Hajrush Idrizi -

KTHI ME HELIKOPTERË TË NATO-s



E martë, 6 korrik 1999.
Qe dhjetë ditë, stadiumi i Pogradecit është shndërruar në pistë
helikopterësh transportues të NATO-s. Aty zbresin, mbushen me udhëtarë të
pazakonshëm, ngritën në ajër duke gjëmuar dhe shkojnë drejtë Kukësit,
zbresin, zbrazen dhe prapë kthehen në Pogradec. Qarkullojnë pandërprerë.
Sipas planit, ne duheshim larguar të fundit.
Po, na erdhi radha.
Asnjëherë në jetën tonë nuk kemi përjetuar kënaqësi më të madhe.
Arsyeja e parë është se po kthehemi në vendin tonë, në shtëpitë tona. E
dyta se po kthehemi me fitore. E treta, është dallimi se si jemi dëbuar e
si po kthehemi. E katërta, gjatë dëbimit jemi torturuar e plaçkitur nga
bandat serbe, kurse tashti po kthehemi me helikopterë, nën mbikëqyrje të
ushtarëve të NATO-s, madje duke i marrë edhe nga pesëdhjetë marka gjermane
për kokë njeriu. Dhe, së fundi, po fluturojmë me helikopterë të NATO-s gjë
të cilën kurrë as në ëndrra nuk e kemi parë. Pra, kemi arsye për të qenë të
gëzuar, apo?
Helikopteri i caktuar për ne ateron në stadium. Edhe plepat rreth stadiumit
lakohen nga fryma që shkaktojnë dy palë flatra të helikopterit. Qetësohet
helikopteri. Ne, tridhjetë e shtatë banorë të lagjes sonë, të gjithë fqinjë,
nisemi drejtë tij. Me vete kemi edhe ca çakla. Ne nuk brengosemi për to.
Ushtarët janë ata që me kujdes i ngarkojnë . Neve na radhitin dhe secilit
na i mbyllin veshët me njëfarë mjeti të panjohur. Vetëm Kdriu nuk pranoi ti
mbyll veshët. Po, kur ushtarët morën vesh se ai është i shurdhër, qeshën të
gjithë. Futemi brenda dhe të gjithëve na lidhin me rripa sigurie. Derën e
pasme se mbyllën fare. Piloti ndez makinën. Bubullima është trishtuese.
Rreth e përqark pluhur, luhatje plepash. Ngadalë, gati se pa u diktua
shkëputet nga toka dhe ngritët përpjetë drejtë qiellit. Ne nuk bëzajmë.
Helikopteri shpejt doli mbi sipërfaqen e Liqenit të Ohrit. Për një moment,
u ndal mbi liqen. Ktheva kokën në dritare dhe pashë valët e liqenit të
trazuara nga forca e ajri të dy palë flatrave. Në këtë çast u tremba bukur
shumë.
Se, shumë vite më parë pata parë një ëndërr identike me këtë pamjen që pashë
tani mbi liqe.
Disi udhëtonim me një aeroplan mbi një det të hapur. Papritmas aeroplanit i
hargjohet kerozina . Aeroplani sikur u ndal. Udhëtarët i kap paniku. Por ,
piloti i urtë, i qetëson udhëtarët që të mos brengosen fare se aeroplani ka
për të rënë në ujë dhe se nuk do të pësojë asnjë udhëtarë. Atëbotë më pati
dalë gjumi nga frika dhe qesh gëzuar që kisha qenë në ëndërr.
Tashti nuk jam në ëndërr. Jam vet i pesti (se edhe Muharremi ka ardhur nga
Gostivari, kurse Enveri me 26 qershor është demobilizuar nga UÇK-ja) me
tridhjetë e dy fqinjë, e sikur të ndodhte një e keqe, do të zhdukeshim disa
familje të një lagjeje përnjëherë.
Po, për fat të mirë, helikopteri u ngrit më lart, bëri një gjysmë harku dhe
u drejtua drejt Strugës. Fluturojmë nëpër luginën e Drinit të Zi bash
sikurse Alajdini me qilimin e tij fluturues, por me një dallim, se, ai
ishte fluturim përrallor, kurse ky i yni është fluturim i vërtetë.
Kështu, për tridhjetë e shtatë minutë ateruam në Kukës.
Natën e kaluam në një tendë në afërsi të Kukësit. Të nesërmen, më shtatë
korrik, një autobus, një kamion, një veturë e kryqit të kuq dhe dy makina
karabinierësh italianë na pritnin për të vazhduar maratonën tonë për në
cakun definitiv. Në autobus futen pesëdhjetë e katër banorë të mëhallës
sime, e, në kamionë fusim ato pak sende që kishim sjellë nga Pogradeci.
Nisim rrugëtimin drejtë Morinës. Së pari një makinë karabinierësh, autobusi,
kamioni, vetura e ambulancës dhe në fund prapë një makinë karabinierësh. Në
dalje të Kukësit marrim gjëra ushqimore, mjete për higjienë personale së
pakut për një muaj, pastaj nga një sasi bukur të madhe najloni për të
ndërtuar strehë po qe e nevojshme.
Karabinierët nisën makinën drejt Kosovës , pas saj autobusi, kamioni,...
Kufirin e kalojmë pa asnjë problem. Vazhdojmë drejt Prizrenit, Suharekës
së shkrumbuar e të rrënuar krejtësisht. Trishtohen fëmijët me pamjet e
gërmadhave. Makinat s’ndalen askund. Vazhdojnë drejtë Grykës së
Carralevës , Shtimes, Ferizajt- cakut të maratonës sonë nëntëdhjetë e katër
ditëshe. Po. Futemi në Ferizaj. Tani,disa nuk mund përballojnë. Qajnë.
Qajnë por jo sikurse me një e dy prill. Tjerë lot janë këta, tjerë.
Futemi në lagjen tonë. Më duket se po na përshëndetin shtëpitë e mbetura
por edhe gërmadhat. Të gjitha na njohin: edhe shtëpitë, edhe gërmadhat,
edhe rruga. Futemi në oborr. Ne s’e njohim oborrin tone. Qenka bërë
tebdil.Barojet paskan mbuluar gjithçka. Megjithate, jemi tepër të gëzuzr.
Këtu, ja, mu këtu është caku i maratonës sonë nëntëdhjetë e katër ditëshe..
Me germadhat e shtëpisë sonë bëmë një strehë të vogël, e mbuluam me najlon,
shtruam disa shilte të vjetra që nuk i paskan marrë hajdutët. Ramë njëri
pranë tjetrit për të fjetur.
Sa bukuuur!
Thithim ajrin tonë, shikojmë hënën tonë, sodisim qiellin tonë , kënaqemi me
yjet tona. Edhe më shumë do të kënaqemi me Diellin tonë.
Tash, edhe në vdeksha , mos më qani!

FUND .

U jam mirenjohes qe keni sjell librin tim ne web faqen tuaj
Per librin po them shkurt:
Ate e shkrova live siç po thuhet (drejtperdrejt) diten dhe daten qe eshte e shenuar ne liber.
Asnji egzagjerim nuk ka ne te,Gjerat jan bartur ne leter ashtu si i kam pare e perjetuar me shqisat e mia. Lexojeni se e di sakt, nje numer i madh prej juve jeni personazhe ne te.
Me qortoni por edhe vleresojeni punen time, o lexues te mi.
Kete se kam shkruar per vehten time.
E shkrova per gjeneratat e ardhëm.
Ato le të mësojnë se çfare perjetuane te paret e tyre.
Ne fund, po e shfrytzoj rasti e po ua uroj Vitin e Ri 2009bstafit te forumit por edhe te gjithe lexuesve te forumit
Kalofshi çaste te kënshme gjatë gjithë jetes!
Hadi nga F E R I Z A J