Poezi nga Naim Iljazi

Nimfa Thu Jun 26, 2008 4:21 pm

penda

ne dore mora nje pende dhe fillova te shkruaj
ti shkruaj ca fjal qe kur nuk i shkrova
te shkruaj per te qe metevertet e doja
te shkruaj per terupin e sja qe ende e kujtoi

te shkruaj e kur mos ndalem duke shkruar
se ajo nate kur nuk mund te pershkruet me fjale
te shkruaj per djerst nen jargan si val qe kullonin
te shkruaj per seks nje mister ne jeten e hutuar

edhe pak

jak o natë e mos mbaro
perlen time mos e largo
mos ma mer xhevairen
më ler të puth në çdo vënd

vështrimi i saj engjëllor
jeta e saj në shtrat me të tundues
çti bëj unë i shkreti dredhalakes
si ta lejoi të shkoi pas kësaj nate

zëri i saj më zgjon efsh
ndez çdo qeliz në trupin tim
ah dhe kjo mua mu desh
të jem i varur nga ti e pa zemrim

kur të pash të zhveshur
ishe bor e hedhur
kur të pash në shtrat
ishe shkëndi e zjart

të preka e të putha
ku desha vet
ti kafshofa buzët
e kjo zgjall lezet

çtë bëj unë i ziju
kur do vjen agimi
çtë bëk pas ksaj nate
kur ti të tërin më kalle

të kafshova si fik
të gëlltita e stë lash çik
shija e saj sdua kur të ik
edhe nëse do më lësh e do më kesh armik

mbylli syt e më ëndëro
unë gjithmon do jem me ty
mos mendo se ke bër mëkat
por ke bër me një djal dashni

harrova

më erdhe si një dallëndyshe
dhe bëre fole në zemrën time
më le pa fjal zëri yt i ëmbël
dhe të lash të më sundoje mua
duke haruar se ti shtegëton dhe më haron

më erdhe si një trëndafil i kuq
dhe zemra ime ju bashkangjit aromës tënde
duke haruar se vjeshta vjen
e ti do vyshkesh e unë do të mbes pa y tëmblën

më erdhe si një shkëndi
flakrove dhe ndeze qiri
ma rrëmbeu zjari mendjen
dhe unë përsëri harova se ti do të tretesh

më erdhe si rrush
të bëra ver e më bëre prush
më bëre trim e më dehe mir
sa të harova t'gëlltita e të sosa

e mënëfund
hëna ma rëmbeu dritën
e unë u trëmba nga erësira
e hiravo dhe fjalët që ti shkrova

më fal por harova ......

zemra në thellsi të oqeanit

i haruar në ëndrat e tua sdua të jem
i vtmuar sdua të ndihem
dua të ndëgjoi tinguj gitare
dua deri në vdekje ta kem këtë romanc

dua ta shoh trupin tënd të zhveshur
dua ta ndihej trupin tënd të nxehur
dua të puth e të prek lëkurën tënde
dua ti prek flokët e të dehem duke i par syt e tua prore

bizhu për tabu

një bizhu në gjoksin tënd të bukur
e më i shtrejt se floriri
një tabu tek syt e mi
si në gdhir të mëngjesit

një piktur abstrakte
e pikturuar mga zoti veç për mua
një krijes interesante
që më skllavroi dhe më mësoi të dua

çdo kund ku shkel këmba jote
nxijer gjallëri e bukuri
hap diert e parajsës
çdo hermoni në trupin tim i fal dashuri

alternativa drejt dashurisë së virgjër
cenuar me mortie për zhurm apo për heshtje
i zhveshun lakuriq për ty duke sokëllisur
i qetë dhe i lumtur ndihem vetë atëher kur jam pran teje

si petal trëndafili
dhurat për perëndi
i tretun e i mekun si qiri
bizhu për tabu për ty
( me ket kam mar cmim te par)

ç'është dashuria

kush di ç'është dashuria
lumturi apo vuajtje
gëzim apo pikëllim
dhembje ap jetë e ëmbël

kush është më e ëmbël se mjalta
kush peshon më shum se balta
ken të do zemra
për kend vuam shpirti

kush mun ti thej shkëmbit e e varguar
ken se lag shiu në ditën e uruar
kush peshon më shum në jetë
dashuria e vërtetë

mbëmje e vetmuar

disa tinguj po i dëgjoi
ç'mi sjell kujtrimet për ty
sjam i dehur por i vetmuar
në kët mrëmje pa ty

në kafeteren e preferuar
unë do të gjei aty
me bisht syri më shikon
një buzë qeshje ma dhuron

eja mos më le të vuaj
e di se më do
eja më mer në mbrëmje
që këtë nat kur mos ta haroim

dashuria e gabuar

mendoja se më do
por ti më ureje
mendoja se vetëm mua më ke
por ti ishe edhe me dikë tjetër

më thoje se më ke engjëll
por në zemrën tënde isha askush
sepse në vendin tim
ishte dikush tjetër

të besova aq shumë ty
bëja ç'do gjë për ty
por akoma se kisha kuptuar
se isha i dashuruar në vazën e gabuar

kush e ka hapur
ditarin e sekreteve të tua
kushj e din
për trathtitë që mi ke bër mua

nuk ndëgjoja çka flet bota
mendoja se ja princeza e ëndrave të mia
por tani as perendia nuk mund të ti fal
gabimet që i ke bër ndaj meje

vall a nuk pate mëshir të më lëndosh
kur unë ty të fala aq shum dashuri
a nuk të erdhi keq për vete
të bësh aq shum mëkate

jam person i lënduar
në shpirt i sakatuar
ku do të jetoi me shpresë për jetë
se mortia më ka mbuluar

violina e kuqe

mallkimi zbuloi trathëti
në heshtje duke lozur valle
dhe dreqi në shpirtin vi
karakterizoi simbolin e violinës së kuqe

i nemun në çdo mot
nga fillimim e deri më sot
i gjikum dhe e quan veten zot
me shpirt të skllevris
me emër të njerëzis

i lyer me gjak
në emër të dashuris
me piskamat e egra të gruas
e dhimbjet e fëmijës

jeta

mbi bregun e detit
me zërin e skifterit
në dritën e agimit
zhduk humnerën e terit

valvin një val
në kupën e qiellit
e rrjedh në ujvar
me rrezën e diellit