Poezi te preferuara

Dashuria ime

Një gjethe e varur nga vjeshta kishte mbetur,
e vetme në trupin e dimrit te lagësht e te bardhë,
sot kallkan u këput e ra mbi pezulin e dritares sime,
ndoshta kështu do kisha rënë edhe unë at’her
e mbetura pezull mes jetes edhe vdekjes,
sikur të mos më kishte mbajtur ti Dashuria ime!

Që atëhere mësova të dua jetën mbi gjithshka,
të kuptoj atë qe të tjeret s’e kuptojnë,
të falë dashuri dhe aty ku mirënjohje s’ka,
të fal edhe miqtë që ne të nxituar gabojnë,
të fal edhe atë që kupën e helmit mbushur ka,
e mbi tavolinë për darkë si verë kërkon ta pijë,
që edhe fjalën e mirë më nga e keqja s’e ndan ,
jetën vehtes i nxin më shumë se ç’e ka nxirë..

Vitet?

Ç' janë këto vite që thoni ju,
unë nuk i takova vitet..
Ato i u afruan avllisë sime
më panë tek kërceja në litar,
e thanë se ngatëruan derën,
të qeshur fëmije më dhanë
e më kthyen sërish pranverën..

Mëngjez vere

Karrike plastike lënë në oborr
harruar aty që nga mbrëmja,
dritat lënë ndezur po ashtu,
gërhitja e njerëzve nga brenda

Vetëm shëtis në avenjunë N,
me ecje të ngadaltë kthehem pas
në heshtje qortoj tërë botën që flë,
se' nuk gjej askënd me kë të flas…

Verë, 2001

Nuk di ç'ngjau me verën

Nuk di se ç'ngjau me verën,
që me vjeshtën ngatëroi radhën
sot na fryu një erë e fortë
që na shkundi tërë mëhallën

Ç'na la mbyllur brenda,vera-vjeshtë
S'na bëhet të dalim përjashta,
na mori malli për të vërtetën-verë
si për përallëzat e lashta

Unë nuk kisha ikur…

Unë nuk kisha ikur, por ti s’më shihje,
Me duart të padukshme,
të regulloja jastëkun nën krye,
shtratin si Borëbardha ta ndreqja,
çarçafi të mos shkiste, të ftohtë të mos kishe

ndërsa ti më dënoje me dufe zëmërimi
se vetëm të lashë në krah të trishtimit..

Unë nuk kisha ikur, aty isha, reth teje,

në shushurimë gjethesh, në ujvarë rrëkeje
në qiell e varur si hije e madhe reje,
në ujdi rënë me erën për të të sjellë freski,
ngrije kokën lart, besomë, më shih…

Xhaketa e dashurisë

Shiu zuri të bjerë mbi parvaz
duke trokur lehtë si atëhere,
xhaketë e ftohur e dashurisë
fle varur, harruar pas dere...

Ndjenja ime gonxhe e paçelur,
u vra, u shua pa dalë vera
dorën se zgjata ta rrëmbej më,
xhaketën tënde varur tek dera.

Kujtim dimri

Debora ngadalë e ngadalë
mbuloi gjithshka me të bardhë
veç kërcinjtë e pemëve, që kushedi,
pse i la skelete të nderur, të zi,

Mbështes ballin mbi dritaren
Xhamit i fryj shpirt gëzuar,
mbi avull një emër shkruaj si fëmi
ashtu si dikur emrin tim shkruaje ti

Ngjyrë e dashurisë

Lëshuar në një qosh,
e vetmuar rri..
Petale trëndafili
mbetur që nga mbrëmja,
mbuluar prehër e gjunjë,
petale mëndafshi, vishnje,
nuk i shkund e as i hedh,
të dhimshme janë kujtimet,
të ëmbla si verë e vjetër,
trendafil i pupurt - ato,
ngjyrë e dashurisë,
si asnjë ngjyrë tjetër.. .

Frymëzim i ri

Në këtë shkëmbim vitesh,
në këtë natë të bardhë,
mbi jastëk kujtimesh lëshuar
mu shfaqe papritur TI, frymëzim i parë,
më puthe mbi qepallë, më ngrite në krahë
më pëshpërite se malli të kish marrë.....

31 Dhjetor 2002

I mërzitur

Të shoh o mik që je i merzitur
e s'të hyka më gjë në sy,
si s'erdhi mbrëmë ajo që prisje
A thua s’e mori malli për ty?

Përgjigje kërkon i dashur,
kur heshtjes s'i lexon dot asgjë,
ti ngrysesh gdhihesh pagjumë,
lozonjarja e shkujdesur flë?!

Eh, sa e trishtë kjo ditë,
mpleksur me llohë e shi,
e hirtë si dyshimi, mbeti
e ftohte, pa formë si kjo dashuri..

2001

Pejsazh darke

Darka mbaroi, miqtë ikën, u shpërndanë.
Mbi tavolinë lanë ca copra shalqini,
ca vile rrushi të ndukura aty këtu,
gota vere të zbrazura ngjyer me të kuq buzësh,
mbi taketuke ca bishta të shtypura cigaresh lanë

Ah .. edhe mua lëshuar në kolltuk
me kokë të këputur nga lodhja.

NY, nëntor, 2003

Poezia ime e 100

Tani mund të shohësh përmes tyre
si në transparencë zemrën time,
ndoshta vetullat do t'i ngresh përsëri
me habi do pyesesh: Ti je këtu? Ti?
Nuk më çudit me habine tënde,
se gjithnjë kështu je habitur,
me kë ndave ndjenjat, kurrë se ke ditur!
Se me ty unë kam qenë e ndrojtur,
Se me ty unë kurrë s'kam lojtur,
Se për ty lotët fshehurazi kam fshirë,
tek prisja e merakosur der'në të gdhirë....

do jete mire, te dihet authori i ketyre poezive te preferuara, per secilen ...

Orfe shkruajti:do jete mire, te dihet authori i ketyre poezive te preferuara, per secilen ...

keni plot te drejte i nderuar eshte ceke ne fillim se 1oo poezite jane te

Blerta Tirana

Rrezon@ shkruajti:

Orfe shkruajti:do jete mire, te dihet authori i ketyre poezive te preferuara, per secilen ...

keni plot te drejte i nderuar eshte ceke ne fillim se 1oo poezite jane te

Blerta Tirana

bukur faleminderit!

2
Nje here tjeter ne Tirane
ra nje shi i rralle,
thuhej shi te atille
as gjysherit s'kishin pare

Mori çdo gje perpara,
hoqi gure e hoqi lluce
Ishte per te qeshur
te te shihnin me kepuce..

Djemte perveshur pantallonat,
vajzat mbi gjunj ngrinin fustanet
Cadra thyer rruges gjeje,
Çadra, kepuce edhe nallane

Tek nje qoshk i lagjes sone
Nje gjol i madh qe krijuar
E vetme ngecur ne ate gjol
Une shushatur e turperuar

Njerzit gjolin rethuar kishin
Djem, vajza, te moshuar
ca therrisnin, ca qeshnin
Ca me fjale po me ngisnin

Ti si engjell shpetimtar
(Si u shfaqe aty, s'e di,)
Ndoshta Zoti te dergoi
per te bere nje mrekulli

Isha une a s'isha une?
S'po u besoje syve
per gjitonen kryeneçe
shllap-shllup ne uje hyre

Mbahu for tek une, me the
(Une u preka, u perlota)
neser me shaj sa te duash
Po sot do te marr hopa..

Rashe te flija po nuk fjeta
Beja çudi me vehte
I trembesh, e i iken rastit
dhe ja, si ta sjell jeta!

Ne telefon te mora..
"Faleminderit" per dje,
por…sandalet e mija,
te kujtohet ku mi le?

Ha! ha! ha!I kam ketu tek dera
Por mendohu mire kesaj radhe
O do vish t'me thuash PO
o do shkosh te blesh te tjera!


Poezia e Blerta Tiranes, është sa dhëmbje aq qendresë e femres sonë. Kjo poezi (në 100 sosh) është mjaftë premtuese dhe na gëzon me shprehjen e ndjenjave të sinqerta poetike, duke gërshetuar motivin me ndjenjen dhe aktualitetin tonë, me të gjitha tonet e klithmat e thella edhe duke shprehur dhëmbjen poashtu duke na dhënë një përgjegje kuptimplote artistike. Thjeshtësia e shprehjes e ngritur në nivel artistik e bën poezinë të këndshme e rrjedhëse të vargut poetik, si krijuese që premton e na kemi nevojë për poetesha, përderisa kemi nevojë për bukurinë. Po, një gjë që therr shpirtin është fati e disfatet e femres sonë, përballë ekstazës së dëshiruar të dashurisë, që sa është një dhëmbje femërore, poaqë edhe një zë kumbues në trurin e veshin e shoqërisë!
Urime Blerta Tirana, e mos ndal vrullin krijues, aqë kumbues poetik!