Cikël poetik nga Nikolla Spathari

Cikël poetik nga Nikolla Spathari

Zgjimi

Më iku dhe kjo natë
Nga vetmia pa fund e netëve,
Mëngjesi erdhi
Me një agim të sfilitur,
Kisha qëndruar gjithë natën mbi gurin e një ëndrre
Duke të pritur…


Në rrugën me palma

Në rrugën me palma
Muzgu i heshtur
Nisi të bjerë ,
Hijet u zgjatën dhe humbën tek nata,
Por mbi fustanin tend kishte mbetur pak diell .

Një zog u ul
Në anë të një gjethi palme
Si t’ishte ulur në teh të një shpate,
Qielli le të zbrazej nga perënditë
Sa të bënim ne ca mëkate


Kërkohet Migjeni

Lypësi në kishë
Vazhdon të mallkojë fjalët e priftit nën zë,
Është po ai lypës dhe po ai prift
Vetëm Migjeni s’është më.

Sokratë të vuajtur dhe derra të kënaqur
Në çdo kthesë rruge takon,
Ata të gjithë si atëherë
Vetëm Migjeni mungon.

Punëtori i papunë
Atë grushtin e fortë kërkon
Duke pritur,
Që t’i bier malit, se mali është aty,
Vetëm Migjeni ka ikur.

“ Pak dritë,pak dritë… “
Një qiri i ndezur është refreni,
Errësira ka mbetur errësirë
Nuk është vetëm Migjeni.

Akoma mjerimi
“ Fytyra të zbehta dhe sy të jeshilta “ rrëfen,
Ju vite që s’na dhatë asgjë
Na jepni, sëpaku, një Migjen.
Ti ishe më larg

Trokita në dyert e të gjitha stinëve,
Por ti nuk u shfaqe
Në asnjë prag,
U solla nëpër diell e në monotoninë e shirave,
Por siç duket ti ishe më larg.

Iku dhe shpresa e fshehjes pas reve
Në një hapsirë të gjerë kaltërsie,
Ndofta për të kërkuar ty katër stinë janë pak…
Dhe më duhet të shpik vetë një stinë të pestë vetmie


Në vendlindje

E kujton pylli i bleruar?
Po lëndinë e fshatit e mban mend?
Se dikur, shumë vite të shkuar,
Lindi një fëmi në këtë vend.

Linda unë, kënduan zogjt në lisa,
Gëzim i madh kodrave qe derdhë,
Sa shumë këngë, gaz edhe krisma
Për një çapaçul me flokë të verdhë

Lindje edhe vdekje ka çdo ditë,
Ato vijnë e ikin me kismet,
Por kish lindë atë ditë i pari djalë
Që nga fshati do bëhej poet.

Kishte lindur poeti i parë
Ndërsa dielli pas malit qe dukur,
Dhe për shans edhe për fat të bardhë
E kish lindur gruaja më e bukur.


Celulari

Celulari rri heshtur
Në xhepin e brëndshëm të palltos tuaj,
Si një i asfiksuar
Që me zor përmendet ,
Pa provoni të zini një kolltuk
Dhe shiheni si çmendet…