin e ndrit!...
Pra cohu tani ti e vdekur
Me doren e ftoht me vrit

Se jeta pa ty do me jete
Nje nate e mbetur pa yll
Me vrit pra me doren e ftohte
Qe syte prane teje ti mbyll
N.HIKMET.

VARGJE PER LUFTEN DHE DASHURINE

Ne kembesorira dhe marina
Pirateria merr dafina
Ndaj vargun tim s'e vlen;
Une dua gjak te derdh ne ndeshje,
Ne jetedhenesen perleshje,
Qe dashuri i them.


E mburr te miren e njerezise,
Them: rrofte lufte e dashurise,
Qe boten gjalle mban!
Ja, kjo eshte lufta e vertete,
Qe lind nje shpirt dhe s'mbyt tridhjete
Me top e jatagan!


Robert Burns (1759-1796)

S'KA ASGJE PER E QESHUR


S'i kam dashur kurre gjerat e bujshme
Dhe shpesh jam menduar duhan duke pire;
Ka gjera lakuriqe qe s'jane te turpshme,
Sic ka dhe gjera te cndershme te veshura mire.
Ja,e verteta rri lakuriqe ngahere,
Ja, dhe genjeshtra me petka rri veshur!
Me thoni: cila ka turpin dhe cila ka ndere?
Kjo qe ju thashe s'ka gje per te qeshur!

D.Agolli

Vëgime andrrash



Dikur andrrojsha për t`egrën dashuni,

Për kaçurrela, lule e për mall,

Për buzët e ambla e për të idhta fjalë,

Për t`trishta kangë e t`zymta melodi.



Venitë e tretë më janë ato andrrime,

E tretë më asht dhe pamja e adhunueme!

M`ka mbetë veç çk a më afshe t`përvëlueme,

Dikur kam derdhë në t`butat vargëzime.



Veç ti m`ke mbetë, o kanga jetime!Shko tash

Dhe ti-kërkoje pamjen që tu tret!

Dhe, kur ta gjejsh , prej meje ma përshëndet:

Të zbraztës hije i çoj të zbraztin afsh!

Ëndërrat


Ti po mbyll sytë, i dërrmuar

Nga puna e tmerrshme këtu nën tokë.

Patjetër je duke ëndërruar,

Se ëndërrave pranga s’u vënë dot.



Dhe le ta bëjnë ferr galerinë,

Ti vuan që të mbetesh engjëll.

Mbi supe si flatra ke mirësinë

Dhe fluturon nëpër ëndërr.



Ku vete kështu?Ah, unë e di

Dhe ëndërrat lidhen mes kaosit

Dhe kanë ftohtë ashtu si ti

Veç me kapotën e të burgosurit,



Dhe s’po të them që i vrasin ëndërrat

Që të kam shëtitur ndër varrët e tyre.

Ndodh që na vrasin më parë se ëndërrat

Dhe qajnë ato mbi ne si velushe.



Befas u zgjove. Buzëqesh i trembur,

Sapo u ktheve nga ai vend i lumtur.

Balli i mbushur plot me ëndërr

E di që bëhet... më i bukur.


Visar Zhiti
Spaç, dimër 1982

"Grotesk tragjik"

Kishe vdekur ti.
Me ty bota gjysmë ferr, gjysmë parajsë.
Ti ike. Mbeti vetëm ferri.
Njerëzit papritur u shëndërruan në Djaj.
Tani e kuptoj pse ike nga kjo botë,
ike
dhe le shkëlqimin si kometë.
Varri i saj do ngrihet në një kohë rekord.
Une ecja i vetëm drejt varrezave,
Dy- tre zogj që më deshën,
Mbi arkivol çukisnin,
Një si lutje fetare.
O Zot!
Të gjallë s'më deshën,
S'dashkan as të vdekur?...
I perzënë nga jeta,
I papranuar nga vdekja,
Endesha varrezave fytyrë-eksod.
Në një lëndinë pastaj u shtriva,

ELEGJI PER BABANE

Ti nuk je me.

As do na shohesh,
as do te shohim,baba, me kurre.
Ti nuk je me...

Emrin tend e mori ky gur.

X

Vdekja-si vdekje,
gjithmone e dhimbshme,
gjithmone e verdhe...

Me nje kordhele
tufa kujtimesh ne zemer na lidh.

Tufa kujtimesh
edhe elegjish.

X

Jam i trishtuar e me mori malli.
Dhe mbi trishtime e mall duke ecur
ngjita rrugen e ngushte te fshatit.

Shtyva deren e varrezes se vogel
dhe t'erdha te varri...

X

C'fjale te pathena do me flasesh?
C'fjale te reja deshiron te degjosh?
Prej ketij varri
tani,baba,
c'do me japesh?
....................

X

Erdha te marr
cfare ne perket prej ketij varri.

Kujtime te dhimbshme.
Vuajtje krenare.
Ti mos me thuaj:
"Biro...jane te trishtuara".

Baba i gjore!
Une edhe pa to
do te isha ne jete edhe me i trishtuar.

X

Dhe kur te vdes
s'dua asgje
vec nje varr te thjeshte.

Atje ne bregdet
ku neper net
bisedojne ylet me qiparisat.

Dhe fjale te kaltera
flet e shperndan
deti matane.
Fjale qe i njohim
qe i kuptojme
une
me babane...


Fatos Arapi u lind me 1930 ne Vlore. Studimet e mesmei kreu ne qytetin e lindjes, ato te lartat ne Sofje per ekonomi. Ka punuar si gazetar dhe si pedagog ne Universitetin e Tiranes. Ka botuar shume vellime me poezi se "Shtigje oetike", "Duke dale prej enderres","Ku shkoni statuja", "Dafina ne shi" etj.
Arapi ka shkruar edhe disa roma dhe drama si "Gjon
Muzaka", "Drama e partizanit pa emer" si edhe studime te ndryshme mes te cilave shquhet permbledhja "Kenge te mocme shqiptare" etj.

ENDRRA IME


Endrra ime ka sy pranvere,
dhe floket behen bime
peme
lule
Endrra ime ka trajten e duarve te mija
kur prekin tere dridhje
buzen e kalter
te nje bregu te larget
Endrra ime eshte celesi i valeve qe hyjne
ne qerpikun e pergjumur te muzgut
feshferitje e eres qe deperton mes degeve te kohes
harresa qe ngec mes kreshtave te ngjarjeve
dhe vonohet duke u ngaterruar mes figurave te
shperfytyruara
kreherit te mbremjes
Endrra ime eshte fanella e shpuar nga plumbat e
betejave
pikellimi i lidhseve te kepuceve prane varrit
ne agim
dhe lulja e kuqe
fushave te se ardhmes
Endrra ime eshte prekja e rrezes se pare mbi dritaren
e gjumit
hapi i zemres drejt qyteteve te mengjesit
Eshte e trokitura e paqes ne deren e madhe te botes
guri qe i kendon bukes se neserme
dhe torba e shpresave qe ngjit te perpjeten e drites
Endrra ime je ti qe mban mbi supet e tua tashme te
kerrusura
tere peshen e ketij horizonti te ngrysur
dhe rri e pret pa u lodhur
karvanin e gjate te diejve
qe do te vijne.