Cikël poetik nga Skënder Rusi

KALI I GJELBËR

Bie shi i pjerrët. Bie.
Pjerrtaz dhe kjo ditë po ik!
Do rrëmbej një vetëtimë në qiell,
Kalin tim të gjelbër ta lidh!

Ja që, më pëlqen të më bindet,
Veç trishtim më sjell liria e tij!
Jam në moshën që vuan nga trillet,
Si kjo ditë e mbytur në gri!

Bie, bie shi i pjerrët!
Unë s’e ndal dot. S’mund!
Kam në dorë veç kalin e gjelbër
Dhe me të nëpër humnera humb!
22 dhjetor 2004


BASTUNI I NËNËS

Nuk është, thjesht,
një shkop i drunjtë,
Ku mbështetet nëna ime,
kur ecën!
Ai është krahu im
(kur s’jam unë!)
Kur i mungoj
dhe i duhem më tepër!

E çka
Më shumë
Një skeptër!?
15 tetor, 2007


NJËTRAJTSHMËRI

I njëjtë qielli i dalë boje,
Që më përgjon
ngado që vete!
Të njëjtë yjet lart,
që derdhin,
Mbi mua shi të verdhë brenge!

Të njëjtë njerëzit
që nxjerrin
Veç gaz të qelbur
karbonik!
I njëjtë ajri
që ka mbetur,
Ku ne pështyjmë
Dit’ për dit’!

Të njëjtë shpendët
që bëjnë vjeshtën,
E njëjtë era
që vdes gjethe,
I njëjti unë që jam dënuar
Ngado që shkoj të flas me vete!
7 tetor 2004


NË FSHAT, PAS VITESH

Shkova në shtëpinë e të vdekurve,
Çova lule, cigare me filtër!
Dhe një shishe vodkë të zgjedhur,
Për miqtë e mi, pijanikët!

O Zot, si u hapën lëndinat!
Si krisën mermerët e fjetur!
Dhe dolën qindra skeletë,
Një fshat i tërë, i vdekur!

I përqafova të gjithë si dikur,
Për të puthur e kisha të pamundur!
Jua shtrëngova pak më tepër duart,
(A nuk është kjo sa një e puthur!?)

Dhe që të jem krejt i sinqertë,
Nuk shkova atje veç për ata!
Por zgjodha edhe vendin ku do shkoj vetë,
Në një nga vdekjet e mia të mëdha!
19 qershor, 2001


SKULPTORJA MAKABRE

Ja, më në fund, mbrritën edhe syzet,
Me xhama optikë, një pik pesë!
Nga ç’butikë vijnë?
Natyrisht, nga vdekja,
Që më afrohet ngadalë,
gjoja mos më trembë!

Me flokët që m’i zbardhi
nisi sulmet e para,
(Thuaj po deshe,që nuk është stratege!)
Tani,në fytyrë,si një skulptore makabre,
Po më krijon konturet e përrenjve!

Kërkon që të nisë edhe pushtimet nga brenda,
Për të mbrritur,më në fund tek shpirti!
Harron që,për tek ai,kalohet nga zemra,
Siç kalohet për tek Zoti nga Krishti!
28 qershor 2002


KUR VDIQA UNË

Më hodhët dhe` sa mundët,
Më ngjeshët,
Më vutë një mal përsipër!

Më pas ca lotë,
Më pas ca lule artificiale,
Më pas, më latë e ikët!

Më pas i latë duart,
(nga dheu
edhe nga unë!)
Dhe shkuat,
Drekuat(!)

Dhe nisët
Të qeshni përsëri,
Të thoni barcoleta banale,
T’i shkelni syrin njëri-tjetrit
Me djallëzi!

Ç’aktorë horrorë!
Në tërë këtë lojë
Me gjoja dashuri!

Veç nëna,
Eh, nëna!
Hyri fshehtaz atje, brenda,
Si një reze dielli në dimër!

Për të ndarë me mua,
Gjithë atë mal dheu,
Që më vutë përsipër!

Veç nëna tani,
Me zogjtë e gishtave,
Më çuket si dikur,
Më shpupuris flokët!

M’i thërret
Me emra,
Shokët…


KAPRIÇIO GRUAJE

Një ditë,
Në vend të rrogës,
Solli në shtëpi dy kanarina!

-U muarr vesh- i thashë,
-Këtë muaj,
Do të hamë cicërima!

2-
Pas një muaji,
Ajo solli një kafaz,
Me dy papagaj jeshilë!

Desha të shpërthej,
Po ata ishin aq të bukur,
Sa e ndjeva veten fëmijë…

Desha të shpërthej,
Po ku të linte koncerti i papagajve!
Tani kisha një pyll me zogj në shtëpi,
Blerë me rrogën e dy muajve!
30 maj 2001


MISTER ETRUSK

I veshi vajzat vjeshta e vonë,
Dorë që ua mbuloi
mizorisht kërthizat!
Në ç’lëndina do të kullosin tani
kopetë e syve,
Kur dihet që pas vjeshtës
vijnë dimrat!?

Me urdhër të kujt
ajo solli dëborën,
Për t’ua vdekur vajzave
të gjitha trillet!?
Qënka mediokre
kjo vjeshtë e vonë,
Që e quan mëkat
të zbulosh hiret(!)

Mister etrusk kjo kapriçioja e saj,
Që i vesh vajzat dhe i xhvesh
pemët!
Nëse ka një stinë që unë s’dua
t’i ngjaj,
Ajo mban pikërisht emrin
e vjeshtës!
13 tetor, 2004


PËRGJIGJE MIUSHËVE

Miushë të mjerë,
që më ngatërroheni nëpër këmbë,
Shumë-shumë
ju mund të më breni veç lidhëset e këpucëve.
Unë jam Guliver
dhe prek me kokë qiellin,
Largoj me duar retë,
t’u jap diell liliputëve!

Miushë të dehur
që nëpër gotat me vodkë
Më hidhni për të më mbytur
pa ju dhimbsur fare,
Unë jam delfin
dhe varrin do ta kem
Asnjëherë në kënetën tuaj,
por në oqeane!

Miushë të zinj,
që sa më lart ngjitem unë mbi re,
Aq më tepër kërkoni
të më shihni tatëpjetë,
Unë jam Olimp
dhe ju s’vini dot atje,
Se nuk jini Perëndi
e aq më pak poetë!

Jini veç miushë
O të shkretë!!!
20 dhjetor 2000


NDOSHTA KOT

Ne të dy jemi njohur
ndoshta kot!
Ndoshta kot i jemi dhënë
njeri-tjetrit!
Njëmijë vjet brenda meje
që diellon,
S’e ke shkrirë dot
dimrin e poetit!

Ne të dy jemi puthur
` ndoshta kot,
Ndoshta kot njeri-tjetrin
kemi gjetur!
Shtrirë jam,brenda teje,
si në morg,
Nuk mbaj mend as çastin
kur kam vdekur!

Ne të dy jemi gënjyer
ndoshta kot,
Ndoshta kot,të dy,
jemi mashtruar,
Se nuk është e vështirë
të dashurosh,
E vështirë është të jesh
i dashuruar!
23 dhjetor, 2004


NUK I NJOH EKUINOKSET
-për tim atë-

Sa herë që shkoj e shoh
nis përlotet,
Mbi supet e mi i harron krahët,
Nëpër klithmat e ngrira
të syve,
Veç fëmijë të verbër
tani luajnë!

Ndoshta kot që vështroj
brenda tyre,
Drita ime atje më, nuk arrin!!
Është një portë që
veç një herë mbyllet,
Siç hapet veç një herë në fillim!

Dhe s’ka ndodhur asnjë lloj
ekuinoksi,
Unë s’i besoj kësaj here
as shkencës(!)
Janë sytë e tim eti
që po ikin,
Ndaj kanë nisur
të zgjaten edhe netët!
11 nëntor, 2004


DITA, NATA, NJERËZIT DHE UNË

Jam shndrruar
në lakuriq nate,
Ditën nuk shoh,
si të jem i verbër!
Ngado që shkoj
me siguri do përplasem,
Me hije që lëvizin,
që quhen njerëz!

Dita më ik,
sikur mos jetë imja,
Shmanget prej meje,
sikur të jem një lebroz!
I bie ajrit me grusht,
ai ulërin nga dhimbja,
Unë bëhem pastaj
vërtet skandaloz!

Kam filluar të bredh
veç me natën,
Që vjen pas meje,
si prostitutë e vogël,
Me të nuk jam më
lakuriq i varfër,
Po një shpend i madh
që ka pushtuar botën…
27 nëntor 2004


MUZG

Dita sot lindi e verbër,
Me dy zgavra bosh në vend të syve.
Brenda saj-një Bet’hoven funebër
Dhe unë si një murg-brenda tyre!

Duart zgjas në ajër,prek terrin,
Mbështjellë jam i tëri me muzgje!
Diogjen,më jep pak fenerin,
Që të shoh,kush më pret,atje tutje!

Unë po mbrrij atje ku fle vdekja,
Dhe ajo mund të zgjohet në çast!
Unë jetoj nëpër ditë të verbra,
Si një diell në një eklips fatal…
19 shkurt 2002


PERENDESHAT

Ka vajza të bukura ky qytet.
Jo si kudo.
(Të shëmtuarat vdiqën-po ju them!)
Kur Korçës i ikin dritat, janë ato,
Që ndizen e ndriçojnë nëpër terr!

Ka vajza prej ajri ky qytet.
Jo si kudo.
(Ndaj me ajër kurrë nuk ngopemi!)
Kur Korçë bie borë, janë ato,
Zjarre, ku zgjatim duart e ngrohemi!

Ka vajza prej puthje ky qytet.
Jo si kudo.
Prandaj i ka të artë edhe muzgjet!
Botën,ne e dimë që Zoti e krijoi,
Po Korça ka lindur nga puthjet!
nëntor, 2006


SHEJTANKAT

U bënë vajzat për t’u puthur,
Për t’ua shkelur syrin djemve!
Bluzat e ditëve iu rrinë ngushtë,
S’iu nxenë më, këmishat e netve!

Në këmbë- sandalet e Majit,
Tani, ato, ec e t’i kapësh!
Se bëhen erë brenda ajrit,
Dhe era është fillimi i grackës!

U bënë vajzat për t’u dashur,
Ne jemi mbrëmja që po ikën!
Në krahë, dje, i kemi mbajtur,
Por sot nuk mundet, se u rritën!

Shejtankat që na sjellin ditën!
20 janar 2006


SOT NË MËNGJEZ
-sipas Zh.Prever-it-

Shkova në dyqanin e dëshirave,
Bleva një shall të bukur për nënën.
(Nëna më qortoi që u harxhova!)

Shkova në dyqanin e dhuratave,
Bleva një orë xhepi për tim atë.
(Ai më tha ta ktheja ku e mora!)

Shkova në dyqanin e dashurisë,
Bleva një varëse tjetër për gruan.
(Ajo më kërkoi edhe një byzylyk te dora!)
30 tetor, 2005


ANTIGRI

Vajzë me flokët e lyer në gri,
Që i detyron trotuarët
të kthejnë kokën !?
Ç’t’u desh ky luk që,
në do ta dish,
Njëqind vjet ta ka rritur moshën!

Kjo është thjesht një marrëzi e jotja,
(Unë them:është një dashuri
fatale!)
E çfarë s’do jepnin
që të dukeshin më të vogla,
Gratë tona me gri natyrale!?

* * *
Bie borë e re përmbi të vjetrën,
Dhe që të dyja bëhen një !
Biem ne të dy mbi njeri-tjetrin,
Dhe prapë jemi dy, megjithatë!

Sepse aq të bardhë s’mund të jemi,
Aq të njëjtë, s’mundet, kursesi!
Bie qielli i ri përmbi të vjetrin,
Ashtu si mbi mua, bie ti!


VJESHTË

Sot jam vjeshtë,e dashur,vjeshtë!
Mua, që kam zhveshur vetëm vajza,
Tani më duhet të zhvesh pemë!

Dhe veç tani e mora vesh:
Pemët nuk qenkan si vajzat
Që të ndihmojnë kur ze i zhvesh!
29 shtator, 2005


ÇUDITËRISHT

Ne thithim ajër,
pijmë ajër,
Nxjerrë nga fryma
e njeri-tjetrit!
Ndaj duhet të quhemi
“të dashur”,
Jo unë e ti,
por gjithë njerëzit!

Lindëm nga puthje
që nuk i pamë,
(Puthjet i japin jetë
planetit!)
Ne thithim ajër,
pijmë ajër,
Dhe prapë nga fryma
e njeri-tjetrit!

Jemi të lidhur
me meridianë,
(Të lirë janë
vetëm të vdekurit!)
Dhe thithim ajër
pijmë ajër,
Dhe veç nga fryma
e njeri-tjetrit!
22 janar, 2006


THYERJE

Po krisin ditët e mia,po thyhen,
Si gota bosh më bien nga duart!
Po copat e tyre s’jam ulur kurrë
t’i mbledh,
As për t’i shkelur me këmbë,
s’kam pranuar!

Përherë,diçka brenda meje
vdes,
Dhe unë e kam të pamundur
ta ndal!
Po krisin ditët e mia
si të ishin qelq!
Dhe unë po thyhem
si të isha çast!
9 dhjetor, 2005


KALI PA KALORËS

Ç’gjë e bukur ky kalë
pa kalorës,
Me dy këmbët lart
i bie daulles së diellit!
Mbi shpinën e tij
asnjëherë nuk ka ndodhur,
Të hipin njerëzit!

Dhe asnjëherë s’ka qenë
mik i livadheve,
(Livadhet janë gracka
ku kthehesh në rob!)
Ai është statuja
e lirisë së kuajve,
E ç’ka më tepër
ajo në Nju Jork!?

Ai është një kalë
jo si të tjerët,
Kush e ka dërguar,
s’jua them tani!
Me hingëllimat që nxjerr
krijon ylberët,
Rrugët nëpër qiell
ku shkel veç ai!

Ç’gjë e bukur ky kalë
pa kalorës,
Me dy këmbët lart
i bie daulles së diellit!
I dashur njeri,
ku i ke skulptorët,
Ata, të pavdekshmit!?
8 shtator 2005


UNË DHE BOTA

Plot me gjëra të ndaluara
e kam kokën,
Plot me trille
që s’kanë vdekur ende!
Por unë prapë
s’e urrej dot botën,
(Ngado shkoj
e marr atë me vete!)

Plot me gjëra Kundër
që i vogël,
Dhe gjithnjë
në anën e të mundurve!
Bota është e lodhur,
shumë e lodhur,
Ja tani,
unë po e mbaj mbi supe!

Plot me perëndime
jam i mbushur,
Plot me njerëz
që s’di nga janë sajuar!
Bota do të ish
dhe më e bukur,
Po të mos ishim ne
kaq të shëmtuar!
shtator, 2005


ME VETE KAM GJITHNJË NJË EVË

Sa herë që Krishti ik prej meje,
Unë befas shndrrohem në një tjetër,
Di të mbyll mirë portat e trurit,
Por jo aq mirë ato të zemrës!

Nga ai shteg që mbetet hapur,
Unë nis e fut pa pyetur fare,
Ata që Krishti s’m’i ka dashur,
Që janë të botës mëkatare!

Poetët janë pak “të marrë”,
Siç jam dhe unë,natyrisht!
Që bëhem pakëz”tradhëtar”,
Gjersa të kthehet Zoti Krisht!

Se jam fëmijë e marrëzisë,
Jam kryq,por dhe i kryqëzuar!
Me vete kam gjithnjë një Evë
Dhe një Adam që më ngjan mua!

Nga Skënder Rusi