poetja jonë Elinda Marku

Shekullit tim

I lava rete gri
I bera te bardha
si carcafet e se dieles.
I thava rete gri,
te lara.

Une e dashura e shiut
qe para lindjes sime.
Nuk desha me shi!
Mesova si braktiset
dashuria e hershme
si ekzistenca ime.
...Te kam fyer qielli im!
...Te kam fyer ne maj!
...Te kam fyer se ...
te kam dashur

Humnera e trishtimit

Do te varem
ne humneren e pafuqise,
se bashkimit me ty.
Te jetoj pa ty.
Nuk mundem,Jo.
Fjalet e lamtumires,
do ti lidh litar
e do varem!
Syte e mij driteshkurter
qe u munden,
nga pamundesite e mundhme
jane te trishtushem
ne thellesi.
Do te varem
ne humneren...
e trishtimit tim.
Ne humneren e trishtimit tone
do te varem!

Pa korrigjime

Shkruaj legjenden e shekullit
te ardhshem.
Sajoj ishuj te bardhe
ne detin e zi.
Mbjell zogj ne kopeshtin
e fjales.
Kuptim te pakuptimte i
jap ndarjes.
Dhe i fshij te gjitha...
Filloj prape nga e para

Nenes


Teksa e percillnin
ne vendin e pakthyeshem
(Parajse qofte)
une qava
aq sa ndjeva se...
edhe shpresa vdes!
Shpresa ime shpresehumbur,
u ul buze varrit
ende bosh,
mua mu duk se
u hodh...
por ... ah por...!

Ngjyra e heshtjes

Me kot e kerkova
fatbardhesine,
ne ngjyren e bardhe
te reve te zeza.
Ne fleten e bardhe
te zizuar me heshtjen
Ne ngjyren e bardhe
te kuajve "fatndjelles"

e bardha qenkeka
shendruar ne korb,
kob!



Keto poezi jane marre nga libri Struktura e Ferrit i poeteshes Elinda Marku

Shekullit tim

I lava rete gri
I bera te bardha
si carcafet e se dieles.
I thava rete gri,
te lara.

Elinda Marku


Portreti poetik i femrës shqiptare, na ka munguar prore, për shumë arsyera, e ndër më kryesoret, derisot ishte mungesa e lirisë së shqiptarit në robëri shekullore, ku përkundër mbijetesës nëpër rrebeshet e ashpra që i zunë frymën vet frymëmarrjes natyrale, ku poetët shqiptar, lëngonin për pakëz frymë për mushkëritë e pëlcitura nga tymosjet kanceroide politike - femra jonë poetike, as që kishte as të vetmen mundësi krijuese, përveç përkundjes së djepit shqiptar, me dhëmbin e ujkut në kaptyll - roje mësyshi nga orët e liga të kohës! E në vend të femres sonë krijuese poetike, derisot pothuajse kishim vetëm - femrën krijuese të fëmijve shqiptar, që posa rriteshin - herreshin nga politikat e regjimeve vrastare!
Sot, përkundër përkundjes së djepit shqiptar, me ninullat fatkobe të shkuara - femra jonë poetike shpërthen me talentin e saj krijues, përkundër kushteve e disfatave të vështira, të mos themi edhe disfata të tmerrshme, ende të ndryera në shpirtin krijues, që shpërthejnë kudo në atdhe e tretdhe, jovetëm si shprehje e thjeshtë e ndjenjave të brendshme poetike - por edhe si vertikale të fjalës krijuese, ndjenja origjinale nga gjaku i fjalës poetike shqiptare, nga geni i lashtë kumbues, me shpërthime ndjenjash klithma origjinale, me metafora moderne, ku motivin e ngritin mbi nivelet e thjeshtësisë, deri në apokalipsa kulmore, të poezisë botërore - e tillë femrë jona krijuese është edhe Elinda Marku. Këtë poeteshë shqiptare e kam hasur nëpër shtypin shqiptar dhe elektronik, ku gjithnjë më ka bërë përshtypje, mënyra e shprehjes si klithmë e fjalës poetike, anipse me një narracion modern, që ka krijuar individualitetin e saj krijues dhe i shprehim mirënjohje dhe vrull krijues, që gurra e saj poetike, nga frymëzimet e rastit - të mos ndalet së rrjedhuri dhe të mbetet gurrë e pashterrshme krijuese, duke pasuruar poezinë shqiptare, aq sa na mungon femra poetike! Le të jenë këto fjalë nxitje, për shpërthime të reja poetike!

Nenes


Teksa e percillnin
ne vendin e pakthyeshem
(Parajse qofte)
une qava
aq sa ndjeva se...
edhe shpresa vdes!
Shpresa ime shpresehumbur,
u ul buze varrit
ende bosh,
mua mu duk se
u hodh...
por ... ah por...!

Elinda Marku