POETJA JONE MYRVETE MEHMETI

MYRVETE MEHMETI
Myrvete Mehmeti është krijuese letrare dhe anëtare e Lidhjes së Shkrimtaëve në Norvegji. Ka lindur në Mitrovicë të Republikës së Kosovës.Shkollimin fillor dhe të mesëm i kreu në vendlindje. Si shumë shqiptarë edhe Myrvete Mehmeti mori udhën e mërgimit. Jetoi në Slloveni, pastaj në Austri, Holandë dhe Gjermani. Dhjetë vitet e fundit jeton në Norvegji. Është marrë me përkthime nga gjuha shqipe, boshnjake dhe gjermane në gjuhën norvegjeze.
Ka botuar librat me poezi " Aty ku janë të ngujuara lumnitë"(2010) dhe "Kuajt e mjegullës" (2012).
Me rastin e 100 vjetorit të Pavarësisë u nderua me cmimin ''Kosovë Rexhë Balaj'' , të cilin e jep komuniteti shqiptarë i Malmes në Suedi.
Poezitë e saja janë përfshirë edhe në antologjitë:
«Lotët e virgjër» (Antologji për nënën) nga Fatmir Terziu,
"Një shekull dritë - 100 poetë, 100 poezi" nga Hasan Qyqalla,
''Zjarrë i pashuar'' (shqip-rumanisht) nga Baki Ymeri dhe në
"Thesarin Kombëtar" që del së shpejti në Suedi nën redaktimin e Prof. Fetah Bahtirit.

LADY NORVEGJEZE*
Ti e bërë statujë të presësh,
me dorën strehë dielli
mbi bregoren e liqenit të njelmët!
Kë prisje vajzë deti?
Ørnuf Bast një burrë i rrahur nga jeta
psherëtinte: - Dyveke bijë, Dyveke...!
-nën ujëra të qeta fshihen apokalypset e vogla.
Ti këndoje një serenatë
dhe ç'të bëje tjetër më mirë
ku hëna binte e plotë mbi qytet bojë ari
e qentë mend bëheshin ujq,
hijet mend bëheshin njerëz.
Po ti si kishe frikë si orkanin Barbara
dhe përmbysjen e anijes ''Dictatori''
në Virginia Beach!
)*Norwegian Lady statues

rrëke…

Një etje trumcaku
pi strehëve nota që pikojnë,
prej pllaka gramafoni.
Pushtohen qarqet, pushtohen;
gërryerje rrathëve të jetës
diapazonit zë një gur
mullirit mbi një lumë.

rrëke…

Një etje trumcaku
pi strehëve nota që pikojnë,
prej pllaka gramafoni.
Pushtohen qarqet, pushtohen;
gërryerje rrathëve të jetës
diapazonit zë një gur
mullirit mbi një lumë.

ZEMER(A)KE

Andej e këtej ikëm.
Ëndërrt: çfarë mbeti këtu
prej dy siluetash zemërake?!
Ujori, derdhë me shtambë
të pirën e detit në breg.
Rrumbullak më e madhe
bota në të ecur poet.

Poet poeti

Vështrim ti hedhësh
fjalë e Tij, përkujton Atë dhe majin!
Për vargun thukët pikon penda ar
prekë faqesh e pa shfaqura e kohës.
u mata t’u them, c’ka thënë poeti:
“Kur të flasësh fol të dëgjohesh në bjeshkë,
në shkretëtirë…”… e dinë

bërë pikë uji mbi gjithë këtë det epigrafi
zë s’më nxori vargu
Poeti shkoi poet me shkronje të vogël
e sa për dhembje bërtiti fjala
sa maja e lapsit thyhet
Si More Vdes Poeti, Si?!
i linduri flakëve të gushtit ’42
edhe i heshtur vazhdon e fletë
fletë …

BIE SHI

Atë vit vashat
thurnin kurora
cila mund ishte më e bukur
Ajo hoqi lule nga flokët
i la mbi një gur
stina mos plakej
Prapë erdhi prilli
dhe shi bie…

SHIRAT MELODIK

Lëviz përtueshëm
kopeja e mjegullave të bardha
drejt muzgut të harrimit
derdhet violina paganine
në shira melodik
Mos i lëvizni retë
retë mos i lëvizni
e dua në heshtje
harkut të Robin-it
flokun e eshkët të vajzës
sa të nxjerr nën lëkure
dhe një pendël
për fletët e akullta

ORA E IKJES

Perëndo
i pa lindur si dielli
mbi zinxhirin e gurët
ku ti hap e mbyll
kalldrëmet vetë zhgënjimi
e koha bohemiane
s’rrotullon me asgjë
klesidrën e njëjtës grua

GURI I ZI

Para se
qenkam mysliman
isha krishterë,
po më tutje,.. tutje
isha edhe pagan…

Kaq afër dielli e yjesh
jam vetëm Ilir;
i lirë prej ndasive fetare,
dialektore,
partiake,
kufitare…

Po ti,
më quaj Shqiptar
dhe më jep nder
besimin tim
të ruaj si të parin
në Gurin e Zi të Shkodrës
RROTULL KOHE

..akrepi orës në njësh;
të errëta rrugët
më rreken nëpër këmbë
të marrë në thua
të grindem me dikë…

Ora gjashtë!
Diçka e munguar
fshehur botës i rri
e verdha e syrit reflekton
zgjidh gjarpërimin e horizontit.
Dielli orën dymbëdhjetë
marramendës mbi gozhdë;
shfletohen romane
vetëm fletët e pëlqyera.
Në orën pesëmbëdhjetë
flokët kërthinja shelgu
thurin fustanin e liqejtë;
shtegton mjellmë kënga e jetës,
mbushen sytë e tharë të vjeshtës
mbi fletët e kapërcyera
era e mbrëmjes shfletësore
të pa lexuarës së librit.
Pres.., e pres
rënien e dhimbshme të kambanave
shtyn dikush kohën me gisht
për një orë…
TANGO

Koktej gjumi e zgjimi
dua a s’dua
të shkelim rrugës
që tangoje lulëzon
Në bel mbaj
vallëzimin e fundit
si të parin pikturës lëvizëse
këndojnë taket kallëzimtare
të gruas vetmuar
joshës kostum i zi burri
Ngase nuk është ajo
rruga që e nis
që e tremb
ndalon…

E njohë këtë grua
doresh më del
gjallë më tradhton
sikur vdekur
KUR TË KËNDOJ NUK DI

Ç’është pranvera
Nëse nën hije qerpikësh
nuk shuajnë etje zogjtë
në qeska të murrme liqenet!
Vegjët brigjeve endin me erë deti
oborreve të ëndrrave
të humburit
sa kot të kërkojnë valëve
frymën që ka bari i malit
dhe kroi i kaprojve.
Zhvidhos degët e ndërthura
si roletët e pranverës
mund të gjeje një varg apo dy
këngën e natyrshme të zogjëve…
KËRKOJENI

Kërkojmë njeriun
kërkoni..
Njeriun pas xhamash të zinj syzash
me këpucët e veshjet e tij
pozon me stil urban
në rubrikat gazetë e përditshme.
Por prapë kërkojeni,kerkojeni njeriun…
Prej gjumit letargjik zgjojeni!
A E DI

Asnjëri se di
këngën e fshehur
të Atlantidës
Lëviz flladi perdeve
vagëllimë mëngjesore
vala han bregun
nëpër fije harpe
vijnë erërat
ndërrohen
mbi pentagram…
ZGJIDH E MERR

Me vjen peshk i artë
të vallëzoj me algët,
muzikën e pa kënduar valësh
këndoja solo duet
as dënim as falje
zgjidh e merr
merr e zgjidh

SIKUR NË KTHIM

E kaluara
rrinë në shuplakë
që jep jeta
shkruar në linjën e zemrës.
Nisma e saj vijëzore ndërmjet
gishtit tregues dhe të mesëm
busulla ime
kusarit tim
në ndjekje pas tij
Kë quajmë egoizëm
lexo të pa harruarat
gërryer në linja të dorës
të pashkruarat e të ardhmet nesër do t’i dimë
mbaj në grusht çarçafët e purpurta të muzgjeve
si frymën rëniet ngrihen
labirinteve vizatuar bjeshkëve
ndiq shkëndijën përkujtimit përtej
ku për jetën s’kam thirrur
për dashuri mund thërrisja
ndjenjën tundim kusarësh
ikjesh sikur në kthim
kthimesh sikur në ikje
hap e mbyll një libër
ndrydh e shtrydh një frymëzim

HESHTUR

Sythësh
në kupola të blerta
i fle pranvera
kësaj zonesy.
I pa puthur poleni
rri nëpër buzë dimri
trishtimi i lexohet djalëror
dashuria fshehur vajzërisht
shfleton gjuhët e botës
dhe fjalor nuk ka
pranvera kështu vjen
e pa këputur, e ndjerë
mbledh flokët e vet të bujshme
mbështjell gruan
mbi veshjen intime
të heshtur të virgjër

PO UNË

Kur të vija
si fëmija pranë djepit
kërkon nënë, ngarend
vrapon peizazheve sa një troh malli
qepallës kërkon lindjet e reja varreve
gërmadhave ringjalljet e mëdha
oxhaqeve plagën e moçme
buzëqeshje të gjej
që ëmbëlson fytyrën
e fëmijëve të rritur pa lodra
me ëndrra pleqëroje në sy
në sy pyesin…
Po unë…


..kaq gjatë isha këtu
vend kujtimesh
NJOLLA AJRI

Mos u bëj gjurmë
netëve të bardha
këmbët mbathur kujtimesh
gërvishtin pikturat e mugëta
Do të fle një herë
dhe fërshëllima e uritur e zogjve
nuk do të gjejmë
as një grusht dallëndyshe
largësisë t’i prishet kuptimi
për disa njolla ajri

NJË MIKES

Më mirë pyet
ç’është koha
ku zë veten rrotull saj
hije vetëm e pëshpërimë
t’i thosha gruas në pritje
hijeshi është çlirimi
hijedritë drithërima që teptis fytyrën
kur hijohen çarçafët si letër e djegur
Kjo kohë duhet zhveshur
të fërgëlli mëndafsh
këmbësh zbathur të gruas
si hije ëndërr zgjuar shpurë te vetja
dhe vetë e dytë bëhet e gjitha
tersi falshëm falet në duar e pastra

GËZOF EMRASH

E madhe po më vjen
paraqitja e brendshme
pamjes dhe dukjes së çelur
më e vogël objektivisht
pika më largët
krijova për ta dashur
ta përthekoja me duar
sikur me sy
Po më vjen të them me piskamë
je përsëritje e madhe botës
për të ndje veçantë
Vishe timen heshtje
bëje gëzof emrash
që kurrë s’të thirra
bëje fjalë po deshe