FATKEQËSITË QË SOLLI DARVINIZMI PËR NJERËZIMIN

Mao Ce Duni: ambasadori i
Darvinit dhe i Marksit në Kinë

Ndërkohë që Stalini zbatonte regjimin e tij totalitar, një tjetër regjim komunist, i cili e shihte Darvinin si mbështetjen e tij shkencore, u vendos në Kinë. Komunistët, nën udhëheqjen e Mao Ce Dunit, erdhën në pushtet në vitin 1949 pas një lufte të gjatë civile. Maoja krijoi një regjim shtypës dhe gjakatar, njëlloj si aleati i tij, Stalini, i cili e përkahu mjaft. Kina u bë skena e ekzekutimeve të panumërta politike. Në vitet që do të vinin, militantët e rinj të Maos, të njohur si "Rojet e Kuqe", do ta fusnin vendin në një atmosferë tmerri të vërtetë.
Maoja shpalli hapur bazën filozofike të sistemit që krijoi, duke thënë: "Socializmi kinez mbështetet te
Darvini dhe teoria e evolucionit."94

Duke qenë marksist, ateist dhe ndjekës besnik i evolucionit, Maoja dha urdhër që materialet e leximit që do të përdoreshin në institucionet arsimore gjatë kësaj periudhë fillestare, të pagëzuar me emrin "Hapi i madh përpara", të ishin shkrimet e Çarls Darvinit, si dhe materiale të tjera që përkrahnin paradigmën e evolucionit.95
Kur komunistët kinezë erdhën në pushtet, ata përdorën teorinë e evolucionit si bazë për ideologjinë e tyre.
Në fakt, intelektualët kinezë e kishin pranuar teorinë e evolucionit kohë më parë.
Gjatë shekullit XIX, Perëndimi e konsideronte Kinën si një gjigand të fjetur, të izoluar dhe të zhytur në
traditat e lashta.

Pak evropianë e kuptuan se me sa etje i thithën intelektualët kinezë idetë darviniste evolucioniste dhe panë tek ato ide një nxitës shpresëdhënës për përparim dhe ndryshim. Sipas shkrimtarit kinez Hu Shin ("Living Philosophies:", 1931), kur në vitin 1898 u botua libri i Thomas Huxley, "Evolucioni dhe Etika", ai u brohorit dhe u pranua menjëherë nga intelektualët kinezë. Të pasurit sponsorizuan botime të lira në gjuhën kineze, në mënyrë që ato të përhapeshin në masat e gjera të popullit.96
Kështu, njerëzit që u kthyen kah Komunizmit dhe udhëhoqën revolucionin komunist ishin ata intelektualë

që ishin "ndikuar thellë" prej ideve darviniste.

Nuk ishte e vështirë për Kinën, pavarësisht nga historia dhe besimet e saj të forta panteiste, të hynte në darën e Darvinizmit dhe Komunizmit. Në një artikull në revistën "New Scientist", filozofi darvinist kanadez Michael Ruse thotë në lidhje me Kinën e fillimit të shekullit të njëzetë:
Këto ide zunë rrënjë menjëherë, sepse Kina nuk i kishte pengesat e natyrshme intelektuale e fetare për
evolucionin që shpesh ekzistonin në Perëndim. Dhe me të vërtetë, nga disa anë, Darvini ngjante pothuajse si
kinez! Mendimi taoist dhe neokonfucian gjithmonë kishte theksuar "sendësinë" te qeniet njerëzore. Fakti që ne
kemi gjëra të përbashkëta me kafshët nuk përbënte ndonjë tronditje të madhe… Në kohën e sotme, filozofia
zyrtare është Marksizëm-Leninizmi, por pa mënyrën materialiste laike të Darvinizmit (që tani përbën
filozofinë e gjerë sociale), nuk do të ishte përgatitur terreni për Maon dhe revolucionarët e tij që të
mbillnin farën e të vilnin të korrat e tyre.97

Siç thotë më lart Michael Ruse, me ngulitjen e ideve darviniste, Kina e përqafoi pa probleme Komunizmin. Populli kinez, i mashtruar nga idetë darviniste, rrinte e bënte sehir kur kryheshin të gjitha masakrat e Mao Ce Dunit, një prej vrasësve më të papërmbajtur të historisë. Jo vetëm në Kinë, por edhe në shumë vende të tjera, Komunizmi ishte shkaku i përleshjeve, akteve të përgjakshme, terrorizmit dhe luftës civile. Turqia ishte një prej tyre. Në vitet ‘60 dhe ‘70, grupet që rrëmbyen armët kundër shtetit, me ëndrrën që të zhvillonin një revolucion komunist në vend, e futën Turqinë në një atmosferë të errët terrorizmi. Pas 1980-ës terrorizmi komunist u bashkua me rrymën e separatizmit, duke u bërë shkaku i vdekjes së dhjetëra mijëra turqve, policëve e ushtarëve në krye të detyrës.

Ideologjia komuniste, që solli gjakderdhje në botë në këtë mënyrë për 150 vjet rresht, u gjend gjithmonë krah për krah me Darvinizmin. Edhe sot e kësaj dite, komunistët janë përkrahësit më të flaktë të Darvinizmit. Sa herë që njeriu hedh sytë nga qarqet që e mbrojnë me kokëfortësi teorinë e evolucionit, gati në çdo vend të botës, shikon marksistët ne rreshtin e parë, sepse siç ka thënë Karl Marksi, teoria e evolucionit përbën bazën e ideologjisë komuniste nga aspekti i shkencës natyrore dhe i siguron përkrahjen më të rëndësishme shkencore mungesës së besimit fetar të komunistëve.

Baza e aleancës midis Darvinizmit
dhe Komunizmit: Urrejtja për fenë

Siç e shpjeguam më sipër, arsyeja kryesore që materialistët dhe komunistët u kapën fort pas Darvinizmit është përkrahja që siguron Darvinizmi për ateizmin. Filozofia materialiste ka ekzistuar gjatë gjithë historisë, por, deri në shekullin XIX, shumica e filozofëve nuk kishin shkuar më tej se librat e teorisë. Shkaku kryesor për këtë ishte se deri në atë kohë shumica e njerëzve të shkencës besonin në Zot dhe në realitetin e krijimit, por në shekullin XIX, filozofia materialiste dhe teoria e Darvinit filluan të zbatoheshin në shkencat natyrore. Darvinizmi ishte baza më e rëndësishme për kulturën materialiste jofetare, e cila vuri vulën e saj në shekullin XIX, por e tregoi fytyrën e vërtetë kryesisht në shekullin XIX. Ideologjitë që lindën nga kjo kulturë materialiste, siç e kemi shqyrtuar, u bënë shkaku i dy luftrave botërore, i luftrave civile të panumërta, i akteve terroriste, i genocidit, i shfarosjeve dhe barbarizmit. Për shkak të këtyre katastrofave, dhjetëra milliona njerëz humbën jetën, ndërsa qindra miliona u shtypën paturpësisht dhe provuan mbi kurriz keqtrajtimet më barbare. Shembja e

qindra kishave dhe xhamive nga Stalini është thjesht një tregues i urrejtjes së Komunizmit ndaj fesë. Në librin e
tij "Lufta e gjatë kundër Zotit", Henry Morris përshkruan lidhjen në këtë mënyrë:

Pavarësisht nga mangësitë shkencore, karakteri, gjoja shkencor i evolucionit është përdorur për të justifikuar të gjitha llojet e sistemeve dhe praktikave jofetare. Më i suksesshmi prej tyre, deri tani, duket se është Komunizmi. Ithtarët e tij kudo në botë janë mashtruar të besojnë se Komunizmi duhet të jetë i vërtetë, pasi bazohet në shkencën e evolucionit.98

Armiqësia që ushqente komunizmi dhe materializmi për fenë e tregoi veten gjatë kryengritjes bolshevike. Kishat dhe xhamitë u shembën dhe ndër kategoritë e atyre që u përjashtuan nga "shoqëria e re socialiste", besimtarët zinin një vend të rëndësishëm. Pavarësisht nga fakti se pjesa më e madhe e shoqërisë ishte fetare, ata u penguan të kryenin detyrat fetare. Me qëllim që të evitohej e djela, kur të krishterët shkonin në kishë, u hoq koncepti i një dite pushimi për të gjithë. Çdo njeri do punonte 5 ditë, por dita e pushimit mund të ishtë një ditë çfarëdo. Kjo masë u mor nga komunistët "për të lehtësuar luftën për eliminimin e fesë".99 Pas kësaj, në vitin 1928 dhe 1930, taksat që paguanin besimtarët u rritën 10 herë, u hoqën triskat e tallonat e ushqimit dhe ata nuk mund të përdornin më shërbimet shëndetësore, që do të thotë se ata nuk gëzonin më të drejta qytetare. Ata shpesh arrestoheshin, shkarkoheshin nga postet që kishin dhe internoheshin. Në vitin 1936 rreth 65% e xhamiave dhe 70% e kishave ishin shkatërruar.

Masa të dhunshme kundër fesë u morën edhe në Shqipëri. Udhëheqësi komunist i Shqipërisë, Enver Hoxha, në vitin 1967 e shpalli Shqipërinë si vendin e parë "të pafe". Besimtarët u arrestuan pa asnjë arsye e disa prej tyre u vranë kur ishin në arrest. Në vitin 1948 dy peshkopë dhe 5.000 besimtarë u qëlluan. Edhe muslimanët u trajtuan në të njëjtën mënyrë. Revista letrare mujore "Nëntori" njoftoi se 2169 xhami dhe kisha ishin mbyllur, nga të cilat 327 ishin vende adhurimi katolike.

Shkaku i këtyre veprimeve ishte, pa dyshim, qëllimi i Komunizmit për të formuar shoqëri që do të mohonin ekzistencën e Zotit dhe do të besonin e vlerësonin vetëm materien. Në fakt, ky ishte një prej objektivave kryesore të Komunizmit, sepse udhëheqësit komunistë e dinin që ata do të mund të sundonin si të donin vetëm mbi njerëz të pandjeshëm të shndërruar në makina, që nuk e njihnin frikën ndaj Zotit dhe që kishin prirjen të kryenin vrasje e shtypje sa herë të urdhëroheshin.

Pretendimet e Darvinizmit, të cilat i siguruan mbështetje ateizmit dhe justifikuan të gjitha llojet e shtypjes dhe barbarisë, inkurajuan në këtë mënyrë të gjitha ideologjitë që sollën gjakderdhje dhe e cilësuan jetën njerëzore si diçka të pavlerë. Kjo është arsyeja pse shekulli i fundit kaloi i mbushur me luftra të tejzgjatura, masakra, akte dhune e armiqësi.

Shtypja dhe dhuna që i sollën
botës komunistët darvinistë

Anarkia dhe terrori janë dy prej veglave të domosdoshme të Marksizmit dhe Komunizmit. Prirja e Marksizmit për terrorizëm e dhunë u shfaq në eksperimentin e Komunës së Parisit, kur Marksi ishte ende gjallë. Terrorizmi u bë një pjesë e domosdoshme e ideologjisë komuniste për Leninin, sidomos në kohën kur ai po e kthente në praktikë teorinë e Marksit. Siç do të shihet në faqet në vijim, në kohën tonë, udhëheqësit komunistë mbahen mend për shtypjen dhe vrasjet që kanë kryer. Megjithatë, pavarësisht nga kjo, disa qarqe ende mbulojnë

muret me fotografitë e këtyre vrasësve të pamëshirshëm, që i kanë duart të lyera me gjak, dhe ende i pranojnë
këta sadistë si mësuesit e tyre.

Sado që disa komunistë pretendojnë se dhuna dhe terrorizmi nuk janë praktika komuniste dhe se ato janë shfaqur vetëm në disa mënyra të zbatimit të Komunizmit tek individë të caktuar, e sado që të përpiqen për ta shfajësuar Komunizmin, ka një të vërtetë të pamohueshme: Themeluesit e Komunizmit personalisht e
mbronin dhunën dhe terrorizmin dhe i shihnin si thelbësorë për ideologjinë e tyre. Analisti politik
amerikan Samuel Francis ka thënë kështu lidhur me këtë çështje:
Marksi dhe Engelsi ishin, në përgjithësi, specifikë kur këmbëngulnin se revolucioni gjithmonë do të
ishte i dhunshëm dhe se revolucionarët duhet të përdorinin dhunën kundër sunduesve e, madje në disa raste,ata
e shprehën vërtet përkrahjen e tyre ndaj terrorizmit.100

Karl Marksi ka thënë: "Kryengritja është një art, po aq sa edhe lufta." Ai pranoi si parim të vetin këto fjalë të Dantonit, një prej emrave më të shquar në "politikën revolucionare": "De l’audaçe, de l’audaçe, ençore de l’audaçe" (Guxim, guxim, gjithmonë guxim!)101
Ka deklarata të qarta nga Lenini në lidhje me domosdoshmërinë e ushtrimit të terrorit në mënyrë
sistematike. Ja disa prej tyre:

Në të vërtetë, shteti s’është gjë tjetër, veçse një makinë për shtypjen e një klase nga një tjetër. Diktatura është rregull që mbështetet drejtpërdrejt te forca dhe që nuk kufizohet nga ligjet… Diktatura revolucionare e proletariatit është rregull i fituar dhe i mbajtur nëpërmjet ushtrimit të dhunës nga proletariati kundër borgjezisë, rregull që nuk kufizohet nga ndonjë ligj.102
Ne nuk jemi aspak kundër vrasjeve politike… Vetëm në lidhje të drejtpërdrejtë e të menjëhershme me
lëvizjen e masës, mund dhe duhet të jenë të vlefshme aktet terroriste individuale.103
Për t’u shndërruar në forcë, punëtorët me ndërgjegje klasore duhet të fitojnë shumicën në anën e vet. Për
sa kohë që nuk përdoret dhunë kundër njerëzve, nuk mbetet rrugë për të ardhur në pushtet.104
Duke folur në një mbledhje të punëtorëve, Lenini lëshoi një deklaratë të tmerrshme për të treguar se sa i
domosdoshëm ishte për ta terrorizmi:

Në qoftë se masat e popullit nuk ngrihen spontanisht, kjo s’të çon asgjëkundi… Sepse për sa kohë që ne nuk arrijmë t’i trajtojmë spekullatorët ashtu siç e meritojnë - me një plumb kokës - nuk do të arrijmë asgjëkundi.105
Një prej udhëheqësve më të rëndësishëm të Revolucionit të Tetorit në Rusi, Trocki, thotë këtë për të
konfirmuar fjalët e Leninit:
Por revolucioni i kërkon klasës revolucionare që të arrijë qëllimin e saj me të gjitha mënyrat e
disponueshme, po të jetë nevoja, me kryengritje të armatosur; po të kërkohet, edhe me terrorizëm.106
Trocki, në një tjetër fjalim, shkon edhe më tej:
"Rrugëzgjidhja jonë e vetme tani është lufta civile. Lufta civile është lufta për bukë… Rroftë lufta
civile!107

Këto parime të teoricienëve komunistë si Lenini dhe Trocki u vunë në zbatim në revolucionin bolshevik në Rusi. Gjatë periudhës revolucionare të vjeshtës së 1917-ës filluan masakra në shkallë të gjerë, plaçkitje dhe dhunë e pabesueshme. Ata njerëz që ishin kundër revolucionit, apo që dyshoheshin se ishin kundër revolucionit, i grumbullonin pa asnjë arsye, i arrestonin dhe i pushkatonin, ndërsa shtëpitë ua plaçkitnin dhe ua rrënonin. Terrorizmi, që filloi me Leninin dhe Trockin, vazhdoi dhe u keqësua edhe më shumë gjatë viteve të sundimit të

Stalinit. Harrison E. Salisbury, i gazetës "The New York Times", i përshkroi kampet e burgjeve të sistemit
sovjetik si:

… një kontinent i tërë terrori... Në krahasim me ata që u bënë shkak për qindra mijëra ekzekutime dhe miliona vdekje në sistemin sovjetik të terrorit, carët duken pothuaj zemërmirë… Na tmerron mendimi i një ligësie sistematike, të shndërruar në rutinë, për shkak të së cilës 3-4, a më shumë, milionë burra e gra u dënuan çdo vit me punë të detyruar dhe internim të përjetshëm. Gjykimet ishin aq arbitrare, saqë të burgosurve shpesh nuk u thuhej se cili ishte dënimi i tyre…108

Popujt jorusë dhe sidomos turqit e Krimesë, turqit e Azisë Qendrore dhe kazakët ishin të pambrojtur nga terrorizmi i ushtruar nga sistemi sovjetik. Gjyqe të veçanta, të quajtur "troiki", u ngritën për spastrimin e shoqërisë ruse nga kazakët. Vetëm në tetor të vitit 1920, këto "troiki" dënuan me vdekje më shumë se 6000 njerëz. Familjet, e nganjëherë edhe fqinjët e atyre që ishin kundërshtarë të regjimit dhe nuk ishin kapur, merreshin rregullisht peng dhe dërgoheshin në kampet e përqendrimit. Martin Latsisi, drejtori i një prej këtyre kampeve në Ukrainë, pohoi në një nga raportet e tij se ato ishin kampe të vdekjes:

Të mbledhur tok në një kamp pranë Maikopit, pengjet, gratë, fëmijët e pleqtë mbijetojnë në kushtet më të tmerrrshme, në të ftohtin e baltën e tetorit… Ata po vdesin si miza. Gratë janë gati të bëjnë gjithçka për t’i shpëtuar vdekjes. Ushtarët që ruajnë kampin përfitojnë nga kjo gjë dhe i trajtojnë si prostituta.109

Nën ndikimin e Darvinit, revolucionarët komunistë vrisnin njerëz me mënyra të çmendurish. Nga dokumentet e kohës del se qëllimi i tyre i vetëm ishte shfarosja e plotë. Dukej sikur ata besonin se sa më shumë njerëz të vrisnin, aq më shumë sukses do të korrnin. Që ata kishin në plan të zhduknin cilindo nga ata që dyshohej se ishte kundër revolucionit, del në një prej vendimeve të tyre:
Pjatigorsk Çeka (Komiteti i Jashtëzakonshëm për Luftën ndaj Kundërrevolucionit) vendosi pa hezituar
të ekzekutoheshin 300 njerëz në ditë. Ata e ndanë qytetin në lagje të ndryshme, morën një numër të caktuar
njerëzish nga secila dhe urdhëruan partinë të përpilonte lista ekzekutimi… Në Kislovodsk, për shkak se askujt
nuk i erdhi ndër mend një ide më e mirë, u vendos të vriteshin njerëz që ishin shtruar në spital.110
Siç u njoftua në kryeartikullin e gazetës "Krasnji Mjeç" (Shpata e Kuqe), përkrahëse e komunistëve, për
ta nuk kishte gjë të ndaluar dhe besonin se duhej të derdhej gjak që të përftohej ngjyra e flamurit të kuq.
Për ne gjithçka është e lejueshme, sepse ne jemi të parët që ngremë shpatën jo për të shtypur racat dhe për
t’i mbajtur në skllavëri, por për të çliruar njerëzimin nga prangat… Gjaku? Le të derdhet gjaku lumë! Le ta
njollosë gjaku përgjithmonë flamurin e zi të piratëve që valëvit borgjezia dhe le të jetë përgjithmonë i
kuq si gjaku flamuri ynë! Sepse vetëm nëpërmjet vdekjes së botës së vjetër mund ta çlirojmë veten
përgjithmonë nga kthimi i atyre çakejve!111
Përveç gjithë kësaj torture, Stalini krijoi "njësitë e rekuizimit" për t’ua marrë me dhunë prodhimin
fshatarëve. Këto njësi ishin përgjegjëse për të gjitha llojet e shtypjeve. Më 14 shkurt 1922 një inspektor shkruan:

Abuzimet me postin nga njësitë e rekuizimit, të flasim hapur, tani kanë arritur nivele të pabesueshme. Rregullisht, fshatarët që arrestohen mbahen mbyllur në plevica të mëdha pa ngrohje, pastaj qëllohen me kamzhik dhe kërcënohen me ekzekutim.

Ata që nuk e kanë plotësuar të gjithë kuotën e tyre, janë detyruar që të vrapojnë lakuriq përgjatë rrugës kryesore të fshatit dhe pastaj të mbyllen në një hangar tjetër pa ngrohje. Një numër i madh grash janë rrahur derisa kanë humbur ndjenjat dhe pastaj janë flakur lakuriq në gropa të hapura në borë…112
Stalini besonte se Spanja paraqiste mundësi të mira për BRSS-në dhe se ndërhyrjet në atë vend do të

jepnin frytet e tyre. Për këtë arsye, ai u mbajti anën dhe përkrahu komunistët në Luftën Civile të Spanjës, por bashkë me ta, në Spanjë vërshoi terrorizmi i BRSS. Një shembull i shtypjes dhe torturës në atë vend ishte kampi i përqendrimit ku u mbajtën 200 antistalinistë në fillim të 1938-ës. "Kur stalinistët vendosën të hapnin njëçeka (komitet i jashtëzakonshëm)..."- kujton një viktimë.

... Ishte një varrezë e vogël që po pastrohej aty afër. Çekistëve u erdhi një ide e mbrapshtë: ata do t’i linin varret hapur, me skeletet dhe trupat që kalben në sy të të gjithëve. Pikërisht atje i zgjidhën çështjet më të vështira. Ata kishin disa metoda torturimi shumë brutale. Shumë të burgosur vareshin nga këmbët, kokëposhtë, për ditë të tëra. Të tjerë i mbyllnin në dollape shumë të vegjël vetëm me një vrimë të vockël ajri afër fytyrës, për të marrë frymë… Një prej metodave më të tmerrshme njihej si "sirtari": të burgosurit ishin të detyruar të rrinin galiç brenda disa kutive shumë të vogla katrore për ditë të tëra. Disa mbaheshin atje pa qenë në gjendje të lëviznin nga tetë deri në dhjetë ditë.113
Në 1931 Papa Piu XI u shpreh në këtë mënyrë rreth dhunës që ushtronte Komunizmi në botë në qarkoren
"Quadragesimo Anno":

Komunizmi mëson dhe synon dy objektiva: luftë të rreptë klasash dhe zhdukje të pronës private. Ai s’e bën këtë fshehurazi apo me metoda të maskuara, por publikisht dhe duke përdorur çdo lloj mjeti të mundshëm, madje edhe më të dhunshmin. Për të arritur këto objektiva, ai nuk stepet para asgjëje, për të cilën duhet ndjerë respekt apo nderim. Kur vjen në pushtet, ai është i egër në mizorinë dhe veprimet e tij çnjerëzore.
Vrasjet dhe shkatërrimi i tmerrshëm, me anë të të cilave ka lënë të shkreta vise të mëdha të Evropës
Lindore dhe Azisë, dëshmojnë për këtë.114

Siç thuhet më sipër, qëllimi kryesor i Komunizmit ishte një luftë klasash e pamëshirshme, si dhe asgjësimi i plotë e pronës private. Me fjalë të tjera, qëllimi ishte të zbatohej teoria e evolucionit, të cilën Darvini e kishte zbatuar në fushën biologjike, me shoqëritë njerëzore dhe, në të njëjtën kohë, qeniet njerëzore duhet të ishin, si kafshët e egra në natyrë, në konflikt të përhershëm.
Katastrofat që solli komunizmi nuk mbaruan në Rusi. Një prej vendeve që u prek më shumë nga terrori i
kuq ishte edhe Kina.

Darvinisti Mao Ce Dun dhe masakrat e tij

Udhëheqësi komunist i Kinës, Mao, kishte dy udhërrëfyes: njëri prej tyre, siç e kemi përmendur më parë, ishte Darvini, kurse tjetri ishte Stalini. Të dy këta emra vdekjeprurës, që bashkoheshin në personalitetin e Maos, çuan në tragjedi të mëdha dhe lanë gjurmën e tyre në një periudhë të gjatë e të errët të historisë së Kinës. Gjashtë deri në dhjetë milionë njerëz u vranë me urdhër të Maos, dhjetra miliona "kundër-revolucionarë" kaluan pjesën më të madhe të jetës së tyre në burg, ku 20 milionë prej tyre vdiqën. 20 deri në 40 milionë njerëz vdiqën nga uria në vitet 1959-1961, gjatë periudhës së quajtur "Hapi i Madh Përpara", si pasojë e politikave ekstremiste të Maos. Masakra e qershorit 1989 në Sheshin "Tienanmen" (rreth 1000 të vdekur) është një shembull i asaj që Kina ka vuajtur në historinë e saj të kohëve të fundit. Vrasjet dhe genocidi kundër turqve muslimanë në Turkmenistanin Lindor vazhdojnë ende.
Gjëra të pabesueshme ndodhën gjatë revolucionit komunist në Kinë. Njerëzit, nën ndikimin e një lloj
hipnotizimi masiv, përkrahën të gjitha llojet e barbarizmit dhe e treguan këtë përkrahje duke brohoritur kur

shikonin vrasjet. "Libri i Zi i Komunizmit", i përgatitur nga një grup historianësh dhe mësuesish, i përshkruan
metodat barbare të Komunizmit në këtë mënyrë:

Të gjithë njerëzit ishin të ftuar në gjyqet publike të "kundër-revolucionarëve", të cilët pothuajse gjithmonë dënoheshin me vdekje. Të gjithë merrnin pjesë në ekzekutime, duke u ulëritur "vritini, vritini" Rojeve të Kuqe, detyra e të cilëve ishte t’i bënin viktimat copa-copa. Nganjëherë copat gatuheshin dhe haheshin, ose u jepeshin me zor anëtarëve të familjes së viktimës që ishin ende gjallë e që e shihnin skenën me sytë e tyre. Pastaj, që të gjithë ftoheshin në një banket, ku mëlçia dhe zemra e ish- pronarit të tokës ndahej me të gjithë, dhe në mbledhje, ku folësi i drejtohej vargut të kokave të prera të saposhkuara në hell mbi hunj. Kjo dhënie pas kanibalizmit hakmarrës, që më vonë u bë e zakonshme nën regjimin e Pol Potit, të sjell ndërmend një arkitip shumë të lashtë të Azisë Lindore që shfaqet shpesh në çaste kataklizmike në historinë e Kinës.115

umri i madh i viktimave të
barbarisë komuniste
Shembuj të ngjashëm barbarizmi pati në çdo vend që gllabëroi Komunizmi, Kamboxhia, Korea e Veriut,
Laosi, Vietnami dhe në vendet e Evropës Lindore apo Afrikës. Kjo listë e përgjakur parashtrohet në "Librin e zi
të Komunizmit" si vijon:

Këto krime duket se i përkasin një modeli të njohur, ndonëse metodat ndryshojnë deri në njëfarë mase, në varësi të regjimit. Modeli përfshin ekzekutimet me mënyra të ndryshme, si p.sh. skuadra pushkatimi, varje, mbytje, rrahje, gaz helmues, "aksidente me makinë", zi buke, internim, punë e detyruar. Periudhat që përshkruhen si kohë "të luftës civile" janë më të ndërlikuara; nuk është gjithmonë e lehtë të bëhet dallimi midis ngjarjeve që shkaktohen nga luftimet mes sunduesve e rebelëve dhe ngjarjeve që mund të përshkruhen me të drejtë si masakër kundër popullsisë civile.
Sidoqoftë, nga diku duhet të fillojmë. Shifrat e dhëna me përafërsi në vijim, të bazuara në përllogaritje
jozyrtare, japin një ide të shkallës dhe peshës së rëndë të këtyre krimeve:
BRSS:
20 milionë vdekje
Kinë:

65 milionë vdekje
Vietnam: 1 milion vdekje
Kore e Jugut:
2 milionë vdekje
Kamboxhia:
2 milionë vdekje

Evropa Lindore: 1 milion vdekje Amerika Latine: 150 000 vdekje Afrikë: 1.7 milionë vdekje
Afganistan:
1.5 milionë vdekje
Lëvizja ndërkombëtare komuniste dhe partitë komuniste jo në pushtet: afërsisht 10000 vdekje
Shuma e përgjithshme tregon afro 100 milionë njerëz të vrarë.116
Gjithë këto regjime e organizata komuniste kishin një psikologji të përbashkët: të gjitha ndjenja

njerëzore si keqardhja, drejtësia e dhembshuria kishin humbur tërësisht. Krejt papritur, shoqëritë njerëzore ishin kthyer në palë ndërluftuese, si kafshët e egra që përpiqen të jetojnë e të gjejnë ushqim. Ashtu si lufton një kafshë e egër me anëtarët e tjerë të llojit të vet për ushqim e territor, po ashtu u sollën edhe këta njerëz, sepse teoria e Darvinit u kishte mësuar se ata ishin me të vërtetë kafshë dhe si të tillë duhet të luftonin për të mbijetuar.

Këto lëvizje çnjerëzore mendonin se kishin fituar respektin me vënien e maskës së rreme shkencore. Arsyeja e vetme pse udhëheqësit bolshevikë flisnin kaq hapur e me guxim për agresion, terrorizëm e masakra ishte se kishin miratimin e teorisë së evolucionit. Në librin e tij "Evolucioni për natyralistët", P. J. Darlington pohon, si evolucionist, se barbaria është rezultat i natyrshëm i teorisë së evolucionit dhe se kjo sjellje, madje, është e justifikueshme:
Pika e parë është se egoizmi dhe dhuna janë të lindura, të trashëguara nga paraardhësit tanë të largët
shtazorë… Dhuna, atëherë, është e natyrshme për njeriun, i cili është pjellë e evolucionit.117

Siç shihet qartë edhe nga pohimi i këtij evolucionisti, ishte krejt e natyrshme për ideologjinë komuniste që kishte pranuar teorinë e Darvinit si udhërrëfyese, t’i perceptonte qeniet e tjera njerëzore si kafshë dhe t’i trajtonte në një mënyrë që u shkon për shtat kafshëve. Ai që pranon ideologjinë komuniste darviniste harron që është krijuar nga një Krijues, harron arsyen për të cilën gjendet në botë dhe faktin që Ditën e Gjykimit do të japë llogari para këtij Krijuesi për të gjitha ato që ka vepruar. Për pasojë, si çdo qenie njerëzore që nuk i frikësohet Zotit, ai bëhet një egoist që sheh vetëm interesin e vet, një tiran i pamëshirshëm, madje edhe vrasës i krisur. Kurani na e përshkruan në këtë mënyrë gjendjen e këtyre njerëzve dhe atë që do t’u ndodhë atyre:

Arsye fajsimi ka vetëm kundër atyre që u bëjnë keq njerëzve dhe sillen si tiranë në tokë, ndërkohë që nuk kanë asnjë të drejtë për ta bërë një gjë të tillë. Për këta do të ketë një ndëshkim të dhimbshëm. (Kuran, Sure "Esh-Shuura":42)

Shtypja pa fund në Çeçeni

Pushtimi i Çeçenisë nga Rusia në vitin 1991, pavarësisht se u zmbraps nga i ndjeri Xhokar Dudajev, u kthye në një luftë të vërtetë më 11 dhjetor 1994, fill pas trazirave të rënda në nëntor të po atij viti. Ndërkohë që më shumë se 100,000 çeçenë humbën jetën e tyre në atë luftë, dhjetëra mijëra u detyruan të shpërngulen. Çeçenia humbi qindra burime historike dhe ekonomike në luftë. Kur Rusia shpalli se Çeçenia ishte një "çështje e brendshme", asnjë protestë nuk erdhi nga bashkësia ndërkombëtare. Tonelata me bomba u hodhën në Çeçeni. U zhvillua një genocid i paparë ndonjëherë në historinë e botës, me armë kimike, përdorimi i të cilave ishte i ndaluar. Ky genocid vazhdon edhe sot e kësaj dite, por pavarësisht nga vështirësitë e shumta, në gusht 1996 rusët u detyruan të pranojnë humbjen me çeçenët, të cilët qëndruan të paepur dhe luftuan për lirinë e atdheut të tyre me të gjitha mjetet që kishin në dispozicion.

Rusia, që u detyrua ta pranojë Çeçeninë si shtet të pavarur në marrëveshjet e firmosura në instancat më të larta në gusht 1966 dhe maj 1997, dukej se e kishte pranuar këtë situatë, por në tetor 1997 rusët u rifutën në territorin çeçen dhe filluan përsëri reprezaljet. Objektivat civile u bombarduan pa pushim për muaj të tërë. Me qëllim që të thyenin rezistencën popullore, si objektiva zgjidheshin spitalet, maternitetet, tregjet dhe autokolonat me refugjatë. Në fund u vendos që rusët të përdorin bomba kimike, raketa "Skud" dhe me napalm kundë

çeçenëve. Krahas kësaj, rusët hodhën helm në lumin Argun, që përdorej nga shumë fshatra çeçene. Ndërkohë që pjesa më e madhe e grave dhe fëmijëve që pinë ujin e helmuar vdiqën, qindra të tjerë prisnin vdekjen në dyert e spitaleve. Për shkak se uji i lumit ishte helmuar, popullsia civile që nuk kishte ku të gjente ujë për të pirë, kaloi kohë tepër të vështira.

Magjia e ideologjisë komuniste
Darviniste është prishur

Komunizmi është një ideologji që u krijua nga njerëz që jetuan në vitet 1800 dhe që mund të përshkruhen si "injorantë" nga pikëpamja shkencore. Një nga arsyet më të rëndësishme që ideologjia komuniste fitoi menjëherë ndikim mbi një numër të madh njerëzish në shumë vende është injoranca e atyre që e pranuan këtë ideologji, pretendimet e së cilës janë vërtetuar shumë herë se janë gënjeshtra.

Pas revolucionit industrial, fakti që një pjesë e shoqërisë jetonte në varfëri të plotë dhe krahas kësaj, pjesa tjetër ngrihej në një nivel të pakrahasueshëm mirëqenieje, solli një tension që ngjalli trazira në grupet shoqërore në shumicën e vendeve. Ky tension u zhvillua më tej në vende si Rusia, që ende jetonin në nivelin e një shoqërie bujqësore, si dhe Kina. Grupet shoqërore në kërkim të të drejtës u ndoqën nga shumë njerëz, por rezultati përfundimtar doli kundër tyre. Ata jetuan në kushte ekonomike shumë më të këqija se më parë; nga njëra anë, luftë për të shmangur vdekjen nga uria, nga ana tjetër, frika e përndjekjeve politike.

Eshtë e qartë se një ideologji që mbështetej në mungesën e besimit në Zot dhe besonte se baza e vetme për zhvillim ishte konflikti dhe se qeniet njerëzore, në thelb, janë kafshë, një ideologji që përmbyste vlerat morale si familja, besnikëria, dhe afria njerëzore, duke i konsideruar si të panevojshme, nuk do t’u sillte njerëzve paqe e lumturi. Por këtyre grupeve shoqërore u mungonte largpamësia dhe logjika për t’i vlerësuar e analizuar këto. Ata shihnin fotografitë e Marksit e Engelsit dhe mendonin se ata ishin mendimtarët më të "mëdhenj", "më të thellë" e "më të ditur". Shihnin pamjen e jashtme mashtruese shkencore e të mistershme dhe magjepseshin nga Komunizmi e Materializmi. Kurse sot, po të ishin gjallë, do ta kishin kuptuar se të gjithë udhëheqësit komunistë kanë qenë të paditur e primitivë.

Sot, shumë nga komunistët "e orëve të para" e kanë kuptuar se çfarë gabimi të madh kanë bërë në të kaluarën dhe janë penduar. Secili prej tyre e ka kuptuar se ka shkuar verbërisht pas një ideali jofrytdhënës ose më mirë, pas një zhurme të madhe boshe. Të tjerë përpiqen të tregojnë se nuk kanë hequr ende dorë nga ideologjia e tyre që të mos pranojnë humbjen dhe të vërtetën se vitet u kanë shkuar kot e thonë: "Ne do të triumfojmë!"

Ka ardhur një kohë kur shkenca dhe dija e lirë mund të arrijnë kudo e kurdo, kur çdo qenie njerëzore mund t’i kuptojë faktet shumë më lehtë se më parë. Në një ambjent të tillë, metodat e sugjestionit, metodat e komunistëve, materialistëve dhe darvinistëve, fjalët dhe thirrjet e tyre kobndjellëse për luftë, tashmë e kanë humbur fuqinë e tyre. Ideologjitë boshe si Komunizmi, Materializmi dhe Darvinizmi, fuqia magjepsëse e të cilave mund të zhduket me pak shkencë dhe me pak arsyetim, po e humbasin me shpejtësi ndikimin e tyre mbi qeniet njerëzore.
Përfundimi: Komunizmi është një terror

i vërtetë, i shkaktuar nga mungesa e fesë

Kur mendon për masakrat, vrasjet dhe vuajtjet e shkaktuara qëllimisht nga komunistët, nazistët apo kolonialistët, kushdo pyet veten se si arritën përkrahësit e këtyre ideve ta distanconin veten kaq shumë nga ndjenjat njerëzore. Arsyeja e vetme për barbarizmin dhe shtypjen e ushtruar nga këta udhëheqës është mungesa e fesë dhe fakti se këta njerëz nuk i frikësoheshin Zotit. Një qenie njerëzore që i frikësohet Zotit dhe që ka besim të patundur në jetën e përtejme, pa dyshim që nuk do të ishte në gjendje të kryente asnjë nga shtypjet apo padrejtësitë që kemi përshkruar. Për më tepër, atë që beson në Zot dhe në jetën e amshuar nuk e bind dot kurrë të ndjekë një ideologji të tillë të shtrembër, sado që ta nxisësh.
Në 1983, shkrimtar rus Aleksandër Sollzhenjicin, fitues i çmimit Nobël në letërsi në vitin 1970, mbajti
një ligjëratë në Londër dhe u përpoq të shpjegonte pse i kanë rënë kaq të këqija mbi supe popullit të tij:

Gjysmë shekulli më parë, kur isha ende fëmijë, mbaj mend se kam dëgjuar disa të moshuar që jepnin shpjegimin e mëposhtëm për fatkeqësitë që i kishin rënë Rusisë: "Njerëzit e kanë harruar Zotin; prandaj dhe ndodhi e gjitha kjo."

Qysh atëherë kam kaluar pothuaj 50 vjet, duke u marrë me historinë e revolucionit tonë; gjatë këtij procesi kam lexuar me qindra libra, kam mbledhur qindra dëshmi personale dhe kam kontribuar me 8 vëllime të miat në përpjekje për të pastruar gërmadhat që la pas ajo turbullirë, por po të më kërkonin sot të formuloj në mënyrë sa më koncize shkakun kryesor të atij revolucioni shkatërrimtar që gllabëroi rreth 60 milionë nga njerëzit tanë, nuk do të mund ta shprehja më saktë, sesa të përsëris: "Njerëzit e kanë harruar Zotin; prandaj dhe ndodhi e gjithë kjo."118

Ky identifikim i Sollzhenjicinit ishte plotësisht i saktë. Me të vërtetë, gjëja e vetme që mund ta zvarriste një shoqëri në gjithë atë tmerr dhe ta bënte të mbyllte sytë me indiferentizëm para të gjitha llojet e shtypjes, ishte harrimi i ekzistencës së Zotit. Mirëpo Zoti nuk harron e nuk gabon kurrë. Udhëheqësit komunistë menduan se kishin krijuar sistemin e tyre për të sunduar shoqëritë në botë dhe menduan se zotëronin një pushtet e forcë të madhe. Ata, madje, mbajtën edhe takime sekrete ku biseduan për shtypjen e mëtejshme që do t’u sillnin njerëzve me qëllim që të konsolidonin pushtetin e të rrisnin fuqinë e tyre, por ndërkohë që ata bënin këtë gjë.
E vetmja mënyrë për të parandaluar përsëritjen e këtyre katastrofave është që njerëzit të jetojnë me
besimin te Zoti dhe jeta e amshuar, pa harruar se do të japin llogari për gjithçka që bëjnë. Në Kuran thuhet:
Kujtdo që vepron drejt, qoftë mashkull a femër, e që është besimtar, Ne do t’i dhurojmë një jetë të
mirë e do ta shpërblejmë shumëfish për veprat e mira që ka kryer. (Kuran, surja En-Nahl: 97

PJESA E PESTE
Kapitalizmi dhe lufta për mbijetesë në ekonomi
Termi "Kapitalizëm" do të thotë "sovranitet i kapitalit": një sistem ekonomik i lirë e i pakufizuar, i

mbështetur tërësisht te përfitimi e ku shoqëria është në konkurrencë brenda këtyre kritereve. Gjenden tre elemente të rëndësishme në Kapitalizëm: individualizmi, konkurrenca dhe fitimi. Individualizmi është i rëndësishëm në Kapitalizëm, sepse njerëzit e shohin veten jo si pjesë të shoqërisë, por si "individë" që mbahen me këmbët e tyre. "Shoqëria kapitaliste" është një arenë, ku individët konkurrojnë me njëri-tjetrin në kushte shumë shtrënguese. Ajo është një arenë pikërisht si ajo që përshkruan Darvini, ku vetëm më i forti mbijeton, ku i dobti e i pafuqishmi shtypen e eliminohen dhe ku vetëm konkurrenca e pamëshirshme ka pushtet.

Sipas logjikës, në të cilën mbështetet Kapitalizmi, çdo individ – e ky mund të jetë një njeri, një shoqëri, apo një komb - duhet të luftojë vetë për zhvillimin dhe ruajtjen e avantazhit të vet. Kriteri më i rëndësishëm në këtë luftë është prodhimi. Prodhuesit më të mirë mbijetojnë, të dobtit e të paaftët eliminohen dhe zhduken. Me këtë formë sistemi, harrohet që ata që eliminohen në luftën e hidhur dhe bien kthetrat e varfërisë janënjerëz. Ajo çka shihet si diçka që meriton vëmendje nuk janë qeniet njerëzore, por zhvillimi ekonomik dhe mallrat, produkti i këtij zhvillimi. Për këtë arsye, mentaliteti kapitalist nuk ndjen përgjegjësi morale për njeriun që shkelet me këmbë, i cili detyrohet të jetojë në vështirësi të mëdha. Ky është Darvinizmi i vënë në jetë në shoqëri me mënyra ekonomike.

Duke propozuar se ishte e domosdoshme të nxitej konkurrenca në të gjitha fushat e shoqërisë dhe, duke shpallur, se ishte e domosdoshme të mos siguroheshin mundësi apo mbështetje për të dobtit, në asnjë lloj fushe, teoricienët më të rëndësishëm të Darvinizmit Social përgatitën një mbështetje "filozofike" dhe "shkencore" për Kapitalizmin. Për shembull, sipas Tille, një përfaqësues i rëndësishëm i mentalitetit kapitalist darvinist, do të ishte një gabim i madh të përpiqeshe të parandaloje varfërinë duke ndihmuar "klasat e mundura", sepse kjo do të thoshte të ndërhyje në përzgjedhjen natyrore që sjell evolucioni.119

Sipas mendimit të Herbert Spenserit, teoricienit kryesor të Darvinizmit Social, i cili ia mveshi parimet e Darvinizmit jetës së shoqërisë, në qoftë se dikush është i varfër, kjo ndodh për fajin e tij; askush nuk duhet ta ndihmojë këtë person që të ngrihet në këmbë. Nëse dikush është i pasur, edhe sikur ta ketë fituar pasurinë në mënyrë të pandershme, kjo tregon zotësinë e tij. Për këtë arsye, i pasuri mbijeton, kurse i varfri zhduket. Kjo është pikëpamja që ka mbizotëruar pothuajse tërësisht në shoqëritë e sotme dhe është një përmbledhje e moralit kapitalist-darvinist.

Spenseri, i cili e mbrojti këtë moral, e përfundoi veprën e tij "Social Statistics" në vitin 1850 dhe i kundërshtoi të gjitha sistemet e ndihmës së ofruar nga shteti, masat paraprake për mbrojtjen e shëndetit, shkollat shtetërore dhe vaksinimin e detyruar, sepse, sipas Darvinizmit Social, rendi shoqëror doli nga parimi i mbijetesës së më të fortit. Të përkrahje të varfrit dhe t’i lejoje që të mbijetonin do të thoshte ta shkelje këtë parim. Të pasurit janë të pasur, sepse përshtaten më mirë; disa kombe sundojnë të tjerët, sepse janë superiorë ndaj tyre, disa raca bien nën zgjedhën e të tjerave, sepse këto të fundit janë më inteligjente. Spenseri e zbatoi këtë doktrinë në shoqëritë njerëzore me të gjitha forcat: "Në qoftë se janë të kompletuar, aq sa duhet për të jetuar, ata jetojnë dhe bëjnë mirë që jetojnë. Në qoftë se nuk janë të kompletuar, sa duhet për të jetuar, ata vdesin dhe është më mirë që vdesin."120

Graham Sumner, profesor i shkencave politike e shoqërore në Universitetin e Jejlit, ishte zëdhënësi i Darvinizmit Social në Amerikë. Në një prej shkrimeve të tij, ai i përmblodhi idetë e veta mbi shoqëritë njerëzore me këto fjalë:
… në qoftë se ngremë dikë lart, duhet të kemi një pikë mbështetjeje, një pikë kundërveprimi.Në shoqëri,
kjo do të thotë se që të ngresh një njeri, do të ulësh një tjetër.121
Richard Milner, redaktor i vjetër i "Revistës së Historisë së Natyrës" të Muzeut Amerikan të Historisë së
Natyrës në Nju Jork shkruan:

Një prej zëdhënësve kryesorë të Darvinizmit Social, Graham Sumner, mendonte se milionerët ishin individët "më të përshtatshëm" në shoqëri dhe i meritonin privilegjet e tyre. Ata ishin "përzgjedhur natyrshëm në provën e vështirë të konkurrencës".122

Siç shihet, darvinistët socialë përdorën teorinë e Darvinit për evolucionin si koment "shkencor" mbi shoqëritë kapitaliste. Si pasojë e kësaj, qeniet njerëzore nisën të humbisnin koncepte të tilla, të cilat i kishte sjellë feja, si ndihma reciproke, filantropia e bashkëpunimi dhe, në vend të këtyre virtyteve, filluan të mbivlerësonin egoizmin, dredhitë dhe oportunizmin. Sipas njërit prej teoricienëve më të rëndësishëm të Darvinizmit Social, profesorit amerikan E. A. Ross, "Kulti i krishterë i bamirësisë, si burim mëshire, ka krijuar një strehë, nën të cilën janë zvarritur e janë edukuar idiotë e debilë... Shteti mbledh shurdhmemecët në krahët e tij dhe një racë me shurdhmemecë është në formim e sipër... Rruga më e shkurtër për ta shndërruar këtë botë në parajsë është t’i braktisësh e t’i lesh të lirë ata që janë të prirur të nxitojnë drejt ferrit me hapin e tyre."123
Siç e kemi parë, Darvinizmi përbën bazën filozofike të të gjitha sistemeve ekonomike kapitaliste në botë
si dhe të sistemeve politike që e marrin formën prej tyre.

Kjo është arsyeja që përkrahësit më të flaktë të Darvinizmit Social ishin pronarët e kapitaleve. Ngritja e të fortëve duke shkelur të dobtit dhe ndjekja e politikave ekonomike të ndara prej ndjenjës së keqardhjes dhe ndihmës, nuk dënoheshin më, sepse një sjellje e tillë u pranua se ishte në përputhje me "shpjegimet shkencore" dhe "ligjet e natyrës". Sipas Richard Hofstadter, autor i librit "Darvinizmi Social në mendimin amerikan", industrialisti i madh i hekurudhave në shekullin XIX Chancey Depew ka pohuar se njerëzit që fitonin famë, pasuri, dhe pushtet në Nju Jork përfaqësonin mbijetesën e më të fortit, nëpërmjet "aftësisë superiore, largpamësisë dhe përshtatshmërisë".124 Një tjetër bos hekurudhash, James J. Hill, është shprehur se "pasuritë e shoqërive hekurudhore përcaktohen nga ligji i mbijetesës së më të fortit."125
Në biografinë e tij, Andrew Carnegie, një tjetër pronar i madh kapitalesh në Amerikë, shpreh besimin e tij
tek evolucioni me fjalët: "Kisha gjetur të vërtetën e evolucionit."126
Diku tjetër ai ka shkruar këto fjalë:
Ai (ligji i konkurrencës) është këtu, nuk e shmangim dot, s’janë gjetur zëvendësues për të dhe ligji
mund të jetë i ashpër nganjëherë për individin, por është më i mirë për racën, sepse ai siguron mbijetesën e
më të fortit në çdo fushë.127
Në artikullin e tij "Tri gabimet e Darvinit", shkencëtari evolucionist Kenet J. Hsy, bën të njohur mendimet
darviniste të kapitalistëve më të mëdhenj të Amerikës:

Darvinizmi u përdor, gjithashtu, në mbrojtje të individualizmit konkurrues dhe rrjedhimit ekonomik, kapitalizmit, në Angli e Amerikë. Andrew Carnegie shkroi se "ligji i konkurrencës, qoftë i mirë apo i keq, është këtu, ne nuk e shmangim dot". Rokfeleri bëri një hap më tutje kur tha se "zhvillimi i një biznesi të madh është thjesht mbijetesë e më të fortit; është funksionim i një ligji të natyrës".128

Eshtë mjaft interesante që në Amerikë fondacionet e ndryshme si Fondacioni "Rokfeler" apo Instituti "Carnegie", të themeluara nga dinasti të mëdha kapitaliste, japin mbështetje të rëndësishme financiare për të bërë punë kërkimore në fushën e evolucionit.

Siç e kemi parë nga ajo që është shpjeguar deri tani, Kapitalizmi i ka bërë njerëzit të adhurojnë vetëm paratë dhe pushtetin që sjell paraja. Duke i konsideruar të gjitha llojet e vlerave fetare e etike si të pavlera, shoqëritë, të ndikuara nga idetë evolucioniste, filluan t’i jepnin rëndësi pushtetit material dhe u distancuan nga ndjenja të tilla njerëzore si dhembshuria, mëshira dhe sakrifica.

Ky moral kapitalist ka pasur dhe ka ndikim të fortë në pothuajse të gjitha shoqëritë e ditëve të sotme. Për këtë arsye, në pjesën dërrmuese te vendeve, s’ka më bamirësi për të varfrit, të pashpresët dhe të gjymtuarit. Edhe sikur të bien viktimë e sëmundjeve më të rënda e vdekjeprurëse, ata nuk janë në gjendje të gjejnë ndonjë ndihmë fizike apo njerëzore për t’u mbrojtur. I varfri lihet në varfërinë e tij. Në shumë vende ndeshen shpesh praktika të padrejta e çnjerëzore, p.sh. fëmijë të vegjël që detyrohen të punojnë dhe lihen pa asnjë të drejtë shoqërore. Sot, arsyeja që shtete të tilla si Etiopia kanë rënë pre e thatësirës dhe urisë është dominimi i këtij morali kapitalist. Në një kohë që ndihma dhe përkrahja e shumë shteteve mund t’i shpëtonte këta njerëz të uritur, ata lihen të vdesin urie. Në këtë pikë duhet të tërhiqet vëmendja në një çështje të rëndësishme: Gjatë gjithë historisë kanë ekzistuar gjithnjë shoqëri ku të varfrit e të dobtit nuk liheshin të ngrinin kokën, ku vetëm vlerat materiale kishin rëndësi dhe ku egoizmi, interesi vetjak dhe mashtrimi shiheshin si e vetmja rrugë për t’u pasuruar. Edhe në të kaluarën jetonin njerëz, të cilët mendonin se vetëm gjërat materiale mund të kishin vlerë dhe të cilët ishin shumë larg nga tiparet e çfarëdo lloj morali të kënaqshëm. Por nga gjysma e dytë e shekullit XIX, njerëz me pikëpamje të tilla hynë në një periudhë krejt të ndryshme. Këto 150 vitet e fundit, njerëzit dhe shoqëritë që zotërojnë këto cilësi mizore kanë filluar të mos dënohen apo kritikohen. Një sjellje e tillë nisi, më
në fund, të pranohet si ligj i natyrës dhe në këtë pikë Darvinizmi u kthye në një fe të rreme që justifikonte
pandershmërinë dhe mizorinë. Robert E. D. Clark e shpjegon këtë situatë në këtë mënyrë:
Evolucioni, me pak fjalë, e la të qetë ndërgjegjen e keqbërësit. Për sjelljen më të paskrupullt kundrejt një
konkurrenti mund të jepej një shpjegim i arsyeshëm; e keqja mund të quhej e mirë.129
H. Enoch shkruan në librin e tij "Evolucion apo Krijim":

J. Holmes thotë se "Darvinizmi i zbatuar në mënyrë të vazhdueshme do ta maste të mirën e shprehur në vlerë mbijetese"… Ky është ligji i xhunglës, ku "i forti ka të drejtë" dhe më të fortët mbijetojnë. Qoftë dredhi a mizori, burracakëri a mashtrim, çfarëdo që do t’ia bëjë të mundur individit të mbijetojë, është e mirë dhe e drejtë për atë individ apo atë shoqëri.130

Siç e kemi parë, Darvinizmi dhe mungesa e fesë qëndrojnë prapa gjithë atyre njerëzve, sistemeve dhe ideologjive që kanë sjellë dhimbje dhe dëshpërim në botë, sidomos në 150 vitet e fundit. Ata që menduan se mund të mbronin interesat e tyre në mjedisin egoist e të pamëshirshëm, të shkaktuar nga mungesa e fesë, e shihnin Darvinizmin si shpëtimtarin e tyre. Ata përdorën tezën e Darvinizmit "të dobtit zhduken, ndërsa të fortit jetojnë" si filozofi për veten e tyre.

Sa për ata që nuk janë ndikuar nga mënyra e të menduarit darvinist-kapitalist dhe nuk kanë harruar arsyen e ekzistencës në këtë botë, ata i shohin qeniet e tjera njerëzore si krijesa të Zotit. Ata gjithmonë i trajtojnë qeniet e tjera njerëzore me dashamirësi, ndjejnë dashuri e dhembshuri dhe bëjnë ç’është e mundur për t’i larguar vështirësitë dhe shqetësimet e tyre. Ata flasin gjithmonë fjalët më të mira, kujdesen për jetimët, ndihmojnë të sëmurët dhe të gjymtuarit.

PJESA E GJASHTE
Rrënimi moral që solli Darvinizmi
Fatkeqësia më e madhe që Darvinizmi i solli njerëzimit ishte, pa dyshim, largimi masiv i njerëzve nga

feja. Një boshllëk i madh moral e shpirtëror u krijua menjëherë te shoqëritë që u larguan nga besimi në Zot. Ka shumë shembuj për këtë në shoqëritë e ditëve tona. Disa njerëz do të thonë që Darvinizmi nuk mund të quhet përgjegjës për mungesën e besimit në Zot, sepse një numër i madh i këtyre njerëzve që bëjnë një jetë jofetare nuk i kanë dëgjuar kurrë pretendimet e Darvinizmit. Pjesa e dytë e këtij kundërshtimi është e vërtetë. Numri i njerëzve që mbrojnë Darvinizmin, duke qenë të mirinformuar është i kufizuar, por kjo pakicë e kufizuar përbëhet nga njerëz që drejtojnë idetë e shoqërisë në pjesën më të madhe të fushave. Ndikimi që kanë arritur të kenë në shoqëri vepron te një numër mjaft i madh njerëzish. Ata kanë mundësinë të imponojnë botëkuptimin e tyre te një pjesë e madhe e shoqërisë. Për shembull, profesorët më në zë të universiteteve, një pjesë e mirë e regjisorëve të famshëm të kinemasë dhe redaktorëve të shtëpive botuese, gazetave e revistave me famë botërore janë evolucionistë dhe, për pasojë, ateistë. Kjo është arsyeja që ajo pjesë e shoqërisë, të cilës ata i drejtohen, ndikohet prej mendimeve të tyre evolucioniste e antifetare. Si pasojë, lindin shoqëri, te të cilat këto ide perverse pranohen gjerësisht.
Ernst Mayr, biolog në universitetin e Harvardit dhe një prej evolucionistëve më të njohur në botë,
përshkruan vendin që zë teoria e evolucionit në jetën e shoqërisë me këto fjalë:
Qysh nga koha e Darvinit, çdo njeri i ditur është i mendimit që njeriu ka rrjedhur nga majmuni…
Evolucioni ka ndikim në çdo aspekt të mendimit njerëzor: në filozofi, metafizikë, etikë…131

Mbizotërimi i përgjithshëm i darvinistëve në jetën e shoqërisë vepron si një lloj i fuqishëm "hipnoze" te njerëzit. Një pjesë e madhe, sidomos brezi i ri, me përvojë jete jo të mjaftueshme për të krijuar një pikëpamje mbi botën, qoftë edhe shumë sipërfaqësore, mund të mashtrohen lehtë nga ide të këtij lloji. Eshtë jashtëzakonisht e lehtë t’i përpunosh mendjet e këtyre njerëzve, sipas dëshirës, nëpërmjet revistave, filmave, pjesëve teatrale apo videoklipeve muzikore dhe, më e rëndësishmja, nëpërmjet edukimit që marrin nëpër shkolla. Ky ndikim është arsyeja që prej 150 vjetësh, shumë njerëz besojnë se teoria e evolucionit është e vërtetë, pavarësisht nga mashtrimet dhe karakteri i saj joshkencor. (Për më tepër hollësi mbi karakterin joshkencor të teorisë së evolucionit, shih librin Gjunjëzimi i Evolucionit, i të njëjtit autor. Ky libër është përkthyer edhe në gjuhën shqipe.)

Në qoftë se e vini re, propaganda antifetare rrallëherë zhvillohet haptazi në ditët tona. Askush nuk sugjeron hapur se askush nuk duhet të ketë fe, por në të njëjtën kohë, për këtë qëllim, përdoren metoda të fshehta, të pakapshme në pamje të parë. Vënia në lojë e fesë, lëndëve fetare apo njerëzve të njohur për besimin e tyre fetar, si dhe përdorimi i fjalëve që nënkuptojnë mospranimin e ekzistencës së Zotit, fatit dhe fesë në tekstet e këngëve, në romane, filma, gazeta dhe anekdota, janë vetëm disa prej këtyre metodave të fshehura.

Subjektet e Darvinizmit, nga ana tjetër, janë veglat më të zakonshme të propagandës antifetare. Madje edhe në çështjet që s’kanë të bëjnë fare me to, theksohet gënjeshtra se paraardhësit tanë janë majmunët. Pretendimet e teorisë së evolucionit mund t’i gjesh, po të dish të lexosh midis rreshtave, edhe në analizën e psikologjisë njerëzore. Në këtë mënyrë, lindin shoqëri që nuk i kushtojnë rëndësi fesë dhe përgjegjësive morale. Njerëzit që nuk besojnë apo nuk kanë frikë nga Zoti, nuk njohin kufij në asnjë çështje dhe fillojnë të jetojnë si

kafshët, nga të cilat ata mendojnë se e kanë prejardhjen. Nuk mund të presësh nga këta njerëz të ruajnë pastërtinë morale, sepse ata mendojnë se nuk ekzistojnë kufij që duhet të respektohen. Ata tregohen të gatshëm për të bërë çfarëdo lloj veprimi të pamoralshëm, përsa kohë që mund ta bëjnë larg syve të botës. Në ditët tona, kapërcimi gjithmonë e më shumë i kufirit të asaj që është e lejuar dhe përhapja e një mentaliteti që s’i merr parasysh vlerat morale dhe urdhëresat e Zotit, janë pasojë e sugjerimeve të Darvinizmit. Njerëzit që e shohin veten të lirë nga kufizimet dhe besojnë se nuk do t’i japin llogari askujt, janë të prirur për shthurje. Të rinj e të reja u rrëfejnë gazetave hollësitë më të imta për jetën e tyre seksuale, të cilat botohen nga gazetat dhe lexuesit nuk reagojnë. Tradhëtia bashkëshortore që përshkruhet e nxitet nga media, është kthyer në një veprim që të gjithëve u duket më se i zakonshëm. Po të vërehet me kujdes, pas vrasjeve, prostitucionit, gënjeshtrave, mashtrimeve, marrjes e dhënies së ryshfeteve, shkurt, në themel të të gjitha sjelljeve imorale, shihet qartë mungesa e fesë. Mënyra më e efektshme për të përhapur këtë mungesë feje ka qenë ndikimi i dhunshëm i gënjeshtrës së Darvinit se "qeniet njerëzore u krijuan si rezultat i rastësisë".
Ken Ham, autor i librit "The Lie: Evolution" (Gënjeshtra: Evolucioni), diskuton mungesën e fesë që solli
Darvinizmi dhe thotë:

Nëse mohoni Zotin dhe e zëvendësoni Atë me një besim tjetër, i cili në vend të Zotit vë rastësinë, nuk do të keni parime bazë që të vendosin se çfarë është e drejtë e çfarë është gabim. Rregullat i bën si t’i duash ti. Nuk ka gjëra absolute, as parime, të cilave duhet t’u përmbahesh. Njerëzit do t’i vendosin vetë rregullat e tyre.132
Evolucionisti i mirënjohur Theodious Dobzhanski pranon se ideja e "përzgjedhjes natyrore", parimi bazë i
Darvinizmit, sjell një shoqëri moralisht të degjeneruar:

Përzgjedhja natyrore mund të favorizojë egoizmin, burracakërinë, mashtrimin dhe shfrytëzimin, kurse etika e grupit, në pothuajse të gjitha shoqëritë, ka prirjen të kundërveprojë apo të ndalojë një sjellje të tillë "të natyrshme" dhe t’u thurë lavde të kundërtave të tyre: mirësisë, bujarisë e madje edhe vetësakrifikimit për të mirën e anëtarëve të tjerë të fisit apo kombit, ose për të mirën e vetë njerëzimit.133

Po të hedhim sytë përreth, mund të vërejmë menjëherë gjurmët e shkatërrimit më të rëndësishëm të shkaktuar nga morali darvinist. Mendimi se zhvillimi dhe qytetërimi janë rezultat i jetës së ndarë nga njëri-tjetri, pa detyrime për ndihmë reciproke, devotshmëri dhe respekt, po u imponohet njerëzve e shoqërive. Sugjerimi se një rezultat i tillë duhet të pranohet për një prodhueshmëri e zhvillim më të lartë, ndeshet shumë shpesh, por, në të vërtetë, kjo vjen si rezultat i uljes së njerëzve në "stadin e kafshëve" dhe jo si rezultat i zhvillimit të qytetërimit të arritur prej tyre. E vërteta qëndron se njeriu nuk është një lloj kafshe dhe nuk erdhi në jetë nga ndonjë kafshë. Njeriu, të cilin Zoti e krijoi dhe e pajisi me inteligjencë, ndërgjegje dhe shpirt, është, në sajë të këtyre cilësive, një krijesë krejt e ndryshme nga gjallesat e tjera, por nën ndikimin e magjisë së moralit materialist-darvinist, qeniet njerëzore i harrojnë këto cilësi dhe e ulin veten deri në zemërngushtësi, imoralitet dhe në një mungesë vetëdijeje që nuk ndeshet as te kafshët. Pastaj thonë: "Ne nga kafshët e kemi prejardhjen, ndaj edhe cilësitë tona janë trashëgim gjenetik prej tyre." Me këtë, ata kanë për qëllim të përgatisin një bazë "psedoshkencore" për mungesën e vullnetit dhe ndërgjegjes te vetvetja. Shumë shkencëtarë darvinistë bihejvioristë marrin këtë logjikë si pikënisje dhe dalin me pretendimin se shfaqja e prirjes për krim te qeniet njerëzore është trashëgim nga paraardhësit e tyre, kafshët. Evolucionisti i famshëm Stephan Jay Gould e nxjerr këtë pretendim, në fillim të sugjeruar prej fizikantit italian Lambrozo, në librin e tij "Ever Since Darvin":
Teoritë biologjike mbi kriminalitetin zor se mund të thuhet se ishin të reja, por Lambrozo i dha argumentit
një kthesë të re evolucionare. Kriminelët e lindur nuk janë thjesht të çmendur apo të sëmurë; ata janë, me plo

kuptimin e fjalës, kthim prapa në një stad të mëparshëm evolucioni. Tiparet e trashëguara nga parardhësit tanë primitivë mbeten në repertorin tonë gjenetik. Disa njerëz të pafat lindin me një numër jashtëzakonisht të madh të këtyre tipareve të të parëve. Sjellja e tyre mund të kishte qenë e përshtatshme në shoqëritë primitive të së kaluarës, ndërsa sot, ne i vëmë vulën e krimit. Ne mund të na vijë keq për kriminelët e lindur, sepse ata nuk e kanë veten në dorë, por nuk mund të tolerojmë veprimet e tyre.134

Me fjalë të tjera, sipas pretendimeve darviniste, vrasja e një njeriu nga një tjetër, shkaktimi i vuajtjeve, vjedhja etj., janë trashëgim i përcjellë gjenetikisht nga paraardhësit e njeriut, majmunët. Eshtë kjo arsyeja, sipas këtij pretendimi, që këto krime nuk i përkasin atij personi dhe shikohen si të justifikueshme.Siç mund të shihet nga këto pretendime, mënyra darviniste e të menduarit e nxjerr të pavlerë ndërgjegjen dhe forcën e vullnetit të njeriut dhe pranon se njeriu është një krijesë jointeligjente, e cila sillet sipas instiktit, njëlloj si kafshët. Sipas kësaj pikëpamjeje, ashtu sikurse luani i egër nuk e ndalon dot egërsinë brenda tij dhe nuk mund të shfaqë sjellje të virtytshme, si p.sh. të mposhtë inatin apo të tregojë falje dhe durim, po ashtu edhe njeriu sillet në të njëjtën mënyrë. Eshtë e qartë se do të ketë një mungesë paqeje dhe sigurie, çrregullime, konflikte dhe përleshje në një shoqëri që strehon njerëz të tillë.

Mënyra e pamëshirshme dhe pesimiste
e jetesës që ka propozuar Darvinizmi
për njerëzimin

Sipas darvinistëve dhe materialistëve, gjithësia e tërë, duke përfshirë edhe qeniet njerëzore, është vepër e kaosit dhe rastësisë. Me rritjen e ndikimit të kësaj pikëpamjeje në shoqëri, shfaqen njerëz të papërgjegjshëm, të cilët besojnë se janë krejt të pakufizuar.

Një njeri që nuk qëllime në jetë, është moskokëçarës, i pandjeshëm, nuk ndikohet nga asgjë, nuk e përdorë ndërgjegjen e tij dhe nuk njeh rregulla e kufij. Ai nuk mund të zotërojë virtyte apo cilësi të mira. Në këndvështrimin e tij pervers, si kafshë e zhvilluar që është, në këtë botë ai duhet të kërkojë ushqim dhe të shumohet në të njëjtën mënyrë si krijesat e tjera të gjalla dhe, pas plotësimit të disa nevojave, duhet të gjejë sa më shumë dëfrim e kënaqësi që të jetë e mundur dhe të presë vdekjen. Mund të shihet se, edhe pse shumica e njerëzve nuk janë në dijeni të hollësive të Darvinizmit, ata jetojnë jetën që parashikoi Darvinizmi për njerëzimin.

Për shkak të jetës mizore, së cilës një ditë do t’i vijë fundi, këta njerëz i pushton depresioni, pesimizmi dhe mungesa e shpresës. Mendimi se gjithçka do të mbarojë me vdekjen e ata do të shndërrohen në asgjë, i bën këta njerëz të mos jenë të lumtur e të mbyllen në vetvete. Një nga arsyet për vetvrasjet, problemet psikologjike dhe depresionet është ndikimi negativ i magjisë darviniste mbi psikologjinë njerëzore.

Richard Dawkins, një prej mbrojtësve më të tërbuar të evolucionit në kohën tonë, jep një shembull të kësaj. Ai pretendon se qeniet njerëzore janë makineri gjenesh dhe se e vetmja arsye për ekzistencën e tyre është që t’ia kalojnë këto gjene brezave pasardhës. Sipas mendimit të Dawkins, nuk ka qëllim tjetër as për ekzistencën e gjithësisë, as për atë të njeriut. I gjithë universi dhe qeniet njerëzore janë produkte të kaosit e rastësisë. Njerëzit që mashtrohen nga një pretendim i tillë bien shumë lehtë pre e depresionit dhe gjendjes së pashpresë. Ai që beson se i vetmi qëllim i jetës është që t’u përcjellë brezave të ardhshëm gjenet e tij, se gjithçka mbaron

me vdekjen, se asgjë që bën ai në botë nuk ka kuptim, se miqësia, dashuria, mirësia dhe bukuria nuk kanë vlerë, patjetër do të mendojë se jeta është mizore dhe e panevojshme dhe nuk do të jenë në gjendje të gjejë kënaqësi në asgjë. Në parathënien e librit të tij "Duke shpërndarë ylberin", Dawkins pohon efektin negativ që shkakton te njerëzit pretendimi i tij lidhur me qëllimin e jetës njerëzore:

Një botues i huaj i librit tim të parë e pohoi se nuk e kishte zënë dot gjumi për tri net, pasi e kishte lexuar. Kaq i tronditur ishte ndjerë nga ajo që ai e kuptonte si mesazhin e ftohtë e të zymtë që përcillte libri! Të tjerë më kanë pyetur se si duroj që zgjohem në mëngjes. Një mësues nga një vend i largët më shkroi duke më qortuar se një nxënëse i kishte shkuar me lot në sy pas leximit të të njëjtit libër, sepse e kishte bindur se jeta ishte e kotë dhe e paqëllimtë. Ai e kishte këshilluar të mos ia tregonte librin asnjërit prej shokëve e shoqeve të saj, se mos u ngjitej edhe atyre i njëjti pesimizëm nihilist. Akuzime të ngjashme për dëshpërim të kotë, për dhënien e një mesazhi të thatë e të zymtë bëhen shpesh kundër shkencës në përgjithësi dhe shkencëtarët e kanë të lehtë t’i marrin me të mirë. Kolegu im Piter Atkins e nis librin e tij "Ligji i dytë" (1984) në këtë mënyrë:
Ne jemi bijtë e kaosit dhe struktura e thellë e ndryshimit është kalbësirë. Në rrënjë ka vetëm korrupsion
dhe valë të pandalshme të kaosit. Synime s’ka më; ajo ç’ka ka mbetur është drejtimi. Kjo është zymtësia që
na duhet të pranojmë, ndërsa vështrojmë ngultazi thellë e me gjakftohtësi në zemër të gjithësisë.135

Një tjetër darvinist, i cili doli me idenë se jeta s’ka kuptim dhe bëri që jeta të shihet me pesimizëm, ishte filozofi gjerman Niçe (Nietzsche), tezat e të cilit për superioritet racor siguruan një përkrahje filozofike për Hitlerin. Mendimi i paraqitur nga Niçja, i njohur si "nihilizmi" ose "asgjëizmi", në thelb është ky: Njeriu duhet të ketë një arsye që të jetojë, por ky qëllim, sipas Niçes që e mohonte ekzistencën e Zotit, s’ka të bëjë fare me krijimin e njeriut nga Zoti. Për këtë arsye, në filozofinë e Niçes, njeriu vazhdimisht kërkon një qëllim, por nuk është në gjendje ta gjejë një të tillë, ndaj përjeton pesimizmin dhe ndjenjën e të qenurit i pashpresë, që lind nga kjo. Ajo çka duhet bërë, është të kërkohet qëllimi prapa ekzistencës së njeriut, por nëse, ashtu si Niçja, një njeri e mohon plotësisht qëllimin bazë dhe nis e kërkon një qëllim jashtë rrezes së kësaj të vërtete, atëhere sigurisht që ai nuk do të jetë në gjendje ta gjejë atë. Le të shtojmë këtu se Niçe vdiq i çmendur.

Shoqëritë që harrojnë se Zoti i ka krijuar për një qëllim të caktuar janë të destinuara pashmangshmërisht të pësojnë një rënie morale e shpirtërore. Pasuria, mirëqenia dhe zhvillimi ekonomik në asnjë mënyrë nuk u sjell këtyre njerëzve paqe dhe siguri. Shumë gjëra i shtyjnë njerëzit që nuk e dëgjojnë zërin e arsyes dhe e shohin veten si krijesa pa kufizime e pa qëllime në jetë, të ndjehen fatkeqë, të pashpresë dhe pesimistë.

Kurse një njeri që beson te Zoti dhe te jeta e ardhshme është i vetëdijshëm se për çfarë qëllimi përfundimtar e të rëndësishëm po jeton. Ai rron me gëzimin e shpresën se do të fitojë mëshirën e Zotit. Për çfarëdo që t’i ndodhë, ai falenderon Zotin: është kjo arsyeja që ai nuk bie kurrë pre e pesimizmit dhe gjendjes së pashpresë.

PERFUNDİMS
Moçali i Darvinizmit duhet tharë
Gjatë gjithë historisë ka pasur luftra, shtypje, vrasje dhe konflikte, por shkaku që numri dhe shtrirja e

këtyre fatkeqësive ka qenë kaq e madhe në shekullin e kaluar është velloja e rreme shkencore që u hodhi atyre përsipër Darvinizmi. Për shkak se pretendimet krejt të pabaza të Darvinizmit rreth natyrës shkonin paralel me shfaqjen e këtyre ideologjive, vrasësit, diktatorët dhe ideologët sadistë ia dolën mbanë të demonstronin se kishin të drejtë dhe ishin të justifikuar për politikat e tyre, sepse "ligji i natyrës, gjithashtu, vlente edhe për shoqëritë njerëzore".

Në ditët tona, teoria e evolucionit mbrohet ende për arsye filozofike dhe ideologjike. Kolonializmi që shpërtheu me teorinë e evolucionit në shekullin XIX, Gjermania naziste dhe Bashkimi Sovjetik tashmë i përkasin të kaluarës, por filozofia materialiste-darviniste që ishte baza e tyre absolute, mbrohet ende me pasion nga qarqe të caktuara dhe pasojat shkatërruese të kësaj filozofie ende vazhdojnë të ndjehen në të gjithë botën.
Pavarësisht nga fakti se është evolucionist, Kenet J. Hsy ka shkruar kështu për katastrofat, drejt të cilave e
ka çuar Darvinizmi njerëzimin:
Ne ishim viktima të një ideologjie shoqërore mizore, e cila kujton se konkurrenca mes individëve,
klasave, kombeve dhe racave është gjendja e natyrshme e jetës dhe se është, gjithashtu, e natyrshme që më
i forti të shpronësojë më të dobëtin… Unë mendoj se ligji i përzgjedhjes natyrore nuk është shkencë. Eshtë
një ideologji, madje shumë e ligë…136

Sigurisht që masa paraprake juridike e fizike duhet të merren, por këto masa paraprake vetëm sa i mbulojnë plagët e hapura nga këto ideologji. Zgjidhja përfundimtare qëndron në një trajtim kulturor dhe shkencor. Me rënien e Darvinizmit, nga pikëpamja kulturore e shkencore, këto filozofi që e gjejnë forcën e burojnë prej tij, gjithashtu, do të zhduken. Kjo do të thotë çlirim i botës nga shtypja.

Për këtë arsye, një përgjegjësi e madhe bie mbi ata që kanë ndërgjegje, besim dhe njohuri për vlerat shpirtërore. Nuk është e drejtë të injorohen apo nënvlerësohen fatkeqësitë që i solli botës Darvinizmi, veçanërisht në shekullin e fundit dhe vuajtjet që përjetuan njerëzit dhe shoqëritë. Kushdo që e kupton sa urgjente është çështja, duhet të bëjë çfarë të mundet për një sulm kulturor për t’i dhënë fund këtij mashtrimi që zgjat qysh prej 150 vjetësh.

E vetmja gjë që mund t’i japë fund këtij mashtrimi në kuptimin e vërtetë të fjalës e që mund t’i japë një përgjigje pyetjes thelbësore që e bren njerëzimin, është jeta sipas moralit të Kuranit. Këtyre fatkeqësive do t’u vijë fundi, kur njerëzit t’i kthehen besimit të vërtetë, kur bukuria, dashuria, ngrohtësia, dhembshuria, drejtësia, devotshmëria, bashkëveprimi dhe toleranca që sjell Kurani në jetën e njerëzve të ndjehen e jetohen plotësisht. Ashtu siç thuhet në një nga vargjet e shenjta: "e vërteta do të vijë" dhe "gënjeshtra do të zhduket":
Thuaj: "Erdhi e vërteta dhe u zhduk gënjeshtra. Gënjeshtra gjithnjë zhduket." (Kuran, Surja El-
Isra: 81)