Omeri I Shkrunte Dashuris 1000 Vjet Perpara

251

Kur t'erren Tok' e Qiell nga Kijameti
Dhe të përmbyset Bota nga tërmeti,
E kap për rrobe Zotin e i thom:
"S'të kemi faj! S'na dbon dot nga Xheneti!"


252

Vullnet përveç Vullnetit t'tij s'të ka,
Për vepërim Ay liri s'më la,
Si deshi Vetë, çdo gjë ësht' e bëhet:
Kundër s'i vete dot, - a bën shaka.


253

Më la të verbër e më vuri ****
Në Labyrinth të Jetës në çdo çap:
Më shtyn të bie brenda dhe pastaj
Si mëkatar e si rebel më kap!


254

Rebel t'u sulkam, pse s'më shtyp për dhe?
Në sterr' u ngulkam, Dritë pse s'më dhe?
Parajsën si një rrogë kur e çkulkam,
Mëshirën, Mirësinë ku m'i ke?


255

O Ti, që me pusi dhe gracka thure
Greminën e përlotur ku na prure,
Që me predestinatën na mbërtheve,
Dënime për mëkate qysh na vure?


256

O Ti, që njerëzit me Balt' i tore
Dhe me Parajsë Gjarpërin na nxore,
Për çdo mëkat që faqen po na nxin
Epna e merrna ndjesë njerëzore!


257

Më dhe të mjerit mua sqojtësirë
Të mjaftë sa të mbytem n'errësirë:
Po sikur t'ishe Vet - o Zot - njeri,
A do ta deshe këtë tru të mpirë?


258

Në nisje dorëhapur, buzëqeshur,
Me forc' e me shkëlqim më pate ngjeshur:
Tani më çjerr e më përmbys përdhe!
Përse? C'të bëra që më le të çveshur?


259

Jetën këtej, Vdekjen andej më dhe,
E nesër do t'më shtypësh nënë Dhe:
Veprën e bukur, Zot, përse e prish?
Në qoft' e keqe, fajin Vet' e ke.


260

Për Vetëdije miriade vjet
Më le në Botë. Si ma jep, ma pret:
Kur dije q'e merr prapë, ç'ma dhurove?
Përse më ngjalle, kur pastaj më vret?

261

Zot, pse ma theve Poçen e skalisur?
Zot, pse ma thave Kopshtin e stolisur?
Tani më thuaj cili ësht' i dehur:
Un' apo Ti, që sillesh si i krisur?


262

Kush rroi mbi Tok' e s'mëkatoj? Më thuaj!
Ay që s'mëkatoi a rroi? Më thuaj!
O Zot, kur keq për keq ma kthen një lloj,
Mos qënkemi të dy një soj? Më thuaj!


263

Më linde pas dëshirës fuqiplote
Më le të mbytem nëpër llom' e lote;
Tani tregomë ç'është më e fortë:
Mëkati im, apo Mëshira jote?


264

O Zot, barrën e Jetës lehtësoma
Nga syt' e turmës çdo kusur mbuloma:
Nem paqen sot dhe pas Mëshirës sate
Kësulën, kokën nesër rrotulloma.


265

Ti, që sekretet na i di të gjithëve,
Që në shtrëngic' e zi na ndih të gjithëve,
Prit mbrojtjen dhe pendimin tim, o Perëndi,
Ti, që për hiç u fal Lavdi të gjithëve!


266

Vij në Xhami, po jo të të gënjej;
Kur jam atje dëfrim në zemër ndjej
Dhe iki shpresëplot; Vend më të mirë
Të lahem e të fle ku mund të gjej?


267

O Zot, nga vetja ime Ti shpëtomë!
Te lartësia jote Ti afromë!
Esëll, të Mirën e të Ligën njih:
Dua t'i mbyt e dehem! - Mëshiromë!


268

Khajam, me shpirt e zëmër plot mallkim,
Që digjesh në Skëterr' e në Vajtim,
Prej teje Zoti a kërkoi drejtim?
Cili je ti, që po m'i jep mësim?

269

Kur Ramazani ish më të mbaruar
Dhe kur prisnim Hënën e gëzuar
Në Furrën e Poçarit isha shtruar
Prej Poçeve dhe Shtëmbave rrethuar.


270

Cudi! Si njerëz, mbledhur në pazar,
Ca poçe bisedonin plot me zjarr;
Dhe befas një prej syresh pa durim:
"Kush është Poçe, tha, e kush Poçar?"

271

Një tjatër tha: "Ah, punën e dëfteu
Qëkur Ustaj nga Balta na zbërtheu:
Pra, duke qenë një Krijesë Dheu,
Andej na mori dhe andej na ktheu!"


272

Një tjatër tha: "As foshnja pa gjykim
S'e thyen enën që i dha dëfrim:
Qysh pra Ay që na krijoi me mall
Po na dërmon, na çqyen me tërbim?"


273

Kësaj nuk iu përgjeq askush; po shtoi
Një poçe e shëmtuar dhe pa soj:
"Më tallin si të shtrëmbër; mos i dridhej
Ustajt të vëngër dora, kur m'artoi?"


274

Një tjatër tha: "Na trëmbin me kazan,
Me Ferr e furr; e Djall me katran,
Me Gjyqe, me vërdalla: jane profka!
Se Zoti ka Mëshir' e ka derman!"


275

Një tjatër Poçe tha me psherëtim:
"Mua më latë fare në harrim;
Po lagmëni, vaditmëni me Verë,
Dhe ja, e mblodha veten pa vonim".


276

Edhe kështu kur Poçet bisedonin,
Të gjitha Hënën prisnin e përgjonin;
Dhe thirrë pasandaj me brohori:
"Vjen një Saki!" dhe Verën lavdëronin.


277

O Zot, O Drit' e Vetëm e Vërtetë,
Më lumtërofsh a më dënofsh përjetë,
Me Ty kungoj më mirë në Tavernë:
Se në Xhami s'të puth - e s'rri dot qetë.


278

E gjeti dhe e çpalli Shënt-Elliu
Burimn' e Jetës q'ëndërroi njeriu
Dhe ma tregoi: tani s'i çkulem dot!
Ver' e Pavdekësisë më përpiu!


279

Këtu paraja kallpe nukë shkon,
Se menjëherë fshesa e spastron;
Një Shenjt na thirri në Tavernë: "Pini!
S'ka Jetë tjatër! Vdekja na përgjon!"


280

Në Jetë si mi Detin udhëtojmë
Dhe shpejt a vonë mbytemi dhe shkojmë:
Po kemi Zotin midis nesh sa herë
Me Verën e bekuar po kungojmë.

281

S'do Trëndafili? - Gjëmbin prap' e kemi;
Parajsa s'qas? - Në Ferr të lirë vemi:
Cfryn Minareja - Ja, gjëmon Këmbana,
N'Alltar Kungata pret në re prej kemi!


282

Më thoni që do t'digjem në Skëterrën,
Se adhurova Dashurin' e Verën:
Aspak! Ju kini vetëm një Ndërmjetës,
Unë kam dy: Kungatën edhe Verën.


283

Një plak të shenjtë, t'urt' e mjekërgjatë
Kam parë që vraponte që menatë;
I thashë: "Ku po shkon kështu, Uratë?"
Më tha: "N'Alltar për Mesh' e për Kungatë".


284

Shoqe të bukura, shokë të zgjedhur,
Me Këng' e Valle në Gërmadhen mbledhur,
Kungojm' e puthemi me Dashuri,
Përsipër Fes' e Qiellit jemi hedhur.


285

Rreth Qelqit u afroni: merrni, pini!
Rrushkat me mall kujtoni: merrni, pini!
Se Vreshta tha: "Ky është Gjaku im,
Q'u derth për ju! Kungoni: merrni pini!"


286

Mystikërisht me frikë iu afruam
Me Bes' e Shpres' e Dashuri kunguam:
Nga Vetja ikm' u tarm' u transformuam,
Në Vreshtën e Vërtet' u transplantuam.


287

Te Shpell' e Shenjtë, natën, nga Alltari
Një Engjëll dolli me stoli prej ari,
Ngre lart Kungatën Vresht' e Xhevair,
Ma zgjat - fjesht Rrush! - Puth Qiellin mëkatari!


288

Rrush, Ver' e kuqe, si rubin që rrjeth,
Që qesh nga gryk' e shishes kur të derth,
Je gjak i zemrës që kërkon Clirim,
Kristali, lot i syrit, rreth të ngjeth.


289

Rrush, Rrush, që me Logjikë absolute
Të gjitha sektet nëpër vrima i fute,
Rrush alkemist, që pistën na e zbardhe
Dhe plumbin Jetës si flori ia zbute.


290

Rrush, o Sulltan Muahmud, o Ngadhënuar,
Ti helmet e ti tmerret ke larguar
Nga shpirti yn' i ngrysur e i ndryshkur,
Me shpatën tënde ti na ke shpëtuar.

291

Na fryn në zemër gas e ngrohtësi,
Na thurr mbi krye drit' e bukuri,
Na çkul nga dimr'i djeshm' e brym' e pritme,
Na thyen hekurit, na fal Liri.


292

Sëlargu shtaz' e ndyrë u afërua,
Sytym, xhybekatran, as burr' as grua,
Na tha: "Vera prej Dinit u ndalua!"
Na theu Poçen dhe u shenjtërua!"


293

Mor Hoxh' i egër, ma mbaro qërtimin,
Mos m'ulëri në dasmën dhe dëfrimin:
Kap me tespie Qiellin dhe Bekimin,
Lermë Hurinë, Poçen dhe mallkimin.


294

Mor Hoxhë, një gjë vetëm më dhuro,
Beko pa folur, mos më prediko:
Un' ecij drejt, ti ecën fare shtrëmbër,
Se je i vëngër, sytë çap shëro!


295

E ëmbël është Vera me Dolli,
E ëmbël është Harpa, Vallja me Huri:
I ëmbël është çdo besnik që s'pi
Kur lark një mijë parasanga rri.


296

Me etjen Tavernarin e gëzoj
Dhe supet me mëkate i ngarkoj:
Kështu Mëshir' e Zotit hyn në punë,
Se myshterinjtë gjithënjë ia shtoj.


297

Lus Verën, jam pijanik: po, ashtu jam!
Pagan e heretik: po, ashtu jam!
Të sajin më kujton çdo Fe: jo, s'jam!
I Vetes jam besnik: po, ashtu jam!


298

Kam parë një heremit pa Ligj' e Fe,
Syrgjyn nga Qielli dhe nga çdo Atdhe;
E njoha dhe pyeta duke qarë:
Më trim se ky, o Zot, a pe?


299

Të vjetrit shok' e miq më neveritnë,
Të rinjt' prapë të vjetrat përsëritnë:
Tani kam hequr dorë nga çdo mik;
Kurrë Besnikë miq mi Dhe s'u rritnë.


300

Ky mik i zemrës, ku më var çdo shpresë,
Hap sytë! t'ësht' armiku m'i pabesë:
Miq mos kërko në turmën posht' e lart;
Të puthi kush? - Largohu pa vonesë!

301

Miq mos kërko nëpër pazaret kurrë;
Vrerin që s'ka shërim e pi si burrë:
Më kot mos lyp nga miqtë ndihmë; hesht;
Prit buzëqeshur nga armiqtë gurë.


302

Të lik të bëjnë, kur fiton lavdi,
Dhe intrigant, kur rron në vetëmi:
Qofsh pra Profet prej Qielli, Shënt-Elli,
Më mirë mos u njih, mos njih njeri.


303

Mos qas veç shokë t'Urtë në shtëpi,
Largohu nga të marrët pa kufi:
Kur t'ep i marri mjaltë hidhe tej,
Kur t'ep i Urti vrer, e merr, e pi.


304

Të marrët, të stolisur, syverbuar,
Që kurrë me kandilin e pashuar
S'kanë kërkuar natën Drit' e Shkencë,
Asnjë të Madh s'na lanë pa çnderuar.


305

Rrëmbyen mall, memuriet e ar
Dhe t'Urtin plak e t'urët shkencëtar
E quajnë Gjaur, se s'beson prralla,
Se s'qas mi supet, si ata, samar.


306

Cudi, që parësi e titulluar,
Nga skllavëria kalbur, shtazëruar,
Kur shohin një të varfër po të lirë,
E quajn' a t'marr' a të mallkuar.


307

Nga Bot' e Lartë një Myster m'u zgjidh;
Me ty, Njeri, Krijes' e tër' u thith:
Je djall a ëngjëll, shtaz' a lule e pisë;
Je ç'dukesh; pamja me çdo gjë të lith.


308

Njeriu qënka thelb'i Gjithësisë
Dhe drit' e syrit t'madh të Perëndisë:
Qarku i Qënies qënka si Unazë
Me vulë xhevair; e Njerëzisë!


309

Kemi në Qiell një Ka me yj të shkruar
Dhe nënë Dhe një tjatër të mbuluar:
Kështu në syt' e Perëndisë jemi
Kope gomarësh prej dy Qesh rrethuar.


310

Te Bot' e murme dhe e trumbulluar
Dy farë shtazësh janë lulëzuar;
Ata që paskan çdo gjësent zbuluar
Dhe sa s'të kanë asgjësent mësuar.

311

Ari s'lint Mënt, po Mënt që bukë s'kanë
Në Kopsht të Dheut qajnë si n'hapsanë:
Qesh Trëndafili se ka qesen plot,
Kur Vjollc' e vafër kokën var mënjanë.


312

A dini pse Zambakun dhe Selvinë
I quajmë symbole për Lirinë?
Kjo një qint duar ka, po s'vret e s'vjeth,
Ay me dhjetë gjuhë, s'e kafshon njerinë.


313

Më mirë bukëthat' e rrobëçquer
Me ujë rro, i lirë, poçethyer,
Se sa tiran prej skllevësh gjakpërlyer
A skllaf në zgjedhë shtypëse mbërthyer.


314

Mos e përdor për shtypje zgjuarsinë,
Mbaj veten, zotëro me fre mërinë:
Në daç të shkosh në Paqen e përfuntme,
Goditje prit, po mos godit njerinë.


315

Lakmim' i Trupit ngjan me qen të lik,
Që leh pa funt e gjumin na e fik:
Si dhelpër shket, si ljepur fle syhapur,
Na çjerr, na copëton si ujk armik.


316

Në leqet e ambicjes mos u zir,
Nga thonjt' e avaricjes mos u çirr;
I mprehtë zjarr, rrëke i shpejt' u prir,
Si pluhër n'erë mos u drith, u tir.


317

Sa kohë nerva, gjallësi gëzoni
Me burrëri dhe dinjitet qëndroni:
Përballni dhe armiq si Rustem Zalli,
Nga miq si Taj dhurata mos pranoni.


318

Harxhova jetën kot nëpër këneta
Dhe asnjë pikë lumturie s'gjeta:
Tani kam frikë se u mplaka, shkoj,
E s'provoj dot si duhet rrojtur jeta.


319

Ah, nesër Botën plot shamat' e lashë,
Nga qindra xhevahire njëz' i dhashë:
Pa folur kanë mbetur qindra fjalë,
Se nuk' i merrte vesh kjo Bot' e trashë.


320

Ah, nesër ndahem mga e murmja Botë
Ku shkova një Jetesë krejt të Kotë;
Asnjë s'kam zgjidhur prej Enigmave;
Dyshimi më ka shtypur nënë rrotë.

321

Ah, nesër Fati do të na gremisë
Dhe çdukemi nga Kopsht'i Dashurisë:
O Vajzë, sillmë Ver' e lagm' e puthmë,
Dhe prapë nem gëzimn' e djalërisë.


322

O Hën' e shpirtit tim e pavenitur,
Ja, Hën' e Qiellit del nga ret' e ndritur:
Sa herë do të dal' ajo si sot -
E kot në kopsht për ne ka për të pritur!


323

Tavern' e Shenjtë na u çthur me vrima,
Veriu vërshëllen, na grin thëllima:
Ma bëni baltën tulla e m'i mbyllni
Të mos më ngrijnë Verë shokët trima.


324

Për Vdekjen s'dridhem as derth fare lot;
M'e mirë gjë në Botë s'gjendet dot:
Trëmbem nga Jeta që i Madhi Zot
Më kot ma dha - e un' ia kthej më kot.


325

Pas Vdekjes nukë dua veç pushim;
Se sy e shpirt m'u tretnë me vajtim:
Më keq se sa kam vojtur në Ferr s'ka;
S'dua Parajsë! S'dua veç harrim!


326

Miq, shpresa, Qiell' e Tok' e Djaj më lanë,
Zi brënda, lart' e posht' e anembanë:
Veç Verës s'më ka mbetur tjatër mik,
Dhe dua dhe në Varr ta kem pranë.


327

Me Verë, kur t'ap shpirt, kungomëni,
Në Verë lamëni, bekomëni,
Me fletë Pjergulle pështillmëni,
Në kopsht me Këng' e Rrush mbulomëni.


328

Me Pemë, Trëndafij, e me Hardhi
Varrin stolismani, qëndismani:
Rreth meje buzëqeshur shtrihuni
Spërkatmëni me Ver' e pihuni!


329

Te Varri im me Ver' e Rrush të shirë
Tym, afshe të lëshojë si një Tirë
Sa kur të shkojë Mysliman' i mirë
Si në pusi të dehet i papirë.


330

Dhe kur të shkosh, moj Dor' e këmb' argjënde
Për të gostitur miqtë në ato vënde,
Ku pinim bashkë, e t'arrish ku rri,
Mos psherëti! - po zbrasmë Kupën tënde.


331

Dhe kur të shuhem nënë Dhe të zi
Dhe kur të bëhem prapë Balt' e Hi,
Mbrumëni Poçe, mbushmëni Dolli -
Dhe shihni po s'u ngjalla përsëri!