GJAKOVA NË SHTRATIN E PROKRUSTIT SERB

 Ky vendim gjykate në emër të popullit (kuptohet popullit serb) dënonte 143 shqiptarë të pafajshëm nga Gjakova me 1632 vjet burg, apo me 16 shekuj, tre dhjetëvjetësha e 2 vjet burg. Një ndëshkim i tillë s’është diçka e panjohur në praktikën e gjykatave serbe, që kanë një traditë të gjatë në dënimet e shqiptarëve, të cilat janë bërë në ”emër të popullit” dhe të ”shtetit juridik”. Në emër të këtyre ”kategorive” serbe janë bërë edhe shumë masakra mbi shqiptarët, historia e të cilave fillon që nga themelimi i shtetit serb. Në këtë kontekst të krimit serb mbi shqiptarët më kujtohet antropologu S.L. Washburn, njëri ndër autoritetet më të njohura në këtë fushë, i cili duke u nisur nga premisa se njeriu në 99% të rasteve gjatë historisë ka jetuar si gjuetar, prandaj agresivitetin e gjen te ”psikologjia e gjuetarit” siç e quajnë disa apo siç e quan ky te ”psikologjia e bishës” (shih. E. From: Anatomia e destruktivitetit njerëzor f. 146.). Shteti serb, gjatë tërë historisë së tij i ka mësuar shtetasit e vet (kuptohet serbë) të plaçkisin, të djegin, të torturojnë, të dhunojnë, poshtërojnë, vrasin e masakrojnë qeniet njerëzore joserbe në emër të shtetit dhe kombit të tyre. Antropologu Washburn përsëri na përkujton: ”Njeriu ka psikologjinë e bishës. Është lehtë t’i mësosh njerëzit të vrasin, por është vështirë t’i mësosh t’i kundërvihen vrasjes”(po aty).Në kontekst të mendimeve të cituara më parë shtetin serb, nëse dëshiron t’i bashkohet esencialisht botës së qytetëruar, e presin detyra të vështira. Ai duhet të demokratizohet dhe duhet t’i thot STOP politikës hegjemoniste të mbështetur mbi elaborate për zhdukjen e shqiptarëve. Në radhë të parë ai duhet ta denacifikojë shtetin dhe kulturën serbe. Hapi i parë në këtë drejtim do të ishte që shteti serb t’u kërkojë zyrtarisht falje shqiptarëve për krimet shtetërore të bëra mbi ta dhe të fillojë kompensimin e dëmeve të shkaktuara me luftën e vet pushtuese. Përndryshe, asgjë e mirë nuk do të ndodhë derisa Serbia vazhdon, që nga pozita e ”pafajshmërisë” së vet, të akuzojë e satanizojë shqiptarët. Ajo duhet të fillojë çrrënosjen e ”psikologjisë së gjuetarit” apo ”psikologjisë së bishës” nga qenia kolektive serbe.

 Se sa i vështirë është ky proces dëshmon fakti se çdo përpjekje e rrallë e ndonjë intelektuali serb për ta shkëputur popullin serb nga e kaluara e krimit gjykohet në mënyrë të vrazhdë. Autori i librit ”Sekreti ushtarak” Vlladan Vllajkoviq është mbyllur (burgosur) tri herë me akuzë për publikimin e sekretit ushtarak. Këtë libër të botuar nga Këshilli i Helsinkut për të Drejtat e Njeriut në Serbi, të botuar në këtë vit (2004), menjëherë e ka ndaluar dhe konfiskuar Gjykata Ushtarake. Autori i këtij libri të ndaluar dhe konfiskuar ndër të tjera thotë: ”Tmerr është të jetohet në Serbi, e cila është Mekë për kriminelët, ku madje edhe nga Republika Serbe (e Bosnjës K.R.) kërkojnë strehim. Të njëjtit ata, të cilët i kanë groposur shqiptarët, do të shëtisin nesër me fëmijët tanë dhe ky është problemi se çfarë do të ndodh me Serbinë për 20 vjet…” (”Koha ditore” 1. 12. 2004, f.5)
Autori i librit të ndaluar dhe konfiskuar më tutje dëshmon se shteti serb dhe ushtria e tij janë të lidhur ngusht me krimin: ”Kur i zbulon të dhënat se ushtria ua ka dhënë helikopterin kriminelëve - këtu dyert mbyllen”(po aty). Dëshmitë e të burgosurve të Grupit të Gjakovës në këtë libër, i vërteton Vllajkoviqi në librin e tij, i cili ndër të tjera thot: ”Ka pasur mjaft shqiptarë, të cilët kanë qenë të zënë robër dhe të transferuar nga Kosova në burgun ushtarak” për të vazhduar ”shfryhen ndaj shqiptarëve (…) ushtari i godiste të burgosurit, të cilët, as nuk e kuptonin gjuhën, as nuk e dinin pse hanin dajak. Ata i detyronin të këndonin këngë të çetnikëve. Ka qenë edhe një shqiptar, i cili zakonisht pas shuplakës së parë binte për tokë. Gjithnjë më kanë habitur ata policë ushtarakë ”të guximshëm”, të cilët me kënaqësi sadiste e kanë shikuar ose kanë marrë pjesë në keqtrajtimin e të burgosurve të pafuqishëm nga Kosova. (…) nuk janë ndërrmarrë kurrfarë masash kundër njerëzve, të cilët i kanë rrahur të burgosurit pa kurrfarë shkaku” (Po aty).
Domosdoja e denacifikimit të shtetit serb dëshmohet në letrën e Fondit për të Drejtën Humanitare (FDH) dërguar Kuvendit të Serbisë më 24 dhjetor 2004: ”Në secilin shtet tjetër ata (kriminelët K.R.) do të ishin objekt i organeve të hetuesisë dhe gjykatave, përveç në Serbi, ku veprimet kriminale të grupeve dhe individëve në

institucione quhen patriotizëm dhe luftë për popullin serb” (K.D. 25. 12. 2004, f1-2). Këto grupe kriminelësh janë pushtetarë serbë, të cilët janë përgjegjës për varrezat masive të shqiptarëve të vrarë dhe për djegien e kufomave të tyre në shkritoren në Bor, në Minierën ”Trepça”, në termocentralet e Obiliqit, në furrat 4 e 5 të fabrikës ”Maçkatica” në Surdulicë më 16 e 24 maj 1999.
Të gjitha këto krime, sipas FDH, i kanë bërë njerëzit e ish ministrit të policisë Vllajko Stoiloviq, ish kryeministrit Nikolla Shainoviq, kryeshefit të sigurimit publik të MPB Vllastimir Gjorgjeviq dhe kryeshefit të sigurimit shtetëror të Serbisë Rade Markoviq.
Pas një presioni të fuqishëm ndërkombëtar e sidomos kushtëzimit të ndihmave nga qeveria amerikane Serbia i liroi të gjithë të burgosurit e Grupit të Gjakovës më 25 prill 2001, të cilët nën mbikqyrjen e Kryqit të Kuq Ndërkombnëtar u kthyen në Gjakovë, e cila i priti me gëzim të madh. Shumë familjeve iu kthyen djemtë, burrat, baballarët. Ky gëzim nxori edhe më shumë pikëllimin e familjarëve të të zhdukurve, të cilët shpresonin se të dashurit e tyre të zhdukur do të ktheheshin të gjallë nga burgjet serbe. Kjo shpresë pas kësaj dite është zvogëluar te këta njerëz të mbushur me ankth, që akuzon gjer në qiell.