Ditari i një luftëtari të UÇK-së

Lufta për liri dhe mbijetesë



“Dhe, para së gjithash, ruhuni nga mallkimi i historisë

dhe mos e harroni atë kur të jepni mendimin tuaj!”

Hasan be Prishtina

Gani Sylë Shala është djali i madh i Sylë (Osman) Shalës nga Ruhoti, KK Pejë. Rruga e tij dhe bashkimi në radhët UÇK-së, është sa e lavdishme, aq edhe shembull emblematik i një qëndrese titanike në luftë për liri, është një histori e vuajtjeve dhe gjenocidit që kanë bërë shërbimet shtetërore militare serbe ndaj kombit shqiptar në periudha të ndryshme të historisë 100-vjeçare nën thundrën serbe. Lufta e fundit është strumbullar kundër një gjenocidi me përmasa shkatërruese në masë. Kjo rezistencë-luftë ka hyrë në analet e historisë së luftërave botërore si guerilja më e suksesshme për mbrojte nga shkatërrimi i qenies njerëzore. Ushtria Çlirimtare e Kosovës nuk ka kryer krime. Ajo ka zhvilluar luftë për mbrojtjen e trojeve etnike shqiptare dhe çdo tendencë për njollosjen e kësaj lufte është krim. Është krim edhe ndaj atyre që në Hagë gjenden padrejtësisht dhe natyrisht përkushtimi i të gjithë neve është që të lirohen sa më shpejt që është e mundur”.

Burgosja e Ganiut

Syla kishte vdekur shumë herët, më 4 tetor 1984 në spitalin e Beogradit, kur ishte vetëm 54-vjeç. Mungesa e tij për familjen ishte mjaft e vështirësuar. Në njërën anë ishte lufta për ekzistencë, në anën tjetër ishte dëshira dhe përpjekja për arsimim.

Mejremi, nëna e Ganiut, e kishte përjetuar rëndë humbjen e kryefamiljarit, e sidomos burgosjen e Ganiut, ajo vdiq më 16 mars 2007. Vëllai i Ganiut, Shemsiu, ka vdekur në moshën 51-vjeçare, më 25 janar 2008. Gjatë leximit do të mësohet se Ganiu është paraqitur në emër të Shemsiut dhe gjatë tërë vuajtjeve ka qëndruar me emrin e vëllait për t’i përballuar më lehtë reprezaljet barbare çnjerëzore të shërbimit të Milosheviqit, por kjo fatkeqësisht ia kishte rënduar edhe më shumë vuajtjet, rrahjet, plagosjet, kryqëzimin, bartjen e kryqit 5 kg. në shpinë, reprezaljet për marrjen e veshkës etj.

Në burgun e Dubravës

-Fjalët e prof. Ukshin Hotit kanë qenë udhërrëfyese për qëndrim dinjitoz në burgun e Dubravës, por fatkeqësisht ai nuk e mbijetoi, sepse e morën dy veta kur e kishte kryer afatin e dënimit, kur duhej të shkonte në shtëpi. Janë dëgjuar të shtëna dhe nuk dihet as gjë për fatin e tij! Ai, më shtrëngoi për faqe dhe më tha: ”Edhe sikur të na vrasin të gjithëve këtu, Kosova ka djem e vajza që do t’ i dalin zot Kosovës”.

Populli që kërkon liri është më e fortë se krisma e gjithë topave të Serbisë e Jugosllavisë! Veç vdekja mund ta ndajë nga Pavarësia e Kosovës.

Ai thoshte se problemi i gjithë shqiptarizmit është si rreze dielli që del në mëngjes herët mbi fijen e një bari që vesa e mëngjesit. Kur shqiptarët do të bashkohen të gjitha trojet në një të vetme, rrezet e diellit nuk do të shkrijnë më jo një vesë bari, por në gjithë trojet etnike shqiptare.

Udhëtimi nëpër labirintin e vdekjes

Ditari i Gani Sylë Shalës


Edhe këto male të larta të Shqipërisë ishin të kalueshme për ushtarët e UÇK-së

“Dhe, para së gjithash, ruhuni nga mallkimi i historisë

dhe mos e harroni atë kur të jepni mendimin tuaj!”

Hasan Prishtina

Kërkuam ndihmë nga junikasit dhe nga Gllogjani. Ndihma nuk vonoi të na vinte. Dhe na ndihmuam aq sa patëm mundësi.

U nisëm për në Gjocaj, ku u takuam me Bekim Berishën, i cili më njoftoi se janë vrarë tetë luftëtarë të UÇK-së, ndërsa një është i humbur.

Pas shumë vjetësh, pas lufte është gjetur i humburi. Ai ka qenë Imer Osmanaj nga Prekalla dhe është rivarrosur më 2005 në vendlindjen e tij.

U kthyem në Junik. Aty më urdhëruan që të kaloja tjetrës rrugë-pikë, të nisesha për “trekëndëshin”. Ani baca! - Musë, i thashë.

Nisja për Shqipëri

I rreshtova vullnetarët e furnizimit më armë dhe u nisëm për Shqipëri. Qarkullonin informata se të gjithëve do të na vrasin. Ishte përforcuar shumë kufiri nga ushtria serbe. Ngjarja që kishte ndodhur me grupin që ishte para nesh për furnizim me armë ishte katastrofal. Siç thash më lart, kishte të vrarë, të plagosur e të humbur. U detyruam të kthehemi prapa. Komandova si më urdhëruan.... Kur erdhëm në Gllogjan, na doli Ramushi përpara. Më pyeti: ”Shalë, çka u bë?” “Shok komandant, unë nënën nuk e kam pasur në Junik që të më furnizoj me armë, s’ka pasur armë në Junik!” “Shalë çomi për Çollapek, se të tjerët po i përcjellim për Drenicë”, - më tha komandant Ramushi. I çova sipas urdhrit. Por, unë u ktheva pas prej Çollapekut në Gllogjan dhe kam bërë rojë.

Qershor 1998

Udhëtimin e bëmë nga Kaçaniku për Junik-Gjocaj dhe dolëm në Shqipëri. Gjatë rrugës ra në minë dhe u plagos Shpend Mala, ndërsa kali u bë copë-copë.

Më 11 qershor 1998 me dhjetë veta kaluam kufirin ndërmjet Koshares e Rrasës së Zogut.

Tre korrik 1998


Në Hereç u takova me Musë Çetën nga Trubuhoci. Ai ishte nisur për Shqipëri, ndërsa unë isha duke u kthyer... Mbërrina në Gllogjan, kërkova të shkoja për Ruhot. Kur u nisa rrugës u takova me disa djem dhe biseduam për luftën që ishte zhvilluar në Loxhë. Kur arrita në Lumbardh, u takova me Sali Çekun. Prapë vazhdova ta pyes për Loxhën. Saliu më tha:” Gani, më erdhi mirë që morët pjesë ju Ruhoti dhe Peja në luftën e Loxhës”. Sali, i thashë:” Jo vetëm Ruhoti, por kanë marrë pjesë edhe Studenica, Zabllaqi, Ozdrimi i Pejës, disa nga Kapeshnica e Pejës. Saliu ma ktheu: ”Atë ditë kanë qenë mbi 1500 veta”. Saliu më tha: Gani, duhet me u kthye përsëri për Gllogjan, me qëllimin që unë t’ju prij përsëri për Shqipëri. Në rregull! U kthyem dhe pas pak arritëm në Gllogjan. Iu afrova Ramushit e i thashë: “Ramush, nuk kam asnjë pare për duhan”. Ramushi më dha para.

Një automatik - për dy gomarë!

Kur u ktheva nga Ramushi, e pashë një grup në rrugë. Iu drejtova dhe u thashë: a mundem t’ju ndihmoj diçka djem?

- Jemi nisur, thanë, për Shqipëri. Sa veta jeni ju? – thashë. Jemi rreth 18 veta- thanë.

Shkova përsëri te Ramushi, ai ishte shumë i zënë, iu afrova Shkëlzenit, vëllait të Ramushit, tash Hero. Ai m’i dha 1000 marka dhe më tha: ”Shiko nëse ke mundësi t’i grumbullosh rreth 50 veta”. Ani Shkëlzen - i thashë. Ma dha një letër. Në orën 21:00, në mbrëmje, të datës 5 korrik 1998, u nisëm për rrugë. Kur arritëm në Junik, Musë Krasniqi dhe Gani Shehu më këshilluan: Gani ruaju dhe shko rrugës në drejtim të pikës për ”trekëndësh”! Gjithashtu më pyetën prej nga janë këta shokë? Unë thashë nga Doganajt e Kaçanikut.

Kur iu afruam “trekëndëshit” gdhiu dita. Mezi e kaluam kufirin, sepse ishte i minuar dhe morëm edhe ca plagë të vogla nga shpërthimi i minave në kufi. Pasi kaluam na dhanë ndihmë disa barinj të Shqipërisë. Kur mbërritëm afër Tropojës, m’u desh të blija dy gomarë, sepse dy të lënduarit ishin lodhur bukur shumë. Paratë nuk m’i morën, m’u desh t’ua jepja automatikun për gomarë dhe kësisoj arritëm në Tropojë...

Korrik 1998


Në korrik 1998 u takova përsëri me Musë Çetën, 60- vjeç. U printe fshatit Trubuhovc me 20 vullnetarë. Unë iu bashkova këtij grupi dhe shkova të Çorri (Xhabir Zharku). Ai ka qenë i ngarkuar për shpërndarjen e armëve. Ia tregova rastin e automatikut, ai më tha nuk është problem për atë armë. Armët që furnizoheshim ishin në Tropojë, në kullën e Berishajve.

E thirra atë dhe ai më njohu se kanë mbetur më shumë ushtarë. Pse ju ra Juniku? – pyeti. Qante si fëmija, prej gazepit që s’mund të ktheheshim pas...

Më 10 korrik 1998 ramë në Ujëz, por duhej të ruheshim shumë nga prita forcave serbe. Dikush thoshte se ishin 1000 ushtarë. Kush do të na printe? Doli Sali Veseli e na priu. Dikush thoshte janë mbi 500 veta, dikush 400. Në Gjocaj kah ora gjashtë e mëngjesit na hetuan, na sulmuan shkiet.

Vrasja e Bekimit dhe e Bedriut

Arritëm në Junik. Aty u takova me Bekim Berishën dhe Bedri Shalën. Ah, Gani, Juniku ra! Menjëherë jemi rreshtuar në rojë, unë Ganiu, Musa, Shaipi dhe Luan Çeta. Kjo rojë në Berishë kishte zgjatur afro një muaj. Takohem me Bekimin dhe i thashë qe një muaj në Berishë, nuk vjen kush me na ndërrue!

Bekimi më tha: ”Gani jemi shumë pak ushtarë, kanë ikur i kanë lënë pikat! Sot është dhjetë gushti, në mbrëmje e lajmëruam Junikun. Në orën tre u vranë dy luftëtarët më të shquar të UÇK-së, Bedriu dhe Bekim Berisha. Musa më tha: ”Gani lërini pikat, ngjituni në mal! Mbi 300 veta, rob e fëmijë, mbërritëm t’i tërheqim shëndosh e mirë.

Rënia në pritë afër Erenikut


Afër këtij lumi ranë në pritë ushtarët e UÇK-së, ku u vranë edhe dy pjesëtarë.

“Dhe, para së gjithash, ruhuni nga mallkimi i historisë

dhe mos e harroni atë kur të jepni mendimin tuaj!”

Hasan Prishtina

12 gusht 1998

Më 12 gusht, 1998 u ndamë nga grupi, i lamë armët te Kangres Memija, dhe u nisëm për “Trekëndësh” vetëm unë e Musa. Kur mbërrimë te kufiri i luteshim Zotit që të na ndihmonte që ta kalonim pa lëndime. Në ato momente filloi një shi me murmurimë, pastaj filloi të bjerë breshër. Nga ajo stuhi ishte vështirë të orientoheshim, andaj e humbëm rrugën. Vallë çfarë të bëjmë?! Ecnim e nuk dinim kah shkonim.

Në mëngjesin e 14 gushtit 1998, na hetuan rojat kufitare serbe. Kërkuan që ne të ndaleshim, por nuk zbatuam urdhrin e tyre. Pas vërejtjes tjetër filluan të shtien me armë. Ne me një shpejtësi dhe mjeshtëri u larguam, iu afruam një shkëmbi. Aty kishte qenë një shpellë.

Të ngujuar në shpellë

Mezi u futëm brenda! Dëgjohej një uturimë. Nuk u vonuan dhe arritën tri tanke e disa ushtarë serbë. Ata u stacionuan aty. Çka të bënim ne tani!? Në atë vend, me Musë Çetën, mbetëm tetë ditë e tetë net. Ditën e nëntë dëgjova duke dhënë urdhrin për tërheqje.

- O Musë, i thashë, po largohen shkiet. Në mbrëmje dolëm nga aty dhe filluam rrugën tonë. Dikur u takuam me ca boshnjakë. U treguam rastin. Na dhanë ndihmë.

-Ju keni qenë më afër bjeshkës së Kolashinit. Shumë çudi si keni shpëtuar!

Shkuam në Vuthaj, na pritën shumë mirë. Na treguan se në Vuthaj ka shumë shqiptarë nga Kosova. Nga komuna e Deçanit dhe e Pejës, nga Deçani, Strellci, Broliqi, Rastovica, Prilepi, Çetajt, disa familje Barani, Juniku, Vokshi, Tafajt e Dranovcit, Mazniku, Isniqi, Rozhajë, Loxha, Istogu, Vrella, Studenica, Jabllanica e Vogël dhe e Madhja, Prigoda, Saradrani, Dubova e Madhe dhe e Vogla. Mendova se krejt Kosova paskan ikur!

U kthyem te shtëpia me Musë Çetën, më 2 shtator 1998. Mora rrugën për Jabllanicë dhe përsëri iu bashkova UÇK-së.

Viti 1999


Më 26 janar, në orën 10.45, në Bistazhin, ramë në pritë të serbosllavëve. Dy veta u vranë: Kasim Shala dhe Hamdi Berisha. I varrosëm unë, Gani Shala, Nexhat, Istref Berisha dhe Emrush Çeta.

Nga Ruhoti u nisëm mbi 20 veta për të sjellë armë nga Shqipëria. Në mesin e këtyre vullnetarëve isha unë, Mërgimi (djalë e babë), Kasumi djali i mixhës Rexhepit, Hamdi Ibër Berisha etj..

Kur arritëm në Jabllanicë të Gjakovës, në mëngjes, na kumtuan lajmin se në mbrëmje duhej të niseshim për Shqipëri. Kah mbrëmja na rreshtuan. Aty ishte edhe Agim Zeneli. Gjatë rreshtimit erdhi Ramushi, i cili më tha: ”Sa herë do me shkue ti Gani në Shqipëri? Shkon kësaj radhe Mërgimi”. Iu drejtova Mërgimit, djalit tim, dhe i thashë, kur të kthehem prej Shqipërisë i ndjekim shkiet gjer në Merdar. Na çuan në Ratkovc te Emrush Xhemajli. Ai na këshilloi me pak fjalë: ruajuni rrugës, mos pini duhan vend e pa vend. Na thirri emër për emër: Emrush Çeta, Gani Shala, Agush Gjoci, Daut Kelmendi, Agim Zeneli, Agron Rama dhe unë, ishim në fund të rreshtit, i përcillnim...

Pak pa u nisë më thirri Agim Zeneli. O Gani, hajde e merre pushkën time! E mora pushkën dhe u nisëm!


Plagosja

Kur mbërrimë në Kralan, na thanë mos ecni nëpër asfalt. Kaluam Kralanin, arritëm afër Erenikut. Kur iu ofruam urës, Agim Zeneli më tha: Gani merre dikë dhe kontrolloje urën. E mora Emrush Çetën, tri herë e kontrolluam rreth e rreth. Nuk vërejta gjë. Aty paskan qenë dy ura: e vjetra dhe e reja!? E thirra Agimin dhe i dhashë shenjë që të nisen. Agimi i kishte bërë gjashtë rreshta dhe u ka thënë se me shpejtësi duhet kaluar urën. Në gjysmë të urës u dëgjua një zë. Ndalo! Agimi iu drejtua: kush je ti dhe menjëherë filluan të shtinë në ne.

I pari plumb më mor mua. Rashë përtokë. Agim Zeneli thirri: O Shalë, a je gjallë?! Po, jam!.Gjuaj në shkie! piskati Kasumi, o bac edhe unë u varrova! Kasumi dhe Emrushi më kapën dhe më gjuajtën në lumë, që të mos zihesha i gjallë në nga serbët.

Mbi 200 metra shkova teposhtë ujit. Vjen njëri duke vrapuar. O Kasum ndihmomë! Nuk jam Kasumi, thotë, por jam Avni Elezi.

Vrasja e dy luftëtarëve

Gani, më tha, Avniu dhe Kasumi janë plagosur shumë rëndë. Po të kërkojnë ty. U ktheva të shkoj te Kasumi. Vjen njëri këmbë e krye nëpër ujë. Avniu tenton ta nxjerrë. E heton se ai kishte qenë shka! Shka i plagosur. E hoqi Avniu pistoletën dhe ia shkrepi nja dy plumba. Gani, tha, unë e nxora veten. Shkoi Avniu, unë u nisa zhag, e kalova rrugën, shkova të Kasumi. Aty kishin mbërritur edhe Emrushi dhe Agush Gjoci. Thirra: O bac! --Jam varruar shumë rëndë! Bac, nuk të lëmë vetëm! Në orën 1 e dhjetë dha shpirt Kasumi! Piskati Emrushi,...mbaju Emrush, he burrë! Po Gani, edhe unë jam i plaguar. Agush Gjoci tenton me i djegë kufomat. Agim Zeneli i tha: jo Agush ! I bëmë bashkë Kasumin dhe Hamdiun dhe nisem me i ngrehë zhag deri te një shtëpi dhe me i ruajtë gjithë natën.

Vinë dy vëllezërit Lleshi. Kishin kërkuar një karrocë në Bistazhin, por askush nuk ua kishte dhënë. Në mëngjes ma morën revolen Nexhati e Emrushi... U vonuan shumë. Vjen Nexhati duke sharë. S’ka ndihmë Gani!

Kah ora tre mbas dite vjen njëri dhe pyet: a ka njeri këtu? Iu lajmërova unë. Më tha tash unë e lajmëroj OSBE-në. Shkoi!

Si më plagosi krimineli “Vula” në të dy këmbët?



“Dhe, para së gjithash, ruhuni nga mallkimi i historisë

dhe mos e harroni atë kur të jepni mendimin tuaj!”

Hasan Prishtina

Nexhati përsëri nuk priti, doli për të kërkuar ndihmë. Por nuk i kishte ofruar kush ndihmën dhe ai u vonua shumë.

Ngadalë dola zhargas në rrugë dhe kërkova ndihmë.

...Erdhi një grua plakë. Oj Loke, më ndihmo!-i thashë. Po loke, si jo më goditi, me lopatë në krye, në shpinë, më shau nënë e babë! Tradhtar! Na prishët vendin ju myslimanët e poshtër...

Zhagas u largova nga ajo. Hyra brenda. Erdhi Nexhati. Nuk u vonuan... Ja erdhën OSBE-ja.

Ndërrimi i identitetit

Ata më pyetën për emrin. Nuk ua dhashë emrin e vërtetë, por u thashë Shemsi më quajnë! Nexhatit i bënin lutje, “hajde te ne”! Mezi u bind me u afrue. Më përqafoi dhe shkoi. Nexhati... Vëzhguesit e OSBE-së filluan të më pyesin:

- Shemsi nga je dhe nga është shoku yt?

- Iu drejtova dhe u thashë ai është Nexhat Istref Berisha. E unë jam Shemsi Shala nga komuna e Pejës, fshati Ruhot. Kasimi e Hamdiu janë fshatarë të mi. Na fotografuan e shkuan. S’u vonua shumë serbosllavët e armatosur, me pizgauera... erdhën. Komandanti urdhëroi ta dorëzoj armën.

I çova duart lart. U thashë se jam i palëvizshëm. Erdhën e morën pushkën, pushkëmitralozin që ua kishim marrë shkive.

Më vendosën në lese tre romë, më dërguan te dyert të oborrit të romit. Me rrahën shuplaka, tjetri më binte në krye me shqelma, tjetri më pështynte. Nuk vonoi shumë e erdhi komandanti i Deçanit me nofkën ”Vula”. Me vete e kishin pasur edhe kamerën.

“Vula” ia nisi të më pyeste shqip. Si je ore djalë? Mirë, i thashë! Pasi qenke mirë, pse do të shkosh për Shqipëri...?

(Zbrita poshtë në katin e dytë dhe pyeta disa deçanas, kush ka qenë komandanti me nofkën ”Vula”).

Kush ishte gjakpirësi me nofkën”Vula”?

Komandanti deçanas Vukmir Mirçiçka ka pasur nofkën”Vula”.

-Jam plagosur mbrëmë.

- Po mahitesh, më tha!

Në duar të kriminelëve

Më qëlloi me shqelma. U largua “Vula” nja dhjetë metra. I shau shkau shkiet nënë e babë. Qysh kanë qenë kaq afër e nuk i keni diktuar! Vula më pyeti nga jam. Jam nga komuna e Pejës. Fshati Ruhot. Si e ke emrin Shemsi? E çeli një bllok e më tha pi duhan Shemsi, se kam për me të vra !? Unë nuk bëzana.

Një shka i pruri disa automatikë, pushkëmitraloza. Ma afruan kamerën. I dëgjova duke thanë para kamere “i kemi vrarë disa terroristë dhe ca i kemi zënë”!

“Vula”: ”Shemsi, kur të pyes duhet të përgjigjesh!” - Ani i thashë.

A ke qenë në Shqipëri? Po, i thashë, 100 herë!

Ku janë Gani Shala -Mërgimi, Kasimi, Muja, Nexhati, Qerimi, Ademi, Hamdiu?

Iu përgjigja:

-Ganiu është në Jabllanicë, Mërgimi në Jabllanicë, Muja në Jabllanicë, Qerimi në Jabllanicë, Nexhati në Jabllanicë, Ademi në Jabllanicë, Kasimin e keni vrarë, Hamdiun e keni vrarë!

-“Vula”: Shemsi a i njeh Qerim Osmanin, Adem Shalën, Tafil Avdylin nga Tresteniku e Vëllazërim Berishën? Iu drejtova: Po, të gjithë i njoh.

Ai më tha se mbrëmë të gjithë i kemi vrarë?

Kush u ka prirë mbrëmë?, më pyeti “Vula”.

-Unë i thashë, unë kam qenë përgjegjës i tërë grupit, me Kasimin e me Hamdiun.

“Vula” më tha shumë mirë, por ki me thënë se mbrëmë u ka vrarë Ramush Haradinaj!

Vrasja e dytë!

E ndezi kamerën. “Kush ju ka vrarë mbrëmë?-pyeti “Vula”.

Ju na vratë mbrëmë! E mësheli kamerën.

I urdhëroi romët që të më çojnë në livadh.

Më çuan në livadh. Aty pashë Kasimin dhe Hamdiun. I kishte mbuluar bora. Ishte dimër. Nuk pata mundësi t’ua fshija borën, me shkuan lotët. M’u afrua “Vula” e më tha: ”Shemsi, thuaja Ramushi i ka vrarë mbrëmë!” Kurrë nuk them, i thashë. Vramë! Iu afrua Kasimit me revole dhe e qëlloi për se vdekuri! Pastaj ashtu ia shkrepi plumbat edhe Hamdiut. “Vula” nuk mbeti i kënaqur me këtë, m’u afrua mua dhe m’i shkrepi dy fishekë në këmbën e majtë.

Bërtiti i nervozuar: Thuaj se i ka vrarë Ramushi!

Jo, i thashë, kriminel. Ramushi është hero. Më goditi në këmbën e djathë me tre plumba. Humba vetëdijen. Me kishin pas dërguar në spital në Gjakovë!

Në spitalin e Gjakovës

Duke më dërguar në sallën e operacionit, lakuan për morg. Para meje i kishin çuar shokët dhe bashkëluftëtarët e mi, Kasimin, Hamdiun dhe Daut Kelmendin. Më pyetën për Kasimin. U thashë vëlla e kam.

Po Hamdiun? E kam të katundit. Dauti është i Banjës së Pejës.

Dërgonie tash Shemsiun në sallë.. Mos mujshi ju e çojmë ne për Greqi ose për Rusi.

Selajdin Boshnjaku u tha nuk ka nevojë me e çue përkund, se unë e bëj operacion. Ia shanë nënë e babë... Dr Selajdini me tërë stafin e vet me operuan.. .

Dr. Selajdini keshillon;

Më dërguan në “dhomën e kujdesit intensiv. Erdhën shkiet dhe menjëherë më lidhën duar e këmbë për krevat.

Në mëngjes ia mbërritën policia me gjyqtarë-paditës-prokuror.

Gjyqtari hetues më pyeti: Si po ndihesh tash shok komandant?!

-Nuk jam komandant!

-Mëshele gojën kriminel!

-S’jam kriminel!

-Iu dha urdhër me m’i zgjidhë këmbët e duart.

Gjykatësi hetues më dha një cigare.

Si e ndeza cigaren m’u çelën pak sytë...

-Shemsi a ke qenë ndonjëherë në Shqipëri?

-Po, kam qenë 100 herë dhe përsëri do të shkoj si të kem mundësi, kur të shërohem.

Shemsi, ku është Ganiu?

-Në Jabllanicë, u thashë.

-A ka shumë ushtarë? – pyetën.

-Janë diku mbi 5000 ushtarë...

-Shemsi, kah keni ardhur deri te ura?

-Për Kralan, - u përgjigja.

-Kush ju ka prirë?

-Unë.

Rrugëtimi nëpër ferrin e vdekjes


Gjakova: Në spitalin e këtij qyteti më operuan...

“Dhe, para së gjithash, ruhuni nga mallkimi i historisë

dhe mos e harroni atë kur të jepni mendimin tuaj!” - Hasan Prishtina

Krimineli “Vula” nuk prante duke më bërë pyetje rreth organizimit ushtarak dhe hierarkisë sonë në UÇK.

-Atëherë, Shemsi, ti qenke komandant?

-Jo nuk jam.

-A je a s’je...?

Por, sipas tyre, unë mbeta komandant. M’i lexoi nëntë pikat: 125,136,139,142. Iu drejtova në fund gjykatësit: -A gjen konop që të më varësh në Kosovë?

-Mos paçi shkoni te UÇK-ja, e ua japin!?

Më tha se do të shihemi në Pejë.

Operimi

Mbas tri dite më dërguan në sallën e operacionit. Më operuan për të dytën herë. Në mbrëmje erdhën shkiet, më lidhën përsëri për krevat. Ua shava nënë e babë, ua shava Milosheviqin. Nuk bëzan e shkuan...

Të nesërmen gazetat e tyre shkruanin çka bënin shkiet nëpër spitale të Kosovës, konkretisht i Gjakovës.

Mbas dhjetë ditësh erdhën e me thanë se duhet të lëshoj dhomën e kujdesit intensiv. Më çuan në tjetër dhomë. Duke biseduar me Gjokën, Ndrecën, erdhi dr. Selajdini dhe më tha: Shemsi, po duan me të çue për Pejë!?

Ia mbërritën disa policë, më morën, më qitën në veturë. Një infermiere m’i dha 25 hapa apuarin dhe më tha me i përdorë për çdo mbrëmje nga një.

Çka me pa: dhjetë vetura para, vetura e ndihmës së shpejtë në mes dhe aq prapa meje!? Helikopteri na përcillte përmbi! U gjallërova-u krenova, i thashë vetes qenkam bërë vërtet komandant! Kur mbërrimë në Deçan i piva terë hapat, thashë të vdes pa mbërritur në Pejë, por nuk vdiqa, nuk më bënë asgjë.

Te spitali një çetë shkie na pritnin! Ia nisën me më me rreh e sharë...

Fati im u doli përpara Mithat Jakupi, dhe u ndalën. Më çuan në dhomë. Nuk vonuan dhe ia mbërrini gjykatësi. Daktilografistja më pështyni, shante...

Ndihma e personelit shqiptar

Gjykatës ishte Dragan Boiq. Ai më tha: Shemsi, informatat i kemi, krejt me na tregue,

prej 56 e deri më sot. Unë i thashë, nuk di për 56, por 55 vjet i kam.

-Ke qenë në demonstrata?

-Kam qenë, u kam prirë atëherë dhe sot u kisha prirë!?

Gjykatësi doli jashtë. Erdhi Bajram Tallamishi, dhe m’u drejtua: O Gani! Nuk jam Ganiu-, i thashë. Shok komandant ky nuk është Shemsiu, por Ganiu vetë!? Pse po rrenë maxhup, i thashë?

-Me ra shkelëm në bark.

Më ra hu derisa u bë copë-copë në trupin tim. Pas tij erdhi Sylë Dollci. O Shemsi! Shok komandant ky është Ganiu!

Shkoi Syla, e prunë Zeqir Demën, U tha se ky është vërtet Shemsiu. U erdhi inat shkieve. I ranë Zeqirit!

Gjykatësi m’u afrua dhe më tha: Shalë, je i ngarkuar me këto nëntë pika: 125, 136, 139, 142...Shkoi gjykatësi...Në mbrëmje ia mbërrini Shalipuri, një kriminel i njohur për shqiptarë.

Më ra dhe më shau. Doli. Mithat Jakupi dha opinionet se çka bëjnë zi në spital mbi të plagosurit, veçmas ndaj Gani Shalës.

Të nesërmen ma prunë gazetën, po unë s’e pranoja kurrsesi se isha Ganiu.

Problemet me identifikimin

Gjithashtu rrezikoi Çelë Alia e tërë stafi mjekësor i Pejës, veçmas Mithat Jakupi.

Pra shquhen: Dr. M. Jakupi, Çelë Alia, Atifete Shala, Fatime Shala, Rexhep Mavraj dhe Fatmushi nga Tërboviqi.

Më dërguan një natë në burgun e Pejës. Mithati m’i dha teshat e veta, Atifeti çorapet, opinionin vendës dhe të jashtëm e informoi Mithat Jakupi.

Dëgjova shkiet duke thënë se M. Jakupi i ka ndjekur mjekët e Shkupit. Mua më erdhi shumë mirë. Mithati ishte në spital i pakorruptuar, atdhetar, për këtë kisha shkruar me ditë dhe javë, muaj e vite të tëra.

Ai bëri shumë për mua gjatë luftës sa nuk di ta përshkruaj. Unë Mithat Jakupit i përkulem në gjunjë dhe e respektoj shumë për guximin dhe trimërinë që tregoi për mua në një kohë shumë të vështirë. Pas lirimit nga burgu dëgjova se Mithati e kishte ngarkuar strajcën me barna e ishte ngjitur bjeshkës, kishte kaluar kufirin dhe kishte shkuar në Rozhajë. Atje u ka dhënë ndihmë ushtarëve të lirisë. Më këtë rast edhe një herë e falënderoj shumë Mithatin.

6 shkurt 1999

Në orën 05 të mëngjesit erdhën e më morën nga burgu i Pejës. Me qitën në korridor, ma futën një thes në krye, më lidhën duarsh e këmbësh, me qitën në lese, me shtinë në veturë dhe më çuan drejt Radavcit te postblloku. Më zbritën në tokë, më thanë prite Ramush Haradinajn.

Nuk bëzana!

Një milic erdhi me më tha: O Gani, çka u bë bre!? Jam nxënë duke shkuar për Shqipëri, - i thashë. Ai, Gani, s’mund të të ndihmoj gjë. Unë jam djali i Dushan Babiqit, - më tha.

Gani, më tha, vjen me të marrë helikopteri. Nuk vonoi shumë ia mbërrini helikopteri i Serbisë, më morën ngadalë, më qitën në krevat. Në helikopter kishin qenë tre ushtarë, piloti e një infermiere. Mbasi u nisëm, u avit një ushtar e më ra shuplakë, ma ngrihte veshin, më therte me një tel... çka nuk dinte tjetër të bënte!?

Mbërritëm në kazermën e Nishit. Zbritëm nga helikopteri unë dhe piloti dhe ushtarët. Arritën dy ushtarë dhe më thanë: Ku je komandant?!... Nuk bëra zë! Shkina u tha: ky ka dashur me më çnjerëzue !?

Njëri ushtar ia nisi me më rreh.

Pse e nguce motrën? A po e shihni se jam i lidhur duarsh e këmbësh, qyesh e paskam ngucë unë, more kriminelë!?

Prej Nishit e deri në burgun famëkeq të Beogradit, në CZ, më kanë rreh.

Si zbritëm, dolën mbi 50 komandantë, gardianë..Dikush me shkelma, dikush me shkelte, më bënë llam!