Homazh veprës së shquar të Rilindasve Shtatë këngë pikëllimi

Homazh veprës së shquar të Rilindasve                      

Shtatë këngë pikëllimi

Shqipëria ime,
as në gjumë, as e zgjuar
Ëndrrat ja trazojnë frikshëm
shkjau, andartët e djalli…
Evropa,
kurva plakë,
në pesë copa e ndau.
Fle Shqipëria,
vetëm dhimbja rri zgjuar
Nata një shekull e gjatë
Sa e zezë kjo natë!

Kollitet Atdheu,
përgjakur nën thika traktatesh
nga Parisi, Berlini e Londra
Përgjunjet diku,
e prapë si Anteu!
Rilindja,
ngulmon e rënkon nën peshë tradhtie!
Në shtigjet e shpresës
shikoj një yll të venitur…

Në vënd të Krishtit paska ardhur Juda,
frika në këmbë të Muhametit
Barktharët,
lëngojnë e presin,
të ndukin gjinjtë e shterur të shtetit…

II.
Në zjarrminë e etheve
Digjet Tirana
Është sëmurë, më besoni
Jo gropat e zeza, as betonet pa fund,
Dëshpërimin njerëzor lexoni

Është drobitur qyteti-si shteti
Kryeministri-jo, as ministrat
Asnjëherë i sëmurë Presidenti !


III.
Jemi skllevër të lirë,
pa pranga,
te këmbët pa zinxhirë
(S’mund të thoni:
është gjëndje mjerane!)
Panairet e botës bredhim,
si statuja pa krahë
Në xhep pasaportë evropiane !

IV.
Për lotët e nënave askush s’përgjigjet:
Pse kaq shumë rëndojnë ?
E ç’vlejnë:
Muzeu Prado, në Madrid
Tate Modern, në Londër
Piramida e qelqtë, në Louvre ?!
Se ç’kanë brenda lotët
muzeumet,
s’kanë forcë ta tregojnë.

Brenda tyre janë brengat e dheut
prej mishi e gjaku,
psherëtimat e brezave, gjysh pas gjyshi,
të pathënat e tyre;
nga kërthiu i njomë te plaku

Ç’të bëj me ta ?!
Do t’ua nis mërgimtarëve
Ylberin e dhimbjes shqiptare
T’ia përplasin në fytyrë:
Evropës shurdhane
Botës së akullt,
verbane…
T’ua tregojnë
Emisarëve-aktorë,
që bujari e nderim u jep Shqipëria
Ndërsa atyre,
më shumë se sa goja, u flet interesi:
Okej Albania !

V.
Mes qytetit-në zemër të shtetit
Kryevëndin ka zgjedhur një kryq
Tundet e s’di ç’mallkon
(S’flet shqip!)
Një korb kobëtar
‘lutjet’- lexon, në gjuhë të vet
Bien kambanat
Të gjithë nxitojnë e askush s’ndalon
(Edhe koha s’ka kohë të ndalojë!)
Gjysmëhëna
mes reve e fsheh pikëllimin

S’kam kë pyes:
Gjitonët,
ç’ditë kobi na ndjellin,
e ç’helm brënda ‘mjaltit’ na sjellin?!

Çudi!
As njërin, as tjetrin s’i ftuam
E harruam Diellin-Perëndi
Tomorrin me orakujt e shenjtë
Veten tonë e harruam

VI.
“Ushtar i panjohur”,s’është më vetmitar
Hijet rreth tij mërmërijnë:
A ke punë zotni…?
Sa shumë anonimë e lypsarë !
Me Atdhe, por pa shpresë,
shtëpitë pa çati e vatrat pa zjarr
si morti u qepet trishtimi…
Jemi në Lindjen pa lindje,
jemi larg
Sa larg Perëndimi !

Gjallojnë “nga mshira e pamshirve”
lëvizin ngadalë, si shtatore
nga qëndra-përballë Parlamentit
Zemërthyer ua shoh:
prangat dhe frikën
Brenda syve të tyre-
kamzhikët e urrejtjes
godasin
kolltukët e butë të pushtetit
Më kryqëzon shikimi i tyre
më shpon gjer në eshtër

VII.
Në Tiranë,
mirësi prej tiranëve kërkojmë,
që Tetori i nxjerr kohë pas kohe
(Ky muaj, ç’mallkim që mban brënda
Pse lulet të thahen,
e buqetat pertokë t’i rrëzojnë?!
Pas argjëndit të vjeshtës
pse dalin hithra e gjëmba…?!)

Na ropën një grusht me kusarë
Na thinjën bajraktarët,
pa gjak, e pa shpirt, e pa nder
Dhe ajrin, dhe fjalën, dhe jetën,
të gjitha i vënë në kandar
Kush vonon të paguaj
qefinin
e ka në defter.

Si thoni:
Të hesht e të lypi mëshirë?
Kam frikë
nga marazi mos plas
Ç’mendoni,
Të presim të biem martirë?
Kam frikë të flas
Nata është mbushur me xhinde
e xhindet, t’i lexojnë mendimet
dhe në heshtje ndëshkojnë…
Në ballin e tyre
s’hap brazda mjerimi
As Zoti s’pergjigjet, por hesht!
Nga viset e mia,
një qyqe do sjell
të këndojë këtë këngë trishtimi !