DEMIR KRASNIQIT"DIELLI I LIRISË-VËLLIMI XV

13
Kongjollozët kanë urdhnue –
Nji vend vorresh me e caktue,
Këto xhenaze me i vorrue!
Nji vend vorresh jau kanë lëshue,
Ata të dekunit i kanë vorrue.
Abat Jacinti ka fillue,
Kur kërkoi Ipeshkvi i vendit,
Ja mbërrinë motrat prej kuvendit.
Nja tri motra, si tri shejtnesha,
U prunë ushqim dhe u prunë tesha.
Ato motra, por sa kanë ardhë,
U ba burgi por si spital!
Hiq këto motra nuk po pritojnë,
Ditë e natë aty punojnë,
Jau rrojnë teshat, ju shtrojnë dhe i mbulojnë,
Dhe me barna po ju ndihmojnë.
Motrat tjera , qi po jau qojnë,
Këta martirë, jetë kur po nrrojnë,
Me shyhret nër vorre po i qojnë.
Ishin kanë motra burrnore,
Këqyr shka banë në ato vorre,
Ishin me fis Arbënore,
Kanë marue nji përmendore.
Përmendore n’ mermer të bardhë,
I kanë shkrue nja dy – tri fjalë:
“Këtu pushojnë martirë shqyptarë,
Nga Binça e Stublla – kosovarë!”

14. MURIMI I KALASË SË NOVOBËRDËS

Perandori ka urdhnue-
Krejt Ballkanin me sundue,
Shumë kala me i ndërtue,
Ushtrinë e vet me i strehue,
Prej sulmuesve me shpëtue!

T’ gjithë shqiptarëve shpi për shpi,
Ja u ka qitë nga ‘ i hangari!
Hangari, hiq pa çare ,
Me punue rrogëtarë pa pare!
Me bajtë gurë e me murue,
Shumë janë lodhë e janë dermue,
Gjatë tanë jetës kanë punue,
Kurrë n’ shpi t’ vet s’ kanë mujtë me shkue!
Mish e eshna ju kanë prrekë,
Shumë prej tyne, n’ kala kanë vdekë!

Si n’ shumë treva të këtij vendi –
Novobërdës, i erdhi rendi,
Me e ndërtue atë Kala,
Krejt Kosovën, me mujtë me e pa!
N’ Novobërdë , n’ atë maje t’ kodrës –
Sheh Kosovën, si n’ shuplakë t’ dorës!
Skaj me skaj nëpër Malësi –
Kanë mbledhë burra e djem të ri,
Kanë bajtë gurët dorë me dorë,
N’ vapë të madhe, n’ shi e n’ borë,
Prej Gollakut e Karadakut,
Për me i ngritë Kala – Romakut!
Nji sokol, nji burrë malësor,
Kish zanatin murator,
S’ kish shumë kohë që ish martue,
I erdhi rendi n’ Kala me shkue!
Me punue në atë Kala,
Tjetër mashkull në shpi nuk la!
E la n’ shpi nji loke – nanë,
E la nusen e re shtatëzanë.


Njizet vjet murim ka ba –
Shpinë e vet, kurrë s’e ka pa!
Nuk e pa kurrë lokën- nanë,
Nuk e pa nusen shtatëzanë!
Gëzim të madh, Zoti i kish falë –
Nuses n’ shpi i kishte lind djalë!
Prit me muej e prit me vjet –
Kurrë s’ erdh baba n’ shpi të vet!
U rrit djali njizet vjet,
Kurrë s’ e pa babën e vet!
Njizet vjet kur kanë kalue,
Nana e vet e kish fejue.
Erdhi koha me e martue,
Vadën dasmës ja kanë caktue!
Po banë nana, haj medet,
Po e martoj nji djalë hasret,
Qysh bajmë darsëm e davet,
Pa kanë n’ darsëm baba i vet?!

Nji ditë nana ishte kujtue,
Në sabah, herët ish que,
Ka hy n’ magje me gatue,
Po donë bukë, burrit me i que!
Sa shpejt gati, bukën po e banë,
Djalit t’ vet ia paska dhanë –
Hajt, bre bir, në daç me m’ ngue,
Merr këtë bukë, nisu me shkue,
Te Kalaja n’ mujsh me e que,
Babës tand, ti bukë me i que!
Babës tand, me i ba selam –
Sod nji javë, dasmën e kam,
Merr këta shokë e ustallarë,
Mos e le n’ darsëm pa ardhë!

Sa mirë djali, nanën po e ngon,
Po e merr bukën e po tfillon,
Nja tri ditë udhë po udhëton,
Te Kalaja, drejt po shkon.
N’ portë t’ Kalasë, kur paska dalë –
Puna e mbarë, o, ustallarë!
Të mbarë paq, o djalë i ri,
Ç’ kërkon ti, n’ Kala me hi?
-Babën tem, gjallë a e kam,
N’ bark të nanës, ai m’ ka pas lanë,
Kur ka ardhë në këtë Kala,
Tanë këtë trup unë e kam ba,
Babën tem kurrë s’ e kam pa!
Sod kam ardhë, unë, bukë me i prue,
Me babë tem due me u njoftue!
Ka prej nanës, shumë selam –
Sod nji javë dasmën e kam,
Me i marrë shokë e ustallarë,
Mos e le n’ darsëm pa m’ ardhë!

Janë shkue, babës i kanë kallxue –
Djali – bukën, ty, ta ka prue,
Po t’ kërkon me u njoftue,
Edhe n’ darsëm po t’ thërret me shkue!

Ka dalë baba, n’ maje t’ Kalasë –
Prej mërzisë – zemra i ka plasë,
Kur e pa djalin sa nji plep,
S’ e kish pa qe njizet vjet,
I vloj gjaku prej mërzije,
Trutë e kresë ju kanë përzie!...
Vet me veti koka kujtue –
Krejt kjo jetë, n’ Kala m’ ka shkue,
Hangari tue punue,
Kurrë n’ shpi teme s’ kam mujtë me shkue,
S’ kam pa nanë, as s’ kam pa grue!
M’ asht rritë djali me u martue-
Nji herë n’ prehën s’ kam mujtë me vnue!
M’ ka shkue jeta, kurrë pa u gëzue,
Trupi i jem pa u rahatue!
Çka m’ vyen jeta, n’ darsëm me shkue?
Çka m’ vyen djali, kështu me m’ rrune?
Mos po i prinë fati, si mue –
Sa t’ jenë gjallë, kështu me u mundue,
N’ hangari tue murue,
Pa i pa fëmijë, as pa e pa grue,
Çka i vyen jeta me jetue?!
Drodh çekiçin e ma ka gjue –
N’ lulë të ballit, djalit ia ka mëshue,
T’ dekun n’ tokë e ka palue!
Ustallarët çka kanë marue –
N’ Kala – djalin e kanë murue!
Edhe bukën e shtinë në mur –
Sod e atë ditë, s’ e hangrën kurrë!
Kështu tregon legjenda e gjallë –
U muros djali me mallë!
Fjalëve t’ mia, kush s’ ju beson –
T’ shkojë – Kalanë t’a viziton!
N’ gurë t’ Kalasë, n’ atë maje mali –
Pushon buka e pushon djali!
Pushojnë gurët e historisë,
Pushojnë vuejtjet e shqiptarisë!

Gjilan, më 28.08.2006.

15. PRIZRENI – DJEP I KULTURËS

O, Prizren i bukur,
O, qytet lashtë,
O, djep i kulturës,
Gjithmonë të kem dashtë!

Udhëkryq i Ballkanit,
Qytet historik,
Qytet i shatërvanit,
Qytet heroik.

Monumente historike,
Muze legjendarë,
Me qëndresë stoike,
Parajsë për shqiptarë.

Vlera kulturore,
Mozaik lashtësie,
Begati shpirtërore ,
Themel historie.

Qytet i zambakut,
Djep reliktesh artistike,
Qytet i Konakut,
Vendimmarrjesh historike.

Nëpër luftërat shkatërrimtare –
Përballove shumë stuhi,
Me Kala, arte gjithë fare,
Ty, çdo kush ta ka lakmi!

Je dëshmi identiteti,
Autoktonisë dhe lashtësisë.
Lum që kemi kësi qyteti –
Dritë e jetë e ardhmërisë.



Me zhvillimet kulturore,
Qendër kulti e urtësie,
Begatia jonë shpirtërore,
Kopsht me lule dashurie.

O, Prizren – qendër tregtare,
Vulë e artë e zejtarisë;
Djep i shkollave fetare,
Diell i parë i diturisë.

Qendra e parë ekonomike,
Edhe qendër ushtarake,
Me kulturën shumë etnike,
Arenë vlerash titanike.

Shumë shoqata artistike,
Qendër qerthujsh kulturore,
Me shkollë t’ parë të muzikës,
Çerdhe librash bibliotekare.

Qendra e parë e shtypshkronjave,
Dhe botimeve gazetare,
Je foleja e shqiponjave,
Që fluturuan me abetare.

N’ ty u nis radioja e parë,
Me fjalë shqipe e këngë gëzimi,
Në ty Kori i parë shqiptarë –
Me emrin e shenjt “Agimi”.

Buzë Lumbardhit gjarpëror –
Ke Marashin e mrekullisë .
E ke Rrapin shekullor –
“Platanus orientalis”!

Ke simbole gjithë sa fare,
Krenaria e gjithë vendit.
Me Shtëpi t’ Lidhjes Shqiptare –
Begatia e Prizrenit.

Ura e Gurit – ura e gjakut,
Hamami i Gazi Mehmet Pashës,
Është Xhamia e Bajrakut,
Dhe Xhamia e Sinan Pashës...


Me dhuntitë tua të shenjtës ,
Shumë faltore e shumë teqe,
Bashkë me Kishën e Shën Premtes –
Të bëjnë rojë nga Ora e Keqe!

16. KULLAT TONA
Teksti: Demir Behluli
Muzika: Demir Krasniqi

Kullat tona nuk janë ngritur
Vetëm me gurë edhe mur,
Vetëm me lot e me mot,
Por me gjak edhe barot!
Janë ndërtuar e rrethuar
N’ eshtra trimash e viktimash.

Vatrat tona nuk janë ngrohë
Veç me una e me zhguna,
Veç n’ dashuri e xhelozi,
Por me djepa plot fëmi...
Ato janë ngritur e rritur
N’ fusha e kreshta plot me eshtra!

Eshtrat tona në këtë tokë,
Janë varrosë e rivarrosë,
Trojet djegur edhe pjekur,
Por nga vatrat nuk janë tretur!
Por n’ kënaqe mbi oxhaqe,
Një Flamur nuk është ulë kurrë!

III. PËRJETIME


17. KONCERTET E MIA TË PARA

Koncertet e mia të para,
I mbajta në fieri , livadhe e ara,
Në lugina, pllaja, ograja e male,
Ishin audicione, koncerte e festivale...

Këngën e parë e nisa me dele,
Atje në Malësi, në kullosa e zabele...
Publiku i parë – ishin delet e mia,
Gurgullimat e përroskave dhe e gjithë shpenia.

N’ orkestrinën time të parë,
Ishin zilet dhe kambanat,
Blegërimat e qengjave, blegërimat e dhenve –
Një polifoni e koreve të shtazëve dhe shpendëve ...

Me këngët e mia të para –
Qengjat hidhnin valle,
Ndo ‘i ogiç me lara,
Ndo ‘i dele topalle!...

Drejtor festivali – mbi ato rudina,
Ishte një ogiç, dredha-dredha n’ brina.
Në krye t’ kolonës, kopesë seç i printe,
Pas koncerteve t’ mia – n’ kullosa i shtinte.

N’ koncertet e para dhe në festivale –
Mua më vlerësonte Juria Profesionale!
N’ atë Juri – Bilbili , ishte Kryetar,
Me dy kanarina , m’ dhanë Vendin e Parë!

N’ përfundim t’ koncerteve
Dhe nga këto shpërblime;
Nga shumë shpendë të maleve –
Linden reagime!...

Disa qukapikë me sqepa të gjatë –
Nisen aplauzet , n’ lisa duke cokatë...
Lëshonin rafale, si t’ automatikut –
Mos e ndalo këngën, për dhunë të armikut!


Menjëherë pas tyre, reagoi Turreci –
Lum për ty, bilbil, që të ka Tugjeci!
Së bashku me mua, këndonte:”Turrë!Turrë!” –
Vazhdoje – tha – këngën dhe mos e ndal kurrë!

Atje lartë nga nga rrezja,
Nisi këngën Pupëza :
“Pup,pup,pup e pup, pup, pup –
Të shkoftë kënga n’ Shkodër e n’ Shkup!”...

Qyqja e lëshoi Llugën:
“Ku, ku,ku, e ku, ku, ku!”
E kishte humbë rrugën –
S’ dinte kah me shku’?!

Pas kukamës s’ Qyqes,
Reagoi Pëllumbi –
Me koncertet tua,
Do t’ mburret katundi!

Përmbi kokën time –
Ca korba të zi;
Sa fort këngës sime,
Ia kishin zili!

“Krra, krra, krra e krra, krra , krra ,
N’ mujshim për me t’ zënë –
Pak nga pak e me sevda,
Kemi për të ngrënë”!...

N’ ata gurë, bashkë ku jem rritë –
Gjarpërinjtë – gjuhën e kishin qitë:
“Po të zumë – do të helmojmë,
Këngën tënde do ta ndalojmë!”...

Pushoi kënga e festivalet –
Në qetësi, tash, mbeten malet!
Shpezët ikën n’ dhera tjera,
Linden këngë, koncerte tjera!...

18. GJETHET E VJESHTËS

Po i afrohet fundi Tetorit,
Ngjyrë e verdhë i ka rënë oborrit.
Janë zverdhë gjethet, është zverdhë bari,
A thua nga mori rrugë behari?!

Nganjëherë vinin ca shpezë zë-mirë,
Pushonin mbi oborrin tim, si mysafirë!
Me të zverdhur të gjetheve – ata u dëshpëruan,
Shpezët – mysafirë, nuk dijë se nga shkuan?!

Kujtoj pranverën me dhuntitë që sillej –
Njëra lule mbyllej – tjetra lule çelej!
Njëra këngë mbaronte – tjetra këngë fillonte,
Prej ditës në ditë, oborri hijeshonte!

Filizat e pemëve niseshin përpjetë –
Thua se bënin gara – cili do t’ rritet më shpejt?!
Tash përditë po zhvishen pak e nga pak,
Trungjet mbesin zhveshur, si fëmijët bonjak!

Gjethet e qershisë, njëra pas tjetrës bien për tokë,
Si plaku i moshuar, që mbetet çdo ditë pa flokë!
Dhe sa herë më shkojnë sytë kah qershia –
Më kujtohen ditët dhe vitet e mia!

Gjethet e qershisë bien me mija e mija,
Ashtu si që ikën ditët, muajt dhe vitet e mia!
Gjethet dhe gjelbërimi kthehen prapë n’ pranverë,
Por rinia ime, s’ kthehet kurrënjëherë!

19. KTHIMI NË GJIRIN E NXËNËSVE

Më 27 Janar, të vitit 2006-të,
U ktheva tek nxënësit, që aq shumë i kam dashtë!
Atje në kurbet, larg i lash fëmijët ,
N’ shkollën ku punoj, sërish e gjeta ngrohtësinë.

E Premte, ishte ajo ditë,
Nxënësit me padurim më kishin pritë!
Po sa u futa përbrenda rrethoje –
Nxënësit më rrethuan, si bletët në hoje!

Dhjetëra e qindra nxënës, më vërshuan mbi kokë –
Çudi! Si qëndrova pa më rrëzua për tokë?!
Shumë më përqafonin, m’ shtrëngonin për dore,
M’ i ledhatonin rrobat:”Arsimtar, a u lodhe?!”...

Brohoritje t’ larta, turma vjen e shtohet –
Sytë më mbushen lot, trupi më ligështohet !...
“Urime! Urime, i dashuri arsimtar,
Na bëre të lumtur, që na paske ardhë!”

Nëpër korridore dhe shkallëve përpjetë –
Më çojnë para duarve , s’ më lënë n’ tokë me prekë!
“Demiri! Demiri!”- Jehon shkolla e klasat,
S’ di si u përmbajta, s’ di se si nuk plasa!?...

O, Zot i vërtetë, s’ paska ma gëzim,
Kur me qindra nxënës t’ hidhen n’ përqafim!
Dashuri princore, dashuri hyjnore,
Dashuri e ngrohtë që do t’ jetojë prore!

Atje larg n’ kurbet i lash fëmijët e mi –
Këtu në vendlindje i gjeta dymijë...
Atje larg n’ kurbet – ndarje e lot pikëllimi,
Këtu në vendlindje – pritje e këngë gëzimi!...

20. KLASA E VII/3

Kudo nëpër klasa – gëzime dhe hare,
Duartrokitje, brohoritje – kënga deri n’ re!
Por, kur erdhi radha n’ klasën e VII/3,
Befasi e këndshme, si askund ndër ne!...

E mora ditarin, në orë për të shkua,
Kur e hapa derën, sa jam befasua –
Asnjë nxënës në banka, nuk më kishte pritur,
Të gjithë te tabela, n’ rresht ishin radhitur!...

Pranë katedrës , ora ku duhej shënua –
Porsi gardë e nderit, t’ gjithë ishin rreshtua!
T’ gjithë me padurim e prisnin ardhjen time,
T’ gjithë me brohoritje, t’ gjithë me përqafime!

Duartrokitje t’ ngrohta, gëzim i pa parë:
“O, mirë se na erdhe, i dashuri arsimtar!”
Të gjithë të gëzuar, shkëlqejnë si pasqyra,
Der’ sa i përqafova – me lot m’u mbush fytyra!...

Me sa fuqi kishin, ma shtrëngonin dorën –
Nuk mund ta nxjerr lapsin, që ta shënoj orën!
Thash t’ i fshehu lotët, fytyrën e mërdhezë,
Dhe e ktheva kokën kah dërrasa e zezë!...

Kur shikoj tabelën – shoh një mrekulli,
Që nxënësit e kishin bërë, vërtetë për çudi?!
N’ krye të tabelës, shkruan:”E VII/3”-
“O, Demir Krasniqi – mirë se vjen tek ne!”...

“Me gëzim po të presim, ne e VII/3,
Që ta mbajmë muzikën, me gëzim e hare!
O, mirë se na erdhe, arsimtari i jonë –
Ka një muaj ditë, që neve na mungon!”...

“Ti, për ne, ke qenë një arsimtar i mirë –
Ne, kur na mungove – e patëm shumë vështirë!”...
Një yll me gjashtë cepa e kishin vizatuar,
Dhe një sy t’ përlotur, që pret duke shikuar!...

Mu në mes – një pemë me ca kokrra fiqi ,
N’ ato kokrra pemësh , shkruante:”Krasniqi!”...
Në mes të tabelës – dy zemra me dy shigjeta,
Aty figuronin dashuri t’ vërteta!

Në njërën zemër shkruante me gëzim dhe hare:
“O, Demir Krasniqi – Ju do e VII/3!”
“Në moshën e re dhe në moshë të vona –
Gjithmonë do të jeni, Ju, në zemrat tona!”

“Notat, pentagramin, ne kur i mësojmë –
Me Çelësin e Muzikës – në zemra të ngujojmë!”...
N’ hamer, kishin shkrua një parullë të re:
“O, Demir Krasniqi – mirë se vjen tek ne!”

“Këto fjalë e shkrime, na burojnë nga shpirti –
Fitore Maloku, Fiknete Rushiti...
Ilir Ramadani dhe gjithë klasa mbarë –
“Të duam si prindin , i dashuri arsimtar!”...

Pastaj, një pas njërit – tjetrin nuk e pret:
“Arsimtar, si i le fëmijët në kurbet?!
Si i gjete fëmijët edhe si i lave –
A e pate vështirë – prej tyre kur u ndave?!”...

Nga kjo befasi, tërësisht u hutova –
Drejtorin e shkollës, në këtë klasë e ftova!
-Ejani e shikoni mrekullinë e Zotit,
Fjalët nëpër buzë, më uleshin prej lotit!...

Drejtori mbanë fjalë, pedagog i vërtetë:
“Këso befasie, kurrë s’ kam pa në jetë!
Së bashku me Ju, nxënës – ne jemi krenar,
Që në shkollën tonë kem kësi arsimtar!”...

Gjilan, më 02. 02. 2006.

*****
Me rastin e kthimit nga pushimi njëmujor në Francë dhe Gjermani, ku isha në vizitë tek fëmijët e mi, që nga data 19 Dhjetor 2005 e deri më 20 Janar 2006.
Kjo poemë është një realitet, të cilin nuk e kam përjetuar asnjëherë në jetën time dhe as që e kam ëndërruar se do të ndodhë diçka e tillë në mes meje dhe nxënësve të mi!
Prandaj, nuk dita se si ta ruaj nga harresa kujtimin e përjetuar nga nxënësit e mi, deri në frymën e fundit të jetës sime dhe përmes kësaj poeme, desha që këtij kujtimi t’i jap fuqi përjetësie!
Demir Krasniqi

IV. OFSHAMË KURBETI

21. LOTI I NËNËS
Teksti: Shaban Cakolli
Muzika: Demir Krasniqi

Sa lot ka derdhur nëna për mua –
Janë ngri ndër shkrepa, ndër mal e gurë...
Vështirë me pritë ndo ‘i herë me u gëzua,
Se loti i nënës s’ të len t’ qetë kurrë!
Refreni:
Sa male e fusha i kam kalua,
Aq larg vendlindjes, aq larg shtëpisë!...
Me e pas ditë se kam me u pendua –
Një hap jashtë porte s’e kisha nisë!

Veç zemra e nënës mund me e kuptua –
Sa është rropatur n’ rritje të djalit?!
E n’ moshë t’ pleqërisë, pranë mos me i qëllua –
Ndoshta s’ ia gjej as gurët e varrit?!
Refreni:
Sa male e fusha i kam kalua...etj.

22. VENDI I HUAJ

Mallkua qoftë, ai lanet,
Që përqeshë vendin e vet!
Që përqeshë dhe e nënçmon –
Vendin e huaj e lavdëron!
Vendin e huaj, në ma lavdërofshin –
Sorrat eshtrat mos m’i qofshin!

Mallkua qoftë, ai bir i zanës,
Që e përbuzë gjuhën e nënës!
Gjuhën e nënës e nënçmon –
N’ gjuhë të huaj komunikon!
Gjuhën e nënës, kush e harroftë –
Thera – varrin ia mbuloftë!

Mallkua qoftë, ai bir i bushtrës ,
Që turpërohet prej kulturës!
Prej kulturës së vet turpërohet –
N’ kulturë t’ huaj dashurohet!
Kush turpërohet nga kultura –
I huptë emri, ju thaftë lëkura!

23. KOSOVA PO ZBRAZET

N’ katër anët e botës,
Këndej dhe andej deti –
Rininë e Kosovës,
Na i mori kurbeti!

Mbushen plot anie ,
Aeroplanë e trena...
Na ikin rinia –
Nëpër dhera tjera!

Shumë nëna pa sy,
Shumë vatra mbet shkret,
Shumë shtëpi nën dry,
Pa bukë e bereqet!

Nuset – pa dasmorë,
Motrat – pa vëllazëri,
Shumë bankat shkollore
Ngelën pa fëmijë!

Hoxha – pa xhematë,
Këndon tallkin te vorret!
S’ ka kush pret të pamet -
Shkret kanë mbet oborret!

Kosova po zbrazet,
S’ di se kujt po i jet?!
Nënat – lindin djemtë
Për luftëra e kurbet!...

24. KTHEHUNI

Na u zu dielli, u prishën motet –
N’ vend të shiut - pikojnë lotët!
Pikojnë lotët prej pikëllimi –
Fëmijët tanë na i mori mërgimi!

Rrjedhin lotët porsi gurrë –
Janë burim që s’ shterojnë kurrë!
Lotët – lum që tundin detin,
Nënat – n’ gjëmë mallkojnë kurbetin!

Presin nënat n’ prag të derës –
Kur do t’ vjen stina e verës?!
Kur do t’ vijnë fëmijët n’ pushime –
T’ hidhen nënat n’ përqafime?!

Thërrasin nënat nga Kosova,
Tuzi, Kraja e Tetova,
Prej Gucisë e Iliridës –
Kthehuni bijë, n’ këtë tokë t’ vendlindjes!

Kthehuni bijë, ju, prej kurbeti –
N’ vendin tuaj, ju pret lezeti!
Kthehuni bijë, ju sa ma para –
N’ vendin tuaj, ju pret e mbara!

Ktheni nuset, t’ i lindin bebat –
N’ vatrat tuaja, ju presin djepat!
Ju presin djepat në këto kulla,
Ju presin gjyshet me ninulla!

Ktheni fëmijët, pashë bukë e krip –
T’ luajnë, t’ këndojnë e t’ flasin shqip!
I pret çerdhja atje te kodra –
Që të flasin shqip me lodra!

Nipa e mbesa t’ shëndoshë si molla –
N’ gjuhën shqipe po i pret shkolla!
Kthehuni vajza – buzëburbuqe –
N’ vendin tuaj – bëhuni nuse!




Kthehuni djem, ju pret konaku –
Ju pret gjyshi n’ ballë oxhaku!
Ju pret dasma me bajrak,
Ju pret nusja me duvak!

Gjithë ku qet oxhaku tym –
N’ atë shtëpi ka vetëm gëzim!
Ku nuk qesin tym oxhaqet –
Janë mbyll magjet dhe kënaqet!

Kthehuni bijë, lokja ju thërret,
Mos na i lini vatrat shkret!
Sepse dielli n’ vend të huaj –
Kurrë s’ do t’ ngrohë kraharorin tuaj!

Kthehuni bijë, ju, prej mërgimi –
N’ vendin tuaj, ju pret amshimi!
Se as eshtrat n’ dhera t’ shkreta –
Nuk do t’ prehen kurrë të qeta!

25. QOFSH MALLKUA I ZIU MËRGIM
Koautorë:Demir Krasniqi e Besim Limani

E, heu, kur e dridhi, more, telin çiftelia,
Hej, seç mi preku, o, hej, ndjenjat e mia ,
Heu, ç’ mu kujtue, more, oh, po nanë Shqipnia,
Eu, ç’ mu kujtue, more, oh, vendlindja ime,
Eu, fushë e mal, more, të Kosovës trime!...

E, heu, unë këtë kangë, more, hej , që jam tuj knue,
Hej, askund vargjet, besa, s’ia kam shkrue!
Oh, po m’ knon shpirti, more, çfarë po ma thotë zemra,
Oh, shpirt e zemër e mallkojnë vetmin-e,
Eu, qofsh mallkue, more, hej, i ziu mërgim-e!

E, heu, përtej malesh, oh, more, përtej deti –
Oh, rininë time, hej, e muer kurbeti!
Hej, do t’ ia marr,more, hej, krahët shqiponjës –
Oh, do t’ ia sjell, more, hej, kangët Kosovës!
Heu, kur t’i knoj, more,hej, kto kang’t e mia –
Hej, para syve, oh, më del vendlindja!

MTV-2, Shkup, më 07 Dhjetor 2006.

26. FOSHNJAT E KURBETIT

Në vapë, në shi e në borë –
Nënat kurbetçare me foshnja në dorë!
Rrugët e Evropës - i çojnë drejt Kosovës ,
Rrugët e Kosovës – i kthejnë drejt Evropës!

Foshnjat e kurbetit – s’ dinë ç’ është gjumi i djepit,
Ninullat e gjyshes , as loja e Shën Gjergjit!
Foshnjat e kurbetit – s’ dinë ç’ është ujë i kroit,
Flladi i ahishtave, as era e ftoit!...

Foshnjat e kurbetit rriten në shtegtim,
N’ rrugëtime drejt Lindjes – kthim në Perëndim!
N’ trena, aeroplanë, tragete, vetura...
N’ pelena të lara me lotët si gurra!

Foshnjat e kurbetit , po sa i çelin sytë –
Nëpër rrugë t’ Evropës – ardhmëria i pritë!
Dhe çdo njëra, Zotin, e pyet n’ gjuhë të vet:
“A jemi ne fajtore, pse kem lind n’ kurbet?!”

-Rrugëtimet e gjata ne na e ndalin rritjen,
Bashkë me prindërit tanë për ta parë vendlindjen!
Në vapë e rreziqe netëve të pa gjumë,
Kufijve t’ Evropës, duke pritur shumë!

-Shpesh na u këputën ëndrrat, shpesh na u ndërpre kënga,
Duke përjetuar shumë skena të rënda!
Shpesh herë faqet tona na i lanë me lot,
Gjyshërit edhe gjyshet që na presin kot!

-Sa herë shkojmë n’ pushime, prej vere në verë –
Gjyshi edhe gjyshja na presin në derë!
Pak me buzagaz e më shumë lot e vaj,
Mallin dhe gëzimin, vështirë mund t’ i ndaj!

-Pastaj fillojnë lojërat edhe përqafimet,
Nga buzët e shkrumbuara i dëgjojmë rrëfimet!...
Ditën, këngët tona i dëgjon mëhalla –
Natën na zë gjumi pranë gjyshes me përralla!...

-Sa çelë e mëshelë sytë, pushimet kalojnë,
Gjyshi edhe gjyshja nisin e mendojnë!...
Si do t’ kalojmë ne, prapë në rrugë të gjata –
Ata nuk bëjnë gjumë me ditë e me nata?!

-Dalin, na përcjellin prapë sikur çdo herë,
Pa fjalë e pa frymë, me lot shikojnë n’ derë.
Na shikojnë për mbrapa deri në largësi –
Dhe kthehen pa shpirt në t’ lashtën shtëpi!

-Me ditë e me javë, pinë medikamente,
Me gojë e në letër, shkruajnë testamente!...
Sepse trupi i tyre, kurrë nuk gjen qetësim –
Deri sa fëmijët të mbërrijnë në mërgim!

27. ANILA
-Mbesës sime në Çikago të Amerikës-

Kukulla e lodra plot oborri –
Mbesën time, kush ma mori?!
Letra, ngjyra, lapsa kimikë –
Mbesa, m’ shkoi për Amerikë!

Një n’ atë skutë e një n’ atë qoshe –
Shtëpia n’ heshtje mbeti boshe!
Papagajtë kanë ra në heshtje ,
S’ ka miklime, s’ ka buzëqeshje!

Në vetmi mbet papagalli –
Zjarri n’ gji më djeg nga malli!
N’ përqafime kush bënë gara?
Kush m’ i hapë dyert e para?!

Zgjaten duart e përshëndetjes,
Hije e rëndë i ra buzëqeshjes!
Aeroporti edhe sot,
Si përherë, u la me lot!

N’ 5- vjetorin e Ditëlindjes –
Rruga e mbarë i them Anilës!
Rritu mbesë, me shtat si pip –
Herën tjetër, na flet shqip!

28. UDHA E MBARË EVLATI I JEM
-Bijës sime, Margaritës-

Loçka e zemrës, sot po dhemb –
Udha e mbarë evlati i jem!
T’ përcjell baba , për n’ kurbet,
Paq jetë t’ gjatë e paq shëndet!

S’ diti nëna , ty kur t’ bani –
Se do t’ çojë tej Oqeani !
S’ diti nëna, se do t’ rritë –
Të çojë nuse n’ Amerikë!

Kur t’ i shohësh diell e hënë –
Mos harro, ti, babë e nënë!
Mos harro, ti, bukë e krip –
Ku t’ mësoj nëna me fol shqip!

Kah t’ fluturosh me aeroplan –
Mendoi prindërit ku i ke lanë!
Mendoi lapsat, mendoi librat,
Mendoi lodrat, gjithë të mirat!

Kur t’ i fshish gjethet e mollës –
Mos harro bankat e shkollës!
Kur t’ i fshish gjethet e arrës –
Mos harro këngët e babës!

Kur të bien rrudhat prej hallit –
Mos harro këngët e mallit!
Mos harro prindërit për s’ gjallit,
Që t’ kanë dashtë si sytë e ballit!

29. OH SA MIRË ME KURBETÇARË

Oh, sa mirë me kurbetçarë,
Bahen bashkë familjet mbarë!
Kënga e vallja shkojnë vërdallë,
Motra e vëllezër rrinë ty u çmallë!

Kur po vijnë në aeroport –
Lahen pistat krejt me lot!
Kur po vijnë me vetura –
U dalin para gra e burra!

Kurbetçinjtë kur vijnë n’ pushime –
Një muaj gëzime e përqafime.
Një muaj dasma e lezete –
Hijeshi n’ fshatra e n’ qytete!

Por shumë shpejt kalojnë pushimet –
Prapë vijnë lotët dhe pikëllimet.
Në oborr e aeroport –
Prapë vërshime plot me lot!

Për një vjet e shuan mallin –
Njëri – tjetrit ia lypë hallallin!
Prindërit vëzhgojnë me sy të mekur –
A do t’ presin t’ gjallë, a t’ vdekur?!

30. SHPEJT KALOI EDHE KJO VERË

Shpejt kaloi edhe kjo verë,
Dhe prapë drynat na i vuri n’ derë!
Dhe prapë dyert na i la nën dry,
Dhe prapë nënat me lot në sy!

Prapë oborri i zbrazët mbet,
Fëmijët tanë na shkuan n’ kurbet!
Vëzhgojnë prindërit me lot në shkallë –
S’ kanë me kënd ma me u çmallë!

Baba plak, vëzhgon drejt qiellit –
Aeroplanët drejt Perëndimit!
Zjarr e prush i ka në zemër –
Nipa e mbesa s’ i ka në prehër!



Shpejt kaloi stina verore,
S’ mbetën lapsa, as fletore!...
S’ mbeten lodra, s’ mbeten kukulla,
N’ heshtje t’ gjumit ka rënë kulla!

Vend – pikëniqet për freskime,
Mbetën zbrazur, si jetime!
S’ ka ma gaz, as përqafime,
Buzëqeshjet u kthyen n’ pikëllime!

Zemra e babës – zemër guri,
Paska qenë ma e fortë se guri!
Si nuk çahet copa – copa,
Kur fëmijët ia mori Evropa?!

Zemra e nënës – zemër kreshnike,
Paska qenë e fortë çelike!
Si s’ u ça, as nga tërmeti,
Kur fëmijët ia mori kurbeti?!

Sytë e nënës – shkëndija motesh,
Si s’u shterën kurrë prej lotësh?!
Goja e nënës – liqe që s’ thahet,
Zemra e nënës – planet që s’ ndahet!

31. RRUGA E MBARË FËMIJËT E MI

Përfunduan dasmat, këngët edhe sazet,
Fundi i Gushtit, na la në vetmi.
Përfunduan lojërat – oborri mbet zbrazët,
Shtëpia pushon në heshtje e qetësi.

S’ ka ma këngë, zhurma, as lodra,
S’ ka vallëzim, as argëtim,
S’ ka buzëqeshje , as shëtitje te Kodra,
S’ ka përqafim, as ledhatim!...

Sofra mbet e zbrazët dhe lahet me vaj -
Me almiset tjera e palosur në një qoshe,
Sepse ma nuk ulet askush për rreth saj,
Lugët dhe pjatat të gjitha mbeten boshe!...

Papagajtë vëzhgojnë
Në heshtje e në maraz –
Nuk ka kush t’ ua trazoj
Gjumin në kafaz!

Dhe qeni i vogël
U sëmurë nga mërzia
Se me te n’ oborr
Nuk lozin fëmija!

Dyert e oborrit –
Mbyllë me shula t’ hekurt,
Dhe tash e një vjet
S’ ka kush për t’ i prekur!

Vetura ma nuk gumëzhin,
Sirena ma nuk alarmon,
S’ ka ma mysafirë që del edhe hyn,
As telefoni më nuk cingëron!

Lajthia në heshtje
Rrinë me gjethe zverdhur,
Me fryte të skuqura,
Në gëzhvole vjerrur .

Lajthinë e molisur,
E kaploi vetmia,
Dhe pyet e habitur –
Nga na ikën fëmija?!
Nga iku Flakëroni,
Nga iku Loreta,
Pse nën hijen time
Nuk lozin me fleta?!

Pse nën hije time,
Nuk lozin me mua?
Pse s’ mi volën frytet –
Shkuan pa m’ shijua?!

Mezi rrita frytet –
Në vapë e në thatësi,
Duke na djegë dielli,
Pa ujë e pa shi!

Mezi prita ditët,
Pa lapsa e pa goma –
Që t’ ua dhuroi frytet
Gojëve të njoma!

Por, ju, nuk na volët,
As nuk na shijuat;
Na latë varur n’ gëzhvole,
E nuk na kërkuat!

Unë, ju desha shumë,
Por ju më mashtruat;
Natën, ikët pa gjumë –
Larg në kurbet shkuat!

Dardha me gemë kalaveshi,
E mërzitur e hidhëruar –
Kush s’ më preku, kush s’ më deshi,
Mbet kah ju duke shikuar!

Pse s’ më volët, s’ më kërkuat,
Shijen time të kësaj toke,
Por ju ikët edhe shkuat –
Më latë n’ vaj me degë për toke?!

Baseni i shterur nga vapa,
I ka tharë lotët duke pritur:
Flakëronin e Loretën,
Drinin e Diardin,
Rinorin e Rinën,
Arianën e Anilën!...

Dhe çdo ditë, pyet me habi –
Vallë, a mos ju kam hidhëruar?
Ku na ikën ata fëmijë,
Që nuk vijnë për t’ u freskuar?!

Ku janë fëmijët, nga na ikën,
Që në mua nuk llapuqitën?!
Tash kam mbet zbrazët pa dush,
Në mua ma s’ lahet askush!

Harmonikën e kaploi pikëllimi ,
Mbet mbi raft për ta mbuluar pluhuri –
Pse s’ merr ma n’ duar Shkëlqimi,
Me ata gishta si biluri?!

Hije e rëndë i ra shtëpisë,
Heshtje e rëndë i ra oborrit,
Nuk dëgjohet zëri i Mrikës,
Me ato gjeste të humorit?!

Dielli nxehë, por nuk ka drita,
Mbi shtëpi ka rënë një hije –
Pse nuk është këtu Afërdita,
Zonjë e rëndë, kjo bijë shtëpie?!

Kalojnë muaj e vjet në prita,
Për t’ u çmallë me një takim;
Kur mungon këtu Margarita –
Kënga kthehet në pikëllim!

I molisur gjëmon defi ,
Zjarr e mall gufojnë nga gjini ...
Mungon vallja, mungon qejfi –
Kur s’ më merr n’ duar Shkumbini!

Rruga e mbarë, o, fëmijët e mi,
Paçi jetë, paçi shëndet!
Ju përcjell baba me lot në sy –
N’ rrugë të largëta për n’ kurbet!

V. TË TJERËT PËR DEMIRIN


Kadri OSMANI:

32. MBURRJA I TAKON RAPSODIT
- Rapsodit Demir Krasniqi, në jubileun e
40 – Vjetorit të punës dhe krijimtarisë-

O, Demir vëlla, o Hekuran,
Mburrja i takon rapsodit,
Prej kohësh e n’ ditë të sotit,
Përkushtimi ynë 40 minuta,
Nuk krahasohet dot pa çare,
Me punën tuaj 40 – vjeçare!

Sa koshere mjaltë na i dhurove,
Me qilima Krahinën na e shtrove.
Na e hijeshove me bar e dushk,
Për turizëm dhe për çdo krushk.

Kemi qenë të mbikëqyrur nga mafia,
Me fat na qoftë tash Monografia!
Monografia me shumë faqe,
Qilima dhe ura me shumë harqe,
Mauzerët mbështet për faqe!

Tek se i kemi dy fqinj të zinj -
Serbinë në veri e në jug një Greqi!!
Shejtanë katran e dreqër të zinj!

Përkrah pate bashkëshorten Xufe,
Si një medaljon pas çdo beteje – lufte!

Prishtinë, më 01.06.2008.

Tefik SELIMI:

33. BILBIL DHE KRIJUES
-Demir Krasniqit-

Biri i Gollakut – gjaku i këtij truallit,
Bilbil e krijues, që i këndoi popullit.
Në kujtesën tonë, është emër i përveçëm,
Bukur qëndisë këngët dhe këndon lezetshëm.

Është emër i madh i veprave muzikore,
Jetën ia kushtoi këngës popullore.
Aty ku punon, aty ku jeton –
I madh e i vogël, shumë e adhuron.

Aty ku krijon, aty ku këndon –
Jo, nuk ka njeri që nuk e dëgjon!
I afërt, i dashur, njeri shembullor,
Këngëtar e krijues i madh popullor.

Si gurët në kala, shumë vargje rimojë,
E bënë këngën t’ fortë, në qiell që të kumbojë!
Shpalosë historinë, thellë e ngulitë ndjenjën,
I jep fuqi këngës, që t’ dridh trupin, mendjen.

N’ skena festivalesh, n’ dasmat popullore,
Kudo e mirëpresin n’ duartrokitje prore.
Mikpritje vëllazërore me zemër, bukë e krip –
Se ai, frymon shqip edhe këndon shqip!

Është bilbil, krijues e këngëtar i madh –
I këndoi bariut e kosëtarit n’ livadh.
I këndoi fshatarit, shkollarit, qytetarit,
I këndoi heroit, dëshmorit, çlirimtarit...

Bukuritë e atdheut i këndoi me dëshirë,
Kudo i përqafuar me miq e dashamirë.
Përfitoi shumë artdashës të këngës popullore,
Malësia e Gollakut, me te, mburret prore!

Ai, nuk pushoi dje, nuk pushon as sot,
Robërisë dhe kurbetit i këndoi me lot!
N’ ringjalljen e artit, në jetësim të këngës –
Këngës i dha udhë, në gjuhën e nënës!


I këndoi betejat, trimat e Kosovës,
Bijve të gjithë vendit dhe të diasporës.
Në skenat vendore edhe ndërkombëtare –
Qe ambasador i këngës shqiptare.

Përmbi mijëra këngëve, ai është autor,
Përmbi mijëra notave, është kompozitor.
Mbledhës i folklorit dhe edukator,
Publicist, gazetar dhe moderator...

Kënga e tij – ujëvarë që buron nga bjeshkët,
Gurrë e kthjellët si loti, që zbret nga kreshtat.
Të gjallëve - ua rritë famën, ua rrëqethë leshrat,
Të vdekurve – iu thurë himne, ua lëkund eshtrat.

Kënga e tij, kumbon me jone lezeti,
Dëgjohet me ëndje përtej mali e deti...
Kënga e tij, buron prej xhanit të zemrës,
Këngë e shpirtit t’ popullit, këngë e së vërtetës.

Kënga e tij, është këngë e frymëmarrjes së popullit,
E ëmbël, e pastër si pika e lotit.
Kënga e tij, jehonë e maleve krenare –
Vullkan që nuk shuhet mbi trojet shqiptare!

Zëri i tij, i ngrohtë me plot ëmbëlsim,
Vokal i veçantë , mjeshtër në këndim.
I jep shije këngës, shpirt edhe ngjyrim,
Magji artistike, që të bënë më trim!

Gjilan, më 24.08.2007.

35. ARSIMTARIT TË MUZIKËS
-Demir Krasniqit-

Shkolla fillore “Abaz Ajeti”
Me Ty, ka krenarinë .
Arsimtar Demir Krasniqi -
Ti, je ylli ynë!

Ti, na bënë që të mësojmë
Të gëzueshëm , plot hare.
Ti, na mëson si të këndojmë
Për të shtrenjtin tonë Atdhe!

Ty, o arsimtar,
Aq shumë ne të duam!
Fjalët tua por si ar –
Tek ne janë filmuar.

Muzika dhe kënga,
Shpirtin na e rrëmben -
Kur Demir Krasniqi,
Notat na i rrëfen!

Arsimtar i dashur,
Na jep dije - brumë ,
Thënia e juaj e pasur –
Për ne, do të thotë shumë!

Ty, të duam sikur prind,
Si vëlla e sikur mik,
Se Ti, je Demir Krasniqi –
Njeri i ndershëm dhe besnik!

I dashur për nxënës,
Bujar dhe krenar,
I sinqertë, shpresëdhënës,
Sikur çdo shqiptar.

Të duamë me shpirt,
O, mësuesi i jonë!
Në zemrat tona – dritë,
Do të jesh për gjithmonë!

Fiknete RUSHITI, nxënëse e klasës VII/3,
Shkolla Fillore “Aabaz Ajeti” në Gjilan.
Viti shkollor 2005/2006.

36. ARSIMTARIT DEMIR KRASNIQI
-Akrostik-

Duamë ta dëgjojmë një këngë tënden,
E me e kujtua me thellësinë e zemrës!
Mirë i kompozon, i këndon, i boton ...
I vetëm, i paepur – askush nuk të ndihmon!
Ritme këngësh madhështore – çdo zemër e pushton.

Këngët tua , me afsh kur i këndon –
Ringjallë shumë njerëz – shpirtrat ua madhëron!
Askush ndër bilbila, Ty, nuk ta kalon,
S’ ka njeri, as moshë, që Ti, s’ e disponon!
Në zemrën tënde bujare, ka vetëm këngë,
I mirë dhe i dashur, i afërt për çdo kënd,
Që mendon gjithmonë vetëm mirë për ne,
I jep botës një këngë të re, plotë dritë e hare!

Donika ZUKA, nxënëse e klasës VII/3,
Shkolla Fillore “Abaz Ajeti” në Gjilan.
Viti shkollor 2005/2006.

VI. DEMIRI PËR TË TJERËT

37. KALA QËNDRESE
-Kadri Osmanit-

Sikur t’ ishe qengj –
Ujqit do të përmbysnin!
Sikur t’ ishe engjëll –
Djajtë do të gëlltisnin!

Sikur t’ ishe lis –
Pykat do të shkatërronin!
Sikur t’ ishe gur –
Me dinamit do të copëtonin!

Sikur t’ ishe urë –
Demonët do të rrënonin!
Sikur t’ ishe vullkan –
Llavat do të pushonin!

Po ti, ma i fortë se gurë,
Po ti, s’ u bëre urë,
Po ti, qëndrove si burrë,
Po ti, s’ u gjunjëzove kurrë!

Ti,
Simbol i rezistencës,
Ti,
Kala e qëndresës,
Ti,
Shkëndijë e shpresës,
Ti,
Peng i ndërgjegjes,
Ti,
Flakadan i besës,
Ti,
Vizionar i së nesërmes.

Gjilan, më 14 Janar 2008.

38. FLET ME BRUSHË DEMIR BEHLULI
-Me rastin e 60- vjetorit të lindjes dhe 40-vjetorit të punës së tij krijuese -

N’ Karadak, në fshatin Binçë,
Një ditë shkova me ca miqë,
Hymë në Kishë, për mrekulli,
Me pa art dhe histori.
Flet Nexhmije Pagarusha:
“A po e sheh se çka bënë brusha?!”
Me sy t’ mprehtë e me punë dore –
Krijon vepra madhështore!
Me një brushë e ngjyrë magjike –
Jetëson ngjarjet historike,
Ringjallë fytyrat patriotike
Dhe legjendat tona kreshnike!...

Të gjithë trimat e Karadakut ,
Me një gjuhë e ngjyrë t’ një gjakut !
Thua se ngjallej Dedë Gjon Luli –
Flet me brushë Demir Behluli!
U mahnit Dardani e Nora –
Eu, Demir, Ty të lumtë dora!
Të lumtë dora, të lumtë syri –
Arti yt, n’ histori hyri!
Eu, Demir, Ty të lumtë dora –
S’ të lagë shiu, s’ të lagë bora,
S’ të tremb murrlani, as stuhia,
Lum Kosova – lum Shqipëria!

N’ fshatin Binçë, n’ atë shtëpi t’ Zotit –
I pash trimat e Karadakut,
N’ luftë me turqit ballë për ballë,
S’ kishin vdekur, por ishin t’ gjallë!
Pashë të gjithë trimat e shqiptarisë,
T’ Janinës, Krujës e gjithë Malësisë!...
Bijë t’ Drenicës e t’ Karadakut,
Që i vunë zjarrin anadollakut!
N’ Kishë të Binçës – pashë një Zot,
Pashë shumë trima e patriot...
Kisha e Binçës – të gjithë ju dine:
Nuk flet më n’ gjuhën latine!




Ku hyn Dema, n’ shumë xhamia -
S’ ka “elife” nga Arabia!
T’ gjitha lutjet shkruhen shqip,
Për një Zot e për një dritë!
S’ ka më “harfe” të mejtepit,
Por ka shkronja të alfabetit,
Predikues të fakultetit,
Që i sjellin dritë miletit!
Nga gëzimi – pikon loti,
Kur në shqipe shkruhet:”Zoti!”
Shkruhet shqip: “Zoti është Një” –
Çdo gjuhë t’ botës, mirë e njeh!

Gjilan, më 7 Shkurt 1998.