Çifteve në mesnatë - tregime...

Nimfa Thu Jun 26, 2008 1:17 am

Peshkatari dhe peshku...

PeshkatariNjëherë një peshkatar zuri një peshk me bukuri mahnitese. Dhe sapo u nis ta fusë në strajcë dëgjoi peshkun se si e lutte:

- Bëhu i mirë. Më kthe në ujë... Nëse e bën këtë, do t'i plotësoj te gjitha dëshirat tuaja.
Peshkatari ishte i varfër. Mendoi se si do të ishte qesharake ta gjuajë ne ujë një pre kaq të bukur. Megjithatë në një moment hezitimi ia ktheu peshkut lirinë.

- E premtuar e përmbushur - tha peshku. - Ç'dëshiron nga unë?
- Që shtëpia ime të bëhet e bukur dhe e nxehtë - ia ktheu peshkatari
- Le të bëhet- tha peshku. - Kthehu në shtëpi.
Dhe peshkatari kthehet në shtëpinë e vet. Shtëpia ishte edhe më e bukur se ç'kishlte ëndërruar ndonjëherë. Aty e priste gruaja e vet. I tregoi gjithë atë ç'ndodhi.

-Me të vërtetë je një budalla i madh - i thotë gruaja - a nuk munde të kërkosh kështjellë?
-Nuk mendova për këtë - tha peshkatari.

Dhe ai kthehet lumit, thërret peshkun që në atë çast del nga uji. Gruaja ime më tepër do të dëshironte kështjellë - tha peshkatari dhe u pa se ishte paksa i bezdisur.
- Le të bëhet- tha peshku. - Kthehu në shtëpi.
(Kështjella ishte aty. Dhe kështu pronari dhe pronarja e kështjellës jetuan së bashku disa vjet në lumturi dhe kënaqësi. Atëherë gruaja e peshkatarit filloi të mërzitet. Kështiella e saj i dukej e pikëlluar, i mungonin kremtimet, mungonte pallati... dëshironte të bëhej mbretëreshë!
Dhe peshkatari i kthellet lumit.
- Gruaja ime dëshiron të bëhet mbretëreshë - i thotë ai peshkut.
- Le të bëhet- tha peshku. - Kthehu në shtëpi.

Mbreti dhe mbretëresha tani kishin një pallat të mrekullueshëm. Ishin, pa dyshim monarkët më të fuqishëm në tërë botën. Megjithatë mes tër atij ari dhe kremtimeve, mbretëresha filloi të ankohet, duke thënë se si atje në Romë, është dikush edhe më i fuqishëm se ata. Ashtu ishte, Papa kishte fuqi në të cilën ata kur nuk do të kënaqen…
Dhe kështu një mëngjes, mbreti kthehet në lumin, në të cilën një kohë peshkonte, gjatë varfërisë së vet. I dukej se peshku veç e priste…
Kjo është e tmershme - tha mbreti - gruaja ime dëshiron të bëhet qenia më e fuqishme në tokë. Ajo do të donte...
- Çka? -pyeti peshku.
- Ajo dëshiron të bëhet Papë - përgjigjet peshkatari, mezi duke marrë frymë.
- Le të bëhet- tha peshku. - Kthehu në shtëpi.
Dhe pasi që u bë Papë, gruaja e peshkatarit zotëronte mbi shpirtëroren dhe botëroren. Dëshira e saj më në fund u përmbush.
Por edhe kjo nuk zgjati shumë. I mbeti vetëm edhe një dëshirë, vetëm edhe një hap të kalojë para se të arijë lumturinë supreme... ndoshta peshku do të mundej...
Dhe peshkatari nisej rrugës që dikur e çonte kah shtëpia e vjetër. Arrin deri te bregu i lumit. Thëret peshkun.
- Ç'dëshiron? - pyet peshku.
- Një dëshirë... dëshira e fundit... gruaja ime do të dëshironte të bëhet…
- Çka? - pyet peshku përsësi.
- Zot. - psherëtiu peshkatari.
- Kthehu në shtëpi - tha peshku.

Peshkatari shkoi. Disa qindra metra më tej, gruaja e priste në pragun e shtëspisë së tyre të vjetër. E dëshpëruar, keq e veshur, si në kohën e mjerimit të tyre.

Nga Osho

Nimfa Thu Jun 26, 2008 1:18 am

Pema e dashurisë...

Bhagvan Shree Rajnesh - Osho

...Ishte njëherë një pemë shumë e bukur, degët e sëcilës lartësoheshin qiellit të pafund. Kur vinte sezona e lulëzimit, të gjithë fluturat më të bukura loznin si të llastuara në të. Kur vinte koha e frutave, zogjë ngjyrash e vendesh të ndryshme mblidheshin dhe ia thonin cicërrimave...dy zemra
Një çunak, poashtu, vinte shpesh të lozte nën kurorën e pemës. Dhe, tek ajo filloi të shfaqej një ndjenjë dashurie dhe respekti ndaj fëmijës. Dashuria mes të madhit dhe të voglit është e mundur nëse i madhi nuk është i vetëdijshëm se është i madh. Pema nuk e dinte se është e madhe; vetëm njeriu e ka këtë lloj të vetënjohjes.
Djaloshi i ngazëllyer erdhi, dhe pema ia lëshoi degët. Ajo do të ishte tepër mirënjohëse nëse djaloshi do të shijonte aromën e luleve të saj.
Djaloshi rritej. Duke e parë atë me kurorë lulesh në qafë se si vallëzonte nën degë, pema mbushej gëzim e hare. Djaloshi rritej e rritej. Filloi të ngjitej degëve ku këndonte pa pra.
Por, koha kalonte, ndërsa djalin nisën ta brengosin probleme e obligime të tjera. Ambicioziteti shtohej. Tash, ai takohej edhe me shokë, andaj edhe nuk vinte te pema. Por, ajo priste me durim, thërriste nga thellësia e shpirt:"Eja, eja! Vetëm ty të pres!" Dashuria pret ditenatë. Ajo ndihej e dëshpëruar. Dashuria ndihet e dëshpëruar nëse nuk mund të jepet, të ofrohet; ajo është më e lumtura atëherë kur dorëzohet në tërësi, të dhurohet e plotë. Një ditë, ai kaloi aty pari dhe pema nuk u durua: "Të prita ditë të tëra por ti nk u duke?" Djali ia ktheu: Çfarë ke ti? Pse të vij unë tek ti? Mos ke ndoshta para? Unë kërkoj vetëm para!" Pema e befasuar thotë. "Ti do të vjen nëse të jap diçka? Ne s'vuajmë nga kjo sëmunde prandaj dhe jemi të lumtur. Lulet lulëzojnë në ne, frutat piqen, ofrojmë hije freskuese, zogjtë bredhin degë më degë duke kënduar edhepse ne s'kemi para. Jo, jo, ne s'kemi nevojë për para", dhe për një çast pema u ndal, për të vazhduar: "Mos shko gjetkë, i dashuri miku im. Vil frutat e mia dhe shiti. Kështu do të fitosh para". Djaloshi pranoi menjëherë. Hipi në pemë dhe i voli frutat bile edhe ato të papjekurat. Pema ishte e lumtur edhepse disa degë i theheshin. Qoftë edhe e thyer, dashuria gjithmonë gëzohet, përderisa egoja dëshpërohet edhe kur mer. Djaloshi nuk u duk për një kohë të gjatë. Tash, kisht para dhe mundohej t'i dyfishonte. Pemën e kishte harruar fare, ndonëse ajo aq e dëshironte kthimin e tij, madje, si nëna me gjinjtë plot qumësht kur ia refuzon fëmija. Pas shumë vitesh, tashmë i pjekur, djaloshi erdhi. Pema i tha: "Eja çunaku im. Eja të më përqafosh." Ai ia ktheu: "Pusho më me atë sentimentalizëm. Dokrra fëmijësh... Nuk sheh se s'jam më fëmijë?"
Por, pema vazhdonte të thërriste:"Eja, eja e kërce nëpër degët e mia. Vallëzo. Eja e luaj me mua."
Njeriu nuk prante:"Mjaft më me këto përrallëza që nuk sjellin dobi. Unë duhet të ndërtoj shtëpi. A mund të më japësh shtëpi?" Pema shpërtheu: "Shtëpi?! Unë jetoj pa shtëpi.... Por, nejse... preji degët e mija kështu do të jesh në gjendje të ndërtosh shtëpi...? Pa humbur kohë, ai i preu të gjitha degët. Nga gjithë ajo pemë mbeti vetëm trungu i mjerë. Njeriu as që iu falendërua.... Ai e ndërtoi shtëpinë. Pastaj, sërish kaluan vite e vite. Trungu priste. Dëshironte ta thërriste por nuk kishte gjethe as degë që të paktën përmes erës t'ia dërgonte porosinë. Në shpirtin e saj fishkëllente jehona: "Eja, eja i dashuri im. Eja..." Por, asgjëkundi gjurmë njeriu.
Koha kalonte, dhe njeriu u plak. Ashtu i kërrysur, një ditë kaloi skaj pemës, tashmë vetëm trung." Ç'mund të bëj më për ty? Ti erdhe sërish pas kaq shumë kohësh"- i tha trungu." Ç'mund të bësh për mua? Dua të shkoj vendeve të largëta të fitoj. Për këtë më duhet udhëtimi me lundër" - ia ktheu plaku.
Trungu i përgjigjet i lumtur: "Këtu nuk ka vend për brengosje, dashuria ime. Prej trungun tim dhe ndërto një lundër prej tij. Por, mos harro: unë gjithmonë do ta pres kthimin tënd."
Njeriu edhepse i lodhur fort, e preu trungun pa përtesë. E ndërtoi lundrën dhe lundroi. Nga pema gjigante kishte mbetur vetëm një cung i vogël, i cili e priste të dashurin, e priste, e priste...
Egoja nuk shkon atje ku nuk mund të marrë gjë. Egoja është vetëm një varfanjak (lypës) i amshushëm, përderisa dashuria ka mëshirë.
Një mbrëmje, fare rastësisht, më ra të pushoj afër këtij cungu. Ai mu ankua:" Miku im akoma s'ka ardhur. Jam shumë i brengosur për të. Mos është fundosur diku në det? Apo ndoshta ka humbur? Mund të mos jetë gjallë? Sa më shumë që i afrohem fundit të jetës sime aq më shumë dua të dëgjoj për të, ta kem afër. Unë s'kam ç'ti ofroj më, ndërsa ai e njeh vetëm gjuhën e grabitjes".
Egoja e njeh vetëm këtë gjuhë. Gjuha e të dhuruarit është vetëm dashuria.
Nuk ka mbishkrim, hartë, fjalor për dashuri. Nuk ka udhëzime dhe parime në dashuri.
Ç'mund të thuhet më për dashurinë?
Dashuri, vetëm dashuri.

Nimfa Thu Jun 26, 2008 1:21 am

Narcisi...

Paulo Coelho - nga Alkimisti

NarcisiKur vdiq Narcisi, erdhën zanat e malit dhe e gjetën liqenin, më parë ujëmbël, e tash të shndërruar në govatë lotësh të njelmëta.
- Pse qan? e pyetën zanat e malit.
- Qaj për Narcisin - tha liqeni.
- Ah, nuk na çudit aspak vaji yt për Narcisin - vazhduan ato. - Edhe përkundër asaj që ne gjithnjë ngarendnim pas tij nëpër mal, ti ishe i vetmi që e pate rastin nga afër ta shikoje bukurinë e tij.
- Pse, i bukur ishte Narcisi? - pyeti liqeni.
- E kush pos teje mund ta dijë më mirë? - u përgjigjën të befasuara zanat. - Në fund të fundit, ai çdo ditë nga brigjet tuaja përkulej mbi ty.
Liqeni për një çast heshti. Më në fund tha:
- Unë qaj për Narcisin, por kurrë s'kam vërejtur se ishte i bukur.
"E vajtoj Narcisin pse, sa herë që përkulej mbi mua, në fundin e syve të tij shihja reflektimin e bukurisë sime".

Nimfa Thu Jun 26, 2008 1:22 am

Puthja e Cubit...

Migjeni

DILAEdhe një prandverë ka ardhë. Prandvera e 17-të për Dilen, e cila, e shtrime në bar, ndjeu se ka taman, as më pak as më tepër se 17 vjet.
- Nano! Savjet kam? - pyeti nanën në shtëpi.
- Tashti i mbushë 17, bijo! - I tha nana me një dorë n'ijë e me tjetrën mbi sy, për m'u mprojtë nga rrezet e diellit.
Edhe Dila, e shtrime në bar, ndjeu se ka taman 17 vjet. Ashtu e shtrime, shikon qiellën e kaltërt dhe ndigjon cingaret, një të dashit të grigjës ma e hollë, dhe tjetra e lopës me za ma të trashë. Çohet herë herë e shikon bagtinë dhe prap shtrijet, me një dëshirë të vokët në gji. Sa fort Dila që i ndjen të 17 vjetat në vete! Kur në të kapërthyemit e dëshirës, ven shplakët në krye dhe ma fort shtrihet, ndjen si nder veshë dhe nder tamtha i rreh gjaku rrjedhje të forta dhe e ban me ndie edhe me dishrue ma tepër. Atëherë Dila mbyllë sytë. Ashtu me sy mbyllë pret diçka. Buzët e saj të lagta e të çeluna për gjysë i terte flladi i lehtë.

Para ksaj prandvere bani një dimën acar. Bora që tashti shifet si kunorë vetëm nder bjeshkët e nalta, në dimën kish mbulue mbarë tokën. E stuhia e tmerrshme s'kish lanë pa futë borën deri ndër shpella mali dhe zgavrriqe drunjsh. Në kët acarim dimri dhe bishët e malit zbriten nëpër katunde te njerëzit. Por kta nuk i priten mirë. Bashkë me bishët e malit zbriti edhe Cubi, i cili ishte tmera për ata që kishin ndigjue për të e që nuk e njifshin. Në besë, në buk'e krypë, i ati i Diles e mbajti cubin si mik. Dhe gjatë një mueji sa ndenji Cubi në shtëpi te saj, Diles iu ba se ky Cub nuk asht ai Cub për të cilinflisnin se vret, grabit, përdhunon. me të vërtet po at emen kishte; por jo nuk ishte ai. Cubit mik njezetekatërvjeçar i buzqeshej nana, i buzqeshej Prenda, e shoqja e re e vllaut, baba i fliste me za të butë e vllau këndonte me te. Cubi-mik ishte i mirë dhe të gjithë e nderojshin, Dila kanjëherë me dashje dhe pa dashje e shikonte në sy dhe kuqej, kanjëherë me dashje e pa dashje, tue bamë punë nëpër shtëpi, në të kaluem e prekte me krah dhe nga kjo prekje iu rritshin gjitë.

As nga armët e tija, rrypat me fishekë, pushka dhe revolja nga të gjitha këto Dila s'kish frigë. Një ndjesi e fshehtë rritej në zemrën e Dilës dhe sa ma shum ditë kalojshin aq ma e madhe bahej. Dhe ndiesia u ba dëshirë, dëshirë që të len pa gjumë.
Por një ditë, kur dielli sa një pare e madhe sermi u çfaq në qiell, Cubi shkoi. E dila mbet vetëm me dashurinë për Cubin.

Asht e flakët dëshira e Dilës në një ditë të shkëlqyeshme prandvere kur, e shtrime në bar, ndjen se si i rreh gjaku ndër dej. Asht edhe ma e flakët dëshira e Dilës kur i ka syt'e mbyllun e me andrim vezullues don me krijue ate që s'ka. S'ka... Nuk u pa ma Cubi. E 17 prandvera të saja janë 17 thirrje të nxehta të heshtura drejtue Cubit.
Ashtu e shtrime dhe n'andrim Dila nuk desht t'i çeli syt' edhe se ndjeu mbi trupin e vet një peshë dhe prishi dihatunin e nji mashkulli e mbi buzët e veta të përvlueme një njomsi. S'i çeli syt'. Ndoshta kish frigë të mos prishi ekstazën në të cilën kishte ramë... E kur ndjeu lehtësimin e trupit i çeli syt. Por aty s'pa kend. U hodh nga ana e majt. Dila u drodh. "Ai asht! tha - Cubi!" dhe u vue në ndjekje të gjurmës majtas. Sie dehun, gjithnjë n'ekstazë. La grigjen, as që i binte ndër mend, pse kërkonte Cubin. Doli në rranxë të malit shkambuer. E thirri me emën, por bashkë me këmbët e saja që përplaseshin prej shkambit në shkamb, q'ashtu dhe thirrjet e saja u përplaseshin - kot.
Kur erdh muzgu i mbramjes nëpër livadhe dhe nëpër shkambijt ndigjoheshin thirrje plot idhnim dhe dhembje:
"Dilooo! Dilooo! Dilooo!"[/b]

Nimfa Thu Jun 26, 2008 1:23 am

Qeni...

Den Klark

Pronari i një shitoreje mbante mbi derë mbishkrimin në të cilin shkruante "këlyshët në shitje". Ky mbishkrim filloi t'i tërheq fëmijët, dhe kështu një djalosh i vogël u ndal para kësaj shenje dhe e pyeti pronarin: "Sa para keni ndërmend t'i shitni ata këlyshë?"
Pronari i shitores iu përgjigj: "Prej tridhjetë deri në pesëdhjetë dollarë".
Djaloshi futi dorën në xhep dhe nxorri ca para të imëta: "Kam dy dollarë dhe tridhjetë e shtatë centë", tha. "A do t'më lejonit të hyj dhe t'i shikoj?"
Pronari i shitores buzëqeshi dhe pastaj fishkëlloi, dhe prej shtëpizës së vogël doli qenushja Lejdi, dhe pas saj pesë toptha të butë lëkure. Djaloshi menjëherë vërejti se njëri prej këlyshëve tërhiqej paksa zvarë dhe se mbeti larg të vetëve. E pyeti pronarin: "Çka nuk është në rregull me këtë qen të vogël?"
Pronari i shpjegoi se e kishte shikuar veterinari dhe kishte konstatuar se e kishte kërdhokullën e nxjerrur, dhe se përgjithmonë do të çalojë. Djaloshi u shqetësua. "Dua ta blej pikërisht këtë këlysh".
Pronari i shitores i tha: "Jo, ti nuk dëshiron ta blesh këtë këlysh. Nëse vërtet e dëshiron, do të ta falë".
Djaloshi u shqetësua edhe më tepër. E shikoi pronarin drejt në sy dhe, duke kërcënuar me gisht, tha: "Nuk dua të ma falni. Ai këlysh vlen njëjtë sa edhe të tjerët, për çka do t'ju paguaj shumën e plotë edhe për të. Në të vërtetë, tash do t'ju jap dy dollarë e tridhjetë e shtatë centë, ndërsa nga pesëdhjetë centë do t'ju paguaj për çdo muaj deri sa e shpaguaj".
Pronari i shitores mundohej ta bindte: "Ti vërtet nuk ke dëshirë ta blesh këtë këlysh. Ai kurrë s'do të mund të vrapojë, të kërcejë dhe të luajë me ty sikur qentë tjerë".
Atëherë djaloshi u ul, përvoli këmbëzën e pantallonave që t'ia tregonte atij këmbën e përdredhur në një protezë të madhe të metaltë. E shikoi pronarin e shitores dhe butësisht iu përgjigj: "Shihni. As unë s'mund të vrapoj mirë, dhe atij këlyshi i nevojitet dikush i cili do ta kuptojë!"

Nimfa Thu Jun 26, 2008 1:26 am

Lulet...

Benet Serf

Një njeri në moshë i gafrruar me flokë të shprishur rinte ulur në autobusë duke mbajtur në dorë buketën e luleve të freskëta. Në ulëse nga ana tjetër rinte një vajzë e cila or e çast e hedhte shikimin në lulet e tija. Autobusi iu afrua stacionit ku njeriu duhej të zbritte. Ai plotësisht në mënyrë spontane ia lëshoi lulet vajzës në krihë. "Vërejta se i adhuroni lulet," - i sqaroi ai, - " por mendoj se edhe gruaja ime do të gëzohej që ju t'i merrni ato. Do t'i them asaj se juve ua dhurova." Vajza e pranoi buketën, e pastaj vështronte njeriun në moshë se si delë nga autobusi dhe kalon nëpër derën e varrezave të vogla.

Nimfa Thu Jun 26, 2008 1:27 am

Krimbi...

Ajri Begu, fragment nga "Gungat"

Më bren. Ka hyrë thellë në mua. Kur kujtoj hapin tim më bren ndërgjegjia. Kam edhe frikë. Mos është kjo frika? Jo, jo, më bren gjithçka që quhet e kaluar. Më frigon. Mendoj fshehurazi nga ajo dhe nga vetja. Nuk dua as ajo të më marrë vesh. Nuk dua të dëgjojë. Ta befasoj? Nuk di. Kisha dëshirë, por nuk e di a do të më befasojë? Për këtë, ajo nuk ka faj. Mund t'i kërkoj falje. Jo, këtë nuk guxoj ta bëjë në asnjë mënyrë. Do t'ia kujtoj gjithë atë për çka, të dy, shtiremi sikur e kemi harruar. Ajo, madje, mund të mendojë se jam duke bërë shaka. Jam shkrirë. Më vjen keq.
E dua! Mundohem të bij në kontakt me veten time të parë, por fjalët i nxjerr pa zë. thellë në brendi, ku jam unë vetia e dytë.
Vetja ime e parë ngreh kokën lart. Bëhet se nuk dëgjon asgjë. Ajo më mundon. Gjithnjë ka qenë krenare. edhe atëherë kur nuk është dashur.
Më vjen keq për atë. kam qenë i keq. Kam frikë mos ngatërrohen qëllimet. kam frikë, mos në këtë ngatërrim gjen të vërtetën e saj, atë për të cilën kam më tepër frikë. Shtrëngohem. e shikoj, ajo ka humbur diku me shikimet e saja nga një grup fëmijësh. Shikoj anash mos kalon dikush, çoj kokën dhe...
"Më do?" e pyes më në fund.
Më shikon e hutuar.

Nimfa Thu Jun 26, 2008 1:30 am

E harruar në dashuri...

Muhamed KËRVESHI, nga "Dritarja e hapur"

EngjulliTërë dashurinë time atij ia fala. Ai dëshiroi t'i takojë tjetrës. E vrava sepse e dashurova marrëzisht, që të mos i takojë tjetrës, që të jetë prore pranë meje, vetëm imi.
I vdekur s'mund të ikë prej meje!
Shumë gjëra, kur ia marrin njeriut, mund t'i kthehen, përveç dashurisë dhe jetës.
Ai më mori shumë nga dashuria ime. Çdo gjë harroi. Asgjë nuk ma ktheu me të mirë.
Jeta pa dashuri është hiç. Dashuria pa dashuri vyshket.
Unë pa dashuri nuk munda dhe s'mund të jetoj.
Unë e kam dënuar veten më rëndë se atë, se sa do të më dënoni ju. E kam dënuar me vdekjen e tij, me dashurinë time të plagosur për vdekje.
Vdekja e tij çdo ditë po shoqërohet me mua.
Jeta ime nuk mund të ikë nga vdekja e tij. Ajo ecën shpejt, nën tokë, nëpër ujë dhe nëpër qiell. jeta ime s'mund të fshihet nga ajo. Kudo ajo më sheh dhe më njeh.
Çdo dënim juaj do të jetë më i vogël dhe më i lehtë se dënimi i dashurisë sime ndaj meje.
Veproni sipas drejtësisë së ligjeve tuaja! Edhe dashuria ime do të jetë e kënaqur dhe nuk do të kundërshtojë.
Duket se edhe dashuria na mëson ose na detyron të bëjmë mëkate të mëdha, por nëse i bëjmë për të, të gjitha na i fal.
Dashuria ime e çmendur gati çdo lidhje me jetën ma ka ndërprerë.
Çdo ditë po dal dhe po ikë nga qenia ime. Ky proces do të dëshiroj të mos zgjasë shumë, por të kryhet sa më shpejt.
Sa më shumë të jetoj aq më i madh do të jetë dënimi për mua. Përkundrazi sa më pak ta shoh dritën, aq më i vogël do të jetë dënimi.
Mirë është ju nuk më njihni sa duhet.
S'është dëm që nuk di se ç'mendoni për mua, për dashurinë time të përgjakur.
Unë mendoj se e doni dhe e respektoni drejtësinë.
Nuk më duhet mëshira, e mendoj armik të dashurisë dhe të jetës sime.
Atë dënim që ma ka caktuar dashuria ime, atë duhet të ma jepni ju, shok gjykatës, porotë dhe avokatë.
Dashuria për dashuri.
Jeta për jetë.
Vdekja për vdekje.
Jam e harruar në dashuri.
Askush nuk më njeh mirë. Askë s'e njoh mirë tani. Nuk e njoha dhe s'po e njoh sa duhet as veten. Për këtë mos më bëni fajtore, mendoj se për këtë çdo faj i takon dashurisë sime.
Heshtja kurrë nuk më ka pëlqyer, e kam urrejtur. Ai me heshtje më mundonte dhe më largonte nga ai, nga jeta e tij nga brigjet e jetës sime.
Kur më tha "Jo", ma tronditi jetën, ma plagosi rëndë dashurinë, ma paralizoi mendjen.
Unë jetoj kudo me të në vdekje. Pra jemi pranë njëri tjetrit. Nëse në të s'është e mundur të jetohet gjatë, do të kërkoj një vend tjetër në jetë, në ndonjë jetë ende të panjohur për ne, nëse ka diku nën tokë, ose në qiell.
Askund nuk do të më shihni, sepse jam e harruar në dashuri.

Nimfa Thu Jun 26, 2008 1:31 am

Unë kam filluar të harroj...

Den Milman

Së shpejti pas lindjes së vëllait, vëllau i vogël filloi t'i lus prindët që ta lënë vetëm me bebën e vogël. Prindët frikoheshin se ndoshta, si dhe shumë katërvjeçarë tjerë, është gjeloz dhe se dëshiron ta godas apo ta lëkund, prandaj nuk i lejuan një gjë të tillë. Ndërkaç, ai nuk tregonte kurrëfarë shenje të gjelozisë. Ndaj bebës ishte i butë dhe gjithnjë e më shumë dëshironte të mbetej vetëm me vëllaun e tij. Më në fund ia lejuan prindët.

Gjithë gëzim dhe shend vrapoi në dhomën e bebës duke e mbyllur derën, por dera pak u hap, që mjaftonte që prindët kurreshtarë të mund të shohin e të përgjojnë. Panë se si djaloshi i vogël me lehtësi dhe ngadalë i afrohet vëllait të vet, e vendos fytyrën e tij mbi të tijën dhe qetë fletë:

-Bebë, më thuaj se çka dëshiron Zoti. Unë po filloj të harroj.

Sponsored content

Çifteve në mesnatë - tregime...

Çifteve në mesnatë - tregime...

Re: Çifteve në mesnatë - tregime...

Re: Çifteve në mesnatë - tregime...

Re: Çifteve në mesnatë - tregime...

Re: Çifteve në mesnatë - tregime...

Re: Çifteve në mesnatë - tregime...

Re: Çifteve në mesnatë - tregime...

Re: Çifteve në mesnatë - tregime...

Re: Çifteve në mesnatë - tregime...

Re: Çifteve në mesnatë - tregime...