Mbrëmja në mërgim - Poezi nga Sokol Demaku

Mbrëmja ka renë në qytet
Por ky qytet është i zymt
Edhe dritat janë të zymta
Edhe njerëzit janë të tjerë
Nuk është si në qytetin tim.
Nata nuk është si natë
Po dita është më e shkurtë
Nata i ngjanë kulshedrës
Qe përbin cdo gjë.
Kështu është kur je
Atje ku nuk duhet të jeshë
Kështu është aty ku nuk je
Dhe nuk e di pse je????
Kjo është mbrëmje me fladin e lehtë
Por jo nuk është
Sepse ketu ka tjetër jetë.

Ti

Ti që më mësove të besojë
në këtë botë egoiste
me plotë dëshprim.

Ti që më largove nga kujtimet tua
dhe asnjëhere nuk më dëgjon
se ishim miq.

Ti që nuk kupton brengën e zemrës sime
asnjëhere në jetë.

Ti që kujdesësh për zemrën time të thyerë,
dhe që herë pas here mundohesh ta bëshë një.

Jo, Jo !!!

Ka kaluar koha e lajkatarisë,
ka kaluar koha e marrëzisë.

Tani jetojmë në një botë të shfrenuar,
në një botë plotë ankth,
plot sketerrë e vuajtje ne shpirt.

Brengë

E ndjej mbi supe,
krahrorin ma shtërngon,
rrudhat në ball cdo ditë mi shton.

Po e ndjej!

E ndjejë cdo ditë kur vjen
hajnishëm më kaplon,
mundohet në shpirt të mos më trazoj.

Po e ndjejë!

E pashë një ditë duke shetite në luadh
e luta të me lerë të qetë,
te mos më bezdisë,
në shpirt të mos më lendojë!

Po e ndjejë!

Po,po e ndjejë cdo ditë kur vjen,
rrudhat ne ball mi shton,
fuqin në trup ngadal ma shkallmon.

Po e ndjejë!

Një fjalë

Një fjalë, një pikëllim.
një fjalë, një vegim,
një endje, një shikim.

Një engjull në horizont,
me plotë shpresë që kahmot,
me dëshirë në shpirt,
për një takim.

Një engjull i bardhë,
gjithë fluturim,
që fashitë dhëmbjen
me një shikim.

Unë dhe ajo

Sytë e mi, syte e saj
nje shikim.

Buzët e mi, buzet e saj
një puthje.

Trupi im, trupi i saj
një ledhatim.

Këta sy, këto buzë, këta trupa
Unë dhe ajo dashurohemi!

Errësira

Diku në thellsinë e natës
Jam tretur unë,
Diku në ferrin e jetës
Do të gjendem unë.

Errësira tregon vdekjen
Drita lajmëron jetën,
Kjo është kënaqësi
Se jetën cdo kush ka lakmi.

Një dritë nga lartë
Shkëlqen por e zbehtë,
E dobët për mua
E pa dukshme në horizont.

Por do vijë koha,
Do vijë dhe drita,
Do shpërndajë rreze,
Do gjallnojë jeta.