Dita njerëzore - Poezi nga Vangjush Ziko

Dita njerëzore - Poezi nga Vangjush Ziko


U bëra dëshmitar
i lindjes së Botës,
të dritës nga errësira.
Një zë,
m' u duk se dëgjova të thotë:
Të bëhet drita!

Si murgjër me raso të zezë
Vangjush Ziko

pashë drrurët
dhe pallatet të falen
me fytyrën e kthyer
andej nga rrezet
e para po dalin.

Dritat e rrugës
si sy qoftëlargu
digjen poshtë
në vatrën e natës së zezë.

Të parat
gjethet
filluan të flasin.
Pastaj
zërat e njerëzve.

Pastaj
filloi zhurma dhe kaosi.
U zgjuan motorët e çeliktë.
Një reaktiv
në qiell firmosi
fillimin e ditës.

E ditës sonë njerëzore
me hije ferri
dhe dritë qiellore.


BEHAR I VOGËL

Pushoi papritur era.
Pushuan shirat.
Rrezet e diellit
zgjuan verën
mbuluar me gjethe të thata,
të mpira.

Gratë
shtruan shpejt e shpejt çarçafët,
tëhollë petkat,
thërnuan trahanët,
energjinë e netëve të ngrira.

Dielli
si një ëndërr e shkurtër
e një nate të gjatë
na zgjoi një çast nga dremitja.

Prapë vjeshta
e mbuloi me re
duke qeshur
me diellin
dhe me ne.


DËBORA

Nuk e hapa ombrellën.
Dhe kokën s' e kam të mbuluar.

Le të bjerë
dëbora mbi mua.

Siç bie mbi çatitë.
Siç bie mbi drurët.
Mbi avllitë.
Mbi gurët.

Mbi kujtimet e jetës
le të bjerë.
Nuk janë sheqer të treten.

Janë si këta drurë
që u mbollë kur isha fëmijë.
Si këta gurë
që nga dëbora më shumë ndrijnë.

Si këto shtëpi
me tjegulla të kuqe
ku një djep përkundet.
nga një e shtrenjtë dorë.

Përkundet
dhe shikon ëndrra
pa thinjë,
pa dë borë.

Nga Vangjush Ziko