Letra Tregime Dashurie

Ajo iku,s`kthehet me ...
Ate dite kur u njohen ishte shtator, nje shtator i lumtur dhe i hidhur. Kishte lumturi se vajza per here te pare e kuptoi se c'ishte nje dashuri, por kishte me shum hidherim se djali nje tjeter kish dashurine. Per pak muaj syt e djalit nuk mundi ti shikonte se per nje koh te gjat nga atdheu i saj u largua. Djali kurr, kurr se kish kujtuar, ndersa ajo vazhdonte akoma te ishte e dashuruar.
Nje dite te bukur qershori syt e djalit perseri i pa, nje ndjenj i pershkoi gjith trupin kur ai per here te pare nje buzeqeshje i dhuroi. Kaluan ditet dhe ndodhi ajo qe vajza enderronte , dashurin e djalit qe prej kohesh dite e nate mendonte arriti ta fitonte. Momente te bukura , plot dashuri, zjarr e pasjon se bashku kaluan. Kalonin momente te bukura por bashk me ato momente kalonin edhe ditet qe vajzes i kishin mbetur ne token e saj. Dhe ja, erdhi momenti kur duhet te ndaheshin. Vajza syt si deti me lot kish mbushur, ndersa ai per ta qetesuar embel i perkedhelte fytyren e luante me floket e saj. Nje perqafim te fort njeri-tjeter i dhuruan, nuk donin te ndaheshin, nuk donin te largoheshin, por ky isht fati duhet ta pranonin. Nje lamtumire me gjysem zeri nga goja e saj doli...
Nga larg e telefonoi: " ME THUAJ SHPIRT , DUHET TE VAZHDOJ TE SHPRESOJ APO PER TY ATE DIT AJO DASHURI MBAROI???" Djali nje pergjigje te drejt i dha : "NESE AKOMA ME DO ATEHER VAZHDO E SHPRESO , NESE JO ME MIR ME HARRO..."
U be kohe qe ajo zerin sja degjonte, qe syt e bukur sja shikonte, e merte malli per ate shikim, i qante zemra per ate djal. Nga dikush mori nje lajm te hidhur :" AI TE TRADHTOI, ATA JAN BASHK". Nuk mundi ta duronte kur vet e dashura e tij i tha:" PO JEMI BASHK , AI KURR SME KA LENDUAR!" Nuk mundi ta degjonte zerin e tij tek pohonte ato fjal qe te vrisnin. Zemra e saj shum shpejt filloi te rrihte , aq shpejt sa ne spital pa ndjenja perfundoi. Doktorri mendonte se nuk do shpetonte, por nje ze ne enderr i thoshte: " TE LUTEM MAMI, TI MUND TJA DALESH, UN E MERITOJ TE JETOJ, NUK KAM ASNJE FAJ..." Vajza i hapi syt dhe jeten shpetoi. Ate mengjes doli ne lulishten e spitalit, ajer ,freski...qetesi kerkonte mes pemeve dhe luleve. Nje infermier i buzeqeshi dhe i tha:"URIME"
"PER CFARE?"
"MBAS 7 MUAJSH DO TE BEHESH NENE!"
"JO , JO , JOOOOO"
Mes te britmash e te qarash barkut me grushta i binte. Kaluan ditet dhe femijen mesoi ta donte, dhe jeten do jepte per te. Ishte dikush tjeter qe nuk e donte, ishte babi i femijes qe sdonte ta besonte.
"ME THUAJ SHPIRT, CFAR TE BEJ UN E VETME ME NJE FEMIJE?"
"NUK E DI UN , ATE E DI TI, UN SKAM MOSH PER FEMIJE PASTAJ TANI KAM TE DASHUR."
"ASHTU? OK NA HARRO , NA QUAJ TE VDEKUR!"
"JO, JO ME MIR KESHTU; TI MBAJE FEMIJEN, RRITE DHE KUR UN TE JEM 27-30 VJEC DO I TREGOJ PRINDERVE TE MI QE DHE UN KAM NJE FEMIJE."
"DMTH TI DO VAZHDOSH JETEN ME NJE FEMER TJETER DHE PA PROBLEME, NDERSA UN E VETME ME NJE FEMIJE?!"
"JO POR...PAK A SHUM ..."
"OK....."
Ishte e lumtur se do behej nene, e ndjente zemra, e ndjente shpirti, trupi i saj teksa rritej ai femije. Cdo muaj shkonte e bente ekografi e ne muajin e pest doktorri i tha :"URIME DO BEHESH ME DJAL" Disa lot nga lumturia i dolen.
Ne ate mbremje von e mori djalin ne telefon: " TE MORA PER TE TE THEN SE...."
"SI ESHT FEMIJA ? PO TI?"
"MIR! DO BEHEM ME DJAL...."
"VERTET?! SI DO JA VESH EMRIN ?"
"NUK E KAM MENDUAR TY SI DO TE PELQENTE ?"
"C.....OSE A....EJ DO BEHEMI ME DJAL JO DO BEHESH."
"JO SHPIRT SE TI DO TA DUASH VETEM KUR AI TE RRITET E TANI NUK DO TI QENDROSH PRAN. E DI SI DO TE THOJ AI KUR TI TI DALESH PERPARA:"kush je ti zoteri qe vjen papritur e me thua se je im ate? ku ke qen per kaq vjet ? ku ishe ti kur un kisha nevoj per nje keshille? ku ishe ti kur un hodha hapat e para?? ku ke qen netet kur un qaja se kisha nevoj per nja babi? me thuaj ku ishe?" JA KETO DO TE THOJ, SI DO TI PERGJIGJESH?"
"JO AI DO ME KUPTOJ..."
Kalonin ditet dhe djali nga e dashura ishte ndar, se ajo e kishte mar vesh te verteten qe ai sdonte tja thoshte.
Ai mendonte se ja tha nena e femijes se tij e ateher si hakmarrje i tha " TE PERDORA NUK TE DUA AS TY E AS FEMIJEN TEND"
Ato fjal jashtmase e lenduan ate dhe ne koma pa gjak ajo bashk me femijen perfundoi.
Ajo sdonte te ishte penges per djalin qe dashuronte , por as femijen e saj smund ta vriste. Kaloi keshtu disa dit ne koma,kur mjeket i thane qe kish humbur femijen .Kur ai erdhi ta shihte e kjo e ldhur dhe mezi fliste i thoshte: "DO JESH I LUMTUR SHPIRTI IM , TE DESHEM VERTET E DERI NE VDEKJE. ME VJEN KEQ QE NE ZEMREN TENDE NUK PATI VEND PER ENGJELLIN TON. AI VDIQ SESHT ME MES NESH"
"TE LUTEM MOS MI THUAJ KETO, SE TI E DI QE UN TE DUA. DUHET TE JETOSH, NE DO JEMI SEBASHKU, DO KEMI FEMIJ TE TJER..."
"JO ZEMER SKA ME KOH PER MUA, AI ESHT SHUM I VOGEL NDAJ DHE UN QE E DESHA VERTET DUHET TE SHKOJ ME TE , DUHET TE KUJDESEM..."
"JO JO PO TE THEM, TI DUHET TE JETOSH BEJE PER MUA TE LUTEM , JAM PENDUAR, E DI QE STE MERITOJ POR ME FAL TE LUTEM..."
" ME PUTH PER HER TE FUNDIT TE LUTEM.."
Djali u afrua ta puthte, por per pak sekonda trupi i saj u be akull, dhe dora i ra nga krevati....
"JO JO JOOOOOOOOO ZOT TE LUTEM , TI E DI QE E DUA . PERSE MA MORE PERSE ....TE LUTEM ZEMER TI DUHET TE KTHEHESH ... DO JEMI BASHK GJITHMON TE LUTEM HAPI SYCKAT E BUKURA TE LUTEM...UN TE DUA ME FAL..."
Djali ish penduar , por ishte e kot ajo skish me shpres...nje foto te saj e mori si kujtim e mbante ne gjoks ...

Dashuria e paperfunduar e dy te rinjeve....

Ne ate dite Qershori dicka ndodhi se ndjej egersine e natyres pasi skutat e shpirtit tim jane ndezur......eshte egersia,krenaria e thyer,humbja dhe se fundidashuria e lenduar.pse duhet te ndodhte pse??
eshte pyetja qe me persekuton qe nga momenti qe mora ate telefonate e cila shkundi pemen e dashurise sime te paster,ku cdo frut ra pa jete ne token e coptuar nga korrupsioni imoral.ai ze me kumbon akoma,me ndjek me sy hapur,ne enderr,kudo.njeriut qe i dhurova zemren time,shpirtin tim,kohen time me vrau.mbylli me force librin e dashurise sone pa pyetur dhe gervishi cdo kapitull te saj,PSE,PSE, PSE?? dritherimat e trupit akoma i ndjej qenien time te shtypur ne nje imazh bardhe e zi e shoh.se harroj kurre ate dite kur ajo lajmeroi ne telefon"DON'T TALK TO HIM ANYMORE!"etj etj.......dhe mbyllja e receptorit me pas si nje akt i pakontrollueshem.spyeta kush ishte,perse ma bente mua kete xhest,por ishte nje femer e irrituar,e re ne moshe,ndoshta nje adoleshente qe donte te pronezonte dike qe une e jetoja dhe me perkiste mua per nje kohe te gjate...
Ora vajti 24:45.edhe nje nate e trishtuar per mua,edhe nje nate plot kujtime per ty,per ditet e netet e kaluara bashke.... nuk mund te te harroj me beso,shpirt!ditet e netet qe kaloj pas muajit Gusht jane perplot te mbushura me kujtime per ty,perplot vaj e vuajtje...........................kam vendosur gjithe shpirtin tim,gjithe ndjenjat e mia,mendimet emocionet tek ty........sepse kam besim e te dua.........te dua.........te dua me shume se cdo gje ne bote.........e si mos te te dua ty......kur me dhe jeten???si mos te te enderroj kur ti me fale enderrat??
kaloi dhe nje muaj tjeter,edhe 23 dite te tjera pa ty shpirt,nderkaq mua akoma me mundon kujtimi per ty,me mungojne ato fjale qe me jepnin jete,gjalleri,qe me falnin buzeqeshjen qe me mungonte prej kohesh.ishe ti i vetmi qe me beje te lumtur,qe me ndeze shkendine ne e qe sot u shua!po a u shua valle kur une ende te dua si e marre,kur une kurre ste harrova as edhe nje sekonde te vetme?! sigurisht qe jo i dashur,padyshim se ajo qe me mban te gjalle sot eshte dashuria per ty,........ajo me jep force dhe shprese per te bindur veten se ti nje dite do te vish.......po sikur ajo te ishte neser......OH ZOT,paramendo si do te ndjehesha,cdo te beja!.......e di qe se psri do te vrapoja me shpejtesi deri tek ti dhe do te te hidhesha ne perqafim e sdo te te lejoja te me ikje me kurre kurre......e nese sdo te jete e nesermja,atehere do te jete e pasnesermja.......ti do vish,sepse e di qe dhe ti ndjen te njejten gje per mua,e di qe dhe ti me don.
arsyeja qe une kam jetuar ishe ti.arsyeja qe une vuaj je ti.ti je ende shpresa e jetes time,e me shume se cdo gje tjeter te deshiroj ne kete bote.kujtimet e mia tani me mundojne pa ty.
sa e lumtur isha kur e perjetova perqafimin tend.ti me dhurove dashurine....e une ende vazhdoja me stilin tim te vjeter.ti je kujtesa e vecante e jetes dhe zemres time dhe shpresoj e do luftoj,qe te jesh gjithmone.nuk e di pse u largove ne ate fillim kur te dashurova me tere qenien time njerezore,e ti fillove me provokime e keqkuptime vazhdimisht.rastesisht te kam njohur ne (internet)...........folem,ti me pershendete dhe qe atehere filloi dashuria ime e pare,me bere te ndjej dridhje te lehta neper tere trupin tim.kur ti me flisje per te ardhmen,ne zemren time ndjeva ngrohtesine e flakes qe u ndizte por qe shume shpejt u shua,ate e ndjej edhe ne kete nate ne vetmi qe u mundova te te harroj me ter forcen per sikur ti perseri me peshperisje,prit,prit,prit.....!
te faleminderit per ate gjysme premtimi por ku mbeti sot?te faleminderit per buzeqeshjet e tua,per ate kohe qe kalove me mua.jeta ime pa ty nuk ka vlere,te lutem mendo dhe njehere per te gjitha dhe besoj qe do te kuptosh realitetin,e realiteti eshte se une te dua me gjithe ,ti je dashuria e pare e jetes sime,hapi syte dhe do te shikosh se une nuk jam e tille sic mendojne disa njerez perfshi dhe ata njerez qe na ndane.. koha po kalon,e ti ende me mungon do te vije koha jone,ngaqe dashuria e vertete gjithmone fiton cdo luftim dhe gjeja qe me mundon me se shumti eshte qe ti je verbuar nga fjalet e njerezve qe te folen keq per mua,e ato fjale nuk jane aspak te verteta.gjeja qe urrej me se shumti ne kete bote eshte:dyftyresia,shpifjet e njerezve,genjeshtra,dhe tradhetia.. jam treguar e sinqerte me ty qe diten e pare.edhe pse nuk e kam besur kurre se do te me ndoshte por shpifjet me humben dashurine,na ndane njehere por kjo sdo te ndodhe me,te betohem,per shpirt te mamit qe ska per te ndodhur me kurre.
O ZOT cdo dite te bukuar lutem qe mos te largohesh nga une.....lutem qe te takohemi sa me shpejt......lutem qe te mos me braktisesh e te lidhesh me nje tjeter......lutem qe mos te merzitesh kurre nga une..........me fal per gjithcka qe kam bere.........per gjithcka qe te ka vrare apo te ka merzitur.......me fal per gabimet e mia........me fal qe i besoja shoqeve qe me thonin qe do me ndihmonin qe mos te gaboja kurre e te mos u ndaja kurre nga ti........me fal per fjalet e pakuptimta.......per budalliqet........te pergjerohem mos me ler.....se ashtu do me sillje vdekjen.....se ti e di qe tani ne kete bote vetem ty te kam.....e vetem ty do te kem....me fal per te gjitha e nese e ke te veshtire te pakten mundohu ta besh.......e mundohu edhe te me durosh ...edhe te me duash pak se kjo eshte gjithcka qe kerkoj nga jeta.......vetem dashurine dhe pranine tende...sido qe te vene punet une nuk do te rresht kurre se te dashuri.......e do te dashuroj cdo dite e me shume.......te lutem vetem vetem per nje gje...ti qe me dhe jeten te lutem mos u bej vrases.......mos ma merr prape ate duke me braktisur..........te dua......sepse ti je endrra ime,jeta ime.
le te thone te tjeret qe jam e cmendur,do i le ta thone prape gjithmone,sepse une e di qe e tillle jam,e cmendur,e marrosur,psepse te je frymezimi im,je gjithcka qe kam pasur dhe do te kem brenda trupit!TE DUA DHE NUK PYES PERSE JETOHET,SEPSE E DI QE VETEM PER TY!shikoj fotografine tende dhe i jap vetes shprese dukeperfyturuar gjithcka qe nje dite te shenjte te mezipritur te jem me ty...............
P.S.mallkuar qofshin ata njerez qe prishin nje dashuri qe ndajne dy njerez qe duhen.
.................................................. .
Kjo eshte historia e nje vaize dhe nje djali.as une nuk e dija historine e tyre.doja mendimin tuaj a ia vlen qe keta te rinj te bashkohen perseri me njeri-tjetrin pasi qe te dy e pranojne qe jane te dashuruar pas njeri-tjetrit.jane ndare vetem nga fjalet e botes.apo duhet ta harrojne njeri-tjetrin dhe cdo njeri te mendoje per jeten e tij....

DRAME DASHURIE


Tek po prisja ne qetesi,ne trotuar me shoket e mi,
U merzita thashe c’te bej,valle me ke te bisedoj,
Kur papritur aty prane nje vogelueshe me shikon,
Thashe te shkoj te bisedoj me te ,e pastaj me te te lodroja.

Por, jo pastaj s’munda te flas,sepse dy syte e saj plot gaz
Dicka me kujtonin,kohen e shkuar me afronin
Ne syte e kesaj vogelushje,ngjyre qielli si kristal
Gjindeshin syte e EDES, qe kisha dashur, e me vone ishim ndare.

O EDA ku je ti,per pak kohe te harrova
Ty te shoh vetem ty,EDA ti ta dish se sa te dua une prape.
Ju afrova une vogelushes,si e ke emrin une e pyeta
LINDA,LINDA mu pergjigj,me zerin e saj te bute e te lehte.

O moj LINDA bukuroshe me mua a mund te flasesh
As me thua mua ti,ke po pret me kaq lumturi
LINDA e vogel buzeqeshi,une foli e pastaj qeshi
Po pres mamin une tani,te shkojme te lodrat perseri.

Po kush eshte valle mami yt,ti nga syte kuj I ngjan,
Dhe ne balle syte e bukur,te EDES qe dua ti mban
Ja ku eshte mami im,thirri LINDA e vrapoi
Nje grua e kapi per dore dhe e perqafoi.

Oh ne cast sec ndjeva,syte mu erresuan
Se ne duart e mia pak me pare vajza e ime kish qendruar
Ne te dy ne ate cast si statuja po qendronim
EDA me shihte me inat,dhe ne syte e saj nje lot I bukur vezulloi.
Fryma me merrej me ngulm, shpirti me ish copetuar
Prane meje, fare prane qendronte EDA qe shume e dua.

Si vegim ne ate cast,koha e shkuar mu kujtua
Kur EDA tha se priste femije,dhe une ika e lashe si te huaj,
Shume kohe me pare kisha kerkuar ,ne lagje e qytet
Por jo se kisha gjetur,dhe mundohesha qe ne zemren time ta mbyllja kete plage,
Duke thene se ajo kash vdekur!
Dhe tani pas 5-vjetesh,para meje me qendronte
Duke me pare me cudi,si nje te huaj qe nuk deshiron ta shikonte.

EDA belbezova lehte,ta dish sa te kam kerkuar
Cdo dite per ty kam menduar,cdo nate per ty kam enderruar
LINDA eshte vajza ime,me thuaj EDA mos hesht me
Me thuaj pra ki meshire,te lutem mos me ler te vdes.
Ajo me pa e inat,dhe filloj te fliste,
Kete femije qe sot e dashke,pse para 5-vjetesh e braktise.
Na le e u largove,me le dhe me tradhove
Duke jetuar ne vetmi,rrita vajzen femi.

Tani c’pret nuk dua te te shohe,largohu ik sa me larg
Shpirtin me, mos ma copeto,20 vjece mu me le,fat te zi e jeten ma nxive!!
Mos valle nuk u ngope e don t’ja nxish jeten edhe kesaj femije.

Atehere I mallengjyer u ktheva nga LINDA ,hapa krahet me mallengjim
Qe ti jepja pak ngrohtesi,
LINDA I thashe jam babai yt,te lutem te pakten ti
Te lutem mos me braktis,une tha LINDA nuk kam baba
Babai im a vdekur,mjaft thirri EDA ,LINDA,hajde sot ne rruge helmin kemi gjetur,
LINDA e vogel ne ate cast,mua me inat me pa,dhe filloj te vajtonte
Mamin e saj te perqafonte .

Shkoj shume kohe dhe LINDEN se pashe me,EDEN shihja ne enderr cdo nate,
Veshur me fustan te bardhe,dhe me pyste perseri ,Pse ke ardhe??
Nje dite ne lulishte kalova,si gjthmone me melankoli
Kur pa pritur c’te shikoja LINDA ecte ne vetmi
LINDA thirra fort vrapova,hapa krahet dhe e perqafova,perhere te pare kur e pushtova
Ne kraharorin tim tik-taket e zemres se saj degjova.

Ne duar mbante nje tuf me lule,trendafila gjak te kuq,ne sy cudi kish lot
Valle mos ishte e semure apo kish lumturi plot
Mendova se ne syte e saj,lotet nuk ishin vetem gaz,prandaj I thashe me qetesi,hajde te ulemi te dy bashke.
I ngrita floket e saj kacurrela,dhe e pyeta LINDA lulet kuj po ja dergon??
Mos mami ka ditelindjen dhe asaj po ja dhuron
Jo tha LINDA me ze te dridhur, mamit vertet lule po I coj
Por jo per ditelindje po ne varreza po ja dergoj!!!

Mami im nuk rron me,vdiq plot trishtim,tek po vdiste plot hidherim,thirri ku je GONI im??!!
Nuk e di se si ne kembe qendrova,shpirtin se si e frenova,shpirtin qe donte te dilte,sesi e ndalova
Kapa LINDEN I fshiva lotet,dhe me te per dore ne trotuar,kalova dhe per nga varrezat u drejtova
Ne te dale te varezave,ish nje varr I ri ,ku me germa floriri ish shkruar EDA, EDA qe vdiq ne rini!
U afrova dhe u ula, lotet me nuk I durova,varrin filloja ta pushtoja me te puthura ta mbuloja.

EDA- EDA thirra me ngushellim,te lutem ngrihu vetem njehere, te te shoh ato sy plot zjarr e te vdesim te dy penjehere!
EDA te lutem ngrihu LINDA te kerkon,EDA-EDA lotet tane nuk degjon
O ti dhe dhe I zi,te lutem vetem per nje cast,te lutem lere EDEN te dale,te mos rri aty ne varr.
Pse mes eshtrash e krimbash ,trupi I saj duhet te qendroj,pse valle engjell si ajo s’duhet te shohe drite perseri !!

Mire pra kete lutje nuk po ma degjon,mesazhin tim plot me lot,dergoja EDES ne ate bote,dhe tregoj plot me gjate,
se sa shume e dashurova,dhe dhuroj shpirtin tim po se pranoi
EDA e di mire se une ne varr ty te cova,ndaj I lutem zotit shpirtin tim ne ferr ta coje
Deshiroj qe shume shpesh te vdes,qe me ty te takohem,qe me ty te bashkohem
Ne kete cast me lot e ngasherim,ne faqe dicka po luante,ishte buza e LINDES qe me embelsi me foli
Babi babi ti mos qaj,shpirtin tim mos e copeto,zemren time te vogel ,ti mos e lendo.fjala babi me tronditi,
O sa shume e kisha pritur,sepse edhe ne enderr kjo fjale me kish ikur,
Ne kete cast,me gishtin e vogel LINDA dicka po me tregonte,sepse loti im e I saj,mbi fjalet e pistafit te bardhe kishin rene!

Mos qaj ti LINDA mos qaj se babai ty do te te marre.mora LINDEN per dore,nga varezat te dy dolem
Ktheva koken menjane sepse dashurine atje kisha lene,bashke me dashurine ,kisha lene edhe shpirtin tim.
Tani zemra per LINDEN me punonte,qe asaj lumturi ti dhuronte,mora LINDEN une per krah,dhe fot e perqafova,
Lotet rridhnin curk,ne syte e saj nje shprese shikoja.

LINDA – LINDA zemra ime,sa fat keqe paske qene
Njehere e vogel pa baba dhe tani je pa mama.

Mora LINDEN per dore dhe I mora nje akullore,por nuk e donte rrinte e shikonte
Po pse nuk e do akulloren LINDA, oh more babi si kur te ishte dhe mami,sa bukur….dhe te tre ne lulishte tani te shkonim,
Dhe ne zemren tone krahe do te merrte enderrimi!

Oh ta dish ti o babi,sa shume mami te donte,sa here te kujtonte me te puthura e lot fotografine tende mbulonte!
Ne ate moment,akullorja LINDES nga duat sec I ra,dhe filloj pas ne gruaje te vraponte
Mami mami ti me prit,mami mami ti mos ik,
Kur e pa qe s’ishte ajo
U kthye nga une me ngasherim, koken mbi trupin tim mbeshteti,ngasherimi I saj me rreshqethi!!

'4-5 ore qe e njoha dhe nuk arriti as te me puthe dhe jam shume krenare''!


Dushehin nje djale dhe nje vajze, por e keqja ishte se i ndante nje Oqean. Edhe njohur ishin ne internet por per rreth 2 vjet kishin depertuar thelle ne brendesine e njeri-tjetrit. Me kalimin e kohes dashuria shtohej, beheshin plane per te ardhmen, mundesisht edhe vendosen sa femije do kishin, si dhe emrat qe do mbanin. Ky djali ne te kaluaren ishte Don Zhuan ne kuptimin e plote te fjales, por qe pas njohjes me kete, ndryshoi automatikisht. U be njeri serioz dhe mendoi se gjeti nje njeri qe do ta donte shume gjithe jeten. Kur ne fakt, as vete nuk e kuptonte se ku bazohej te arrinte ne kunkluzione te tilla, kur dhe njohja, takimi i pare te fshehur pas ekraneve te turpit (Kompjuterit), nuk ishte aspak mbreslenes! Ky ne ate kohe ishte me njeren, pa e tepruar aspak, ajo ishte njeriu me i mire qe kishte njohur dhe sa per ''Don Zhuanin'' vlen te theksohet se ishte nje nder femrat me te bukura qe kishte pase apo dhe pare, si dhe ai i dhuroi puthjen e pare, prekjen e pare dhe ....! Ndersa kjo patriotja e tij, ishe normale ose e bukur nga pamja e pare, dhe jo se ka rendesi shume, por thjesht e them nga qe gjene me te bukur ne te, kishte pamjen e pare, te ciles nuk i kushtoi rendesi. Thjesht donte te donte cmendurisht kete here dhe si pasoja verbohej shume here.

Tani, kur eshte e fresket ndarja, ajo u kthye tek ai por e ka te mbyllur deren pergjithmone. Ajo ne fillimet e lidhjes dukej si vajza me e ndershme ne bote. Nder te tjera thoshte qe ''do te pres edhe sikur te me duhet te te takoj ne pleqeri'', por qe nuk ndodhi ashtu. Ajo filloi te ankohej se i mungonte puthja ne netet e ''lengshme'' ne telefon dhe befas nje dite, filloi te ftohej dhe tia nxije jeten ketij me veprime vertet shtazore (gjithmone duke marre parasysh se ishin ne comp ose tel) dhe ne fund, pas nje maratone ''ngrenje shpirti'', ai i tha zhduku por i premtoi se do ishte armiku i saj i perjetshem nese ajo do prekte tjeter, para se te takoheshin ne realitet. Inati i ketij, eshte si te thuash ''inati i penisit'' (ju kerkoj ndjese per shprehjen) sepse ai i ka vene vize, por do qe ta kete nje here tek vendi, ne kravat, por dhe ne makine sdo kishte problem. Ajo pretendonte se ishte vajze me parime ne jete, kur ne fakt per nga ana shpirterore me njohurine e deritanishme, ndonjeres ne semafor do ia kishte zili!

Pak dite pas ndarjes ishte njohur me nje kamboxhian. Kishin kercyer dhe defryer ne kulm ne nje party, pastaj ai i kishte marre doren dhe ja ferkonte lehte, mundesisht ja afronte tek organet gjenitale, por sipas saj, kishte refuzuar dhe kerkoi ndjese nga qe ishte treguar naive. Iku ky (edhe pse levdatat per ate nuk reshten, dmth ai ishte njeri i jashtezakonshem!). Doli ne skene nje tjeter, ai ishte italian, bullgar si dhe indian. Kete e njohu ne ''facebook'' dhe shkembenin mesazhe. Per ate ne fillim tha qe ishte italian (ne kohen qe mendonte une ky sdo e shohte foton e tij ndonjehere), pastaj i tha qe njerin nga priderit e ka bullgar, dhe ne fund pasi hengri disa nene mashtrimi, per ta treguar foton e tij, tha qe gjysh pas gjyshi njeri ka qene italian por qe ky tani eshte bullgaro indian, dhe pasi tregoi foton, ishte 100% indian, mundesisht me fytyren si gome Centauri (kamion i madh), 32 vjec, nderkohe qe kjo eshte 19, larg cdo gjeje qe mund te bashkoje 2 njerez kaq te ndryshem. Edhe per kete plasen levdatat. ''Eshte shume i mencur, sh i bukur, poet i madh si dhe muzikant i madh'' e plot gjera te tilla. Derisa arrinte te thoshte qe ''do kisha nderin ti jepesha atij, ti jepja virgjerine'' (ne kohen qe kishte thene qe vetem me burrin tim do kem mardhenie seksuale, por dhe puthjen e pare). Kur ne fakt ai sic dukej, do behej 60 vjec ne shkolle dhe nje cop diplome sdo e kishte. Per ta vertetuar aftesine e te shkruarit te tij, ky shqipoja beri nje kerkim me internet dhe poezite i kishte ''huazuar'' nga nje poet goxha i madh. Por e pabesueshmja ndodhi kur ajo tha qe ska mundesi, edhe pse ishte gjithcka e qarte sepse nuk kishte ndryshuar asnje presje, ne fund tha qe poeti qe te pakten ka nja 13 libra, ja ka vjedhur indianit!!! Gjithsesi ceshtje injorantesh, sidomos kur te kesh te besh me njerez te tille sic ishte kjo vajza e Shqiperise sone te dashur, qe fatkqesisht ishte/eshte vajze e nje intelktuali te vertete. Iku dhe ky. Ka shume, ka thenje e vepra vertet shtazore te cilat sdua ti permend sepse sigurisht qe do ishte dicka qe kurre me pare se keni degjuar as pare. Epshi i saj eshte vertet i papare as ne pornot me te rendomta. Por le te mos thuhet. Pas indianit vine ca shpiptare 20 vjecare, pasi kalojne nje mbremje si grup me disa te tjere, keta djemte, skishin vend ku te flinin dhe e pyeten nese mund te flinin ne dhomen e saj (hera e pare qe ishin pare pasi ishin takuar rastesisht), dhe pranoi kjo, por qe te rrinte dhe nje shoqe e saj ne dhome. Para se te flinin, ''orgjine e beme'' iu tha ajo, sikur tiu uronte naten e mire'', dhe fytyra e djemve te padjallezuar mori pamje pikpyetjeje dhe pastaj qeshen. Nejse dhe keta e plot gjera te tjera qe ja humbin njerezine nje femre. Shfaqet nje amerikan kete here (sigurisht qe jo sepse kjo nuk ishte per te tille), pra ishte rrumun. Ishin takuar ne nje tjeter mbremje. Ajo kishte kercyer gjithe mbremjen me te, sapo i kishte folur ai, rreth 4 ore. Pas prekjeve ne pika ''delikate'', ai e kishte afruar ta puthte, por kjo vajza e ''ndershme'' nuk kishte pranuar, vetem pak kishte arritur ta prekte me buze ai dhe e kishte shtyre kjo. Gjithmone sipas zerave jo te besueshem persa i perket shtyerjes, gjithsesi le te qendroje kjo. Sipas saj ai mund te puthte (e me shume) ke te donte. Maksimumi qe kishte arritur per te puthur nje femer ishte 15 min. Le te jete si te doje nje vajze, ai e bente per vete. Pra sipas saj, edhe ty qe je duke me lexuar tani (behet fjale per nje lexuese qe ka vertet parime ne jete). Por mos e merrni seriozisht sepse kete e thoshte kjo, edhe pse betohej ne gjerat me te shtrenjta qe ka ne jete. Gjithsesi pasi pashe foton, edhe me kete ndodhi si me indianin, nga italian u be bullgar dhe perfundoi indian. Pra nje djale poshte normales, per te mos thene me shume. Cudia ishte sepse degjova ate qe sbesoja se do e degjoja kurre ne jete. ''4-5 ore qe e njoha dhe nuk arriti as te me puthe dhe jam shume krenare'' - tha ajo gjithe mburrje! Ndoshta shume nga ju sdo ju duket dicka e jashtezakonshme, por mua me duket kulmi i marrezise. Pasi qesha me te madhe gjithe ironi duke e shoqeruar me fjale po ironike dhe me tej. Te nesermen e pyesin shoqet ''cfare ndodhi mbreme?'', ''asgje'' - thoshte kjo ''as per te me puthur nuk arriti'' gjithe krenari. ''Ua te lumte'' - thoshin keto qe nuk ishin ndryshe nga kjo nga truri. Por mbremja nuk kishte mbaruar me kaq! Kishin bere dhe foto se bashku. Brenda 4 oresh njehoje, kishte ndodhur edhe dicka tjeter. Deshiren per te dale ''HOT'' (edhe pse gjoja ishte e merzitur per mua dhe i mungoja ne cmenduri) e kishte realizuar. Dale kishte me nje mini-minifund, mbathjet i dukeshin pa pase nevoje per tu perkulur. Fotoja ishte me te vertete hot. Te perkulur, sikur ben dashuri ne kembe, ai i kishte kapur kofshen me dore dhe ja mbante lart, ndersa doren tjeter ja kishte vene tek vithet. Te dy kishin dale duke qeshur dhe dukeshin shume te lumtur se bashku. Gjoksi i saj, gjysem i dale ndriste peisazhin e mallkuar te te qenit ndyresire. Duke e kuptuar marrezine e saj, ajo tha qe ''per hir te shoqes time qe kishte deshire te beja nje foto ''hot'' me kete djalin e bera, dhe nuk mund tia prishja qejfin, prandaj dola si e lumtur''. Gojen te hapur vesh me vesh nga e qeshura e kishte. Por pasi kishte shkrepur aparati, kjo me nje gjest alla ''Shote Galica'' e kishte qelluar ate, duke edhe e ofenduar rende. Por qe te nesermen, kishin luajtur nje loje bashke dhe gjera te kesaj natyre. Asaj ia kam bere te qarte se une max qe mund te bej, eshte, te bej seks me ty por vetem nese je e virgjer dhe mos te te puth kurre sepse ti je kancer.

Kjo qe thashe me lart eshte ASGJE. Une sdo shprehem me gjate por jam i sigurt qe skeni degjuar qe nje njeri te perdor njerzit qe nuk i perdorin as kafshet per epshin seksual. Nje nder gjerat me shtazore qendron aty tek eksitimi, aty ku ndizet keq ajo dhe sigurisht harron qe eshte vetem nje ze ne telefon, i duket vetja plotesisht e mbushur. Pervec personazheve ''horrore'' qe perdor, ka deshire teper te shfrenuar, teper banale, por qe, sic thashe sdo flas me. Ndoshta do botoja nje liber nje dite, sikur mos te me mungonte shkolli i duhur.

UNE DHE DASHURIA

E kam të nevojshme sot të them se “un njeriu”, ai i përditshmi lajkatar, gënjej kur them pa kandar “të dua”. Jam një tinzar i vogël dhe i dobët çdo herë që i them dikujt që e kam zili “të dua”. Unë atë, ndaj të cilit ndjehem inferior, në mënyrë hipokrite mundohem ta afroj duke i thënë “unë të kam mik… unë të dua!”. Por ndërkohë, “unë” njeriu pa shkëlqim, i zakonshëm dhe i mërzitshëm, pa ndonjë inteligjencë të veçantë, nuk di të dua.
Ndjehem keq kur kam përpara inteligjentin e dashur , “atë pasqyrën” ku shihem dhe më kujtohet që nuk kam lindur në të njëjtin vit me të. Më kujtohet se nuk kam lindur në të njëjtin qytet apo pallat me të, por diku në provincë, apo në ndonjë fshat të harruar. Nuk kam emrin dhe historinë e tij, idetë dhe botën shpirtërore apo atë miqësore të tij. Nuk e pashë dhe nuk e gëzova të njëjtën dashuri që mori si dhuratë në jetën e tij ai tjetri.
Kështu gënjej edhe kur i drejtohem një vajze e i them “të dua”. Në të vërtetë unë atë vajzë nuk e kam objektiv dhe destinatare të ndjenjës time më të madhe. Nuk i jap asaj çdo gjë. Nuk i jap shpirtin dhe energjinë e madhe që del prej tij. Unë, si lajkatar, ziliqar dhe egoist, i vogël dhe mizantrop, dua prej saj atë çka më intereson tek ajo, por nuk e dua atë. Pra unë nuk i jap asaj dashuri, i jap asaj vetëm materie të rrjedhshme ose para, instikte dhe fjalë të bukura spekullative që janë në inflacion, pallavra, gënjeshtra e plot të tjera si këto.
E atëherë më lind pyetja: Po çfarë dua unë ndaj këtij? Cfarë kërkoj unë nga njeriu. Atë që s’e kam?! Atë që s’mund ta kem?! Të kaluarën dhe shpirtin e tij?!
Dhe përgjigja më vjen e rrufeshme. Jo. Unë nuk e dua atë. Unë dua me të padrejtë atë që s’e marr dot, atë që s’është e imja, atë që s’kam për ta patur kurrë. E kështu si rrjedhojë nuk dua por lakmoj. Ky është verbi i përshtatshëm: Lakmoj. Jo Dua. “Lakmoj dhe kam zili”- kjo është motoja jonë e përditshme që në mënyrë të pavullnetshme që më bën të më errësohen sytë dhe jo rrallë t’i dua të keqen atij tjetrit, Dua që ato që ai zotëron t’i nënshtrohen dëshirës por jo dashurisë time. Jam egoist dhe vanitoz ndaj tij. Dua për vehte edhe pjesën time por mbi të gjitha atë çka ka të mirë e të shtrenjtë “ai tjetri”.
Dhe Dashuria përballet me veset dhe mëkatet tona, por edhe me parregullsitë e fjalorit.
Un Dua në sensin që: kam nevojë. Po, kam nevojë është gjetja tjetër për të bërë përdorimin korrekt të fjalëve pa thënë dua. Pra kam nevojë ta shoh poshtë këmbëve të mia atë që un lakmoj dhe jo dua. Duhet të rregullojmë edhe fjalorin tonë të përditshëm përveçse udhës së shpirtit për të mos u keqkuptuar nga tjerët. Sepse kemi një jetë të tërë që gënjejmë dhe krijojmë iluzjone duke thënë e dua atë. Atë që më shkakton traumën e fortë të inferioritetit. Atë që “unë” s’jam dot. Në këtë rast kemi të bëjmë me një ndjesi tjetër dhe aspak me dashurinë. “Unë” kam nevojë për atë por nuk e dua, nuk e dashuroj.

Dashuria vuan edhe verbërinë tonë.
“Unë” njeriu i vogël, i rritur me dashuri, sigurisht, sepse pa këtë sentiment energjik nuk vazhdon jeta, vdes çdo gjë, ndoshta nuk e kam ndeshur kurrë atë. Ndoshta nuk e kam njohur dhe shijuar kurrë të vërtetën e madhe, kushtin bazik të ekzistencës time, Dashurinë. Kam frikë dhe më duket sikur flas për diçka të largët, për diçka që s’më përket, por në të vërtetë unë jam i ushqyer prej saj, me diferencën se nuk e kam parë me sytë e mi të etur, nuk e kam prekur personalisht me duart e mia të zbrazëta pa të. Në rastin “tim fatkeq” ajo, dashuria, më ka adoptuar në distancë dhe më ka rritur pa m’u shfaqur. Më ka ushqyer në errësirën dhe verbërinë time. E për këtë nuk u rrita i lumtur.
Kështu, nuk e “kam njohur” as në fëmijërinë “time” dashurinë, as në adoleshencë, as në familje, as në fshatin apo qytetin “tim”, por për të “kam” dëgjuar të flitet e të flitet pa fund, pa e kuptuar kurrë se për çfarë bëhej fjalë. Deri sa një ditë, në vitet e para të pjekurisë, disa mësues filluan të më flasin më me intensitet për këtë sekret të madh. Filluan të më flasin e të më imponojnë bindjen: se mbi bazën e çdo gjëje jetësore është dashuria. Dhe që atëherë, flas edhe unë për dashurinë, por nuk mbaj mend ta kem takuar ndonjëherë.
I çrregullt në idetë dhe dritën e mendjes “time”, paqen dhe qetësinë e humb shpesh. Drejtësinë nuk e eksploroj fare si mekanizëm të domozdoshëm për të ndërtuar Paqe e Dashuri. E këtu ngre shpesh herë kokën lart, për të kërkuar dritën, duke harruar dhe nënvleftësuar faktin se drita fshihet brenda meje, në shpirtin tim. Nuk më lejon egoizmi, kokëfortësia, vaniteti dhe mediokriteti të shohë dritën e shpëtimit tim. Si një farë e mbarë tulipani, Dashuria fle brenda shpirtit tonë. Ajo pret Paqen për të nxjerrë filizin e saj, për t’u rritur e për të dhënë frytet e saj.
Tani, me një copë letër në dorë, që quhet diplomë, iu jap leksione të tjerëve mbi këtë temë, por ndërkohë vazhdoj të lakmoj mikun tim, të njohurit e mi, të panjohurit e mi, kalimtarët e zakonshëm në trotuar. Lakmoj ata që edhepse mbi këtë temë, dashurinë, nuk kanë marrë shumë leksione, e kanë njohur atë, kanë jetuar dhe janë dehur me të. E pa atë nuk jetojnë dot. Kjo, ndërkohë “më” bën të ndihem keq, “më” shkakton frustracione. Më kujtohet përsëri që ai tjetri e ka njohur atë, dashurinë, ndërsa “unë” u rrita me një emër që u detyrova ta ndërroj në gjykatë duke shpresuar se me këtë do gjeja pak dashuri. Pastaj më kujtohet se u mundova të shkollohem e u lodha e u lodha shumë, gjithmonë për të gjetur pak dashuri. U zhgënjeva edhe prej poezive false që lexova netëve të gjata vetëm për të gjetur dashurinë.
Cuditërisht dashurinë e kishte “ai tjetri”, “ajo tjetra”. Ata dinin të ecnin në rrugë, të silleshin me njerëzit e të pranoheshin prej tyre me thjeshtësi. Ata rrezatonin mirësi. Gjenin gjithnjë kohë të qeshnin e të donin, pra të dhuronin dashuri. Kurse mua dashurinë ma largonte ideja brejtëse mbi çertifikatën time të lindjes. “Unë” i linduri atje larg… ndërsa ata, jetonin të lumtur, jetonin me dashuri edhepse shpesh disa si “unë” i pickonin, i lëndonin sepse të padrejtët e pafat kishin nevojë t’iu merrnin të lumturve atë që s’ishte e tyre, pikërisht dashurinë që ata të lumturit, mbanin thellë në shpirt. Në këtë pikë të dëshirës ose nevojës së padrejtë të njeriut ndaj njeriut kanë lindur luftrat, konfliktet dhe njerëzimi është gjakosur e maskruar. Kjo do të thotë se padrejtësia ka tentuar disa herë të eklipsojë dashurinë.
Sepse të duash do të thotë të ofrosh zemrën dhe jo fjalën hipokrite. Do të thotë të ofrosh shpirtin dhe jo “dhurata helene për Trojën” që më vlejnë për t’iu futur sa më tepër në brendi tjetrit për ta sulmuar atë sa më fort. E kështu vazhdojmë me buzëqeshjen si element i rëndësishëm dhe i dukshëm i dashurisë. Mirësia, është edhe kjo pjesa e pandarë e asaj të madhërishmes vlerë absolute, sublimes ndjenjë që quhet Dashuri.
E pikërisht Dashuria, ky element që vjen tek ne nga Lart me një frymë të lehtë qiellore, na mbush hapësirën tonë shpirtërore me ndjenjën më të bukur që të gjithë e kërkojmë, e adhurojmë, e ëndërrojmë.
Por le t’i kthehemi fenomenit më shqetësues të shoqërisë, mungesës së sublimimit të dashurisë nga i dobti dhe i vogli njeri gjatë jetës së tij.
E për t’i dhënë zgjidhje këtij problemi,
na duhet që për të gjetur dashurinë, të verifikojmë duke kontrolluar gjendjen në të cilin ndodhet shpirti, habitati ku zbret nga Lart dhe rritet ky sentiment jetëdhënës. Nëse ky habitat dashuror, shpirti, nuk ka hapësira të pastra paqeje, qetësie, atëherë dashuria nuk mund të jetojë në të. Dashuria ka nevojë për Paqe që të jetojë e të gjallërohet. Kurse Paqja ka nevojë për të rëndësishmen dhe të domozdoshmen Drejtësi për t’u krijuar.
Do ta krahasoja Paqen me kushtet ambjentale, pra me një lëndinë të bukur, në një fushë ose kodrinë, ku fryn erë e lehtë dhe e ngrohtë, ku lind dielli dhe i jep jetë dhe ngjyra këtij habitati. Por duhet të kemi kujdes se pa një përkujdesje dhe pa vëmendjen e duhur, pra pa të domozdoshmen Drejtësi, në këtë kopsht të bukur Paqeje nuk mund të lindin lule të bukura siç është Dashuria, sepse mund të ndodhë dhe në fakt shpesh lindin ferra të këqija që tentojnë ta mbysin jetën, lulet, Dashurinë.
Pra na duhet Drejtësi dhe vetëm Drejtësi për të ndërtuar Paqen e cila do të na japë mundësinë dhe kushtet për rritur dritën e Dashurisë që ne të gjithë mbartim si dhuratë nga Zoti. Dashuria fle tek gjithsecili nga ne, me diferencën që në kushte paqeje ajo del e triumfon mbi hapësirat njerëzore e në të kundërt, në një terren konfliktual, ajo që dominon është e keqja, errësira, konflikti.
Dashuria do triumfojë sigurisht, por vetëm në kushte Paqeje, e cila ka nevojë për Drejtësinë…
Duke mbërritur në këtë pikë them se nevojitet inteligjencë për të kërkuar Drejtësi, e cila na bën të gjejmë Paqe dhe të jetojmë njerëzisht në Dashuri.
dhe do të kemi më pak gënjeshtarë, ziliqarë, lakmitarë, vrasës, hajdutë, katundarë praparendës, pseudointelektualë…
e do të kemi më shumë mbrojtës të së vërtetës, dashamirës, bamirës, qytetarë model, ndërtues katedrash, dhe ambjentalistë të kulturuar që jetojnë në fshat për zgjedhje dhe njerëz të qartë në mendime.
E për këtë nuk do të hezitoja të përsërisja citime gjeniale thënë nga njerëz të mëdhenj: DASHURIA eshtë forma më e lartë e Inteligjencës Njerëzore.
p.s.
E në fund, dua të them se ai “unë” je ti, kushdo qofsh e i kudogjendur, kurse “ai tjetri” shpesh herë kam qënë unë, personalisht, që si zgjidhje jap:
Drejtësinë, Paqen, Dashurinë… që arrihen me inteligjencë e vullnet, jo me budallalëk, egoizëm dhe vanitet.

Po hap zemren dhe po c'lirohem nga brengat.


Ndihem keq kur mendoj se duhet te harroj momentet nga kjo histori qe kam patur, dhe , te cilat deri para shume pak kohesh me benin per te qare, kurse tani edhe pak per te qeshur, sepse kam qene me te vertete shume naive, dhe nuk arrita ta kuptoja se personi nuk ishte i sinqerte, ose te themi qe nuk me behej vone se si ishin qellimet e tij,
thjesht i dhashe vetes nje shans per te jetuar nje histori shume te bukur, si ne filma, dhe ne fakt u beme te dy si aktore. dhe tani ka me ka ngelur nje si mall per ate kohe, qe nuk do te kthehet me, me pare e fajesoja veten per fundin, por tani jam me e qete, ai thjesht nuk ishte njeriu per nje lidhje te gjate, por nga ana tjeter, nese nuk do te kishte ndodhur, mua do me kishte ngelur peng per tere jeten.
tani here here rri e sjell ndermend detaje, momente fjale, shikime, jam e bindur qe isha dhe ishte shpirti im binjak, por nuk mjaftonte per te qene bashke. me ndodh ta shikoj ne rruge ne pune, dhe midis nesh ka ngelur nje si dhembshuri, si keqardhje, por mua me duket shpesh qe nuk jemi te njejtet, personat qe takohen ne nuk jam une dhe ai, por dy te tjere, ne te vertetet kemi ngelur diku ne nje enderr te shkuar.
eshte e veshtire te gjej nje emer per historine time, por pak rendesi ka, sepse shpesh ndihem ne faj nga qe me duket sikur e lashe veten te manipulohem lehte, por nga ana tjeter, jam e bindur se e doja, dhe gjithcka qe bera e bera se e doja, sepse rashe brenda me te dyja kembet, dhe sic eshte edhe te drama "Fernando Krafti", "eshte e pamundur te mos me duash", e kam fjalen qe nuk shpeton dot nga disa njerez te tille, qe te bejne shume per vete, nuk eshte faji i tyre qe jane don ZHuane, ka njerez qe mund te duan sinqerisht shume here dhe disa njerez ne te njejten kohe.
me ndodh qe edhe ta urrej ndonjehere, por kujtoj edhe nje here c'ka me ka thene, (edhe pse asnjehere nuk me tha te dua) shikimet, momentet qe kemi kaluar, , dhe bindem se midis nesh pati dicka shume te forte, dhe jo te zakonshme, ka edhe momente jo shume te kendshme, por qe edhe ato te ndihmojne per te rregulluar me mire gjerat ne jeten tende.

Dashuri e kaluar por jo e harruar

Thjesht dua te ju tregoj per nje histori dashurie qe ka ndodhur para disa vitesh.
Isha e re,dhe pa pervoje dashurie ose jete me sakte.Isha ne fund te vitit te katert ne gjimnaz.Si çdo e re qe enderronte per njeriun e jetes(princin e kaltert),enderroja edhe une por me naivitet te plote.
Ndodhi qe nje dite pranvere,te takohem me nje djale shume simpatik,nga vendi ne te cilin une jetoja,dhe shume shpejt te dashurohem mbas tij.Nuk e dija se çfare eshte dashuria,vetem e imagjinoja duke pare filma,por nuk e dija se sa vuajtje qe do te me sillte kjo dashuri.
Ne menyre te fshehte,ja krijova vetes dhe atij qe te takoheshim disa here.Cdo takim ma shtonte dashurine per te,e doja me shpirt,dhe isha e gatshme qe te martohesha direkt me te.
Tani qe e kujtoj ,them me vehte se sa budallaqe paskam qene.Si valle nuk arrita te kuptoj se me don apo jo ky djale !!!
Eshte e cuditshme!!
Me vone ndodhi ajo qe une nuk e prisja.E dashuroja marrezisht,me gjithe shpirt.Nje dite vjen tek une nje vajze e re nga nje qytet tjeter,dhe me thote qe X eshte i dashuri im dhe se ne duhemi.Nje shokk apo grusht i madh per
mua???U mundova ta sqaroj me te dashurin tim kete teme,por ai i mohoi duke me thene qe eshte vetem nje "kurve"dhe asgje tjeter.I besova ,siç i besoja gjithmone dhe vazhdoi normalisht itinerari jone.
Nje here tjeter,duke mos kaluar as disa dite e shikoj me nej vajze te qytetit tim duke folur e qeshur perzemersisht dhe ai kur me shikon mua ,fshihet duke u futur ne nje klub aty prane tij.Ndjehesha kaq e lenduar dhe tej mase e deshperuar.
Mendova qe te takohem me te dhe te sqarohen te gjitha muhabetet se vertete nuk shkonte keshtu.
Ai nuk me del ne takim,duke u justifikuar qe nuk kishte makine,dhe se duhet te kthehej nga kishte ardhur nga nje shtet i huaj.
Tani qe po shkruaj po tregoj sikur te kem pare nje film apo lexuar nje roman,, por... ne te vertete ne ato vite une kam ndjere shume dhimbje,mund te them qe kam kaluar çaste depresive.etj,etj.
Ishte vendimi im qe nuk duhet te takohesha me me kete njeri,me nje don zhuan dhe ajo ndodhi.
Mblodha veten dhe ja vura si detyre qe mos te mendoj me per te ,qe ne fakt ishte shume e veshtire.
Pas disa muajsh,me erdhi rasti qe te fejohem me njeriun te cilin une jetoj dhe kam krijuar nje familje te bukur,dhe te largohem nga dashuria ime e pare.Ne kohen kur une u fejova,ish "i dashuri" me telefonon nga shteti i huaj,duke me lutur qe te fejohesha me te.JO! ishte pergjigja e ime,pasi une kisha hyrre ne rrugen e harreses per te dhe nuk doja ti kthehesha aventurave me kete don zhuan.
Tani e kujtoj shume shpesh kete njeri apo dashuri,por pa dhimbje dhe here here me inat.

Te lutem, kthehu


Tentova te mbylli tregimin e hidhur per ty, ate tregim qe e ktheu jeten time ne kahje te gabuar por nuk munda.
Te njofta pa pritur, ma more zemren me nje shikimte vetem. Zemra me tha se me ty kurre nuk do ta gjej lumturine por un nuk e degjova...
E chfar beraeee
E denova veten me nje dashuri te fundosur qe nga fillimi.
Isha verbuar e nuk po e shihja humbjen apo te pakten nuk pajtohesha me te.
Tani nuk kam me askujt it lutem, kujt ti zgjas doren per ti ngritur shpresat e mia per jete e jo per te mu kthyer ti se kjo gje kurre nuk do te ndodhe.
Netet jane te pafundshme dhe vetevrasese pa ty, pa dashurie tende.
Vetem erresira qe mbizotronte brenda mureve te dhomes sime i di te gjitha fshehtesirat e mia, e di dhembjen qv e ndjeje brenda ne shpirtin e thyer.
O ZOT I MADH qe je mbi te gjitha, te drjtohem ty, nga se ti je i vetmi qe sundon per fatin e njerлzve...kerkoj nga ti ndihme qe te permirsoj gabimin tim e te mos e shkatлrroj jeten time ne menyren me te vrazhget duke humbur veten per nje djale.
Mirepo nese gjithekjo vuajtje nuk eshte denim per gabimet e mia ateher te lutem O ZOT kthema dashurin time ta kem si dikur prane meje.
Por ksaj here nese ma kethen te lutem te jete pergjitmone e jo te me largohet perseri e mua te me perseriten prap keto gjera sich po ndjehem tani.
Ngushellimi i vetem per mua eshte dashuria qe ishte afer meje edhe pse te tjeret na pengonin.
E kuptova kete gje kur te kisha prane, kur zemrat tona rrahnin forte ne kraheror.
Po te pyes i dashur a jam duke te munguar, a je permalluar te me shohesh, te kthehemi ne ditet kur mendonim se vetem ne te dy jemi ne kete bote. Edi se zeri im ska fuqi qe te arrij deri atje ku gjendesh tani, e pe ate po vuaj.
Chfare do te me ndodhe mua kur ta besh nuse tjetren.
Ajo dite do te jete kaptina e fundit e romanit dhe shpresoj qe ndokujt do ti sherbej si mesim per te mos rene ne dashuri ne njeri qe i pлrket tjetres.
Oj zemra ime qe po rrah diku larg meje me kilometra do te dua gjithmone, do te behem skllave e ytja sepse nese vazhdon te jesh larg nje dit do te me humbesh pergjithmone.
Deri atehere... do te pres... Kthimin tend.

Dashuria e pafat

Flitej në fshat se dashuria mes Qetsorit dhe Blerinës ishte më e fuqishme se vet vdekja e saj. Dhe kjo dashuri e pastër dhe e çiltër kishte mbajtur edhe më tej, edhe pas vdekjes së saj, të fuqishme lidhjen mes tyre... derisa u bashkuan në amshim - tha xha Garipi dhe thithi thellë cigaren e pastaj heshti. Heshta edhe unë një kohë të gjatë i thelluar në mendime për këtë dashuri të pafat.

- Kur mbaroi lufta e dytë botërore shumë nga tanët ikën jashtë vendit për të siguruar kafshatën e gojës. Dikush ia mësyni Turqisë, dikush Allamanit e dikush Amerikës. Disa u kthyen e disa nuk erdhën kurrë më - fillon rrëfimin xha Garipi, goxha i shtyrë në moshë por me një kujtesë të mrekullueshme.
- Jeta është gjithçka dhe asgjë... dhe asnjëra ditë nuk është e njëjtë sikurse tjetra. Njeriu kurrë nuk e di çfarë e pret të nesërmen. Ja p.sh. edhe takimi me ty. As në ëndërr nuk e kam parë se ne te dy, ti nga qyteti e unë nga malësia e Sharrit, sot do të njoftohemi, shoqërohemi dhe bisedojmë për këtë ngjarje që ka ndodhur 50 vjet më parë - tha xha Garipi dhe duke ndezur cigaren tjetër, vazhdoi rrëfimin:
-Jetonim në këtë fshat të vogël. Atëherë kishte edhe më pak frymë, tani janë ndërtuar shumë shtëpi të reja. Në fund të fshatit jetonte e veja Sanije me vajzën e saj Blerinën. I shoqi kishte ndërruar jetë para ca vitesh. Ishin shumë të sjellshme dhe punëtore si bletët. Kishin një shtëpi, pak tokë dhe disa krerë bagëtie të vogla dhe të mëdha. Jetonin mirë për kushtet e asaj kohe.
Të gjithë e dinim se Blerinës i vërtitej Qetsori - një djalosh shumë i dashur, i bukur por edhe i hareshëm i lagjes sonë. Nuk kishte ditë që Qetsori, kinse me punë, nuk kalonte pranë kësaj shtëpie... Kur iki edhe ky për Amerikë, e përcollëm të gjithë deri në fund të fshatit, bile edhe Sanija me të bijën Blerinën.
Nuk kaluan as dy vite dhe Blerina ndërroi jetë! E ëma, Sanija, e prekur tej mase edhe nga kjo humbje, u sëmurë rëndë - luajti mendsh. E dërguan në një spital, thoshin “special”, ku pas një viti ndërroi jetë edhe ajo. Nuk e dimë se ku e varrosën, por në fshat nuk e sollën. Shtëpia e tyre mbeti e shkret - nuk ka banuar askush më aty.
Ishte ditë vere kur dëgjova se Qetsori ishte kthyer nga Amerika. Kishin kaluar 6 vite që kur ai kishte ikur atje. E takova në lokalin e fshatit, një shitore e vogël të cilën e kishim si vendtakim. Nuk kishte mbetur asnjë gjurmë nga ajo fytyrë e bukur dhe gazmore e atij djali. Dukej i mërzitur. Rrinte në mendime. Pasi u përshëndetëm dhe u përqafuam, e pyeta:
-Kur ke ardhur Qetsor dhe a je mirë më shëndet?
-Jam kthyer këto ditë, e sa për shëndet, që po më pyesësh, që kur kam arritur nuk ndihem mirë!
Në fillim mendova se nuk kishte fituar para, pasi shumë nga tanët e kishin përjetuar një fat të tillë - ishin kthyer me duar në xhepa. Për ta ngushëlluar, por edhe për t’i dhënë pak vullnet, i thash:
-Nuk është krejt tek paraja. Me rëndësi që ti je kthyer gjallë dhe shëndosh. Je i ri dhe jetën e ke përpara. Shikona neve këtu si po gjallërojmë!... Ndoshta do të vijnë ditë të mira edhe për ne.
-Nuk është në pyetje paraja, miku im - më ndërpreu ai. E porositi nga një birrë dhe më ftoi që të dalim jashtë lokalit. U ulëm në një copë druri pishe që e kishin gdhendur dhe i kishin dhënë formën e ulëses dhe ai filloi rrëfimin e tij:
-Mjaft kam fituar në Amerikë o Garip. Kam punuar dhe kursyer mjaftë para. Diçka tjetër mua më mundon dhe nuk më jepet as të jetoj. Nuk kam besim në askënd, vetëm në ty. Ty të kam pasur gjithnjë shokë të zemrës, prandaj edhe po të rrëfehem.
Kur arrita në Prizren, ora ishte diku rreth 21:00. Askush nuk e dinte se unë kisha ardhur. Ishte vonë dhe në këtë kohë nuk kishte më transport publik për Sharr. Pasi kisha mjaft para dhe nuk doja ta kaloj natën në qytet, mora një taksi dhe u nisa për në fshatin tim të lindjes. Kur arritëm në hyrje, unë zbrita nga taksi dhe u drejtova drejtë shtëpisë së Blerinës. Ti e di që unë atë e doja, dhe gjatë gjithë kohës sa isha atje, vetëm në të kam menduar. Kur u ndamë për herë të fundit, i kisha premtuar se do të kthehem shpejt nga Amerika, dhe kur të vijë, do ja dhuroj një qafore ari me një gurë xhevahiri në mes, ndërsa Sanijes, një shami mëndafshi nga më të shtrenjtat. Dëshiroja, edhe ta shohë Blerinën, por edhe t’i befasoj me ardhjen time. Kur u afrova tek shtëpia, edhe pse ishte bërë paksa vonë, Sanija qëndronte para derës. I habitur e përshëndeta dhe ajo më ftoi brenda. Në dhomë e takova edhe Blerinën. Desha ta përqafoj, por m’u kujtuan traditat tona dhe unë u përmbajta. Kur ua tregova dhuratat u gëzuan shumë, saqë Sanija, pasi e shpalosi, më puthi në ballë. Pastaj u ngritë dhe, më kujtohet shumë mirë, mori një shtambë me dhallë dhe tri gota. Ndjehesha tejet i lumtur që isha me Blerinën... dhe te tre biseduam deri vonë.
Kur më përcollën tek dera, dëgjova këngën e gjelave - ishte bërë mëngjes. Nuk më ftuan që të vij sërish! Dhe kjo më befasoi. Kur arrita në shtëpi, nëna dhe babai veç ishin zgjuar. Pasi u përshëndetëm dhe përqafuam me shumë mall, por edhe dashuri, u futëm brenda. Ma shtruan mëngjesin me qumësht të ngrohtë, që kishte kohë që nuk e kisha kërkuar, megjithatë, mendja nuk më ndahej nga Blerina. Derisa haja, babai më shikonte me habi por nuk fliste. Pasi hëngra mëngjes, u tha anëtarëve të tjerë, që tanimë ishin zgjuar të gjithë, që të largohen nga dhome se kishte diçka personale për të biseduar me mua.
-Biri im - më tha, ti ke arritur mbrëmë, këtë e di, se nuk ka mjet qarkullues kaq herët, sidomos në këto anët tona. Por më thuaj, ku ke qëndruar gjithë natën?
-Po baba - i thash, kam ardhur mbrëmë. Ti e di që unë e kam dashur Blerinën dhe para se të ik për Amerikë, i kam premtuar diçka. U ktheva së pari tek ajo shtëpi për ta përmbushur atë premtim. Kemi ndenjur deri para mëngjesit.
Kur i dëgjoi këto fjalë, babai u shqetësua shumë, dhe pak si me nervozë m’u drejtua:
-Qetsor, biri im, ti kurrë nuk më ke gënjyer?!
-Nuk po të gënjej as tani baba. Është e vërtet, unë isha mbrëmë tek Blerina.
-Por ato kanë vdekur, që te dyja, para disa vitesh biri im -më ktheu babai.
Unë mbeta gojëhapur! Pastaj ai filli të më tregoj për tragjedinë që e kishte goditur atë familje bujare.
Në brendinë time sikur diçka pëlciti. Nuk mund të qëndroja më dhe u nisa menjëherë drejt shtëpisë nga e cila sapo isha kthyer. Babai më ndoqi prapa. Tanimë dielli kishte lëshuar rrezet mbi fshatin tim. Kur iu afrova shtëpisë pash se gjithkund përreth saj kishin mbirë barishte. Dritaret ishin të mbyllura... gjithçka dukej e boshatisur! Nuk ndjehej frymë e gjallë në atë mjedis. Hapem derën dhe u futëm brenda. Gjithçka brenda e kishte mbuluar pluhuri: dyert, dritaret, muret, tavolinën... vetëm në karrigen ku unë isha ulur nuk kishte pluhur. Nuk kishte as në karrigen e afërt, në pjesën ku unë kisha mbështetur krahët e mi. Mbi tavolinë qëndronin dhurata e mia: qaforja prej ari dhe shamia e mëndafshtë. Pranë tyre ishte vetëm gota ime e zbrazët nga e cila kisha pirë disa orë më parë. Nuk ishte as shtamba as gotat tjera! M’u kujtua se unë Sanijes, shaminë ia kisha dhënë të mbështjell në një letër të shkëlqyese me ngjyrë të argjend. Ajo e kishte hapur, e kishte shikuar dhe menjëherë e kishte vënë në kokë. Tani ajo qëndronte e palosur bukur mbi tavolinë, ndërsa letra e shkëlqyer ishte mbi dysheme.
I mblodha të gjitha, dhe dolëm nga shtëpia....
-Këtu e përfundoi rrëfimin Qetsori dhe, pa u përshëndetur, u ngritë dhe iku i thelluar në mendime - tha xha Garipi, që deri më tani kishte pirë disa cigare një pas një.
Nga ajo ditë, Qetsori ndryshoi i tëri. I ikte çdo kontakti me njerëz. Njerëzit që vinin për ta takuar befasoheshin me heshtjen e tij. Pas ca kohe, heshtjen e thelloi edhe me mua. Nuk donte të më takonte. As me anëtarët e familjes nuk bisedonte. Pas disa muajsh u mbyllë tërësisht në vete, sikurse të kishte jetuar në ndonjë botë tjetër. Me të hollat që i kishte kursyer ndërtoi një përkujtimore të madhe nga graniti mbi varrezën e Blerinës. Pranë saj ndau edhe ca vend për trupin e tij. Të gjithë u habitën me këtë gjest dhe pëshpëritej çmos nëpër fshat por edhe rrethin.
Pas dy vitesh vdiq edhe ai vetë. Thonë se prindërit e shitën qaforen e arit me gjithë gurin e xhevahirtë dhe me ato të holla i ndërtuan përkujtimore edhe djalit të tyre - ngjitur me atë të Blerinës.
Flitej në fshat se dashuria mes Qetsorit dhe Blerinës ishte më e fuqishme se vet vdekja e saj. Dhe kjo dashuri e pastër dhe e çiltër kishte mbajtur edhe më tej, edhe pas vdekjes së saj, të fuqishme lidhjen mes tyre... derisa u bashkuan në amshim - tha xha Garipi dhe thithi thellë cigaren e pastaj heshti. Heshta edhe unë një kohë të gjatë i thelluar në mendime për këtë dashuri të pafat....

TAKIMI I PARE DHE I FUNDIT MBETI

U ndam ne pranver kur binte ngapak shi dhe e lam pas ate dashuri qe me vite e kishim une e ti.Shume lutje, shume kohe te kam humb per nje takim dhe une nuk prisja lutje me per takimin e dyt se une e ti pa menduar perfunduam qdo gje ate dite.Nen lotet qe piknin ne faqet e mia u shuan gjithe shpresat kah dashuria por i lam ca fjale te zjarrta ne jet se ne zemren tende veq per mua ka vend, pse se pyete ti zemren time se kjo eshte e ashper dhe nuk bene leshime, por per hire te syve te tu, do mundohem ne me te ruajt.
Besoj shume ne dashurine tende qe ke per mu por do me vije rend se dasma jote nje dit ka me fillu e ndoshta une ateher do jem e dikuj tjeter dhe do ta mbaj nje femij ne preher, e di qe ateher shpirti yt do te ndahet ne dy pjes, do jetosh mes dhimbjes dhe dashuris qe therr.Une nga larg do te pershendes, te fala do te dergoj por ne pa mundesi qe te perqafoj.
I fundit mbet aj takim dhe si lam asgje njeri tjetrit per kujtim dhe bile u ndam ne buzeqeshje por kur ia kthyem shpinen njeri tjetrit per ne ishte vdekje.Jetojm te ndar, si dy te humbur ne mes te rruges dhe asnje kthes s’po na bashkon, fati ashper po na mundon.
Nuk te lidhi me mua vetem bukuria, po te lidhi gjaku dhe dashuria.Nuk e di a do te kemi rast edhe nga nje got ta cakrrojme apo edhe nga nje kafe bashk ta qojm e pse jo edhe zerin njerit tjetrit t’ja degjojme.Mua kudo do te me shoqeroj kujtimi per ty edhe pse i rend po edhe aq i embel.
Ti trokite ne zemren dhe shpirtin time dhe une te ofrova dashurine time, pas nje kohe te trokita une ne dhe ajo ishte mbyll, trokita edhe ne shpirtin tend por aj ishte bere akull e gur.E neser kujt do ti kerkoj takim, e di qe qdo kush do te me ofron dashurine e kete e mohove ti e pameshir.
Sonte te lutem mos qaj ti, me le te qaj une, me le te mbytem nga vaji e mos te zgjohem kurr.

Nje leter qe ti nuk do ta lexosh kurre
Dua ti hedh kujtimet te fresketa ne kete cope leter dhe ti ruaj ja aty,,,Sot jam kenaqur shume me ty,skam per ta harruar kurre.Te kujtohet momenti tek furgoni kur une prisja te ikja dhe ti erdhe per te me percjelle,,,,,Sa gje e bukur ishte,,i cmenden njerezit thua:?Tani jam ulur diku ne nje stol afer liqenit te Ohrit dhe mendoj per ty,,,,te mendosh per ty me sjell kenaqesi,me cliron dhe per me teper me jep shprese qe ne do te jemi bashke perseri,,,,

Kete here udhetimi per ne Shqiperi ka qene per mua nje torture e vertet,por kam harruar cdo gje qe kalova.Fakti qe isha me ty,qe te pashe,te preka te putha te admirova,me gezon shume

Neser do te jem mire,do te jem ne shtepi para kompjuterit me siguri do futem ne forum per te pare te rejat e fundit por ti do te me mungosh....

Dua te futem aty mes kraheve te ty,te ndiej eren e trupit tend,,,dhe te hesht
Di qe ti ben shume gjera per mua,per kete te vlersoj,,nqs mendon se te harroj e ke gabim,,,,

Ishin vetem ca mendime qe padashur i hodha ne leter por e di qe ti kete leter ske per ta lexuar kurre,por nqs nje dite dikush tjeter do te ta tregoj kete leter ateher nuk di ku do te jemi,,,,por di qe per mua je dicka qe te kam fort ne

Mos ik nga une,,,urrej ndarjen dhe per me teper fakti qe nuk do te te shoh ty,,,,

Nje puthje per ty per te mos fshire imazhin tim,,,